Ψυχοφελή μηνύματα...

Καθημερινά πνευματικά μηνύματα.

Συντονιστής: Συντονιστές

toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ανεξάλειπτο το μοναχικό Σχήμα

Ο γερω-Μακάριος εγεννήθη στο Άργος το έτος 1892. Εκάρη μοναχός στην Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, αλλά έπειτα ο πειρασμός κατάφερε να τον βγάλη από την μετάνοιά του στον κόσμο και νυμφεύθηκε. Απέκτησε μάλιστα και ένα παιδάκι. Ζούσε λοιπόν εν λήθη των υποσχέσεών του ώσπου, μια μέρα ο Θεός τού έδειξε σημείο και συγκλονίστηκε.

Παίζοντας μία μέρα με το παιδάκι του τον ρώτησε εκείνο όλο αθωότητα:
― Μπαμπά, τι είναι αυτά τα κόκκινα που έχεις πάνω σου;

Κοίταξε ο πατέρας το άσπρο πουκάμισό του και ρώτησε με απορία το μικρό.
― Ποια κόκκινα, παιδί μου; Τι βλέπεις;
― Να, αυτός ο κόκκινος σταυρός με τα σχέδια και τα γράμματα… Τι είναι;

Έντρομος ο πατέρας ξανακοίταξε στο στήθος του και κατάλαβε ότι έβλεπε ο μικρός την χάρι του Μ. Σχήματος.
Συγκλονίστηκε που η Χάρις και η αγάπη του Θεού δεν τον είχαν εγκαταλείψει παρ’ όλη την δική του αποστασία και ευθύς μετανόησε.
Όπως έπαιζε με το μικρό του, το αγκάλιασε, το ασπάσθηκε και αμέσως έφυγε για το Άγιον Όρος.

Γύρισε στην μετάνοιά του, όπου έγινε υπόδειγμα μετανοίας. Σε όσους τον γνώρισαν έκανε εντύπωση η μειλίχια σοβαρότης του, η σύννοια, η σιωπή, το αρχοντικόν του χαρακτήρος του και η αγάπη που εκδηλωνόταν έμπρακτα στην διακονία του στο Αρχονταρίκι.

Έζησε στην Μονή πολλά χρόνια και εκοιμήθη το έτος 1975 αφήνοντας μνήμη εναρέτου μοναχού και υπόδειγμα μετανοίας.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση
https://www.impantokratoros.gr/
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Έχετε την εικόνα της Παναγίας στο σπίτι σας; Καντήλι μπροστά στην εικόνα Της έχετε; Να πάρετε την Προστάτιδα και Βοηθό μας την Μητέρα μας, που είναι στους ουρανούς και στην γη, να την βάλετε στα σπίτια σας!
Αυτή είναι η Βασίλισσα του Ουρανού και της γης! Εάν θα πάρετε αυτή Την προστάτιδα στα σπίτια σας και της διαβάζετε κάθε πρωί, με το καντήλι της αναμμένο τους Χαιρετισμούς της και το βράδυ την Παράκλησή της, θα την έχετε βοηθό σε όλη την ζωή σας και την στιγμή του θανάτου σας και την μέρα της Κρίσεως...
Γνωρίζετε πόσο δύναται να βοηθήσει η Θεοτόκος Μητέρα μας μπροστά στο Θρόνο της Παναγίας Τριάδος; Εάν δεν υπήρχε Αυτή, πιστεύω ότι αυτός ο κόσμος, θα εχάνετο από πολύ παλαιότερα.

Γέροντος Κλέοπα Ηλίε
http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὸν γάμο ἡ ἀγαμία;

Μοῦ δόθηκε ἕνα σημείωμα μὲ τὴν ἐρώτηση: «Ἐὰν ὁ γάμος εἶναι μέσο γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου, τότε καὶ ἡ ἀγαμία θὰ πρέπει νὰ θεωρηθεῖ ὡς μέσο. Ἂν αὐτὸ εἶναι ὀρθό, τότε μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ἀγαμία εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὸν γάμο ἢ καὶ τὸ ἀντίθετο; Γιατί ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ τὴν ἀγαμία, δίνοντας ἔτσι τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ γάμος εἶναι κατώτερος ἀπὸ αὐτήν;»

Ὄντως, ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ τὴν ἀγαμία. Στὸ ἕβδομο κεφάλαιο τῆς Α’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῆς στὸν στίχο 7 γράφει: «Θέλω νὰ μείνετε ὅπως κι ἐγώ, ἀλλὰ καθένας θὰ κάνει ἐκεῖνο ποὺ τοῦ δόθηκε». Καὶ ὄντως δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ γάμος εἶναι κατώτερος ἀπὸ τὴν ἀγαμία. Στὸν στίχο 38 γράφει: «Αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀκολουθεῖ τὸν ἔγγαμο βίο καλὰ κάνει, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ μένει ἄγαμος κάνει ἀκόμη καλύτερα». Πιὸ κάτω: «Ἐὰν μία γυναίκα μείνει χήρα, μπορεῖ πάλι νὰ παντρευτεῖ. Μόνο αὐτὸ νὰ τὸ κάνει ἐν Κυρίω». Θὰ λέγαμε σήμερα, νὰ κάνει τὸ μυστήριο τοῦ γάμου. Λέει ὅμως στὸν στίχο 40: «Μακαριωτέρα δὲ ἐστιν, ἐὰν οὕτω μείνη». Θὰ εἶναι ὅμως μακαριωτέρα, ἐὰν μείνει ἄγαμος. Καὶ προσθέτει μάλιστα: «…κατὰ τὴν ἐμὴν γνώμην· δοκῶ δὲ καγῶ Πνεῦμα Θεοῦ ἔχειν». Μὲ τὸ «κατὰ τὴν ἐμὴν γνώμην» θέλει νὰ πεῖ ὅτι δὲν ἔχει ρητὴ ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Κύριο, ἀλλὰ ἐκφράζει τὴ δική του γνώμη. Ὅμως, ἀμέσως προσθέτει: «Δοκῶ δὲ καγῶ Πνεῦμα Θεοῦ ἔχειν». Μὲ τὴ φράση αὐτὴ ἐννοεῖ ὅτι καὶ αὐτὸ ποὺ λέει ὡς γνώμη δική του εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Δὲν λέει ὅ,τι λέει, διότι ἔτσι τοῦ ἀρέσει, διότι ἔτσι τοῦ φαίνεται καλύτερα.

Στὸν στίχο 32 καὶ ἑξῆς τοῦ ἰδίου κεφαλαίου γράφει ὁ ἀπόστολος: «Θέλω δὲ ὑμᾶς ἀμερίμνους εἶναι. Ὁ ἄγαμος μεριμνᾶ τὰ τοῦ Κυρίου, πῶς ἀρέσει τῷ Κυρίῳ. Ὁ ἔγγαμος μεριμνᾶ τὰ τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσει τὴ γυναικί. Ἡ ἄγαμος μεριμνᾶ τὰ τοῦ Κυρίου, ἴνα ἡ ἁγία καὶ σώματι καὶ πνεύματι. Ἡ ἔγγαμος μεριμνᾶ τὰ τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσει τῷ ἀνδρί».

Προσέξτε. Ἐδῶ γίνεται μία παρεξήγηση, μία παρερμηνεία αὐτοῦ ποὺ λέει ὁ ἀπόστολος. Ὅταν λέει ὅτι μία ἔγγαμος «μεριμνᾶ τὰ τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσει τῷ ἀνδρί», δὲν θέλει νὰ πεῖ ὅτι αὐτὴ εἶναι χαμένη, ὅτι δὲν ἔχει μὲ τί νὰ ἀσχοληθεῖ καὶ ἀσχολεῖται μὲ αὐτὰ ποὺ τὴν ὁδηγοῦν στὴν ἀπώλεια. Θέλει νὰ πεῖ ὅτι μία ἔγγαμος καθηκόντως θὰ μεριμνᾶ πῶς νὰ ἀρέσει στὸν ἄνδρα της, καὶ ἑπομένως μεριμνᾶ τὰ τοῦ κόσμου.

Θυμᾶμαι τὴν ἑρμηνεία ποὺ ἔδινε ἕνας καθηγητής, εἰδικὸς στὴν ἑρμηνεία τῆς Καινῆς Διαθήκης, στὶς φράσεις: «πῶς ἀρέσει τῷ ἀνδρὶ» ἡ γυναίκα καὶ πιὸ πάνω «πῶς ἀρέσει τῇ γυναικὶ» ὁ ἄνδρας, καὶ πρέπει νὰ εἶναι σωστὴ ἡ ἑρμηνεία αὐτή· ὁ Θεὸς τὰ οἰκονόμησε ἔτσι, ὥστε ἡ γυναίκα νὰ νοιάζεται πῶς θὰ ἀρέσει στὸν ἄνδρα της, ὅπως ἐπίσης ὁ ἄνδρας νὰ νοιάζεται πῶς θὰ ἀρέσει στὴ γυναίκα του. Μερικὲς πραγματικότητες δὲν εἶναι ἐκτός της νόμιμης καταστάσεως. Ὅπως καταλαβαίνετε, ἐὰν αὐτὴ ἡ φράση ἔχει αὐτὴ τὴν ἔννοια, τακτοποιεῖ ἀρκετὰ θέματα, ποὺ καμιὰ φορᾶ ἐμεῖς τὰ παρερμηνεύουμε, τὰ παρεξηγοῦμε.

Στὸν στίχο 7 τοῦ ἰδίου κεφαλαίου λέει ὁ ἀπόστολος: «Θέλω γὰρ πάντας ἀνθρώπους εἶναι ὡς καὶ ἐμαυτόν· ἀλλ’ ἕκαστος ἴδιον χάρισμα ἔχει ἐκ Θεοῦ, ὃς μὲν οὕτως, ὃς δὲ οὕτως». Κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, τὸ νὰ εἰσέλθει κανεὶς στὸν γάμο εἶναι εἰδικὸ χάρισμα, ὅπως καὶ τὸ νὰ μείνει κανεὶς ἐκτός του γάμου, νὰ μείνει στὴν ἀγαμία, εἶναι εἰδικὸ χάρισμα. Τὸ θέμα εἶναι πῶς θὰ διακρίνει κανεὶς ποιὸ χάρισμα ἔχει.

Βέβαια, ὄντως, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἔτσι ὅπως τὰ λέει, εἶναι σὰν νὰ συνιστᾶ τὴν ἀγαμία, ἀλλὰ μὲ τὴν ἔννοια ποὺ εἴπαμε, καὶ δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶναι κατώτερος ὁ γάμος. Ἐδῶ θὰ τὰ ποῦμε ὅσο μποροῦμε πιὸ εἰλικρινὰ καὶ πιὸ ξεκαθαρισμένα. Γιὰ νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς, ἀπὸ ὅ,τι ἐγὼ ἔχω καταλάβει, ὅλοι οἱ Πατέρες, χωρὶς καμιὰ ἐξαίρεση, εἶναι ὑπὲρ τῆς ἀγαμίας. Δὲν ὑποβιβάζουν τὸν γάμο, ἀλλὰ πάντως δὲν τὸν θεωροῦν ἔτσι ὅπως τὸν θεωροῦν οἱ ἄνθρωποι σήμερα, ποὺ καταβάλλεται δηλαδὴ προσπάθεια νὰ τοῦ δώσουν ἄλλο νόημα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἔχει.

