Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος: Πρόσεχε αδελφέ, γιατί ο εχθρός πολεμάει με διάφορους τρόπους τους αγωνιστές. Και πριν να πραγματοποιηθή η αμαρτία, ο εχθρός την δείχνει στα μάτια τους πολύ μικρή.

Μετά τη διάπραξη της αμαρτίας όμως, ο πονηρός την παρουσιάζει υπερβολικά βαρειά στα μάτια εκείνου που αμάρτησε, σηκώνοντας εναντίον του μύρια κύματα λογισμών, έτσι ώστε, πνίγοντας μέσα σ’ αυτά τη λογική σκέψη του αδελφού, να τον καταποντίση στο βυθό της απελπισίας.

Κι εσύ λοιπόν, αγαπητέ, γνωρίζοντας από πριν αυτές τις πανουργίες του εχθρού, πρόσεχε μη σε γελάσει και αμαρτήσεις. Αλλά κι αν έχεις ήδη πέσει σ’ ένα παράπτωμα, μην το συνεχίζεις, απελπισμένος για τη σωτηρία σου. Σήκω και γύρνα πίσω στον Κύριο και Θεό σου. Κι Εκείνος θα σ’ ελεήσει.

Γιατί ο Δεσπότης μας είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και δεν περιφρονεί όσους μετανοούν ειλικρινά, αλλά πρόθυμα και με χαρά τους δέχεται.

Όταν λοιπόν σου λέει ο εχθρός, «Χάθηκες, δεν μπορείς πια να σωθείς», εσύ πες του: «Εγώ έχω Θεό εύσπλαγχνο και μακρόθυμο, γι’ αυτό και δεν απελπίζομαι για τη σωτηρία μου.

Εκείνος που μας άφησε εντολή να συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας “έως εβδομηκοντάκις επτά” (Ματθ. 18:22), ο Ίδιος, πολύ περισσότερο, θα συγχωρήσει τις αμαρτίες εκείνων που επιστρέφουν κοντά Του μ’ όλη τους την ψυχή».

Κι έτσι, με τη χάρη του Θεού, θα λυτρωθής από τον πόλεμο.

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

[toula]

Ἡ ἐκκλησία μας φροντίζει πάντα νά μᾶς προετοιμάζει ψυχικά καί σωματικά γιά κάθε ἐκκλησιαστική περίοδο καί νά μᾶς ἐπαναφέρει στή νήψη καί στήν προσευχή.
Ἀπό σήμερα τό ἀπόγευμα στό ἑσπερινό τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου ἀνοίγει τό “ΤΡΙΩΔΙΟ” ἕνα ἀπό τό πιό σημαντικά ἐκκλησιαστικά βιβλία. Ἀνοίγεται μπροστά μας μιά περίοδος 10 ἑβδομάδων πού ὑποδιαιρεῖται ἀρχικά στίς 4 ἑβδομάδες προετοιμασίας :

• ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
• ΑΣΩΤΟΥ
• ΑΠΟΚΡΕΩ-ΚΡΙΣΕΩΣ
• ΤΥΡΙΝΗΣ

Στή συνέχεια ἀπό τήν ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ τό ἑσπέρας οἱ πέντε ἑβδομάδες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πού τελειώνει τήν Παρασκευή πρό τῆς ἑορτῆς τοῦ Λαζάρου καί τέλος ἀπό ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ, ἡ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ μέχρι τό ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ πρίν τήν ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως.

Ἀπό σήμερα τό ἀπόγευμα στόν ἑσπερινό εἰσερχόμεθα στό ΤΡΙΩΔΙΟ στήν πιό κατανυκτική περίοδο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Μέσα ἀπό τούς ὑπέροχους ἐκκλησιαστικούς ὕμνους αὐτῆς τῆς περιόδου ἐρχόμαστε σέ μιά πνευματική περισυλλογή, καί βοηθιόμαστε σιγά σιγά νά ὁδηγηθοῦμε στό ζητούμενο πού εἶναι ἡ μόνιμη καί ἀληθινή μετάνοια.

