Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Το σωστικό μυστηριο της Ιεράς Εξομολογησεως,
Η Eξομολόγηση είναι το σωτήριο Φάρμακο της κοινωνίας, γιατί μπορεί να διασώσει πολλές ψυχές από την απώλεια λόγω πλάνης, απρεπών αναμνήσεων και πονηρών λογισμών.
Ο Πνευματικός είναι το πρόσωπο που αναζητά η ψυχή, στο οποίο εκείνος που αμάρτησε επιθυμεί να ανοίξει την καρδιά του, να εκμυστηρευτεί να φανερώσει τα τραύματα της ψυχής του, να ζητήσει θεραπεία και να ανακουφισθεί.
Ο Πνευματικός είναι το ενδιάμεσο πρόσωπο που συνδέει και συσφίγγει τους δεσμούς της συγγένειας, της φιλίας και της αγάπης. Μόνο ο Πνευματικός μπορεί να συνδέσει τις ψυχές των γονέων και των παιδιών τους, τις ψυχές των συζύγων, των αδελφών και των συγγενών.

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως.

[toula]

Υπάρχουν άνθρωποι…

Υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν τη σιωπή σου, πιο πολύ από τα λόγια σου.
Άνθρωποι, που στη προσευχή τους λένε το όνομά σου, πριν από το δικό τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμάνε να αρρωστήσουν οι ίδιοι καταπίνοντας τα όσα είχαν να σου πουν, παρά να σε στεναχωρήσουν.
Υπάρχουν άνθρωποι, που στύβουνε το λίγο τους και βγάζουνε πολύ. Άνθρωποι, που πατάνε κάτω την κούρασή τους, για να μπορείς να δεις στο τέλος της ημέρας, ένα χαμόγελό τους.
Υπάρχουν άνθρωποι, που είναι πάντοτε εκεί. Μπορεί όχι με τυμπανοκρουσίες και φωνές. Αλλά είναι εκεί… Παρόντες. Πάντοτε. Εκεί στο πόνο. Εκεί και στη χαρά.
Υπάρχουν άνθρωποι, που παλεύουνε καθημερινά για να είσαι εσύ καλά…
Βαρέθηκα να σου λέω, ξανά και ξανά, ότι πρέπει να τους εκτιμάς.
Προσπάθησε τουλάχιστον να είσαι καλά για χάρη τους.
Αυτό θέλουν αυτοί οι άνθρωποι. Να είσαι καλά…
Προσπάθησε να μαζέψεις λίγο τα μούτρα σου και να πεις ένα ‘’δόξα τω Θεώ’’ για ό,τι έχεις…
Αυτά για σήμερα. Καλή σας μέρα.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

[toula]

Παναγία η Λιμνιά…..

Σὲ μία γραφικὴ παραλία στὸν βόρειο Εὐβοϊκό, ὅπου τὸ ἀρχαῖο Ἐλύμνιο, εἶναι σήμερα χτισμένη ἡ κωμόπολη τῆς Λίμνης. Στὸν περικαλλῆ ναὸ τῆς εἶναι θησαυρισμένη ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς πολιούχου τῆς Παναγίας τῆς Λιμνιᾶς.
Στὰ 1560, καθὼς διασώζει ἡ παράδοση, ὅταν ἦταν σουλτάνος ὁ Σουλεϊμᾶν ὁ μεγαλοπρεπής, ἕνα τούρκικο πλοῖο ἔπλεε στὰ μέρη τῆς Κασσάνδρας μὲ κατεύθυνση τὴ Χαλκίδα. Στὸ πλήρωμα τοῦ καραβιοῦ ἦταν κι ἕνας χριστιανὸς ναύτης, ὁ λοστρόμος Δημητρός, ἄνθρωπος εὐλαβὴς καὶ ἡλικιωμένος.
Τὸ καράβι πλησίαζε στὴ Σκιάθο μὲ φουσκωμένα τὰ πανιὰ ἀπὸ τὸν σορόκο. Ξαφνικὰ ὁ ἄνεμος κόπασε. Τότε ὁ Δημητρὸς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ρίξουν τὶς βάρκες στὴ θάλασσα, γιὰ νὰ ρυμουλκήσουν τὸ καράβι. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ βλέπει ὁ λοστρόμος στὸ πλάι τοῦ καραβιοῦ, πάνω στὰ κύματα, ἕνα μεγάλο εἰκόνισμα.

Χωρὶς νὰ χάσει καιρό, κατεβαίνει σὲ μία φελούκα, σηκώνει τὴν ἱερὴ εἰκόνα ἀπ᾿ τὸ νερό, καὶ προσκυνάει τὴν Παναγία ποὺ ἦταν ζωγραφισμένη πάνω σ᾿ αὐτή. Ὕστερα ἀνεβάζει τὴν εἰκόνα στὸ κατάστρωμα καὶ τὴν παραδίδει στὸν πλοίαρχο, στὸν Τοῦρκο Μεχμέτ. Ἀμέσως σηκώνεται δυνατὸς βοριάς, ποὺ κολπώνει τὰ πανιά. Τ᾿ ἄλμπουρα τριζοβολοῦν, ἐνῶ ἡ πλώρη σχίζει μὲ ὁρμὴ τ᾿ ἀφρισμένο κύμα.
Παρέκαμψαν τὶς Σποράδες, μπῆκαν στὸν Εὐβοϊκὸ κι ἔβαλαν πλώρη γιὰ τὴ Χαλκίδα. Μόλις ὅμως ἔφθασαν στὴν περιοχὴ τῆς Λίμνης, ὁ ἄνεμος κόπηκε ἀπότομα καὶ τὸ καράβι ἀκινητοποιήθηκε. Ρίχτηκαν καὶ πάλι οἱ βάρκες στὴ θάλασσα καὶ ἄρχισαν νὰ τὸ ρυμουλκοῦν. Ὕστερα ἀπὸ ὦρες ἔφθασαν στὴ βάση τοῦ ὅρους Καντήλι.
Ἐκεῖ ἀπροσδόκητα ξεσπᾶ καταιγίδα. Τὰ κύματα σηκώνονται ἀπειλητικὰ καὶ σπρώχνουν τὸ σκάφος πάλι στὴ Λίμνη. Μόλις πλησιάζουν ἐκεῖ, ἡ τρικυμία σταματᾶ καὶ ἡ θάλασσα πάλι γαληνεύει. Τὸ πλήρωμα κάνει καινούργια προσπάθεια νὰ κατευθύνει τὸ καράβι στὸν προορισμό του. Ξεσπάει ὅμως νέα καταιγίδα, πιὸ ἀπειλητική, καὶ τοὺς σπρώχνει πάλι στὴ Λίμνη. Ὁ καπετάνιος καὶ οἱ ναῦτες ἔχουν ἀπελπιστεῖ. Δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν πίσω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ θαλασσινὴ περιπέτεια τὸ χέρι τῆς Παναγίας. Τότε φωτίστηκε ἐπὶ τέλους ὁ εὐλαβὴς λοστρόμος. Πλησιάζει τὸν καπετάνιο καὶ τοῦ λέει:
- Δὲν πρόκειται ν᾿ ἀπαλλαγοῦμε ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ταλαιπωρία, ἂν δὲν βγάλουμε σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴ στεριὰ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας.
Ὁ πλοίαρχος συμφώνησε καὶ εἰδοποίησε τὸ χωριὸ Καστριὰ - χτισμένο λίγα χιλιόμετρα μακριὰ ἀπὸ τὴν παραλία - νὰ ἔρθουν νὰ τὴν παραλάβουν. Δὲν ἄργησε νὰ καταφθάσει ὁ πιστὸς λαός, ἔχοντας ἐπικεφαλῆς τοὺς ἱερεῖς, μὲ ἑξαπτέρυγα, σταυροὺς καὶ λαμπάδες. Στὴν παραλία τοὺς περίμενε ὁ Δημητρός, ποὺ τοὺς παρέδωσε τὴν ἱερὴ εἰκόνα σὰν ἀτίμητο θησαυρό.

