Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Σχετικώς με το γεγονός που ζήσαμε στο Κελλί του Προφήτου Δανιήλ, παραθέτουμε παρακάτω την καταγραφή αυτού του γεγονότος, πιστεύοντας πως αξίζει να γνωστοποιηθεί και σε άλλους.

Εξ αρχής θέλουμε να διευκρινίσουμε ότι έχουμε την βεβαιότητα ότι δεν λέμε κάτι πρωτάκουστο ή ότι τα παρακάτω αποτελούν μία αξεπέραστη πνευματική εμπειρία στο «Περιβόλι της Παναγίας».

Αντιθέτως, γνωρίζουμε ότι είναι μία μαρτυρία από τις πολλές, η οποία αν ίσως και δεν έχει την ισχύ να επιβεβαιώσει ακράδαντα την παράδοση για τους ερημίτες και αόρατους ασκητές του Αγίου Όρους, είναι όμως μία επιπλέον επανάληψη αυτής της παραδόσεως, και το βασικότερο, ότι εξ άπαντος αποτελεί μία βέβαιη μαρτυρία της ζωής των Αγιορειτών πατέρων, που συνεχίζει την ασκητική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Προ δύο ετών περίπου, η Ιερά Μονή Οσίου Ξενοφώντος μας «παραχώρησε» το αρχαίο και εγκαταλελειμμένο Κελλί της –του Αγίου Προφήτου Δανιήλ και των τριών Παίδων. Αυτό το Κελλί βρίσκεται σε μία ερημική τοποθεσία πάνω στο βουνό, ανατολικά της Μονής Ξενοφώντος και βόρεια της Σκήτης Ξενοφώντος. Δεν γειτνιάζει με κανένα άλλο Κελλί, παρά μόνο με ένα ερειπωμένο, επ’ ονόματι της Αγίας Τριάδος, ούτε καν φαίνεται άλλο Κελλί ή Σκήτη ή οτιδήποτε άλλο οίκημα, στο οποίο να μαρτυρείται ή να δικαιολογείται ανθρώπινη παρουσία.

Το μόνο, που είναι ορατό, είναι το βόρειο άκρο και οι τρούλοι της Μονής Ξενοφώντος, που είναι κτισμένη στις εκβολές ενός χειμάρρου, ο οποίος βρίσκεται σε μακρινή απόσταση από το Κελλί. Όποιος βρίσκεται στην αυλή ή τον εξώστη -απλωταριά του Προφήτη Δανιήλ έχει μία πανοραμική θέα όλου σχεδόν του φαραγγιού, από τα ανατολικά, που είναι τα Δοχειαρίτικα σύνορα, μέχρι τα δυτικά– την θάλασσα. Η ηρεμία δε και η ησυχία που έχει το Κελλί είναι χαρακτηριστική, και μόνο κατά την άνοιξη και το καλοκαίρι διακόπτεται από τις ασταμάτητες λαλιές των αηδονιών και των άλλων ωδικών πτηνών. Εκεί βρεθήκαμε, για μία ακόμη φορά, και εμείς, οι φιλοξενούμενοι της Μονής Ξενοφώντος και ένοικοι του Ιερού αυτού Κελλίου. Η παραμονή μας διήρκησε λίγες ημέρες, αλλά είχε μεγάλη ευλογία, μία εμπειρία που δεν υπολογίζαμε να αξιωθούμε ποτέ.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Στις 21 Απριλίου 2010 (παλ. ημ.), προπαραμονές της πανηγύρεως της Μονής Ξενοφώντος, που τιμάται επ’ ονόματι του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, βρεθήκαμε στο Κελλί του Προφήτη Δανιήλ. Είχαμε φθάσει κατά το μεσημέρι, και μετά από σύντομη ανάπαυση και τακτοποίηση των πραγμάτων μας, ο Γέροντας πρότεινε να πάμε ένα μικρό περίπατο. Κατηφορίσαμε και κατόπιν ακολουθήσαμε τον αδιέξοδο δρόμο που αρχίζει στην πρώτη στροφή και ο οποίος οδηγεί προς τα Δοχειαρίτικα.

Δεν απομακρυνθήκαμε πολύ, διότι ήδη είχε σουρουπώσει αρκετά. Σε ένα σημείο της διαδρομής μας, ένας από την ομάδα μας, θέλοντας να συμπεράνει το βάθος του φαραγγιού που βρισκόταν μπροστά μας έριξε τρεις πέτρες, αρκετά μεγάλες, προς το φαράγγι. Οι δύο λαϊκοί που βρίσκονταν στην παρέα, άδραξαν την ευκαιρία για να αστειευτούν με την επιπόλαιη αυτή πράξη λέγοντας πως ίσως κάποιος ερημίτης ασκητής να ήταν δέκτης αυτού του πετροβολητού.

