Ιστορία της Αγιογραφικής Τέχνης

Οτι έχει σχέση με την Αγιογραφία και τους Αγιογράφους.

Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές

Απάντηση
des
Νέο Μέλος
Νέο Μέλος
Δημοσιεύσεις: 2
Εγγραφή: Πέμ Μαρ 16, 2006 6:00 am

Ιστορία της Αγιογραφικής Τέχνης

Δημοσίευση από des »

Καλημέρα σας,

είμαι νέο μέλος και ψάχνω στοιχεία για την τέχνη της αγιογραφίας. Εχω ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό να φτιάχνω εικόνες από χόμπυ και ήθελα να μάθω περισσότερα για τις διάφορες σχολές και τεχνοτροπίες πάνω στην αγιογραφία, όπως Κρητική σχολή, Ρώσικη σχολή κλπ, πότε ξεκίνησαν, από τι εμπνεύστηκαν, τις διαφορές στην τεχνοτροπία τους και ό,τι άλλο χρήσιμο μπορώ να ανακαλύψω.
Εχω ψάξει αρκετά στο internet αλλά δεν έχω βρει κάτι ιδιαίτερα κατατοπιστικό , μόνο γενικές πληροφορίες.
Θα χαρώ πολύ αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει.
Misha
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3872
Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από Misha »

ΨΑΞΕ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΟ "ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ" ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ,ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ.


ΕΠΙΣΗΣ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΤΟΜΟ ,ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΕΓΕΘΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΣΕΛΙΔΟ ΕΡΓΟ.

ΔΕΣ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ.


"Η πάντιμος τέχνη της Εικονογραφίας της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι μία ιερά τέχνη και λειτουργική, όπως είναι όλαι αι εκκλησιαστικαί τέχναι, όπου έχουν σκοπόν πνευματικόν. Αι άγιαι αυταί τέχναι δεν θέλουν να στολίσουν μόνον τον ναόν με ζωγραφικήν δια να είναι ευχ άριστος και τερπνός εις τους εκκλησιαζομένους, ή να τέρψουν την ακοήν των με την μουσικήν, αλλά να τους ανεβάσουν είς τον μυστικόν κόσμον της πίστεως με την πνευματικήν κλίμακα, όπου έχει διαβαθμίδας ήγουν σκαλούνια, τας ιεράς τέχνας, την υμνολογίαν, την ψαλμωδίαν, τήν οικοδομήν, την αγιογραφίαν και τας λοιπάς τέχνας, οπού συνεργούν, όλες μαζί, εις το να μορφωθή μέσα εις τας ψυχάς των πιστών ο μυστικός Πράδεισος, ο ευωδιάζων με πνευματικήν ευωδίαν. Δια τούτο, τά έργα των εκκλησιαστικών τεχνών της Ανατολικής Εκκλησίας είναι υπομνήματα εις τον θείον λόγον.

Η τέχνη των Εικόνων εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν λέγεται Αγιογραφία, ως ζωγραφούσα άγια πρόσωπα και αγίας υποθέσεις. Ο δε αγιογράφος δεν είναι απλώς ένας τεχνίτης όπου κάμνει μίαν αναπαραστατικήν ζωγραφιάν επάνω εις κάποια θέματα θρησκευτικά, αλλά έχει πνευματικόν αξίωμα και πνευματικ ήν διακονίαν, την οποίαν επιτελεί εις την εκκλησίαν, ως ο ιερεύς και ο ιεροκήρυξ.

Η λειτουργική Εικών έχει θεολογικήν ένοιαν. Δεν είναι, ως είπαμεν, μία ζωγραφιά οπου γίνεται διά να τέρπη τους οφθαλμούς μας, η ακόμα διά να μας ενθυμίζη απλώς τά άγια πρόσωπα, όπως γίνεται με τας εικόνας οπου έχομεν δια να φέρνωμεν εις την μνήμην μας τους αγαπημένους συγγενείς και φίλους μας, αλλά είναι κατά τέτοιον τρόπον ζωγραφισμένη, ώστε να μας υψώνη από τον φθαρτόν κόσμον τούτον, και να μας κάμνη να οσφρανθώμεν εκείνον τον καινόν αέρα της Βασιλείας του Θεού. Δια τούτο δεν έχει καμμίαν ομοιότητα με τας ζωγραφίας οπού παριστάνουν με υλικόν τρόπον κάποια πρόσωπα, ακόμα και Αγίους, όπως γίνεται εις την θρησκευτικήν τέχνην της Δύσεως. Εις την λειτουργικήν εικόνα τά άγια πρόσωπα εικονίζονται εν αφθαρσία.

Δι' αυτήν την αιτίαν, η λειτουργική τέχνη δεν αλλάζει κάθε τόσον μαζί με τά άλλα ανθρώπινα πράγματα, αλλά είναι αμετακίνητος όπως η Εκκλησία του Χριστού, την οποίαν εκφράζει. Η ιερά παράδοσις είναι ο πύρινος στύλος οπού την οδηγεί μέσα εις την έρημον του ασταθούς κόσμου. Τούτο ξενίζει τους ανθρώπους του αιώνος τούτου, οι οποίοι δεν είναι εις θέσιν να εισδύσουν εις τον βυθόν της πνευματικής θαλάσσης, αλλά κολυμβούν εις την επιφάνειαν των αισθήσεων, παρασυρόμενοι από τά ρεύματα και τάς δίνας των υδάτων.

Η λειτουργική τέχνη τρέφει τον πιστόν με πνευματικά οράματα και ακούσματα, διυλίζουσα τα εισερχόμενα δια των πυλών των αισθήσεων, φαιδρύνουσα την ψυχήν αυτού με τον ουράνιον οίνον, και δωρούμενη εις αυτόν την ειρήνην της διανοίας.

Η παρούσα βίβλος είναι τεχνική και παραστατική, και ημπορεί ο αναγνώστης να νομίση ότι είναι άσχετος προς την θεολογίαν. Πλήν ας γνωρίζη, ότι εις την Ανατολικήν Εκκλησίαν τά πάντα είναι πνευματικά. Ούτω και εις την τέχνην της αγιογραφίας γίνονται πνευματικά ακόμα και τα βάναυσα εργαλεία, και τά χρώματα, και οι τοίχοι, και αι σανίδες, και όλα τά υλικά πράγματα καθαγιάζονται δια της χάρητος του Αγίου Πνεύματος, γινόμενα όργανα μιάς αγίας τέχνης.

Η τεχνική γνώσις ταύτης της τέχνης δεν είναι μόνον μία μηχανική εργασία, αλλά μετέχει από την πνευματικότητα και αγιότητα εκείνον των πραγμάτων οπου θέλει να παραστήση. Δια τούτο, και το τεχνικόν λεκτικόν της αγιογραφ ίας, αι ονομασίαι των εργαλείων και η έκφρασις οπού έχει το κάθε πράγμα εις αυτήν, έχει θρησκευτικόν χαρακτήρα. Και αυτά τά υλικά οπού μεταχειρίζεται ο Αγιογράφος, είναι ευλογημένα, ταπεινά , εύοσμα, λεπτά. Ούτω, διά να κάμη κάρβουνα με τα οποία σχεδιάζη, μεταχειρίζεται ξύλον άσηπτον ξηράς λεπτοκαρυάς ή μυρσίνης. Δια να κάμη σανίδα επάνω εις την οποίαν θα ζωγραφίση την εικόνα, μεταχειρίζεται την κυπάρισσον, την καρυδέαν, την καστανέαν, την πεύκην ή άλλο δένδρον ευωδιάζον. Τα χρώματα είναι τά περισσότερα χώματα της γής οπού μοσχοβολούν όταν βραχούν από το νερόν, ιδίως εις την ζωγραφικήν του τοίχου, και ευωδιάζουν όπως τά βουνά κατά τά πρωτοβρόχια η ωσάν ένα καινούριον κανάτι με δροσερόν νερόν. Εις το αυγόν βάζει ο τεχνίτης και ολίγον όξος, δια να το διατηρήση. Τα βερνίκια μοσχοβολούν ωσάν θυμίαμα, και ο ασπαζόμενος την εικόνα αισθάνεται οσμ ήν ευωδίας πνευματικής. Τα υλικά της εικόνος είναι τά χρώματα οπού τα περισσότερα είναι χώματα, το αυγόν με το όξος, ο κηρός, το ρετσίνι των πεύκων, η εύοσμος σαντράκα, το μαστίχι, το μέλι, το κομμίδι της μυγδαλιάς. Με ένα σύντομον λόγον η αγιασμένη τούτη τέχνη δεν μεταχειρίζεται χονδροειδή και πηκτά υλικά, όπως η κοσμική ζωγραφική οπού μεταχειρίζεται λινέλαια κάκοσμα και χρώματα πηκτά και βούρτσες χονδρότριχες.

Όσον διά το λεκτικόν της αγιογραφικής τέχνης, είναι ωσάν να αναγινώσκη κανείς κάποιον συναξάρι ή άλλο βιβλίον της θρησκείας, όταν διαβάζη κανέν τεχνικόν βιβλίον οπου να διαλαμβάνη δι αυτήν την τέχνην. Ούτω, αναγινώσκει λόγια όπως είναι τά ακόλουθα: Φιαλόεσσα εκκλησία, σεμνοχρωμία, στύλβωμα, περί λινών,περί λινωχρών , περί πυρρωδισμού, περί προπλασμού, περί σαρκωμάτων, περί λαμμάτων, περί κινναβάρεως, ερμηνε ία των μέτρων, ιστορία, ιστορίζω τοίχον, περί χρυσώματος, περί λινοκοπίας, πώς να ποιήσης βαφήν να σστιλβώνεται, βάλε εις χυβάδαν ψυμμίθι με διάκρισιν, κατασταλακτή, όξος αγνόν, χρώμα θαυμασιώτατον, αγιοκέρι, προπλαστάρι, λαμματίζω, λαγαρίζω ασβέστην, άφησε να ψυχιάση ο ασβέστης, βάλε την όψιν, περί ομματοφρυδίων, περί γλυκασμού, περί γανώματος, καθάρισον με λαγοπόδι, χρυσοκονδυλιά και χρυσοκονδυλίζω, β άλε είς την χωνίαν, άρτυσε βαφήν, τά ομματόκλαδα, κατενώπιον. κ.ά.

Ομιλώντας διά τεχνικά πράγματα, οι αγιογράφοι μεταχειρίζονται πολλάκις λόγια θρησκευτικά και θεολογικά, ως είναι δια παράδειγμα τά ακόλουθα: <<γράψον τά ψυμμιθίας όχι με μόνον άσπρον, αλλά με ολίγην ώχραν, δια να είναι ταπειναί και κατανυκτικαί>>,ή <<οι βαφές έχουν ούτω πολλήν γλυκύτητα και ευσέβειαν>>, κ.ά.

Το κάλλος εις την λειτουργικήν ζωγραφικήν είναι κάλλος πνευματικόν, και ουχί σαρκικόν. Η τέχνη αύτη είναι νηστευτική και λιτή, εκφράζουσα τη πτωχεία τα πλούσια, και όπως είναι το Ευαγγέλιον και η Παλαιά Διαθήκη συνοπτικά και συντομολόγα, ούτω και η Ορθόδοξος αγιογραφία είναι απλή χωρίς περιττά στολίδια και ματαίας επιδείξεις.

Οι παλαιοί εκείνοι αγιογράφοι ενήστευαν, δουλεύοντας, και οπόταν άρχιζαν μ ίαν εικόνα, άλλαζαν τα εσώρουχά των, διά να είναι καθαροί έσωθεν και έξωθεν, και εργαζόμενοι έψαλλαν, δια να γίνεται το έργον των με κατάνυξιν και δια να μην μετεωρίζεται ο νούς των είς τα εγκόσμια.

Δι΄ αυτό, αι κατ' εξοχήν λειτουργικαί και κατανυκτικώτεραι Εικόνες φαίνονται δύσμορφοι εις όσους έχουν το πνεύμα του κόσμου τούτου, τά δε πρόσωπα δεν έχουν κατ' αυτούς <<είδος, ουδέ κάλλος>>, καθ' όσον <<το φρόνημα της σαρκός έχθρα εις Θεόν>>( Ρωμ. η΄ 7).<< Η σάρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος, το δε Πνεύμα κατά της σαρκός>>(Γαλ.ε΄,17). Εις τας ιεράς εικόνας <<η σάρξ εσταύρωται σύν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις>>. Το πνευματικόν κάλλος των είναι <<η καλή αλοίωσις>> οπου έλεγεν ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος ότι έβλεπεν εις τα νηστευτικά πρόσωπα των πνευματικών τέκνων του, κατά την νηστείαν της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Η Μυστική Πύλη, η κατ' Ανατολάς, είναι και έσται κεκλεισμένη δι' όσους καταγίνονται με την σαρκικήν γνώσιν, η οποία <<φυσιοί>>, ήγουν κάμνει υπερήφανον τον άνθρωπον, κατά τον απόστολον Παύλον. Ενώ , <<οφθαλμοί Κυρίου επί τους ταπεινόφρονας, του ευφράναι αυτούς>>.

Όσην ευλάβειαν και ταπείνωσιν και πίστιν είχαν οι αγιογράφοι οπού εποίησαν τας σεβασμίας και αγίας εικόνας, άλλην τόσην ευλάβειαν και ταπείνωσιν και πίστιν πρέπει να έχωμεν και ημείς οπού τάς πρ
οσκυνούμεν, δια να αξιωθώμεν την μυστικήν χάριν οπού διαχύνεται από αυτάς, κατά τους λόγους τούτους του Αγίου Γρηγορίου του Θαυματουργού, όπου λέγει:<<Της αυτής δυνάμεως δείται προφητεύουσί τε και ακροωμένοις προφητών, και ουκ αν ακούσει προφήτου, ότω μη αυτώ προφητεύσαν Πνεύμα την σύνεσιν των αυτού λόγων εδωρήσατο>>."



ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
Από το βιβλίο του "ΕΚΦΡΑΣΙΣ της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑΣ" τόμος 2ος, του εκδοτικού οίκου "ΑΣΤΗΡ" ΑΛ.& Ε. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ. Β' έκδοσης Αθήνα 1960.
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />
des
Νέο Μέλος
Νέο Μέλος
Δημοσιεύσεις: 2
Εγγραφή: Πέμ Μαρ 16, 2006 6:00 am

Δημοσίευση από des »

Ευχαριστώ για την απάντηση, θα προσπαθήσω να βρω το βιβλίο αυτό στη Θεσ/νίκη αν και από την εισαγωγή νομίζω ότι δεν είναι αυτό που ψάχνω. Αν το έχεις διαβάσει ή το έχεις , μπορείς να μου πεις από τα περιεχόμενα αν υπάρχει κάποιο κεφάλαιο σχετικά με τις τεχνοτροπίες και την εξέλιξη της Αγιογραφίας ως τέχνη;
crux
Τακτικό Μέλος
Τακτικό Μέλος
Δημοσιεύσεις: 53
Εγγραφή: Δευ Σεπ 12, 2005 5:00 am

Δημοσίευση από crux »

Απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεσες δεν πρόκειται να βρείς σ' ένα βιβλίο. Το σωστό θα ήταν να πήγαινες σ' έναν αγιογράφο να σου δείξει στην πράξη τις διάφορες τεχνικές γιατί μέσα απο τα βιβλία το πιθανότερο είναι να μην καταλάβεις διαβάζοντας τις διαφορές απο τεχνική σε τεχνική.
Άβαταρ μέλους
spetzouras
Έμπειρος Αποστολέας
Έμπειρος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 262
Εγγραφή: Δευ Μαρ 27, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Lakonia
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από spetzouras »

Αδελφοί μου καλημέρα σε όλους!

θα συμφωνήσω με τον φίλο crux...

καλύτερα να βρεις έναν καλό και πιστό αγιογράφο και να συγκεντρωθείς σε μια "τεχνοτροπία" ώστε να προχωρήσεις και μετά αν θες το ψάχνεις περισσότερο με τα υπόλοιπα που αναφέρεις.

Να προσέξεις μόνο ο αγιογράφος που θα βρείς να είναι και λίγο Χριστιανός...
crux
Τακτικό Μέλος
Τακτικό Μέλος
Δημοσιεύσεις: 53
Εγγραφή: Δευ Σεπ 12, 2005 5:00 am

Δημοσίευση από crux »

Πάντως αν θές ν ασχοληθείς, καλο είναι ν αρχίσεις απο τα φαγιούμ...

'' Μπορούμε να οριοθετήσουμε την σχέσητων βυζαντινών εικόνων με τις νεκρικές προσωπογραφίες των φαγιούμ.
1.Τα δύο εικαστικά μεγέθη αποτελούν διακεκριμένες εικαστικές οντότητες,
οι οποίες, παρότι σχετίζονται, δεν ταυτίζονται, έχοντας η καθεμιά την δική
της φιλοσοφία και εικαστική έκφραση.
2.Η ομοιότητα των φαγιούμ και των εικόνων περιορίζεται στο στυλιστικό επί
πεδο και δεν προχωρά στο επίπεδο των βασικών ζωγραφικών αρχών και
της συνθεσης. Ετσι κοινά στοιχεία ειναι : η τεχνική (τέμπερα), η χρωμα-
τική δόμηση των μορφών ( απο σκούρα σε φωτεινά ), η μετωπικότητα, τα
μεγάλα μάτια, η πλαστικότητα των μορφών.
3.Η βαθύτερη εικαστική λογική είναι διαφορετική σε κάθε περίπτωση. Στα
φαγιούμ κυριαρχεί η νατουραλιστική επιδίωξη της αναπαράστασης και της
δημιουργίας μιας αντικειμενικής μορφής. Στις βυζαντινές εικόνες, η να-
τουραλιστική μορφή υπερβαίνει. Η ομοιότητα με το πρωτότυπο δεν είναι
το ζητούμενο. Η φυσική μορφή είναι το σημείο εκκινήσεως. Αναλύεται σε
επιμέρους μονάδες και ανασυντίθεται με εικαστικό λόγο και στόχο την κοι
νωνία εικόνας - θεατή. Ετσι η βυζαντινή μορφή είναι εικαστικό γεγονός
<νέα φύση> παρά την φύση, και δεν είναι αντικείμενο και αδρανές γε-
γονός. Ενεργεί ως προς τον θεατή και συνάπτει σχέση με αυτόν ζώντας
στον δικό του χωρόχρονο.
4.Μεγάλη είναι και η διαφορά όσων αφορά την εκφραστικότητα των μορ-
φών. Ενώ στα φαγιούμ η υποδήλωση ψυχικής καταστάσεως είναι ζητού
μενοκαι επιδιωκόμενο, στις εικόνες απουσιάζει σχεδόν τελείως κατι ανά
λογο. Η απουσία αυτή γίνεται κατανοητή στο πλαίσιο της προσπάθειας
των βυζαντινών να απομακρύνουν την εικόνα απο το περιστασιακό και
συμβατικό, ανάγοντας την σε εικόνα της υποστάσεως καθεαυτής.
Με βάση τα παραπάνω θεωρούμε αθέμιτη την ταύτιση βυζαντινών εικό-
νων και φαγιούμ. Τα δυο αυτά εικαστικά μεγέθη αποτελούν σώμα της ενι-
αίας ελληνικής παράδοσης. ''
Απάντηση

Επιστροφή στο “Αγιογραφία”