Ὁ γάμος εἶναι μυστήριο καὶ δὲν ἔχει ἴχνος ἁμαρτίας, ἀλλὰ εἶναι κάτι ποὺ ὑπάρχει κατὰ συγγνώμην, κατὰ συγκατάβασιν, ἕνεκα τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Κάπως ἔτσι οἱ Πατέρες θεωροῦν τὸν γάμο.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μὲ αὐτὰ ποὺ λέει –«Θέλω γὰρ πάντας ἀνθρώπους εἶναι ὡς καὶ ἐμαυτὸν»– εἶναι μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πνεῦμα; Ἴσως. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ὅμως ὁμιλεῖ περὶ χαρισμάτων: «ἀλλ’ ἕκαστος ἴδιον χάρισμα ἔχει ἐκ Θεοῦ, ὃς μὲν οὕτως, ὃς δὲ οὕτως». Καὶ ὁ γάμος χάρισμα καὶ ἡ ἀγαμία χάρισμα. Αὐτὸ ἔχει μεγάλη σημασία. Ὡστόσο, σαφῶς τὸ λέει ὁ ἀπόστολος ὅτι ὁ ἄγαμος βίος εἶναι προτιμότερος, γιὰ ἐκεῖνον βέβαια ποὺ ἔχει τὸ χάρισμα, γιὰ ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ ἀκολουθήσει αὐτὸν τὸν βίο. Μὴν τὰ παίρνετε, ὅσα λέμε, κατὰ γράμμα. Προσπαθοῦμε νὰ ποῦμε τί λένε ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ οἱ Πατέρες.

Γιατί ὁ ἄγαμος βίος, μέσα στὸ πνεῦμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου καὶ τῶν Πατέρων, εἶναι ἀνώτερος –ἂν μποροῦμε νὰ χρησιμοποιήσουμε αὐτὴ τὴ λέξη– ἀπὸ τὸν ἔγγαμο βίο;

Ὁ γάμος, τὸ φαγητὸ καὶ ἄλλα παρόμοια ἔχουν πρόσκαιρη ἀξία καὶ πρόσκαιρη σημασία. Σαφῶς τὸ λέει ὁ Χριστός, καὶ τὸ ξέρουμε, ὅτι μετὰ τὸν θάνατο καὶ μετὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν δὲν ὑπάρχει γάμος. Ἐκεῖ ὅλοι θὰ ζοῦν ὡς ἄγγελοι (Μάτθ. 22:30). Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος.

Μετὰ τὸν θάνατο, στὸ χεῖλος τοῦ τάφου, τίθεται τέρμα σ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ζωῆς, στὸν γάμο. Ὅπως τίθεται τέρμα στὸ νὰ τρώει κανείς. Δὲν θὰ τρέφεται ὁ ἄνθρωπος; Θὰ τρέφεται, ἀλλὰ ἐκείνη θὰ εἶναι ἄλλου εἴδους τροφή. Τώρα τρέφεται ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ συντηρηθεῖ σωματικά, γιατί ἀλλιῶς δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει. Τότε, ἀπὸ ὅ,τι μποροῦμε νὰ καταλάβουμε, δὲν θὰ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μία τέτοια τροφή, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ μόνη τροφὴ ποὺ ἔχει καὶ τώρα ἀνάγκη, καὶ ποὺ εἶναι ὁ Θεός. Δηλαδή, ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς εἶναι ἡ τροφὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς εἶναι τὸ πᾶν γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Αὐτὴ τὴν τροφὴ θὰ τὴν ἔχει αἰωνίως, γιὰ πάντα, ἀλλὰ ἡ ἄλλη τροφή, ἡ γνωστή, θὰ λείψει.

Κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ γάμος θὰ λείψει. Θὰ ὑπάρχει ὁ ἕνας γάμος, ἂν ἐπιτρέπεται νὰ ποῦμε, ὁ αἰώνιος, ὁ μοναδικός, ὁ τέλειος γάμος, δηλαδὴ ὁ γάμος ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τοῦ Θεοῦ, μετὰ τοῦ Ἀρνίου, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, καὶ εἰδικότερα ὁ γάμος μίας ἑκάστης ψυχῆς μετὰ τοῦ Θεοῦ. Τουλάχιστον ἔτσι ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στὶς παραβολὲς του (Μάτθ. 22:1-14, 25:1-13), ἀλλὰ στὴν Ἀποκάλυψη ἀκόμη πιὸ πολὺ φαίνεται αὐτὸ (Ἄπ. 19:6-9). Ἀπὸ αὐτὴ τὴν πλευρά, ὁ γάμος ποὺ γίνεται στὸν κόσμο αὐτόν, αὐτὸς ὁ σωματικὸς καὶ ψυχικὸς γάμος, εἶναι εἰκόνα ἐκείνου τοῦ γάμου.

Μετὰ λοιπὸν τὸν θάνατο σταματᾶ ἡ τροφὴ αὐτή, καὶ τροφὴ πλέον τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ Θεός. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀρχίσει νὰ παίρνει τὴν τροφὴ αὐτὴ ἀπὸ ἐδῶ, ἄσχετα ἂν τρῶμε καὶ ὅλες τὶς ἄλλες τροφές. Ὅπως ἡ τροφή, ἔτσι καὶ ὁ γάμος εἶναι κάτι ποὺ ἔχει τὴν ἀξία τοῦ ἐδῶ, σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Μετὰ τὸν θάνατο ὑπάρχει ὁ ἄλλος γάμος, ὁ πνευματικός, ὁ ὁποῖος ἐπίσης ἀρχίζει ἀπὸ ἐδῶ.

Κραγιόπουλος Συμεών Ἱερεύς
https://agiazoni.gr/
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Μόνο η Αγάπη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο...

Υπάρχουν πολλά χωρία του Ευαγγελίου που τα ξεχνάμε στην καθημερινότητα και στη ζωή μας γενικότερα.
Πολλοί χριστιανοί αδερφοί μας ίσως θα ευχόντουσαν να μην υπήρχαν κάν στο Ευαγγέλιο τα χωρία αυτά. Αν τα παρακάτω λόγια τα διαβάζαμε σε άσχετο βιβλίο θα λέγαμε ότι αυτός που τα έγραψε είναι κάποιος ηττοπαθής, αδύναμος ή τρελός.
Και όμως με αυτή την υπαρξιακή στάση ζωής ανοίγει η πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών.
“Εγώ όμως σας λέγω, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους που σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν και προσεύχεσθε δια εκείνους που σας κακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν” Κατά Ματθαίον (5,44).
"Να μην ανταποδίδετε το κακό με το κακό και τη βρισιά με βρισιά αλλά με ευλογίες” Α’ Πέτρου (3,9).
“Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι’αυτούς και όχι να τους καταριέστε” Πρός Ρωμαίους (12,12).
“Σας δίνω μια νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλον.
Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλον” Κατά Ιωάννη (13-34,35).

π.Σπυρίδων Σκουτής -euxh.gr - Iερά Μητρόπολη Λήμνου
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Το νόημα των Παρακλήσεων προς την Παναγία μας

α. Γιατί παρακαλούμε την Υπεραγία Θεοτόκο

Οι παρακλήσεις προς τη Θεοτόκο αναφέρουν τις επικλήσεις των πιστών με δεήσεις και ικεσίες προς την Παναγία για να λάβουν τη βοήθειά Της στους καιρούς των πειρασμών, των πόνων, των θλίψεων και κάθε είδους προστασία από το θείο πρόσωπό Της. Και τονίζεται χαρακτηριστικά: “Δέξαι παρακλήσεις αναξίων σων ικετών”.
Πρώτον, παρακαλούμε την Παναγία με αίσθημα πίστεως και πόνου για να μας βοηθήσει στη ζωή μας από τους πειρασμούς, λέγοντάς της: “Πολλοίς συνεχόμενοις πειρασμοίς, προς Σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών”. Είναι πολλοί οι πειρασμοί που παρασύρουν τον πιστό στο κακό, στην ηδονή, στην κακία, στην εχθρότητα, στην περιφρόνηση του ανθρώπου και του θελήματος του Θεού και τον οδηγούν στην πράξη της αμαρτίας. Ο πειρασμός είναι ο προπομπός της αμαρτίας για να κλονισθεί η πίστη μας και να αδιαφορήσουμε για τις εντολές του Θεού. Γι’ αυτό ζητάμε από το Θεό: “και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν” και από την Παναγία: “Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς, προς Σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών. Ω Μήτερ του Λόγου και Παρθένε, των δυσχερών και δεινών με διάσωσον”.

Δεύτερον, ζητάμε από την Παναγία να μας ελευθερώσει από τα πάθη μας: “Παθών με ταράττουσι προσβολαί, πολλής αθυμίας εμπιπλώσαί μου την ψυχήν”. Όπως το πάθος της υπερηφανείας, του θυμού, της ζήλειας, του φθόνου, της κατακρίσεως, της πολυλογίας, της γαστριμαργίας κ.α. βασανίζουν την καρδιά του ανθρώπου και την καθιστούν ακάθαρτη. Ο αγώνας του χριστιανού πρέπει να είναι καθημερινός για να παραμένει ήσυχος και γαλήνιος στην ψυχή του, χωρίς να τον καταδικάζει για τίποτα η συνείδησή του. Γι’ αυτό ζητάμε να μας θεραπεύσει τις ασθένειες της ψυχής μας λέγοντας: “Ίασαι αγνή, των παθών μου την ασθένειαν”.

Τρίτον, ζητάμε από την Παναγία να μας ελευθερώσει από τους κινδύνους της καθημερινής ζωής μας διά της θείας προστασίας Της, λέγοντάς Της: “Διάσωσον, από κινδύνους τους δούλους Σου Θεοτόκε”. Πολλοί οι κίνδυνοι του ανθρώπου που φέρουν εύκολα τη συμφορά στη ζωή του. Ατυχήματα, επαγγελματικές δυσκολίες, οικογενειακές ακαταστασίες κ.α. Γι’ αυτό παρακαλούμε την Παναγία να μας λυτρώσει από τους κινδύνους με την προστασία Της και να γίνει “πύργος ασφαλείας”, “τείχος απροσμάχητον”.

