Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Δόξα Τον Θεό.....
Κάποτε στο Άγιο Όρος ρώτησα έναν Γέροντα ''Πώς θα αυξηθώ πνευματικά; '' και μου έδωσε μια απάντηση που με ξάφνιασε ''Με τις πέτρες και τα χώματα του τόπου σου''. Δεν το καταλαβαίνω Γέροντα του λέω, εξηγείστε το. ''Με τους ανθρώπους της καθημερινότητας σου και τις καταστάσεις που δημιουργούνται στη ζωή σου. Με αυτές τις πέτρες και τα χώματα του τόπου σου θα χτίσεις την πνευματική σου οικοδομή. Μην τρέχεις μακριά για να τα κουβαλήσεις, δίπλα σου είναι, αρκεί να καταλάβεις ότι κανένας άνθρωπος και καμιά κατάσταση καλή ή κακή δεν έρχεται τυχαία στη ζωή σου. Όλοι και όλα συνεργούν για την οικοδομή σου''. Πόσο απλό ακούγεται αλλά και πόσο δύσκολα εφαρμόζεται στην καθημερινότητα μας, ειδικά στις μέρες μας που η σύγχρονη αρρωστημένη νοοτροπία χωρίζει τους ανθρώπους σε αρνητικούς και θετικούς.....

[toula]

Τι δύσκολη ...που είναι η αγάπη στις μέρες μας.
Τόσο δύσκολη , που όταν σου τύχει η ευλογία
να τη συναντήσεις στο δρόμο σου
δεν το πιστεύεις.
Την αμφισβητείς ...
κι έτσι τη χάνεις.
Και η μεγαλύτερη ελεημοσύνη πού μπορείς να προσφέρεις σε έναν άνθρωπο, είναι να προσεύχεσαι για αυτόν.
Το να κηρύξει όμως κάποιος, δεν είναι του καθενός.
Το να διδάξει όμως, είναι υποχρέωση του καθενός.
Να διδάξεις με τη ζωή σου, με τη συμπεριφορά σου.
Η ζωή μας πρέπει να είναι ανοιχτή επιστολή,
που να μπορεί ο καθένας ανά πάσα στιγμή να τη διαβάζει.
Αντέχει η δική μας ζωή στην δημοσιότητα;
Υπάρχουν επίσης πολλοί τρόποι να μεταφέρεις κάποιες αλήθειες σε κάποιον, τον οποίον δεν μπορείς με το στόμα σου να διδάξεις. Να του στείλεις π.χ. ένα έντυπο ή ένα βιβλίο.
Πριν το στείλεις γονάτισε και κάνε μία προσευχή:
- Κύριε, Εσύ πάρτο και πήγαινέ το. Σε παρακαλώ, το Πνεύμα Σου το Άγιο ας πάει μπροστά και ας μιλήσει αγαθά και στη ψυχή αυτή...
Υπάρχουν σήμερα πολλοί που ζουν σε παρανόμους δρόμους, εξαιτίας μη υπαρχόντων ανθρώπων να τους χειραγωγήσουν.
Σήμερα στη στάση μπροστά μου ένας τυφλός πατούσε μέσα στο νερό με το αυλάκι. Πήγα και του μίλησα και του είπα:
- Μου επιτρέπετε; Δώστε μου το χέρι σας. Εδώ είστε στο αυλάκι με το νερό.
- Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! ήταν τα λόγια του τυφλού.
Έτσι ακριβώς πρέπει να πάμε σε κάποιον άλλον, που είναι μέσα στο βούρκο της αμαρτίας, να του μιλήσουμε και να του πούμε δύο λόγια με αγάπη και ταπείνωση.
Μπορεί εν τω εγωισμώ του, να μη τα δεχτεί.
Όμως παρακάτω μπορεί η συνείδησή του να τον ελέγξει, να τα θυμηθεί και το Πνεύμα το Άγιο θα εργαστεί. Εγώ είμαι υποχρεωμένος να σπείρω. Θα βρέξει ο Θεός και θα φέρει άνοιξη ο Θεός.

[toula]

Μία ημέρα λοιπόν δύο χωριάτες ήλθαν στα παζάρια και ο ένας αγόρασε την φοράδα του άλλου. Εκείνος που την αγόρασε, επήγε εις την εκκλησία και επροσκύνησε. Άφησε δε εμπρός εις την εικόνα του Τιμίου Προδρόμου και μερικά χρήματα και μου είπε να ανάψω ένα κερί.
Εγώ άναψα το κερί, είδα τα χρήματα, ήσαν αρκετά, δεν τα πήρα χρήματα, τ’ άφησα εμπρός στην εικόνα. Κατά το βράδυ, επήγα να ανάψω τα καντήλια και βλέπω να λείπουν τα χρήματα. Μα δεν ξέρεις πόση στενοχώρια μου ήλθε. Ο πειρασμός με εσκλήρυνε και εμένα και, όπως κουβεντιάζουμεν μαζί, επήγα εμπρός στην εικόνα του Αγίου και του λέγω:
– Άγιε Πρόδρομε, δεν είσαι εδώ; Γιατί αφήνεις και σου παίρνουν τα χρήματα εμπρός από την Εικόνα σου; Ααα, δεν σου ανάβω το καντήλι.
Έτσι, γέρο-Λάζαρε, άναψα μόνο της Παναγίας το καντήλι και έφυγα. Ναι, αλλά μέσα μου όμως η καρδιά μου κτυπούσε λιγάκι. Επήγα στον μύλο, ανέβηκα επάνω στο σπίτι, έφαγα λίγο ψωμί, αλλά συγχυσμένος. Θυμόμουνα ότι το καντήλι του Αγίου το είχα σβηστό, αλλά ο κοτσονούρης [ο διάβολος] δεν με άφηνε, πολύ με εσκλήρυνε. Έλεγα μέσα μου:
– Άι να δούμε τι θα γίνη. Δεν το ανάβω το καντήλι απόψε.
Εκοιμήθηκα λοιπόν, αδελφέ μου, με την σύγχυσιν όπου είχα, όμως επέμενα στην γνώμη μου. Έτυχε να είναι πανσέληνος, το φεγγάρι σαν ήλιος και από το παράθυρο του κελλιού μου έμπαινε μέσα το φως.
Καθώς λοιπόν εκοιμόμουν μόνος μου -διότι άλλον συνοδεία τότε δεν είχα [βρισκόταν στο μετόχι της Μονής Διονυσίου στα Μαριανά Χαλκιδικής]- κατά τα μεσάνυκτα αισθάνομαι μία σκουντιά. Ξυπνώ και βλέπω έναν γίγαντα μπροστά μου, με τα μαλλιά ξέπλεκα. Από τον φόβο μου άρχισα να τρέμω και μόλις εμπόρεσα να του ειπώ:
– Πώς ήλθες εδώ;
Εις απάντησιν μου λέει με ύφος σοβαρόν:
– Το πώς ήλθα μη ερωτάς, αλλά ειπές μου, γιατί δεν ανάβεις το καντήλι;
Και αμέσως με πολύν φόβον, με τρέμουσαν φωνήν, με δάκρυα στους οφθαλμούς λέγω:
– Να με σχωρέσης, Άγιε, έσφαλλα.
Τότε του έβαλα τρεις μετάνοιες κλαίγοντας εις τα πόδια του και τον παρακαλούσα να με συγχωρέση.
Ενώ ο γέρο-Βησσαρίων μου εδιηγούνταν αυτά, άρχισε από την κατάνυξιν να κλαίη ενώπιόν μου. Αφού παρήλθεν η κατάνυξις, εξηκολούθησε.
Τότε ακούω, αδελφέ, τον Τίμιον Πρόδρομον με γλυκείαν και ήμερον φωνήν και μου λέει:
– Παιδί μου, Βησσαρίων, λέγεις ότι δεν είμαι εδώ; Και αν εγώ δεν είμαι εδώ, τότε ποιος σε φυλάγει εδώ τόσα χρόνια, σ’ αυτήν την ερημιά από τους ληστές και τα άλλα κακοποιά στοιχεία; (Και πάλιν άρχισε να κλαίη ο π. Βησσαρίων εκ συγκινήσεως και ευλαβείας του προς τον Τίμιον Πρόδρομον).
– Άγιε μου, του λέγω, σε παρακαλώ να με συγχωρέσης, δεν το ξανακάνω.
– Πήγαινε ν’ ανάψης το καντήλι στην Εικόνα μου, και να το κηρύττης και εις τους άλλους ότι κάνουν θαύματα οι εικόνες, διότι πολλοί εδώ άρχισαν να λέγουν ότι δεν θαυματουργούν οι εικόνες.
Αυτά μου είπεν ο Άγιος και έγινε άφαντος. Εγώ εκείνη την ώρα επήγα στην εκκλησία και, ω του θαύματος! βλέπω όλα τα χρήματα στον ίδιο τόπο, όπως ήσαν, μπροστά στην εικόνα του Αγίου! Ποιος να ξέρει τι λαχτάρα να ετράβηξε εκείνος ο κλέφτης και τα έφερε αυτήν την ίδια νύκτα τα χρήματα στην εικόνα.
Τέλος τον ρώτησα:
– Τι ενδύματα φορούσε ο Τίμιος Πρόδρομος;
– Να, όπως τον βλέπεις στην Εικόνα με την προβειά. Αλλά τέτοιον υψηλόν άνθρωπο δεν είδα άλλον στη ζωή μου. Μα τι να σου ειπώ! Άνδρας πελώριος, γίγαντας.
– Σε πιστεύω, του λέγω, διότι και ο Χριστός μας λέγει στο Ευαγγέλιο ότι «ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού», αγκαλά [αν και] πρωτίστως υπονοείται δια το πλήθος των αρετών του και την μεγάλη του αγιωσύνην. Όμως ισχύει αυτό και διά τη σωματικήν του διάπλασιν, διότι τα λόγια του Κυρίου και τα δύο περιλαμβάνουν.

Από Το Βιβλίο Του Μοναχού Λάζαρου Διονυσιάτου.

[toula]

Η μνησικακία (Αγίου Κοσμά του Αιτωλού)

Δύο άνθρωποι, χριστιανοί μου ήλθον μίαν φοραν και εξομολογήθησαν εις εμέ, Πέτρος και Παύλος, και να ιδήτε πώς τους διόρθωσα, καλά ή κακά. Εγώ σας φανερώνω την καρδίαν μου. Μου λέγει ο Πέτρος: Εγώ, πνευματικέ μου, από τον καιρόν όπου γεννήθηκα εως τώρα , ένήστευα , προσευχόμην πάντοτε, έκανα ελεημοσύνας εις τους φτωχούς, έκτισα μοναστήρια, εκκλησίας και άλλα καλά έκανα. Τον εχθρό μου δέν τον συγχωράω. Εγώ τον αποφάσισα διά την κόλασιν. "Έρχεται ο Παύλος και μου λέγει: Εγώ από τον καιρόν όπου γεννήθηκα ποτέ κανένα καλόν δεν έκαμα, αλλά μάλιστα έχω κάμει τόσα φονικά, επόρνευσα, έκλεψα, έκαψα εκκλησίας, μοναστήρια όλα τα κακά τα έκανα, μα τον εχθρό μου τον συγχωρώ. Να ιδήτε τι έκαμα εγώ εις αυτόν. Εύθύς τον αγκάλιασα και τον φίλησα, του έδωσα την άδειαν να μεταλάβη. Καλά τους διόρθωσα ή κακά; Φυσικά θέλετε να με κατηγορήσετε και να μου είπήτε: Ο Πέτρος όπου έκαμε τόσα καλά, και διότι δέν έσυγχρησε τον εχθρό του, τόσον ολίγον πράγμα τον αποφάσισες διά την κόλασιν; Και τον Παύλον όπου έκαμε τόσα κακά, και διότι έσυγχώρει τους εχθρούς του, τον έσυγχώρησες και του έδωκες την άδειαν να μεταλάβη; Ναί, αδελφοί μου, έτσι έκαμα. Θέλετε να καταλάβετε με τι ομοιάζει ο Πέτρος; Καθώς μέσα εις 100 οκάδες άλεύρι βάνεις ολίγον προζύμι και έχει τόσην δύναμιν το προζύμι εκείνο, να γυρίση και τας 100 οκάδας το ζυμάρι και να το κουφίζη όλο, έτσι είνε και όλα τα καλά εκείνα όπου έκαμεν ο Πέτρος με εκείνην την ολίγην έχθραν, όπου δεν έσυγχώρησε τον εχθρόν του, τα εγύρισε και τα έκαμε φαρμάκι του διαβόλου, και έτσι τον απεφάσισα διά την κόλασιν. Ο Παύλος πάλιν με τι ομοιάζει; Είνε ένας σωρός λιανόξυλα και βάνεις ένα μικρό κερί αναμμένο και καίει όλο τον σωρό έκείνη ή λίγη φλόγα. "Έτσι είνε όλα τα άμαρτήματα του Παύλου, ωσάν τον σωρό τα λιανόξυλα και η συγχώρησις όπου έκαμε του εχθρού του είνε ωσάν το κερί, που έκαψε όλα τα λιανόξυλα, ήγουν τας αμαρτίας, και τον απεφάσισα διά τον παράδεισον.

ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

[toula]

ΓΈΡΟΝΤΑΣ ΙΕΡΏΝΥΜΟΣ
ο Ησυχαστής της Αίγινας.

Ο γέροντας ήτο χαριτωμένος άνθρωπος και ο λόγος του είχε Σοφία.
Νέος πέρασα πολύ φτώχεια έλεγε.Προ πάντων εις τα Ιεροσόλυμα, όπου έκανα ένα διάστημα, και εις την Αίγινα όταν πρωτοήρθα πρόσφυγας μετά την ανταλλαγή.
Εις τα Ιεροσόλυμα, διότι ήμουν μικρασιάτης και η προφορά μου ανατολίτικη, δεν με άφηναν ως διάκονος όπου ήμουν να ιερουργώ εις τα προσκυνήματα, και ενίοτε ακόμη και τον επιούσιον άρτον εστερούμην.
Πολλάκις άνοιγα το μανδήλι μου και ζητιάνευα εις τον δρόμον, διά να μη αποθάνω από την πείναν.
_ Καλή είναι η φτώχεια.
Διδάσκει την ταπείνωσην.
Όταν δείδω κάτι, έστω και ένα φιλαράκι, ένα χορταράκι,
το εγώ μου πάει εμπρός.
Όταν όμως αναγκάζομαι επαιτών να απλώσω την χείρα μου και να λάβω από άλλον τότε ταπεινώνομαι.
Πώς να ξεχάσει κανείς αυτά τα λόγια του γέροντος!
Διότι δεν ήσαν αφηρημένα πράγματα, αυτά όπου μας έλεγε, αλλά όλα βγαλμένα από τη ζωή, και όταν τα συναντάς στην πράξη, τότε μένουν ανεξάλειπτα μέσα εις την καρδίαν και τον νούν.
Αργότερα, όταν ήρθε στο ησυχαστήριο του Ευαγγελισμού όπου έμεινε έως το τέλος, ασπάσθηκε την πενίαν εκουσίως.

Από το βιβλίο Γέροντας ΙΕΡΟΝΥΜΟΣ Πέτρου Μπότση.

[toula]

Μια αλήθεια για έναν γέρο πατέρα άρρωστο που πέθαινε...

Η κόρη του ζήτησε από κάποιον Ιερέα να έρθει και να προσευχηθεί για την υγεία του πατέρα της...
Μπαίνοντας στο δωμάτιο, ο Ιερέας είδε μια καρέκλα κοντά στο κρεβάτι και σκέφτηκε ότι ετοιμάστηκε για την άφιξή του...
Με περίμενες; Ρώτησε ο Ιερέας..
Όχι, ποιος είσαι; Ρώτησε ο ασθενής...
Είμαι Ιερέας...
Η κόρη σου με κάλεσε να προσευχηθώ μαζί σου για την υγεία σου. Όταν είδα την άδεια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι σου, υπέθεσα ότι ήξερες για την επίσκεψή μου...
'Ω ναι, μια καρέκλα ... είπε ο ασθενής και χαμηλώνοντας τη φωνή του, συνέχισε:..
Δεν το είπα σε κανέναν αυτό ... Όλη την ενήλικη ζωή μου πήγαινα στην εκκλησία και άκουγα εκεί συνεχώς ότι πρέπει πάντα να προσεύχεσαι, ότι η προσευχή δίνει πολλά σε έναν άνθρωπο, ζεσταίνει την καρδιά του ...
Όλες όμως οι προσευχές μπήκαν στο ένα μου αυτί και βγήκαν από το άλλο...
Δεν μπορούσα να τους πιστέψω , ίσως επειδή δεν με άγγιξαν...
Σταμάτησα έτσι να προσεύχομαι...
Μόλις πριν από δύο χρόνια ένας καλός φίλος μου είπε ότι η προσευχή είναι απλώς μια συζήτηση με τον Θεό...
Με συμβούλεψε να κάτσω στη μία καρέκλα και στην άλλη να φανταστώ ότι κάθομαι δίπλα με τον Ιησού Χριστό...
Άλλωστε ο Κύριος , είπε: «Είμαι μαζί σας όλες τις μέρες μέχρι το τέλος της ζωής »..
«Και μετά μου είπε, πες Του για όλα όσα σε ανησυχούν και άκου με πίστη προσεκτικά, δέξου ότι σε ακούει τώρα».. .
Το δοκίμασα και μου άρεσε τόσο πολύ που άρχισα να το κάνω κάθε μέρα για δύο ώρες...
Ο Ιερέας χάρηκε για τον άρρωστο, τον συμβούλεψε να μην σταματήσει να έχει τέτοιες συζητήσεις με τον Θεό, μετά τον εξομολόγησε και προσευχήθηκε πάνω του, τον Κοινώνησε και έφυγε...
Και λίγες μέρες μετά από αυτό το περιστατικό, η κόρη ήρθε ξανά και είπε ότι ο πατέρας της είχε πεθάνει...
'Ο Ιερέας ρώτησε:
- Πώς έφυγε;
«Ημασταν οι δύο μας το μεσημέρι όταν ο πατέρας μου με κάλεσε να τον βάλω για ύπνο», απάντησε το κορίτσι...
Είπε ότι με αγαπούσε πολύ και με φίλησε. Πήγα στο κατάστημα μετά για ψώνια , και όταν επέστρεψα, τον βρήκα άψυχο...
Αλλά κάτι στον θάνατό του μου φάνηκε περίεργο.
Τα τελευταία λεπτά, προφανώς, μάζεψε όλες του τις δυνάμεις, απομακρύνθηκε από το κρεβάτι του και μετακόμισε στην καρέκλα που στεκόταν δίπλα στο κρεβάτι του και ακούμπησε το κεφάλι του σε αυτήν ...
Έτσι τον βρήκα...
Τι νομίζετε ότι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Είθε ο Θεός να δώσει σε όλους να φύγουν έτσι, απάντησε ο Ιερέας, σκουπίζοντας τα δάκρυά του...
'Η καρέκλα δεν ήταν άδεια παιδί μου!!!

π. Θ.Χ..

[toula]

Άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής , ένας Άγιος
του Δ' αιώνα, σχεδόν άγνωστος!

Κάποιο σαββατόβραδο, που ήταν στην εκκλησία του Αγίου Αναστασίου, βλέπει ξαφνικά ο όσιος να παρουσιάζεται ανάμεσα στο λαό η υπεραγία Θεοτόκος συνοδευόμενη από τους Αγίους Αποστόλους.
Φαινόταν να εξετάζει ποια Αρετή στόλιζε τον κάθε χριστιάνο.
Και την έβλεπε σε αρκετούς να ικανοποιείται και να χαίρεται, γιατί διεπίστωνε ότι με πολύ μόχθο αγωνίζονταν για τη Σωτηρία τους.
Σε άλλους όμως συχνά δάκρυζε και κουνούσε με απόγνωση το κεφάλι της, γιατί τους έβλεπε να παραμελούν την ψυχή τους.
Για τον καθένα από αυτούς στεκόταν, ύψωνε τα χέρια της προς<< τον εξ αυτής τεχθέντα >> και ζητούσε θλιμμένη και δακρυσμένη τη μετάνοια του.
Ο Νήφων συγκινήθηκε πολύ βαθιά και θαύμασε που ούτε νύχτα ούτε μέρα εγκαταλείπει τους χριστιανούς η πανάχραντη Θεοτόκος, αλλά διαρκώς μοχθεί για δίκαιους και αμαρτωλούς, ώστε να μη χαθεί κανένας!!!

Από το βιβλίο ένας ασκητής Επίσκοπος ΣΕΛ.68.

[toula]

Ενώ εφευγε ο Όσιος γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης από το Λοιμωδών Νόσων για τον Ευαγγελισμό, για την τελευταία νοσηλεία του, στο δρόμο ευλογούσε την Αθήνα κι έλεγε: «Ωραία που είναι η Αθήνα! Ευλογημένη Αθήνα!» Ευλογούσε τους δρόμους, την Ομόνοια, την Αγορά, την Μητρόπολη, την Βουλή, όλη τη πόλη!...
'Ω Αθήνα μου αγιασμένη! Ω πολύβουη αγία έρημος Αθήνα!
'Ω αρχοντική Αθήνα, ταπεινή, που ενώ έβγαλες τόσους μεγάλους σύγχρονους Αγίους που συνέχισαν την Αγιότητα της Αγίας Φιλοθέης, έγινες τόπος αγιασμού του 20ου και του 21ου αιώνα, αλλά και πιο πριν...
(Άγιος Ιερόθεος.. Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης.. Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός.. Μέγας Βασίλειος.. Άγιος Εφραίμ ο Μεγαλομάρτυρας.. Οσία Φιλοθέη..Άγιοι 179 οσιομάρτυρες της Ιεράς Μονής Ταώ Πεντέλης.. Όσιος Κλήμης του Σαγματά.. Άγιος Μιχαήλ Πακνανάς..Άγιος Νικόλαος Πλανάς.. Άγιος Νεκτάριος.. Άγιος Νικηφόρος Λεπρός..Άγιος Πορφύριος...)
Πολλούς Αγίους ανέθρεψες Αθήνα μου και έχεις στα σωθικά σου! Η Παράδοση συνεχίζεται. Άνοιξε την πόρτα του 20ου αιώνα ο Άγιος Νεκτάριος, αλλά την περπάτησαν πολλοί μεγάλοι Άγιοι και ακόμη περισσότεροι μυστικοί...
Την περπατούν και σήμερα μυστικοί διάδοχοι του Αγίου Πνεύματος!..
Ναι! Κι όμως...
Υπάρχουν διαμερίσματα - κελιά κι ησυχαστήρια σε πολυκατοικίες, που γνέθουν μυστικά τις νύχτες το νήμα της Ζωής...
Αθέατοι ησυχαστές, άνδρες και γυναίκες, που αναπαύουν τον Θεό, όντας «πτωχοί τω Πνεύματι» και υπήκοοι της Βασιλείας των Ουρανών.!..Αμήν.:-*

[toula]

Ο Άγιος της Βίτσας Ζαγορίου,
ΙΆΚΩΒΟΣ ΒΑΛΑΔΉΜΟΣ
Οφθαλμίατρος και φωτογραφία

Όταν ο γέροντας είχε έλθει στο Αγρίνιο για τον οφθαλμίατρο, ο συνοδός του τον πήγε σε ένα φωτογραφείο και τον φωτογράφισε, χωρίς εκείνος να το καταλάβει.
Νόμιζε ότι τον πήγαν για κάποια εξέταση που έπρεπε να κάνει.
Ποτέ του Ο γέροντας δεν είχε στηθεί μπροστά σε φωτογραφικό φακό, για να φωτογραφηθεί.
Όταν αργότερα του αποκάλυψαν ότι τον φωτογράφισαν είπε ότι δεν ήταν ούτε καλό ούτε κακό.
Αν φωτογραφιζόμαστε από ωραιοπάθεια και ναρκισσιστικό φρόνιμα, τότε είναι εφάμαρτο.
Όταν φωτογραφιζόμαστε για το χατίρι των άλλων, τότε ταπεινωνόμαστε και δεν αμαρτάνουμε.
Ιδίως εμείς οι ιερείς, έλεγε, πρέπει να προσέχουμε, γιατί ο πονηρός μας πολεμάει περισσότερο.
Και να μην ξεχνάμε ότι οι εχθροί τις μεγαλύτερες βόμβες τις ρίχνουν στα στρατηγεία και στους αξιωματικούς.
Και εμείς οι ιερείς είμαστε αξιωματικοί του στρατού του Ιησού μας.
Αν μας ρίξει στην αμαρτία, τότε παίρνει φαλάγγι και όλο το στράτευμα.
Δεν ήρθαμε στον κόσμο αυτό να καζαντήσουμε.
Να φύγουμε με καλές πράξεις.
Μη χαίρεστε!
Πίσω θα έρθουν χειρότερες ημέρες.
Θα έρθει καιρός που ο ένας δεν θα θέλει να δει τον άλλον.
Θα αλλάξει ο κόσμος.
Το μεγάλο ποτάμι δεν ήρθε ακόμη, πίσω είναι.
Για αυτό εξομολογηθείτε,κοινωνήσετε .
Δεν ξέρουμε την ώρα μας.
Θα έχετε όλα τα καλά, αλλά δεν θα τα χαίρεστε.
Ο γέροντας Ιάκωβος προγευόταν τη βασιλεία των ουρανών.
Πίστευε ότι << η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί>>.
Ζούσε μεν στα Ζαγόρια, αλλά το πολίτευμα του το είχε στον ουρανό.

Δρος Χαραλάμπου Μ Μπούσια.
Μεγάλου Υμνογράφου τής των Αλεξανδρέων Εκκλησίας.

[toula]

Στ’ αλήθεια μεγάλη αρετή είναι να λυπάσαι για τους κακούς και να ευεργετείς τους αμαρτωλούς περισσότερο και από τους δικαίους!… Δίνε με χαρωπό πρόσωπο την ελεημοσύνη σου και να παρηγορείς πάντοτε τους θλιμμένους!.. Τη μέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άρρωστο, να βλέπεις τον εαυτό σου σαν μάρτυρα για το Χριστό!

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος.
Απο ορθ χρ.ιεραποστολή.