Γεια σας και χρόνια πολλά
Είμαι νέος στο forum και δεν γνωρίζω αν έχετε αναφερθεί στο θέμα της εξελίξεως και του δαρβινισμού. Τον τελευταίο καιρό με απασχολεί πολυ το θέμα αυτό και δεν έχω καταφέρει μέχρι τώρα να λάβω ολοκληρωμένη απάντηση. Στην σχολή μου -Ψυχολογία- ακούω σχεδόν καθημερινά για την θεωρία αυτή και μάλιστα μερικοί καθηγητές την αναφέρουν ως «δόγμα», ως αποδεδειγμένη.
Κάποιοι ιερείς-θεολόγοι αποδέχονται εν μέρει την θεωρία αυτή ή τουλαχιστον δεν είναι αντίθετοι με αυτήν. Δηλαδή λένε "ο Θεός μας δημιούργησε. Τώρα με ποιον ακριβως τρόπο δεν έχει και πολλή σημασία-είτε από χώμα είτε από τον πίθηκο το ίδιο είναι." ʼλλοι ?οι περισσότεροι δηλαδή- ιερείς και θεολόγοι είναι καθέτως αντίθετοι με αυτήν.
Πολλοί επιστήμονες την απορρίπτουν ως αναπόδεικτη και μάλλον έχουν δίκαιο. Από την άλλη όσο αναπόδεικτη και αν είναι υπάρχουν μερικές σημαντικές ενδείξεις που χρήζουν τουλάχιστον ολίγης μελέτης-παλαιοληθικά ευρήματα, κρανία κ.α.
Προσωπικώς δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι προερχόμαστε απο «ερπετόμορφα ζώα του μακρινού παρελθόντος».
Μα καταλήγω ότι όσον αφορα την εν Χριστώ ζωή μας μάλλον δεν έχουν και καμια σημασία τελικά τέτοια ζητήματα προς την σωτηρία μας.
Το ενδιαφέρον μου είναι μάλλον φιλοσοφικό και κυρίως με ενδιαφέρει επειδή μέσω της επιστήμης που σπουδάζω πρεπει εν μέρει τουλάχιστον να γνωρίσω την θεωρία της εξελίξεως των ειδών. Διάβασα το βιβλίο «Εξέλιξη ή Δημιουργία;» του βιολόγου Β. Πολίτη όπου γίνεται προσπάθεια να επισημανθούν τα κυριότερα μειωνεκτήματα της θεωριας της εξέλιξης και ομολογώ ότι διαπίστωσα το πόσο σαθρή είναι η θεωρία αυτή μα και πάλι μένουν αναπάντητα κάποια ερωτήματα.
Ποιά είναι η δική σας γνώμη και τί γνωρίζετε για το όλο θέμα;
Εξέλιξη και Δαρβινισμός
Συντονιστής: Συντονιστές
Re: Εξέλιξη και Δαρβινισμός
Καλοσώρισες στο forum!Γεια σας και χρόνια πολλά
Είμαι νέος στο forum συζήτησης του Αγιορείτικου Ιστοχώρου και δεν γνωρίζω αν έχετε αναφερθεί στο θέμα της εξελίξεως και του δαρβινισμού. Τον τελευταίο καιρό με απασχολεί πολυ το θέμα αυτό και δεν έχω καταφέρει μέχρι τώρα να λάβω ολοκληρωμένη απάντηση. Στην σχολή μου -Ψυχολογία- ακούω σχεδόν καθημερινά για την θεωρία αυτή και μάλιστα μερικοί καθηγητές την αναφέρουν ως «δόγμα», ως αποδεδειγμένη.
Κάποιοι ιερείς-θεολόγοι αποδέχονται εν μέρει την θεωρία αυτή ή τουλαχιστον δεν είναι αντίθετοι με αυτήν. Δηλαδή λένε "ο Θεός μας δημιούργησε. Τώρα με ποιον ακριβως τρόπο δεν έχει και πολλή σημασία-είτε από χώμα είτε από τον πίθηκο το ίδιο είναι." Άλλοι οι περισσότεροι δηλαδή- ιερείς και θεολόγοι είναι καθέτως αντίθετοι με αυτήν.
Πολλοί επιστήμονες την απορρίπτουν ως αναπόδεικτη και μάλλον έχουν δίκαιο. Από την άλλη όσο αναπόδεικτη και αν είναι υπάρχουν μερικές σημαντικές ενδείξεις που χρήζουν τουλάχιστον ολίγης μελέτης-παλαιοληθικά ευρήματα, κρανία κ.α.
Προσωπικώς δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι προερχόμαστε απο «ερπετόμορφα ζώα του μακρινού παρελθόντος».
Μα καταλήγω ότι όσον αφορα την εν Χριστώ ζωή μας μάλλον δεν έχουν και καμια σημασία τελικά τέτοια ζητήματα προς την σωτηρία μας.
Το ενδιαφέρον μου είναι μάλλον φιλοσοφικό και κυρίως με ενδιαφέρει επειδή μέσω της επιστήμης που σπουδάζω πρεπει εν μέρει τουλάχιστον να γνωρίσω την θεωρία της εξελίξεως των ειδών. Διάβασα το βιβλίο «Εξέλιξη ή Δημιουργία;» του βιολόγου Β. Πολίτη όπου γίνεται προσπάθεια να επισημανθούν τα κυριότερα μειωνεκτήματα της θεωριας της εξέλιξης και ομολογώ ότι διαπίστωσα το πόσο σαθρή είναι η θεωρία αυτή μα και πάλι μένουν αναπάντητα κάποια ερωτήματα.
Ποιά είναι η δική σας γνώμη και τί γνωρίζετε για το όλο θέμα;
Το θέμα της "Δαρβινικής θεωρίας της εξελήξεως των ειδών" που αναφέρεσαι είναι μεγάλο και σοβαρό. Επί τούτου του μετώπου αγωνίζονται κυρίως οι Προτεστάντες Χριστιανοί στίς Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Εκεί σε μερικές πολιτείες του Νότου η Δαρβινική θεωρία δεν διδάσκεται στα σχολεία ενώ σε άλλα σχολεία διδάσκεται παράλληλα με την Γένεση.
Οργανισμός αφιερωμένος σε αυτό τον αγώνα είναι το Institute for Creation Research http://www.icr.org/
Η συγκεκριμένη "Θεωρία" είχε "γονατίσει" ακόμη και τον μακαριστό γ. Παϊσιο όταν ήταν μικρός όπως καταγράφεται στο βιβλίο "Βίος Γερόντος Παϊσίου του Αγιορείτου" Ισαάκ Ιερομονάχου, Άγιον Όρος
Αυτά προς το παρόν επί του θέματος.
Christos
Η θεωρία της εξέλιξης ΔΕΝ είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ επιστημονική
Η θεωρία της εξέλιξης ΔΕΝ αποδεικνύεται με ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ επιστημονικές μεθόδους. Είναι απλά ένα ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ φιλοσοφικό ΔΟΓΜΑ και ΤΙΠΟΤΑ περισσότερο.
Για όποιον θέλει με ειλικρίνεια και απροκατάληπτα να προσεγγίσει το θέμα, του προτείνω να μελετήσει τα δύο επόμενα επιστημονικά βιβλία:
1) «Συμβολή στην τελετή λήξεως της θεωρίας της εξελίξεως. Ή πως ελίσσονται οι εξελικτικοί για να πείσουν ότι τα ήδη εξελίσσονται». Το βιβλίο έγραψε ο Φυσικός επιστήμων (και Αρχιμανδρίτης) Ιωάννης Κωστώφ και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το βιβλίο στηρίζεται σε πλούσια διεθνή και έγκυρη επιστημονική βιβλιογραφία. Αποδεικνύεται ότι τα συμπεράσματα των εξελικτικών στηρίζονται σε ΑΝΑΠΟΔΕΙΚΤΕΣ ( με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ επιστήμη ) ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ. Επίσης αποκαλύπτονται και κάποιες ΔΟΛΙΕΣ ΑΠΑΤΕΣ που χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς από κάποιους εξελικτικούς, για να «αποδείξουν» τα επιχειρήματα τους.
2) «Η μυθολογία της σύγχρονης Γεωλογίας». Το βιβλίο έγραψε ο σπουδαίος επιστήμονας Απόστολος Φράγκος, με πολλά πτυχία, που ήταν σύμβουλος της NASA και Καθηγητής Πανεπιστημίου Θετικών επιστημών στην Αμερική.
Η θεωρία της εξέλιξης, έχει περάσει και μέσα στην Γεωλογία. Αυτό το βιβλίο αποδεικνύει ότι αυτές οι θεωρίες ( της εξέλιξης ) είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΕΣ και ΜΗ επιστημονικές ( σύμφωνα με την ΑΛΗΘΙΝΗ επιστήμη ). Και αυτό το βιβλίο στηρίζεται σε πλούσια διεθνή και έγκυρη επιστημονική βιβλιογραφία. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σταυρός», Αθήνα.