Τέταρτον, ζητάμε από την Παναγία με τις δεήσεις μας να μας ενισχύσει και να μας ελευθερώσει από τις θλίψεις και τις ασθένειές μας. “Σού δέομαι της αγαθής εκ φθοράς νοσημάτων ανάστησον” και “επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν”. Μέσα στον πόνο περισσότερο σκεπτώμεθα το Θεό και αναζητάμε τη θεία βοήθειά Του. Νιώθουμε την ανθρώπινη αδυναμία μας και την Παντοδυναμία του Θεού. Εκείνος που δεν επόνεσε πολύ δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο του άλλου. Χρειάζεται ο πόνος της ασθένειας ή των δυσκολιών της ζωής μας για να αισθανθούμε την ανάγκη του άλλου και να νιώσουμε ποιοί μας αγαπούν πραγματικά. Ο πόνος φέρει τη μετάνοια στον άνθρωπο και είναι ένας τρόπος σωτηρίας της ψυχής του. Ο ίδιος ο Κύριος επόνεσε πάρα πολύ πάνω στο σταυρό και έδειξε το δρόμο του πόνου που λυτρώνει και αγιάζει τον άνθρωπο. Ο πόνος νικά τα πάθη του ανθρώπου και φέρει αρετές μέσα στην ψυχή του πιστού. Ο εγωιστής ταπεινώνεται μέσα στον πόνο της ασθενείας του και ζητά η βοήθεια του Θεού και της Παναγίας. Μέσα στη δυστυχία των θλίψεών του κατανοεί την ευτέλεια της ζωής του και αναζητά την ευτυχία κοντά στο Θεό. Ο πόνος θεραπεύει αδυναμίες και πάθη που φθείρουν την ψυχή. Ο πόνος φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά και ο ένας παρηγορεί τον άλλον και προσφέρει τη βοήθειά του με αγάπη και θυσία. Πολλές φορές ο πόνος της καρδιάς είναι μεγαλύτερος από τον πόνο του σώματος, που φέρει σε μεγάλη αμηχανία πράξεων μέσα στη θλίψη της ψυχής και μπορεί να είναι αποτέλεσμα μοναξιάς, συκοφαντίας, κακίας, μίσους και ζήλειας. Γι’ αυτό έχουμε ανάγκη να λέγουμε τον πόνο μας στον άλλο, για να ξαλαφρώνουμε ψυχικά και να αναπαυόμαστε κοντά στην αγάπη του άλλου. Και η Παναγία επόνεσε πολύ ψυχικά για την άδικη κακομεταχείριση και σταύρωση του Υιού Της. Και γίνεται η προστάτις των θλιβομένων και αδικουμένων, όταν την παρακαλούμε: “Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς”.

Και πέμπτον, παρακαλούμε την Παναγία διά της μεσιτείας στον Πανάγαθο να μας εξαλείψει το πλήθος των αμαρτημάτων μας: “Ταίς της Θεοτόκου πρεσβείαις, ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων”, δηλ. τα αμαρτήματά μας. Παρακαλούμε να μας σώσει διά της θείας βοηθείας Της και να μας οδηγήσει σε μετάνοια. Μας προτρέπει ο παρακλητικός κανόνας στην αληθινή μετάνοια, στην εξομολόγηση και τη θεία Κοινωνία. Να ζήσουμε μια ζωή μετανοίας, για να μην μολύνεται η ψυχή μας από πλήθος αμαρτιών. Γι’ αυτό η αμαρτία θεωρείται έγκλημα για την ψυχή μας, διότι αυτή αποστατεί από το θέλημα του Θεού και οδηγείται στο σκοτάδι του θελήματος του αμαρτωλού κόσμου. Μακρυά από το Θεό “απολλύμεθα υπό πλήθους πταισμάτων”. Εκείνος που τιμά αληθινά την Παναγία δέεται για τη σωτηρία της ψυχής του και ζεί διαρκώς εν μετανοία παρακλητική.
Η Παναγία είχε πλήρη αφιέρωση στο Θεό με ζήλο υπερανθρώπινο που ξεπερνούσε των αγγέλων την αγιότητα. Άραγε ο δικός μας ζήλος ομοιάζει κατά ένα μέρος στη διάθεση της Παναγίας; Πόσο επιζητούμε την ομοίωση με την Παναγία; Πόσο ελκυόμεθα από την ταπεινή ζωή Της; Πόσο επιζητούμε οι αρετές Της να γίνουν δικές μας; Πόσο η δική μας προσευχή ομοιάζει με της Παναγίας;

β. Πότε εισακούεται η παράκλησή μας;

Εισακούεται η παράκλησή μας προς την Παναγία:
Όταν η πίστη μας είναι αληθινή και δεν παρασύρεται από αμφιβολίες και δυσπιστίες στη θεία βοήθεια. Όταν δεν επηρεάζεται από τις δυσκολίες της ζωής μας, αλλά με θέρμη εσωτερική και με βεβαιότητα προστρέχουμε στη στοργική Μητέρα του Θεού για τη λύτρωση των δεινών μας. Εκείνος που στηρίζεται ολοκληρωτικά στο Θεό δεν αμφιβάλλει για τη θεία βοήθειά Του. “Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι” (Μαρκ. θ΄ 23).
Όταν προστρέχουμε με ταπείνωση στην Παναγία, γεγονός που κρύβει την ανθρώπινη αδυναμία μας, δείχνουμε την αγάπη μας προς το θείο πρόσωπό Της. Όπως ο Θεός ευλόγησε υπέρ το δέον την Παναγία, καθ’ ότι “επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού”. Η Υπεραγία Θεοτόκος δεν υπερηνεύεται που κατέστη Μητέρα του Θεού, αλλά αντιθέτως ταπεινώνεται συνεχώς μέσα στην προσευχή της και στη ζωή διαβιώντας ταπεινά και απέριττα χωρίς τη δόξα του κόσμου. Το φρόνημα της ταπεινώσεώς Της παραμένει παράδειγμα προς μίμηση για να αποφεύγουμε κάθε εγωιστική διάθεση της ψυχής μας. Μόνο μια ταπεινή προσευχή που δείχνει την καθαρή ζωή μας χωρίς εγωισμό γίνεται δεκτή από το Θεό: “επέβλεψεν επί την προσευχήν των ταπεινών και ουκ εξουδένωσε την δέησιν αυτών” (Ψαλμ. ρα΄ 18).

Όταν δείχνουμε απεριόριστη αγάπη στο Θεό, που φαίνεται από την καθαρή προσευχή μας και την τήρηση των εντολών Του. “Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με” (Ιωάν. ιδ΄ 21). Είναι σημαντικό να αγαπούμε το Θεό με όλη μας την καρδιά, για να ευεργετηθούμε πλουσιοπάροχα με τις θείες δωρεές Του. Η καρδιά μας μας φανερώνει πόσο αγαπούμε το Θεό, από το πόσο χρόνο σκεπτόμαστε Αυτόν. Όσο περισσότερο αγαπούμε το Θεό, τόσο περισσότερο ζούμε αληθινά εν Χριστώ και τιμούμε την Παναγία και όλους τους αγίους. Γι’ αυτό μια προσευχή αγαπητική προς το Θεό θα είναι περισσότερο ευπρόσδεκτη, διότι θα δείχνει την καρδιά μας, πόσο τον αγαπούμε και τον τιμούμε με τη ζωή μας.
Και το σπουδαιότερο, όταν έχουμε υπομονή στις παρακλήσεις μας. Μέσα στην υπομονή μας δοκιμάζεται η πίστη μας, πόσο ανθεκτική είναι στους ανέμους της αμφιβολίας και της ολιγοπιστίας. “Το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν” (Ιακ. α΄ 2). Η υπομονή γίνεται γέφυρα ενώσεως μετά του Θεού, ώστε να εισακουσθεί η προσευχή μας. Χαρακτηρίζει ανθρώπους με υπομονή, εκείνους που έχουν διαπεράσει από πολλές θλίψεις στη ζωή τους και είναι ανθεκτικοί στους ερχόμενους πειρασμούς, διότι η πίστη μας είναι στήριγμα στα δεινά της ζωής μας.

Όταν υπάρχει θερμή προσευχή που να συγκλονίζει την καρδιά μας από την αγάπη προς το Θεό. Μια προσευχή που έχει δείγματα απόλυτης εμπιστοσύνης και αφοσιώσεως στο Θεό γίνεται δεκτή και ευάρεστη. Η προσευχή μας βοηθεί να ελευθερωθούμε από τα πάθη μας και κάθε κακή επιθυμία μας. Η καθαρή προσευχή δείχνει πόσο αγαπούμε το Θεό και πόσο εισακούει ο Θεός την καρδιακή προσευχή μας. Αναφέρεται ότι κάποτε ασκήτευε στην έρημο του Σινά ένας άγιος γέροντας. Μια μέρα τον συναντά ένας μοναχός και του λέγει:
– Πάτερ μου, ταλαιπωρούμαστε πολύ εξ αιτίας της ανομβρίας.
– Γιατί, ρώτησε ο γέροντας, δεν προσεύχεσθε και δεν παρακαλείτε το Θεό να βρέξει;
– Και προσευχόμαστε, απάντησε ο αδελφός, και λιτανείες κάνουμε. Αλλά δεν βρέχει.
– Ασφαλώς, λέει πάλι ο ασκητής, δεν θα προσεύχεσθε εντατικά και από τα βάθη της ψυχής σας. Θέλεις, λοιπόν, να το διαπιστώσεις και συ; Ας προσευχηθούμε μαζί.
– Τότε ο γέροντας ασκητής ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό και προσευχήθηκε. Και αμέσως άρχισε να βρέχει.
Μόνο μια θερμή προσευχή που βγαίνει μέσα από την καρδιά μας εισακούεται από το Θεό.
Ανάγκη είναι να συνεργεί με την προσευχή και η νηστεία, διότι λέγει ο Κύριος: “τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία” (Ματθ. ιζ΄ 21). Η προσευχή και η νηστεία συμπορεύονται για να ταπεινώσουν το σώμα και την ψυχή. Είναι ένας αγώνας πνευματικός που διέρχεται από την καθολική ψυχοσωματική άσκηση. Η νηστεία χρειάζεται για την πάλη εναντίον των δαιμόνων και των σαρκικώνπαθών. Η νηστεία δυναμώνει την ψυχή στις αρετές και ενισχύει κατά πολύ την προσευχή, με αποτέλεσμα να ανυψώνεται πιο εύκολα ο νούς μας στο Θεό.
Να υπάρχει ειλικρινής μετάνοια, που να φανερώνει την εσωτερική συντριβή της καρδιάς μας και τη μεταστροφή μας προς το θέλημα του Θεού. “Ροήν μου των δακρύων μη αποποιήσης”. Η μετάνοια εκδηλώνεται στην ταπεινή ψυχή που διψά για τη συγχώρεση των αμαρτημάτων της και δέεται για τη σωτηρία της. Και συγχρόνως παρακαλεί για τη βοήθεια στα προβλήματά της. Η εσωτερική μετάνοια του ανθρώπου οδηγεί στο να προκαλέσει την ευσπλαχνία του Θεού προς βοήθειά Του. Η μετάνοια δεν ανορθώνει μόνο την πεσμένη ψυχή του ανθρώπου από την αμαρτία αλλά και την πεσμένη ζωή του από τα δεινά και τις θλίψεις του.

γ. Πότε δεν εισακούεται η παράκλησή μας;
α. Όταν κάνουμε αμαρτωλή ζωή και δεν μετανοούμε για τις αμαρτίες μας.
β. Όταν υπάρχει μέσα μας υπερηφάνεια και έπαρση.
γ. Όταν υπάρχει ολιγοπιστία.
δ. Όταν ξεχνούμε τις ευεργεσίες του Θεού στη ζωή μας.
ε. Όταν δεν είναι για το συμφέρον της ψυχής μας.
δ. Πως ευχαριστούμε την Παναγία;

Πρέπει να ευχαριστούμε την Υπεραγία Θεοτόκο με ύμνους και δεήσεις δοξολογικές, για να τιμούμε άξια τη θεία βοήθειά Της. Το “Άξιόν εστι ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών…”, πρέπει να το λέγουμε τακτικά. Ακόμη και άλλους ύμνους που δείχνουν τη δόξα της Παναγίας στη Βασιλεία του Θεού και στη γη, που παρουσιάζει ο παρακλητικός κανόνας.
Την Παναγία ευχαριστούμε για όλες τις δωρεές Της που προσφέρει σε μας διά της θείας ευλογίας Της: “απολαύοντες Πάναγνε, των Σων δωρημάτων ευχαριστήριον, αναμέλπομεν εφύμνιον, οι γινώκοντές σε Θεομήτορα” (Μικρός Παρακλητικός Κανών). Ευχαριστούμε την Παναγία, όταν αναγνωρίζουμε τη θέση Της μέσα στην εκκλησία. Είναι η Θεοτόκος, η Μητέρα του Θεού που εγέννησε ασπόρως τον Υιόν του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Είναι η Θεομήτωρ. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: “Θεοτόκον κυρίως και αληθώς την Αγίαν Παρθένον κηρύττομεν· ως γαρ Θεός αληθής ο εξ αυτής γεννηθείς, αληθής Θεοτόκος η τον αληθινόν Θεόν εξ αυτής σεσαρκωμένον γεννήσασα”[1].

Ευχαριστούμε την Παναγία διότι εγέννησε τον Υιόν του Θεού, τον Ιησού Χριστό. Μας πρόσφερε ένα και μοναδικό δώρο, τη σάρκωση του Υιού του Θεού. Εδώρισε το τίμιον και αγνό σώμα Της για τη σωτηρία μας. Η προσφορά Της αυτή είναι το δώρο προς το ανθρώπινο γένος.
Ευχαριστούμε την Παναγία με ύμνους και λόγους, με τους οποίους τονίζουμε το θείο έργο Της επί της γης. Ύμνους δοξαστικούς που έχει καθιερώσει η εκκλησία για να δοξάσει το υπερύμνητο θείο πρόσωπό Της. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: “Αληθινά δεν υπάρχει γλώσσα ανθρώπου, μήτε υπερκόσμιος, αγγελικός νούς που να μπορεί επάξια να υμνήσει Εκείνη, με την οποία μας δόθηκε η δυνατότητα να θεωρούμε καθαρά τη δόξα του Κυρίου”[2]

Ευχαριστούμε την Παναγία, όταν προσευχόμαστε για όλους τους ανθρώπους. Για εκείνους που είναι μακρυά από το Θεό. Μας ζητά να προσευχόμαστε για τη μεταστροφή των ανθρώπων στον Υιό Της. Να πλησιάζουμε τον Κύριο με αγάπη, για να λάβουμε πλούσιους καρπούς. Να προσευχόμαστε πάντοτε, και σε καλές στιγμές της ζωής μας, όπου υπάρχει η χαρά και η ευτυχία. Να τον δοξολογούμε και να τον υμνούμε με την καθαρή ζωή μας. Να τηρούμε τις εντολές Του. Αυτός να είναι ο οδηγός και ο φάρος της ζωής μας. Να είμαστε υπάκουοι στο άγιο θέλημά Του. Να προοδεύουμε στην πνευματική ζωή και να έχουμε πνευματική ένωση με το Θεό.

Όπως εμείς παρακαλούμε την Υπεραγία Θεοτόκο για τη δική μας βοήθεια, το ίδιο παρακαλεί και Αυτή εμάς να ακούμε τον Υιό Της, να ακούμε και να τηρούμε τις θείες εντολές Του για τη δική μας σωτηρία.
Η Παναγία μας δείχνει το δρόμο προς τον ουρανό, αρκεί να τον διαβούμε με τις αρετές Της, ώστε να γίνουμε άξιοι της αγάπης Της.
(Από το βιβλίο του π.Δαμιανού Ζαφείρη “Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ”)
[1] Ιωάννης Δαμασκηνός, ΕΠΕ, 1, 23.
[2] Ιωάννης Δαμασκηνός, Θεοτόκος, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, σελ. 103.
orthodoxrotterdam.com
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Η Μητέρα του Θεού Μητέρα του κόσμου
του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Λήδρας κ. Επιφανίου
Ηγουμένου Ι. Μ. Μαχαιρά

Ο πιο σπουδαίος άνθρωπος μετά τον Θεάνθρωπο, είναι η παναγία Μητέρα Του, η κυρία Θεοτόκος Μαριάμ. Και είναι σπουδαιοτέρα πάντων των γηγενών, λόγω του εξέχοντος και υπερέχοντος περιεχομένου της καρδίας της. Και το περιεχόμενο της καρδίας της, ταπείνωσις και αγάπη. Και αυτή η σπουδαιότητά της την καθιστά «τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», υπερτέραν των Θρόνων και κυριωτέραν των Δυνάμεων, ανωτέραν πάντων των ποιημάτων και Παναγίαν υπέρ πάντας τους ανθρώπους.

Και αυτή η ταπείνωσίς της ήταν η αιτία να αξιωθεί να γίνει Μητέρα του Θεού. Και ως Μητέρα του Θεού τιμάται από τον Υιόν της πρεπόντως, ότι διά μέσου αυτής επισπάται το θείον έλεος και δίδεται στους ανθρώπους. Γι’ αυτό και το πρώτο επιφώνημα των ανθρώπων στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους, είναι «Παναγία μου». Και η Παναγία ως πρεσβεύτειρα μεγάλης δυνάμεως, μεσιτεύει προς τον Υιόν της και Θεόν για όλους μας και για τον καθένα ξεχωριστά. Ως εκ τούτου, δικαίως ακούει παρά πάντων: «Χαῖρε κλῖμαξ ἐπουράνιε δι᾽ ἧς κατέβη ὁ Θεός, χαῖρε γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν».

Επιπροσθέτως, εις ένδειξιν τιμής και αγάπης των ορθοδόξων χριστιανών προς το πρόσωπόν της, εορτάζεται πολλάκις κατά την διάρκειαν του χρόνου. Εξαιρέτως, το απώγειο της τιμής και μνήμης της Θεοτόκου Μαριάμ προσφέρεται παρά της Εκκλησίας τον μήνα Αύγουστο και κορυφώνεται εν τω μέσω αυτού με την εορτήν της Κοιμήσεώς της. Ο μήνας Αύγουστος προσφέρεται από την ανθρωπότητα στην Αυγούστα μητέρα του Θεού, στην Παντάνασσα Δέσποινα του κόσμου, βαθυσεβάστως και ευγνωμόνως για την μεγάλη αυτής ευεργεσία, πρώτον, να συγγενέψει τον Θεόν με τον άνθρωπον στο πρόσωπον του Υιού αυτής και Θεού ημών Κυρίου Ιησού Χριστού γενομένη Μητέρα Αυτού, και δεύτερον, να αναβιβάσει τον άνθρωπον ενώπιον του Θεού και να τον παραστήσει ενώπιον αυτού σεσωσμένον διά των πρεσβειών της, γενομένη κηδεμόνας και Μητέρα αυτού.
Γι᾽ αυτό και εγκαταλείποντας τον κόσμον αυτόν, προ της κοιμήσεώς της, δίδοντας τις τελευταίες παρακαταθήκες της προς πάντας διά των αγίων Αποστόλων, υποσχέθηκε ότι δεν θα μας αφήσει ποτέ ορφανούς, λέγοντας: «Μή, φίλοι τοῦ Υἱοῦ μου, μὴ ποιήσητε πένθους, ἡμέραν τῆς μεταστάσεώς μου• μεμνημένοι δ’ ὧν εἶπον ὑμῖν, οὐκ ἐάσω ὑμᾶς ὀρφανοὺς πώποτε, τὴν λύπην ἀπωσάμενοι, διδάξατε τὰ ἔθνη λέγειν• Ἀλληλούϊα» (Χαιρετισμοί εις την Κοίμησιν της Θεοτόκου).

Ο λόγος της Κυρίας Θεοτόκου είναι εγγύησις. Παρά ταύτα, η εγγύησις έχει επισφραγισθεί διά πράξεων, τόσο σε προσωπικό επίπεδο - ο καθένας έχει μαρτυρία της επικουρίας και αμέσου βοηθείας της Παναγίας μας - όσο και σε ιστορικό επίπεδο - πλείστες μαρτυρίες εκκλησιαστικές, πολιτικές, εθνικές, παγκόσμιες, διαχρονικά καταχωρούνται στους αιώνες. Ο Ακάθιστος Ύμνος είναι μία διαχρονική υπενθύμησις, όπως και τα εκατοντάδες τοπωνύμια, επίθετα, ποιήματα, ύμνοι, τροπάρια, άγιες εικόνες της, καθώς επίσης, η ονοματοδοσία παιδιών.

Όλα αυτά συνθέτουν την τιμήν και την δόξαν που προσφέρονται ως μικρόν αντίδωρον και παίδων ψελλίσματα στη μητρική αγάπη. Πλείστα εξ αυτών συμμαζεμένα τα συναντούμεν κατά τον μήνα Αύγουστον. Έτσι, το πρώτο δεκαπενθήμερο ψάλλονται ο μεγάλος και ο μικρός παρακλητικός κανόνας στην Υπεραγία Θεοτόκο εναλλάξ, ενσωματωμένοι στον εσπερινό, ενώ παράλληλα νηστεύομεν ως προετοιμασία για την κυριώνυμον εορτήν. Την παραμονή, στις 14 Αυγούστου, εορτάζομεν τα προεόρτια, η 15η είναι η παγκόσμιος εορτή της Κοιμήσεως, και από τις 16 μέχρι τις 27 Αυγούστου (κατά την παλαιάν παράδοσιν) είναι τα μεθέορτα. Στις 28 Αυγούστου έχομεν την απόδοσιν της εορτής, όπου ψάλλεται απαραλλάκτως η ακολουθία της κυριωνύμου ημέρας.

Την δε τελευταίαν ημέραν του Αυγούστου, την 31ην, εορτάζομεν την κατάθεσιν της τιμίας ζώνης της Θεοτόκου. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός. Η τιμία ζώνη, κατά την αρχαίαν παράδοσιν, δόθηκε από την Κυρίαν Θεοτόκον στον Απόστολον Θωμάν κατά την μετάστασίν της, προς πίστωσιν της παρρησίας που βρήκε ενώπιον του Κυρίου ως Μητέρα Θεού και επιβεβαίωσιν των λόγων της ότι δεν θα αφήσει το ανθρώπινον γένος ορφανόν, αλλά φιλοστόργως θα παραμείνει εσαεί πρεσβεύτειρα, προστάτις, μεσίτις, σώτειρα, και με έναν συνοπτικό λόγο, Μητέρα του ανθρώπου και του κόσμου ολοκλήρου.

Ας προσέλθωμεν λοιπόν μηδέν διστάζοντες ή δειλιώντες, με θερμήν την πίστιν, έχοντες πεποίθησιν στην μεγάλην της πρεσβείαν, αισθανόμενοι ασφάλειαν μέσα στις μητρικές της αγκάλες, καταθέτοντας τα αιτήματά μας, τα προβλήματά μας, τις αγωνίες της ψυχής μας, και βέβαιοι για την εκπλήρωσίν τους, την λύσιν τους, την ειρηνοποίησιν της ψυχής μας, ας αναφωνήσωμεν μετά του υμνωδού: «Μακαρίζομέν σε πᾶσαι αἱ γενεαί, Θεοτόκε Παρθένε· ἐν σοὶ γὰρ ὁ ἀχώρητος Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, χωρηθῆναι ηὐδόκησε. Μακάριοι ἐσμὲν καὶ ἡμεῖς, προστασίαν σε ἔχοντες· ἡμέρας γὰρ καὶ νυκτὸς πρεσβεύεις ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ τὰ σκῆπτρα τῆς βασιλείας ταῖς σαῖς ἱκεσίαις κρατύνονται· διὸ ἀνυμνοῦντες βοῶμέν σοι· Χαῖρε, Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ» (ὑπακοὴ ἀκολουθίας Κοιμήσεως Θεοτόκου).

(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Παράκληση.
Διμηνιαία Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, τεῦχος 90) imlemesou.org
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Πρόοδος του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού (1/8)

Η Εκκλησία την 1η Αυγούστου εισέρχεται στην περίοδο της Νηστείας του Δεκαπενταυγούστου. Την ίδια δε ημέρα εορτάζει την Πρόοδο του Τιμίου Σταυρού.
Στην Κωνσταντινούπολη, μετά την προσκύνηση του Τιμίου Ξύλου, γινόταν η λεγόμενη Πρόοδος, δηλαδή η περιφορά Του μέσα στην πόλη. Ο Ευστρατιάδης αναφέρει τα έξης: «Κατά την ημέραν ταύτην εξήγετο εκ του σκευοφυλακίου της μεγάλης εκκλησίας ο Τίμιος Σταυρός, περιήγετο ανά την πόλιν και εξετίθετο εις διαφόρους ναούς προς προσκύνησιν και αγιασμόν των πιστών και πάλιν απετίθετο εις το σκευοφυλάκιον».
Ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος στο έργο «Έκθεσις Βασιλείου τάξεως» περιγράφει τον τρόπο που γινόταν, τόσο η προσκήνηση, όσο και η περιφορά. Το Τίμιο Ξύλο, λοιπόν, προσφερόταν για προσκύνηση από τους πιστούς από τις 23 Ιουλίου και για επτά ημέρες. Στη συνέχεια, για δύο εβδομάδες γινόταν η Πρόοδος του Τιμίου Ξύλου προς αγιασμό, η οποία κάλυπτε όλη σχεδόν την Πόλη και τα περίχωρά της. Στις 14 Αυγούστου περιέφερναν το Τίμιο Ξύλο στα ανάκτορα και το εναπόθεταν στο εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, που βρισκόταν εντός του παλατίου.
Η εορτή της Προόδου του Τιμίου Σταυρού καθιερώθηκε να τελείται στις εκκλησίες, λόγω της σωτηρίας των Βυζαντινών από την επιδρομή των Σαρακηνών, με τη δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, επί αυτοκρατορείας του Μανουήλ Κομνηνού.

(Επιμέλεια: Διάκονος π. Παναγιώτης Θεοδώρου, Θεολόγος. Πηγή: churchofcyprus.org.cy)
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ομιλία εις την Λιτανείαν του Σταυρού κατά την 1η Αυγούστου (Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς)

Ομιλία εις την Λιτανείαν του Σταυρού: Θάνατο του σώματος ούτε έδωσε ο Θεός ούτε έκαμε, ούτε παρήγγειλε να συμβαίνει. Από πού λοιπόν προξενήθηκε; Τον εισηγήθηκε με δόλο ο Σατανάς και τον δέχθηκαν οι προπάτορές μας και απογυμνωθήκαμε από την ουράνια αίγλη των φωτεινών και ζωτικών ενδυμάτων. Άρα εμείς οι ίδιοι γίναμε γεννήτορες του θανάτου μας, γιατί εγκαταλείψαμε εκούσια τον κτίστη και ζωοποιό Δεσπότη. Κέντρο του θανάτου, σωματικού και ψυχικού, είναι η αμαρτία. Έτσι η φιλανθρωπία των Πατέρων όρισε τη νο­σηρή αυτή εποχή του έτους να τελείται ο αγιασμός του ραντισμού την πρώτη Αυγούστου, ώστε να μένομε απρόσβλητοι από τα προερχόμενα από την αμαρτία νοσήματα.
ΟΜΙΛΙΑ 31η: ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ 1η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

1. Ο Θεός δεν έκαμε τον θάνατο, ούτε ευχαριστείται με την απώλεια των ανθρώπων». Εάν όμως δεν έκαμε ο Θεός τον θάνατο, ούτε και είναι αυτός αίτιος των φοβέρων δεινών που επακολούθησαν τον θάνατο, από που λοιπόν συμβαίνουν σε μας οι αρρώστιες και τα νοσήματα και τα άλλα δυσάρεστα, από τότε που υπάρχει ο θάνατος; Από που προέρχεται και ο θάνατος; Από την στην αρχή παρακοή μας προς τον Θεό, από την παράβαση της εντολής που μας δόθηκε από τον Θεό, από την προγονική μας αμαρτία στον παράδεισο. Ώστε και οι νόσοι και οι αρρώστιες και όλο το ποικίλο βάρος των πειρασμών προέρχονται από την αμαρτία· γιατί εξαιτίας αυτής ντυθήκαμε το τους δερμάτινους χυτώνες, το νοσηρό αυτό και θνητό και πάρα πολύ οδυνηρό σώμα, και μετοικισθήκαμε στον πρόσκαιρο και φθαρτό αυτό κόσμο και καταδικασθήκαμε να ζούμε βίο γεμάτο από πολλά πάθη και πολλές συμφορές. Είναι λοιπόν οδός κατά κάποιο τρόπο η νόσος, τραχεία και ανηφορική, στην οποία οδό εισήγαγε η αμαρτία το γένος των ανθρώπων, και της οδού αυτής ο τελευταίος σταθμός και το έσχατο καταγώγιο είναι ο θάνατος.

2. Και όχι μόνο δεν έκαμε ο Θεός τον θάνατο, αλλά και τον εμπόδισε να γίνει, αν και βέβαια, αφού έπλασε τον άνθρωπο αυτεξούσιο ζώο, δεν έπρεπε να τον εμποδίζει, για να μη αφανίσει το δικό του έργο, αφαιρώντας την από αυτόν δοσμένη σ’ εμάς αυτεξουσιότητα. Αλλά με τη σοφία και την αγαθότητά του βρήκε πώς να εμποδίσει από τον θάνατο τον άνθρωπο και να του συντηρήσει το αυτεξούσιο. Πώς λοιπόν το κατόρθωσε αυτό; Ευθύς αμέσως μόλις τον έπλασε και τον ζωοποίησε, έβαλε μέσα του συμβουλή που θα τον καθιστούσε αθάνατο, και ασφαλίζοντας από την αρχή πολύ δυνατά την ζωοποιό συμβουλή έδωσε εντολή και διακήρυξε φανερά, ότι η αθέτεση της ζωοποιού εντολής είναι θάνατος, και μάλιστα θάνατος όχι στην αρχή σωματικός, αλλά της ψυχής, λέγοντας προς εκείνο το ζεύγος των προπατόρων μας· «την ώρα που θα φάγετε από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, θα πεθάνετε». Βλέπετε, δεν είπε προστακτικά, “την ημέρα που θα φάγετε θα πεθάνετε”· γιατί το πρόσταγμα αυτού είναι δημιουργία όλων των όντων, και αυτός παρήγγειλε τα πάντα και κτίσθηκαν, τον θάνατο όμως δεν τον παρήγγειλε, αλλά προανήγγειλε ότι θα συμβεί από παράβαση, λέγοντας, να μη φάγετε από το ξύλο, «γιατί την ημέρα που θα φάγετε, θα πεθάνετε», ώστε αποδεχόμενοι τη συμβουλή και αποφεύγοντας την παράβαση, να μη περιπέσομε στο θάνατο. Ότι όμως τότε δεν μίλησε για τον σωματικό θάνατο, αλλά για τον θάνατο της ψυχής, είναι φανερό· γιατί δεν πέθαναν σωματικά την ημέρα εκείνη κατά την οποία γεύθηκαν τον καρπό του απαγορευμένου δένδρου.

3. Αλλά ποιός είναι ο θάνατος της ψυχής; Είναι η εγκατάλειψη του Θεού. Όπως δηλαδή όταν είναι παρόν το φως δεν είναι δυνατό να υπάρχει συγχρόνως και σκότος, αλλά αν το φως εγκαταλείψει τον τόπο, γίνεται σκότος, που δεν έχει τη γένεσή του από το φως, αλλά από αυτό που το φράσσει, από τη σκιά, έτσι και ο Θεός, που είναι αυτοζωή και ζωή όλων των ζώντων, όταν είναι παρών μέσα στην ψυχή μας, είναι αδύνατο να είναι σ’ αυτή παρών και ο θάνατος. Όταν όμως την εγκαταλείψει ο Θεός, επέρχεται σ’ αυτήν ο θάνατος, που δεν έχει τη γένεσή του από τον Θεό, αλλά από την αιτία της θείας εγκατάλειψης, που είναι η αμαρτία. Βλέπετε πως ο θάνατος δεν προέρχεται από τον Θεό, αλλά από την αμαρτία;

4. Αλλά πώς εγκαταλείπει την ψυχή αυτός που είναι πανταχού παρών, αυτός που από πουθενά δεν είναι απών; Επειδή αυτή εγκατέλειψε αυτόν προηγουμένως με τη θέλησή της και επειδή πλάσθηκε από αυτόν αυτεξούσια δεν την βιάζει· ώστε και της δικής μας εγκατάλειψης από τον Θεό εμείς είμαστε αίτιοι για τους εαυτούς μας, και όχι ό Θεός που μας έπλασε. Εμείς λοιπόν είμαστε, αλλοίμονο, γεννήτορες του θανάτου μας, επειδή εγκαταλείψαμε με τη θέλησή μας τον Δεσπότη που μας έκτισε για να ζούμε και είναι πάντοτε παρών και μας ζωοποιεί αφ’ εαυτού, όπως ακριβώς εκείνοι που ακριβώς κατά το μεσημέρι κλείνουν τα μάτια τους και απέχουν εκούσια από το φως, μολονότι αυτό είναι παρόν και λάμπει. Επειδή δηλαδή αθετήσαμε την ζωοποιό συμβουλή και με την αθέτηση εγκαταλείψαμε τον Θεό και αποστατήσαμε με τη θέληση μας από τη ζωή, δεχθήκαμε τη θανατηφόρο συμβουλή του Σατανά και με αυτήν φέραμε και εγκαταστήσαμε μέσα μας αυτόν, που είναι νεκρό πνεύμα, γιατί αυτό πρώτα εγκατέλειψε τον Θεό και έγινε ο ίδιος σ’ εμάς πρόξενος νεκρώσεως, και νέκρωση εννοώ πάλι την ως προς την ψυχή, η οποία όταν είναι χωρισμένη από τον Θεό, για να μιλήσω σύμφωνα με τον Παύλο, έχει πεθάνει ζωντανή. Μάλλον όμως η ζωή της είναι χειρότερη και από το θάνατο· γιατί, όντας αργή προς κάθε αγαθό, γίνεται ενεργή προς κάθε πονηρό, επιβουλευόμενη τον εαυτό της και με την αυτόφθονη κακία σπρώχνοντας διαρκώς τον εαυτό της προς τα χειρότερα.

