Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Μια ψυχή που δίνει στον εαυτό της αξία, μοιάζει με τον κόρακα του Αισώπου που ακούγοντας τις κολακείες της αλεπούς για την «ωραία» του φωνή, άνοιξε το στόμα και του έπεσε το τυρί…
Πόσο χρήσιμο θα ‘ταν να βρισκόταν κάποιος να σας κατηγορεί. . Να χαίρεσθε, αν ποτέ συμβει αυτό.
Είναι πολύ επικίνδυνο να σας επαινούν όλοι και κανείς να μην σας λέει την αλήθεια. Είναι νομίζετε δύσκολο να πλανηθει ή να σκοντάψει κανείς;
Απέχετε πολύ από το να θεωρήτε τον εαυτό σας άγιο και άξιο να συμβουλεύει τους άλλους;
Στο Κίεβο ασκήτευε κάποτε κάποιος με πολλή νηστεία και μόνωσι. Τον πολέμησε όμως ο εγωισμός και άλλα πάθη.
Πήγε λοιπόν και εξωμολογήθηκε τους λογισμούς του στον μακαριστό στάρετς Παρθένιο.
Εκείνος του έδωσε χρήματα και τον έστειλε στην αγορά λέγοντας: «Αγόρασε κρέας και φάγε το μπροστά στους άλλους». Ο ασκητής ακολούθησε την συμβουλή του στάρετς και όλοι οι πειρασμοί του φύγανε.
Να πώς οι Πατέρες πολεμούσαν την υπερηφάνεια.

Οσιου Θεοφανους του Εγλειστου.

[toula]

"Δόξα σοι, Κύριε, πάντων ένεκεν!».

Όπου και αν στραφώ και κοιτάξω με τα μάτια της ψυχής, βρίσκω αιτίες για να ευχαριστώ και να αινώ τον Κύριο.
Αυτό συμβαίνει πιο πολύ όταν κοιτάζω μέσα μου. Η στήριξης της καρδιάς μου, το πνευματικό μου φως, προέρχονται από τον Θεό. Η σωματική μου δύναμις, ό,τι διατηρεί την υλική μου ζωή, προέρχεται από τον Θεό. Όπου και αν κυττάξω, βλέπω τη δόξα του Θεού μου.
Τίποτε δεν έχω που να είναι πράγματι δικό μου. "Δόξα σοι, Κύριε, πάντων ένεκεν!». Δόξα σε σένα, που εργάζεσαι μέσω εμού και μ’ εμένα!
Αφού δεν έχω τίποτε δικό μου και έχω το παν από τον Θεό, ας παραδεχθώ, ότι χωρίς τον Θεό δεν είμαι τίποτε ή μάλλον είμαι κάτι χειρότερο: όλος αμαρτία.
Πρέπει λοιπόν οπωσδήποτε να προστρέχω στον Θεό με την προσευχή για το κάθε τι. Ιδιαίτερα έχω μεγάλους λόγους να τον ευχαριστώ για τα ζωοποιά του Μυστήρια, το Σώμα του και το Αίμα του. Αυτά είναι το παν για μένα. Αινώ και δοξάζω τον Κύριο και Θεό μου για την απερίγραπτο αγάπη του σ’ εμάς τα θνητά όντα, που αποκαλύπτεται μες από τη Θεία Ευχαριστία.

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

[toula]

Τώρα, για τις ώρες της προσευχής...

