Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ποιοι είναι οι καρποί της ευχής του Ιησού;

— Ο πρώτος καρπός της ευχής του Ιησού είναι η αποβολή των νοερών παραστάσεων από τις ματαιότητες του κόσμου, κατά τον άγιο Διάδοχο, ο οποίος λέγει: «Αυτά που είχαν μπει παλαιότερα στην καρδιά του ανθρώπου εξαφανίζονται μαζί με όλες τις ωραιότητες της ζωής».
— Ο δεύτερος καρπός της ευχής είναι η φοβερά θέα της ασω­τίας της ψυχής, η οποία εκδηλωνόταν με τις σωματικές αισθήσεις και τους κακούς λογισμούς. Απ' αυτή την θέα αποκτά ο άνθρωπος ταπείνωσι, πένθος, δάκρυα, όπως λέγη ο άγιος Γρηγόριος ο Παλα­μάς.
— Ο τρίτος καρπός της καρδιακής προσευχής είναι ότι, με την επιστροφή του νου στην καρδιά, τόσο ο νους όσο και η καρδιά του ανθρώπου, γίνονται σαν ένας καθαρός καθρέπτης στον οποίον ο ίδιος ο αγωνιστής γνωρίζει τις πονηρές κινήσεις των σκέψεών του και καλεί τον Ιησού σε βοήθεια.
— Ο τέταρτος καρπός είναι η αγνότης της φύσεως, καθότι το έργο της καθαρότητος της φύσεως είναι υπεράνω αυτής της φύσε­ως, ως δοσμένο από την Θεία Χάρι του Παναγίου Πνεύματος.
— Ο πέμπτος καρπός της προσευχής είναι ότι, μπαίνοντας ο νους στην καρδιά για να μιλήση εκεί με τον ενδιάθετο λόγο, κατα­κλύζεται από μεγάλη χαρά και πνευματική ευφροσύνη, όπως δηλώνη γι' αυτά ο Ιωσήφ Βρυένιος.
— Ο έκτος καρπός της ευχής είναι ότι με αυτή την προσευχή κατασκηνώνει η Χάρις του Θεού μυστικά μέσα στην καρδιά.
— Ο έβδομος καρπός είναι ότι με την αδιάλειπτη μνήμη του Ονόματος του Ιησού, γεννάται στην ψυχή η αγάπη προς τον Χρι­στό. (Βλέπε «Φυλακή των πέντε αισθήσεων» του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου).
— Άλλοι καρποί της προσευχής είναι: Η συμμάζωξις των λο­γισμών, η ευλάβεια, η προσοχή επί του εαυτού μας, η ταπείνωσις, ο φόβος του Θεού, η μνήμη του θανάτου, η ειρήνη της καρδιάς και των λογισμών, η συγκέντρωσις της προσοχής στην καρδιά και η πνευματική θερμότης.

Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλιέ
«Πνευματικοί Λόγοι»
Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη»
Θεσσαλονίκη 1992

[toula]

“ο δρόμος του Θεού είναι καθημερινός Σταυρός. Κανένας με άνεση δεν ανέβηκε στον Ουρανό”

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

[toula]

ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

Ποιος δεν απορεί με τις βουλές του Θεού; Συχνά βγάζουμε λανθασμένα και άδικα συμπεράσματα επειδή δεν καταλαβαίνουμε. Η παρακάτω ιστορία είναι ιδιαίτερα διδακτική.
Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης

«Ένας ασκητής βλέποντας την αδικία πού υπάρχει στον κόσμο προσευχόταν στο Θεό και του ζητούσε να του αποκαλύψει το λόγο που δίκαιοι και ευλαβείς άνθρωποι δυστυχούν και βασανίζονται άδικα, ενώ άδικοι και αμαρτωλοί πλουτίζουν και αναπαύονται.
Ενώ προσευχόταν ο ασκητής να του αποκαλύψει ο Θεός το μυστήριο, άκουσε φωνή που του έλεγε: - Μη ζητάς εκείνα που δε φτάνει ο νους σου και η δύναμη της γνώσης σου. Ούτε να ερευνάς τα απόκρυφα, γιατί τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Αλλά, επειδή ζήτησες να μάθεις, κατέβα στον κόσμο και κάθισε σ' ένα μέρος και πρόσεχε αυτά που θα δεις, για να καταλάβεις από τη μικρή αυτή δοκιμή, ένα μικρό μέρος από τις κρίσεις του Θεού. Θα γνωρίσεις τότε ότι είναι ανεξερεύνητη και ανεξιχνίαστη η προνοητική διακυβέρνηση του Θεού για όλα. Ο γέροντας, όταν τ' άκουσε αυτά, κατέβηκε με πολλή προσοχή στον κόσμο κι έφτασε σ' ένα λιβάδι που το διέσχιζε ένας πολυσύχναστος δρόμος. Εκεί κοντά ήταν μία βρύση κι ένα γέρικο δέντρο, στην κουφάλα του οποίου μπήκε ο γέροντας και κρύφτηκε καλά. Μετά από λίγο πέρασε ένας πλούσιος πάνω στο άλογό του. Σταμάτησε για λίγο στη βρύση, για να πιει νερό και να ξεκουραστεί. Αφού ξεδίψασε, έβγαλε από την τσέπη του ένα πουγκί με εκατό φλουριά και τα μετρούσε. Όταν τελείωσε το μέτρημα, θέλησε πάλι να τα βάλει στη θέση τους. Χωρίς όμως να το καταλάβει, το πουγκί έπεσε στα χόρτα. Έφαγε, ξεκουράστηκε, κοιμήθηκε και μετά καβαλίκεψε το άλογο κι έφυγε χωρίς ν' αντιληφθεί τίποτα για τα φλουριά. Μετά από λίγο ήρθε άλλος περαστικός στη βρύση, βρήκε το πουγκί με τα φλουριά, το πήρε κι έφυγε τρέχοντας μέσ' απ' τα χωράφια. Πέρασε λίγη ώρα και φάνηκε άλλος περαστικός. Κουρασμένος, όπως ήταν, σταμάτησε κι αυτός στη βρύση, πήρε λίγο νεράκι, έβγαλε και λίγο ψωμάκι από ένα μαντήλι και κάθισε να φάει. Την ώρα, που ο φτωχός εκείνος έτρωγε, φάνηκε ο πλούσιος καβαλάρης εξαγριωμένος, με αλλοιωμένο το πρόσωπο από οργή, και όρμισε επάνω του. Με θυμό φώναζε να του δώσει τα φλουριά του. Ο φτωχός, μη έχοντας ιδέα για τα φλουριά, διαβεβαίωνε με όρκους πως δεν είδε τέτοιο πράγμα. Εκείνος όμως, όπως ήταν θυμωμένος, άρχισε να τον δέρνει και να τον χτυπά, μέχρι που τον θανάτωσε. Έψαξε μετά όλα τα ρούχα του φτωχού, δεν βρήκε τίποτα και έφυγε λυπημένος. Ο γέροντας εκείνος τα έβλεπε όλα αυτά μέσα άπ' την κουφάλα και θαύμαζε. Λυπόταν πολύ κι έκλαιγε για τον άδικο φόνο που είδε και προσευχόμενος στον Κύριο, έλεγε: - Κύριε, τι σημαίνει αυτό το θέλημά Σου; Γνώρισε μου, Σε παρακαλώ, πώς υπομένει η αγαθότητα Σου τέτοια αδικία. Άλλος έχασε τα φλουριά, άλλος τα βρήκε κι άλλος άδικα φονεύθηκε! Ενώ ο γέροντας προσευχόταν με δάκρυα, κατέβηκε ο Άγγελος Κυρίου και του είπε: - Μη λυπάσαι, γέροντα, ούτε να σου κακοφαίνεται και να νομίζεις ότι όλα αυτά γίνονται τάχα χωρίς θέλημα Θεού. Αλλά άπ' αυτά πού συμβαίνουν, άλλα γίνονται κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση κι άλλα κατά οικονομία. Άκουσε λοιπόν: Αυτός που έχασε τα φλουριά είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε. Ο τελευταίος είχε ένα περιβόλι αξίας εκατό φλουριών. Ο πλούσιος, επειδή ήταν πλεονέκτης, τον εξανάγκασε να του το δώσει για πενήντα φλουριά. Ο φτωχός εκείνος, μη έχοντας τι να κάνει, παρακαλούσε το Θεό να κάνει την εκδίκηση. Γι' αυτό και οικονόμησε ο Θεός και του τα έδωσε διπλά. Εκείνος, πάλι, ο φτωχός, ο κουρασμένος, που δεν βρήκε τίποτα και φονεύτηκε άδικα, είχε κάνει μια φορά φόνο. Μετανόησε όμως ειλικρινά και σ' όλη την υπόλοιπη ζωή του τα έργα του ήταν χριστιανικά και θεάρεστα. Διαρκώς παρακαλούσε το Θεό να τον συγχωρέσει για το φόνο που διέπραξε και συνήθιζε να λέει: «Θεέ μου, τέτοιο θάνατο πού έδωσα, ίδιο να μου δώσεις!». Βέβαια, ο Κύριός μας τον είχε συγχωρέσει από την πρώτη στιγμή πού εκδήλωσε τη μετάνοιά του. Συγκινήθηκε όμως ιδιαίτερα από το φιλότιμο του παιδιού του, το οποίο όχι μόνο φρόντιζε για την τήρηση των εντολών του, αλλά ήθελε και να πληρώσει για το παλιό του φταίξιμο. Έτσι δεν του χάλασε το χατίρι, επέτρεψε να πεθάνει με βίαιο τρόπο - όπως του το είχε ζητήσει - και το πήρε κοντά Του, χαρίζοντας του μάλιστα και λαμπρό στεφάνι γι' αυτό του το φιλότιμο! Ο άλλος, τέλος, ο πλεονέκτης, που έχασε τα φλουριά κι έκανε το φόνο, θα κολαζόταν για την πλεονεξία και τη φιλαργυρία του. Το άφησε λοιπόν ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου για να πονέσει η ψυχή του και να έρθει σε μετάνοια. Με την αφορμή αυτή αφήνει τώρα τον κόσμο και πάει να γίνει καλόγερος! ''Λοιπόν, πού, σε ποια περίπτωση, βλέπεις να ήταν άδικος ή σκληρός και άπονος ο Θεός; Γι' αυτό στο εξής να μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, γιατί Εκείνος τις κάνει δίκαια και όπως ξέρει, ενώ εσύ τις περνάς για άδικες. Γνώριζε επίσης ότι και πολλά άλλα γίνονται στον κόσμο με το θέλημα του Θεού για λόγους που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν. Κι έτσι το σωστό είναι να λέει ο καθένας: «Δίκαιος ει Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου.» (Ψαλμ. ΡΙΗ, 137).

[toula]

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Δίχως την αλήθεια, δεν μπορεί ο άνθρωπος να είναι μήτε άγιος μήτε και αγαθός. Η αγαθοσύνη πάλι, είναι το κλειδί ενώ η αγιότητα η θύρα της αληθείας. Απ’ όποιαν άκρη και αν ξεκινήσει κανείς θα πρέπει να καταλήξει στην άλλη.
***
Αλήθεια, αγιότης και αγαθοσύνη, είναι τα τρία χαρμόσυνα μηνύματα της ορθοδόξου πίστεως. Οι τρεις αρετές, γεννούν η μία την άλλη και είναι τέλειες μονάχα όταν βρίσκονται σε πλήρη ενότητα.
Δίχως την αλήθεια, δεν μπορεί ο άνθρωπος να είναι μήτε άγιος μήτε και αγαθός. Η αγαθοσύνη πάλι, είναι το κλειδί ενώ η αγιότητα η θύρα της αληθείας. Απ’ όποιαν άκρη και αν ξεκινήσει κανείς θα πρέπει να καταλήξει στην άλλη. Όπως και με ένα δέντρο. αν ξεκινήσει κάποιος από το σπόρο κάτω από τη γη, θα φτάσει από το κορμό και το άνθος στο σπόρο που βρίσκεται στη κορυφή και το αντίστροφο, αν ακολουθήσουμε την τύχη του σπόρου στη κορφή του δέντρου, θα φτάσουμε στο σπόρο που βρέθηκε κάτω από τη γη.

Όταν σπέρνουμε την αλήθεια, φυτρώνει αγιότητα και αγαθοσύνη. Όταν σπέρνουμε την αγιότητα, φυτρώνει η αλήθεια και η αγαθοσύνη. Όταν πάλι σπέρνουμε την αγαθοσύνη, φυτρώνει η αλήθεια και η αγιότητα. Χωρισμένες ή μία από την άλλη δίνουν πικρούς καρπούς. Την αλήθεια δεν πρέπει να την αναμιγνύουμε με κάποια ιδιαίτερη γνώση επειδή η εξειδικευμένη γνώση είναι σαν το ένα από τα δάκτυλα του ανθρώπου. Όπως το ένα δάκτυλο δεν μπορεί να μας περιγράψει τον άνθρωπο, έτσι και η μεμονωμένη γνώση δεν μπορεί να περιγράψει την αλήθεια. Η αλήθεια είναι πραγματικά ευρύτερη, υψηλότερη και βαθύτερη από το σύμπαν. Γι’ αυτό και η αλήθεια δεν μπορεί να γνωσθεί, αλλά μονάχα αποκαλύπτεται στον πνευματικό άνθρωπο. Όπως η μέρα φωτίζεται αρκετά από τον ήλιο του Θεού, έτσι γνωρίζουμε ότι, μόνον στους αγίους ανοίγονται οι πνευματικοί οφθαλμοί και έτσι, μόνον ο άγιος μπορεί να δει την αλήθεια και βλέποντάς την να καταστεί φως αγαθοσύνης στο κόσμο.