5. Ίσως πολλοί κατηγορούν τον Αδάμ, για το πως πείσθηκε εύκολα στον πονηρό σύμβουλο και αθέτησε τη θεία εντολή και με αυτή την αθέτηση προξένησε σε μας το θάνατο. Αλλ’ όμως δεν είναι το ίδιο να θελήσει κανείς να γευθεί κάποιο θανατηφόρο βότανο πριν λάβει πείρα, και το να ποθεί να φάγει αυτό αφού με την πείρα μάθει ότι είναι θανατηφόρο· γιατί αυτός που μετά την πείρα πίνει από το δηλητήριο και επισύρει κατά τρόπο άθλιο στον εαυτό του τον θάνατο είναι περισσότερο αξιόμεμπτος από εκείνον που το κάνει αυτό και το παθαίνει πριν από την πείρα. Ο Αδάμ λοιπόν, αφού πείσθηκε πριν από την πείρα στον πονηρό σύμβουλο, παρέβηκε τη συμβουλή και εντολή του αγαθού, ο καθένας όμως από εμάς το κάνει αυτό, αλλοίμονο, μετά την πείρα και την πραγματοποίηση των απειλών γι’ αυτό και καθένας από μας είναι περισσότερο αξιόμεμπτος και αξιοκατάκριτος, παρά εκείνος ο Αδάμ. Αλλά δεν υπάρχει σε μας εκείνο το δένδρο, ούτε υπάρχει τώρα εντολή του Θεού προς εμάς που απαγορεύει τη γεύση εκείνου; Ίσως να μη υπάρχει σ’ εμάς εκείνο το ίδιο δένδρο, αλλ’ όμως η εντολή του Θεού υπάρχει και τώρα για μας, και εκείνους που πείθονται σ’ αυτήν και θέλουν να ζουν σύμφωνα μ’ αυτήν τους ελευθερώνει από την ευθύνη όλων των αμαρτημάτων τους και από την προγονική κατάρα και καταδίκη, ενώ αυτούς που και τώρα αθετούν αυτήν και προτιμούν αντί αυτής τη συμβουλή και προσβολή του πονηρού, τους παραπέμπει προς την απειλειμένη και προετοιμασμένη για τον διάβολο εκείνη την αιώνια γέεννα του πυρός.

6. Ποιά λοιπόν είναι αυτή η εντολή του Θεού που βρίσκεται τώρα μπροστά σε μας; Η μετάνοια, της οποίας το ουσιαστικότερο πράγμα είναι να μη εγγίζομε πλέον τα απαγορευμένα. Επειδή δηλαδή απομακρυνθήκαμε από τον τόπο της θεϊκής τρυφής και δίκαια αποκλεισθήκαμε από τον παράδεισο του Θεού και καταπέσαμε στο βάραθρο αυτό και καταδικασθήκα­με να κατοικούμε και να ζούμε μαζί με τα άλογα ζώα και χάσαμε τις ελπίδες μας, όσο εξαρτάται από μας, για την επάνο­δό μας στον παράδεισο, γι’ αυτό αυτός που με δικαιοσύνη μας επέβαλε την τιμωρία, ή καλύτερα που δίκαια επέτρεψε να επέλθει αυτή σε μας, από υπερβολική τώρα φιλανθρωπία και αγαθότητα, από μεγάλη ευσπλαγχνία του, κατέβηκε μέχρι σε μας για χάρη μας, και αφού έγινε παρόμοια με μας κατά τρόπο αναμάρτητο άνθρωπος, για να διδάξει και να σώσει με το όμοιο το όμοιο, μας έδωσε τη σωτήρια συμβουλή και εντολή της μετάνοιας, λέγοντας προς εμάς· «μετανοείτε, γιατί πλησίασε η βασιλεία των ουρανών». Πριν από την ενανθρώπηση βέβαια του Λόγου του Θεού, όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόσο μακριά από μας βρισκόταν η βασιλεία των ουρανών, όταν όμως επεδήμησε σε μας ο βασιλιάς των ουρανών και καταδέ­χθηκε την ένωσή του με μάς, ήρθε πλησίον όλων μας η βασιλεία των ουρανών.

7. Ας μετανοήσομε λοιπόν, αδελφοί, παρακαλώ, και ας παρουσιάσομε καρπούς άξιους της μετάνοιας, για να κληρονομήσομε τη βασιλεία των ουρανών· αυτή έφτασε πλησίον μας, ας μη απομακρύνομε τους εαυτούς μας από αυτήν με τα πονηρά έργα. Έλαμψε σε μας το ανέσπερο φώς· ας βαδίσομε προς τη λάμψη αυτού με τα αγαθά έργα. Φανερώθηκε η αιώνια ζωή· ας τη διεκδικήσομε, όσο μας είναι δυνατό, με τις αρετές. Ήρθε σε μας ο Χριστός που μας κάνει μακάριους· ας προσέλθομε σ’ αυτόν με προθυμία. Ας αποφύγομε την αθλιότητα αυτών που κάθονται στο σκότος και στη σκιά του θανάτου. Ας ποθήσομε και ας αποκτήσομε τα έργα της μετάνοιας, φρόνημα ταπεινό, κατάνυξη και πένθος πνευματικό, καρδιά γεμάτη από πραότητα και ευσπλαγχνία, που αγαπά τη δικαιοσύνη, που επιδιώκει την καθαριότητα, ειρηνική, ειρηνοποιό, ανεκτική, που αντιμετωπίζει με ευχαρίστηση τους υπέρ της αλήθειας και δικαιοσύνης διωγμούς και τις ζη­μίες και τις ύβρεις και τις συκοφαντίες και τα πάθη, ακούοντας εκείνον που λέγει· «είναι μακάριοι οι ταπεινόφρονες, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών· είναι μακάριοι αυτοί που πενθούν, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν· είναι μακάριοι οι πραείς, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη· είναι μακάριοι αυτοί που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη», και όσα λέγονται στη συνέχεια.

8. Αλλά για ποιό λόγο ο Κύριος, αφού είπε, «είναι μακάριοι οι πτωχοί», πρόσθεσε, «κατά το πνεύμα»; Για να ξεχωρίσει από την άθλια πτωχεία τη μακάρια, και για να συμπεριλάβει μέσα σε λίγα όλη τη μακαριζόμενη πτωχεία, και επί πλέον για να μας δείξει το αίτιο τής μακαριότητας· γιατί όντας το πνεύμα μας αυτοτελές, όταν βρίσκεται σε καλή και θεοφιλή κατάσταση μας κάνει μακάριους, όταν όμως διάκειται με κακία και μίσος προς τον Θεό μας καθιστά άθλιους· και γι’ αυτό ο Κύριος από αυτό έκανε την αρχή των μακαρισμών. Τρεις είναι οι πτωχείες· μία είναι η σχετική με τον βίο και την περιουσία του καθενός, που είναι στενότητα των αναγκαίων για τη ζωή, στην οποία το εντελώς αντίθετο είναι ο πλούτος σύμφωνα μ’ αυτόν που είπε· «πλούτο και φτώχεια μη μου δώσεις». Άλλη πτωχεία είναι η σχετική με το σώμα του καθενός, όταν από την πολύ λιτή διατροφή και την ολιγοτροφία είναι αυτό πάρα πολύ ισχνό, σύμφωνα με αυτόν που είπε· «τα γόνατά μου αποδυνάμωσαν από τη νηστεία και η σάρκα μου αλλοιώθηκε από έλλειψη λαδιού». Άλλη πτωχεία είναι το μετριοπαθές και συνεσταλμένο φρόνημα της ψυχής, πράγμα που είναι η ταπείνωση του πνεύματος της ψυχής μας, αντίθετο της οποίας είναι η υπερηφάνεια.

9. Εκείνες λοιπόν οι πτωχείες, εννοώ οι σχετικές με την περιουσία στη ζωή και το σώμα, αν είναι ενωμένες με το ταπεινό φρόνημα της ψυχής είναι άξιες μακαριότητας, αν όμως είναι χωρισμένες από την ταπείνωση με υπερηφάνεια, είναι πραγματικά γεμάτες από αθλιότητα. Γιατί είναι κανείς φτωχός ως προς τον βίο ή ως προς το σώμα ή με τη θέλησή του ή χωρίς τη θέλη­σή του. Αν λοιπόν είναι κανείς φτωχός χωρίς τη θέλησή του και δεν έχει την από τη μετάνοια παραγόμενη στην ψυχή αγαθή διάθεση, την ταπείνωση, δεν υπομένει γενναία τη φτώχεια που υπάρχει σ’ αυτόν χωρίς τη θέλησή του, αλλά γογγύζει εναντίον του Θεού και καταφέρεται εναντίον της δικαιότατης πρόνοιάς του σα να μη είναι τέτοια, και κατατρέχει με πολλούς τρόπους τους ανθρώπους, χωρίς να αποβλέπει προς τον Θεό, και ξεχνώντας ότι κανένας δεν καταντροπιάσθηκε ποτέ που στήριξε τις ελπίδες του στον Θεό, ούτε και να περιορίζει τις δαπάνες του, και να εξασφαλίζει τη ζωή του με τα χέρια του ή ζητώντας με ταπείνωση από τους εύπορους, αλλά με το να γίνεται κλέπτης, λωποδύτης, τυμβωρύχος, άρπαγας, ή παράσιτος, συκοφάντης, ψεύστης, υποκριτής δείχνοντας αγενή και δουλοπρεπή στάση προς τους πλούσιους, προσδοκώντας να λάβει κάποια βοήθεια από αυτούς, άραγε δεν είναι αθλιώτατος ένας τέτοιος φτωχός, ή καλύτερα οι τέτοιοι φτωχοί, και τελείως ξένοι προς αυτούς που μακαρίζονται από τον Χριστό;