επειδή είσαι στον κόσμο και έχεις διάφορες μέριμνες, όταν βρίσκεις καιρό κάμνε προσευχή. Άλλα βιάζου συνεχώς να μη αμελήσεις. Για τη «θεωρίαν» που ζητάς, εκεί που είσαι είναι δύσκολο· διότι θέλει απόλυτη ησυχία.
Εγώ αυτό τον καιρό, όλο γράφω σε όσους ρωτούν. Εφέτος ήλθαν από τη Γερμανία μόνο καιμόνο να μάθουν για την νοερά προσευχή. Από την Αμερική μου γράφουν με τόση προθυμία. Από το Παρίσι είναι τόσοι, που θερμά ζητούν. Εμείς εδώ στα πόδια μας, γιατί αμελούμε; Μήπως είναι σκάψιμο να φωνάζουμε διαρκώς το όνομα του Χριστού να μας ελεήσει;
Τέλος, επικρατεί και μία σκοτισμένη ιδέα του πειρασμού· ότι, αν λέει κανείς την ευχή, φοβάται μην πλανηθεί· ενώ αυτό είναι πλάνη που λέει.
Οποιος θέλει, ας δοκιμάσει. Και όταν χρονίσει η ενέργεια της ευχής, θα γίνει Παράδεισος μέσα του. Θα ελευθερωθεί από τα πάθη, θα γίνει άλλος άνθρωπος.
Αν δε είναι και στην έρημο,
ω! ω! δεν λέγονται τα καλά της ευχής!
Παιδί μου, εάν προσέχεις ό,τι σου γράφω…
Λοιπόν βιάσου. Λέγε διαρκώς την ευχή. Να μη σταματά καθόλου το στόμα. Έτσι θα την συνηθίσεις μέσα σου και κατόπιν θα την παραλάβει ο νους. Μη ξεθαρρεύεις στους λογισμούς, διότι γίνεσαι μαλθακός και μολύνεσαι.
«Ευχή, βία φύσεως διηνεκής», και θα δεις πόση Χάρη θα λάβεις.

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής.

[toula]

Εσύ νομίζεις ότι δεν έφθασεν η φωνή σου εις τους Αγίους, εις την Παναγίαν μας, εις τον Χριστόν.
Μα, προτού εσύ φωνάξης, οι Άγιοι έσπευσαν εις βοήθειαν σου γνωρίζοντες ότι θα τους επικαλεσθής και θα ζητήσής την εκ Θεού προστασίαν τους.
Όμως εσύ μη βλέπων πέραν αυτών όπου φαίνονται και μη γνωρίζων το πως ο Θεός κυβερνά τον κόσμον θέλεις ευθύς ως αστραπή να γίνεται το αίτημά σου.
Όμως δεν είναι έτσι.

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής.

[toula]

Βασιλεία των ουρανών, στην οποία βρίσκεται ο ίδιος ο Θεός, δεν είναι μόνο η θέση της μελλοντικής διαμονής των δικαίων στην αιωνιότητα.
Είναι και η «κατ’ ενέργειαν» χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία ενοικεί στις ευσεβείς ψυχές, όσων είναι δεκτικοί, εξαιτίας της υπακοής τους στις θείες εντολές.
Και αυτή βασιλεία των ουρανών θεωρείται, γιατί είναι η αιτία, αφορμή και ενέργεια κάθε αρετής και του αγιασμού.

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός.

[toula]

Ο «μή κατ’ επίγνωσιν» ζηλωτής .

«Πλανάται εν ταις σκέψεσι και ενεργείαις αυτού». Δηλαδή ούτε σκέπτεται σωστά, ούτε ενεργεί σωστά. Είναι ένας άνθρωπος λάθος.
«Πράττει τα εναντία προς τας διατάξεις του θείου νόμου». Αυτοχαρακτηρίζεται «ζηλωτής» και «φρουρός των πατρικών παραδόσεων». Προφανώς, από υπερεκτίμηση των απόψεών του και της αποστολής του. Χαρακτηρίζει άλλους, εκείνους που δεν συμφωνούν με τις απόψεις του, «προδότες της Ορθοδόξου πίστεως» και «σε δογματικά ζητήματα μειοδότες». Επικρίνει. Και κατακρίνει. Χάριν της Ορθοδόξου Πίστεως. Δηλαδή;
«Διαπράττει το κακόν, όπως επέλθη το υπ’ αυτού νοούμενον αγαθόν» ( καταντάει εσωτερικά ιησουΐτης).
Εύχεται τω Θεώ να ρίψη πυρ εξ ουρανού και να κατακαύση πάντας τους μη δεχομένους τας αρχάς και πεποιθήσεις αυτού». Εκφωνούν εναντίον τους αναθέματα!
«Τον μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτήν χαρακτηρίζει μίσος προς τους ετεροθρήσκους ή ετεροδόξους, ο φθόνος και ο επίμονος θυμός, η εμπαθής αντίστασις προς το αληθές πνεύμα του θείου νόμου ( ασφαλώς αυτά δεν είναι ποτέ εκ Θεού), η παράλογος επιμονή εν τη υπερασπίσει των ιδίων φρονημάτων ( πλήρης έλλειψις ταπείνωσης), ο παράφορος ζήλος προς κατίσχυσιν εν πάσι ( θέλει παντού να του περνάει, να έχη τον τελευταίο λόγο), η φιλοδοξία, η φιλονικία, η έρις και το φιλοτάραχον».
Ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής είναι άνθρωπος ολέθριος.
Δοκιμαζέτω έκαστος εαυτόν. Έκαστος τω ιδίω Κυρίω στήκει ή πίπτει.

Άγιος Νεκτάριος.

[toula]

Ό μεγάλος σύγχρονος Άγιος γέροντας τής Μυτιλήνης, ό παπά Φώτης ό Λαυριώτης, ό διά Χριστόν σαλός, καταγράφει κάποια στιγμή τής ζωής του.

«Τήν δεκαετία τής φτώχειας τού 40, (1940) έπρεπε νύχτα πεζοπορώντας νά πάω από τό ένα χωριό στό άλλο, διασχίζοντας τίς παγωμένες πεδιάδες τού Κιλκίς. Οί χωριανοί μού έδωσαν ένα φακό γιά τόν δρόμο, αλλά στή μέση τού δρόμου μέ περικύκλωσε ένα κοπάδι λύκων πεινασμένων. Κατ’ αρχή τρόμαξα, όμως χωρίς νά χάσω καθόλου τήν πίστη, τό θάρρος καί τήν ψυχραιμία μου άρχισα αμέσως νά λέω τούς χαιρετισμούς Τής Παναγίας μας. Τότε είδα κάτι τό πρωτόγνωρο καί έζησα κάτι τό θαυμαστό. Οί λύκοι ερχόταν ένας ένας καί ακουμπούσαν μέ τίς τρίχες τους τό ράσο μου και έφευγαν, βαδίζοντας πιο μπροστά από εμένα. Αυτό γινόταν όσο έλεγα τούς Χαιρετισμούς Τής Παναγίας».

[toula]

Γέροντας Ανανίας Κουστένης:
Να μιλάμε στον Χριστό και τους Αγίους Του.

Ο π. Ανανίας Κουστένης αναφέρεται στην προσευχή, με έναν δικό του, μοναδικό τρόπο...
Αισθανόμεθα, πολλές φορές, μόνοι.. Αποξενωμένοι..Περιφρονημένοι.. Αν θέλετε, στα αζήτητα και στο περιθώριο.. Και νομίζουμε πως δεν έχομε καμμία αξία...
Και πιστεύομε πως κανένας δεν μας θέλει.. Κανένας δεν μας αγαπά.. Και κανένας δεν νοιάζεται και δεν φροντίζει για μας.. Τότε, ας ανοιγόμαστε στον Χριστό και στην Παναγία και στους Αγίους και στους Αγγέλους...
Κι ας τους μιλάμε αν μιλάμε στον Χριστό και στους Αγίους μας, κάνομε πολύ, πολύ μεγάλο καλό στην ψυχή και στη ζωή μας.. Και τι να τους πούμε;
Ο,τι έχομε, αδελφοί μου, να τους πούμε.. Ο,τι έχουμε.. Άμα ειπούμε αυτό που έχομε, φεύγει από πάνω μας...

{+π. Ανανίας Κουστένης+}

[toula]

ΆΓΙΟΣ ΙΩΆΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΝΣΤΆΝΔΗΣ
1η ΙΟΥΝΊΟΥ ΜΝΉΜΗ ΑΓΙΟΚΑΤΆΤΑΞΗΣ.!

Ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή και σώμα..
Κατά αντιστοιχία κι οι ανάγκες επιβίωσης είναι κι αυτές πνευματικές και σωματικές..
Εκείνες που συντελούν στη ζωή του σώματος είναι ο αέρας, η τροφή, το νερό, το φως, η θερμότητα..
Εκείνες που συντελούν στη ζωή της ψυχής είναι η προσευχή, η μελέτη του λόγου του Θεού, τα Ζωοποιά Μυστήρια
κι οι ευλαβείς στοχασμοί.:⁠-⁠*:⁠-⁠*

+Φερωνύμως δοχείον της Θείας Χάριτος,
από νεότητας ώφθης τη καθαρά σου ζωή,
Ιωάννη θαυμαστέ.
Κρονστάνδης καύχημα.
Συ γαρ αγάπης θησαυρός
και θαυμάτων Αυτουργός
Εδείχθης, Πνεύματι Θείω.
Ευαγγελίου τον Λόγον,
ως φως εκλάμπων πάσιν Άγιε.+

[toula]

3 Ιουνίου 2023
Ψυχοσάββατο προ της Πεντηκοστής

Ανάπαυσον Χριστέ τας ψυχάς των κεκοιμημένων δούλων Σου από του Αδάμ μέχρι σήμερα.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:
«Να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους – Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές»
Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ.
Άγιος Παΐσιος: Όταν ο Άγιος ζούσε και ασκήτευε στο Μοναστήρι του Στομίου της Κόνιτσας (Αύγουστος 1958–Σεπτέμβριος 1962), όποτε δεν είχε Θεία Λειτουργία τις Κυριακές στο Μοναστήρι, κατέβαινε να λειτουργηθεί και να κοινωνήσει στην κωμόπολη της Κόνιτσας.
Το Σάββατο στις 12 τα μεσάνυχτα, έκλεινε το Μοναστήρι και, μέσα σε μία ώρα, έφθανε στην Κόνιτσα. Πήγαινε και περίμενε στο οστεοφυλάκιο και, επί 6 με 7 ώρες, έκανε προσευχή για ζώντες και, κυρίως, για τους κεκοιμημένους, μέχρι ν’ ανοίξει ο νεωκόρος την Εκκλησία. Κάποτε, σε μια τέτοια νύχτα, είδε τα οστά των κεκοιμημένων να εκπέμπουν φως. Ήταν ασφαλώς “σημείο” εκ Θεού, για να του δείξει ότι οι κεκοιμημένοι αισθάνονται τις προσευχές του.
Απορώ πώς δεν μπορούν να καταλάβουν την μεγάλη αποστολή του Μοναχού!!!.. Όλη αυτήν την παραδεισένια χαρά, που νιώθουν οι Μοναχοί, εύχονται και ζητάνε από τον Χριστό να την δώση και σ’ όλους τους φυλακισμένους αδελφούς μας, που βρίσκονται στις φυλακές του κόσμου. Έτσι ο Καλός Θεός συγκινείται από την αγάπη των καλών παιδιών Του και σκορπάει την παρηγοριά στις ψυχές των φυλακισμένων και πολλές φορές ακόμη και τους ελευθερώνει.
Εκτός από τους φυλακισμένους, οι Μοναχοί βοηθούν και άλλους πιο βαριά και αιώνια φυλακισμένους, και όχι για δέκα ή είκοσι χρόνια, οι οποίοι έχουν και μεγαλύτερη ανάγκη βοηθείας. Είναι οι κεκοιμημένοι υπόδικοι αδελφοί μας, τους οποίους επισκέπτονται οι Μοναχοί με τον τρόπο τους και τους προσφέρουν πολλά αναψυκτικά πνευματικά. Ο Καλός Θεός βοηθάει τους κεκοιμημένους και πληροφορεί παράλληλα και τους Μοναχούς με μια ανέκφραστη αγαλλίαση, που τους σκορπάει μετά από την πονεμένη τους προσευχή για τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, σα να λέη: «Μη στενοχωρήστε, παιδιά μου, τους βοήθησα και τους κεκοιμημένους».
– Στο οστεοφυλάκιο, Γέροντα, καίνε καντήλι;
– Ναι, είναι μια προσφορά για τους νεκρούς. Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ.
Τους κεκοιμημένους να τους θυμώμαστε και να ευχώμαστε πάντοτε γι’ αυτούς. Να μην παραλείπουμε να προσευχώμαστε για τις ψυχές τους, για να βρουν ανάπαυση. Εγώ, κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία στο Καλύβι, κάνω μνημόσυνο και για όλους τους κεκοιμημένους των οποίων «τα ονόματα ουκ εμνημονεύθησαν».

»Όταν ανάβουμε κερί για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, ωφελείται πολύ. Αν έχεις έναν νεκρό, ο οποίος έχει παρρησία στον Θεό, και του ανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό. Αν, πάλι, έχεις έναν νεκρό, ο οποίος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε, όταν του ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνεις ένα αναψυκτικό σε κάποιον που καίγεται. Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν που το ανάβει. Κι ο Θεός, ευχαρίστως, το δέχεται.
»Ν’ αφήνετε μέρος της προσευχής σας για τους κεκοιμημένους. Οι ίδιοι οι πεθαμένοι, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Οι ζωντανοί, όμως, μπορούν. Με την προσευχή (που κάνετε για τους κεκοιμημένους), είναι σαν να τους κερνάτε μία πορτοκαλάδα, ένα αναψυκτικό. Όταν ελεείτε κάποιον, να λέτε για ποιον (συγκεκριμένα κεκοιμημένον) το κάνετε. Ώστε, να την πάρει ο άλλος την ελεημοσύνη και να πει: “Θεός, σχωρέσ’ τον!”. Κι αν ο άλλος το πει αυτό με την καρδιά του, το μετράει μετά αυτό ο Θεός.

– Γέροντα, πώς να προσεύχωμαι για τους κεκοιμημένους;
– Να λές γενικά: «Ο Θεός, ανάπαυσον τας ψυχάς των κεκοιμημένων δούλων σου» και, εάν έρθη στον νού σου κανένα όνομα κεκοιμημένου ή τύχη να πεθάνη κανένας γνωστός ή άγνωστος και το μάθης, μνημόνευσέ τον και αυτόν με την ίδια ευχή.
Οι κεκοιμημένοι έχουν πιο πολλή ανάγκη προσευχής από τους ζώντες, γιατί στους ζώντες υπάρχει και ελπίδα μετανοίας. Και θέλει ο Θεός να υπάρχουν άνθρωποι να Τον παρακαλούν να βοηθήση τους κεκοιμημένους, αφού δεν έγινε ακόμη η τελική Κρίση. Στον πόλεμο ένας βαριά τραυματισμένος ζήτησε από έναν ιερέα νερό και εκείνος δεν του έδωσε. Αδιαφόρησε, ενώ είχε στο παγούρι του λίγο νερό. Ο τραυματίας σε λίγο πέθανε και ο ιερέας, μόλις συνειδητοποίησε το σφάλμα του, ήταν απαρηγόρητος. Τον μνημόνευε συνεχώς. Ήρθε στο Καλύβι και μου είπε τον πόνο του. Ο καημένος είχε πολλή θυσία, αλλά δεν κατάλαβε πώς το έκανε αυτό. Το επέτρεψε ο Θεός, πήρε δηλαδή για λίγο την Χάρη Του, επειδή ο τραυματίας είχε πολλή ανάγκη από προσευχή. Αν ο ιερέας του έδινε νερό, θα τον ξεχνούσε, ενώ τώρα τον πείραζε η συνείδηση και προσευχόταν συνέχεια γι’ αυτόν.
– Γέροντα, οι υπόδικοι νεκροί μπορούν να προσεύχωνται;
– Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρίσκονται στον Άδη μόνον ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά, για να μετανοήσουν.

Αιωνία η μνήμη πάντων των απ' αιώνων κεκοιμημένων μας!!!