Πολιτικός...όρκος;

[Μ.Δ.Κ.]

Δεν είμαι της γνώμης ότι οι επιθυμούντες να υπόσχονται με πολιτικό όρκο σφάλουν 100 %.
Εκτιμώ την ειλικρινιά τους εις το ότι με αυτό τον τρόπο δηλώνουν την διάσταση τους στην ορθόδοξη ή αν θέλετε την χριστιανική πίστη γενικότερα. Φυσικά αυτό δεν τους απαλλάσσει από την τήρηση των υποσχεθέντων.
Διότι καθώς γνωρίζετε πλείστοι όσοι ορκίζονται με θρησκευτικό όρκο, γνωρίζοντας μάλιστα εκ των προτέρων ότι δεν θα τον τιμήσουν, αλλά αντιθέτως θα πράξουν και μάλιστα εκ προθέσεως ότι δύνανται για να παραβούν και να καταστρατηγήσουν τα μεθ’ όρκου υποσχεθέντα, άραγε δεν είναι πολύ χειρότερο αυτό;
Θα σταθώ όμως σε μια άλλη διάσταση του ΄΄καινοφανούς φαινομένου΄΄ αυτό του τυπικού μέρους και αυτό του ουσιαστικού μέρους.
Και όσον αφορά το τυπικό μέρος – ο τύπος και το πρωτόκολλο αν θέλετε – που υπαγορεύει θρησκευτικό όρκο – ή μήπως όχι; - δεν είναι επιτρεπτό να καταστρατηγείται, διότι υπαγορεύτηκε πάλαι ποτέ, από τα πιστεύω ( τα κατά συνθήκην ) ενός ολόκληρου λαού, που επέβαλε την θέλησή του ορίζοντας αυτό τον τύπο υποσχέσεως σ΄αυτούς που έστελνε να τον εκπροσωπήσουν.
Αν λοιπόν όντως έτσι είναι και δεν ορίζεται διαφορετικά, πόθεν γίνονται δεκτοί και δεν απορρίπτονται, και δεν εκδιώκονται πάραυτα και επι τόπου, εκ του λόγου και μόνου τούτου εις το ασκήσουν καθήκοντα οι αρνούμενοι τον θρησκευτικό όρκο;
Επειδή δεν γνωρίζω το νομικό μέρος της υποθέσεως σταματώ εδώ θέτοντας μόνο το ως άνω ερώτημα.
Έτσι μπαίνουμε στο ουσιαστικό μέρος, διότι αν, είτε μεν καταστρατηγείται ο νόμος του κράτους, και αυτό γίνεται πλέον εθιμικά και για το συγκεκριμένο ζήτημα αποδεκτό, είτε δεν καταστρατηγείται αλλά … προβλέπεται, τότε είτε με την βούληση, είτε μεν την ανοχή εξ’ ανάγκης, είτε λόγω κοινωνικού συμβιβασμού ή εκσυγχρονισμού, όπως θέλετε πείτε το, ο λαός τούτος κατά ένα μεγάλο μέρος του (και προ πολλού), έχει ήδη αλλάξει ήθη και έθιμα, και επειδή επί του πρακτέου είναι και θέμα πίστεως, έχει κατά ένα μεγάλο μέρος του αλλαξοπιστήσει, αρνείται την πίστη των πατέρων του, και επομένως είναι βαθειά διχασμένος σε βαθμό πλέον ( και ξανά) επικίνδυνο.

[Captain Yiannis]

Τίποτα δεν είναι τυχαίο Κυριάκο, ..

...έτσι έπρεπε να γίνει, ..δες το σαν μέσα στο σχέδιο του Θεού γιά να προστατευθούμε από τον κακό μας εαυτό.

Όσον αφορά την τιμωρία των επίορκων , ε ε άστους σ' Αυτόν


Ιακώβου 5-12
Πρὸ πάντων δέ, ἀδελφοί μου, μὴ ὀμνύετε μήτε τὸν οὐρανὸν μήτε τὴν γῆν μήτε ἄλλον τινὰ ὅρκον·
ἤτω δὲ ὑμῶν τὸ ναὶ ναί, καὶ τὸ οὒ οὔ, ἵνα μὴ εἰς ὑπόκρισιν πέσητε.

[Alexk]

Επιτρέψτε μου να πω ότι προσωπικά θεωρώ καλύτερο το να ορκίζεται κανείς στην τιμή του, παρά στο Θεό. Και αυτό επειδή όσο και αν προσπαθήσει να είναι σωστός κανείς πάλι σε λάθη θα υποπέσει. Εξ'άλλου και από τη Γραφή απαγορεύται ο όρκος στο Θεό.

[Αχιλλέας Παλαμάς]

Επειδή πολύς "ντόρος" έγινε τελαυταία με αφορμή τις ορκομωσίες των αρχόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σας παραπέμπω σε ένα απόσπασμα από τη μελέτη του καθηγητή της Νομικής Αθηνών κ. Δημητρόπουλου Ανδρέα με θέμα τον όρκο, το 2008:

ΟΡΚΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

Ο όρκος απαντά ήδη και στην Παλαιά Διαθήκη. Από το «Νή Δία» λ.χ. των Αρχαίων Ελλήνων και τους άλλους τρόπους ορκίσεως των λοιπών λαών της αρχαιότητας, φθάνουμε στην προ της εμφάνισης του Χριστού εποχή, κατά την οποία οι μονοθεϊστές Ισραηλίτες προσπαθούν να περιορίσουν κάπως την άσκοπη ή την άνευ σοβαρού λόγου όρκιση στο όνομα του Θεού.
Σχετικά με το θέμα αυτό, ασχολείται σε πολλά χωρία της η Παλαιά Διαθήκη, όπως στο «Λευϊτικόν» όπου λέγεται «δεν θέλετε ομνύει εις το όνομά μου ψευδώς, και δεν θέλεις βεβηλώνει το όνομα του Θεού σου»(κεφ. ιθ' παρ. 12), ή στην «Έξοδο» όπου τονίζεται (κεφ. κ' παρ. 7) «Μη λάβεις το όνομα του Θεού σου επί ματαίω, διότι δεν θέλει αθωώσει
ο Κύριος τον λαμβάνοντα επί ματαίω το όνομα αυτού» (έτσι και στο «Δευτερονόμιο» κεφ.ε' παρ.11), του «Λευϊτικού» όπου αναγράφεται επιπλέον ότι «Εάν τις ... ομόσει ψευδώς περί τίνος εκ πάντων όσα πράττει ο άνθρωπος, ώστε να αμαρτήσει εις αυτά ... θέλει αποδώσει ... παν εκείνο περί του οποίου ώμοσε ψευδώς ... » (κεφ. στ' παρ.2-5).
Το θέμα της ορκίσεως έλαβε πρωτεύουσα θέση στη διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος κατά την επί του Όρους Ομιλία, αναφερόμενος στα απαγορεύοντα την επιορκία, όχι όμως και τον όρκο, ανωτέρω παρατεθέντα κείμενα της Αγίας Γραφής, κηρύσσει σαφώς, κατηγορηματικώς και απεριφράστως την απαγόρευση του όρκου (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον κεφ. ε' παρ. 33-37).
Με το ζήτημα της απαγόρευσης του όρκου ασχολήθηκαν και κάποιες από τις Οικουμενικές Συνόδους, ενώ οι Πατέρες της Εκκλησίας καταδικάζουν κατά τους Βυζαντινούς χρόνους τη συνήθεια επίκλησης του όρκου ακόμη και στην περίπτωση που αυτός ήταν αληθινός και αφορούσε σπουδαία ζητήματα. Στην Καινή Διαθήκη, πολλά χωρία αναφέρονται στον όρκο και τη δύναμη επιβολής την οποία αυτός ασκεί επί του ομνύοντος, καθώς και στις συνέπειές του. Είναι γνωστή η ρήση του Ευαγγελίου : «Πάλιν ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις, ουκ επιορκήσεις, αποδώσεις δε τω Κυρίω τους όρκους σου. Εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως . έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου, το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού
εστίν» και πάντα ταύτα «ίνα μη ύπο κρίσην πέσητε». Σε άλλο χωρίο της Καινής Διαθήκης αναφερόμενο στο γνωστό
επεισόδιο του αποκεφαλισμού του Ιωάννη εκτίθεται ότι ο Ηρώδης τόσο ενθουσιάστηκε από το χορό της Σαλώμης, ώστε «μεθ' όρκου ωμολόγησεν αυτή δούναι ό εάν αιτήσεται», όταν δε αυτή, καθ' υπόδειξη της μήτερας της Ηρωδιάδος, ζήτησε το κεφάλι του Ιωάννη «ελυπήθη ο Βασιλεύς» πλην όμως επειδή είχε δεσμευθεί με όρκο αναγκάσθηκε να ικανοποιήσει το αίτημα αυτό, «διά δε τους όρκους και τους συνανακειμένους εκέλευσε δοθήναι».

Όσον αφορά τη γνώμη μου για το θέμα, ως χριστιανός ορθόδοξος πιστεύω στην ελευθερία της συνείδησης του καθενός και όχι στον καταναγκασμό. Απόρροια αυτού, θα είναι να ξεχωρίσουν αυτοί που πραγματικά θέλουν να ορκιστούν ενώπιον πρώτιστα του Θεού (αφού πιστεύουν σ' Αυτόν και άρα θεωρούν τον όρκο τους πολύ βαρύ) και έπειτα των ανθρώπων. Πάντως, στο θέμα της τοπικής αυτοδιοίκησης αυτό που ενδιαφέρει τους δημώτες ενός τόπου είναι, αυτός που ορκίζεται είτε θρησκευτικά είτε πολιτικά, να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις του και να μην μείνει στα λόγια.