Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Λόγοι Αγίου Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτη

Δικαιούσαι τόση χάρι, όσο μέγεθος πειρασμού μπορείς να βαστάσης με ευχαριστία.
Έλεγε συχνά: «Χριστέ μου, τα κουλούρια σου είναι πολύ νόστιμα, αλλά τα πουλάς πολύ ακριβά», εννοώντας την απόκτηση της χάριτος.
Η Χάρι δεν στηρίζεται στα γέλια και στις χαρές. Στις θλίψεις και στις δοκιμασίες στηρίζεται η Χάρις.
Όλος ο κόπος είναι να μη λυπήσουμε την Χάρι που πήραμε στο Βάπτισμα είτε με το κρυφό είτε με την αμέλεια, όταν δεν κάνουμε τα καθήκοντά μας. Τότε ελαττώνεται η θερμότης, ο ζήλος στα πνευματικά, οπότε κατόπιν αφοπλιζόμαστε.
Ο λόγος που βγαίνει από την Χάρι και την πείρα, έχει δύναμη.
Όταν ήμουν υποτακτικός ήμουν αετός, τώρα (που έγινα Γέροντας με συνοδεία) έγινα χελώνα.
Δεν πρέπει ο υποτακτικός να εξαναγκάζη τον Γέροντα να του δώση ευλογία να κάνη το θέλημά του.

Ρώτησε Κοινοβιάτη που τον επισκέφθηκε:
– Πώς πάει ο αγώνας στο Μοναστήρι.
– Πώς να πάη, Γέροντα, τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε ούτε τον κανόνα μας να κάνουμε καλά-καλά.
– Μη στενοχωριέσαι γι’ αυτό. Έτσι πρέπει να είναι ο μοναχός. Να μην προλαβαίνη να προσευχηθή όσο θέλει, ώστε, όταν πηγαίνη για προσευχή, να τρέχη σαν την διψώσα έλαφο. Να προσεύχεται, να προσεύχεται και να μη χορταίνη τον Κύριο.
Οι προσευχές ποτέ δεν πάνε χαμένες, αν και στην αρχή φαίνεται ότι δεν πιάνουν, ότι δεν μας ακούει ο Θεός.
Ο γερω-Παΐσιος πρέπει να είχε ειδικό χάρισμα από τον Θεό. Εγώ μόλις αναλώνομαι στην ομιλία, η προσευχή μου είναι σε κατάσταση υφέσεως. Σιγουρα ο Θεός ευλογεί κάτι ιδιαίτερο σ’ αυτόν τον άνθρωπο.
Κάποιος ρώτησε τον παπα-Εφραίμ για τους κεκοιμημένους γονείς του, σε τι κατάσταση βρίσκονται. Έκανε προσευχή και του είπε: «Η μάννα σου σώθηκε. Ο πατέρας σου (Ιερέας) αγίασε».
Του ανέφερε Κοινοβιάτης ότι στο Μοναστήρι τους έρχονται πολλοί προσκυνητές, κάνουν θόρυβο και ο ίδιος αγανακτεί μερικές φορές. Ο Γέροντας απάντησε: «Να μην αγανακτής, γιατί η δική σας γενεά από αυτό θα σωθή. Σήμερα ο κόσμος τρέχει στα Μοναστήρια, γιατί δεν βρίσκει πουθενά αλλού ανάπαυση η ψυχή του.
Έρχονται σε σας και αναπαύονται. Για κάθε ψυχή που αναπαύεται παίρνετε μισθό από τον Θεό. Και μπορεί να μην προλαβαίνετε να κάνετε πολλή προσευχή, αλλά τον λίγο αγώνα σας τον πολλαπλασιάζει ο Θεός. Μπορεί εσείς να βλέπετε ότι μερικοί έρχονται για τουρισμό, αλλά όλοι παίρνουν κάτι. Όπως λένε και οι Πατέρες, μία φορά να βάλης μύρο στο δοχείο, η μυρωδιά θα μείνει κι ας μην έχη μέσα τίποτε.
Έτσι συμβαίνει και με αυτούς. Αυτό το λίγο που θα πάρουν από δω, όταν έρθη η ώρα, θα το χρησιμοποιήσει ο Θεός για να τους σώση και ο δικός σας μισθός θα είναι μεγάλος».