Η Ορθοδοξία δεν διδάσκει κάποια ξεχωριστή γνώση αλλά την Αλήθεια, δια της οποίας το σύμπαν ζει και αναπνέει, στην οποία βρίσκουν τη σωτηρία όλα τα πράγματα τα οποία ζουν για να σωθούν από την άγνοια, την ασθένεια και το φόβο.
Την αλήθεια απορρίπτουν συνήθως εκείνοι οι άνθρωποι που απορρίπτουν την αγιότητα και την αγαθοσύνη. Εκείνοι πάλι που ομολογούν την χριστιανική αλήθεια μα ζουν δίχως αγιότητα και αγαθοσύνη, ψεύδονται και το νοιώθουν στη ψυχή τους πως λένε ψέματα.
Γι’ αυτό και λέγεται ότι μονάχα οι καθαροί στη καρδιά θα δουν το Θεό. Μέσα από λερωμένα ματογυάλια δεν μπορείς να δεις μήτε το φως του ηλίου, πόσο περισσότερο το φως του Θεού. Ο Θεός, αδελφοί μου, είναι αλήθεια, ολόκληρη η αλήθεια στο σύμπαν και μετά το σύμπαν και έξω από Εκείνον δεν υπάρχει αλήθεια. Ο δρόμος προς τη γνώση της αληθείας είναι η αρετή και το αποτέλεσμα της γνώσεως της αληθείας, είναι πάλι η αρετή. Όλοι οι νόμοι του σύμπαντος είναι νότες της αληθείας, χορδές στην άρπα της. Μακάριος εκείνος που η ψυχή του βρίσκεται σε αρμονία με την απέραντα γλυκιά μουσική της αληθείας! Πρόκειται για ένα μέγα μυστήριο, προσιτό μονάχα σε ελάχιστους οι οποίοι με θυσίες ακριβές πληρώνουν αυτή τους τη γνώση.

Κοίταξε στο παρελθόν σου. Η επίγνωση πως δίχως θυσία δεν φτάνει κανείς στη γνώση ήταν ξεκάθαρο για τους προγόνους μας πριν από χίλια χρόνια. Επί της δυναστείας των Νεμάνια, τούτη η επίγνωση εκφράστηκε καθαρά σε πολλές προσπάθειες και παραδείγματα όπου φαίνεται ότι αποτελούσε γι’ αυτούς μια εμπειρία.
Για να φτάσει κανείς σε μια καλύτερη ζωή πρέπει να θυσιάσει τη χειρότερη. Το καινούριο ένδυμα φοριέται όχι πάνω στο παλαιό αλλά στη θέση εκείνου. Ο καινός άνθρωπος αυξάνει μέσα στον παλαιό καθώς ο σπόρος στη κοπριά. Όταν ο καινός άνθρωπος ενισχυθεί, ο παλαιός εξαλείφεται. Η θρησκεία είναι αιωνίως ανικανοποίητη με τον άνθρωπο όπως αυτός είναι -με τον παλαιό άνθρωπο- και αιωνίως υποθάλπει και προλέγει την γέννηση του καινού ανθρώπου, του Θεανθρώπου.

Τα πολιτικά ιδανικά πραγματώνονται ταχύτερα ή ευκολότερα ενώ το ιδανικό της θρησκείας θα πραγματωθεί μονομιάς, στο τέρμα της ανθρωπίνης εξέλιξης. Γι’ αυτό η θρησκεία συνιστά σκληρές μεθόδους νηστείας και προσευχής καθώς και οικειοθελείς θλίψεις με σκοπό ν’ ανάψει στη ψυχή του ανθρώπου τη φλόγα με την οποία θα κατακαεί ο παλαιός άνθρωπος και από τη στάχτη του θα αναστηθεί ο καινός.
Η Ανατολική Ορθοδοξία, παλαιή όσο και ο Χριστιανισμός, αποτελεί μία μεγαλειώδη εποποιία παθών και θλίψεων, εκουσίων και ακουσίων. Οι προγονοί μας έπασχαν επί πέντε αιώνες για το Σταυρό τον Τιμημένο και στη φωτιά εκείνη των παθών, η μία γενεά μετά την άλλη, κατακάηκε σαν τα ξερόκλαδα στο πυρωμένο καμίνι. Έπασχαν ολόκληρα τα χριστιανικά Βαλκάνια. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι -μα στην υπερηφάνειά μας ταπεινοί ενώπιον του Θεού- που στους προγόνους μας έλαχε ο κλήρος να σηκώσουν το βαρύ σταυρό των δεινών στα Βαλκάνια για τα τελευταία πεντακόσια χρόνια.

Η Ορθοδοξία στην Ασία και την Αφρική, φλεγόταν στις φλόγες των δεινών επί δώδεκα αιώνες. Η Εκκλησία της Ρωσίας υπέμεινε τα μαρτύρια των Μογγόλων επί δύο αιώνες ενώ τα εκούσια παθήματα της Ρωσίας είναι τόσο παλαιά όσο και ο χριστιανισμός της.
Διδάσκοντας την αλήθεια η βασανισμένη Ορθοδοξία διδάσκει ειρήνη και ενότητα. Θυμόμαστε από την ιστορία πως ο άγιος Σάββας Σερβίας εργάστηκε σε όλη του τη ζωή για την ειρήνη και την ενότητα, αποκλείοντας τη διάσπαση και τον πόλεμο μεταξύ αδελφών και γειτόνων. Ακόμα και μετά θάνατον, το όνομά του χρησίμευε ως εγγύηση ειρήνης και ενότητας στο λαό. Εννοείται πως ο μέγας Άγιος της Στουντένιτσας έπρεπε να είχε μέσα του βαθιά ειρήνη αφού όποιος δεν έχει ειρήνη μέσα του δεν μπορεί να τη μεταδώσει στον άλλο. Όποιος δεν τελεί σε ενότητα με το Χριστό δεν μπορεί να οικοδομεί ενότητα ανάμεσα στους ανθρώπους.

Είναι δύσβατος και κοπιαστικός ο δρόμος που οδηγεί στην εσωτερική ψυχική ειρήνη και ενότητα. Μόνος ο Θεός βρίσκεται σε αιώνια ειρήνη και ενότητα με τον Εαυτό Του γι’ αυτό και οι αληθινοί υιοί του Θεού είναι ειρηνοποιοί. Γι’ αυτό μονάχα ο ειρηνοφόρος μπορεί να γίνει ειρηνοδότης, ειρηνοποιός. Ξερό σύννεφο δεν μπορεί να δροσίσει τη γη με βροχή, ούτε και άνθρωπος που είναι μέσα του διηρημένος μπορεί να ποτίσει τον κόσμο με γαλήνη και αρμονία. Επειδή, ειρήνη δεν είναι ένας μονάχα τόνος αλλά η αρμονία όλων των τόνων της ψυχής. Και ο Θεός στην ουσία αποτελεί τριττή αρμονία -τρεις τόνοι σε μια αιώνια μουσική θείας ενότητας. Έτσι, είμαστε και εμείς καλεσμένοι να πραγματώσουμε μια τέτοια μελωδική αρμονία μέσα μας και γύρω μας.

Η ειρήνη αδελφοί μου, δεν σημαίνει μονοτονία μα αρμονία. Η ενότητα δεν είναι αδυναμία αλλά ενίσχυση. Η ειρήνη και η ενότητα με το Θεό είναι πηγή κάθε πραγματικής ειρήνης και ενότητας στον κόσμο.
Έχοντας τούτη τη γνώση, η Ορθοδοξία κηρύττει ειρήνη και ενότητα όλων των λαών. Λίγα λόγια έχει να κηρύξει η Ορθοδοξία. αυτή μιλά με τη δίψα για την ειρήνη και την ενότητα των λαών. Πώς θα ενωθούν όμως οι λαοί αν οι «εκκλησίες», η πιο πνευματική έκφραση της ψυχής τους, δεν ενωθούν; Πώς θα θεμελιώσουν την αμοιβαία ειρήνη των λαών με τα διαπλεκόμενα υλικά συμφέροντα, τις φυλετικές και γλωσσικές διαφορές, αν οι «εκκλησίες» τους που έχουν ταυτόσημα πνευματικά ενδιαφέροντα δεν θεμελιώσουν την αμοιβαία ειρήνη; Όλες οι συμμαχίες κρατών που δημιουργούνται αποκλειστικά σε υλικά συμφέροντα, έχουν κλονισμένη υγεία και είναι απελπιστικά βραχυπρόθεσμες. Ο σκύλος με τη γάτα, μπορούν προς στιγμή από φόβο να συμφωνήσουν και να φάνε το γεύμα τους αλλά η συμμαχία τους δεν σημαίνει ότι θα αποτρέψει και τον πόλεμο για το δείπνο τους.

Μονάχα η συμμαχία των ψυχών είναι μακροπρόθεσμη, η συμμαχία του ήθους, στερεωμένη στη συνείδηση ή με άλλα λόγια, στην αλήθεια, την αγιότητα και την αγαθοσύνη. Στους τρεις αυτούς στύλους κρατιέται ολόκληρο το αστρικό σύμπαν το οποίο αριθμεί τόσους ήλιους, περισσότερους από τα ανθρώπινα όντα που βρίσκονται επάνω στη γη. Γιατί λοιπόν η μικρή κοινωνία των ανθρώπων να μην μπορεί να κρατηθεί σε τούτους τους τρεις στύλους; Μα και κάθε ψυχή ανθρώπου θα πρέπει να οικοδομείται στις τρεις αυτές πνευματικές βάσεις. Γιατί, καθώς ξέρουν οι οικοδόμοι, κάθε τμήμα του οικοδομικού υλικού θα πρέπει να είναι γερό για να είναι ολόκληρο το οικοδόμημα σταθερό. Αν το κάθε πάτωμα είναι γρανιτένιο, όλο το παλάτι θα είναι γρανιτένιο. Αν πάλι ανάμεσα στις σειρές με τις πέτρες τοποθετηθεί σειρά από στάχτη, το παλάτι θα καταρρεύσει. Σας λέω πως δεν μπορούν Άγιοι και εγκληματίες ν’ αποτελέσουν το οικοδομικό υλικό για το Βασίλειο του Φωστήρος Χριστού αλλά μονάχα οι Άγιοι. Ούτε και μπορεί να γίνει ειρήνη και ενότητα ανάμεσα σε Αγίους και εγκληματίες ως το τέλος της συντέλειας.

Η Ορθοδοξία είναι θρησκεία ειρήνης και ενότητας, που θα πει θρησκεία Αγίων. Από εδώ και ο πόθος της Ορθοδοξίας για ειρήνη ανάμεσα στους λαούς σημαίνει τον πόθο για αγιότητα των λαών. Άνθρωποι και λαοί θα ενωθούν φυσικώς όταν καταστούν αγιότεροι. Και οι «εκκλησίες» θα ενωθούν φυσικώς όταν φουσκώσουν από αγιότητα και υπερχειλίσουν από τα στενά τους όρια καθώς και τα φουσκωμένα ποτάμια ξεχειλίζουν από τη κοίτη τους και ενώνονται σε μία μεγάλη λίμνη. Από εσάς, ξεχωριστά τον καθένα εξαρτάται το πότε θα πραγματωθεί αυτό. Επειδή, εσείς είστε η ζωντανή εκκλησία που έχει κληθεί να είναι ορθόδοξη, να δοξάζει δηλαδή ορθώς το Θεό με τρόπο και μέθοδο που έδειξε ο Ιησούς ο Υιός του Θεού.
Η Ορθοδοξία προτείνει την ένωση όλων των εκκλησιών, όχι από αδυναμία αλλά από το πλήρωμα της δυνάμεώς της. Ο καθένας από εμάς θα επιθυμήσει και θα ποθήσει την ένωση των «εκκλησιών» τότε, όταν μέσα του νοιώσει το πλήρωμα της πνευματικής δύναμης την οποία δίδει η πίστη του Χριστού. Η καρδιά της Ορθοδοξίας πρέπει να χτυπά το ίδιο θερμά για όλα τα ανθρώπινα όντα στη γη τα οποία στη θύελλα της ζωής αρπάζονται από τον Χριστό σαν άγκυρα σωτηρίας.

Γνωρίζουμε ότι η Ανατολική Ορθοδοξία δεν αποτελεί ολόκληρο το Χριστιανισμό στο κόσμο. Μα να, αδελφοί μου, τώρα που ολόκληρη η ορθόδοξη Ανατολή ανυψώνεται από τη δουλεία στην ελευθερία, ο κόσμος σε όλο τον πλανήτη προσμένει έναν καινό λόγο από την Ορθοδοξία. Τούτος ο λόγος δεν πρέπει να προέλθει μονάχα από τη γλώσσα μα και από τη καρδιά. Όλοι οι παρηγορητικοί λόγοι βγαίνουν από τη γλώσσα. Μα θα είναι πραγματικά παρηγορητικοί, πραγματικά ιαματικές για τον ασθενούντα κόσμο, όταν φτάσουν και στην καρδιά.
Ποιος άλλος έχει καρδιά αν δεν την έχουν εκείνοι που υποφέρουν; Αν η ορθόδοξη Ανατολή η οποία σταυ¬ρούται από τον Γολγοθά της Ιερουσαλήμ μέχρι σήμερα, δεν έχει το όραμα της αδελφοποίησης των ανθρώπων, τότε ποιος θα το κατέχει; Όσοι είναι κρεμασμένοι στο σταυρό θα πρέπει να έχουν ευρύτερους ορίζοντες από όσους βρίσκονται στη βάση του. Ποιος θα δώσει θάρρος στις βασανισμένες ψυχές απάνω στη γη παρά εκείνοι που θεωρούν τα δεινά τους ως τη μεγαλύτερη δόξα του έθνους και της εκκλησίας;

Η Ορθοδοξία στην ουσία της είναι ένα σωτηριοφόρο πνεύμα, επενδυμένο με πολυτελές ένδυμα, υφασμένο από την Ασία και την Ευρώπη. Αυτό το πολυτελές ένδυμα δεν είναι σωτηριοφόρο αυτό καθ’ αυτό αλλά ως ένδυμα του ζώντος πνεύματος. Αλίμονο σε αυτόν που στηρίζει τις ελπίδες του μονάχα στο ένδυμα, μη βλέποντας και μη νοιώθοντας το πνεύμα που βρίσκεται κάτω από εκείνο.
Η Ορθοδοξία είναι αλήθεια, αγιότης και αγαθοσύνη, συγκερασμένες σε μια ζωοποιό ενότητα που ονομάζεται αγάπη.
Το να περιορίσουμε την Ορθοδοξία μέσα στα όρια ενός έθνους ή μιας γεωγραφικής περιοχής είναι σαν να κλειδώνουμε το φως του ηλίου μέσα σε σιδερένια κασέλα. Πώς μπορεί κάποιος να αρπάξει ένα μέρος του ηλιακού φωτός και να το κλείσει στο κιβώτιο; Πώς μπορεί η Ορθοδοξία να περιοριστεί και να μη φωτίζει τον κόσμο όλο; Γιατί, αν δεν φωτίζει τον κόσμο όλο τότε δεν φωτίζει κανένα. Και αν με την αγάπη της δεν θερμαίνει τον κόσμο όλο, δεν θερμαίνει κανένα. Γιατί μήτε άνθρωπος, μήτε άγγελος μπορεί να δοξάζει αληθινά το Θεό δίχως τη συμπάθεια και το έλεος προς όλους τους ανθρώπους.

Η Ορθοδοξία δεν εξαρτάται από κανένα πολιτικό ή οικονομικό σύστημα. Είναι ενάντια στη βία και την αδικία, είτε αυτές προέρχονται από τα μετάξια είτε από τα κουρέλια. Δε διακρίνει τους ανθρώπους σε κυρίους και δούλους, μήτε σε πλουσίους και φτωχούς αλλά σε δικαίους και αμαρτωλούς.
Όταν οι άνθρωποι κατανικήσουν μέσα τους την επιθυμία της αμαρτίας, εύκολα θα πραγματώσουν και το τελειότερο πολιτικό και οικονομικό ιδανικό.
Όταν στις ψυχές των ανθρώπων βασιλεύσει η εμπιστοσύνη στη θέση της καταφρόνιας και η συμπάθεια στη θέση της εκδικήσεως, η χαρά με την χαρά των άλλων και η θλίψη στη θλίψη τους, τότε οι φιλόθεοι άνθρωποι θα αντικρύζουν με πόνο τις παρελθούσες γενεές οι οποίες γέμιζαν τις μέρες τους στον κόσμο με τη φθονερή δίψα για εξουσία και ψωμί, όπως η σημερινή γενιά αντικρύζει τους ανθρωποφάγους.
Ω, αδελφοί σε τί είναι ανώτερος ο μισανθρωπισμός των ημερών μας από την ανθρωποφαγία εκείνων που έζησαν παλαιότερα από εμάς; Η εφαρμογή των ευαγγελικών αληθειών παράγει το φάρμακο κατά της μισανθρωπίας. Κάθε άλλο φάρμακο, το οποίο διατίθεται στην αγορά και στις αίθουσες διαλέξεων με φωνές, είναι ένα εύγευστο δηλητήριο.

Στις αβύσσους της ανθρωπίνης ψυχής, εκεί όπου λίγοι σκύβουν να κοιτάξουν, βρίσκεται η θεραπεία κάθε κακού. Πρέπει να σκάψει κανείς βαθιά κάτω από την επιφάνεια της ψυχής για να βρει το φάρμακο κάθε κακού, την αλήθεια και την ευτυχία, πολύ περισσότερο κάτω από τη καυτή άμμο όταν σκάβουμε για να βρούμε το δροσερό νερό.
Μήπως δε ξέρετε και οι ίδιοι ότι τα πολυτιμότερα αντικείμενα στον κόσμο βρίσκονται καταχωνιασμένα βαθιά στην απομόνωση και τη σιωπή;
Τα πολυτιμότερα και ισχυρότερα πράγματα στον κόσμο είναι και τα πιο απόκρυφα από τα μάτια των ανθρώπων. Μήπως και ο αέρας, αυτός ο απαραίτητος σε κάθε στιγμή όρος της ζωής, δεν είναι κρυμμένος από τα μάτια μας; Δεν είναι και η ψυχή πιο κρυμμένη και από τον αέρα; Πόσο περισσότερο λοιπόν είναι κρυμμένη η μυστική παστάδα της ψυχής όπου η πίστη αναμένει τη αφύπνισή της;
Η αφυπνισμένη πίστη με τις ρίζες της στην ψυχή, είναι συνάμα το αφυπνισμένο συναίσθημα της ελευθερίας. Πίστη θα πει, ελευθερία έναντι των ανθρώπων, των πραγμάτων, των δαιμόνων και του θανάτου. Μάλιστα ακόμα και έναντι του Θεού. Δια της ελευθερίας ο άνθρωπος παύει να είναι δούλος του Θεού και καθίσταται υιός Θεού, παύει να είναι εχθρός των πραγμάτων και καθίσταται φίλος τους.
Όταν το ελάφι βρει πράσινο χορτάρι στο βουνό, τότε του είναι αδιάφορο το ξεραμένο χορτάρι στο παχνί.

Όποιος έχει τον κόσμο για ακριβό, θεωρεί φτηνό το Θεό. Κανείς δεν μπορεί να εισέλθει στα άγια των αγίων της πίστεως αν προηγουμένως ο κόσμος δεν του γίνει αδιάφορος.
Όποιος μπερδευτεί με το παραπάνω στους ιστούς των πραγμάτων, χάνει τη θέα του αληθούς κόσμου της ελευθερίας.
Η Ορθοδοξία είναι πίστη της ελευθερίας και μάλιστα ελευθερίας της τριττής δεσποτείας επί του ανθρώπου: δεσποτείας των ανθρώπων, δεσποτείας των πραγμάτων και δεσποτείας του εαυτού.
Στους περισσότερους από τους τελευταίους αιώνες, η Ορθοδοξία διεκήρυσσε κυρίως και υποβοήθησε στην απελευθέρωση των ανθρώπων από ανθρώπους και των λαών από λαούς. Αν πει κανείς όμως ότι αυτή είναι η μόνη ελευθερία που διδάσκει η Ορθοδοξία στους ανθρώπους, αρνείται στην Ορθοδοξία τα δυο τρίτα των αξιών και των υποχρεώσεών της.
Ακόμη και όταν ο άνθρωπος παύσει να τυραννά τον άνθρωπο, δεν θα έχει επέλθει η πλήρης βασιλεία της ελευθερίας ή η βασιλεία του Θεού επειδή θα πρέπει να κατανικηθεί και η τυραννία των πραγμάτων επί του ανθρώπου, η επιθυμία δηλαδή για τα πράγματα, για τη γη και για όλα όσα η γη προσφέρει. Αυτή είναι η φλογερή επιθυμία για την απόκτηση αγαθών η οποία καταλαμβάνει την εξουσία επί του ανθρώπου τη στιγμή που εκείνος νομίσει ότι έχει εξουσιάσει τα πράγματα.

Συνεπαρμένος από την απατηλή μέριμνα για την εξασφάλιση της ζωής με τη βοήθεια των πολλών πραγμάτων, παραδίδεται ο άνθρωπος ασυνείδητα σε μια τυραννία η οποία είναι το ίδιο ανήθικη, φαρμακερή και φονική όσο και η τυραννία του ανθρώπου επάνω σε άλλον άνθρωπο.
Μα και όταν ο άνθρωπος ελευθερωθεί από την τυραννία των πραγμάτων, θα αργήσει πολύ να έρθει η πλήρης βασιλεία της ελευθερίας, η βασιλεία του Θεού. Θα έχει απομείνει ένας ακόμα κρυμμένος τύραννος μέσα στον άνθρωπο. Η ματαιοφροσύνη του ατομικού Εγώ, είναι ικανή να εξουσιάζει τη ψυχή κάποιου που κατέχει πλήθος πραγμάτων -που κατέχεται από πλήθος πραγμάτων- όπως ήταν αιχμαλωτισμένη και η ψυχή των προγόνων μας αλλά όπως είναι και η δική μας με τη καταδυνάστευση από εξωτερικούς εχθρούς.
Γι’ αυτό, συγχαίροντάς σας για την απελευθέρωση από τους εξωτερικούς εχθρούς, σας παρακαλώ να μην αγνοείτε και τους άλλους δύο εναπομείναντες αντιπάλους, να τους παρακολουθείτε ξάγρυπνοι και με τη βοήθεια της άγρυπνης, ζωντανής ορθοδόξου πίστεως να τους διώκετε απ’ ανάμεσά σας. Γιατί, λίγη ευτυχία θα σας φέρει η ελευθερία από τον εξωτερικό τύραννο αν παραμείνετε κάτω από την τυραννία των πραγμάτων και του εαυτού σας.
Θα σας περιγελούν στ’ αλήθεια όλα τα έθνη αν δουν ότι έχετε εκδιώξει από την πατρίδα σας Τούρκους, Γερμανούς και Βούλγαρους αλλά οι αρνητικές ιδιότητες του χαρακτήρα των Τούρκων, Γερμανών και Βουλγάρων παρέμειναν ανάμεσά σας, σαν άλλη μόλυνση στη ψυχή σας.
Αν εσείς αγωνιστήκατε κατά της ματαιότητας, του ψευδούς, της αρπαγής και της βίας των κατακτητών, τί θα πουν τα έθνη της γης όταν σας βρουν να βρίσκεστε μέσα στο ψεύδος, την αρπαγή και την βία μεταξύ σας; Θα πουν τότε ότι αυτός ο λαός πολέμησε πολύ καλά ενάντια στο κακό των γειτόνων του αλλά εξίσου καλά, δυστυχώς, μαθήτευσε στο σχολείο των κακών τους.
Τί θα έχουν να πουν οι νεκροί σας, οι οποίοι αριθμητικά είναι περισσότεροι από εσάς, εάν σας βλέπουν να μην αγιάζετε τους τάφους τους με μύρο ευγενικό και καθαρή προσευχή παρά να τους τιμάτε με λογισμούς τιποτένιους, λόγια φαρμακερά και έργα ανομίας; Τότε στ’ αλήθεια θα πουν εκείνοι: εμείς με όλο τον κόπο και τη θυσία μας θελήσαμε να σώσουμε το έθνος μας αλλά να, σώσαμε μονάχα τον εαυτό μας ενώ όσοι παρέμειναν στη ζωή, παρέμειναν στην αμαρτία!

Όχι αδελφοί, μην προσβάλετε ούτε νεκρούς μα ούτε και ζώντες αλλά γίνετε αιτία χαράς και για τους μεν και για τους δε. Αν θέλουμε να δοξάζουμε ορθά το Θεό και στ’ αλήθεια να είμαστε ορθόδοξο έθνος, πρέπει να το κάνουμε όχι μονάχα με το περήφανο όνομά μας αλλά και με το ταπεινό και καθαρό πνεύμα της αληθείας, της αγιότητος και της αγαθοσύνης. Έτσι που το περιεχόμενο να ανταποκρίνεται στο όνομα και να δικαιολογεί την πληρότητα του ονόματος.
Έτσι, η Ορθοδοξία θα καταστεί για σας το ενδότερο Βασίλειο του Θεού και θα μεταφυτευθεί μέσω υμών σε όλο τον κόσμο. Έτσι, μέσα από την ζωντανή και ορθή πίστη, θα βρείτε παρηγορία στις αμέτρητες πληγές με τις οποίες η ψυχή σας έχει εξέλθει από τη μακρόχρονη σκληρή μάχη, παρηγορία στις ταπεινώσεις και την αγωνία του θανάτου.
Έτσι και ο καρπός των μεγάλων παθημάτων σας δεν θα είναι πικρός, όπως είναι το ίδιο πάθος, αλλά γλυκύς και ευώδης, θρεπτικός για την ανάπτυξη και τη πρόοδο της ψυχής σας.

ΠΗΓΗ: «ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ
ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

[toula]

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ.«Όπως το θυμίαμα αναζωογονεί τη ζωή ενός κάρβουνου, έτσι και η προσευχή αναζωογονεί την ελπίδα της καρδιάς...»

[toula]

Ο ΑΧΘΟΦΟΡΟΣ ΠΟΥ ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΝΕΚΡΟ!
(Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου)

Εγώ γνώρισα έναν αχθοφόρο που είχε αναστήσει νεκρό.
Όταν ήμουν δικαίος, στην Σκήτη των Ιβήρων, με επισκέφθηκε μια μέρα κάποιος που ήταν περίπου πενήντα πέντε χρονών. Είχε έρθει αργά το απόγευμα και δεν χτύπησε, για να μην ενοχλήσει τους Πατέρες και κοιμήθηκε έξω.
Όταν τον είδαν οι Πατέρες, τον πήραν μέσα και με ειδοποίησαν. «Καλά, του είπα, γιατί δεν χτύπησες το καμπανάκι, για να σού ανοίξουμε και να σε τακτοποιήσουμε;».
«Τί λές, Πάτερ μου, πώς να ενοχλήσω τους Πατέρες;», μου είπε.
Βλέπω, το πρόσωπό του είχε μία λάμψη. Κατάλαβα ότι θα ζούσε πολύ πνευματικά.
Μου είπε μετά ότι είχε μείνει μικρός ορφανός από πατέρα και γι᾿ αυτό, όταν παντρεύτηκε, αγαπούσε πάρα πολύ τον πεθερό του.
Πρώτα περνούσε από το σπίτι των πεθερικών του και μετά πήγαινε στο σπίτι του. Στενοχωριόταν όμως, γιατί ο πεθερός του έβριζε πολύ.
Πολλές φορές τον είχε παρακαλέσει να μη βρίζει, αλλά εκείνος γινόταν χειρότερος.

Κάποτε αρρώστησε βαριά ο πεθερός του. Τον πήγαν στο νοσοκομείο και μετά από λίγες μέρες πέθανε.
Εκείνος δεν ήταν κοντά του την ώρα που ξεψύχησε, γιατί έπρεπε να ξεφορτώσει ένα πλοίο.
Όταν πήγε στο νοσοκομείο και τον βρήκε στο νεκροστάσιο, προσευχήθηκε με πολύ πόνο: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, είπε, ανάστησέ τον, για να μετανοήσει, και μετά πάρ᾿ τον».
Αμέσως ο νεκρός άνοιξε τα μάτια του και άρχισε να κουνάει τα χέρια του. Το προσωπικό, μόλις τον είδαν, εξαφανίσθηκαν. Τον τακτοποίησε και τον πήγε στο σπίτι του εντελώς καλά.
Έζησε πέντε χρόνια με μετάνοια και μετά πέθανε. «Πάτερ μου, μου είπε, ευχαριστώ πολύ τον Θεό, που μου έκανε αυτήν την χάρη. Ποιός είμαι εγώ, για να μου κάνη ο Θεός τέτοια χάρη;».

Είχε απλότητα και τέτοια ταπείνωση, που ούτε καν του περνούσε από το μυαλό ότι ανέστησε νεκρό.
Είχε διαλυθή από ευγνωμοσύνη προς τον Θεό γι᾿ αυτό που του έκανε.
Πολλοί άνθρωποι βασανίζονται, γιατί δεν κατορθώνουν να δοξασθούν με μάταιες δόξες ή να πλουτίσουν με μάταια πράγματα.
Δεν σκέφτονται ότι αυτά στην άλλη, την αληθινή ζωή ,ούτε χρειάζονται, αλλά ούτε και μεταφέρονται.
Εκεί μόνον τα έργα μας θα μεταφέρουμε, τα οποία θα μας βγάλουν από εδώ και το ανάλογο διαβατήριο για το μεγάλο και αιώνιο ταξίδι μας.

[toula]

Κυριακή της αγάπης στους εχθρούς ως μη ουτοπίας.

"Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! Κάθε φορὰ ποὺ εἶχα κάνει τὸν ἑαυτό μου σοφό, αὐτοὶ μὲ ἀποκάλεσαν ἀνόητο. Κάθε φορὰ ποὺ εἶχα κάνει τὸν ἑαυτό μου δυνατό, αὐτοὶ μὲ περιγέλασαν σὰν νὰ ἤμουν νᾶνος. Κάθε φορὰ ποὺ θέλησα νὰ καθοδηγήσω ἄλλους, αὐτοὶ μὲ ἔσπρωξαν στὸ περιθώριο.
Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! Ἀκόμη κι ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι. Οἱ ἐχθροὶ μὲ δίδαξαν νὰ μάθω - αὐτὸ ποὺ δύσκολα μαθαίνει κανεὶς - ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἐχθροὺς στὸν κόσμο ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του.
Μισεῖ κάποιος τοὺς ἐχθρούς του μόνον ὅταν ἀποτυγχάνει ν᾿ ἀναγνωρίσει ὅτι δὲν εἶναι ἐχθροὶ ἀλλὰ σκληροὶ καὶ ἄσπλαχνοι φίλοι. Εἶναι πράγματι δύσκολο γιὰ μένα νὰ πῶ ποιὸς μοῦ ἔκανε περισσότερο καλὸ καὶ ποιὸς μοῦ ἔκανε περισσότερο κακὸ στὸν κόσμο- οἱ ἐχθροὶ ἢ οἱ φίλοι;
Γι᾿ αὐτὸ εὐλόγησε, ὦ Κύριε, καὶ τοὺς φίλους μου καὶ τοὺς ἐχθρούς μου...:

(Αγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

[toula]

Τα οφέλη των Κατηχητικών Σχολείων στην Οικογένεια .
Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Χριστοδούλου

Οι περισσότεροι γονείς στο άκουσμα περί κατηχητικών σχολείων δείχνουν μια αποστροφή αδικαιολόγητη.
Ταυτόχρονα οι ίδιοι έχουν ήδη από την τάξη του νηπιαγωγείου σχηματίσει την καλύτερη γνώμη για τα παιδιά τους. Το παιδί μου είναι έξυπνο, καλό, κοινωνικό, έχει κάτι το ιδιαίτερο. Φράσεις που ακούμε συχνά σε συναναστροφές με άλλους γονείς. Πολλές φορές όμως ζούμε σε μια ψευδαίσθηση, σε μια ουτοπία. Φανταζόμαστε το παιδί μας ως μελλοντικό δικηγόρο, ως γιατρό ακόμη και ως πρωθυπουργό με οικονομική πάντοτε ευχέρεια.
Δυσκολευόμαστε να δούμε το παιδί μας απλά ευτυχισμένο, σε ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον, περιστοιχισμένο από καλοπροαίρετους ανθρώπους και με έναν καλό σύντροφο στο πλάι του. Στη διάρκεια όμως της σχολικής ζωής του δημοτικού σχολείου έρχονται και τα πρώτα σύννεφα προβληματισμού για τη συμπεριφορά του παιδιού μας.

Η δασκάλα θα μας καλέσει και τότε θα ακούσουμε για πρώτη φορά ότι το παιδί μας έχει ενδείξεις παραβατικής συμπεριφοράς(που δεν έχουν να κάνουν με θέματα που αφορούν την επίδραση ψυχολογικών και ψυχο-κοινωνικών προβλημάτων της οικογένειας στην εμφάνιση παραβατικής συμπεριφοράς από τα παιδιά, όπως για παράδειγμα γονείς σε διάσταση ή γονείς χωρισμένοι, γονέας/ γονείς που κακοποιούν τα παιδιά κ.λπ).
Η αγωγή που δίδεται από το σπίτι στα παιδιά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η αγωγή της κοσμικής ζωής και της ευμάρειας με χαλαρούς ελέγχους και έλλειψη επικοινωνίας. Θέλουμε πάντα να δίδουμε στα παιδιά μας τα καλύτερα χωρίς στερήσεις ενώ αυτό στην πραγματικότητα δημιουργεί ανεξέλεγκτες καταστάσεις στην ψυχοσύνθεση του παιδιού και έχει ως συνέπεια να νομίζει ότι μπορεί να κάνει και να αποκτά ό,τι θέλει εύκολα και γρήγορα.

Πολλά από τα παιδιά που βίωσαν την αληθινή χαρά σε κάποιο κατηχητικό σχολείο της ενορίας τους, άλλαξαν με τον καιρό νοοτροπία και άρχισαν να βλέπουν τη ζωή κυριολεκτικά με άλλα ¨μάτια¨. Τα παιχνίδια τους π.χ. από βίαια και μοναχικά έγιναν πιο ομαδικά με περισσότερο ενδιαφέρον.
Τα μαθήματα γίνονται συνήθως σε χώρο του ναού με την επιτήρηση του υπευθύνου ιερέως νεότητας και από εξαίρετους κατηχητές/ριες διορισμένους από την εκάστοτε Μητρόπολη ή Αρχιεπισκοπή. Πολλοί γονείς όμως ακόμη και σήμερα θεωρούν ότι τα κατηχητικά είναι ξεπερασμένα.
Στην εποχή μας τα κατηχητικά σχολεία δραστηριοποιούνται δυναμικά μέσα στο πολιτισμικό κεφάλαιο ως έκφραση της κοινωνικοποίησης των παιδιών μέσω διαφόρων προγραμμάτων(κατασκήνωση στην πόλη, αθλητικές-εικαστικές δραστηριότητες, εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές εκδρομές κ.α) ενώ άπειρο κατηχητικό υλικό βρίσκεται διαθέσιμο στο διαδίκτυο.
Η ευρύτερη προσφορά του Κατηχητικού σχολείου στους νέους σήμερα, θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στα εξής ακόλουθα:
1) καλλιεργεί την αγάπη για τον Θεό και το συνάνθρωπο
2) βοηθάει στη διάκριση των ποικίλων κινδύνων και παγίδων της ζωής
3)προσφέρει τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια για την αντιμετώπιση των δυσκολιών και αδιεξόδων που παρουσιάζονται στο διάβα της ζωής
4) καθοδηγεί στο δρόμο του ορθοδόξου χριστιανικού ήθους
5) διδάσκει το σεβασμό των αξιών της κοινωνίας μας
6) βοηθάει στην αποφόρτιση από την πίεση, το βάρος και την κούραση της καθημερινότητας
7)συντελεί στην κοινωνικοποίηση μέσα από το ομαδικό πνεύμα των συνάξεων και της ψυχαγωγίας και…
συμπληρώνει το έργο των γονέων και των δασκάλων, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση μιας υγιούς και ολοκληρωμένης προσωπικότητας.
Σε μια εποχή λοιπόν που τα ναρκωτικά κάνουν θραύση, η παραβατικότητα ανθεί και τα παιδιά μας απειλούνται ανά πάσα στιγμή και ώρα από ποικίλους κινδύνους είναι καιρός να σκεφθούμε να στείλουμε τα παιδιά μας στη θαλπωρή της Εκκλησίας, εκεί που υπάρχει αγάπη και ασφάλεια, εκεί που το παιδί μας θα αναπτύξει ισχυρό χαρακτήρα και θα μάθει να σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους, να αγαπάει και να εκφράζει ελεύθερα τη σκέψη και τα συναισθήματά του.

Το παιδί στο κατηχητικό σχολείο δεν έχει να χάσει τίποτα, ελάχιστες ίσως ώρες, οι οποίες όμως θα αποδειχθούν στο μέλλον βάλσαμο τόσο για το ίδιο και την οικογένειά του, όσο και για το σύνολο της κοινωνίας.

[toula]

Θα έρθει η Παναγία στην απολογία μας ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού, και θα σταθεί συνήγορος.

Ενθυμούμαι μία θεία η οποία είχε την καλή διάθεση να πλένει τους κεκοιμημένους και τους νεκρούς, και ακόμα και αυτούς τους ζητιάνους τους εγκαταλελειμμένους σε οποιοδήποτε μέρος της πόλεως, αρκεί να την φώναζαν.
Μέσω του συζύγου της, ήξερε ορισμένες φορές, και αντιλαμβανόταν τον θάνατον αυτών των ανθρώπων, τους έπλενε, τους καθάριζε, τους ετοίμαζε, έτοιμοι για να τους κηδέψουν την επομένη μέρα.
Ξέρετε κάποτε μου είπε ένα μυστικό της. – Έχει κοιμηθεί τώρα αυτή. Δεν πρόκειται να μας ακούσει, ούτε και να υπερηφανευτεί γι’ αυτό που θα πούμε.
– Μια φορά που προσηύχετο, την ανέβασε ο Θεός στο ταβάνι! Η αμοιβή για τους κεκοιμημένους. Για την περιποίηση αυτή. Η αμοιβή για τους γέροντες και τις γερόντισσες που είναι κατάκοιτες. Αυτό είναι το μάθημα. Διότι όταν τους ξέπλενε, έλεγε τους Χαιρετισμούς.
Να το θυμάστε αυτό. Και υπάρχουν και μερικές ψυχές οι οποίες λένε και ομολογούνε σήμερα, ότι τους Χαιρετισμούς φροντίζουν να τους λένε όλη την ημέρα, όποτε ευκαιρούν και όποτε τους δίνεται αυτή η δυνατότητα, μέσα στην πληθώρα βέβαια των υποχρεώσεων που έχει μια μητέρα μέσα σένα σπίτι και σε μια οικογένεια.
Είθε όλοι σας ως γυναίκες, κυρίως σε σας απευθύνομαι, και τις μικρές και τις μεγάλες, να της μοιάσετε, και θα έχετε αμοιβή και καλήν απολογία μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού, διότι σύμφωνα με το μ’ αυτό που θα ύστερα οι ψάλτες μας εδώ, θα απαγγείλουν και που το διαβάζετε και σεις στα σπίτια σας, το «Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, αγνή Παρθένε», θα έρθει η Παναγία στην απολογία μας ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού, και θα σταθεί συνήγορος και θα μας υπερασπιστεί για να κερδίσουμε την αιώνια ζωή.
Αυτή την αιώνια ζωή, μέσω της αγάπης μας προς την Υπεραγία Θεοτόκο, που φαίνεται και με την απαγγελία των Χαιρετισμών, είθε να την αξιωθείτε όλοι σας, και μαζί με σας, και μεις.

Διηγήσεις π.Στεφ.Αναγνωστόπουλου.

[toula]

Δεν χάνεται.
Να μη βάζουμε ποτέ κακό στον νου μας. Να μη φοβούμαστε.
Να μη νοιαζόμαστε. Να μην αγωνιούμε.
Μα και όταν δέχεσθε αδικίες, πάθη, συκοφαντίες
εκ μέρους άλλων, μην ταράσσεστε, μην ασχολείσθε.
Ας πουν ό,τι θέλουν για σας. Και αν σας καταριούνται, μην ανησυχείτε.
Η ευτυχία δεν χάνεται, διότι δεν την περιμένουμε
από τους ανθρώπους αλλά από τον Θεό.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης