Δημοσιεύτηκε: Τρί Απρ 24, 2007 6:08 pm
Φίλε Μάνο,δεν έχω κανένα σκοπό να σε πω άπιστο.
Διαφωνώ σχεδόν με όλα όσα αναφέρεις στις παραθέσεις σου στο συγκεκριμένο θέμα,αλλά έχεις το δικαίωμα να ζεις όπως εσύ επιθυμείς και να έχεις τις προσωπικές σου αρχές και αντιλήψεις.
Δεν είμαι άγιος,αντιθέτως έχω διαπράξει κάθε είδους αμαρτία,αυτό όμως δεν με εμποδίζει από το να προσπαθώ για το τέλειο,και ας μην το πετυχαίνω.Αν σκέφτομαι "ρεαλιστικά",με τη έννοια που η εποχή μας έχει δώσει στη λέξη "ρεαλισμός",για ποιό λόγο να ακολουθώ το λόγο του Κυρίου?
Αν χωρίσω τη γυναίκα μου,ή την αρραβωνιστικιά μου,ή την κοπέλα μου,επειδή δεν έχει συχνά διάθεση για ερωτική συνεύρεση,για ποια υπέρβαση αγωνίζομαι?
Ποια ελευθερία ευαγγελίζομαι αν είμαι "δέσμιος" των ορμεμφύτων μου?
Τονίζω ότι είμαι δέσμιος των παθών μου,αλλά δεν είμαι ο συνήγορος τους.Αν αποδεχτώ την πτωτική μου κατάσταση ως το δέον,ελοχεύει ο κίνδυνος της πλάνης.
Η σχέση του άντρα με τη γυναίκα σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας,οφείλει να είναι "ισχυρότερη" από τη σχέση μεταξύ γονιών και παιδιών.Αν λοιπόν ο άντρας απορρίπτει η σύζυγο του για βιολογικές δυσλειτουργίες(ψυχρότητα στην ερωτική επαφή,στειρότητα,πρόωρη εκσπερμάτωση...) και τούμπαλιν,να υποθέσω ότι η εγκατάλειψη ενός τέκνου για βιολογικές δυσλειτουργίες(σύνδρομο Down,αναπηρίες...) είναι εξίσου μια ρεαλιστικά ορθή πράξη?
Δεν είμαι ούτε αναμάρτητος,ούτε τιμητής των πάντων.Όταν μάχεσαι όμως οφείλεις να γνωρίζεις τον αντίπαλο και χωρίς συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητας μας,πως θα υπάρξει μετάνοια?
Χριστός Ανέστη.
Διαφωνώ σχεδόν με όλα όσα αναφέρεις στις παραθέσεις σου στο συγκεκριμένο θέμα,αλλά έχεις το δικαίωμα να ζεις όπως εσύ επιθυμείς και να έχεις τις προσωπικές σου αρχές και αντιλήψεις.
Δεν είμαι άγιος,αντιθέτως έχω διαπράξει κάθε είδους αμαρτία,αυτό όμως δεν με εμποδίζει από το να προσπαθώ για το τέλειο,και ας μην το πετυχαίνω.Αν σκέφτομαι "ρεαλιστικά",με τη έννοια που η εποχή μας έχει δώσει στη λέξη "ρεαλισμός",για ποιό λόγο να ακολουθώ το λόγο του Κυρίου?
Αν χωρίσω τη γυναίκα μου,ή την αρραβωνιστικιά μου,ή την κοπέλα μου,επειδή δεν έχει συχνά διάθεση για ερωτική συνεύρεση,για ποια υπέρβαση αγωνίζομαι?
Ποια ελευθερία ευαγγελίζομαι αν είμαι "δέσμιος" των ορμεμφύτων μου?
Τονίζω ότι είμαι δέσμιος των παθών μου,αλλά δεν είμαι ο συνήγορος τους.Αν αποδεχτώ την πτωτική μου κατάσταση ως το δέον,ελοχεύει ο κίνδυνος της πλάνης.
Η σχέση του άντρα με τη γυναίκα σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας,οφείλει να είναι "ισχυρότερη" από τη σχέση μεταξύ γονιών και παιδιών.Αν λοιπόν ο άντρας απορρίπτει η σύζυγο του για βιολογικές δυσλειτουργίες(ψυχρότητα στην ερωτική επαφή,στειρότητα,πρόωρη εκσπερμάτωση...) και τούμπαλιν,να υποθέσω ότι η εγκατάλειψη ενός τέκνου για βιολογικές δυσλειτουργίες(σύνδρομο Down,αναπηρίες...) είναι εξίσου μια ρεαλιστικά ορθή πράξη?
Δεν είμαι ούτε αναμάρτητος,ούτε τιμητής των πάντων.Όταν μάχεσαι όμως οφείλεις να γνωρίζεις τον αντίπαλο και χωρίς συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητας μας,πως θα υπάρξει μετάνοια?
Χριστός Ανέστη.