Κάποτε στην Μεγάλη είσοδο ο παπα-Εφραίμ είδε τον εαυτό του υπερυψωμένο και αισθανόταν ότι πατούσε πάνω σε φλόγες. Μόλις έφθασε κάτω από τον πολυέλεο είπε μέσα του, «Παναγία μου, Χριστέ μου», και σιγά-σιγά πάτησε και μπήκε από την Ωραία Πύλη. Τότε κατενόησε το ψαλμικό, «ο ποιών τους Αγγέλους Αυτού πνεύματα και τους λειτουργούς Αυτού πυρός φλόγα» (Ψαλμ. 103:4).
Κάποτε είδε το άκτιστο φως και το περιγράφει ως εξής: «Αυτό το φως που έβλεπα μέσα μου μού έλυνε διάφορα προβλήματα, με κατηχούσε, με δίδασκε. Έβλεπα μέσα μου το συκώτι, τα έντερα, όλα τα έβλεπα. Ο γερω-Ιωσήφ μου είχε πει: “Παπά, σε φοβάμαι”. “Γιατί, Γέροντα;”. “Διότι είναι άνθρωποι που έχουν 30-40 χρόνια στην καλογερική και δεν έχουν φθάσει εκεί που έφθασες εσύ σε 3-4 χρόνια. Φοβάμαι μήπως σκοντάψης, πέσης και μείνης εκεί”.

»Και όπως είπε έτσι έγινε. Και έχουν περάσει τόσα χρόνια τώρα και δεν είδα πάλι αυτό το φως μέσα μου. Μόνο μία φορά στον ύπνο μου είδα αυτό το φως και αισθάνθηκα χαρά. Προσευχή που βρήκα τότε!».
Θέλεις να αποκτήσης κατάσταση πνευματική; Βίασε τον εαυτό σου πρώτα στην υπακοή, ύστερα στην ευχή και σε όλα.

Από το βιβλίο: Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση,
Άγιον Όρος 2011, σελ. 537 (επιλογή)
inpantanassis.blogspot.com.

[toula]

Διψᾶ ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον...

...εἶμαι μεγάλος ἁμαρτωλός.
Ὁ Κύριος εἶναι ἐλεήμων, αὐτὸ τὸ ξέρει ἡ ψυχή μου,
μὰ δὲν μπορῶ νὰ τὸ περιγράψω.
Εἶναι στὸ ἔπακρον πρᾶος καὶ ταπεινὸς
καὶ ὄταν Τὸν δῇ ἡ ψυχή, τότε ἀλλάζει
καὶ γεμίζει ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον
καὶ γίνεται κι ἡ ἴδια πράη καὶ ταπεινή.
Μά, ἄν χάσῃ ὁ ἄνθρωπος αὐτὴ τὴ Χάρη,
τότε θὰ κλαίει σὰν τὸν Ἀδὰμ μετὰ τὴν ἔξωσή του
ἀπὸ τὸν Παράδεισο.
Ὀδυρόταν ὁ Ἀδὰμ
καὶ ὅλη ἡ ἔρημος ἄκουγε τοὺς στεναγμούς του,
τὰ δάκρυά του ἦταν πικρὰ ἀπὸ τὴν θλίψη
καὶ ἔκλαιγε γιὰ πολλὰ χρόνια.
Ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ ποὺ γνώρισε τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ
καὶ μετὰ τὴν ἔχασε,
πονᾶ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ λέγει :
«Διψᾶ ἡ ψυχή μου τὸν Κύριο καὶ μὲ δάκρυα Τὸν ἀναζητῶ».
Εἶμαι μεγάλος ἁμαρτωλός, καὶ ὅμως εἶδα τὴν ἄμετρη ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ μένα...

Λόγια Ἁγίου Σιλουανοῦ Ἀθωνίτου
πηγή : Βῆμα Ὀρθοδοξίας".

[toula]

"Σήκωσε αδελφέ μου, σήκωσε τους νοητούς οφθαλμούς της καρδιάς σου προς τον Θεό...."

«Σήκωσε αδελφέ μου, σήκωσε τους νοητούς οφθαλμούς της καρδιάς σου προς τον Θεό και ικέτευσέ Τον να την φλογίσει με την Θεία Αγάπη Του. Ταύτισε το θέλημά σου με το Θέλημα του Κυρίου. Σαν άλλος Βαρτίμαιος φώναξε κι εσύ πάλι και πάλι:
''Υἱὲ Δαυὶδ Ἰησοῦ, ἐλέησόν με'' (Μάρκος 10. 47). Και όσο οι δαίμονες, με τα τεχνάσματα και τις παγίδες τους, προσπαθούν να εμποδίσουν την αναφορά σου προς τον Κύριο, εσύ ''πολλῷ μᾶλλον κράζε· Υἱὲ Δαυῒδ, ἐλέησόν με'' (Μάρκος 10. 48), δίδαξέ με να κάνω πάντοτε το Θέλημά Σου και να ανήκω μόνο σε Σένα!»

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

[toula]

Πάει ένα ζευγάρι στον π.Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο και του λέει:
-Πάτερ θέλουμε να βαπτίσουμε το παιδί μας.
-Ωραία ο νονός που είναι; το νονό να μου φέρετε .
Να και ο υποψήφιος νονός έμπροσθεν του πατρός...
-Εσείς είσθε ο νονός;
-Μάλιστα.
-Εξομολογείσθε;
-'Οχι (απαντά ο υποψήφιος νονός)
-Εκκλησιάζεσθε; ξαναρωτά ο πνευματικός.
-Σπανίως
-Κοινωνάτε;
-Μα πάτερ μου εγώ νονός θέλω να μπω τι με ρωτάτε όλα αυτά;
-'Ακου να δεις παιδάκι μου , ξέχνα το να μπεις νονός , έλα εσύ να σε κατηχήσουμε να γίνεις χριστιανός καθώς πρέπει, και για το παιδάκι θα βρεθεί νονός μη στεναχωρείσαι .
'Ετσι βρε παιδιά γιατί η ορθοδοξία μας παίρνει σάρκα και οστά όταν δεν την αναγάγουμε σε φιλοσοφία .Καλοφώτιστοι όλοι μας!!!

[toula]

«Κάποιος μοναχός ,διηγείται ο ησυχαστής, ήρθε σε έκσταση την ώρα που προσευχόταν και είδε πλήθος δαιμόνων , σαν την άμμο της θάλασσας. Έμοιαζαν με στρατιώτες και ορμούσαν εναντίον του με πολλή μανία για να τον εξοντώσουν.
Φοβισμένος εκείνος έτρεξε να καταφύγει στην εκκλησία. Μπαίνοντας μέσα βλέπει τον Κύριο και τη Θεοτόκο στις εικόνες τους σαν ζωντανούς και με βασιλική δόξα.
Το πρόσωπο του Κυρίου είχε μία ανέκφραστη ωραιότητα και άστραφτε πιο δυνατά από τον ήλιο. Για αυτό ο αδελφός δεν μπόρεσε να ξανακοιτάξει. Προσκύνησε όμως και ασπάστηκε με φόβο και χαρά τη δεξιά Του.
Κατόπιν πλησίασε στην εικόνα της Παναγίας. Προσκύνησε, ασπάστηκε το παρθενικό της χέρι και τόλμησε να την κοιτάξει στο πρόσωπο.
Στην αγία της αγκάλη είδε καθισμένο το Θείο Βρέφος σαν σε θρόνο χερουβικό. Κι ήταν τόσο ταιριαστό το θεϊκό αυτό σύμπλεγμα, όσο και η ομορφιά και η ευωδία σε ένα τριαντάφυλλο.
Η Θεοτόκος κοίταζε τον αδελφό με τόση πραότητα , ώστε εκείνος πήρε το θάρρος και την ρώτησε:
-Παναγία μου! Γλυκειά μου Παναγία, και μητέρα του Ιησού μου! Πώς θα γλυτώσω από τους δαίμονες που με κυνηγούν;
Και η Κυρία Θεοτόκος, η σωτηρία των «επ’ αυτή πεποιθότων», αποκρίθηκε:
-Με το όνομα του Υιού μου και με το όνομα το δικό μου θα νικάς και θα εξολοθρεύεις τους δαίμονες.
Ο μοναχός έκανε βαθειά υπόκλιση, βγήκε από την εκκλησία και φώναξε μέσα από την καρδιά του.
-Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με! Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία!
Αμέσως οι ανίσχυροι δαίμονες εξαφανίστηκαν από μπροστά του».

Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[toula]

Πήγε ένας Ιερέας να Κοινωνήσει κάποιους ασθενείς, στο Λοιμωδών.. Ζήτησε ένας γιατρός να κοινωνήσει κι αυτός.. απο περιέργεια; ..απο απιστία;.. Ο παππούλης τον μετέλαβε. Αυτός δεν κατάπιε την Θ. Κοινωνία, την κρατούσε στο στόμα του.. Αμέσως την πήγε στο εργαστήριο για ανάλυση.. Τα αποτελέσματα έδειξαν: Αίμα απο άνδρα, ετών τριαντατριών.. Ο γιατρός έβγαλε την Ιατρική του μπλούζα, κατέθεσε την Άδειά του. Σήμερα είναι μοναχός στο Άγιο Όρος
Έχεις αμφιβολίες για την Θεία Κοινωνία ότι αυτό που μεταλαμβάνεις δεν είναι ο Χριστός και μπορεί να κολλήσεις κάποια αρρώστια;
"Αστο Αδελφέ μην κοινωνάς καθόλου"
Αν νομίζουμε ότι θα κολλήσουμε από την Θεία Κοινωνία, δεν πιστεύουμε ουσιαστικά ότι πέρνουμε τον Χριστό μέσα μας. Καλύτερα μην μετάλαμβάνουμε γιατί λέγει ο Απόστολος Παύλος.

«Πολλοί σ’ εσάς είναι άρρωστοι και πεθαίνουν αρκετοί, επειδή δεν κοινωνείτε, όπως πρέπει να κοινωνήσετε» (Α’ Κορ. 11:29-30).
Η Θεία Κοινωνία λοιπόν είναι δίκοπο μαχαίρι. Εάν δεν κοινωνεί κανείς έτοιμος, έτσι όπως πρέπει, η θεία Ευχαριστία αντί να τον ωφελεί, θα τον βλάπτει.Η Θεία Κοινωνία είναι φωτιά. Δεν μεταδίδεται με τη φωτιά καμία ασθένεια.
Μετά φόβου Θεού, Πίστεως καί Αγάπης προσέλθετε!

[toula]

Μέ ἀφάνισε ἡ νηστεία σου
Ἀνέβασαν κάποτε στὴ σκήτη τῶν Πατέρων ἕνα δαιμονισμένο νέο, γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσουν μὲ τὴν προσευχή τους. Ἐκεῖνοι ὅμως, ἀπὸ ταπείνωσι, ἀπόφευγαν.
Πολὺ καιρὸ βασανιζόταν ἔτσι ὁ δυστυχισμένος ἄνθρωπος, ὥσπου κάποιος Γέρων τὸν ἐλυπήθη, τὸν σταύρωσε μὲ τὸν ξύλινο σταυρό, ποὺ εἶχε στὴ ζώνη του, κι ἔδιωξε τὸ πονηρὸ πνεῦμα.
– Ἀφοῦ μὲ βγάζεις ἀπὸ τὴν κατοικία μου, τοῦ εἶπε ἐκεῖνο, θὰ μπῶ μέσα σου.
– Ἔλα, τοῦ ἀποκρίθηκε θαρραλέα ὁ Γέροντας. Ἔτσι μπῆκε μέσα του τὸ δαιμόνιο καὶ τὸν βασάνιζε δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια. Ὁ Ὅσιος ὑπόμενε μὲ καρτερία τὸν πόλεμο, ἀλλὰ ἀντιπολεμοῦσε κι ἐκεῖνος τὸν ἐχθρὸ μὲ ὑπεράνθρωπη νηστεία καὶ ἀκατάπαυστη προσευχή.
Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια δὲν ἔβαλε οὔτε μιὰ φορὰ στὸ στόμα του τροφή, μασοῦσε μόνο λίγα κουκούτσια ἀπὸ φοίνικες κάθε βράδυ καὶ κατάπινε τὸν χυμό τους.
Νικημένο τέλος τὸ δαιμόνιο, ἀπὸ τὸν ἀκατάπαυστο ἀγώνα τοῦ Γέροντος, τὸν ἐλευθέρωσε.
– Γιατί φεύγεις; τὸν ρώτησε ἐκεῖνος, Κανένας δὲ σὲ διώχνει.
– Μὲ ἀφάνισε ἡ νηστεία σου, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνο κι ἔγινε ἄφαντο.

Γεροντικόν
Askitikon

[toula]

Είναι η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο.........

Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο.
Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε:
όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα.
Γιατί?
Ο άλλος φίλος απάντησε:
«όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

Αγαπώ τον Χριστό

[toula]

- Γέροντα, σήμερα ὁ διάβολος ὀργώνει ὅλη τὴ γῆ καὶ τὰ φέρνει ὅλα ἄνω κάτω. Τί θὰ γίνει;
- Μὴν ἀνησυχείς, βρὲ λεβέντη. Ὁ Χριστὸς θὰ βρίσκει ἕτοιμο ὀργωμένο χωράφι καὶ θὰ σπέρνει χωρὶς κόπο.

Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

[toula]

Διάλογος ενός υποτακτικού με τον γέροντά του, τον πατέρα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη:

– Πάτερ Εφραίμ, γέροντά μου, λέω την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα.
– Δεν καταλαβαίνεις εσύ που τη λες την ευχή, αλλά καταλαβαίνει ο διάβολος, και καίγεται, και φεύγει.
– Ε, καλά παιδί μου, θέλεις να δεις θαύμα, από την ευχή, απ’ την προσευχή;
– Και βεβαίως θέλω!
– Καλά, του λέει, θα προσευχηθώ στο Θεό να σου δείξει ένα θαύμα να καταλάβεις πόση δύναμη έχει η ευχή. Αυτό το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» που στην οποίαν ευχή αναφέρονται όλα τα πατερικά μας βιβλία. Και ειδικότερα βέβαια η φιλοκαλία.
Έκανε προσευχή ο γέροντας, έκανε νηστεία, τριήμερο νηστεία, μόνο με λίγο νερό.
– Έλα δω παιδί μου τώρα, του λέει, ύστερα από τις τρείς ημέρες, του έδωσε ένα καλάθι – ξέρετε τι ήταν τα καλάθια; – και
– Πήγαινε να το γεμίσεις νερό.
– Γέροντα, λέει, με συγχωρείς. Τα μυαλά τα έχω. Το λογικό το έχω, πώς θα γεμίσει αυτό νερό; Γεμίζει το καλάθι νερό; Βρέχεται, ναι, αλλά να γεμίσει νερό;
– Καλά παιδί μου, του λέει, δεν ήθελες να δεις ένα θαύμα;
Λέει:
– Μάλιστα.
– Ε, και να δεις τι δύναμη έχει η ευχή; Το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» τι δύναμη έχει; Γιατί την παντοδυναμία της ευχής την παίρνει απ’ τον παντοδύναμο Θεό, διότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι και σωτήρας του κόσμου, αλλά είναι και Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού. Δε θέλεις να τη δεις;
– Πώς, πώς, πώς!
– Ε, κάνε αυτό που λέω, αλλά θα λες την ευχή, όλο την ευχή. Θα πάς και θάρθεις χωρίς να την διακόψεις καθόλου. Θα λες συνέχεια «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
– Νά ‘ναι ευλογημένο.
Πάει λοιπόν στο δρόμο, περπατάει να πάει μέχρι την, εκεί που ήταν το νερό,
– «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Και βάζει το καλάθι στη βρύση από κάτω.
Το νερό γεμίζει το καλάθι! Και το καλάθι δεν τρέχει!
Δεν βγάζει ούτε από τα πλάγια, ούτε από κάτω σταγόνα νερό. Συνέχεια όμως, δεν διακόπτει την ευχή και τη λέει.
– «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Εννοείται βέβαια ότι ο γέροντας, ο Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, στο κελάκι του προσηύχετο για να δείξει ο Θεός θαύμα στον παραγιό του. Το γέμισε το καλάθι. Μόλις το είδε, τρέχει λοιπόν, να το δείξει στον γέροντά του. Να του πει δηλαδή ότι «Γέροντα, το καλάθι γέμισε νερό, και δεν τρέχει».
Στον δρόμο λοιπόν πηγαίνοντας αυτά τα πενήντα μέτρα, φανερώνεται ο διάβολος, αλλά με ανθρώπινη μορφή. Σαν καλόγεροι, σαν καλόγερος. Του λέει:
– Καλόγερε, του λέει, πού πάς;
– Πάω στο γέροντά μου.
– Πώς σε λένε;
– Γεώργιο.
– Πόσα χρόνια έχεις εδώ;
Λέει «πέντε – έξι».
– Και τι δουλειά κάνεις; Τι διακόνημα έχεις;
– Φτιάχνουμε σφραγίδια.
Με τον διάλογο, αδειάζει το καλάθι και το νερό φεύγει από κάτω ολόκληρο. Έπιασε την αργολογία, άφησε την ευχή. Πήγε στο γέροντά του με άδειο το καλάθι.
– Τι συμβαίνει παιδί μου; Γιατί μου φέρνεις το καλάθι άδειο;
– Γέροντα έτσι και έτσι.
– Αααα. Άφησες την ευχή παιδί μου. Και έπιασες διάλογο και διάλογο με αυτόν που φαινόταν σαν καλόγερος αλλά δεν ήταν καλόγερος, αλλά ήταν ο διάβολος. Εάν δεν του μιλούσες, το καλάθι θα ήταν γεμάτο νερό. Τώρα όμως που μίλησες και άφησες την ευχή, έφυγε το νερό. Βλέπεις λοιπόν, όταν έλεγες και όσο έλεγες την ευχή το καλάθι κρατούσε το νερό. Όταν τη σταμάτησες και άρχισες την αργολογία σου, έφυγε το νερό. Η προσευχή, το κομποσκοίνι με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», η ελεημοσύνη, η πνευματική, διότι το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» είναι πνευματική ελεημοσύνη, νικά το έλεος του Θεού. Καμιά αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη απ’ αυτό το έλεος του Θεού [δηλ. το έλεος του Θεού μπορεί να σβήσει κάθε δική μας αμαρτία]. Το έλεος του Θεού είναι μεγάλο. Ο Γέρων Ιωσήφ, ο όσιος, μας είχε πει ότι όχι μόνον με τη Θεία Λειτουργία, αλλά και με το κομποσχοίνι, με τη λεγομένη νοερά προσευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», βγάζεις ψυχές απ’ την Κόλαση και τις βάζεις στον Παράδεισο. Προσευχότανε ο γέροντας Ιωσήφ αρκετόν καιρό, και στο τέλος, όπως μας είπε, είδε όραμα που η ψυχή του είπε «Μεγάλη μου η μέρα σήμερα, πηγαίνω στο καινούργιο μου σπίτι, και αυτό το οφείλω σε σένα». Έτσι λοιπόν πληροφορήθηκε ότι σώθηκε η ψυχή.