Ο Γέροντας, αποσιωπώντας την κωμική πλευρά τoύ θέματος, αναφέρθηκε στην ύπαρξη των ερημιτών και των αοράτων ασκητών, στις αναφορές γύρω από διάφορα σχετικά συμβάντα, και άφησε τον καθένα ελεύθερο να αποδεχθεί ή όχι αυτή την παλιά αγιορείτικη παράδοση για τους γυμνούς και αόρατους ασκητές που ζουν στις ερημιές του Αγίου Όρους. Όταν επιστρέψαμε στο Κελλί, είχε ήδη σκοτεινιάσει. Προσπαθήσαμε να βάλουμε μπρος την πετρελαιογεννήτρια, αλλά παρά τις επίμονες προσπάθειές μας επί μισή ώρα περίπου, το μηχάνημα δεν λειτούργησε, και έτσι μείναμε «αναγκαστικά» με τα κεριά και την λάμπα πετρελαίου (εκ των υστέρων σκεφτήκαμε ότι δεν ήταν ένα γεγονός τυχαίο).

Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά, τα αστέρια ήταν ευδιάκριτα, παρά την ελαφριά συννεφιά που είχε ο ουρανός, και τα αηδόνια είχαν παραιτηθεί πλέον από το ολοήμερο κελάηδημά τους. Η σιωπή σε όλη την περιοχή ήταν πιο αισθητή τώρα, μετά την πρόσφατη παύση, παρά τα μεσάνυχτα. Ο Γέροντας είχε αποσυρθεί στο κελλί του, και τα άλλα τρία πρόσωπα κάθισαν μπροστά στην εξώπορτα του Κελλιού και μιλούσαν. Καθώς μιλούσαν, ένας από αυτούς διέκρινε και μία άλλη–δεύτερη φωνή, μακρινή και ακαθόριστη, και μη θέλοντας να διακόψει τον συνομιλητή του αρχικά δεν αντέδρασε. Εφ᾽ όσον όμως αυτή η φωνή συνεχιζόταν ήδη για πέμπτο λεπτό, παίρνοντας θάρρος διέκοψε αυτόν που μιλούσε ρωτώντας τον έναν: «ακούς κάτι;». Αφού συγκέντρωσαν και οι δύο την προσοχή τους, άκουσαν μια φωνή που προερχόταν από το βάθος του χειμάρρου. Ήταν μία ανδρική ενθουσιώδης φωνή, που φώναζε εκστατικά σχεδόν, μέσα στήν σιγαλιά της νύκτας και κάτω από το πανόραμα του ουρανίου στερεώματος: «Δόξα σοι ο Θεός», «Κύριε σώσον τον κόσμο σου».

Τα επανελάμβανε συνεχώς και μεγαλόφωνα, καθώς και άλλα λόγια, τα οποία εξ αιτίας της αποστάσεως και του αντίλαλου ήταν ακαθόριστα. Αλλά από το ύφος της φωνής ήταν κάτι σαν ευχαριστία και δοξολογία στον Θεό καθώς και ικεσία για το έλεός Του. Το άκουσε κατόπιν και ο άλλος λαϊκός, που ήταν στην παρέα. Και οι τρεις ακούγαμε ένα άνθρωπο, που βρισκόταν μέσα στο «πουθενά», να ευχαριστεί και να δοξολογεί τον Θεό. Γρήγορα ειδοποιήθηκε και ο Γέροντας, ο οποίος άκουσε αυτόν τον άγνωστο να δοξολογεί ακατάπαυστα, καθαρότατα τον Θεό. Στην συνέχεια και για ένα μικρό διάστημα ο άγνωστος έπαυσε την μεγαλόφωνη προσευχή του.

Όλοι αποσυρθήκαμε στα κελλιά μας. Ο καθένας κράτησε την δική του στάση απέναντι σε αυτή την αναπάντεχη εμπειρία, και κατάκοποι καθώς ήμασταν, γρήγορα αποκοιμηθήκαμε όλοι. Όλοι εκτός από τον Γέροντα, ο οποίος κάθισε στην απλωταριά αναμένοντας να ακροαστεί μία ακόμα φορά τον άγνωστο προσευχητή. Και όντως μετά από ένα διάστημα περίπου μισής ώρας τον άκουσε πάλι. Αυτή την φορά έψαλε μεγαλόφωνα αναστάσιμους ύμνους. Και αυτό που μπόρεσε ο Γέροντας να διακρίνει ήταν το τροπάριο της πρώτης ωδής του κανόνα του Πάσχα «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις…», καθώς και άλλες προσευχές, όπως «Κύριε σώσε τον κόσμο σου», και άλλα.

Την άλλη ημέρα όλοι κοιτάξαμε προς την πλευρά, απ’ όπου ερχόταν η χθεσινοβραδυνή φωνή, προσπαθώντας να καταλάβουμε το ακριβές σημείο που βρισκόταν αυτός ο άνθρωπος ή κάποιο σημάδι της παρουσίας του. Γρήγορα όμως καταλάβαμε ότι κοπιάζουμε μάταια και παραιτηθήκαμε από την προσπάθειά μας. Έμεινε όμως μέσα στην ψυχή μας η περιέργεια να μάθουμε αν τυχόν υπάρχει κάποιο Κελλί στην περιοχή αυτή, που να είναι αδιόρατο από την πλευρά του δικού μας Κελλίου.