10. Εάν όμως βρεθεί κάποιος να είναι φτωχός με τη θέλησή του, αλλά που το κάνει αυτό από κάποια υπεροψία μάλλον και όχι με ταπείνωση, και δεν αποφεύγει την τρυφή και τον πλούτο εξαιτίας της επαινετής πτωχείας του πνεύματος, αυτός είναι παραπλήσιος σχεδόν με τους δαίμονες· γιατί εκείνων γνώρισμα είναι η με υπερηφάνεια ατροφία και ακτημοσύνη. Γι’ αυτό λέγει ο Κύριος, «είναι μακάριοι οι πτωχοί ως προς το πνεύμα», δηλαδή εκείνοι που εξαιτίας της εσωτερικής και μέσα τους ταπείνωσης του φρονήματος της ψυχής δέχονται και την από την εγκράτεια του σώματος προερχόμενη πτωχεία και θεωρούν την ακτημοσύνη πιο ποθητή από κάθε πλούτο. Αυτοί, και αν ακόμη τους συμβεί κάτι χωρίς να το θέλουν, με την υπομονή που δείχνουν και την ευχαριστία κάνουν εκούσιο το αγαθό για τον εαυτό τους, και σ’ αυτούς ακριβώς ανήκει η βασιλεία των ουρανών.
11. Ας φροντίσομε, αδελφοί, να γίνομε τέτοιοι πτωχοί και εμείς, για να αποκτήσομε την ουράνια βασιλεία· εάν όμως δεν θέλομε να γίνομε τέτοιοι πτωχοί, ας γίνομε τουλάχιστο με την ελεημοσύνη και τη μετάδοση από τα υπάρχοντά μας κοινωνοί των πτωχών αυτού του είδους. Ας αποκτήσομε «φίλους από τον Μαμωνά της αδικίας», δηλαδή από τα αγαθά που έχομε με περίσσεια, όσον καιρό βρισκόμαστε στην παρούσα ζωή, ώστε όταν φύγομε από την εδώ ζωή να μας δεχθούν εκείνοι στους αιώνιους τόπους διαμονής. Ήθελα βέβαια, αδελφοί, να σας φανερώσω τώρα το νόημα και όλων των στη συνέχεια μακαρισμών του ευαγγελίου του Κυρίου, αλλά ούτε ο παρών χρόνος θα αρκέσει και ο λόγος που έχει σχεδιασθεί από μας από την αρχή απαιτεί το συμπλήρωμα· γιατί πρόθεσή μας από την αρχή ήταν να δείξομε, ότι δεν έκαμε τον θάνατο ο Θεός, ούτε τα νοσήματα και τις ασθένειες, και το δείξαμε αυτό με τον σχετικό με την ψυχή θάνατο, του οποίου προηγουμένως κεντρί είναι η αμαρτία.

12. Πρέπει λοιπόν να αναζητήσομε και να μάθομε και για τον θάνατο σχετικά με το σώμα, από που έχει την ύπαρξή του· γιατί και αυτόν τον θάνατο ο Θεός, όντας αυτοζωή και απόλυτα ζωή και αίτιος της παντός είδους ζωής, τόσο της έγχρονης όσο και της αιώνιας, και μάλιστα της αιώνιας και του αυτού είδους ζωής με τον Θεό, και αυτόν λοιπόν τον θάνατο του σώματος ούτε τον έδωσε ούτε τον έκανε ούτε έδωσε προσταγή ο Θεός να γίνει. Αν όμως ούτε αυτόν τον θάνατο τον έκαμε ο Θεός, ούτε των σωματικών νοσημάτων αίτιος είναι αυτός, τότε από πού συμβαίνουν σε μας οι σωματικές αρρώστιες και τα νοσήματα, από πού και ο θάνατος του σώματος; Από πού προέρχεται ο θάνατος αυτός; Προσέχετε και θα καταλάβετε. Ο νοητός και αρχέκακος όφις, επειδή στην αρχή αυτομόλησε προς την κακία, στερήθηκε την αγαθή και αληθινή ζωή, και απομακρύνθηκε δίκαια από αυτήν, από την οποία προηγουμένως είχε αποδράσει ο ίδιος, και έγινε νεκρό πνεύμα, όχι ως προς την ουσία, γιατί η νεκρότητα δεν είναι ουσία, αλλά ως προς την αποβολή της αληθινής ζωής. Αυτός όμως, μη χορταίνοντας την προς την κακία ορμή, καθιστά τον εαυτό του και νεκροποιό πνεύμα, αφού, αλλοίμονο, με δόλο προσείλκυσε τον άνθρωπο προς κοινωνία της νέκρωσής του.

13. Αφού λοιπόν οι προπάτορες του γένους συμφώνησαν με τον Σατανά, παρά τη γνώμη του Κτίστη, αφού απογυμνώθηκαν από την ουράνια αίγλη των φωτεινών και ζωτικών ενδυμάτων, έγιναν, αλλοίμονο, και αυτοί νεκροί ως προς το πνεύμα, όπως και ο Σατανάς. Επειδή όμως ο Σατανάς δεν είναι μόνο νεκρό πνεύμα, αλλά και νεκροποιό εκείνων που το εγγίζουν, και καθένας από εκείνους που έγιναν μέτοχοι της νέκρωσης εκείνου είχε και σώμα, με το οποίο και πραγματοποιήθηκε με πράξη η νεκροποιός συμβουλή, τα νεκρά πνεύματα που έγιναν και νεκροποιά μεταδίδουν τη νέκρωση και στα σώματά τους, και θα διαλυόταν αμέσως επιστρέφοντας στη γη το ανθρώπινο σώμα, αν συγκρατούμενο από ανώτερη πρόνοια και δύναμη δεν ανέμενε την απόφαση εκείνου που με το λόγο του μόνο κυβερνά τα πάντα. Αυτός όμως, όπως είπαμε προηγουμένως, ανέβαλε και μετέθεσε την απόφασή του για τον ως προς το σώμα θάνατο, και όταν την εξέφρασε, σύμφωνα με το βάθος της σοφίας και την υπερβολή της φιλανθρωπίας του την έμπρακτη εφαρμογή αυτής την αποταμίευσε για το μέλλον. Γιατί δεν είπε προς τον Αδάμ, “επειδή έφαγες από το δέν­δρο που σε διέταξα να μη φάγεις, γύρισε εκεί από όπου εξήλθες”, αλλά, αφού προανέφερε πολλά ενδιάμεσα που δηλώνουν το διάστημα της εδώ ζωής, έπειτα πρόσθεσε, «γιατί χώμα είσαι και στο χώμα θα επιστρέψεις», μη προστάζοντας ούτε εδώ, αλλά προαναγγέλλοντας και δείχνοντας ανοχή και μη εμποδίζοντας αυτό που επρόκειτο να συμβεί με δίκη. Βλέπετε ότι ούτε ο σωματικός θάνατος προέρχεται από τον Θεό, αλλά από την αμαρτία και αυτός και από την ψυχή που διέπραξε την αμαρτία και από τον όφη που με δόλιο τρόπο την άρπαξε προς την αμαρτία; Άρα λοιπόν και τα σωματικά νοσήματα από αυτήν είχαν την είσοδο στον άνθρωπο.

14. Γι’ αυτό και ο πρώτος που απέκτησε νοσηρό σώμα, με το οποίο και συζούσε με συνεχή κλονισμό, ο Κάιν, από την αμαρτία περιήλθε σ’ αυτή την καχεξία· γιατί ο τρόμος, τον οποίο οι γιατροί ονομάζουν σπασμό, είναι αθέλητη κίνηση στα μόρια του σώματος που από τη φύση τους συγκροτούν και συνδέουν τα μέλη, και όταν αυτός επέλθει από έλλειψη του εμφύτου υγρού, ούτε υποχωρεί με την ιατρική τέχνη, ούτε επιδέχεται στο εξής θεραπεία. Επειδή λοιπόν ο Κάιν στο τέλος χρησιμοποίησε με κακό τρόπο τον από τη φύση ενυπάρχοντα σύνδεσμο προς τον αδελφό του, μετατρέποντας την αγάπη σε μίσος, που γεννήθηκε βέβαια από φθόνο, τελείωσε όμως σε φόνο, γι’ αυτό επειδή ο μαρασμός από τον φθόνο συνεργάζεται το πάθος, παιδεύεται με αθεράπευτη κατάλληλη νόσο, την πληγή στα νεύρα και τους μυς, τα οποία είναι σύνδεσμος του σώματος.

15. Βλέπετε ολοκάθαρα, ότι όχι μόνον ο θάνατος, αλλά και τα νοσήματα και οι αρρώστιες του σώματος είχαν αρχή από την αμαρτία; Αυτό δείχνοντάς μας και ο Κύριος στο ευαγγέλιο, την ώρα που επρόκειτο να θεραπεύσει στην Καπερναούμ τον παράλυτο που κατέβασαν μπροστά του τέσσερις άνδρες, του λέγει· «τέκνο μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες», αφαιρώντας κατά κάποιο τρόπο το κεντρί και απομακρύνοντας την αιτία της νόσου, και έπειτα προσφέρει τη θεραπεία. Επίσης στον κατακείμενο στην Ιερουσαλήμ κοντά στην προβατική κολυμβήθρα λέγει μετά τη θεραπεία· «να, έγινες υγιής, να μην αμαρτάνεις πλέον, για να μη σου συμβεί τίποτε το χειρότερο». Αυτό γνωρίζοντας και ο Παύλος, ότι δηλαδή τα περισσότερα νοσήματα προέρχονται από την αμαρτία, αφού είπε γι’ αυτόν που προσέρ­χεται στη μυστική τράπεζα, ότι «τρώγει και πίνει την σε βάρος του κατάκριση», στη συνέχεια προσθέτει· «γι’ αυτό υπάρχουν ανάμεσά σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αρκετοί κοιμούνται». Αλλά και τα ελαττώματα της φύσεως, από τα οποία προέρχεται κάθε νόσημα, οπωσδήποτε έλαβαν την αρχή από την αμαρτία, σπάνιοι όμως είναι εκείνοι που πάσχουν προς δόξα του Θεού, όπως ο εκ γενετής τυφλός που θεραπεύθηκε από τον Κύριο.

16. Η φιλανθρωπία λοιπόν των θεοφόρων πατέρων, επειδή από τις τέσσερις εποχές του έτους νοσηρή είναι η θερινή, και από αυτήν περισσότερο ο ίδιος ο Αύγουστος μήνας (γιατί η ύλη μέσα μας, υπερθερμαινόμενη από την προηγηθείσα θέρμη και τα καύματα, οποιαδήποτε από τα μέσα μας στοιχεία τύχει να βρει, ένα ή δύο, τα αναχέει προς ολόκληρο το σώμα, και έτσι αχρηστεύοντας τα άλλα στοιχεία που είναι μέσα μας, προξενεί τις νόσους· η φιλανθρωπία λοιπόν των ιερών πατέρων, όπως είπα, βλέποντας νοσηρό αυτόν τον καιρό, για να μας ανακουφίσει τις ασθένειες, διέταξε να τελούμε αυτό το αγιασμένο νερό του ραντισμού, ώστε αγιαζόμενοι με αυτό όσοι προσερχόμαστε με πίστη, να παραμένομε ανώτεροι από τα νοσήματα που μας προσβάλλουν και προέρχονται από τα αμαρτήματα, και συγ­χρόνως μας διδάσκουν, αν συμβεί σε κάποιον νόσος, να μη τρέχει προς τους μάγους και γητευτές, αλλά προς τον Θεό, προς την πρεσβεία των αγίων, προς τις για χάρη μας ικεσίες και δεήσεις και προσευχές των αφιερωμένων και αφωσιωμένων σε όλη τη ζωή τους σ’ αυτόν· γιατί αυτοί που καταφεύγουν σε μαγείες και γητεύματα αθετούν την ύπαρξη του Θεού, συντάσσονται με τους δαίμονες, θανατώνουν τις ψυχές τους, και πολλές φορές τρυγούν από αυτά και αθεράπευτες ασθένειες και θάνατο. Πράγματι όταν κάποτε ο Οχοζίας, υιός του Αχαάβ, περιέπεσε σε ασθένεια, έστειλε, σύμφωνα με τη Γραφή, προς τον θεό της Ακκαρών, της οποίας οι κάτοικοι ήταν ειδωλολάτρες και καταγίνονταν με μαγείες και μαντείες· έστειλε λοιπόν ο υιός του βασιλιά Αχαάβ προς τους ειδωλολάτρες αυτούς ανθρώπους του για να μάθει τα σχετικά με την ασθένειά του. Όταν όμως συνάντησε τους απεσταλμένους ο προφήτης Ηλιού τους είπε· «επειδή τάχα δεν υπάρχει Θεός στον Ισραήλ, πηγαίνετε σεις να ζητήσετε θεό στον Βάαλ της Ακκαρών; Αυτά λέγει ο Κύριος· η κλίνη στην οποία ανέβηκες δεν πρόκειται να κατεβείς, αλλά θα πεθάνεις οπωσδήποτε».

17. Βλέπετε ότι αυτοί που ζητούν να μάθουν ή να πάθουν κάτι από γητευτές και μάντεις αρνούνται ότι υπάρχει ο Θεός σ’ εμάς και καρπούνται από εκεί θάνατο, κυρίως βέβαια τον της ψυχής, πολλές φορές όμως και τον του σώματος; Εκείνος όμως που στις ανάγκες και τις ασθένειες προστρέχει προς τον Θεό και τους αγίους του, εάν συμφέρει σ’ αυτόν, και από τις σωματικές ανάγκες ελευθερώνεται, και από τα νοσήματα απαλλάσσεται, αλλά και πετυχαίνει πάντοτε την ψυχική υγεία και την άφεση των αμαρτημάτων. Γιατί αυτό λέγει και ο απόστολος και αδελφός του Χριστού Ιάκωβος· «ασθενεί κάποιος ανάμεσά σας; Ας προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας και ας προσευχηθούν επάνω του, αλείφοντάς τον με λάδι στο όνομα του Κυρίου, και η προσευχή που έγινε με πίστη θα σώσει τον άρρωστο και θα τον ανορθώσει ο Κύριος, και αν έχει διαπράξει αμαρτίες, θα του συγχωρηθούν». Πρέπει όμως και σεις να συνεργείτε στις προσευχές για σας, με την επιστροφή, με την εξομολόγηση, με την ελεημοσύνη, με τα άλλα έργα της μετάνοιας· γιατί λέγει· «έχει μεγάλη δύναμη στα αποτελέσματά της η προσευχή που γίνεται από δίκαιο».

18. Εύχομαι όλοι εμείς, απαλλασσόμενοι από τα δεινά και της ψυχής και του σώματος, ζώντας τώρα με μετριοπάθεια, να διανύσομε με άνεση το διάστημα της παρούσας ζωής, και αφού το διανύσομε, να επιτύχομε στον κατάλληλο καιρό και την αιώνια και μακάρια και άφθαρτη ζωή, την απαλλαγμένη τελείως από πάθη και βλάβες, με τη χάρη του Χριστού του ιατρού και Θεού των ψυχών και των σωμάτων μας, μαζί με τον οποίο στον Πατέρα ανήκει η δόξα μαζί με το άγιο Πνεύμα στους αιώνες. Γένοιτο.

(Πηγή: ΕΠΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΡΓΑ, τ. 10, Ομιλία 31η, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»)
alopsis
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Πόση ευλάβεια πρέπει να έχουμε στις εικόνες!

Ένας μοναχός ετοίμασε μια εικόνα του Αγίου Νικολάου, για να την δώση ευλογία σε κάποιον.
Την τύλιξε με καλό χαρτί και την έβαλε σε ένα ντουλάπι, μέχρι να την δώση. Αλλά, χωρίς να το προσέξη, την έβαλε ανάποδα. Σε λίγο άρχισε να ακούγεται μέσα στο δωμάτιο ένας κρότος. Κοίταζε ο μοναχός από ᾿δώ-από ᾿κεί, για να δη από που ερχόταν αυτός ο κρότος.
Που να πάη ο νούς του ότι ερχόταν από το ντουλάπι!
Ο κρότος συνέχιζε για αρκετή ώρα, «τάκ-τάκ-τάκ»· δεν τον άφηνε να ησυχάση.
Τελικά, όταν πήγε κοντά στο ντουλάπι, κατάλαβε ότι ο κρότος έβγαινε από εκεί. Το ανοίγει και βλέπει ότι ο κρότος έβγαινε από την εικόνα. «Τί να έχη η εικόνα; λέει· για να δώ». Μόλις την ξετύλιξε, είδε πώς ήταν ανάποδα. Την έστησε όρθια και αμέσως σταμάτησε ο κρότος.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ο πλούσιος και η ενάρετη χήρα

Το αληθινό γεγονός πού καταγράφουμε έγινε γύρω στο 1940, πριν από την έναρξη του πολέμου.
Ένας ιερεύς ο παπά – Θεόδωρος κλήθηκε για να κοινωνήσει δύο χριστιανούς ετοιμοθάνατους. Έναν πλούσιο, σκληρό και φιλάργυρο και μια ενάρετη χήρα, πού μεγάλωσε μόνη της, με τιμιότητα και σωφροσύνη, σκληρό αγώνα και φτώχεια πολλή, εκείνα τα χρόνια, οκτώ παιδιά!!!
Ό παπά-Θεόδωρος πήρε μαζί τον διάκονο του, τον πατέρα Λαυρέντιο. Μπροστά ο νεωκόρος, στο πλάι ο διάκονος και ο ιερεύς με το άγιο Ποτήριο, ασκεπής και με τον Αέρα στους ώμους, (όπως εσυνηθίζετο τότε),πήγαν πρώτα στο σπίτι του πλούσιου, αλλά αυτός ούτε καν ήθελε να ακούσει για Θεία Κοινωνία! Μόνο φώναζε:
-Δεν είμαι εγώ για θάνατο!
Έγινε ένας διάλογος, όσο ήταν δυνατόν, μεταξύ του ιερέως και του άρρωστου, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος, δεν ήθελε να κοινωνήσει.
Λέγει τότε ο διάκονος, ο πατήρ Λαυρέντιος:
-Πάτερ Θεόδωρε, μου δίνετε, σας παρακαλώ το άγιο Ποτήριο, να πάω να κοινωνήσω την ετοιμοθάνατη κυρία Μαρία και εσείς να συζητήσετε με τον ασθενή μέχρι να γυρίσω! και, εάν έχει πεισθεί, να τον κοινωνήσομε μετά;
-Να πας παιδί μου, με τις ευχές μου.
Ο νεωκόρος μπροστά με το λαδοφάναρο και πίσω ο διάκονος με την Θεία Κοινωνία έφθασαν σε ένα φτωχικό σπιτάκι. Μπήκαν μέσα και είδαν γύρω από το κρεβάτι της κυρα-Μαρίας να παρευρίσκονται τα παιδιά, τα εγγόνια, οι λοιποί συγγενείς της και όλοι να κλαίνε για την υπέροχη αυτή μητέρα, γιαγιά και συγγενή.
Μόλις προχώρησε λίγο ο διάκονος, έμεινε ακίνητος! Τι είδε; Ανείπωτο θέαμα! Περικυκλωμένη δεν ήταν μόνο από ανθρώπους ή αγιασμένη αυτή ψυχούλα, αλλά και από δεκάδες Αγγέλους και Αρχαγγέλους, πού συνωστίζονταν μέσα στο δωμάτιο ποιος θα πρωτοχαϊδέψει και ποιος θα πρωτοαπαλύνει και θα πρωτοσφουγγίσει τον ίδρωτα αυτής της υπερευλογημένης μάνας!
Και δεν ήταν μόνο αυτό!!! Ακριβώς πάνω από το κεφαλάκι της, στο προσκεφάλι της δηλαδή, ήταν ή Υπεραγία Θεοτόκος, ή οποία με ένα θεούφαντο μαντήλι της σκούπιζε τον ίδρωτα του πυρετού από το μέτωπο της. Τα δε χείλη της ετοιμοθάνατης ψιθύριζαν: «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».
Και -ω του θαύματος- όλοι οι Άγγελοι έπεσαν «μπρούμυτα» και προσκύνησαν το εισερχόμενο πανάγιο Ποτήριο πού είχε μέσα το τίμιο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου! Όλες οι Αγγελικές Δυνάμεις! Και ή Ύπεραγία Θεοτόκος, κατά έναν ακατάληπτο τρόπο, ασπάσθηκε το άγιο Ποτήριο και οδήγησε τον διάκονο να κοινωνήσει την ετοιμοθάνατη.
Μετά τη Θεία Κοινωνία οι Άγγελοι πήραν, την ψυχή αυτής της ευλογημένης μάνας, την παρέδωσαν στα χέρια της Παναγίας και όλοι μαζί ανήλθαν στον Ουρανό.
Άστραψε ο τόπος, μοσχοβόλησε το δωμάτιο και ο διάκονος με φόβο και χαρά απερίγραπτη και αγαλλίαση έφυγε…και επέστρεψε στο σπίτι του πλουσίου… Μπήκε μέσα και τον κατέλαβε ρίγος! γιατί γύρω από το κρεβάτι, του φιλάργυρου αυτού ανθρώπου, βρίσκονταν εκατοντάδες δαίμονες, οι όποιοι με τρίαινες φοβερές κατατρυπούσαν το σώμα του σε διάφορα σημεία: στα γόνατα, στα πόδια, στα χέρια, στις παλάμες, στην κοιλιά, στο λάρυγγα, στα μάτια, στο κεφάλι...Με όσα μέλη αμάρτησε, πάνω σ” αυτά τρυπούσαν οι δαίμονες. Ούρλιαζε, φώναζε ο ταλαίπωρος πλούσιος.
Παρέδωσε το άγιο Ποτήριο τρέμοντας, στα χέρια του ιερέως, ο διάκονος, και από τον τρόμο του λιποθύμησε…
Ό ιερεύς εις μάτην προσπαθούσε να πείσει τον πλούσιο να «ετοιμαστεί» για το τέλος! Αυτός τίποτα! Πέθανε τελικά χωρίς Θεία Κοινωνία και χωρίς Εξομολόγηση.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Μηνύματα”