Ἀμέσως φύσηξε φρέσκο ἀεράκι κι ἔσπρωξε κατάπρυμα τὸ Ἱστιοφόρο με τοὺς ναῦτες, κατευθείαν γιὰ τὸν προορισμό τους. Στὸ μεταξὺ ἡ πομπὴ ξεκίνησε μεγαλόπρεπα ἀπὸ τὴν παραλία γιὰ τὸ χωριό. Ἐκεῖ, στὸν ναὸ τῆς ἁγίας Ἄννης, τριγυρισμένον ἀπὸ γέρικες βελανιδιές, πλατάνια καὶ κυπαρίσσια, ἀπόθεσαν τὴ σεπτὴ εἰκόνα. Ἔψαλαν Παράκληση, δοξολογία, καὶ εὐχαρίστησαν τὴ Θεοτόκο γιὰ τὴν ἀνεκτίμητη δωρεά.
Τὴν ἄλλη μέρα ἡ εἰκόνα ἔλειπε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Τὴν ἀναζήτησαν παντοῦ, καὶ τὴ βρῆκαν στὴν τοποθεσία τῆς σημερινῆς Λίμνης. Τὴν ἐπανέφεραν στὸν ναὸ τῆς ἁγίας Ἄννας, ἀλλὰ ἐκείνη ἐπέστρεψε στὸν ἴδιο τόπο. Αὐτὸ ἐπαναλήφθηκε μερικὲς φορές, κι ἔτσι κατάλαβαν οἱ κάτοικοι πὼς ἦταν θέλημά της νὰ παραμείνει ὁριστικὰ ἐκεῖ. Ἔχτισαν λοιπὸν μία μικρὴ ἐκκλησία καὶ τὴν τοποθέτησαν μέσα σ᾿ αὐτή. Τὴν Ἱερὴ εἰκόνα ἀκολούθησαν καὶ οἱ ἴδιοι.
Ἐγκατέλειψαν τὰ Καστριὰ καὶ μετοίκησαν στὴ Λίμνη. Ἀργότερα, στὴ θέση τοῦ πρώτου ναΐσκου ἔχτισαν μεγαλόπρεπο ναό, καὶ τὸν ἀφιέρωσαν στὸ Γενέσιο τῆς Θεοτόκου. Κάθε χρόνο, στὶς 8 Σεπτεμβρίου, γίνεται πανηγυρικὸς ἑορτασμὸς πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας τῆς Λιμνιᾶς. Οἱ διαστάσεις τῆς εἰκόνας εἶναι 95 χ 65 ἐκ. Πάνω σ᾿ αὐτὴ εἰκονίζεται ἡ Παναγία ἡ Γλυκοφιλοῦσα, ζωγραφισμένη σὲ σκληρὸ καὶ βαρὺ ξύλο καὶ καλυμμένη μὲ ἀσημένια ἐπένδυση.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΩΖΕΙ ΤΗ ΛΙΜΝΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ
Ἕνα συγκινητικὸ θαῦμα συνέβη στὶς ἡμέρες τῆς γερμανικῆς κατοχῆς, τὸν Ἰούνιο τοῦ 1944. Τὸ γερμανικὸ ἀπόσπασμα, ποὺ κατέστρεψε τὸ Δίστομο (10 Ἰουνίου 1944) κι ἔσφαξε μέσα σὲ δυὸ ἡμέρες πάνω ἀπὸ ἑξακόσιους κατοίκους, περνᾶ τώρα ἀπέναντι στὴν Εὔβοια. Σκοπός του ἡ ὁλοσχερὴς καταστροφὴ τῆς Λίμνης. Ἡ φάλαγγα ἔφθασε στὴν εἴσοδο τῆς πόλεως. Τότε ἀκριβῶς βλέπει ὁ Γερμανὸς διοικητὴς στὴ μέση του δρόμου ἕνα χέρι νὰ ἐμποδίζει τὴ διάβαση τῶν στρατιωτῶν, κι ἀκούει μία φωνὴ νὰ τοῦ λέει:
- Αὐτὸς ὁ τόπος εἶναι δικός μου. Δὲν θὰ τὸν πειράξετε!
Ὁ διοικητὴς φοβισμένος κατεβαίνει στὴ Λίμνη καὶ συναντᾶ τὶς ἀρχές. Ζητᾶ γεμάτος ἀγωνία νὰ μάθει ποιὰ εἶναι ἡ Προστάτιδα τῆς πόλεως.
- Ἡ Παναγία ἡ Λιμνιά, ἀποκρίνονται οἱ προύχοντες. Ἔχουμε ἐδῶ τὴ θαυματουργή της εἰκόνα, ἡ ὁποία βρέθηκε μέσα στὴ θάλασσα.
- Μόνο θεϊκὴ δύναμη θὰ μποροῦσε ν᾿ ἀνατρέψει τὰ σχέδιά μου, ὁμολόγησε ὁ διοικητής, κι ἔφυγε ἀπὸ τὴ Λίμνη ἄπρακτος.

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΥΛΑΒΟΥΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥ
Ὁ λιμνιὸς ναυτικὸς Εὐάγγελος Πανταζὴς διηγήθηκε στοὺς ἐφημέριους τῆς πόλεως τὸ ἑξῆς περιστατικό:
- Ἦταν 14 Δεκεμβρίου τοῦ 1960, ὥρα 2.30´, καὶ ταξιδεύαμε στὰ στενὰ τοῦ Βοσπόρου μὲ τὸ πλοῖο «Παγκόσμιος Ἁρμονία» τῆς ἑταιρείας Νιάρχου. Κοιμόμουν στὴν καμπίνα μου, ὅταν ἄκουσα μία ὑπερκόσμια γυναικεία φωνὴ νὰ προστάζει:
- Πέσετε στὴ θάλασσα!
Πρέπει νὰ σημειώσω ὅτι στὴν Παναγία μας τὴ Λιμνιὰ εἶχα ἰδιαίτερη εὐλάβεια, καὶ τὴν παρακαλοῦσα πρωί-βράδυ νὰ μᾶς προστατεύει. Ξαφνικὰ νοιώθω ἕνα ἀπότομο τίναγμα. Τὸ πλοῖο τραντάχτηκε ὁλόκληρο. Κοιτάζω ἀπὸ τὸ φινιστρίνι καὶ βλέπω τὸ καράβι μας μέσα στὶς φλόγες. Εἴχαμε συγκρουστεῖ μ᾿ ἕνα γιουγκοσλάβικο πετρελαιοφόρο, ποὺ μετέφερε μαζοὺτ καὶ βενζίνη ἀεροπλάνων. Ἀπὸ τὴ σφοδρὴ σύγκρουση ἡ πλώρη μας κόπηκε στὴ μέση, ἐνῶ τὸ ξένο πλοῖο ἔπαθε ρῆγμα βάθους εἴκοσι μέτρων.
Ἐγὼ στὸ μεταξὺ ἑτοιμάστηκα καὶ ἔπεσα στὴ θάλασσα ἀπὸ τὴ μεριὰ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας. Ἐνῶ κολυμπούσαμε, πολλὰ δελφίνια γύρω μας εἶχαν σχηματίσει κλοιὸ καὶ μᾶς προφύλαγαν ἔτσι ἀπὸ τοὺς καρχαρίες ποὺ ἀφθονοῦσαν στὴν περιοχή. Δυόμισι ὧρες πάλεψα μὲ τὰ κύματα κι ἔφθασα κάποτε στὶς τουρκικὲς ἀκτές. Ἀπὸ τὰ σαράντα ἕνα ἄτομα τοῦ πληρώματος σωθήκαμε μόνο ἕντεκα. Τὴ διάσωσή μας ἀποδίδουμε στὴν Παναγία μας τὴ Λιμνιά. Γι’ αὐτὸ ἤρθαμε ἀμέσως στὴ Λίμνη, λειτουργηθήκαμε στὸν ἱερὸ ναό της καὶ τὴν εὐχαριστήσαμε γιὰ τὴ σωτηρία μας»…..

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΛΙΜΝΙΑ…..

[toula]

Κλάψε καί φώναζε μέ άγάπη πολλήν:
«Γλυκιά μου Μανούλα, βοήθησέ με, όδήγησέ με πῶς νά σωθῶ! Μεσίτευσε, Μάνα μου, είς Τόν Υίόν Σου νά μέ όδηγήσει πῶς νά σωθῶ! Τί εἶναι τό θέλημά Του νά κάνω, καί τί άπό Αύτόν νά ζητῶ!

Νά μοῦ άνοίξει τούς όφθαλμούς τῆς ψυχῆς, ὅπου εἶναι κλειστοί καί δέν Τόν βλέπω, ὅταν Έκεῖνος μέ βλέπει είς κάθε στιγμή, άλλά συνεχῶς Τόν λυπῶ...!»

Όσιος Ίωσήφ ό Ήσυχαστής

[toula]

Ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή μετάνοια... (Γέροντας Θαδδαῖος)

Ἔχουμε ἀνάγκη νά μετανοήσουμε καί νά ἀλλάξουμε τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας.

Ἡ μετάνοια δέν σημαίνει ἁπλῶς ὅτι πᾶμε στόν ἱερέα καί ἐξομολογούμαστε· ἡ ψυχή πρέπει νά ἀπελευθερωθεῖ ἀπό ὅλους αὐτούς τούς λογισμούς καί τή μελαγχολία, πού μᾶς ἔχει ὑπερκεράσει λόγῳ τῶν στρεβλῶν μας κατευθύνσεων.

Ἡ μετάνοια εἶναι μιά ἀλλαγή βίου, μιά ἀλλαγή κατεύθυνσης, μιά στροφή πρός τό Ἀπόλυτα Καλό καί μιά ἀποστροφή πρός ὁ,τιδήποτε ἀρνητικό.

Ἡ πραγματική μετάνοια εἶναι σπάνια, ἀκόμη καί ἀνάμεσα στούς εὐλαβεῖς ἀνθρώπους, γι᾿ αὐτό καί ὑποφέρουμε τόσο πολύ. Ἄν οἱ ἄνθρωποί μας μποροῦσαν νά μετανοήσουν, δέν θά βίωναν τά βάσανα πού περνᾶνε τώρα.

Περιπλέκουμε ἄσχημα τίς ζωές μας μέ τούς λογισμούς καί τούς πόθους μας.

Δέν τό ἤξερα αὐτό παλιότερα, ἀλλά τώρα γνωρίζω ὅτι ἐγώ εὐθύνομαι γιά ὅλα-γιά ὅλα!

Τώρα ξέρω γιατί οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας θεωροῦσαν τόν ἑαυτό τους τόν χειρότερο ὅλων.

Ὅταν προσευχόμαστε γιά κάτι ἐκ βάθους καρδίας, ὁ Κύριος μᾶς τό χαρίζει, ἐπειδή εἶναι Θεός καί Πατέρας μας (Ματθ. 7, 7-11). Πρέπει νά ἐνδυναμωθοῦμε μέ τήν προσευχή καί νά γίνουμε ἕνας νοῦς καί μία σκέψη στόν τόπο μας. Ἄν τό πετύχουμε αὐτό δέν θά ἔχουμε ἐχθρούς. Ἅν κοιτάξουμε τήν ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ, θά δοῦμε ὅτι οἱ ἐχθροί του θριάμβευαν καταπάνω του, κάθε φορά πού οἰ Ἰσραηλίτες ἀπομακρύνονταν ἀπό τόν Θεό, καί ὅτι ὁ Κύριος πάντα τούς βοηθοῦσε ὅποτε μετανοοῦσαν εἰλικρινά. Ὁ Κύριος εἶναι πάντοτε μαζί μας.

Γέροντος Θαδδαίου, Οἱ λογισμοί καθορίζουν τή ζωή μας, ἐκδ. Ἐν Πλῷ, σ. 134-135
https://filoinikodimou.blogspot.com/

[toula]

Η μάχη των μαχών...

Είπε γέρων: «σε όλη μου τη ζωή πάλεψα για να σώσω τον εαυτό μου από τον εαυτό μου». Αν το καλοσκεφτούμε θα δούμε τελικά πως ο μόνος μας εχθρός, ο μόνος που μπορεί να μας βλάψει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Τι ειρωνία! Όσο νωρίτερα όμως το αντιληφθούμε αυτό τόσο το καλύτερο γιατί έτσι θα γλιτώσουμε πολύ πόνο και ταλαιπωρία. Στην ουσία τα πάθη μας είναι αυτά που μας βασανίζουν και μας απομακρύνουν από την ειρήνη και την ευτυχία. Και ο αγώνας με τα πάθη μας μπορεί να κρατήσει και ολόκληρη τη ζωή μας. Και είναι ένας αγώνας που δεν μπορούμε να φέρουμε εις πέρας μόνοι μας… χρειαζόμαστε βοηθό και οδηγό. Και αυτός είναι ο Χριστός!

Αν τσακωθώ με τον άντρα μου γιατί μου έκανε μια παρατήρηση δε μου φταίει μόνο αυτός… και η υπερηφάνεια μου φταίει που δεν μπορώ να ακούσω κάτι αρνητικό για μένα. Αν τα πράγματα δε γίνουν στην ώρα που θέλω και μου χαλάσει η διάθεση, δεν μου φταίνε μόνο οι άλλοι αλλά και η τελειομανία μου και η ανυπομονησία μου. Αν δε γίνει το δικό μου και στενοχωρηθώ, ας μην τα βάλω με τους άλλους αλλά με τον εγωισμό μου που δεν μπορεί να δεχτεί ότι μερικές φορές χρειάζεται και η υποχώρηση και ο συμβιβασμός. Αν μου σπάνε τα νεύρα στη δουλειά ας μη το ρίχνω μόνο στους δύστροπους συναδέλφους αλλά και στο θυμό που έχει φωλιάσει στην καρδιά μου. Κι αν νιώθω να βράζω μέσα μου που ο γείτονας πήρε καινούριο αυτοκίνητο ας κοιτάξω να θεραπεύσω τη ζήλεια που κυβερνά τη ζωή μου.

Αν εξετάζουμε λίγο προσεκτικά τους λόγους των αντιδράσεων μας κάθε φορά σίγουρα θα ανακαλύπτουμε κάποιο πάθος κρυμμένο πίσω από αυτές. Δεν είναι εύκολο να αποβάλλουμε τα πάθη μας. Μπορούμε όμως με τη Χάρη του Θεού να τα λειάνουμε, να στρογγυλέψουμε τις γωνίες μας. Ο Απόστολος Παύλος έλεγε χαρακτηριστικά «Δεν πράττω το αγαθό που η θέληση μου ασπάζεται αλλά το κακό που δε θέλω, αυτό πράττω. Εάν εγώ πράττω το κακό, το οποίο δε θέλω, δεν είμαι πλέον κύριος του εαυτού μου αλλά η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου και με κρατεί αιχμάλωτο της». (Προς Ρωμαίους, ζ΄, 19-20)

Αγώνα λοιπόν κατά της αμαρτίας πρέπει να αναλάβουμε, αγώνα δηλαδή πνευματικό γιατί μόνο έτσι με σύμμαχο τον μόνο Αναμάρτητο έχουμε κι εμείς ελπίδες να καθαρισθούμε και να αποβάλουμε από μέσα μας τον παλαιό της αμαρτίας και των παθών άνθρωπο και να ενδυθούμε το νέο της αρετής και της πίστης άνθρωπο που θα μας οδηγήσει μια μέρα μπροστά από την πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών. Και είναι ο μόνος αγώνας που αξίζει να δώσουμε στη ζωή μας και ακόμα και τη ζωή μας γιατί το τρόπαιο είναι η σωτηρία της ψυχής μας!

(Α.Κ.Β)
https://www.sostis.gr/

[toula]

Άγιος Πορφύριος: «Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής»

Η ψυχή του χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ’ άπειρο, μες στ’ άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάς. Ν’ αγαπάς και να πονάς. Να πονάς γι’ αυτόν που αγαπάς.

Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δε λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές, ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς το Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.

Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι αρετές που θ’ αποκτήσουμε αλλά η αγαπώσα καρδιά προς το Χριστό και τους άλλους. Το καθετί εκεί να το στρέφουμε. Βλέπουμε μια μητέρα να έχει το παιδάκι της στην αγκαλιά, να το φιλάει και να λαχταράει η ψυχούλα της; Βλέπουμε να λάμπει το πρόσωπό της, που κρατάει το αγγελούδι της; Όλ’ αυτά ο άνθρωπος του Θεού τα βλέπει, του κάνουν εντύπωση και με δίψα λέει: «Να είχα κι εγώ αυτή τη λαχτάρα στο Θεό μου, στο Χριστό μου, στην Παναγίτσα μου, στους αγίους μας!». Να, έτσι πρέπει ν’ αγαπήσουμε τον Χριστό, τον Θεό. Το επιθυμείς, το θέλεις και το αποκτάς με την χάρι του Θεού.

Εμείς, όμως, έχουμε φλόγα για το Χριστό; Τρέχουμε, όταν είμαστε κατάκοποι, να ξεκουρασθούμε στην προσευχή, στον Αγαπημένο ή το κάνουμε αγγαρία και λέμε: «Ω, τώρα έχω να κάνω προσευχή και κανόνα…»; Τι λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο θείος έρως. Δεν έχει αξία να γίνεται μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει και κακό.

Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δε θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει άξια του Χριστού, να μετανοήσει «έως εβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. 18, 22). Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λες, «πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος» κ.λπ., αλλά μπορείς να λες, «θυμάμαι κι εγώ τις μέρες τις αργές, που δε ζούσα κοντά στο Θεό…». Και στη δική μου τη ζωή κάπου θα υπάρχουν άδειες μέρες. Ήμουνα δώδεκα χρονών, που έφυγα για το Άγιον Όρος. Δεν ήταν αυτά χρόνια; Μπορεί βέβαια να ήμουν μικρό παιδί, αλλά έζησα δώδεκα χρόνια μακράν του Θεού. Τόσα πολλά χρόνια!…

Ακούστε τι λέει ο Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ στο βιβλίο του Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν:
«Πάσα γαρ εργασία σωματική τε και πνευματική, μη έχουσα πόνον ή κόπον, ουδέποτε καρποφορεί τω ταύτην μετερχομένω, ότι βιαστή εστίν η Βασιλεία των Ουρανών και «βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», βίαν ειπών την την του σώματος εν πάσιν επίπονον άσκησιν».

Όταν αγαπήσεις το Χριστό, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος, που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος, για να ζεις τον Χριστό. Αλλ’ αυτός ο κόπος δε γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ό,τι κάνεις αγγαρία, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για το Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυση. Αυτό ένιωθε και ο Δαβίδ: «Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου» (Ψαλμ. 83, 3). Ποθεί με λαχτάρα και λιώνει η ψυχή μου απ’ την αγάπη του Θεού. Αυτό του Δαβίδ ταιριάζει με το στίχο του Βερίτη που μ’ αρέσει:
«Συντροφιά με τον Χριστό λαχτάρησα να ζήσω, ως να φθάσει κι η στερνή στιγμή να ξεψυχήσω».
Χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια, για να κατανοεί κανείς αυτά που μελετάει και να τα ενστερνίζεται. Αυτός είναι ο κόπος που θα κάνει ο άνθρωπος. Στην κατάνυξη, στη ζέση, στα δάκρυα θα μπει μετά χωρίς να κοπιάσει. Αυτά ακολουθούν, είναι δώρα Θεού. Ο έρωτας θέλει προσπάθεια; Με την κατανόηση των τροπαρίων και κανόνων και των Γραφών έλκεσαι ευφραινόμενος, μπαίνεις μέσα στην αλήθεια ευφραινόμενος. «Έδωκας ευφροσύνην εις την καρδίαν μου» (Ψαλμ. 4, , όπως λέει ο Δαβίδ. Έτσι αυθόρμητα μπαίνεις στην κατάνυξη, αναίμακτα. Καταλάβατε;

Εγώ ο καημένος επιθυμώ ν’ ακούω τα λόγια των Πατέρων, των ασκητών, τα λόγια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Σ’ αυτά θέλω να εντρυφώ. Αυτά καλλιεργούν το θείο έρωτα. Τα επιθυμώ και προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ. Αρρώστησα και «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής» (Ματθ. 26, 41). Δεν μπορώ να κάνω μετάνοιες. Τίποτα. Επιθυμώ, έχω ζήλο και έρωτα να είμαι στο Άγιον Όρος και να κάνω μετάνοιες, να προσεύχομαι, να λειτουργώ και να είμαι μ’ έναν ακόμη ασκητή. Είναι καλύτερο να είναι δύο. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός: «Ού γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18, 20).

«Βίος και Λόγοι» Αγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου - Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά, 2015, σελ. 256-260
https://enromiosini.gr/

[toula]

Να βγαίνει το Άγιο Ποτήριο λέγοντας ο Ιερέας «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε» και να μην πιστεύουμε ότι είναι μέσα στο Άγιο Ποτήριο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού
αλλά «κάτι» για να πάει καλά η χρονιά καλά και να κοινωνήσουμε για το καλό.
Τις τελευταίες μέρες καθημερινά με συναντάει κόσμος στα μαγαζιά και στον δρόμο λέγοντας : «Τι ώρα θα βγάλεις τη Θεία Κοινωνία ανήμερα της Παναγίας;», «Πάτερ μου τρεις μέρες τρώω άλαδο γι’ αυτό θα Κοινωνήσω». «Πάτερ δεν έχω φάει κρέας δέκα μέρες και θα έρθω να μεταλάβω , έχω προετοιμαστεί», «Πάτερ, λέω να έρθω να Κοινωνήσω αύριο, έτσι μου ’ρθε, τι λες; ». Για εξομολόγηση, μετάνοια και πνευματική συστολή ούτε λόγος. Το ότι έφαγες χόρτα άλαδα μια βδομάδα αλλά έχεις φάει δέκα ανθρώπους με τη γλώσσα και τους λογισμούς σου δεν το εξετάζουμε... Έτσι βλέπουμε ανθρώπους να κοινωνούν και να είναι και «της Εκκλησίας άνθρωποι» αλλά για κάποιο λόγο κάθε χρόνο γίνονται χειρότεροι , γιατί άραγε;… Γιατί νιώθουν αξιότητα και αυτοδικαίωση όταν πάνε στο Άγιο Ποτήριο αλλά όχι μετάνοια και αυτό μπορεί να γίνει αίτιο δαιμονισμού του ανθρώπου «ἄνθραξ γάρ ἐστι τούς ἀναξίους φλέγων».
Το ότι απλά νηστέψαμε δεν σημαίνει ότι μπορούμε να μεταλάβουμε. Η νηστεία είναι ένα μέσο πνευματικού αγώνα και όχι ο σκοπός. Ο πνευματικός-εξομολόγος θα κρίνει αν θα μπορούμε αν ενωθούμε με τον Χριστό, με την προϋπόθεση ότι έχουμε μετάνοια και κοινωνεί η ίδια μας η ζωή καθημερινά με τον Χριστό και τους ανθρώπους.

Η Θεία Κοινωνία δεν είναι έθιμο, όπως η γιορτή του μελιού , του κρασιού και του αγρότη. Η Θεία Κοινωνία είναι το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Για να ενωθούμε μαζί Του χρειάζονται πνευματικές προϋποθέσεις που δεν μπορούμε να τις κρίνουμε εμείς αλλά ο πνευματικός πατήρ που μας παρακολουθεί και στου οποίου το πετραχήλι έχουμε εναποθέσει τη ζωή μας.
Αντιμετωπίζουμε το Άγιο Ποτήριο όχι σαν να είναι μέσα ο Χριστός, αλλά σαν να είναι ψωμί και κρασί το οποίο πρέπει να λάβουμε για να μας πάει καλά η χρονιά και να μας έχει ο Θεός καλά, μην πάθουμε κάτι και αρρωστήσουμε. Νομίζουμε ότι η Θεία Μετάληψη θα μας προσφέρει κάποια επίγεια υλική ευλογία σε εμάς ή στα παιδιά μας. Πόση πλάνη Θεέ μου….
Βλέπουμε συχνά γονείς να έχουν απαίτηση να κοινωνήσουν πρώτα τα παιδιά τους γιατί σιχαίνονται !!! αν πάει άλλος πρώτος. Άλλες φορές βλέπουμε να απομακρύνουν τα παιδιά από τη Θεία Κοινωνία αν δούνε ότι κοινώνησε προηγουμένως κάποια ηλικιωμένη κυρία. Μιλάμε για βλασφημία απίστευτου μεγέθους….
Αν νομίζουμε ότι Κοινωνώντας τρεις φορές τον χρόνο με λίγη νηστεία θα πάμε στον παράδεισο ή θα έχουμε ευλογίες του Θεού για να κερδίσουμε κανένα λαχείο , τότε ζούμε σε πλάνη. Αν ήταν τόσο απλά και ωραία τα πράγματα δεν θα είχαμε ασκητές , στυλίτες ανθρώπους που έδωσαν αίμα για να λάβουν Άγιο Πνεύμα με άσκηση και κόπους. Εμείς νομίζουμε ότι επειδή θα πάμε με την κολόνια, το κουστουμάκι και το ταγεράκι στον Ναό έχοντας φάει ραδίκια άλαδα το βράδυ, θα δούμε το Άκτιστο Φως. Πολλές φορές αντιμετωπίζουμε με περισσότερη σοβαρότητα κοινωνικά γεγονότα από το Άγιο Ποτήριο. Για αυτό και σύμφωνα με τη λατρευτική τάξη της Εκκλησίας, όταν ο Ιερέας κοινωνεί τον κόσμο, πρέπει να είμαστε όρθιοι και σιωπηλοί , σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει συνήθως, δηλαδή ότι εκείνη την ώρα πολλοί βρίσκουν ευκαιρία για λίγο κουτσομπολιό.

Τι είναι η Θεία Κοινωνία ;… Χαρακτηριστική η ευχή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως:
Εὐχὴ Ι´ (Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)
Πιστεύω, Κύριε, καὶ ὁμολογῶ ὅτι σὺ εἶ ἀληθῶς ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὦν πρῶτὸς εἰμι ἐγώ. Ἔτι πιστεύω ὅτι τοῦτο αὐτό ἐστι τὸ ἄχραντον Σῶμά σου καὶ τοῦτο αὐτό ἐστι τὸ τίμιον Αἷμά σου. Δέομαι οὖν σου· Ἐλέησόν με καὶ συγχώρησὸν μοι τὰ παραπτώματά μου, τὰ ἑκούσια καὶ τὰ ἀκούσια, τὰ ἐν λόγῳ, τὰ ἐν ἔργῳ, τὰ ἐν γνώσει καὶ ἀγνοίᾳ· καὶ ἀξίωσόν με ἀκατακρίτως μετασχεῖν τῶν ἀχράντων σου μυστηρίων, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον. Ἀμήν.
Αυτό είναι το θεμελίωμα των πάντων , αυτή είναι η πίστη μας. Αυτή είναι η αλήθεια.-
Φώτισε μας Παναγίας μου , το έχουμε τόσο ανάγκη…
Καλή Παναγιά σε όλους…

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh . gr
Σώμα και Αίμα Χριστού ή ψωμάκι και κρασάκι για έθιμο; - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

«Όπου ευρίσκεται η αληθινή κατά Χριστόν ταπείνωση, εκεί ευρίσκονται μαζεμένες και όλες οι άλλες αρετές, που μας υψώνουν προς τον Θεόν!»!!

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

[toula]

Είπε ο Γέροντας Επιφάνιος γι’ αυτούς που βλασφημούν τον Κύριο, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους Αγίους με την δικαιολογία ότι, το κάνουν από συνήθεια, μηχανικά και δεν τον εννοούν:
"Δεν μπορούμε να πούμε ότι κάνω κάτι μηχανικά και άρα δεν είναι αμαρτία. Λοιπόν, τί θα πη, «το λέμε μηχανικά ή από συνήθεια...»;;
Βεβαίως, όποιος το λέγει συνειδητά, έχει βαρύτερο κρίμα και επ’ αυτού δεν υπάρχει αντίρρησις. Αλλά, δεν παύει να είναι αμαρτία, και μάλιστα αμαρτία βαρειά, και η βλασφημία από συνήθεια ή η κατάρα ή ο όρκος ή οτιδήποτε άλλο.
Τί θα πη συνήθεια;
Αυτή την συνήθεια να την κόψουμε, να την ξεριζώσουμε!
Άμα πάμε στην άλλη ζωή και ειπούμε στον Κύριο:
«Ξέρεις Κύριε, από συνήθεια Σε βλασφημούσαμε...».
Θα μας πη και Εκείνος:
«Τώρα, που από μόνος σου δεν αγωνίσθηκες να αποβάλλεις τις κακές συνήθειες και επέλεξες την κόλασι, θα μπορέσης να την συνηθίσης…;;;»"!!