Μέ τή μετάνοια, τήν ἀναγνώριση τῶν λαθῶν καί τῶν ἁμαρτιῶν μας ἐρχόμαστε σέ συναίσθηση, καταλαβαίνουμε ὅτι ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ἀλλά σίγουρα κάπου καί ὁ ἑαυτός μας καί μᾶς δημιουργεῖται ἡ ἐπιθυμία γιά ἀλλαγή. Βλέποντας καί τά πρότυπα τῆς μετανοίας μπροστά μας νιώθουμε τήν ἀνάγκη νά ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ κι ἐμεῖς καί νιώθουμε ὅτι ΜΠΟΡΟΥΜΕ κι ἐμεῖς ἀφοῦ μπόρεσαν καί ἄλλοι ὁμοιοπαθεῖς ἄνθρωποι σάν ἐμᾶς.

Πρωταγωνιστές τῆς αὐριανῆς Κυριακῆς εἶναι δύο πολύ γνωστές μορφές σέ ὅλους μας ὁ σπουδαῖος καί ὁμιλητικός Φαρισαῖος καί ὁ ταπεινός καί σιωπηλός Τελώνης. Εἶναι δύο ἄνθρωποι πού ἔρχονται μέσα στόν ἴδιο ναό νά προσευχηθοῦν. Ὁ πρῶτος κάθεται στήν πρώτη θέση μέ τεντωμένο τό κορμί του, εὐθυτενές καί τό βλέμμα μέ θάρρος κοιτάει τόν οὐρανό καί ὁ ἄλλος κάπου σέ μιά γωνιά γονατιστός δέν τολμᾶ οὔτε νά κοιτάξει τόν οὐρανό καί ἐπαναλαμβάνει μόνο μιά φράση: “Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.

Ὁ Φαρισαῖος ἀπαριθμεῖ τά καλά του ἔργα, νιώθει αὐτάρκης καί δέν αἰσθάνεται καθόλου μικρός καί ποταπός. Εὐχαριστεῖ καί ταυτόχρονα αὐτοδικαιώνεται. Καί δέν σταματᾶ ἐκεῖ ἀλλά κοιτάζει καί τόν πλησίον του καί συγκρίνεται: Δέν εἶμαι σάν αὐτόν ἐκεῖ τόν τελώνη. Πραγματικά πόσο ὀδυνηρή θέση ψυχῆς αὐτή!
Νά συγκρίνομαι μέ τόν ἀδελφό μου καί νά αὐτοδικαιώνομαι! Νά συγκρίνομαι μέ μιά ἄγνωστη ψυχή καί νά βγαίνω τέλειος καί καλλίτερος! Καμία αὐτογνωσία καί διάθεση νά καταλάβει τόν ἑαυτό του καί νά τόν ἀλλάξει.

Πόσο μοιάζουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μέ μᾶς! Κάνουν τόν ἀπολογισμό τους μέσα στό ναό καί προσεύχονται ἀλλά μέ τόσο διαφορετικό τρόπο!
Ὁ ἕνας ὑπερηφανεύεται καί ἐγωιστεύεται, ὁ ἄλλο ταπεινώνεται καί μετανοεῖ. Δύο πρότυπα μπροστά μας. Ποιό μᾶς ἑλκύει νά τό ἀκολουθήσουμε;
Ὅλοι μας καταλαβαίνουμε πώς τό πρῶτο πρόσωπο εἶναι πρός ἀποφυγή καί τό ἄλλο, αὐτό τοῦ τελώνη, πρός μίμηση.

Μιά ψυχή τόσο ἐγωιστική ἔχει ἀπίστευτη παγωνιά μέσα της πού πηγάζει ἀπό τήν ψευδαίσθηση τῆς αὐτάρκειάς της. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά καταλάβει τή μεγαλοσύνη τοῦ Θεοῦ καί νά ἑνωθεῖ ἀληθινά μέ τούς ἀνθρώπους. Μένει στή μοναξιά του, μιά μοναξιά πού τόν κάνει ἀπίστευτα δυστυχισμένο ἀλλά καί ἀπωθητικό. Ζεῖ μιά κόλαση ἐπί γῆς χωρίς νά τό καταλαβαίνει. Ἀντίθετα ἡ ταπείνωση τοῦ τελώνη τόν φέρνει κοντά στό μυστήριο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀληθινῆς ἕνωσης μέ τό ΘΕΟ και τούς ἀνθρώπους.