Κατεβήκαμε στην Μονή για την έναρξη της Αγρυπνίας προς τιμήν του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου και ο Γέροντάς μας συνάντησε τον π. Σεραφείμ, ο οποίος έχει γνώση του χώρου και πολύ αγάπη για τον Προφήτη Δανιήλ και είναι αλήθεια ότι χωρίς τον π. Σεραφείμ δεν θα γίνονταν και πολλά πράγματα. Τον ρώτησε σχετικά, αν υπάρχει εκεί κοντά κάποιο Κελλί και του ανέφερε το γεγονός. Μας διαβεβαίωσε πως όχι μόνο Κελλί δεν υπάρχει αλλά και η απλή παρουσία οποιουδήποτε ανθρώπου είναι αν όχι αδύνατη, τουλάχιστον αδικαιολόγητη εξ αιτίας της πυκνής βλάστησης και του απροσπέλαστου της περιοχής.

Μετά από όλα αυτά ο καθένας κράτησε μέσα στην ψυχή του την ανάμνηση αυτού του γεγονότος, ενός ανθρώπου μέσα στην απόλυτη ερημιά, ανυποψίαστου για την δική μας παρουσία, που φώναζε ενθουσιασμένος και ευχαριστούσε τον Θεό. Και από τους αόρατους ασκητές να μην ήταν, μόνο και μόνο αυτή η εγκάρδια προσευχή του την νύκτα στην μέση του δάσους, μας έδωσε το μήνυμα που ο Θεός επέτρεψε.

Συμπληρωματικά να προσθέσουμε ότι η γεννήτρια, αν λειτουργούσε το βράδυ, θα ήταν σίγουρα ανασταλτική αιτία για την αυθόρμητη και εξωστρεφή εκδήλωση του αγνώστου, διότι εξ αιτίας του θορύβου και των φώτων θα γινόταν η παρουσία μας πέρα για πέρα αισθητή. Και αυτή η γνώμη γίνεται πιο ισχυρή, αν λάβουμε υπ᾽ όψη μας το παράδοξο, ότι την άλλη ημέρα το πρωί πήρε αμέσως μπροστά.

Αυτή είναι η ιδιαίτερη «εμπειρία μας» κατά την τελευταία επίσκεψή μας στο Άγιον Όρος. Σας την παραθέτουμε, όπως ακριβώς τη ζήσαμε (…)

Ιεροδιάκονος Σιλουανός,

[toula]

ΠΟΣΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΙΚΟΝΑ.!
Η ΕΥΩΔΙΑΖΟΥΣΑ ΚΑΙ ΜΥΡΟΒΛΥΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΛΕΒΗ….
ΤΟ ΑΓΙΟ ΜΥΡΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΛΕΒΗΣ.!

Το 1979 ήρθε ο ανώτατος διοικητής χωροφυλακής Τριπόλεως με τον διοικητή του Άστρους. Επιθεώρησαν την εικόνα και όπως είπε ο διοικητής στους Αγιοπετρίτες ουδεμία νοθεία υπάρχει. Δεν ήταν θεοφοβούμενος προηγουμένως αλλά όταν είδε ο ίδιος το θαύμα με τα δικά του μάτια είπε: «Μεγάλος Θεός υπάρχει».
Όταν ένας χημικός εκ Τριπόλεως πήρε να κάμει χημική ανάλυση στο Μύρο της Παναγίας, με θαυματουργική δύναμη δεν είδε τίποτα το φυσικό και ανεβόησε: «Μέγας Θεός υπάρχει».
Το Μύρον της Παναγίας για χρόνια έβγαινε κατά τον τρόπον που περιέγραψα παραπάνω. Ύστερα από λίγα χρόνια έγινε ένας μεγάλος σεισμός και από τότε τρέχει διαρκώς το τζάμι και δεν στεγνώνει. Το σκουπίζουμε και σε λίγες ώρες πάλι γεμίζει.
πλέον έρχονται προσκυνηταί από την πρωτεύουσα, από ολόκληρη την Ελλάδα και από το εξωτερικό και όσοι δεν μπορούσαν να έλθουν μας έστελναν γράμματα και ζητούσαν το Άγιο Μύρο της Παναγίας.
Το Άγιο Μύρο θαυματουργεί και πολλοί ασθενείς θεραπεύονται.

ΑΝΥΣΙΑ ΜΟΝΑΧΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΛΕΒΗ

[toula]

Δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα.
Ένας τρόπος υπάρχει, για να μην έχουμε
προβλήματα με τα παιδιά· η αγιότητα.
Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα
πρόβλημα με τα παιδιά σας.

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

[toula]

Χωρίς τη γεύση των παθημάτων του Χριστού, δεν έχει η ψυχή κοινωνία με το Θεό!…
Δέξου να καταφρονηθής, αλλά να μη καταφρόνησης• να αδικηθής, αλλά να μη αδικήσης. Να μη έλθης σε δικαστήριο με κανένα, αλλά αν κατακριθής, υπόμεινε, έστω κι αν δεν είσαι ένοχος.
Μίκρυνε τον εαυτό σου μπροστά σε όλους τους ανθρώπους και θα υψωθείς πάνω απ’ όλους τους άρχοντας τούτου του κόσμου. Ταπείνωσε τον εαυτό σου και θα δεις την δόξα του Θεού εντός σου.Αν έχεις την ταπείνωση στην καρδιά σου, εκεί στην καρδιά σου φανερώνει ο Θεός την δόξα Του.
Ο ταπεινός θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλό και ευτελή και ευκαταφρόνητο.
Είναι δυνατό να γίνει ταπεινός ο άνθρωπος; Ναι, με τη δύναμη των Αχράντων Μυστηρίων, που τελειοποιούν, όπως οι μακάριοι Απόστολοι “εν γλώσσαις πυρίναις” την Πεντηκοστή και με την τελειότητα όλων των αρετών!..
Μακάριος όποιος εγνώρισε τις αδυναμίες του, που είναι το θεμέλιο κάθε αρετής!..
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει την αδυναμία του, άν δεν πέσει σε ψυχικούς και σωματικούς πειρασμούς. Τότε προσεύχεται και συντρίβεται και ταπεινώνεται.
Η αμοιβή δε δίνεται στον άνθρωπο για την αρετή του, αλλά για την ταπείνωση του. Χωρίς την ταπείνωση όλα είναι μάταια!…

Αββά Εφραίμ Σύρου

[toula]

Απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης ομιλίας του μακαριστού γέροντος στις Πράξεις των Αποστόλων [εκφωνήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπους Λαρίσης στις 10-03-1991]

[…]Ακόμη, ανοίγοντας ζωηρή συζήτηση ο Παύλος κι ο Βαρνάβας με αυτούς τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, αναμφισβήτητα μιλούσαν σε υψηλόν τόνον. Δεν ήταν η διάθεσις να ομιλούν σε υψηλό τόνο. Αλλά δεν έχω παρά να σας θυμίσω τον Παύλο εις την Πάφον, ενώπιον του Σεργίου Παύλου, όταν μίλησε έντονα σε εκείνον τον μάγον τον Ελύμα. Και μίλησε σκληρά. Αρκεί να σας πω ότι αυτούς τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, ο Παύλος τους αποκαλούσε «ψευδαδέλφους». Ακόμη τους αποκαλούσε «κύνες», σκυλιά. Τους απεκάλεσε ακόμη «κακούς εργάτας», κ.ο.κ. ·που δημιουργούσαν προβλήματα διαρκώς στο έργο του ευαγγελισμού των ψυχών.

Έτσι θα λέγαμε, μα, δεν πρέπει ο άνθρωπος να είναι πράος, ήρεμος; Ο ίδιος εξάλλου δεν γράφει, ο Απόστολος: «δοῦλον δὲ Κυρίου οὐ δεῖ μάχεσθαι, ἀλλ᾿ ἤπιον εἶναι πρὸς πάντας»; Στην Β΄προς Τιμόθεον επιστολή; Ότι «ο δούλος του Κυρίου», λέει «δεν πρέπει να μάχεται αλλά να είναι ήπιος, μαλακός, ήπιος, σε μαλακούς τόνους η συμπεριφορά του προς όλους». Αυτό δεν είναι αντιφατικό, όταν πρόκειται να μιλήσομε για θέματα πίστεως. Βέβαια δεν θα βγάλομε την ευγένεια, αλλά δεν θα αφαιρέσομε και την ζωηρότητα. Δεν πρόκειται για τον τρόπο που μάχεται ο κοσμικός και ο ευρισκόμενος μακράν του Θεού. Βεβαίως σε τέτοιες καταστάσεις πρέπει κανείς να είναι ήπιος. Αλλά πρόκειται περί επιμονής και ζωηρών αποδείξεων για την κατανόηση της αληθείας. Τότε πώς θα μιλάμε; Θα μιλάμε μαλακά-μαλακά, όταν ο άλλος δημιουργεί θέματα και προβλήματα; Θα μιλήσομε ζωηρά. Και θα φωνάξομε! Αυτό δεν λυμαίνεται, δεν καταστρέφει την ηπιότητά μας.

Να σας πω και μερικά παραδείγματα. Ο Μωυσής θεωρείται ήπιος άνθρωπος. Ο ήπιος Μωυσής. Κι όμως πόσες φορές ο Μωυσής δεν οργίστηκε εναντίον του λαού! Τι να σας θυμίσω; Να σας θυμίσω που σπάζει τις πλάκες του νόμου, λέγοντας με οργή ότι σε έναν λαό τέτοιο που με τόση ευκαιρία ειδωλατρεί, δεν του αξίζει θεόγραφος νόμος; Τι να σας πω; Όταν με το ραβδί του χτυπάει την πέτρα δύο φορές και λέει: «Μα τι θέλετε επιτέλους, να σας βγάλω νερό από την πέτρα;». Και στάθηκαν η αιτία μάλιστα, επειδή ξεπέρασε κάποιο όριο εδώ ο Μωυσής, να μην μπει μέσα στη γη της επαγγελίας; Και άλλες πολλές περιπτώσεις. Κι όμως ο Μωυσής είναι ο ήπιος, ο πράος. Βέβαια η όλη του γενικά συμπεριφορά ήτο η πραότης. Όμως, υπήρχαν στιγμές που έπρεπε να φωνάξει.

Ή να σας πω για τον άγιο Νικόλαο, που είναι «κανών πίστεως καί εἰκών πραότητος», όταν στην Α΄Οικουμενική Σύνοδο σηκώνει το χέρι του και δίνει ένα σκαμπίλι στον Άρειο- που ακόμα το θυμάται ο Άρειος… Έχομε μία τοιχογραφία στο παρεκκλήσι του λεγομένου «αγίου Δημητρίου» στο Καθολικό μας, που πιθανώς να είναι του αγίου Νικολάου το παρεκκλήσι αυτό, γιατί όλες οι σκηνές είναι από την ζωή του αγίου Νικολάου, από τότε που πήγαινε στο σχολείο ο άγιος Νικόλαος και μάθαινε Γράμματα. Έχει κι αυτήν την εικόνα, τοιχογραφίες επάνω ψηλά. Και έχει και την Α΄Οικουμενική Σύνοδο εκεί σε κάποια άκρη. Ο άγιος Νικόλαος σηκώνει το χέρι του και δίνει σκαμπίλι στον Άρειον. Και όμως λέγεται ότι είναι κανών πραότητος.

Θέλω να καταλάβετε, αγαπητοί μου, ότι η πραότητα είναι άλλο πράγμα και η ζωηρή συζήτησις ή ακόμα η φωνή, άλλο πράγμα. Δεν προσβάλλει την ηπιότητα, την πραότητα. Μάλιστα, αν κανείς θα ‘πρεπε να φωνάξει και να διαμαρτυρηθεί και να ξαναφωνάξει σε πράγματα που θα έπρεπε αλλά δεν φωνάζει, ε, τότε είναι … νερόβραστος. Τότε είναι νερόβραστος. Αναμφισβήτητα. Έτσι που δημιουργεί μία κακή εικόνα, μία κακή εντύπωση. Και μην ξεχνάτε αγαπητοί μου, ότι το νεύρον του θυμού το έβαλε ο Θεός μέσα μας, όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος, ακριβώς για να θυμώνομε απέναντι στο κακό.

Ο Κύριος είπε στον σατανά: «Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ», με οργή. Ο Κύριος πήρε μαστίγιον, ανέτρεψε τα τραπέζια των κολλυβιστών. Άνοιξε τα κλουβιά των περιστεριών να βγουν από μέσα. Όλα αυτά άραγε τα έκανε έτσι μαλακά-μαλακά; Πώς το φαντάζεσθε; Το ιερό κείμενο, όπως μας τα διηγείται, αυτήν την εικόνα μας δίδει; Και λέγει ο Μέγας Βασίλειος: Ο Θεός έβαλε μέσα μας, το νεύρο του θυμού, αλλά επί πραγμάτων αγαθών. Όχι εναντίον του αδελφού με την έννοια… γιατί θέλομε από εγωισμό να κάνομε το δικό μας. Εάν και οι πρωτόπλαστοι έλεγαν εις τον διάβολον ό,τι ακριβώς ο Χριστός είπε: «Άι φύγε», με συγχωρείτε έτσι, «Άι, φύγε, χάσου από τα μάτια μας», αυτό το «Ύπαγε οπίσω μου» νεοελληνικά αυτό θα πει. «Χάσου. Να χαθείς!». Γιατί; Όταν ο Κύριος λέει στον διάβολο «Πήγαινε πίσω μου» σημαίνει «να μην σε βλέπω». Γιατί κάποιος που είναι από πίσω μας δεν τον βλέπομε. Νεοελληνικά λοιπόν έτσι θα αποδοθεί. «Άι χάσου». Αν το ΄λεγαν λοιπόν έτσι και οι πρωτόπλαστοι, θα ήσαν ακόμα εις τον Παράδεισον… Βλέπετε λοιπόν πώς πρέπει ακριβώς να κινηθούμε.

Άλλες είναι οι περιπτώσεις που θα πρέπει με πραότητα να μιλήσουμε με κάποιον αντιτιθέμενον, όταν δούμε ότι είναι καλής προαιρέσεως, έχει άγνοια κι είναι έτοιμος να μας ακούσει. Γι’αυτό ακριβώς γράφει ο ίδιος ο Απόστολος στην Β΄προς Τιμόθεον 2,24 τα εξής: «…ἀλλ᾿ ἤπιον εἶναι, (:πρέπει να είναι), λέγει, (:εκείνος που κηρύσσει τον λόγο του Θεού ήπιος) πρὸς πάντας, διδακτικόν(:να είναι διδακτικός), ἀνεξίκακον, ἐν πρᾳότητι παιδεύοντα τοὺς ἀντιδιατιθεμένους (:με πραότητα να παιδαγωγεί εκείνους που αντιστέκονται, αντιδρούν) μήποτε δῷ αὐτοῖς ὁ Θεὸς μετάνοιαν (:μήπως τους δώσει ο Θεός μετάνοιαν) εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας (:και καταλάβουν την αλήθεια) καὶ ἀνανήψωσιν ἐκ τῆς τοῦ διαβόλου παγίδος (:ελευθερωθούν, βγουν από την παγίδα του διαβόλου) ἐζωγρημένοι ὑπ᾿ αὐτοῦ εἰς τὸ ἐκείνου θέλημα(:που είναι δικτυωμένοι, ψαρεμένοι, δηλαδή έχουν μπει μέσα στο δίχτυ του διαβόλου, για να μπορούν να απαλλαγούν)».

