Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

'Ή ΔΎΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ.!

Μια ηλιόλουστη μέρα, αφού τέλειωσε τις δουλειές του σπιτιού κι ετοίμασε το φαγητό μετέφερε τη μηχανή της [η Στυλιανή Χατζήνα, αργότερα Μοναχή Φιλοθέη 1897-1975] στην ταράτσα του σπιτιού για να γαζώσει.
Από κοντά είχε το αγοράκι της, που ήταν περίπου 20 μηνών.
Το παιδάκι έπαιζε γύρω από την καπνοδόχο, αλλά σε μια στιγμή παραπάτησε κι όπως η ταράτσα δεν είχε στηθαίο, έπεσε από ύψος τριάμισι περίπου μέτρων και χτύπησε θανάσιμα σε ένα πελέκι.
Αλλόφρων έτρεξε κοντά του η έρμη μάνα. Τι να δει; Το αγοράκι της αιμορραγούσε εκεί στο χώμα από στόμα, μύτη, αυτιά, χωρίς να αναπνέει, χωρίς σημάδια ζωής.
Άφωνη παρακολουθούσε η κ. Στυλιανή.
Οι δικοί της άνθρωποι, που προστρέξανε, δεν ήξεραν πώς να την αντιμετωπίσουν, όπως την έβλεπαν αδάκρυτη και χλωμή σαν πεθαμένη. Προτίμησαν να την αφήσουν να συνέλθει και ασχολήθηκαν με το παιδί.
Μετέφεραν το άψυχο κορμάκι στο εσωτερικό του σπιτιού, το έβαλαν σε ένα καναπεδάκι. Ήρθε ο γιατρός που απλά πιστοποίησε τον θάνατο του μικρού.
Ενώ η καμπάνα του χωριού άρχισε να χτυπά πένθιμα, ειδοποιήθηκε ο πατέρας, που ήταν στη δουλειά του στο Ρέθυμνο, για το τραγικό συμβάν και του ζήτησαν να φέρει ένα φέρετρο για το παιδί.
Η αυλή άρχισε να γεμίζει κόσμο, που ερχόταν να συμπαρασταθεί στο πένθος της οικογένειας. Ορίστηκε και η κηδεία για την επομένη στις 4.00 το απόγευμα.

Η Δύναμη Της Πίστης
Και τότε η Στυλιανή θυμήθηκε τον Τίμιο Σταυρό. Πετάχτηκε σαν ελατήριο από τη θέση της. Μάταια προσπάθησαν να την συγκρατήσουν εκείνοι που νόμιζαν πως πηγαίνει να δώσει τέλος στη ζωή της.
Σπεύδει και κατεβάζει το ιερό κειμήλιο από το εικονοστάσι με τρεμάμενα χέρια. Ασπάζεται ευλαβικά το σύμβολο της πίστης μας και πλησιάζοντας το παιδί της ακούμπησε το ιερό σύμβολο πάνω στην καρδούλα του και το έσφιξε στην αγκαλιά της.
– Τίμιε μου Σταυρέ, παρακάλεσε, να ζήσει το παιδί μου, να το βαπτίσω Σταύρο και να το κάνω ιερέα.
Η προσευχή της εισακούσθηκε και το παιδάκι άνοιξε τα ματάκια απορημένο με τον κόσμο που έβλεπε μπροστά του.
Έγινε όπως το έταξε η μητέρα. Και το νεκραναστημένο παιδάκι έγινε μεγαλώνοντας ο εξαιρετικά αγαπητός μας ιερέας, παπά-Σταύρος Τζαγκαράκης, που επί εφημερίας του ανθούσε η ενορία Περιβολίν και έχει καταγραφεί στα χρονικά του τόπου, από τους ίδιους τους πιστούς, ως ένας από τους πλέον φωτισμένους μας κληρικούς.

Από Το Το Βιβλίο “Τα Θαυμάσια Του Τιμίου Σταυρού Και Η Γερόντισσα Φιλοθέη Μοναχή Κατά Κόσμον Στυλιανή Χατζήνα” Των Εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.

[toula]

Κάποτε, ενώ περπατούσαμε στις όχθες της Νεκράς Θάλασσας, ο Γέροντας μου κι εγώ, διηγείτο στους Αδερφούς ο Αββάς Δουλάς, ο μαθητής του Οσίου Βησσαρίωνος(+17 Ιουνίου) κυριεύθηκα από υπερβολική δίψα.
– Διψώ, Αββά, είπα στον Γέροντά μου.
– Πιές από τη θάλασσα, μου είπε.
Τον κύτταξα με απορία. Πινόταν εκείνο το νερό, που ήταν όλο αλμύρα και θειάφι; Ο Γέροντας όμως είχε σταθή σε προσευχή και με το ευλογημένο του χέρι σταύρωνε τα νερά.
– Πιές, μου ξανάπε.
Υπήκουσα. Πήρα με τη χούφτα μου και ήπια. Το πικρό νερό της Νεκράς Θάλασσας είχε γίνει πιο γλυκό από το μέλι.
Σαν να είδα το θαύμα αυτό, ετοιμάστηκα να γεμίσω το μικρό λαγήνι που είχα μαζί μου.
– Γιατί το γεμίζεις; με ρώτησε ο Γέροντας.
– Για να το έχω, όταν διψάσω πάλι, Αββά.
Με κύτταξε με αυστηρό βλέμμα:
– Ο Θεός που είναι εδώ, ολιγόπιστε, είναι παντού.
***
Μερικοί μοναχοί επισκέφτηκαν κάποτε τον αββά Ποιμένα και τον ρώτησαν:
«Αββά, κατά τη γνώμη σου, αν ο αδελφός κοιμηθεί στην Εκκλησία στην ώρα της ακολουθίας, θα πρέπει να τον σκουντήσουμε για να ξυπνήσει;»
Περιμένοντας την απάντηση, τα μάτια των αδελφών ανοίχτηκαν διάπλατα και τα αυτιά τεντώθηκαν στο έπακρο μη χάσουν το παραμικρό από την απάντηση του αββά Ποιμένα.
«Στη θέση σας, απάντησε ήρεμα ο αββάς, θα έπαιρνα ένα μαξιλάρι να το βάλω κάτω από το κεφάλι για ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΠΑΥΣΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. Γιατί ο αδελφός για μένα είναι ο κρυμμένος Χριστός..»

[toula]

Άγιον Όρος - Το αγιορείτικο ήθος!

Το 1995, μαζί με κάποιον φίλο μου, πήγαμε για προσκύνημα στο Άγιον Όρος και επισκεφθήκαμε το κελί του πατρός. Π..., μαθητού του αγίου Παϊσίου. Από τότε πήγαινα συχνά στο κελί του γέροντα γιατί ένιωθα αναπαυμένος κοντά του! Μία φορά μου πρότεινε να διανυκτερεύσω στο κελί του και το δέχθηκα γιατί ήταν μεγάλη ευλογία για μένα! Σε κάποια στιγμή μου είπε πού να κοιμηθώ και δείχνοντάς μου τις κουβέρτες, μου υπέδειξε με ποια ακριβώς να σκεπαστώ! Δεν το έδωσα σημασία και πιστεύω εξαιτίας της θείας πρόνοιας, σε λίγη ώρα τον ρώτησα: " Πάτερ όταν ερχόταν και έμενε στο κελί σας ο άγιος Παΐσιος , ποιο κρεβάτι χρησιμοποιούσε; Και ο γέροντας μου απάντησε:
" Κοιμόταν στο κρεβάτι που θα κοιμηθείς και σκεπαζόταν με την κουβέρτα που θα σκεπαστείς"!!! Έμεινα έκπληκτος! Δεν θα μου το έλεγε αν δεν το ρωτούσα! Του αρκούσε να πάρω την ευλογία του αγίου Παϊσίου! Μακριά από κάθε πνεύμα επίδειξης και ματαιοδοξίας! Αυτό είναι το πνεύμα και το ήθος των αγωνιζόμενων πατέρων του Αγίου Όρους!
Να έχουμε την τίμια ευχή τους!

Μιλτιάδης Τσεσμετζής - Εκπαιδευτικός

[toula]

Όπου βλέπει αγάπη ο Ιησούς λυγίζει, ξέρετε, και φτάνει αμέσως. Σαν το "100" του Θεού. Φτάνει αμέσως. Όπου ιδεί αγάπη, όπου ιδεί καλοσύνη, όπου ιδεί ευσπλαχνία, όπου ιδεί απαλότητα, όπου ιδεί καλό, τρέχει αμέσως ο Κύριος. Γιʼ αυτό και γεμίζει η ψυχή μας αν κάνουμε αγάπη, με χαρά, με ειρήνη, με δύναμη.
π. Ανανίας Κουστένης (†)
Απόσπασμα από το βιβλίο:Λόγοι γʼ (σελ, 75-76)Εκδόσεις Αρμός
Από.ορθ.χρ.Ιεραποστολή.

[toula]

Ένα κερί αναμμένο ήταν και είναι ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.

Όταν, πριν χρόνια, αρχές της δεκαετἰας του 2000, βρεθήκαμε ως προσκυνητές στη Μονή οσίου Δαβίδ, στις Ροβιές Εύβοιας, οι μοναχοί μας πρότειναν να ανεβούμε σ’ ένα σημείο πάνω από το μοναστήρι και να δούμε την κουφάλα ενός δένδρου, όπου νύχτες ολόκληρες περνούσε προσευχόμενος, όπως και στη σπηλιά του οσίου Δαβίδ, ο νέος άγιος της Εκκλησίας μας Ιάκωβος Τσαλίκης.
Εκεί, όπου γονυπετής και με υψωμένα τα χέρια έκανε παρακλήσεις και διάβαζε το ψαλτήρι, με αμέτρητα πουλιά να κάθονται στα κλαδιά του πλατάνου σιωπηλά, λές και συμπροσεύχονταν μαζί του, μας δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι τον συναντήσαμε πνευματικά.
Ψηλόλιγνο, με βλέμμα καθαρό και φωτεινό. Αδύνατο και ασθενικό, που όμως δεν γόγγυσε και δε λύγισε ποτέ.
Άντεξε τη φτώχεια, άντεξε την περιφρόνηση, άντεξε τις ασχήμιες του κόσμου, άντεξε τους πειρασμούς, άντεξε τις δοκιμασίες, άντεξε την κοπιαστική εργασία.
Σ’ όλη του την επίγεια ζωή απέφευγε τη δόξα, σχεδόν κρυβόταν, κι όμως τελικά τον συνάντησε, και μάλιστα όχι οποιαδήποτε δόξα, αλλά αυτή του Θεού.

Είναι χαρακτηριστικό αυτό, που αναφέρει σ’ ένα βιβλίο του για τον αείμνηστο Μητροπολίτη Χαλκίδας Νικόλαο Σελέντη ο μακαριστός Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος.
Υπηρετούσε το 1973 στη Χαλκίδα ως αρχιδιάκονος και ιεροκήρυκας.
Συνοδεύοντας τον κυρό Νικόλαο βρέθηκε σε μια πανήγυρη της Μονής.
Μετά τη θεία λειτουργία ακολούθησε τράπεζα.
Ο άγιος Ιάκωβος δεν είχε αναλάβει ακόμη την ηγουμενία, αυτό έγινε το 1975.
Καθόταν σε μια γωνιά και κάθε φορά, που ο Μητροπολίτης του απηύθυνε το λόγο, η πρώτη κουβέντα, που έλεγε ήταν «με συγχωρείτε»!
Διακρίνοντας την ταπείνωσή του, που τον προφύλαγε από την υπερηφάνεια, ο Μητροπολίτης ανέφερε όταν έφυγαν στον αρχιδιάκονο: «Αυτός ο άνθρωπος είναι άγιος».
Το ίδιο είπαν και πρόσωπα, που προέβλεψε την ανέλιξή τους σε υψηλά αξιώματα, εκκλησιαστικά και πολιτειακά.
Το ίδιο έδειχναν και τα θαύματά του. Το ίδιο αποκαλύπτουν και οι… συνομιλίες του με τον όσιο Δαβίδ: «Όσιε μου Δαβίδ, σ, ένα τέταρτο πρέπει να είσαι εδώ, κι αν έρθεις, πέρνα να πάρεις και τον όσιο Ιωάννη».
Ή «Γέροντα, ήρθαν οι χωριανοί για την ανομβρία. Σε παρακαλώ τώρα, που θα πάμε, μπουμπούνισε, πρόσεξε να μη με ντροπιάσεις».
Ή «βλέπεις όσιε Δαβίδ τα γράμματα των ανθρώπων και τι ζητάνε. Εδώ σου έχω και τα ονόματά τους, φρόντισέ τους».
Ακριβώς τον ίδιο χαρακτηρισμό του απέδωσαν και οι χιλιάδες πιστοί, που τον προέπεμψαν στην τελευταία του κατοικία και η φωνή τους έφτασε ως ιαχή στον ουρανό: «Αγιος, άγιος… είσαι άγιος».
Ακτινοβολούσε το πρόσωπο του, έλαμπε, τυλιγόταν από ένα ανεξήγητο φως μπροστά στο θείο θυσιαστήριο.
Εκφραζόταν με το λόγο τον χωρίς προσποίηση, που έβγαινε από την καρδιά του και πήγαινε απ’ ευθείας στην καρδιά του άλλου, ομαλά, ίσα, αβίαστα, χωρίς απαίτηση προβολής, είτε επιβολής και επίδειξης.
Υπερνικούσε τις στείρες απαισιοδοξίες πως τάχα ο κόσμος δεν αλλάζει πορεία με μεμονωμένες μικρές προσπάθειες.
Αλλάζει, πώς δεν αλλάζει. Όπως ένα κερί φωτίζει μέσα στη νύχτα και κάνει τα πηχτά σκοτάδια να υποχωρούν.
Ένα κερί αναμμένο ήταν και είναι ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.
Τοῦ Λιβισίου τὸν γόνον, σεµνὸν Ἰάκωβον, τὸν ὕστερον ἐν µάνδρᾳ, τοῦ Δαβὶδ
προεστῶτα, πρεσβύτερον ὁµοῦ τε καὶ µοναχόν, ἐπαινέσωµεν ἅπαντες, ὥσπερ γὰρἄγγελοι ὤφθη ἐπὶ τῆς γῆς, τοῦ Κυρίου παντοκράτορος.
Τὴν θαυµαστὴν βιοτήν σου, πάτερ Ἰάκωβε, ἐν τῇ σεπτῇ µονῇ σου, τῶν ἀγγέλων ὁδῆµος, ἐθαύµασε καὶ ὕµνησε τὸν Χριστόν, τὸν πλουσίως κοσµήσαντα, σὲ τὸνφιλόθεον ἄνδρα ταῖς ἀρεταῖς, καὶ χαρίσµασι τοῦ Πνεύµατος.
Βλαστὲ σεπτῆς Θεοδώρας, πάτερ Ἰάκωβε, ταύτην ἐκτήσω πρώτην, ὁδηγὸν πρὸς τὰκρείττω, νηστείαις, ἀγρυπνίαις καὶ προσευχαῖς, καὶ ἠθῶν τελειότητι· ὅθεν ἐδέξωχαρίσµατα ἐκ Θεοῦ, µιµησάµενος τὸν βίον αὐτῆς.

Αποσπάσματα από το διαδίκτυο.

[toula]

Από τις εξομολογήσεις ,του Ιερού Αυγουστίνου,επισκόπου Ιππώνος.

Η ανθρώπινη Καρδία δεν ευρίσκει πουθενά την γαλήνην της έως ότου κατορθώσει να αναπαυθεί εις Σέ , Ω θεέ μου.
Εις την πίστιν δεν υπάρχει ούτε άνδρας ούτε γυναίκα αλλά εις όλα ο Χριστός.
Ο αδύνατος αλλά υπομονετικός ξεπερνά σε άθληση τον δυνατό και ανυπόμονο.
Ώ Κύριε η ζωή μου, το φως της ψυχής μου, οι δύναμης της Σωτηρίας μου, ο προστάτης μου, η πληρωμή και εξαγορά των αμαρτιών μου.

[toula]

Έχουμε μια τάση να υπερβάλλουμε για τα προβλήματά μας. Τραγικοποιούμε και το πιο μικρό, μεγενθύνοντάς το.
Όσο όμως το δίνουμε υπεραξία, τόσο το ισχυροποιούμε στον λογισμό μας ώστε και στη πραγματικότητα να μας καταβάλει.
Ευτυχισμένοι δεν είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν προβλήματα (διότι όλοι έχουν), αλλά αυτοί που αντιμετωπίζουν κάθε πρόβλημα με αισιοδοξία και ελπίδα.
Το θέμα δεν είναι να εστιάζουμε στο πρόβλημα (όπως πολλές φορές κάνουμε) αναλαμβάνοντας τον ρόλο του θύματος, αλλά να προχωρήσουμε στην λύση.
Όταν σπαταλάμε την ενέργεια μας στην δραματοποίηση των ζητημάτων που προκύπτουν στην καθημερινότητά μας, δεν φταίνε οι άλλοι, ούτε κανείς άλλος για την μιζέρια που έχουμε στην ζωή μας.
Το πρόβλημα υπάρχει και εμείς μοιρολογούσε αντί να το αντιμετωπίσουμε, αντί να δράσουμε ώστε να το ξεπεράσουμε.
Το δράμα που φέρνει υστερικές συμπεριφορές δυστυχώς συνηθίζεται στις ημέρες μας. Γι’ αυτό και εύκολα οι άνθρωποι τα χάνουν σε μια κρίσιμη κατάσταση ή σε κάτι αναπάντεχο.
Χρειάζεται να αποκτήσουμε μια απαλότητα και συγχρόνως μια ευκινησία σε αντίθεση με τα ξεσπάσματα και την δυσκινησία που γεννά το δράμα.
Η ευτυχία κρύβεται στην δίκη μας στάση ζωής.
Κάποιος έχει πρόβλημα και κάθεται και κλαψουρίζει αναλύοντας με τις ώρες τί τον βρήκε στα καλά καθούμενα· ενώ κάποιος άλλος περνά στη λύση του προβλήματός του, χωρίς δράματα και υστερίες, χωρίς κλαψουρίσματα και αναλύσεις.
Αντί να δραματοποιείς καταστάσεις, καλύτερα να δραστηροποιείσαι στην ζωή σου. Να έχεις θάρρος και μια συνετή αυτοπεποίθηση ώστε κάθε εμπόδιο να σε κάνει πιο δυνατό, πιο σοφό, πιο καλό, πιο ενάρετο.
Θυμάμαι μια φορά ως δόκιμος μοναχός που αντιμετώπισα μια δοκιμασία, αγανάκτησα δραματοποιώντας την κατάσταση. Τότε ένας μοναχός με είδε και μου είπε: Εντάξει, ηρέμησε λίγο, δεν σε σταύρωσαν κιόλας!
Όντως, τότε κατάλαβα ποσό είχα μεγενθύνει μέσα μου αυτό που καλέστηκα να αντιμετωπίσω. Τότε κατάλαβα ότι ο εγωισμός μου δεν μου επέτρεπε να δω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση αλλά δημιουργούσε μια απίστευτη υπερβολή.
Ας ζήσουμε αδελφοί μου με διάκριση, χωρίς υπερβολές και δράματα, χωρίς υστερίες και εγωισμούς, διότι το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να δυστυχήσουμε.
Η χαρά έρχεται όταν η πίστη γίνει σταθερή και ελπίδα θα μας κάνει πάντα να προσπαθούμε για το καλύτερο, χωρίς όμως εμμονές, χωρίς να φοβόμαστε την αποτυχία, χωρίς να μεγενθύνουμε τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς της ζωής μας.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Αν κάνεις ελεημοσύνη, κανένας δεν μπορεί να σου αφαιρέσει το κατόρθωμα. Έχει η ελεημοσύνη σου κατατεθεί στα Ουράνια ταμεία.
Αν κάνεις προσευχές συνεχείς και έντονες, κανείς δεν μπορεί να σου πάρει τον καρπό απ' αυτές. Έχει ριζωθεί στους Ουρανούς.
Αν κακοποιηθείς και ευεργετήσεις αυτόν που σε κακοποίησε, αν κακολογηθείς και υπομείνεις, αν σε βρίσουν και εσύ απαντήσεις με ωραία λόγια, όλα τα κατορθώματα αυτά επενδύονται στο αιώνιο μέλλον σου.

~ Ιερός Χρυσόστομος ~

[toula]

Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΗ ΖΗΤΑΕΙ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ...

Κάποτε την ώρα που προσευχόταν ο αββάς Μακάριος στο κελί του, άκουσε μια φωνή που έλεγε:
«Μακάριε, δεν έφθασες ακόμη στα μέτρα των τάδε γυναικών αυτής εδώ της πόλης».
Το πρωί ο Γέροντας σηκώθηκε, πήρε το βαϊτικο ραβδί του κι άρχισε να οδοιπορεί για την πόλη.
Όταν έφτασε στην πόλη και βρήκε το σπίτι, χτύπησε την πόρτα. Βγήκε η μία και τον υποδέχτηκε στο σπίτι. Αφού κάθισε για λίγο, ήρθε και η άλλη.
Τις κάλεσε, κι εκείνες ήρθαν και κάθισαν μαζί του. Τις λέει ο Γέροντας:
«Για σας έκανα τόση πορεία και υπέμεινα τόσο κόπο, ώσπου να φτάσω από την έρημο. Πέστε μου λοιπόν την εργασία σας, ποια είναι;»
«Πάτερ -του λένε- πίστεψέ μας, δεν είμαστε η καθεμιά μας έξω από την κλίνη του άνδρα της μέχρι σήμερα. Ποια εργασία λοιπόν ζητάς από μας;»
Ο Γέροντας έβαλε μετάνοια και τις παρακαλούσε:
«Φανερώστε μου το έργο σας».
Τότε του λένε:
«Εμείς κατά κόσμον είμαστε ξένες μεταξύ μας. Έτυχε όμως να παντρευτούμε δύο αδελφούς κατά σάρκα. Και να, εδώ και δεκαπέντε χρόνια ως σήμερα κατοικούμε σ΄ αυτό το σπίτι και δεν ξέρουμε να φιλονικήσαμε ποτέ ή να αναφερθήκαμε σε αισχρά πράγματα. Μάλιστα, ήρθε στο λογισμό μας να αφήσουμε τους άνδρες μας και να μπούμε στο τάγμα των μοναχών. Πολύ παρακαλέσαμε τους άνδρες μας να μας επιτρέψουν να φύγουμε, αλλά δεν τους πείσαμε. Έτσι, αφού δεν πετύχαμε αυτόν τον σκοπό, κάναμε συμφωνία μεταξύ μας και με τον Θεό, μέχρι τον θάνατό μας να μη βγει από το στόμα μας κανένας κοσμικός λόγος».
Όταν τ΄ άκουσε αυτά ο αββάς Μακάριος, είπε:
«Αληθινά, δεν υπάρχει παρθένα ή παντρεμένη ή μοναχός ή κοσμικός, ο Θεός την πρόθεση ζητάει και δίνει το Άγιο Πνεύμα σε όλους».

[toula]

Τό καλό εἶναι ποῦ δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Θεός.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ὁ Καλός Θεός τόν σημερινό κόσμο τόν φυλάει μέ τά δυό Του χέρια, παλιότερα μόνο μέ τό ἕνα.
Σήμερα, μέσα στούς τόσους κινδύνουν ποῦ ζῆ ὁ ἄνθρωπος, ὁ Θεός τόν φυλάει ὅπως ἡ μάνα τό μικρό παιδί, ὅταν ἀρχίζη νά περπατάη.
Τώρα μᾶς βοηθοῦν πιό πολύ ὁ..Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ Ἅγιοι, ἀλλά δέν τό καταλαβαίνουμε.
Ποῦ θά ἦταν ὁ κόσμος, ἄν δέν βοηθοῦσαν!… Τό μεγαλύτερο ποσοστό τῶν ἀνθρώπων παίρνει χάπια καί εἶναι σέ μία κατάσταση…
Ἄλλος μεθυσμένος, ἄλλος ἀπογοητευμένος, ἄλλος ζαλισμένος, ἄλλος ἀπό τούς πόνους ξενυχτισμένος.
Ὅλοι αὐτοί βλέπεις νά ὁδηγοῦν αὐτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, νά κάνουν ἐπικίνδυνες δουλειές, νά χειρίζωνται ἐπικίνδυνα μηχανήματα.
Εἶναι ὅλοι αὐτοί σέ κατάσταση νά ὁδηγοῦν; Μποροῦσε νά εἶχε σακατευθῆ ὁ κόσμος. Πῶς μᾶς φυλάει ὁ Θεός καί δέν τό καταλαβαίνουμε!
Παλιά, θυμᾶμαι, πήγαιναν οἱ γονεῖς στά χωράφια καί πολλές φορές μᾶς ἄφηναν στήν γειτόνισσα νά μᾶς προσέχη μαζί μέ τά παιδιά τά δικά της.
Ἀλλά τότε ἦταν ἰσορροπημένα τά παιδιά. Μία ματιά ἔριχνε ἡ γειτόνισσα καί ἔκανε τίς δουλειές της καί ἐμεῖς παίζαμε ἥσυχα.
Ἔτσι καί ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ Ἅγιοι παλιά μέ μία ματιά παρακολουθοῦσαν τόν κόσμο.
Σήμερα καί ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία καί οἱ Ἅγιοι τόν ἕναν πιάνουν ἀπό ΄δῶ, τόν ἄλλον ἀπό ΄κεῖ, γιατί οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι ἰσορροπημένοι.
Τώρα εἶναι μία κατάσταση… Θεός φυλάξοι!!!!

Πηγή: Κατηχητικό Σχολείο Οινόης