Ἡ αὐριανή Κυριακή εἶναι μιά πρόκληση.
Μιά εὐκαιρία νά κοιτάξουμε μέσα μας.

Τί βλέπουμε;
Τήν εἰκόνα τοῦ τέλειου τοῦ καλοῦ χριστιανοῦ; Δέν μᾶς ἐλέγχει τίποτε;
Δέν νιώθουμε τήν ἀνάγκη νά κλάψουμε γιά καμιά μας ἁμαρτία; Μήπως στό βάθος τοῦ μυαλοῦ μας καί τῆς καρδιᾶς μας αἰσθανόμαστε μιά κρυφή ἰκανοποίηση ὅτι δέν εἴμαστε δά σάν τούς ἁμαρτωλούς καί τίς πόρνες καί τούς ἄσωτους γιατί ἐμεῖς εἴμαστε τῆς Ἐκκλησίας;

Ἄν τό νιώθουμε αὐτό ἀδελφοί μου, τότε τά πράγματα δέν πᾶνε καλά!
Ἄν δέν ἔχουμε ἔστω καί μιά μικρή αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί τῆς μικρότητός μας ἐνώπιον τοῦ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΟΥ ἀλλά καί τῶν ΑΓΙΩΝ ΜΑΣ, τότε θά πρέπει νά γονατίσουμε καί νά ποῦμε μέ πόνο ψυχῆς: ΚΥΡΙΕ ΦΩΤΙΣΕ ΜΕ νά ΔΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΥ!

Μή προσευξώμεθα ΦΑΡΙΣΑΪΚΩΣ ΑΔΕΛΦΟΙ!

«Ἑαυτοὺς ἀδελφοὶ ἅπαντες ταπεινώσωμεν, στεναγμοῖς καὶ ὀδυρμοῖς τύψωμεν τὴν συνείδησιν· ἵνα ἐν τῇ κρίσει τότε τῇ αἰωνίᾳ, ἐκεῖ ὀφθῶμεν πιστοὶ ἀνεύθυνοι, τυχόντες ἀφέσεως».

Ἄς προσευχόμαστε μέ πλήρη συναίσθηση καί αὐτογνωσία, συντριβή καί ταπείνωση, ἀγάπη προς τόν πλησίον μας βάζοντας ΟΛΟ τόν κόσμο μέσα στήν καρδιά μας!
ΚΑΛΟ ΤΡΙΩΔΙΟ!
ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ!

Γερόντισσα Σωφρονία
Ηγουμένη Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδας Ακράτας

[toula]

«Μη κουραστείτε, μην αποκάμετε!
Κάντε το καλό, όσο μπορείτε!
Γι’ αυτό είστε προορισμένοι!»!!

Αυγουστίνος Καντιώτης

[toula]

«Κάθε έργο πρό του οποίου δεν αρμόζει η ατάραχος προσευχή, καλύτερα να μη γίνεται».
Το 1919, ο Αγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, πέρασε από τη Ρωσία, όπου και επισκέφθηκε διάφορες μονές. Σ’ ένα από τα ταξίδια του με τραίνο, καθόταν απέναντι από ένα έμπορο. Αυτός άνοιξε μπροστά του μια ταμπακιέρα και του προσέφερε τσιγάρο «φιλικά», ίσως ειρωνικά, αφού ο άθεος κομμουνισμός είχε ήδη επικρατήσει, μα πάνω απ’ όλα δοκιμαστικά για το φρόνημα του ασκητού.
...Ο άγιος Σιλουανός ευχαρίστησε το συνεπιβάτη του και αρνήθηκε την προσφορά.
...Τότε ο έμπορος ρώτησε αν ο λόγος της άρνησης ήταν η θεώρηση του καπνίσματος ως «αμαρτία». Πρόσθεσε δε, ότι κατ’ αυτόν το κάπνισμα βοηθάει στην πολυάσχολη ζωή, αφού είναι αναγκαίο να σταματάει κανείς την ένταση στην εργασία και να αναπαύεται για λίγα λεπτά. Επίσης ανέφερε ότι διευκολύνει την επαγγελματική ή τη φιλική συνομιλία και γενικά τη ροή της ζωής. Συνέχισε δε, να προσθέτει και άλλα πλεονεκτήματα του καπνίσματος για να πείσει τον ασκητή.
...Ο άγιος άκουγε αμίλητος και κάποια στιγμή είπε στο συνεπιβάτη του: «Κύριε πριν καπνίσετε προσευχηθείτε κάθε φορά λέγοντας το Πάτερ ημών».
...Ο έμπορος απάντησε ότι αυτό φαινόταν σ’ αυτόν ανάρμοστο.
...Ο άγιος Σιλουανός τότε είπε: «Κάθε έργο προ του οποίου δεν αρμόζει η ατάραχος προσευχή καλύτερα να μη γίνεται».

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

[toula]

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
«Αν δεν λυγίσουμε τα γόνατά μας για μετάνοια, αγαπητοί μου, δεν θα καταφέρουμε τίποτα.
Αν όμως προσευχόμαστε με ΖΗΛΟ, αν κοπιάζουμε στην προσευχή, Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΔΥΝΑΤΑ.
Και όλες αυτές οι απόπειρες, παγκοσμιοποίηση, οικουμενισμός και ποιος ξέρει τι άλλες, θα γκρεμιστούν με τη ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ. "

Ο άξιος της μνήμης π. Αρχιμανδρίτης
ΤΖΑΣΤΙΝ ΠΙΡΒΟΥ
Apantaortodoxias

[toula]

Η EYXH ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ ΔΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ
(Εγκεκριμένη από την Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος)
[Αρ. Πρωτ. 1465/25-6-1984]

Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ο επιτιμών τοις πνεύμασι της ασθενείας και την υγείαν τοις επικαλουμένοις Σε εκ πόθου καρδίας και τη προς Σε πίστει επιδαψιλεύων, επάκουσον ημών των αμαρτωλών, παρ΄οις, συν ταίς άλλαις, και ητής του καρκίνου μάστιγος δεινή απειλή αφαρπάζουσα εκ μέσου ημών, μετά επώδυνον νόσον και εν βραχεί χρόνω, πατέρας, αδελφούς και τέκνα ημών, βαθείαν δε θλίψιν και οδύνην, εκ του θανάτου αυτών, ον εκ φεύξαι ου δύνανται, προκαλούσαν πάσι.

Τω φωτιστικώ και αγιαστικώ σου Πνεύματι, Κύριε, οδήγησον τους εν ιατρική επιστήμη ερευνώντας εις την του κακού του εξολόθρευσιν, το φάρμακον και τον της Θεραπείας τρόπον αποκαλύπτων, δύναμιν παράσχου τοις πάσχουσι και υπομονήν και αναψυχήν εν τοις πόνοις, πάσι δε την θεραπείαν ψυχή και σώματι επιβράβευσον, πρεσβείαις της ‘Υπερευλογημένης Δεσποίνης Ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, της Ζωοδόχου Πηγής, Ης το ύδωρ εν τη βασιλίδι των πόλεων επιχυθέν ασθενούση εκ καρκίνου, το πάθος έπαυσε, του εν αγίοις πατρός ημών Παρθενίου, επισκόπου Λαμψάκου, των αγίων ενδόξων και θαυματουργών Αναργύρων, του αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος και Ιαματικού Παντελεήμονος και πάντων Σου των Αγίων. Αμήν.

[toula]

ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΛΑΜΨΑΚΟΥ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

Πολλοί άγιοι της Εκκλησίας μας χαρακτηρίζονται ως θαυματουργοί, διότι ο Θεός τους δώρισε το χάρισμα και τη δύναμη να θαυματουργούν, στο άγιο όνομά Του. Ένας από τους πλέον θαυματουργούς αγίους είναι και ο άγιος Παρθένιος επίσκοπος Λαμψάκου. Του δόθηκε ιδιαιτέρως το θαυματουργικό χάρισμα να γιατρεύει την φοβερή ασθένεια του καρκίνου.

Έζησε στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου (4ος μ. Χ. αιώνας). Γεννήθηκε σε κάποια κωμόπολη της Βιθυνίας της Μ. Ασίας από ευσεβείς γονείς. Ο πατέρας του ονομάζονταν Χριστόφορος και ήταν διάκονος της Εκκλησίας. Δεν έκανε μεγάλες σπουδές, αλλά απόκτησε ευλάβεια, βαθιά πίστη στο Θεό και στόλισε τον εαυτό του με αρετές. Από μικρός συνήθισε να αγαπά το Θεό και τους ανθρώπους και γι’ αυτό υπήρξε σε όλη του τη ζωή φιλάνθρωπος και ελεήμονας. Αρχικά ασκούσε το επάγγελμα του ψαρά. Διάλεξε αυτό το επάγγελμα για να μοιάσει στους αγίους Αποστόλους Πέτρο, Ανδρέα και Ιωάννη, που ήταν αλιείς. Το μεγαλύτερο μέρος του κόπου του το μοίραζες στους φτωχούς. Μαζί με τα ψάρια και τα χρήματα τους έδινε παρηγοριά και ελπίδα, στερεώνοντάς τους την πίστη στο Θεό. Όταν εκείνοι τον ευχαριστούσαν για την φιλανθρωπία του, εκείνος τους απαντούσε: «Γιατί με ευχαριστείτε; Δεν έχω καμία τέτοια αξίωση. Μήπως είμαστε ξένοι; Εμείς είμαστε αδελφοί. Τι είναι απλούστερο και φυσικότερο από το να βοηθά αδελφός τους αδελφούς;». Είχε την πεποίθηση ότι η φιλανθρωπία είναι υποχρέωση και καθήκον του αληθινού Χριστιανού.
Ο Μητροπολίτης Μελιτοπόλεως Φίλιππος ή Φιλητός, τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Ο Παρθένιος έδειξε σπάνιο ζήλο στην ιερατική του διακονία, γεγονός που ξετίμησε ο Μητροπολίτης Κυζίκου Αχίλλιος ή Ασχόλιος, ο οποίος τον χειροτόνησε Επίσκοπο Λαμψάκου, μιας αρχαίας πόλης της Μ. Ασίας, κοντά στον Ελλήσποντο, απέναντι από την Καλλίπολη.

Η Λάμψακος, όπως και ολόκληρη η γύρω περιοχή, κατοικούνταν κυρίως από ειδωλολάτρες, οι οποίοι αρνούνταν να ασπασθούν τη νέα πίστη και παρέμειναν δουλικά προσηλωμένοι στην αρχαία θρησκεία, εκτελώντας τις σκοταδιστικές παγανιστικές τελετουργίες τους. Ήταν ένα από τα κυριότερα εναπομείναντα κέντρα της ειδωλολατρίας την εποχή εκείνη στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ασίας. Με επικεφαλής τους ιερείς των ειδώλων, ο ειδωλολατρικός όχλος έδειξε εξ’ αρχής τις εχθρικές του διαθέσεις ενάντια στο νέο Επίσκοπο. Δεν ήταν λίγες οι επιθέσεις φανατικών ειδωλολατρών εναντίον του, με την παρότρυνση των ειδωλολατρών ιερέων, οι οποίοι έβλεπαν να απειλούνται τα τεράστια οικονομικά τους συμφέροντα από το ενδεχόμενο να κλείσουν τα προσοδοφόρα ειδωλολατρικά «ιερά».

Ο Παρθένιος έδειξε από την αρχή ανοχή στις εχθρικές διαθέσεις των ειδωλολατρών. Στις φοβέρες επιθέσεις τους, απαντούσε με λόγια και με έργα αγάπης. Γνώριζε ο άγιος εκείνος Επίσκοπος πως πίσω από όλα αυτά βρισκόταν ο διάβολος, ο οποίος ήθελε να ματαιώσει το έργο της σωτηρίας των κατοίκων. Τους εχθρικούς του αντιπάλους ειδωλολάτρες τους έβλεπε ως πνευματικά ασθενείς, ως δούλους των πονηρών πνευμάτων, τα οποία δρούσαν μέσω αυτών. Και γι’ αυτό, όχι μόνο δεν κάκιωνε μαζί τους, αλλά τους συμπονούσε και τους αγαπούσε, όπως ο καλός γιατρός τον ασθενή του και ο καλός πατέρας τα παραστρατημένα παιδιά του. Τους αγαπούσε το ίδιο στοργικά με τους πιστούς της Επισκοπής του. Τους καλούσε κοντά του και συζητούσε μαζί τους με ανεξικακία, πραότητα και καλοσύνη.

Ο Επίσκοπος Παρθένιος αποδείχτηκε άξιος του υψηλού αξιώματός του. Έδειξε ασυνήθιστο ζήλο και ποιμαντική δράση, ώστε έγινε αγαπητός από όλους. Φρόντιζε με επιμέλεια για την πνευματική καλλιέργεια και πρόοδο των πιστών, που του εμπιστεύτηκε η Εκκλησία. Φρόντιζε επίσης και για τις υλικές τους ανάγκες, σε μια εποχή που οι λιμοί ήταν σύνηθες φαινόμενο. Χιλιάδες άνθρωποι έτρεχαν στο επισκοπείο, για να πάρουν από το άγιο χέρι του βοήθεια. Μαζί με τους πιστούς χριστιανούς έτρεχαν ειδωλολάτρες και Ιουδαίοι, οι οποίοι δεν έφευγαν με αδειανά χέρια. Ευεργετούνταν το ίδιο με τους πιστούς, χωρίς εξαίρεση.

Παράλληλα ο άγιος Επίσκοπος φρόντιζε και για τη δική του πνευματική πρόοδο. Προσεύχονταν αδιάκοπα, νήστευε, αγρυπνούσε, και κατακτούσε μία – μία τις χριστιανικές αρετές. Έφτασε δε σε μεγάλα ύψη αγιότητας, ώστε να αξιωθεί του χαρίσματος των ιαμάτων. Με την προσευχή του, θεράπευε στο όνομα του Ιησού Χριστού, τους ασθενείς, που έτρεχαν κοντά του να ιαθούν. Ιδιαιτέρως αξιώθηκε να θεραπεύει την νόσο του καρκίνου. Όταν πληροφορούνταν ότι κάποιος άνθρωπος ασθένησε, έτρεχε ο ίδιος να τον γιατρέψει. Δεν έκανε διακρίσεις ούτε στις θεραπείες, μαζί με τους πιστούς, θεράπευε και τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι, κατόπιν, αναγνώριζαν την δύναμη του αληθινού Θεού και ασπάζονταν την χριστιανική πίστη. Είχε αποκτήσει ακόμη το χάρισμα να εκβάλλει δαιμόνια από ανθρώπους, που είχαν εισβάλλει και τους βασάνιζαν.

Όλα τα χρόνια της ποιμαντορίας του είχε προσελκύσει χιλιάδες ειδωλολάτρες στην Εκκλησία. Όταν έφυγε από αυτή τη ζωή άφησε ελάχιστους παγανιστές στην Επισκοπή του. Η Λάμψακος, από εστία ειδωλολατρών, είχε μεταβληθεί σε χριστιανική πόλη, όπου πλειοψηφούσαν οι ευσεβείς Χριστιανοί. Κοιμήθηκε εν ειρήνη και ο τάφος και τα ιερά λείψανά του συνέχισαν και συνεχίζουν ως τα σήμερα να θαυματουργούν. Τμήμα της Τίμιας Κάρας του βρίσκεται στην Ιερά Μονή Μακρυμάλλη, της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος, η οποία θαυματουργεί σε όσους τον επικαλούνται με ευλάβεια. Υπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες καρκινοπαθών, οι οποίοι έχουν ιαθεί θαυματουργικά, χάρις στον Άγιο Παρθένιο. Η μνήμη του εορτάζεται στις 7 Φεβρουαρίου.

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
ΠΗΓΗ: AKTINES

[toula]

Η ψυχή, που πέφτει μέσα στο Άγιο Ποτηριο, μέσα στο Αίμα του Χριστού, πλένεται από τις αμαρτίες της.

Η κάθε μερίδα που πέφτει στο Άγιο Ποτηριο μέσα, είναι και μια ψυχούλα, η οποία πρώτα μνημονεύεται στην Ιερά Προσκομιδή και εν συνεχεία στην Αγία Τράπεζα.
Και όταν ο διάκονος τακτοποιεί τα Άγια, ρίχνει το Άγιο Σώμα μέσα στο Άγιο Ποτηριο και μετά τακτοποιεί τις μερίδες που έχουν πέσει μέσα λέγοντας: "Αποπλυνον Κύριε, τα αμαρτήματα των ενθαδε μνημονευθεντων δούλων Σου τω Αίματι Σου τω Αγίω ".

Δηλαδή καθάρισε τελείως τα αμαρτήματα αυτών των ψυχών, που έχουν μνημονευθεί εδώ δια των ιερών μερίδων, που ο ιερέας έβαλε μέσα στο Άγιο Ποτηριο. Αυτή λοιπόν η ψυχή, που πέφτει μέσα στο Άγιο Ποτηριο, μέσα στο Αίμα του Χριστού, πλένεται από τις αμαρτίες της.
Κι όταν η εκκλησία στην Θεία Λειτουργία μνημονεύει και εύχεται ακόμη και για την Παναγία και τους Αγίους και τους βγάζουμε μερίδα, αυτό σημαίνει ότι η Παναγία και οι Άγιοι έχουν ανάγκη από μνημόνευση; Όχι.

Απλώς οι μερίδες που βγαίνουν και μπαίνουν μέσα στο Αίμα του Χριστού, μέσα στο Άγιο Ποτηριο, εις τιμήν και μνήμην της Υπερευλογημενης, ενδόξου, αειπαρθενου Μαρίας, εις τιμήν και δόξαν του Τιμίου Προδρόμου, των Αγίων Ιεραρχών, των Αγίων της ημέρας και όλων των Αγίων, βγαίνουν, για να λάβουν όλοι αυτοί οι Άγιοι ακόμη περισσότερο από τον άπειρο πλούτο του Θεού, δια της μεσιτείας της Εκκλησίας .
Κι αν στον Άγιο προστίθεται Δόξα και έρχεται πλησιέστερα προς τον Θεό κι αισθάνεται εναργεστερα και δυνατότερα την παρουσία Του, πόσο μεγάλη βοήθεια έρχεται στον αμαρτωλό, όταν μνημονεύεται, και βγαίνει μερίδα στο όνομα του κι όταν δέχεται την συγχώρησι και την ανακούφισι!

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθειτου ( βιβλίο Η Τέχνη της Σωτηρίας)

[toula]

Το φιλί του σταυρού.

Το φιλί είναι μια σφραγίδα της ύπαρξής σου και της αγάπης σου σε αυτόν που αγαπάς. Το στόμα είναι θύρα των Μυστηρίων, η πύλη της Θείας Ευχαριστίας, η σάλπιγγα του Λόγου, η φωλιά των λέξεων, το σπίτι του Ευαγγελίου μέσα μας. Γι' αυτό ασπαζόμαστε εικόνες, τρεφόμαστε με τον Θεό στην Ευχαριστία και φιλάμε καθαρά αυτούς που αγαπάμε.
Μια μέρα, μια οικογένεια με θλίψη ήρθε σε μένα. Είχαν ένα μεγαλύτερο αυτιστικό παιδί και ένα κοριτσάκι δύο ετών. Το παιδί δεν μπορούσε (αυτή είναι η λέξη) να καθίσει στην Εκκλησία, πάλευε τρομερά, χτυπούσε τους άλλους και τον περιβάλλοντα αέρα, ούρλιαζε, κλωτσούσε τα πόδια του.
Δυστυχώς τον ειχαν στην αγκαλιά της μητέρας του, παρόλο που ήταν περίπου 7 ετών. Το κρατούσε σφιχτά και το παιδί το ένιωθε σαν μια τρομερή επιθετικότητα. Έβαλα το πετραχήλι στο κεφάλι του παιδιού, αλλά το πέταξε. Χαστούκισε τη μητέρα του γιατί νόμιζε ότι κουνούσε το στόμα της. Η καημένη, μάρτυς, το κρατούσε στην αγκαλιά της κλαίγοντας.

Μέσα στις φωνές και τους καβγάδες, άρχισα την προσευχή. Δεν αντέχει να τον αγγίζουν. Με κοιτούσε με άγριο μίσος.
Για να συνεννοηθούμε. Το παιδί ήταν ένας άγγελος. Όμως το μίσος ήταν του πονηρού που το κρατούσε στα νύχια του πόνου.
Κάποια στιγμή το παιδί σταμάτησε να παλεύει. Με μια χειρονομία, το παιδί γύρισε και έξυσε το πρόσωπό μου με τα νύχια του. Ένιωθα τη ζέστη από τις γρατσουνιές. Ήμουν εντελώς αβοήθητος. Καταβεβλημένος από τον πόνο, έβαλα το δάχτυλο στα χείλη μου και έκανα το σημείο του Τιμίου Σταυρού στο μέτωπό του, όπως έκαναν οι Αιγύπτιοι πατέρες στην έρημο. Και ο Χριστός ο Θεός έφτυσε στη γη και άλειψε τα μάτια των εκ γενετής τυφλών με πηλό γεμάτο από τη χάρη Του.

Το παιδί πήρε μια βαθιά ανάσα και μετά ηρέμησε εντελώς. Εξέπνεε και αυτός ο θυμός έβγαινε από μέσα του.
Μετά κάθισε για προσευχή πολύ καλά. Με άφησε να βάλω το σκούφο και το επιτραχύλιο στο κεφάλι του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου. Φίλησε τον Σταυρό.
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά στο στήθος μου. Στο τέλος, το παιδί χάιδεψε το γδαρμένο μάγουλό μου και είπε: Συγγνώμη
Έμεινα άναυδος. Πώς μπορεί ο Τίμιος Σταυρός, γεμάτος Αίμα του Θεού, να συντρίψει όλους τους δεσμούς του Σατανά από τις ψυχές των αθώων μικρών ανθρώπων, που γεννήθηκαν σε ένα άπιστο έθνος.
Φιλήστε τα παιδιά σας στο μέτωπο και στην ψυχή. Να τους κάνετε πάντα το σωτήριο σημείο του Σταυρού.
Μην πεις ότι δεν σου είπα.

ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΙΣΤΡΑΤΙ.

[toula]

Άγιος Πορφύριος: «Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη… τότε στέλνουμε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια».

~ Πολλές φορές αγανακτούμε και λέμε στον άλλο: «Δεν φοβάσαι τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν φοβάσαι μη σε τιμωρήσει;».
Άλλη φορά πάλι λέμε: «Ο Θεός δεν μπορεί θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανες» ή «Θεέ μου, μην κάνεις κακό σ’ αυτόν τον άνθρωπο γι’ αυτό που μου έκανε» ή «Να μην πάθει αυτό το πράγμα ο τάδε».
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχομε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να τιμωρηθεί ο άλλος.
Αντί, όμως να ομολογήσομε το θυμό μας για το σφάλμα του, παρουσιάζουμε με άλλον τρόπο την αγανάκτησή μας και, δήθεν, παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτόν. Έτσι, όμως, στην πραγματικότητα καταριόμαστε τον αδελφό.
Κι αν, αντί να προσευχόμαστε, λέμε, «να το βρεις απ’ τον Θεό, να σε πληρώσει ο Θεός για το κακό που μου έκανες», και τότε πάλι ευχόμαστε να τον τιμωρήσει ο Θεός.
Ακόμη και όταν λέμε, «ας είναι βλέπει ο Θεός», η διάθεση της ψυχής μας ενεργεί κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, επηρεάζει την ψυχή του συνανθρώπου μας και αυτός παθαίνει κακό.
Καταλάβατε, λοιπόν πώς οι κακές μας σκέψεις, η κακή μας διάθεση επηρεάζουν τους άλλους; Γι’ αυτό πρέπει να βρούμε και τον τρόπο να καθαρίσομε το βάθος του εαυτού μας από κάθε κακία.
Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνομε τότε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια.
Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς.

Από το βιβλίο: «Βίος και Λόγοι του Γέροντος Πορφυρίου»