Έτσι βεβαίως θα υψώσομε την φωνή αν χρειαστεί, επανέρχομαι, αλλά δεν θα δείρομε, αλλά δεν θα σκοτώσομε τους αντιδιατιθεμένους. Γιατί το λέγω; «Τραβηγμένο» θα μου πείτε. Αν διαβάσετε την Εκκλησιαστική Ιστορία, αυτό θα το δείτε. Ότι έγιναν και φονικά. Ή, για να μην πηγαίνω πολύ μακριά, οι Εβραίοι πόσες φορές εν ονόματι του νόμου ήσαν ταχείς οι πόδες αυτών εις το εκχέαι αίμα, να χύσουν αίμα. Σας θυμίζω εκείνους τους κάποιους 40 άνδρες, ζηλωτάς, που ορκίστηκαν να μη φαν, εάν δεν σκοτώσουν τον Παύλον μέσα σε 24 ώρες. Αυτά τα πράγματα δεν τα θέλει ο Θεός. Κι όπως ο Κύριος είπε αυτήν την διαστροφήν του πνευματικού ζήλου -πρόκειται περί διαστροφής, που είπε: «Θα ‘ρθει ώρα που θα σας σκοτώσουν και θα νομίζουν λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ». Ότι προσφέρουν λατρείαν εις τον Θεόν με το να σας σκοτώσουν. Πρόκειται περί μιας διαστροφής.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

[toula]

«Ο καθηγιασμένος γάμος, ο πειθαρχημένος, ο χωρίς διαστροφήν, διατηρεί τον άνθρωπον φυσικώς και ηθικώς, ενώ πάσα άλλη μορφή σαρκικής απολαύσεως, έστω και υπό ονειρώδη μόνον μορφήν, διαφθείρει ολόκληρον τον άνθρωπον ήτοι την ψυχήν και το σώμα»
«Όσο μεγαλύτερη η αγάπη τόσο μεγαλύτερη η οδύνη της ψυχής. Όσο πληρέστερη η αγάπη τόσο πληρέστερη η γνώση. Όσο πιο φλογερή η αγάπη τόσο πιο πύρινη η προσευχή.
Όσο τελειότερη η αγάπη, τόσο αγιότερος ο βίος»
«Η Χριστιανική διακονία συνεπάγεται ευσπλαχνία αγάπης. Είναι αναγκαίο ή να δεχθούμε μέσα στην καρδιά μας τις δυσκολίες και τη θλίψη αυτών που προσέρχονται σε εμάς ή αλλιώς να εισέλθουμε εμείς στην καρδιά, στα βάσανά τους, να ταυτισθούμε μαζί τους.»

Οσίου Σοφρωνίου του Έσσεξ

[toula]

'Όλοι θα βαστούν το σημάδι του...'' ~ Ἅγιος Ἐφραίμ ο Σύρος "περί ἐμφάνισης τοῦ ἀντιχρίστου"

"Διότι τοιοῦτον τρόπο χρησιμοποιεῖ ὁ τύραννος, ὥστε ὅλοι νά βαστάζουσιν τό σημάδι του, πρίν ἔρθει νά ἀπαιτήσει τά σύμπαντα..." ~ Ἅγιος Ἐφραίμ ο Σύρος "περί ἐμφάνισης τοῦ ἀντιχρίστου" (Ἀσκητικά)
Πρίν λοιπόν την εμφάνιση του αντιχρίστου, όλοι θα βαστούν στο χέρι τούς το σημάδι του (666) σε μια ψηφιακή κάρτα - ταυτότητα (και εμβολιασμού;). Όπως και είναι ειπωμένο πολλούς αιώνες πρίν: ''Τό χάραγμα ἀρχικά θά δοθεῖ μέ τήν μορφή πλακιδίου (κάρτας) καθημερινῆς χρήσης...'' ~ Ἅγιος Ἀρέθας ἐπίσκοπος Καισαρείας καί διάδοχος τοῦ Μ. Βασιλείου. (Ἐξήγησις τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως PG 106)
Στήν εποχή μας τώρα, η σύγχρονη ανάλυση του Αγίου Παϊσίου, δεν είναι τίποτα άλλο απο την ομοφωνία του Αγίου Πνεύματος διαμέσου των αιώνων...

