Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ὅλος ὁ ἔπαινος καί ὁ μακαρισμός τῶν ἁγίων συνίσταται ἀπό τά ἑξης δύο, ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τόν ἐπαινετό βίο, καί ἀπό τή δωρεά τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί τά χαρίσματα του. Σ΄ αὐτά τά δύο ἀκολουθεῖ τό τρίτο. Διότι ὅταν βιώσει κανείς καλῶς καί θεοφιλῶς μέ ὀρθόδοξο φρόνημα καί χαριτωθεῖ ἀπό τόν Θεό καί δοξασθεῖ (Ψαλμ.83,12) μέ τή δωρέα τοῦ Πνεύματος, τόν ἀκολουθεῖ ὁ ἔπαινος καί ὁ μακαρισμός ἀπό ὅλη τήν Ἐκκλησία τῶν πιστῶν (Ψαλμ.21,26. 149,1) καί ἀπό ὅλους τούς διδασκάλους της.

~ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος (Κατηχητικός Λόγος Ι΄)

[toula]

Στα υλικά αγαθά δεν υπάρχει η ευτυχία (Διδακτική ιστορία)
Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

~ Κάποτε ένας Ιεραπόστολος βρήκε έναν πλούσιο, που κατοικούσε στην εξοχική του βίλα, σε μια τοποθεσία που ήταν πραγματικός “παράδεισος”.
Θέλησε ο Ιεραπόστολος να μιλήσει μαζί του και να του πει, ότι αυτό καθ’ αυτό το κτήμα με όλα τα κομφόρ και την άνεση, δεν είναι η πραγματική ζωή…
Του λέει λοιπόν:
– Αδερφέ, είναι αλλιώς ο παράδεισος. Αν ήθελες να σου έλεγα δύο λόγια για αυτόν τον παράδεισο, που ετοίμασε για εμάς ο Χριστός.
– Όχι αγαπητέ μου, μην κάνεις τον κόπο, απάντησε ο πλούσιος. Δεν είμαι διατεθειμένος να ακούσω για κανέναν παράδεισο. Για μένα, αυτός είναι ο παράδεισος και δεν πιστεύω σε κανέναν άλλον παράδεισο!
Του μίλησε κατά τέτοια έννοια ο πλούσιος, που απέκλεισε κάθε συζήτηση. Έτσι ο Ιεραπόστολος έφυγε.
Έπειτα από πολλά χρόνια ήρθαν τα πράγματα έτσι, ώστε αυτός ο Ιεροκήρυκας να περάσει ξανά από εκείνο το μέρος.
Πήγε σε εκείνο το ωραίο κτήμα, προχώρησε μέσα και είδε από μακριά αυτόν τον πλούσιο να αναπαύεται στην βεράντα, ο τότε ευτυχισμένος… Τον είδε μαραμένο, στενοχωρημένο, θλιμμένο, ήταν αγνώριστος!
Τί είχε συμβεί; Το παιδί του είχε πνιγεί στην πισίνα του κτήματος, μπροστά στα μάτια του!
Ένα άλλο του παιδί, είχε αυτοκτονήσει! Έτσι σιγά-σιγά ο παράδεισός του, μετατρέπονταν σε κόλαση, αλλά δεν το καταλάβαινε… Εκείνη την στιγμή που ήταν έτοιμος ο Ιεραπόστολος να τον καλημερίσει, έφευγε μια του κόρη και πήγαινε στην πόλη. Και ρώτησε:
– Μπαμπά, τί θα ήθελες να σου φέρω από την πόλη που θα πάω;
– Ένα πιστόλι παιδί μου, να πετάξω τα μυαλά μου, ήταν η απάντησή του!
Μακάρι οι άνθρωποι να μπορούσαν να καταλάβουν, ότι στα χρήματα και στα υλικά αγαθά δεν υπάρχει η ευτυχία και προσηλωμένοι σ’ αυτά, έρχεται ξαφνικά ο θάνατος ως ένας κλέφτης εν νυχτί και τα χάνουν όλα! Χάνουν και την ψυχή τους…

[toula]

«Κύριε, τὸ ἔλεός σου εἰς τὸν αἰῶνα, τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ παρίδῃς»

Μᾶς εἶναι γνωστὸ αὐτὸ τὸ χωρίο. Τὸ διαβάζουμε στὸ τέλος τῆς Μικρῆς Δοξολογίας στὶς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας. Στὴν πραγματικότητα εἶναι παρμένο ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ὅπως ὅλοι σχεδὸν οἱ στίχοι τῆς Δοξολογίας. Σὲ αὐτὰ τὰ λόγια καταλήγει ὁ 137ος Ψαλμός (στίχ. : «Κύριε, τὸ ἔλεός σου εἰς τὸν αἰῶνα, τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ παρίδῃς». Ὁ Ψαλμὸς αὐτὸς εἶναι ποίημα τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ. Εἶναι σύντομος – ἀποτελεῖται ἀπὸ μόλις 8 στίχους – ἀλλὰ δυνατὸς στὶς ἐκφράσεις του, ξεχείλισμα εὐγνωμοσύνης καὶ πίστεως τῆς μεγάλης καρδιᾶς τοῦ ἐκλεκτοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ. «Ἐξομολογήσομαί σοι, Κύριε, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου», γράφει, «καὶ ἐναντίον ἀγγέλων ψαλῶ σοι, ὅτι ἤκουσας πάντα τὰ ρήματα τοῦ στόματός μου» (στίχ. 1). Θὰ Σὲ δοξολογήσω, Κύριε, μὲ ὅλη μου τὴν καρδιὰ καὶ μπροστὰ στοὺς ἀγγέλους ποὺ κυκλώνουν τὸν ἐπουράνιο θρόνο Σου, θὰ Σοῦ ψάλω ὕμνο, διότι ἄκουσες ὅλα τὰ αἰτήματα ποὺ Σοῦ ἔχω ἀπευθύνει στὴν προσευχή μου. Εἶμαι βέβαιος ὅτι ὅποια ἡμέρα Σὲ ἐπικαλεσθῶ, θὰ μὲ ἀκούσεις. Θὰ δείξεις πολλὴ φροντίδα γιὰ μένα μὲ τὴν ἄπειρη δύναμή Σου… Στὴ συνέχεια ὁ Ψαλμωδὸς καλεῖ ὅλους τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς νὰ δοξάσουν τὸν Κύριο γιὰ τὸ ὑπερβάλλον μεγαλεῖο Του καὶ κατακλείει μὲ τὸ χωρίο ποὺ προτάξαμε. «Κύριε, τὸ ἔλεός σου εἰς τὸν αἰῶνα»: Κύριε, εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ προνοεῖς γιὰ μένα, διότι τὸ ἔλεός Σου εἶναι ἀμέτρητο «καὶ τῷ αἰῶνι συνεκτεινόμενον», δηλαδὴ ἐκτείνεται στὴν ἀπέραντη αἰωνιότητα1 . Αὐτὸ σημαίνει καὶ ὅτι δὲν ἐξαντλεῖται ποτέ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἑξῆς: Μὲ τὸν Θεὸ δὲν συμβαίνει ὅ,τι γίνεται μ᾿ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἄλλοτε ἐλεοῦμε καὶ ἄλλοτε ὄχι, ἐξαιτίας τῆς σκληρότητός μας ἢ τῆς ἀντικειμενικῆς ἀδυναμίας μας νὰ βοηθήσουμε. Ὁ Θεὸς διαρκῶς ἐλεεῖ καὶ πάντοτε ἐλεεῖ καὶ δὲν σταματᾶ ποτὲ νὰ δείχνει ἔλεος2. «Τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ παρίδῃς»: Μὴν παραβλέψεις τὰ ἔργα τῶν χειρῶν Σου. Ὁ λόγος αὐτὸς ἐμφανίζεται ὡς αἴτημα· στὴν πραγματικότητα ἐκφράζει ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη, ἡ ὁποία στηρίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι εἴμαστε δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, «ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ». Γιατί ἡ ἀλήθεια αὐτὴ τρέφει τὴν ἐλπίδα τοῦ δικαίου; Διότι ὁ Θεὸς ὅλα τὰ δημιουργήματά Του τὰ ἔχει φέρει στὴν ὕπαρξη ἀπὸ ἀγάπη. Αὐτὸ προκειμένου γιὰ τὰ λογικὰ δημιουργήματα, σημαίνει ὅτι τὰ δημιούργησε ὄχι γιὰ νὰ δυστυχοῦν καὶ νὰ ταλαιπωροῦνται, ἀλλὰ γιὰ νὰ εἶναι εὐτυχισμένα κοντά Του· καὶ ὅτι συνεχῶς προνοεῖ γι᾿ αὐτά. Ἐὰν ὁ σωστὸς πατέρας φροντίζει γιὰ τὰ παιδιά του, πολὺ περισσότερο ὁ πανάγαθος Δημιουργὸς φροντίζει γιὰ τὰ πλάσματά Του. Ἤδη ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς Χάριτος, προσβλέπουμε στὸν Κύριο ὄχι μόνο ὡς τὸν Δημιουργό μας, ἀλλὰ καὶ ὡς τὸν Πατέρα μας. Ἁμαρτήσαμε, πέσαμε. Ἀλλά, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «(τὸν ἄνθρωπον) Θεοῦ τοῦ πεποιηκότος ἐλεεινῶς χωριζόμενον παριδεῖν, οὐ Θεοῦ»· τὸ νὰ περιφρονηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ μὲ τὴν πτώση του τραγικὰ χωρίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ ποὺ τὸν δημιούργησε, δὲν ἦταν ἄξιο τοῦ Θεοῦ, δὲν ταίριαζε στὸν Θεό. Ἀπέστειλε τὸν Υἱό Του, ὁ Ὁποῖος ἀνακαίνισε τὸ ἀνθρώπινο γένος μὲ τὸ ἀπολυτρωτικό Του ἔργο, ἰδιαιτέρως μὲ τὴ θυσία τοῦ Σταυροῦ. Μὲ τὸ Αἷμα Του ποὺ ἔρρευσε ἐπάνω στὸν Σταυρό, ἐλευθέρωσε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο, ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Μὲ τὸ Αἷμα Του ὑπέγραψε ἀμετάκλητα τὴν ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπινου γένους3 . Προσωπικὰ τὸν καθένα μας μᾶς ἀνακαίνισε στὸ ἅγιο Βαπτισμα· καὶ ἔχουμε τὴ βεβαιότητα ὅτι «ὁ ἐναρξάμενος ἐν ἡμῖν ἔργον ἀγαθὸν ἐπιτελέσει»· Αὐτὸς ποὺ ἄρχισε σ᾿ ἐμᾶς τὸ καλὸ ἔργο τοῦ ἁγιασμοῦ μας, θὰ τὸ ὁλοκληρώσει τελείως (Φιλιπ. α´ 6). Ὁ Τριαδικὸς Θεὸς ἐργάζεται τὴ σωτηρία μας, μᾶς ἑτοιμάζει γιὰ νὰ ζήσουμε αἰώνια εὐτυχισμένοι κοντά Του! Ἐὰν ἐμεῖς κάνουμε ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς, ἐὰν ἀγωνιζόμαστε ταπεινὰ καὶ φιλότιμα, καμία δύναμη δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀκυρώσει τὸ ὑπέροχο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν καθένα μας. Ὁ ψαλμικὸς αὐτὸς στίχος λοιπὸν περιλαμβάνει μία πολὺ αἰσιόδοξη ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἀγώνα μας. Ἂς τὸν προφέρουμε συχνὰ μὲ νόημα, ἱκετευτικὰ καὶ εὐφρόσυνα, δοξολογητικά, μὲ βαθιὰ εὐγνωμοσύνη καὶ ἀταλάντευτη πίστη: «Κύριε, τὸ ἔλεός σου εἰς τὸν αἰῶνα, τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ παρίδῃς».

1. Θεοδωρήτου Κύρου, Ἑρμηνεία εἰς τοὺς Ψαλμούς, PG 80, 1933Α.
2. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, στό: Εὐθυμίου Ζιγαβηνοῦ ­ Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τοὺς ΡΝ´ Ψαλμοὺς τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ, τόμ. 3ος: Ψαλμοὶ ΡΑ´­ ΡΝ´, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1983, σελ. 414, ὑποσημ. 1.
3. Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Λόγος ΛΘ´, Εἰς τὰ ἅγια Φῶτα, § ΙΓ´, PG 36, 348D.

Ο ΣΩΤΗΡ

[toula]

«...Χριστέ μου,δεν ξέρω να διαβάζω...»!
Κάποτε, σ' ένα εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο μπήκε μια γριούλα για να ψωνίσει!
Κατευθύνθηκε προς τον υπάλληλο του βιβλιοπωλείου και ζήτησε την Καινή Διαθήκη! Ο υπάλληλος πρόθυμος, την εξυπηρέτησε αμέσως!
Στο κατάστημα εκείνη τη στιγμή έτυχε να βρίσκεται και κάποιος ιερέας! Βλέποντας την γριούλα να αγοράζει την Καινή Διαθήκη αναρωτήθηκε αν την ήθελε για την ίδια ή για κάποιον άλλον, καθώς την θεώρησε αρκετά μεγάλη για να ξέρει να διαβάζει!
Πήρε το θάρρος λοιπόν, και την ρώτησε:
-Γιαγιάκα, για σένα την θέλεις την Καινή Διαθήκη;
-Μάλιστα, πάτερ μου, απάντησε εκείνη!
-Αλήθεια; Ξέρεις να διαβάζεις;
-Όχι! Απάντησε η γριούλα, εντελώς φυσιολογικά!
-Και τότε τι θα την κάνεις την Καινή Διαθήκη αν δεν μπορείς να την διαβάσεις; την ξαναρώτησε ο ιερέας!
-Να παιδί μου, του απάντησε η γριούλα! Την κρατάω αγκαλιά, πάω μπροστά στην εικόνα του Χριστού, του δείχνω την Καινή Διαθήκη και του λέω:
"Χριστέ μου δεν ξέρω να διαβάζω, αλλά ότι λες σε αυτό το βιβλίο, βάλτο εδώ μέσα" και με ένα ελαφρύ χτύπο του χεριού της, έδειξε την καρδιά της!

[toula]

«Ότι ηγάπησε πολύ...»
«Είδα ψυχές που έρεπαν με μανία στους σαρκικούς έρωτες. Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν αφορμή μετανοίας από την γεύση του αμαρτωλού έρωτος, μετέτρεψαν αυτόν τον έρωτα σε έρωτα προς τον Κύριο. Έτσι ξεπέρασαν αμέσως κάθε συναίσθημα φόβου και εκκεντρίσθηκαν στην άπληστη αγάπη του Θεού. Γι αυτό και ο Κύριος στην αγνή εκείνη πόρνη (Λουκ. ζ΄37-40) δεν είπε ότι εφοβήθηκε, αλλά «ότι ηγάπησε πολύ» και κατόρθωσε εύκολα να αποκρούσει τον ένα έρωτα με τον άλλον.»

Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου
ΚΛΙΜΑΞ - Περί μετανοίας

[toula]

Είπε ο γέρων Μόδεστος ο Κωνσταμονίτης.
« Έχετε την εκούσια τύφλωση. Μην βλέπετε τα σφάλματα των άλλων. »

[toula]

Πώς να διορθώνουμε τον αδελφό μας;
Άγιος Γεννάδιος ο Σχολάριος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Εάν ο αδελφός σου κάνει κάποιαν αμαρτίαν απέναντί σου ή απέναντι εις τον θείον νόμον από πονηρίαν δηλαδή, από πρόθεσιν και χωρίς μετάνοιαν, καθώς είναι άγνωστον εάν με γνώσιν ή άγνοιαν κάνει μίαν τέτοιαν αμαρτίαν, προς ωφέλειαν εκείνου, εάν από άγνοιαν είναι πονηρός ή για την δικήν σου πάλιν ασφάλειαν, επειδή έσυ δεν αναμειγνύεσαι με τους πονηρούς και δεν απολαμβάνεις την κακίαν τους ή φαίνεται, κάνε έτσι.
Πάρε τον πρώτα ιδιαιτέρως (Ματθ. Ιή', 15) χωρίς να μεσολαβεί κανένας άλλος· και εξηγησέ του την αμαρτίαν του με ιλαράν διαθεσιν και εάν βέβαια τον πείσεις και τον αλλάξεις, διόρθωσες τον αδελφόν σου.
Εάν πάλι επιμένει εις τα ίδια περιφρονώντας την διδασκαλίαν σου, μήτε και σ’ αυτήν την περίπτωσιν να αδιαφορήσης, αλλά παίρνοντας έναν ή δύο χρησίμους ανθρώπους και τέτοιους που πρόκειται να τους προσέξει, κάνε το, το ίδιον μαζί τους.
Αυτούς θα τους έχεις μάρτυρας μπροστά εις τον Θεόν και εις τους ανθρώπους, δια την ευσπλαχνίαν προς τον αδελφό σου.
Και εάν πάλιν επιμένει πεισματικά εις το πταίσμα του λέγε το εις την Εκκλησίαν. Εάν δε και εις την Εκκλησίαν παρακούσει, να είναι εις εσένα ως ο εθνικός και ο τελώνης.

Ακοινώνητος μεν, αλλά και ελεούμενος. Και εάν είναι άρχων, και εάν είναι ιδιώτης, και εάν είναι σοφός, και εάν είναι απαίδευτος, και εάν είναι λαϊκός, και εάν είναι μοναχός, και εάν είναι επίσκοπος.
Διότι πρέπει εσύ να αποφεύγεις, τους εμφανιζόμενους ως πρόβατα εξωτερικώς, εσωτερικά δε είναι λύκοι, και εάν δεν θέλουν να απομακρυνθούν από την πονηρίαν τους μετά από έναν τέτοιον έλεγχον, αλλά με υπόκρισιν φιλίας ή αρετής αρπάζουν και σκοτώνουν τας ψυχάς που τους πιστεύουν.
Πρέπει να δείχνεις μια τέτοιαν φροντίδα όχι για τυχαίας αμαρτίας, ούτε για τυχαία πρόσωπα αλλά εκεί όπου μεγάλη είναι η ζημία και γι’ αυτόν που αμαρτάνει και για εκείνον που θεωρείται ότι κοινωνεί μαζί του από καλήν διάθεσιν και εθισμόν, και γεννιέται σκανδαλισμός για όσους τα βλέπουν και ανεμένεται η ανταμοιβή της προσπαθείας για την διόρθωσιν.

Παντού η καλή διάκρισις και η αγάπη προς τον αδελφόν ορίζει το απαραίτητον. Εάν έχεις την αρχικήν τάξιν άπλωσε εις όλους αυτήν την φροντίδαν σου και οδήγησε όλους εις την φρούρησιν των θείων νόμων και εάν είναι φανερή η αμαρτία, σωφρόνιζε με ζήλον χρησιμοποιώντας την εξουσίαν σου διότι ο Κύριος μας κατέστρεφε εις τον ναόν τα τραπέζια των κολλυβιστών.

ΝΟΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΣ (είς μ΄Κεφάλαια) Ι.Ησυχαστήριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
Κατουνάκια- Άγιο Όρος. σελ 116-119

[toula]

Αυτή τη στιγμή καμία ψυχή δεν πρέπει να μένει ψυχρή

Πολύ αυστηρός ήταν ο Γέροντας με εκείνους που κουβέντιαζαν μέσα στο ναό, και ιδιαίτερα με τις γυναίκες
Αν δεν μπορείτε να ακούσετε όσα διαβάζονται στην εκκλησία, έλεγε, τότε καλύτερα να λέτε μέσα σας την ευχή του Ιησού. Ιδιαίτερα προσπαθήστε να ακούτε προσεκτικά την ανάγνωση του Αποστόλου και του Ευαγγελίου.
Για να προκαλέσει την προθυμία και την προσοχή συχνά ερωτούσε:
- Ποιο Ευαγγέλιο διαβάστηκε σήμερα; Ποιός θα μας το διηγηθεί;
Κατά την εξομολόγηση πάντοτε εξηγούσε όλες τις στιγμές της Θ. Λειτουργίας. Για παράδειγμα:
- Όταν ο ιερεύς με το διάκονο βγαίνουν από τη βόρεια πύλη και εισέρχονται με το Ευαγγέλιο στην Ωραία Πύλη, αυτή η στιγμή ονομάζεται «Μικρά Είσοδος» και συμβολίζει ότι ο Ιησούς Χριστός εξέρχεται στο κήρυγμα. Όποιος θα ζήσει χριστιανικά, κατά τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών.

Όταν οι λειτουργοί κατά τη διάρκεια του Χερουβικού από τη βόρεια πύλη με τα Τίμια Δώρα περνούν μέσα από την Ωραία Πύλη, η στιγμή αυτή ονομάζεται «Μεγάλη Είσοδος» και συμβολίζει ότι ο Ιησούς Χριστός πορεύεται στα εκούσια Πάθη χάριν ημών των αμαρτωλών. Όποιος μετανοήσει και κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. Κατά την ώρα του «Σὲ ὑμνοῦμεν …» , όλη η Εκκλησία , όλοι οι παριστάμενοι στο ναό θα πρέπει να προσεύχονται μαζί με τους λειτουργούς , ώστε ο Ουράνιος Πατέρας να αποστείλει το Πανάγιο Πνεύμα σε μας και στα προκείμενα Δώρα και τρεις φορές να λένε μέσα τους: «Κύριε, ο το Πανάγιόν σου Πνεύμα εν τη Τρίτη ώρα τοις Αποστόλοις Σου καταπέμψας, Τούτο, Αγαθέ, μη αντανέλης αφ’ ημών, αλλ’ εγκαίνισον ημίν τοις δεομένοις Σου».

Αυτή τη στιγμή καμία ψυχή δεν πρέπει να μένει ψυχρή. Όλοι πρέπει να είναι σαν φλόγα από την αγάπη του Θεού. Αυτή την ώρα οι ψυχές μας πρέπει να είναι ως λύχνοι καιόμενοι, ως ευώδες θυμιατό, ως θυμίαμα που ανεβαίνει στον ουρανό, διότι αυτή τη στιγμή τελείται το φοβερό ζωοποιό μυστήριο , η μεταβολή δια του Αγίου Πνεύματος του άρτου και του οίνου στο Τίμιο Σώμα και Αίμα του Χριστού και πάνω στην αγία Τράπεζα βρίσκεται ο Θεός εν σαρκί.

Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

[toula]

''Να ανεχώμεθα λοιπόν τον άλλον όπως είναι''
"Να ανεχώμεθα λοιπόν τον άλλον όπως είναι.
Ο ένας θα με υβρίση μάλιστα.
Ο άλλος θα με επαινέση μάλιστα.
Ο ένας θα μου δώση μισό ποτήρι νερό· μάλιστα.
Να μην μπερδευώμαστε στην ζωή του άλλου.
Μόνον, όταν μας ζητήσουν την αγάπη μας,
να την δώσωμε, όπως την δίνει ο Θεός
“επί δικαίους και αδίκους”.
Να τηρούμε “την ενότητα του Πνεύματος”,
ήτοι την πίστι την αγία πού μας έδωσε ο Θεός.
Αυτά είναι ο προκείμενος αγώνας μας, τον οποίον αγαπάει ο Θεός…"

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

[toula]

Γονατίζοντας για πρώτη φορά.

…Είναι απόγευμα και κοντεύει να βραδιάσει. Εξομολογώ, προσπαθώντας να ανακουφίσω ψυχές που έρχονται να βρουν ανακούφιση στο επιτραχήλι του Μυστηρίου της ιεράς Εξομολογήσεως.
Με ειδοποιεί ο επιτετραμμένος , που καθορίζει τη σειρά των προσερχόμενων την ώρα εκείνη στο ιερό Μυστήριο, ότι με ζητά επειγόντως ένας άντρας , 45 περίπου ετών, καλοβαλμένος και με θλιμμένο πρόσωπο. Τον δέχομαι αμέσως.
Είναι όντως ένας σοβαρός άνθρωπος , επιστήμων και επιτυχημένος στη δουλειά του. Μου ζητά με σοβαρότητα να εξομολογηθεί.
Ένας γνωστός του, του είπε το όνομά μου και τον οδήγησε εδώ, στο πτωχό μου εξομολογητήριο.
Ανοίγει την ψυχή του με ειλικρίνεια. Κάνει την πρώτη εξομολόγηση της ζωής του. Τα μάτια του βουρκώνουν κάποτε κάποτε. Τον ακούω με αγάπη και προσοχή.
«Όταν ήμουν παιδί», λέγει, «στο χωριό μου, επάνω στην Ήπειρο, πέρασε μία μέρα ένας ιεροκήρυκας . Ανέβηκε σε ένα πεζούλι σαν βράδιασε, στην πλατεία του χωριού. Μαζεύτηκαν γύρω του οι χωριάτες κι αυτός κύρηξε.
Εγώ πήγαινα τότε στο γυμνάσιο και μαζί με άλλους φίλους μου, συνομηλίκους μου, σταθήκαμε από περιέργεια στην άκρη της πλατείας και μέσα μας ,σιωπηλά, μάλλον τον περιπαίζαμε.
Όμως δύο λόγια του ιεροκήρυκα άθελά μου, ενώ γελούσαμε εμείς τα παιδιά ,καρφώθηκαν μέσα μου: « Όταν έχεις κάποια μεγάλη δυσκολία στη ζωή, γονάτισε και ζήτησε με πίστη τη βοήθεια του Θεού».
Τα λόγια αυτά του ιεροκήρυκα κόλλησαν μέσα μου. Πέρασαν από τότε 27 χρόνια . Τέλειωσα το Πανεπιστήμιο, παντρεύτηκα και έκανα οικογένεια.
Δεν ήμουν ποτέ πολύ κοντά στην Εκκλησία, ούτε βέβαια και εχθρός. Έζησα όμως έως τώρα διάφορα προς την πίστη, κοιτάζοντας μόνο το επάγγελμά μου και την οικογένειά μου.
Τώρα έχω σοβαρά άρρωστη τη γυναίκα μου στον «Ευαγγελισμό». Η κατάστασή της είναι κρίσιμη. Τα δυο παιδιά μου έχουν μείνει στην επαρχία μαζί με τη γερόντισσα μητέρα μου. Υποφέρω ψυχικά με την αρρώστια της γυναίκας μου. Και τώρα, εκεί στο κρεβάτι του πόνου δίπλα που βρίσκομαι, έρχονται στην μνήμη μου ζωηρά τα λόγια εκείνα του ιεροκήρυκα, που είχα ακούσει προ 27 χρόνων και τον είχα περιπαίξει: « Στις δύσκολες στιγμές της ζωής σου, γονάτισε και ζήτησε βοήθεια από τον Θεό».
Γονάτισα για πρώτη φορά με πίστη και ταπείνωση και, κλαίγοντας ,ζήτησα τη βοήθεια του Θεού για την ετοιμοθάνατη γυναίκα μου.
Ένας συγγενής μου είπε: « Για να γίνει πιο εισακουστή η προσευχή σου, πήγαινε και εξομολογήσου». Τον ρώτησα: «Που να πάω». Μου υπέδειξε εσάς στον τόπο αυτό και ήλθα».
Προσπάθησα με πολλή αγάπη να τον στηρίξω . Του μίλησα για την αξία της πίστεως, τη δύναμη της προσευχής και την αγάπη του Θεού. Έφυγε ανάλαφρος , όπως μου είπε.
Σαν πέρασαν 15 περίπου μέρες , ένα απόγευμα που πάλι εξομολογούσα εκεί στο γραφείο μου στο ίδρυμα, ο άνθρωπος αυτός επανήλθε. ‘Ήταν με χαρούμενο πρόσωπο, χωρίς το βάρος της θλίψεως που είχε την πρώτη φορά.
Ήλθε να με πληροφορήσει ότι η γυναίκα του ξέφυγε τον κίνδυνο και είναι πολύ καλύτερα.
Εδόξασα τον Θεό. Είδα για μια ακόμη φορά τη μεγάλη αλήθεια ότι ο Θεός χρησιμοποιεί το μαστίγιο του πόνου για να μας αφυπνίσει από τον ύπνο της αμαρτίας. Είδα για πολλοστή φορά την επαλήθευση του λόγου του Ησαΐα: «Παιδεία Κυρίου ανοίγει μου τα ώτα» ( Ης. ν΄,5 ).
Και είδα ακόμη, για χιλιοστή φορά, στην πείρα και στην πράξη , τη μεγάλη αξία της πονεμένης προσευχής.
«Επικάλεσαί με εν ημέρα θλίψεως, και ελεξούμαι σε , και δοξάσεις με» ( Ψαλμ. μθ΄,15 ).

Από το βιβλίο : « Για σένα που πονάς» Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς Καλλινίκου ΚαρούσουΕκδόσεις Χρυσοπηγή