Για όποιον θέλει με ειλικρίνεια και απροκατάληπτα να προσεγγίσει το θέμα, του προτείνω να μελετήσει τα δύο επόμενα επιστημονικά βιβλία:
1) «Συμβολή στην τελετή λήξεως της θεωρίας της εξελίξεως. Ή πως ελίσσονται οι εξελικτικοί για να πείσουν ότι τα ήδη εξελίσσονται». Το βιβλίο έγραψε ο Φυσικός επιστήμων (και Αρχιμανδρίτης) Ιωάννης Κωστώφ και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το βιβλίο στηρίζεται σε πλούσια διεθνή και έγκυρη επιστημονική βιβλιογραφία. Αποδεικνύεται ότι τα συμπεράσματα των εξελικτικών στηρίζονται σε ΑΝΑΠΟΔΕΙΚΤΕΣ ( με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ επιστήμη ) ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ. Επίσης αποκαλύπτονται και κάποιες ΔΟΛΙΕΣ ΑΠΑΤΕΣ που χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς από κάποιους εξελικτικούς, για να «αποδείξουν» τα επιχειρήματα τους.
2) «Η μυθολογία της σύγχρονης Γεωλογίας». Το βιβλίο έγραψε ο σπουδαίος επιστήμονας Απόστολος Φράγκος, με πολλά πτυχία, που ήταν σύμβουλος της NASA και Καθηγητής Πανεπιστημίου Θετικών επιστημών στην Αμερική.
Η θεωρία της εξέλιξης, έχει περάσει και μέσα στην Γεωλογία. Αυτό το βιβλίο αποδεικνύει ότι αυτές οι θεωρίες ( της εξέλιξης ) είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΕΣ και ΜΗ επιστημονικές ( σύμφωνα με την ΑΛΗΘΙΝΗ επιστήμη ). Και αυτό το βιβλίο στηρίζεται σε πλούσια διεθνή και έγκυρη επιστημονική βιβλιογραφία. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σταυρός», Αθήνα.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Iosif την Δευ Μαρ 27, 2006 5:20 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Τέλειος Θεός, και τέλειος και ΑΠΟΛΥΤΑ αναμάρτητος άνθρωπος, και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Σωτήρας τού κόσμου, Ιησούς Χριστός: «Εγώ θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, έως την συντέλεια τού κόσμου».
-
nousgr
- Τακτικό Μέλος
- Δημοσιεύσεις: 67
- Εγγραφή: Τετ Ιουν 01, 2005 5:00 am
- Τοποθεσία: Πάτρα
- Επικοινωνία:
Επιστήμη και θρησκεία: Η ΣΠΕΡΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΣ
Στο παρακάτω κείμενο, γίνεται πλάγια αναφορά σε έναν από τους πιο γνωστούς κόμπους της σύγχρονης χριστιανικής σκέψης, τη σχέση των ιερών Γραφών με τα ευρήματα της σημερινής επιστήμης. Το κείμενο του γιατρού Αλέξανδρου Καλόμοιρου, παρακάμπτει υποδειγματικά κάθε διαμάχη επιστήμης και "θρησκείας", κάθε υποτιθέμενη αντίφαση ανάμεσα σε "θεωρία δημιουργίας" και σε "θεωρία εξελίξεως", διότι απλούστατα κάθε τέτοια διαμάχη είναι τεχνητή και ξένη προς το νόημα της αληθινής θεολογίας. Η θεολογία είναι γνώση για τα πράγματα μέσα στο φωτισμό του αγίου Πνεύματος, ώστε ο αληθινός θεολόγος μόνον κέρδος έχει από τη μελέτη της αληθινής επιστήμης. Κάθε στροφή της καρδιάς στα μυστήρια της δημιουργίας, κάθε πλούτος γλωσσικός, κάθε διευκρίνιση και λεπτολογία που διδάσκουν οι έμπειροι παρατηρητές, ανοίγει δρόμους στο Πνεύμα το άγιο, καθώς πέφτουν τα φράγματα της γλώσσας, που σαν οχυρά εμποδίζουν την ψυχή να δεχτεί τον αληθινό φωτισμό.
Η αγία Γραφή και οι πατέρες της Εκκλησίας μας διδάσκουν την εικόνα ενός σύμπαντος σε δυναμική εξέλιξη, που ανεβαίνει τα σκαλιά από το ατελές προς το τέλειο. Αυτή η δυναμικότητα του κόσμου και η ιεραρχία των όντων, μέσα σ' έναν σύνδεσμο φυσικής ενότητας, είναι το νόημα του οράματος του προφήτη Μωυσή, και όχι κάποια υπερβατική κοσμογραφία. όπως τα γεγονότα που περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη ερμηνεύονται θεολογικά και μόνον εν Χριστώ, έτσι και η κοσμολογία της έχει θεολογικό κυρίως και όχι περιγραφικό νόημα. Οι περιγραφές της μπορούν να βρούν την τάξη και την ερμηνεία τους, μέσα από την περιγραφική γνώση της εκάστοτε επιστήμης, κατά το παράδειγμα που μας άφησε ο Μέγας Βασίλειος με την "Εξαήμερο". Κανένας σχολαστικός ορθολογισμός, κανένας φονταμενταλισμός που διδάσκει την "κατά λέξη" ερμηνεία των Γραφών δεν θα καταφέρει ποτέ να αρθρώσει θεολογικό και πνευματικό νόημα. Θα στήνει μονάχα ιδεολογικά οχυρά γλωσσικής τρομοκρατίας, από εκείνα που πολλοί χριστιανοί, παραδόξως, θεωρούν μνημεία αγιότητας.
------
Η ΣΠΕΡΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΣ
Το σύμπαν προέρχεται από έναν "σπόρο". Τα άστρα, τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι είμαστε βλαστοί που φύτρωσαν από τον ίδιο αρχικό σπόρο. Αυτός ο απειροελάχιστος σπόρος είχε μέσα του τις θείες καταβολές των πάντων. Όπως οι καταβολές ολοκλήρου του δένδρου υπάρχουν στον σπόρο του, όταν το δένδρο ακόμη δεν υπάρχει, έτσι και οι καταβολές του σύμπαντος υπήρχαν στον αρχικό "σπόρο" όταν το σύμπαν ακόμη, δεν υπήρχε. Και όπως ο σπόρος του δένδρου δίνει πρώτα ένα μικρό βλαστό που μεγαλώνει και διακλαδίζεται και επεκτείνεται και υψώνεται, έτσι και ο "σπόρος" του σύμπαντος. άστρα, φυτά, ζώα και άνθρωποι είμαστε βλαστάρια του ίδιου "σπόρου". Αναπτυχθήκαμε, το κάθε πλάσμα με τη σειρά του, όπως στο δένδρο τα κλαδιά, τα φύλλα και οι καρποί. όλα όμως υπήρχαν σπερματικά από την αρχή. "Τα πάντα υπήρχαν στην πρώτη του Θεού για τη δημιουργία κίνηση, σαν κάποια σπερματική δύναμη που κατατέθηκε για τη γένεση του παντός, όμως τα καθ' έκαστον όντα δεν υπήρχαν ακόμη ενεργείΑ", λέγει ο άγ. Γρηγόριος. Και όταν λέγει ο άγιος "τα πάντα" εννοεί και τον χρόνο μέσα στον οποίο τα πάντα κινούνται και αναπτύσσονται. Γιατί ο χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο από μια διάσταση του σύμπαντος, μια συνάρτηση της κίνησης των καθ' έκαστον στοιχείων του. Ο χρόνος, η μάζα, η έκταση είναι διαστάσεις του σύμπαντος. Εμείς που είμαστε μέρος του σύμπαντος τίποτε δεν μπορούμε να καταλάβουμε χωρίς αυτά. Ο Θεός όμως, που είναι ο δημιουργός τους, είναι έξω απ' όλα αυτά.
έχουμε επομένως φυσική συγγένεια τα δημιουργήματα μεταξύ μας, γιατί προερχόμαστε από τον ίδιο και μοναδικό σπόρο που η δύναμη του Θεού εποίησε, και που εικόνες του είναι όλοι οι άλλοι σπόροι από τους οποίους το κάθε τι προέρχεται, αυξάνει και, σιγά-σιγά, αναπτύσσεται και τελειοποιείται. Ο Θεός όμως είναι το απόλυτα άλλο. Ανάμεσα στον Θεό και τον κόσμο υπάρχει η απόλυτη διάκριση. Τίποτε στην κτίση δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Θεό. Εν τούτοις τα πάντα εξαρτώνται από Εκείνον, και διατηρούνται στο είναι από την αγάπη και την ενέργειά Του. όμως αυτή η δημιουργική και συνεκτική ενέργεια θέλησε να βάλει τα πάντα στην πρώτη αρχή, "Εν αρχή". Ο ουρανός και η γή και όλα όσα έδωσε η γή βρίσκονται σ' αυτήν την πρώτη αρχή. Αυτή εμπεριέχει τους γόνους του σύμπαντος που θα δώσουν "εν καιρώ", όλα όσα πρόκειται να έλθουν στο είναι. Αυτή η πρώτη αρχή "κοιλοπονώντας τη γέννηση των πάντων, λόγω της δυνάμεως που κατέθεσε μέσα σ' αυτήν ο Δημιουργός, αναμένει τους κατάλληλους χρόνους για να φέρει στο φανερό, με τη Θεία προσταγή, όσα πρόκειται να γεννηθούν απ' αυτήν", λέγει ο Μέγας Βασίλειος. Και συμπληρώνει ο άγιος Γρηγόριος: "Η αθρόα των όντων καταβολή, που έγινε από την άφραστη Δύναμη του Θεού, ονομάσθηκε από το Μωυσή "αρχή", δηλαδή κεφάλαιο, μέσα στην οποία είχε τη σύστασή του το πάν... Γιατί όλων των όντων τις αφορμές και τις αιτίες και τις δυνάμεις, όλες μαζί ταυτόχρονα και ακαριαία κατέθεσε ο Θεός, και μέσα στην πρώτη κίνηση του θελήματός Του βρισκόταν η ουσία του κάθε όντος, ο ουρανός, ο αιθέρας, τα άστρα, το πύρ, ο αέρας, η θάλασσα, η γή, τα ζώα και τα φυτά". Τα πάντα από μία αρχή, από έναν σπόρο προέρχονται, μέσα στον οποίο ο Θεός έβαλε την γονική δύναμη που τα γέννησε όταν ήρθε ο καιρός τους. Τα πάντα λοιπόν συγγενεύουν μεταξύ τους, αφού έχουν κοινή καταγωγή τον εν αρχή σπόρο, και είναι βλαστοί, κλαδιά, φύλλα, καρποί του ίδιου δένδρου. "έτσι, λέγει ο Μέγας Βασίλειος, έχοντας δεχθεί η ακολουθία της φύσεως την αρχή από το πρώτο πρόσταγμα, διεξέρχεται όλον τον εφεξής χρόνο, μέχρις ότου έλθει στην κοινή συντέλεια του παντός". Η ακολουθία της φύσεως είναι μία και ενιαία, αφού έχει την ρίζα της και την αρχή της στο πρώτο πρόσταγμα του Θεού, το περιεκτικό των πάντων.
Το σύμπαν, για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, είναι ένα ζωντανό πλάσμα που πάλλει από κίνηση, αναπτύσσεται και διαμορφώνεται μέσα στο χρόνο, όπως και όλα τα άλλα πλάσματα μέσα του, ένα πλάσμα με ζωή και κίνηση που, όπως όλα τα επί μέρους πλάσματα, έχει κι αυτό τις καταβολές του όλες στον αρχικό σπόρο του. Η ορθολογιστική ανθρώπινη σκέψη ταξινόμησε τα δημιουργήματα σε οργανικά και ανόργανα, σε έμψυχα και άψυχα, σε έμβια όντα και σε χωρίς ζωή. Μόνον τώρα τελευταία άρχισαν οι σοφοί να καταλαβαίνουν με κόπο πόσο έξω από την πραγματικότητα βρίσκονται οι σχηματοποιήσεις αυτές. όλα φύτρωσαν από τον ίδιο σπόρο, όσα σ' αυτόν έχουν τις ρίζες τους, όλα έχουν την ίδια αρχή που τα περιέχει μέσα της σπερματικά. Ολόκληρος ο ουρανός και η γή και όλα όσα έδωσαν και δίνουν περιέχονται σπερματικά μέσα στην "αρχή" που "εποίησεν ο Θεός". (Γεν. α:1) Μέσα σ' αυτήν την σπερματική αρχή βρίσκονται με τη σειρά τους τα σπέρματα όλων των δημιουργημάτων προ-τοποθετημένα και θα φυτρώσουν στον καιρό τους, όταν έρθει η ώρα τους. "Εκάστου γένους τας απαρχάς νυν, οιονεί σπέρματά τινα της φύσεως προβληθήναι κελεύει^ το δε πλήθος αυτώ εν τη μετά ταύτα διαδοχή ταμιεύεται, όταν αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι δέη". (Μ. Βασ., PG 29:149C) Η θεία ενέργεια, η δημιουργός και συνεκτική και ζωοποιός δύναμη, χωρίς την οποία τίποτε δεν μπορεί να σταθεί ούτε στιγμή, είναι ενέργεια θείας αγάπης, δωρεά ζωής και δημιουργικότητας, κάλεσμα των δημιουργημάτων σε δημιουργική συμμετοχή και όχι μόνο σε απλή, παθητική ύπαρξη. Τα δημιουργήματα δέχθηκαν στην σπερματική τους καταβολή την δυνατότητα συμμετοχής στη δημιουργική διαδικασία, μία ικανότητα δικής τους αντίδρασης στους εξωτερικούς ερεθισμούς, στα εμπόδια και τις αντιξοότητες, μία ικανότητα δικής τους επιλογής των γονικών δυνατοτήτων που έβαλε ο Θεός σαν κεφάλαιο μέσα τους. Η αγάπη του Θεού θέλησε τα πλάσματά του να έχουν φυσικά μέσα τους, μέχρις ένα σημείο, την δυνατότητα να επιλέξουν την μελλοντική τους πορεία προς την ολοκλήρωση των σπερματικών καταβολών που έβαλε ο ίδιος μέσα τους. Η δυνατότητα αυτή της επιλογής των γονικών μεταβολών για την προσαρμογή στις συνθήκες του περιβάλλοντος δίνει στα δημιουργήματα μία πραγματικά δική τους ύπαρξη, μυστήριο κι αυτό από το ξεχείλισμα της θείας αγάπης. Αυτές οι γενετικές καταβολές όμως δεν πρέπει να νο
μισθεί ότι δίδουν μια ομαλά συνεχή αλλαγή και ανάπτυξη, αφού οι ίδιες εξασφαλίζουν την σταθερότητα του είδους. Η ανάπτυξη είναι κλιμακωτή, με τη μορφή αιφνίδιων γενετικών μεταλλαγών σε κάποιο άτομο ενός σταθερού κατά πάντα είδους που, στη συνέχεια, κληρονομεί στους απογόνους του, σταθερά και πάλι, την διαφοροποίησή του. "Λοιπόν, πραγματικά, λέγει ο άγιος Γρηγόριος, σαν από σκαλοπάτια η φύση ανεβάζει τα ιδιώματα της ζωής από τα μικρότερα προς το τέλειο".
ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΖΩΗ
"Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γήν". (Γεν. α:1) "Από τα δύο άκρα (ουρανό και γή) μας κάνει νύξη για την ύπαρξη του παντός", λέγει ο Μέγας Βασίλειος, "δίνοντας στον μεν ουρανό τα πρεσβεία της Γενέσεως και λέγοντας ότι η γή έχει δεύτερη σειρά στην ύπαρξη. Πάντως, και ό,τι υπάρχει μεταξύ των δύο έγινε και αυτό μαζί μ' αυτά. ώστε και τίποτε να μήν πεί για τα στοιχεία του πυρός, του ύδατος και του αέρος, εσύ, με τη σύνεση που έχεις, πρέπει να καταλαβαίνεις, ότι μαζί με τ' άλλα βρίσκονται ανακατεμένα και τα λοιπά, και μαζί με τη γή θα βρείς και το νερό και τον αέρα και το πύρ". Δηλαδή, αναφέροντας η Αγ. Γραφή τον ουρανό, και την γή εννοεί και όλα όσα βρίσκονται μέσα σ' αυτά: τα άστρα, τον ήλιο, το φεγγάρι, το πύρ, το νερό, τον αέρα και όλα τα στοιχεία του σύμπαντος. όλα υπάρχουν ήδη την πρώτη μέρα της δημιουργίας. "Δημιούργησε ο Θεός τον ουρανό και την γή, όχι μισό από το καθένα, αλλά ολόκληρο τον ουρανό και ολόκληρη τη γή, τόσο την ουσία όσο και τη μορφή τους. Γιατί δεν είναι εφευρέτης σχημάτων ο Θεός, αλλά δημιουργός της φύσεως των όντων... Πολλά αποσιώπησε (η Γραφή) γυμνάζοντας το νού μας να δουλεύει, δίνοντάς του με λίγα την αφορμή να καταλαβαίνει και τα υπόλοιπα", συμπληρώνει ο Μέγας Βασίλειος. Ο ήλιος, τα άστρα και το φεγγάρι υπάρχουν λοιπόν από την πρώτη "μέρα" αν και αόρατα στη γή. αν φάνηκαν στο στερέωμα μόνο την τέταρτη "μέρα" αυτό έγινε γιατί η πυκνότητα των υδρατμών που σκέπαζε τη γή ήταν τέτοια που, στην αρχή, επικρατούσε επάνω της "σκότος αβύσσου". όσο οι υδρατμοί κρύωναν και γίνονταν ωκεανός τόσο αραίωναν. Το φως του ήλιου πέρασε στην αρχή, διάχυτα, έφερε την εναλλαγή της μέρας και της νύχτας, και έθρεψε τα βότανα και τα δένδρα που φύτρωσαν στην πρώτη ξηρά. Το νερό ήταν το στοιχείο που κυριαρχούσε πάνω στη γή. Μέσα σ' αυτό το νερό δημιουργεί ο Θεός, από την πρώτη κι όλας "μέρα" την πρώτη ζωή. "Και Πνεύμα Θεού, φησίν, επεφέρετο επάνω του ύδατος. (Γεν. α:2) Πνεύμα Θεού το άγιον είρηται... και μηδέν άλλο Πνεύμα Θεού ή το άγιον, το της θείας και μακαρίας Τριάδος συμπληρωτικόν, ονομάζεσθαι". Το άγιο Πνεύμα, λοιπόν, επεφέρετο επάνω στα ύδατα συνεχώς και όχι μία μόνο φορά, όπως το πουλί, που συνεχώς κάθεται πάνω στα αβγά του, δίνοντας στα έμβρυα που είναι μέσα τους τη σιγανή και προοδευτική ανάπτυξη. Το Πνεύμα "συνέθαλπε" και "εζωογόνει" την φύση των υδάτων μεταγγίζοντάς τους μια ζωτική δύναμη, ώστε να γεννήσουν μέσα τους την πρώτη ζωή. Η πρώτη ζωή γεννήθηκε την πρώτη "μέρα" μέσα στο νερό. Για το τι έγινε από κεί και πέρα μέσα στο νερό, για το πώς αναπτύχθηκε η ζωή μέσα σ' αυτό δεν αναφέρει άλλο η Αγία Γραφή. Μόνον ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι "και η θάλασσα τα παντοδαπά γένη των πλωτών ώδινε... πάν ύδωρ ηπείγετο τω δημιουργικώ προστάγματι υπουργείν". (ΕΠΕ 4:264) Η Γραφή αποσιωπά "εξ' ολίγων αφορμήν παρεχομένη επιλογίζεσθαι τα λειπόμενα, τον ημέτερον νούν γυμνάζουσα". Την πέμπτη "μέρα" όμως γράφει: "Και είπεν ο Θεός^ εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και πετεινά πετόμενα επί της γης... Και εγένετο ούτως. Και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα και πάσαν ψυχήν ζων ερπετών, ά εξήγαγε τα ύδατα κατά γένη αυτών, και πάν πετεινόν πτερωτόν κατά γένος". (Γεν. α:20-21) Εξ-άγω σημαίνει άγω, οδηγώ κάτι έξω από κάτι άλλο μέσα στο οποίο ήταν πρίν. Τα νερά βγάζουν στην ξηρά ζώα που έρπουν, ψάρια που έχουν την ικανότητα να αναπνέουν και μέσα στο νερό και έξω στην ξηρά, αλλά και ερπετά πολλές φορές τεραστίων διαστάσεων "τα κήτη τα μεγάλα", τους αμφίβιους δεινόσαυρους, που σιγά-σιγά κατοίκησαν την ξηρά. Κήτη εμείς ονομάζουμε τις φάλαινες, που είναι θηλαστικά, ζώα δηλαδή της έκτης "μέρας". Η Αγία Γραφή, όμως, μιλάει για ερπετά, ζώα δηλαδή που γεννούν αβγά σαν τα ψάρια, και τέτοια μεγάλα κήτη-ερπετά είναι μόνον οι δεινόσαυροι. Μιλάει ακόμη για πουλιά. "Ερπετά και πετεινά"^ την ίδια πέμπτη "μέρα". Τα πουλιά, όπως και τα ερπετά, γεννούν αβγά. Δεν έχουν την ικανότητα, που έχουν τα ανώτερα ζώα της έκτης "μέρας", να μεγαλώνουν τα παιδιά τους μέσα στο ίδιο τους το σώμα, και μετά να τα θηλάζουν. όπως δείχνουν οι απολιθωμένοι σκελετοί, εξ άλλου, τα πρώτα πουλιά ήταν ερπετά πτερωτά, και γενικά τα πουλιά και τα ερπετά είναι ζώα συγγενικά.
Η θάλασσα είναι η μητέρα της ζωής. Ο άνθρωπος το νοιώθει αυτό στα κύτταρά του. "όποτε δώ θάλασσα - έγραφε ο Κόντογλου- ξεπετά η καρδιά μου. Θαρρείς πώς δεν έχω βγεί από την κοιλιά της μάνας μου, αλλά από τη θάλασσα. Δεν ξέρω καλά-καλά αν γεννήθηκα στη στεριά ή μέσα στο νερό. Ακούγω από μακρυά τη βουή της και δροσίζεται η ψυχή μου πρίν να την δώ. Καταλαβαίνω πώς με καλεί κοντά της, σαν τη λιονταρίνα που ρυάζεται και γυρεύει τα λιονταρόπουλά της... Πρίν να πλαστεί ο άνθρωπος απάνω στη γή, αυτά τα ίδια τα νερά βογκούσανε κι αφρίζανε μέσα στον έρημο τον κόσμο, κάτω από τον έρημον ουρανό, τα ίδια τα κύματα ξεσπούσανε καταπάνω στις έρημες στεριές, που δεν υπήρχε ακόμα επάνω τους, μήτε ζώο, μήτε άνθρωπος, μήτε μαμούνι. Τα νερά όμως της θάλασσας ήτανε γεμάτα από πλήθος πλάσματα, μ' όλο που πάνω σ' αυτή δεν αρμένιζε τίποτα. Μονάχα ο ήλιος την κοντάριζε με τις πυρωμένες σαγίτες του από την ώρα που έβγαινε ως την ώρα που βουτούσε πίσω από το έρημο πέλαγο, κατά το βασίλεμα, και το φεγγάρι πλανιότανε από πάνω της, βουβό, λυπημένο, σαν κομμένο κεφάλι δίχως αίμα, ρίχνοντας απάνω στ' ατέλειωτα νερά της το υδραργυρένιο κρύο φως του". (Από "το Αϊβαλί η πατρίδα μου", Η μάνα μου η θάλασσα, Εκδ. Αστήρ) Από την πρώτη "μέρα" της δημιουργίας ωκεανός σκέπαζε όλη τη γή, και το Πνεύμα το άγιο σκέπαζε τον ωκεανό. Μέσα σ' εκείνη την "κολυμβήθρα" του Αγίου Πνεύματος και του ύδατος γεννήθηκαν τα κύτταρά μας. Εκεί πρωτοέζησε η ανάξια ζωή μας, "εξ ύδατος και Πνεύματος". Απ' το νερό της θάλασσας ξεπήδησε η πρώτη ζωή, η φθαρτή. Απ' το νερό του Βαπτιστηρίου αναδύθηκε η δεύτερη ζωή, η άφθαρτη. Παντού νερό. "Φωνή Κυρίου ως φωνή υδάτων πολλών".
ΚΑΘΑΠΕΡ ΔΙΑ ΒΑΘΜΩΝ ΕΠΙ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟΝ
"Γι' αυτό, λέγει ο άγιος Γρηγόριος, ο άνθρωπος κατασκευάστηκε τελευταίος μετά τα φυτά και τα ζώα, γιατί η φύση ακολουθεί μια προϊούσα οδό προς το τέλειο". Τελευταίο βλαστάρι της φύσεως, ο άνθρωπος, ο γλυκύς καρπός του δένδρου, το τέλειο γέννημα του σύμπαντος, "τέλος το σκοπιμώτατον και ύστατον δημιουργίας απάσης, δι' ήν ο κόσμος εγένετο^ και σού τη γεννήσει, η αιώνιος του Κτίστου βουλή πεπλήρωται". (Αγ. Ανδρ. Κρήτης, Προσόμοιον) Τελευταίο βλαστάρι και ύστατος καρπός της δημιουργίας όλης, αλλά και ο τελικός σκοπός της, η "επτάστερος Κόρη" της ανθρωπότητος, αλλά και Μητέρα όλων μας, "η παγκόσμιος χαρά", "η Θεόν σωματώσασα", "το φαιδρόν ενδιαίτημα" και ο "ναός ο πανυπέρτιμος" του Κυρίου, το τέλος, αλλά και η απαρχή του ανθρωπίνου γένους "εξ ής ανέπλασε φύσιν βροτών άπασαν Χριστός", "της ακτίστου και κτιστής φύσεως το μεθόριον". Τα σκαλοπάτια που ανέβηκε η κτίση οδηγούν στον άνθρωπο, και τα σκαλοπάτια που ανέβηκε η ανθρωπότητα οδηγούν στην "βαστάσασα εν μήτρα τον Ποιητήν των Αγγέλων", στο "θείο όχημα του Θεού", την "Κυρία της κτίσεως". Αυτή είναι "πάσης της κτίσεως το θαυμαστόν δημιούργημα", "το έσχατον της δογματικής θεολογίας, η ακροστιχίς των Γραφών", "δι' ής προσκυνούμεν μία Τριάδος Θεότητα", η "απάντων των λόγων επίλογος". (Θεοτοκάριον) Η φύση είναι ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο που αναπτύχθηκε από ένα και μοναδικό σπόρο, σαν δένδρο. "όπως στο σιτάρι ή σε κάποιο άλλο από τα σπέρματα περιλαμβάνεται δυνάμει ολόκληρο το στάχυ... φανερώνοντας με κάποια φυσική τάξη τη δύναμη που βρίσκεται μέσα στο σπέρμα", λέγει ο άγιος Γρηγόριος, "έτσι και στην αρχή, στο "σπόρο" του σύμπαντος περιλαμβανόταν δυνάμει ολόκληρο το σύμπαν, που φανερώθηκε και αναπτύχθηκε προοδευτικά με το πέρασμα του χρόνου, όπως φανερώνεται σιγά σιγά ένα δένδρο και παίρνει την τελική του μορφή". Ο Χριστός είναι και
του σπόρου ο Δημιουργός, και ο Σπορέας, και ο Καλλιεργητής, αλλά και ο τελικός Καρπός του παραδείσιου δένδρου της Ζωής, "εξ ού φαγόντες ου θνήσκομεν", η προαιώνια Βουλή του Πατρός. Αυτός που ένωσε στο Πρόσωπό του, ασύγχυτα, την Θεότητα και την δημιουργία της, μέσα στη μήτρα της Παρθένου, στην ακρότητα της θείας αγάπης. Ο χρόνος, στην διάρκεια του οποίου έγιναν όλα αυτά, είναι συστατικό του ίδιου του αναπτυσσόμενου "δένδρου". "Χρόνος δε έστι το συμπαρεκτεινόμενον τη συστάσει του κόσμου διάστημα". (Μ. Βασ. PG 29:560 Β΄) Δεν χρειάσθηκε ο Θεός χρόνο για να μας δημιουργήσει, η δημιουργία τον χρειάζεται, αφού είναι διάστασή της. "Συμφυής άρα τω κόσμω και τοις εν αυτώ ζώοις τε και φυτοίς η του χρόνου διέξοδος υπέστη". (Μ. Βασ. ΕΠΕ 4:38) Και είτε "μέρα" πείς είτε "αιώνα", το ίδιο λές, γιατί για τον Θεό "ημέρα μία ώσπερ χίλια έτη και χίλια έτη ως ημέρα μία". "ώστε κάν ημέραν είπης κάν αιώνα, την αυτήν ερείς έννοιαν". (Μ. Βασ. ΕΠΕ 4:98) Η κτιστή φύση είναι "αδύνατο να υπάρξει χωρίς αλλοίωση", λέγει κι ο άγιος Γρηγόριος. H δημιουργία ακολούθησε μία άνοδο από το ατελές προς το τέλειο. Αναπτύχθηκε και τελειοποιήθηκε φανερώνοντας με τάξη "την εγκειμένην τω σπέρματι δύναμιν". "Τελευταίος μετά από κάθε έμψυχο, λέγει η αγία Γραφή ότι έγινε ο άνθρωπος... γιατί βλέπει μια αναγκαία ακολουθία τάξεως, να είναι το τέλειο τελευταίο".
Του Αλέξανδρου Καλόμοιρου
Πηγή: περιοδικό Επίγνωση, τ. 91
Η αγία Γραφή και οι πατέρες της Εκκλησίας μας διδάσκουν την εικόνα ενός σύμπαντος σε δυναμική εξέλιξη, που ανεβαίνει τα σκαλιά από το ατελές προς το τέλειο. Αυτή η δυναμικότητα του κόσμου και η ιεραρχία των όντων, μέσα σ' έναν σύνδεσμο φυσικής ενότητας, είναι το νόημα του οράματος του προφήτη Μωυσή, και όχι κάποια υπερβατική κοσμογραφία. όπως τα γεγονότα που περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη ερμηνεύονται θεολογικά και μόνον εν Χριστώ, έτσι και η κοσμολογία της έχει θεολογικό κυρίως και όχι περιγραφικό νόημα. Οι περιγραφές της μπορούν να βρούν την τάξη και την ερμηνεία τους, μέσα από την περιγραφική γνώση της εκάστοτε επιστήμης, κατά το παράδειγμα που μας άφησε ο Μέγας Βασίλειος με την "Εξαήμερο". Κανένας σχολαστικός ορθολογισμός, κανένας φονταμενταλισμός που διδάσκει την "κατά λέξη" ερμηνεία των Γραφών δεν θα καταφέρει ποτέ να αρθρώσει θεολογικό και πνευματικό νόημα. Θα στήνει μονάχα ιδεολογικά οχυρά γλωσσικής τρομοκρατίας, από εκείνα που πολλοί χριστιανοί, παραδόξως, θεωρούν μνημεία αγιότητας.
------
Η ΣΠΕΡΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΣ
Το σύμπαν προέρχεται από έναν "σπόρο". Τα άστρα, τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι είμαστε βλαστοί που φύτρωσαν από τον ίδιο αρχικό σπόρο. Αυτός ο απειροελάχιστος σπόρος είχε μέσα του τις θείες καταβολές των πάντων. Όπως οι καταβολές ολοκλήρου του δένδρου υπάρχουν στον σπόρο του, όταν το δένδρο ακόμη δεν υπάρχει, έτσι και οι καταβολές του σύμπαντος υπήρχαν στον αρχικό "σπόρο" όταν το σύμπαν ακόμη, δεν υπήρχε. Και όπως ο σπόρος του δένδρου δίνει πρώτα ένα μικρό βλαστό που μεγαλώνει και διακλαδίζεται και επεκτείνεται και υψώνεται, έτσι και ο "σπόρος" του σύμπαντος. άστρα, φυτά, ζώα και άνθρωποι είμαστε βλαστάρια του ίδιου "σπόρου". Αναπτυχθήκαμε, το κάθε πλάσμα με τη σειρά του, όπως στο δένδρο τα κλαδιά, τα φύλλα και οι καρποί. όλα όμως υπήρχαν σπερματικά από την αρχή. "Τα πάντα υπήρχαν στην πρώτη του Θεού για τη δημιουργία κίνηση, σαν κάποια σπερματική δύναμη που κατατέθηκε για τη γένεση του παντός, όμως τα καθ' έκαστον όντα δεν υπήρχαν ακόμη ενεργείΑ", λέγει ο άγ. Γρηγόριος. Και όταν λέγει ο άγιος "τα πάντα" εννοεί και τον χρόνο μέσα στον οποίο τα πάντα κινούνται και αναπτύσσονται. Γιατί ο χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο από μια διάσταση του σύμπαντος, μια συνάρτηση της κίνησης των καθ' έκαστον στοιχείων του. Ο χρόνος, η μάζα, η έκταση είναι διαστάσεις του σύμπαντος. Εμείς που είμαστε μέρος του σύμπαντος τίποτε δεν μπορούμε να καταλάβουμε χωρίς αυτά. Ο Θεός όμως, που είναι ο δημιουργός τους, είναι έξω απ' όλα αυτά.
έχουμε επομένως φυσική συγγένεια τα δημιουργήματα μεταξύ μας, γιατί προερχόμαστε από τον ίδιο και μοναδικό σπόρο που η δύναμη του Θεού εποίησε, και που εικόνες του είναι όλοι οι άλλοι σπόροι από τους οποίους το κάθε τι προέρχεται, αυξάνει και, σιγά-σιγά, αναπτύσσεται και τελειοποιείται. Ο Θεός όμως είναι το απόλυτα άλλο. Ανάμεσα στον Θεό και τον κόσμο υπάρχει η απόλυτη διάκριση. Τίποτε στην κτίση δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Θεό. Εν τούτοις τα πάντα εξαρτώνται από Εκείνον, και διατηρούνται στο είναι από την αγάπη και την ενέργειά Του. όμως αυτή η δημιουργική και συνεκτική ενέργεια θέλησε να βάλει τα πάντα στην πρώτη αρχή, "Εν αρχή". Ο ουρανός και η γή και όλα όσα έδωσε η γή βρίσκονται σ' αυτήν την πρώτη αρχή. Αυτή εμπεριέχει τους γόνους του σύμπαντος που θα δώσουν "εν καιρώ", όλα όσα πρόκειται να έλθουν στο είναι. Αυτή η πρώτη αρχή "κοιλοπονώντας τη γέννηση των πάντων, λόγω της δυνάμεως που κατέθεσε μέσα σ' αυτήν ο Δημιουργός, αναμένει τους κατάλληλους χρόνους για να φέρει στο φανερό, με τη Θεία προσταγή, όσα πρόκειται να γεννηθούν απ' αυτήν", λέγει ο Μέγας Βασίλειος. Και συμπληρώνει ο άγιος Γρηγόριος: "Η αθρόα των όντων καταβολή, που έγινε από την άφραστη Δύναμη του Θεού, ονομάσθηκε από το Μωυσή "αρχή", δηλαδή κεφάλαιο, μέσα στην οποία είχε τη σύστασή του το πάν... Γιατί όλων των όντων τις αφορμές και τις αιτίες και τις δυνάμεις, όλες μαζί ταυτόχρονα και ακαριαία κατέθεσε ο Θεός, και μέσα στην πρώτη κίνηση του θελήματός Του βρισκόταν η ουσία του κάθε όντος, ο ουρανός, ο αιθέρας, τα άστρα, το πύρ, ο αέρας, η θάλασσα, η γή, τα ζώα και τα φυτά". Τα πάντα από μία αρχή, από έναν σπόρο προέρχονται, μέσα στον οποίο ο Θεός έβαλε την γονική δύναμη που τα γέννησε όταν ήρθε ο καιρός τους. Τα πάντα λοιπόν συγγενεύουν μεταξύ τους, αφού έχουν κοινή καταγωγή τον εν αρχή σπόρο, και είναι βλαστοί, κλαδιά, φύλλα, καρποί του ίδιου δένδρου. "έτσι, λέγει ο Μέγας Βασίλειος, έχοντας δεχθεί η ακολουθία της φύσεως την αρχή από το πρώτο πρόσταγμα, διεξέρχεται όλον τον εφεξής χρόνο, μέχρις ότου έλθει στην κοινή συντέλεια του παντός". Η ακολουθία της φύσεως είναι μία και ενιαία, αφού έχει την ρίζα της και την αρχή της στο πρώτο πρόσταγμα του Θεού, το περιεκτικό των πάντων.
Το σύμπαν, για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, είναι ένα ζωντανό πλάσμα που πάλλει από κίνηση, αναπτύσσεται και διαμορφώνεται μέσα στο χρόνο, όπως και όλα τα άλλα πλάσματα μέσα του, ένα πλάσμα με ζωή και κίνηση που, όπως όλα τα επί μέρους πλάσματα, έχει κι αυτό τις καταβολές του όλες στον αρχικό σπόρο του. Η ορθολογιστική ανθρώπινη σκέψη ταξινόμησε τα δημιουργήματα σε οργανικά και ανόργανα, σε έμψυχα και άψυχα, σε έμβια όντα και σε χωρίς ζωή. Μόνον τώρα τελευταία άρχισαν οι σοφοί να καταλαβαίνουν με κόπο πόσο έξω από την πραγματικότητα βρίσκονται οι σχηματοποιήσεις αυτές. όλα φύτρωσαν από τον ίδιο σπόρο, όσα σ' αυτόν έχουν τις ρίζες τους, όλα έχουν την ίδια αρχή που τα περιέχει μέσα της σπερματικά. Ολόκληρος ο ουρανός και η γή και όλα όσα έδωσαν και δίνουν περιέχονται σπερματικά μέσα στην "αρχή" που "εποίησεν ο Θεός". (Γεν. α:1) Μέσα σ' αυτήν την σπερματική αρχή βρίσκονται με τη σειρά τους τα σπέρματα όλων των δημιουργημάτων προ-τοποθετημένα και θα φυτρώσουν στον καιρό τους, όταν έρθει η ώρα τους. "Εκάστου γένους τας απαρχάς νυν, οιονεί σπέρματά τινα της φύσεως προβληθήναι κελεύει^ το δε πλήθος αυτώ εν τη μετά ταύτα διαδοχή ταμιεύεται, όταν αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι δέη". (Μ. Βασ., PG 29:149C) Η θεία ενέργεια, η δημιουργός και συνεκτική και ζωοποιός δύναμη, χωρίς την οποία τίποτε δεν μπορεί να σταθεί ούτε στιγμή, είναι ενέργεια θείας αγάπης, δωρεά ζωής και δημιουργικότητας, κάλεσμα των δημιουργημάτων σε δημιουργική συμμετοχή και όχι μόνο σε απλή, παθητική ύπαρξη. Τα δημιουργήματα δέχθηκαν στην σπερματική τους καταβολή την δυνατότητα συμμετοχής στη δημιουργική διαδικασία, μία ικανότητα δικής τους αντίδρασης στους εξωτερικούς ερεθισμούς, στα εμπόδια και τις αντιξοότητες, μία ικανότητα δικής τους επιλογής των γονικών δυνατοτήτων που έβαλε ο Θεός σαν κεφάλαιο μέσα τους. Η αγάπη του Θεού θέλησε τα πλάσματά του να έχουν φυσικά μέσα τους, μέχρις ένα σημείο, την δυνατότητα να επιλέξουν την μελλοντική τους πορεία προς την ολοκλήρωση των σπερματικών καταβολών που έβαλε ο ίδιος μέσα τους. Η δυνατότητα αυτή της επιλογής των γονικών μεταβολών για την προσαρμογή στις συνθήκες του περιβάλλοντος δίνει στα δημιουργήματα μία πραγματικά δική τους ύπαρξη, μυστήριο κι αυτό από το ξεχείλισμα της θείας αγάπης. Αυτές οι γενετικές καταβολές όμως δεν πρέπει να νο
μισθεί ότι δίδουν μια ομαλά συνεχή αλλαγή και ανάπτυξη, αφού οι ίδιες εξασφαλίζουν την σταθερότητα του είδους. Η ανάπτυξη είναι κλιμακωτή, με τη μορφή αιφνίδιων γενετικών μεταλλαγών σε κάποιο άτομο ενός σταθερού κατά πάντα είδους που, στη συνέχεια, κληρονομεί στους απογόνους του, σταθερά και πάλι, την διαφοροποίησή του. "Λοιπόν, πραγματικά, λέγει ο άγιος Γρηγόριος, σαν από σκαλοπάτια η φύση ανεβάζει τα ιδιώματα της ζωής από τα μικρότερα προς το τέλειο".
ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΖΩΗ
"Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γήν". (Γεν. α:1) "Από τα δύο άκρα (ουρανό και γή) μας κάνει νύξη για την ύπαρξη του παντός", λέγει ο Μέγας Βασίλειος, "δίνοντας στον μεν ουρανό τα πρεσβεία της Γενέσεως και λέγοντας ότι η γή έχει δεύτερη σειρά στην ύπαρξη. Πάντως, και ό,τι υπάρχει μεταξύ των δύο έγινε και αυτό μαζί μ' αυτά. ώστε και τίποτε να μήν πεί για τα στοιχεία του πυρός, του ύδατος και του αέρος, εσύ, με τη σύνεση που έχεις, πρέπει να καταλαβαίνεις, ότι μαζί με τ' άλλα βρίσκονται ανακατεμένα και τα λοιπά, και μαζί με τη γή θα βρείς και το νερό και τον αέρα και το πύρ". Δηλαδή, αναφέροντας η Αγ. Γραφή τον ουρανό, και την γή εννοεί και όλα όσα βρίσκονται μέσα σ' αυτά: τα άστρα, τον ήλιο, το φεγγάρι, το πύρ, το νερό, τον αέρα και όλα τα στοιχεία του σύμπαντος. όλα υπάρχουν ήδη την πρώτη μέρα της δημιουργίας. "Δημιούργησε ο Θεός τον ουρανό και την γή, όχι μισό από το καθένα, αλλά ολόκληρο τον ουρανό και ολόκληρη τη γή, τόσο την ουσία όσο και τη μορφή τους. Γιατί δεν είναι εφευρέτης σχημάτων ο Θεός, αλλά δημιουργός της φύσεως των όντων... Πολλά αποσιώπησε (η Γραφή) γυμνάζοντας το νού μας να δουλεύει, δίνοντάς του με λίγα την αφορμή να καταλαβαίνει και τα υπόλοιπα", συμπληρώνει ο Μέγας Βασίλειος. Ο ήλιος, τα άστρα και το φεγγάρι υπάρχουν λοιπόν από την πρώτη "μέρα" αν και αόρατα στη γή. αν φάνηκαν στο στερέωμα μόνο την τέταρτη "μέρα" αυτό έγινε γιατί η πυκνότητα των υδρατμών που σκέπαζε τη γή ήταν τέτοια που, στην αρχή, επικρατούσε επάνω της "σκότος αβύσσου". όσο οι υδρατμοί κρύωναν και γίνονταν ωκεανός τόσο αραίωναν. Το φως του ήλιου πέρασε στην αρχή, διάχυτα, έφερε την εναλλαγή της μέρας και της νύχτας, και έθρεψε τα βότανα και τα δένδρα που φύτρωσαν στην πρώτη ξηρά. Το νερό ήταν το στοιχείο που κυριαρχούσε πάνω στη γή. Μέσα σ' αυτό το νερό δημιουργεί ο Θεός, από την πρώτη κι όλας "μέρα" την πρώτη ζωή. "Και Πνεύμα Θεού, φησίν, επεφέρετο επάνω του ύδατος. (Γεν. α:2) Πνεύμα Θεού το άγιον είρηται... και μηδέν άλλο Πνεύμα Θεού ή το άγιον, το της θείας και μακαρίας Τριάδος συμπληρωτικόν, ονομάζεσθαι". Το άγιο Πνεύμα, λοιπόν, επεφέρετο επάνω στα ύδατα συνεχώς και όχι μία μόνο φορά, όπως το πουλί, που συνεχώς κάθεται πάνω στα αβγά του, δίνοντας στα έμβρυα που είναι μέσα τους τη σιγανή και προοδευτική ανάπτυξη. Το Πνεύμα "συνέθαλπε" και "εζωογόνει" την φύση των υδάτων μεταγγίζοντάς τους μια ζωτική δύναμη, ώστε να γεννήσουν μέσα τους την πρώτη ζωή. Η πρώτη ζωή γεννήθηκε την πρώτη "μέρα" μέσα στο νερό. Για το τι έγινε από κεί και πέρα μέσα στο νερό, για το πώς αναπτύχθηκε η ζωή μέσα σ' αυτό δεν αναφέρει άλλο η Αγία Γραφή. Μόνον ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι "και η θάλασσα τα παντοδαπά γένη των πλωτών ώδινε... πάν ύδωρ ηπείγετο τω δημιουργικώ προστάγματι υπουργείν". (ΕΠΕ 4:264) Η Γραφή αποσιωπά "εξ' ολίγων αφορμήν παρεχομένη επιλογίζεσθαι τα λειπόμενα, τον ημέτερον νούν γυμνάζουσα". Την πέμπτη "μέρα" όμως γράφει: "Και είπεν ο Θεός^ εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και πετεινά πετόμενα επί της γης... Και εγένετο ούτως. Και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα και πάσαν ψυχήν ζων ερπετών, ά εξήγαγε τα ύδατα κατά γένη αυτών, και πάν πετεινόν πτερωτόν κατά γένος". (Γεν. α:20-21) Εξ-άγω σημαίνει άγω, οδηγώ κάτι έξω από κάτι άλλο μέσα στο οποίο ήταν πρίν. Τα νερά βγάζουν στην ξηρά ζώα που έρπουν, ψάρια που έχουν την ικανότητα να αναπνέουν και μέσα στο νερό και έξω στην ξηρά, αλλά και ερπετά πολλές φορές τεραστίων διαστάσεων "τα κήτη τα μεγάλα", τους αμφίβιους δεινόσαυρους, που σιγά-σιγά κατοίκησαν την ξηρά. Κήτη εμείς ονομάζουμε τις φάλαινες, που είναι θηλαστικά, ζώα δηλαδή της έκτης "μέρας". Η Αγία Γραφή, όμως, μιλάει για ερπετά, ζώα δηλαδή που γεννούν αβγά σαν τα ψάρια, και τέτοια μεγάλα κήτη-ερπετά είναι μόνον οι δεινόσαυροι. Μιλάει ακόμη για πουλιά. "Ερπετά και πετεινά"^ την ίδια πέμπτη "μέρα". Τα πουλιά, όπως και τα ερπετά, γεννούν αβγά. Δεν έχουν την ικανότητα, που έχουν τα ανώτερα ζώα της έκτης "μέρας", να μεγαλώνουν τα παιδιά τους μέσα στο ίδιο τους το σώμα, και μετά να τα θηλάζουν. όπως δείχνουν οι απολιθωμένοι σκελετοί, εξ άλλου, τα πρώτα πουλιά ήταν ερπετά πτερωτά, και γενικά τα πουλιά και τα ερπετά είναι ζώα συγγενικά.
Η θάλασσα είναι η μητέρα της ζωής. Ο άνθρωπος το νοιώθει αυτό στα κύτταρά του. "όποτε δώ θάλασσα - έγραφε ο Κόντογλου- ξεπετά η καρδιά μου. Θαρρείς πώς δεν έχω βγεί από την κοιλιά της μάνας μου, αλλά από τη θάλασσα. Δεν ξέρω καλά-καλά αν γεννήθηκα στη στεριά ή μέσα στο νερό. Ακούγω από μακρυά τη βουή της και δροσίζεται η ψυχή μου πρίν να την δώ. Καταλαβαίνω πώς με καλεί κοντά της, σαν τη λιονταρίνα που ρυάζεται και γυρεύει τα λιονταρόπουλά της... Πρίν να πλαστεί ο άνθρωπος απάνω στη γή, αυτά τα ίδια τα νερά βογκούσανε κι αφρίζανε μέσα στον έρημο τον κόσμο, κάτω από τον έρημον ουρανό, τα ίδια τα κύματα ξεσπούσανε καταπάνω στις έρημες στεριές, που δεν υπήρχε ακόμα επάνω τους, μήτε ζώο, μήτε άνθρωπος, μήτε μαμούνι. Τα νερά όμως της θάλασσας ήτανε γεμάτα από πλήθος πλάσματα, μ' όλο που πάνω σ' αυτή δεν αρμένιζε τίποτα. Μονάχα ο ήλιος την κοντάριζε με τις πυρωμένες σαγίτες του από την ώρα που έβγαινε ως την ώρα που βουτούσε πίσω από το έρημο πέλαγο, κατά το βασίλεμα, και το φεγγάρι πλανιότανε από πάνω της, βουβό, λυπημένο, σαν κομμένο κεφάλι δίχως αίμα, ρίχνοντας απάνω στ' ατέλειωτα νερά της το υδραργυρένιο κρύο φως του". (Από "το Αϊβαλί η πατρίδα μου", Η μάνα μου η θάλασσα, Εκδ. Αστήρ) Από την πρώτη "μέρα" της δημιουργίας ωκεανός σκέπαζε όλη τη γή, και το Πνεύμα το άγιο σκέπαζε τον ωκεανό. Μέσα σ' εκείνη την "κολυμβήθρα" του Αγίου Πνεύματος και του ύδατος γεννήθηκαν τα κύτταρά μας. Εκεί πρωτοέζησε η ανάξια ζωή μας, "εξ ύδατος και Πνεύματος". Απ' το νερό της θάλασσας ξεπήδησε η πρώτη ζωή, η φθαρτή. Απ' το νερό του Βαπτιστηρίου αναδύθηκε η δεύτερη ζωή, η άφθαρτη. Παντού νερό. "Φωνή Κυρίου ως φωνή υδάτων πολλών".
ΚΑΘΑΠΕΡ ΔΙΑ ΒΑΘΜΩΝ ΕΠΙ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟΝ
"Γι' αυτό, λέγει ο άγιος Γρηγόριος, ο άνθρωπος κατασκευάστηκε τελευταίος μετά τα φυτά και τα ζώα, γιατί η φύση ακολουθεί μια προϊούσα οδό προς το τέλειο". Τελευταίο βλαστάρι της φύσεως, ο άνθρωπος, ο γλυκύς καρπός του δένδρου, το τέλειο γέννημα του σύμπαντος, "τέλος το σκοπιμώτατον και ύστατον δημιουργίας απάσης, δι' ήν ο κόσμος εγένετο^ και σού τη γεννήσει, η αιώνιος του Κτίστου βουλή πεπλήρωται". (Αγ. Ανδρ. Κρήτης, Προσόμοιον) Τελευταίο βλαστάρι και ύστατος καρπός της δημιουργίας όλης, αλλά και ο τελικός σκοπός της, η "επτάστερος Κόρη" της ανθρωπότητος, αλλά και Μητέρα όλων μας, "η παγκόσμιος χαρά", "η Θεόν σωματώσασα", "το φαιδρόν ενδιαίτημα" και ο "ναός ο πανυπέρτιμος" του Κυρίου, το τέλος, αλλά και η απαρχή του ανθρωπίνου γένους "εξ ής ανέπλασε φύσιν βροτών άπασαν Χριστός", "της ακτίστου και κτιστής φύσεως το μεθόριον". Τα σκαλοπάτια που ανέβηκε η κτίση οδηγούν στον άνθρωπο, και τα σκαλοπάτια που ανέβηκε η ανθρωπότητα οδηγούν στην "βαστάσασα εν μήτρα τον Ποιητήν των Αγγέλων", στο "θείο όχημα του Θεού", την "Κυρία της κτίσεως". Αυτή είναι "πάσης της κτίσεως το θαυμαστόν δημιούργημα", "το έσχατον της δογματικής θεολογίας, η ακροστιχίς των Γραφών", "δι' ής προσκυνούμεν μία Τριάδος Θεότητα", η "απάντων των λόγων επίλογος". (Θεοτοκάριον) Η φύση είναι ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο που αναπτύχθηκε από ένα και μοναδικό σπόρο, σαν δένδρο. "όπως στο σιτάρι ή σε κάποιο άλλο από τα σπέρματα περιλαμβάνεται δυνάμει ολόκληρο το στάχυ... φανερώνοντας με κάποια φυσική τάξη τη δύναμη που βρίσκεται μέσα στο σπέρμα", λέγει ο άγιος Γρηγόριος, "έτσι και στην αρχή, στο "σπόρο" του σύμπαντος περιλαμβανόταν δυνάμει ολόκληρο το σύμπαν, που φανερώθηκε και αναπτύχθηκε προοδευτικά με το πέρασμα του χρόνου, όπως φανερώνεται σιγά σιγά ένα δένδρο και παίρνει την τελική του μορφή". Ο Χριστός είναι και
του σπόρου ο Δημιουργός, και ο Σπορέας, και ο Καλλιεργητής, αλλά και ο τελικός Καρπός του παραδείσιου δένδρου της Ζωής, "εξ ού φαγόντες ου θνήσκομεν", η προαιώνια Βουλή του Πατρός. Αυτός που ένωσε στο Πρόσωπό του, ασύγχυτα, την Θεότητα και την δημιουργία της, μέσα στη μήτρα της Παρθένου, στην ακρότητα της θείας αγάπης. Ο χρόνος, στην διάρκεια του οποίου έγιναν όλα αυτά, είναι συστατικό του ίδιου του αναπτυσσόμενου "δένδρου". "Χρόνος δε έστι το συμπαρεκτεινόμενον τη συστάσει του κόσμου διάστημα". (Μ. Βασ. PG 29:560 Β΄) Δεν χρειάσθηκε ο Θεός χρόνο για να μας δημιουργήσει, η δημιουργία τον χρειάζεται, αφού είναι διάστασή της. "Συμφυής άρα τω κόσμω και τοις εν αυτώ ζώοις τε και φυτοίς η του χρόνου διέξοδος υπέστη". (Μ. Βασ. ΕΠΕ 4:38) Και είτε "μέρα" πείς είτε "αιώνα", το ίδιο λές, γιατί για τον Θεό "ημέρα μία ώσπερ χίλια έτη και χίλια έτη ως ημέρα μία". "ώστε κάν ημέραν είπης κάν αιώνα, την αυτήν ερείς έννοιαν". (Μ. Βασ. ΕΠΕ 4:98) Η κτιστή φύση είναι "αδύνατο να υπάρξει χωρίς αλλοίωση", λέγει κι ο άγιος Γρηγόριος. H δημιουργία ακολούθησε μία άνοδο από το ατελές προς το τέλειο. Αναπτύχθηκε και τελειοποιήθηκε φανερώνοντας με τάξη "την εγκειμένην τω σπέρματι δύναμιν". "Τελευταίος μετά από κάθε έμψυχο, λέγει η αγία Γραφή ότι έγινε ο άνθρωπος... γιατί βλέπει μια αναγκαία ακολουθία τάξεως, να είναι το τέλειο τελευταίο".
Του Αλέξανδρου Καλόμοιρου
Πηγή: περιοδικό Επίγνωση, τ. 91
Η ταπείνωση της αμαρτίας είναι προτιμότερη από την αλλαζονεία της αρετής... :)
-
umarth
- Βασικός Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 76
- Εγγραφή: Τετ Μαρ 22, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: ΛΕΚΑΝΟΠΕΔΙΟ ΑΤΤΙΚΗΣ
Ένα ρεαλιστικό μεν ανέκδοτο δε (κατά την έκβαση του) προς απάντηση σας:
Eνας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του, για την σχέση μεταξύ επιστήμης και πίστης στον Θεό.
Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις ! στον Θεό;
Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.
Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Φυσικά.
Καθ.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;
Φοιτ.: Ναι
Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε μικρέ μου.
Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;
Φοιτ.: Όχι.
Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;
Φοιτ.: Ο...Θεός...
Καθ.: Σωστά. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Άρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; ! Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;
Φοιτ.: Μάλιστα.
Καθ.: Λοιπόν, ποίος τα δημιούργησε;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;
Φοιτ.: Όχι, κύριε.
Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό σου; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;
Φοιτ.: ...Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.
Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;
Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.
Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.
Φοιτ: Καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.
Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...
Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;
Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;
Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως... Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.
Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ;
Φοιτ.: Κύριε, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική.
Καθ.: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;
Φοιτ.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου, καθηγητά. Διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;
Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.
Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του καθηγητή;
Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Κανένας. Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτοκόλλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;
Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.
Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε... Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.
Αυτός ο νεαρός φοιτητής ήταν ο ALBERT EINSTEIN...
*(ίσως θα έπρεπε να το βάλω μαζί με τα πνευματικά ανέκδοτα, αλλά αγγίζει πολύ εύστοχα το παρόν θέμα... και έτσι αποφάσισα ότι εδώ ταίριαζε καλύτερα).
Eνας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του, για την σχέση μεταξύ επιστήμης και πίστης στον Θεό.
Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις ! στον Θεό;
Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.
Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Φυσικά.
Καθ.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;
Φοιτ.: Ναι
Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε μικρέ μου.
Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;
Φοιτ.: Όχι.
Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;
Φοιτ.: Ο...Θεός...
Καθ.: Σωστά. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Άρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; ! Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;
Φοιτ.: Μάλιστα.
Καθ.: Λοιπόν, ποίος τα δημιούργησε;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;
Φοιτ.: Όχι, κύριε.
Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό σου; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;
Φοιτ.: ...Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.
Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;
Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.
Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.
Φοιτ: Καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.
Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...
Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;
Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;
Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως... Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.
Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ;
Φοιτ.: Κύριε, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική.
Καθ.: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;
Φοιτ.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου, καθηγητά. Διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;
Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.
Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του καθηγητή;
Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Κανένας. Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτοκόλλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;
Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.
Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε... Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.
Αυτός ο νεαρός φοιτητής ήταν ο ALBERT EINSTEIN...
*(ίσως θα έπρεπε να το βάλω μαζί με τα πνευματικά ανέκδοτα, αλλά αγγίζει πολύ εύστοχα το παρόν θέμα... και έτσι αποφάσισα ότι εδώ ταίριαζε καλύτερα).
πεσούνται οι είκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι ενώπιον του καθημένου επί του θρόνου, και προσκυνήσουσι τω ζώντι εις τους αιώνας των αιώνων.
Αποκάλυψις Ιωάννου Κεφάλαιον Δ' 10
Αποκάλυψις Ιωάννου Κεφάλαιον Δ' 10
Σημαντικές σημειώσεις και σκέψεις για αυτό το θέμα και από τον Πατήρ Στυλιανάκη και από άλλους
http://www.psyche.gr/speak/viewtopic.php?t=64
http://www.psyche.gr/speak/viewtopic.php?t=64
δεν χρειαζεται να μας απασχολει πως δημιουργησε ο Θεος τον κοσμο.Το μονο βεβαια ειναι πως τον δημιουργησε :) οπως αναφερει και η παλαια διαθηκη.
Εμας το μονο που πρεπει να μας νοιαζει ειναι η σωτηρια μας.
Αυτο που ξερουμε μετα βεβαιοτητας ειναι οτι δεν υπαρχει οχι θεωρια,αλλα νομος στην επιστημη που να τον εχουμε θεοποιησει,ολοι οι νομοι ειναι υποψηφιοι προς καταρρευση αφου στο μελλον ειναι δυνατον να αντικατασταθουν η να συμπληρωθουν και να αλλαξουν ουσια απο νεες ανακαλυψεις .Αυτο γινεται τις τελευταιες χιλιετιες στην επιστημη και θα γινεται δεν αλλαζει.Προσφατη δεν ειναι η παντοκρατορια των νευτωνιων νομων επι αιωνες?προσφατη και η καταρριψη τους απο την θεωρια του αινσταιν.οι νευτωνιοι νομοι χρησιμοποιουνται πια απλα και μονο για λογους ευκολιας....
Συνεπως ας μην θεοποιουμε την επιστημη..Να την χρησιμοποιουμε για το καλο της ανθρωποτητας αυτο εχει ευλογια,αλλα μεχρι εκει.Ουτε να ναι οργανο προπαγανδας ταιριαζει η επιστημη ουτε θεος στην θεση του Θεου.
Εμας το μονο που πρεπει να μας νοιαζει ειναι η σωτηρια μας.
Αυτο που ξερουμε μετα βεβαιοτητας ειναι οτι δεν υπαρχει οχι θεωρια,αλλα νομος στην επιστημη που να τον εχουμε θεοποιησει,ολοι οι νομοι ειναι υποψηφιοι προς καταρρευση αφου στο μελλον ειναι δυνατον να αντικατασταθουν η να συμπληρωθουν και να αλλαξουν ουσια απο νεες ανακαλυψεις .Αυτο γινεται τις τελευταιες χιλιετιες στην επιστημη και θα γινεται δεν αλλαζει.Προσφατη δεν ειναι η παντοκρατορια των νευτωνιων νομων επι αιωνες?προσφατη και η καταρριψη τους απο την θεωρια του αινσταιν.οι νευτωνιοι νομοι χρησιμοποιουνται πια απλα και μονο για λογους ευκολιας....
Συνεπως ας μην θεοποιουμε την επιστημη..Να την χρησιμοποιουμε για το καλο της ανθρωποτητας αυτο εχει ευλογια,αλλα μεχρι εκει.Ουτε να ναι οργανο προπαγανδας ταιριαζει η επιστημη ουτε θεος στην θεση του Θεου.