''Ο Γέροντας πολύ ανησυχούσε, όταν έβλεπε κάποιους αδελφούς να μην «παίρνουν», όπως έλεγε , «χαμπάρι» τα όσα εκ των Γραφών εκπληρώνονται στις μέρες μας κι ενώ για εκείνον ήταν ολοφάνερα, άλλοι ούτε καν τα είχαν αντιληφθεί... Έλεγε λοιπόν:
Ο Χριστός διαμέσου των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και διαμέσου των δικών του προφητικών λόγων και συστάσεων («Ιδού προείρηκα υμίν...») και δια των αποστόλων Του μας ενημέρωσε για το τι θα προηγηθεί της Δευτέρας Παρουσίας...
Ο Χριστός μας έχει ενημερώσει ότι ο ''άλλος'', ο οποίος θα οικειοποιηθεί την ιδιότητα και το όνομά Του, δηλαδή ο αντίχριστος, θα έρθει στον κόσμο και θα επιβληθεί με ένα οικονομικό σύστημα, που θα ελέγχει το παγκόσμιο εμπόριο και δεν θα μπορούν να πωλούν και να αγοράζουν, παρά μόνο όσοι θα έχουν αποδεχτεί το χάραγμα του που θα φέρει τον συγκεκριμένο αριθμό 666...'' ~ Βιβλίο «Σκεύος εκλογής», Ιερομόναχου Χριστοδουλου Αγιορείτου, Άγιον Όρος

''Το “666” λένε οι Γραφές ότι θα είναι ο αριθμός του αντίχριστου και τώρα, το οικονομικό σύστημα που ελέγχει το παγκόσμιο εμπόριο, μ’ αυτό τον αριθμό ενεργεί... κι όμως πάλι δεν μπορούν να καταλάβουν οι άνθρωποι, το τι συμβαίνει..!».
Γέροντα τι σχέση έχει αυτή η ταυτότητα με το σφράγισμα; - Η ταυτότητα δεν είναι σφράγισμα, είναι η εισαγωγή του σφραγίσματος. Η Εκκλησία πρέπει να πάρη μια θέση σωστή. Να μιλήση, να εξηγήση στους πιστούς, για να καταλάβουν ότι, αν πάρουν την ταυτότητα, αυτό θα είναι πτώση.
Αφού ξεκάθαρα τα γράφω στο φυλλάδιο "Σημεία των καιρών", ας ενεργήσει ο καθένας ανάλογα με την συνείδηση του. Βέβαια μερικοί είπαν: "Ε, αυτά είναι μια γνώμη ενός καλογήρου, δεν είναι η θέση της Εκκλησίας". Εγώ όμως δεν είπα δική μου γνώμη, αλλά διατύπωσα απλά τα λόγια του Χριστού, του Ευαγγελίου, γιατί την δική μας γνώμη πρέπει να την υποτάσσουμε στο θέλημα του Θεού, που εκφράζεται μέσα στο Ευαγγέλιο...''
Δυστυχῶς, καί πάλι ὁρισμένοι «Γνωστικοί» φασκιώνουν τά πνευματικά τους τέκνα σάν τά μωρά, δῆθεν γιά νά μή στενοχωριοῦνται.
«Δὲν πειράζει αὐτό· δὲν εἶναι τίποτε. Ἀρκεῖ ἐσωτερικὰ νὰ πιστεύετε»! Ἢ λένε: «Μὴ μιλᾶτε γι᾿ αὐτὸ τὸ θέμα – γιὰ τὶς ταυτότητες, τὸ σφράγισμα –, γιὰ νὰ μὴ στενοχωριοῦνται οἱ ἄνθρωποι». Ἐνῶ, ἂν τοὺς ποῦν «νὰ προσπαθήσουμε νὰ ζοῦμε πιὸ πνευματικά, νὰ εἴμαστε κοντὰ στὸν Χριστό, καὶ μὴ φοβᾶστε τίποτε, στὸ κάτω-κάτω θὰ πᾶμε καὶ μάρτυρες», θὰ τοὺς προετοιμάσουν κάπως.

Ἂν κανείς γνωρίση τήν ἀλήθεια, προβληματίζεται καί ταρακουνιέται.
Πονάει γιά τήν σημερινή κατάσταση, προσεύχεται καί προσέχει νά μήν πέση σέ παγίδα...
«Να κρατήσετε τις παλιές ταυτότητες και να ξεσηκωθείτε, αν θελήσουν να σας δώσουν τέτοια ταυτότητα». ~ Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Β΄ Πνευματική αφύπνιση
''Όλοι θα βαστούν το σημάδι του...''

~ Ἅγιος Ἐφραίμ ο Σύρος "περί ἐμφάνισης τοῦ ἀντιχρίστου"
Eπεξεργασία-επιμέλεια κειμένου Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία
pneumatoskoinwnia

[toula]

''Δεν γνωρίσαμε εμείς τον Θεό για τη δικαιοσύνη μας,
αλλά ο Θεός μας γνώρισε διά μέσου της αγάπης Του.´ ´
´ ´Η θεία βοήθεια από τη μια και
η θέλησή μας από την άλλη
φέρνουν την νίκη κατά του πονηρού.´ ´

Μέγας Βασίλειος

[toula]

΄΄Ο ευεργετημένος πρέπει να θυμάται το καλό,
που του έκαναν,
ο ευεργέτης όμως καθόλου.΄΄

Αγιος Γρηγόριος ο θεολόγος

[toula]

Άγιος Πορφύριος: Η αληθινή ιστορία μιας αγάπης.

Μία ιστορία από το στόμα του Αγίου Πορφυρίου
Η Μαρία και ο Δημήτρης ήταν αδέλφια. -- Ο αδελφός της Μαρίας διατηρούσε στενή φιλία με τον Γιώργο, που ήταν ένας νέος ιατρός.
---Ο Γιώργος επισκέπτονταν το σπίτι της οικογενείας ως φίλος του Δημήτρη, όμως, έπειτα από κάποιο καιρό, η Μαρία φανέρωσε προς τον αδελφό της, εκείνο το κρυφό, πολύ μεγάλο μυστικό της καρδιάς της.
«Υποφέρω, πονάω, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά! Μην τον φέρνεις στο σπίτι!»
Η Μαρία αποκάλυψε προς τον αδελφό της, ότι κάθε φορά που αντίκριζε τον Γιώργο υπέφερε εσωτερικά, πονούσε, βαρούσε μέσα η καρδιά της, με έναν πόνο που ολοένα αυξάνονταν,
--γιατί η οικογένεια του Γιώργου ήταν πλούσια, ανώτερη κοινωνικά, -- θεωρώντας πως αδίκως εκείνη βασανίζονταν, --μην έχοντας καμία ελπίδα μαζί του.
--Γι’ αυτόν τον λόγο και παρακάλεσε τον αδελφό της, να μην φέρνει πλέον τον Γιώργο στο σπίτι.
Ο Δημήτρης υπάκουσε την αδελφή του, προφασιζόμενος αιτίες και μη βάζοντας πλέον τον Γιώργο στο σπίτι τους, ενώ, μάλιστα, κάποιες φορές, κρατούσε πάση θυσία τον νέον ιατρό και φίλο του, έξω στον κήπο.
Η επίσκεψη στον Άγιο Πορφύριο – Η εξομολόγηση της Μαρίας – «Προσευχή χαράματα, νύχτα, πριν ξημερώσει»
«Μία ημέρα, η Μαρία με επισκέφθηκε» έλεγε ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. «Μου άνοιξε την καρδιά της, μου είπε τον καημό της,
--κι εγώ τη συμβούλεψα να κάνει προσευχή θερμή, ιδιαίτερα τα χαράματα, νύχτα, πριν ξημερώσει, υψώνοντας τα χέρια προς τον Θεόν και παρακαλώντας Τον να γίνει το θέλημα Του».
--Η Μαρία ακολούθησε με πίστη τη συμβουλή του Αγίου, οπότε και η συνέχεια είναι συγκλονιστική.
Ο Γιώργος κάνει παράπονα στον αδελφό της Μαρίας – «Γιατί με αποφεύγεις; --- Γιατί δε με βάζεις στο σπίτι σας;» – --Ο ιατρός ξεσπάει σε δάκρυα.
Δεν πέρασε καιρός, από τότε που η Μαρία επισκέφθηκε τον Άγιο Πορφύριο, --με τον Γιώργο να παραπονείται προς τον αδελφό της, ό,τι έχει αλλάξει συμπεριφορά απέναντι του, ό,τι προφασίζεται αιτίες, ό,τι δεν επιθυμεί να τον βάζει στο σπίτι του.
--Τότε, ο Δημήτρης, δεν είχε άλλο, από το να αποκαλύψει την αιτία και τον πόνο της Μαρίας προς τον αδελφικό φίλο του, αλλά, ο χρόνος, κάπου εκεί, σταματά, μην αναμένοντας με τίποτε την αποκαλυπτική αντίδραση του Γιώργου.
--Ο νέος ιατρός ξεκίνησε τα κλάματα, ξέσπασε, λύθηκε πια ο ποταμός και έφυγαν εμπρός οι εξελίξεις.
«Τη βλέπω κάθε πρωί, βαθιά χαράματα! Ξυπνάω με το όραμα της Μαρίας!» – Την ώρα που ο Άγιος Πορφύριος, την είχε συμβουλέψει να προσεύχεται. Τα λόγια καταντούν σε φτώχεια, όταν μία συζυγία γεννιέται από ένα κατ΄ευδοκιάν Θεού θαύμα δια πρεσβειών του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου.
Ο Γιώργος ξέσπασε σε δάκρυα, εξομολογούμενος προς τον Δημήτρη, ότι κι εκείνος είχε το ίδιο πρόβλημα με την αδελφή του, ό,τι αγαπάει τη Μαρία, ότι, εδώ και καιρό, κάθε πρωί, βαθιά χαράματα, ξυπνάει με το όραμα της Μαρίας μπροστά στα μάτια του.
--Ήταν η ώρα που προσεύχονταν η Μαρία. «Όπως τη συμβούλεψα» έλεγε ο Άγιος.
---Σε λίγο, οι δύο νέοι παντρεύτηκαν, με τις αρχικές αντιρρήσεις των γονέων του Γιώργου να μην μπορούν να σταματήσουν την ωραιότερη ιστορία μιας αγάπης δια της μερίμνης ενός κορυφαίου Αγίου της Ορθοδοξίας μας.

(--Τα στοιχεία της αληθινής ιστορίας της Μαρίας, του Δημήτρη και του Γιώργου, δια στόματος του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, αλιεύουμε από: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ – ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ)