Όσοι έχουν συναίσθηση τής εκπαιδευτικής αποστολής τους καί μέ φιλότιμο ενδιαφέρονται γιά τά παιδιά τών σχολείων τους, κλαίνε καθημερινά γιά το σημερινό κατάντημά τους...
Αυτό πού συμβαίνει εδώ στήν Ελλάδα, πού από χώρα φωτός κατάντησε χώρα σκότους, έχει ασφαλώς πολλές αιτίες. Αλλά η μία, η πρώτη καί κυριότερη δεν είναι τα μικρά ποσοστά πού ο Κρατικός κορβανάς διαθέτει γιά την Παιδεία, αλλά η βαριεστιμάρα, η φυγοπονία, το τεμπελιό, καί η λούφα αρκετών μαθητοπατέρων καθηγητών ( συνήθως πολιτικοποιημένων ).
Καί δέν αρκούνται μόνο σ΄ αυτό, αλλά αρκετές φορές είτε βάζουν τρικλοποδιές σε όσους καθηγητές θέλουν σωστά να εργαστούν, είτε καθοδηγούνε μέ διάφορα προσεγγίσιμα κόλπα τούς μαθητές ανεχόμενοι καί δικαιολογούντες καταλήψεις καί καταστροφές τους στά Σχολεία γιά να φανούν "δημοκρατικοί" μαζί τους...
Δέν αντιλέγουμε στό ότι οί περισσότεροι καθηγητές είναι σωστοί, αλλά όπως σε κάθε κλάδο υπάρχουν καί ζιζάνια έτσι κι΄ εδώ συμβαίνει αυτό, πού δυστυχώς όμως εξαπλώνεται σάν μικρόβιο καί καταστρέφει καί τούς άλλους...
Τό λεγόμενο μάθημα "τών Θρησκευτικών" έχει κατάφωρα αδικηθεί καί περιθωριοποιηθεί όχι από ξένους αλλά απ΄ αυτούς τούς ίδιους, τούς καθηγητές του ( ώς επί το πλείστον), πού μπήκαν στήν Θεολογία όχι λόγω αγάπης στόν Χριστιανισμό αλλά λόγω μορίων στίς Πανελλήνιες....
Καί ενώ έχει όλα τα φόντα να προσελκύσει το ενδιαφέρον τών μαθητών διανθίζοντάς το με μεταφυσικές, εσχατολογικές, κοινωνικές ιστορίες, αλλά καί συζητήσεις, καί απαντήσεις, καί φυσικά δογματικές Χριστιανικές αλήθειες, τό έχουν σήμερα καταντήσει ώς "Ώρα τού παιδιού, Ώρα τής θείας Λένας, τής πλάκας, τού μπίζ, καί τού χαβαλέ..." .
Υπάρχουν καθηγητές Θρησκευτικών πού δεν πιστεύουν αυτό πού διδάσκουν, καί πού είτε από άγνοια είτε εξεπίτηδες αφήνουν μετέωρες απορίες παιδιών γκρεμίζοντας συνειδήσεις...
Όταν καθηγητής τών Θρησκευτικών μπαίνει στήν τάξη καί θέλοντας να φανεί φιλικός στούς μαθητές του, τούς λέει επί λέξει:
"εμένα με λένε Τάκη αλλά η μάννα μου με φωνάζει "Μπούμπη" , έ από εκεί καί πέρα έχει χαθεί κάθε έννοια σοβαρότητας καί για τον καθηγητή αλλά καί γιά το μάθημα τών παιδιών πού δέν θα τόχουν σέ τίποτα να τον φωνάζουν "κούτς, κούτς Μπούμπη !!! "...
Υπάρχουν βέβαια καί οί θαυμαστές εξαιρέσεις, καί χάρη σ΄ αυτές καί σ΄ αυτούς τούς καθηγητές στέκεται σήμερα αυτό το μάθημα πού μπορεί να δώσει στό παιδί όλα εκείνα τα στοιχεία γιά μιά ισορροπημένη ζωή μέσα στήν κοινωνία τού εγκλήματος πού σήμερα ζούμε...!
( * )
Ένα βιβλίο πού πρέπει όλοι να διαβάσουμε γιά να δούμε από πρώτο χέρι ποιοί έφτασαν τα Σχολεία μας σ΄ αυτό το κατάντημα πού ειδικά στίς Επαρχίες φαίνεται περισσότερο...
Επιστολή απέστειλε προς τον Υπουργό Παιδείας ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ με σημαντικές επισημάνσεις για το μάθημα των Θρησκευτικών και το νέο Πρόγραμμα Σπουδών.
Η επιστολή:
" Υπουργέ μου,
Επανελθών από το 25νθημερο ταξίδι μου εις την Αυστραλία, όπου ένας άλλος - Νέος Κόσμος ζη, κινείται και αναπτύσσεται, θεωρώ χρήσιμο και επιβεβλημένο, εν όψει των όσων τεκταίνονται δια το μάθημα των Θρησκευτικών, τις μηδενικές προσλήψεις Θεολόγων καθηγητών κατά το τρέχον σχολικόν έτος, και τον επιχειρούμενο από σκοτεινές δυνάμεις αποχρωματισμό της παιδείας από τις ελληνοχριστιανικές μας παραδόσεις, να καταθέσω με βαθύτατο πόνο ψυχής τα κάτωθι λίαν θετικά δεδομένα της Αυστραλιανής ηπείρου, σχετικά με τα ανωτέρω, εν τιμή πολλή, προς το πρόσωπον σας, και να εκλιπαρήσω Υμάς, τον καθ’ ύλην αρμόδιον Υπουργόν, τον εξοχώτατον Πρωθυπουργόν της Χωράς µας κ. Αντώνιον Σαμαράν και την Κυβέρνησιν του Κρατους µας, να παρέμβητε δυναμικά την ύστατην αυτήν ώραν, ενώ ευρισκόμεθα εις το χείλος του κρημνού δια την αποτροπήν επαπειλούμενης εθνικής συμφοράς.
Παρακαλώ λοιπόν, θερμότατα την ευγένειαν και εξοχότητα σας να επιστήσετε την προσοχήν σας εις τα ακολούθα:
1. Εις την Αυστραλίαν, που δεν είναι αμιγώς Ορθόδοξη Χώρα, ούτε η Ορθοδοξία είναι επίσημη θρησκεία του κράτους, η παιδεία είναι αρκούντως αναβαθμισμένη.
Η ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας έχει Θεολογική Σχολή, Κολλέγια και Σχολεία όλων των βαθμίδων, λειτουργούντα υπό την ευθύνην της Ελληνορθόδοξου Αρχιεπισκοπής της Αυστραλίας και επιχορηγούνται από το Κράτος. Το μάθημα των Θρησκευτικών, όχι μόνο εις τα Σχολεία της Εκκλησίας, αλλά και εις όλα τα Σχολεία της Αυστραλιανής ηπείρου γίνεται από Θεολόγους, τους οποίους προτείνει η ιερά Αρχιεπισκοπή και με συγκεκριμένο πρόγραμμα. Κάτι παρόμοιο γίνεται και με τα άλλα δόγματα και τις ανεγνωρισμένες θρησκείες του Κράτους.
2. Μας εδόθη η ευκαιρία να επισκεφθούμε την Θεολογική Σχολη, ένα Κολλέγιο και αρκετά Σχολεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και εμείναμε έκθαμβοι από το ήθος, την κοσμία αναστροφή, την ευπρεπή ενδυμασία και την αφοσίωσι των μαθητών και μαθητριών στο μορφωτικό αντικείμενο τους. Διεπιστώσαμε ακόμη και τον εθνικό - ελληνικό παλμό των ελληνοπαίδων. Υπάρχουν και τα Σαββατιάτικα Σχολεία της Εκκλησίας δια την εκμάθησι της ελληνικής γλώσσης και των ελληνοχριστιανικών παραδόσεων. Μια «Χριστιανική Εστία» δια παιδιά, νέους και ωρίμους, τροφοδοτεί με την ευλογία του Σεβ. Αρχιεπίσκοπου Αυστραλίας κ. Στυλιανού όλες τις ενορίες της Ι.Αρχιεπισκοπής με Κατηχητές και Κατηχήτριες.
3. Εις την ήπειρον της Αυστραλίας επιδοτείται η γέννησις ενός νέου παιδιού. Ένας πατέρας με τρία παιδιά, έστω και εάν είναι άνεργος, ζη άνετα με την οικογένεια του, διότι στηρίζεται από το Κράτος. Εδώ δυστυχώς, εις την Ορθόδοξη Ελληνική πατρίδα, την Μητέρα των φώτων και του πολιτισμού έχουν περικοπή τα οικογενειακά επιδόματα και, ατυχώς - ατυχέστατα, οι πολύτεκνες οικογένειες θα πρέπει υποχρεωτικά να καταβάλλουν ετήσιο «χαράτσι» -κεφαλικό φόρο;- δια το κάθε τους παιδί,
και
4. Εις την Αυστραλίαν υπάρχουν Νόμοι, που απαρεγκλίτως τηρούνται από όλους. Και ο Πρωθυπουργός της Χώρας θα πλήρωση, εκεί το ίδιο πρόστιμο, εάν υπερβή, το όριο ταχύτητος και εάν ο συνοδηγός ή ένας εκ των λοιπών επιβατών του αυτοκινήτου του δεν φορεί την ζώνη ασφαλείας. ∆ι' αυτόν τον λογον και η διακίνησις των αυτοκίνητων διενεργείται σε ένα ειρηνικό και πολιτισμένο κλίμα. Και οι κ.κ. εκπαιδευτικοί, εάν εντός ή εκτός του Σχολείου παραβούν την κείμενην νομοθεσίαν έχουν αδιακρίτως τας νομίμους συνεπείας.
Υπουργέ μου,
Σας εκούρασα και σας ζητώ συγγνώμην δια την όχλησιν αυτήν. Όμως, αντιλαμβάνεσθε ποσόν καταπονείται και συνθλίβεται η Αρχιερατική μου ψυχή, όταν διαπιστούται η θλιβερά πραγματικότης: «εξ Ελλάδος το φως και εις την Ελλάδα ... το σκότος;».
Η σοβαρή οικονομική κρίσις, η οποία ταλανίζει την Ελλάδα μας και ολόκληρο τον κόσμο και είναι, ως γνωστόν, απότοκος της βαθειάς ηθικής και πνευματικής κρίσεως του κόσμου, οπωσδήποτε σας απορροφά και σας καταπονεί υπερβαλλόντως, όπως όλους ημάς.
Ουαί και αλλοίμονον, όμως, Εξοχώτατε, εάν αυτά τα δυσχερή και δυσβάστακτα προβλήματα δεν τα αντιμετωπίζωμεν με τον Θεόν και με την δύναμι του Τρισαγίου Θεου. Ουαί και αλλοίμονον, εάν οι αρμόδιοι και επαΐοντες δια την διακυβέρνησιν και χειραγώγησιν του ορθοδόξου Γένους µας, αφήσωμεν και επιτρέψωμεν εις τους εχθρούς της ορθοδόξου πίστεως και της πατρίδος µας, εσωτερικούς και εξωτερικούς, επωνύμους και ανωνύμους, να ανοίξουν «τον ασκόν του Αιόλου».
Εάν δεν παρεμποδισθούν εγκαίρως, θα επιτελέσουν το καταλυτικόν, ψυχοφθόρον και ανόσιον έργον της καταλύσεως και της καταργήσεως των πάντων.
Συγκεκριμενως, Υπουργέ μου, να προσεχθούν τα Σχολεία όλων των βαθμίδων από τους φοβερούς επίβουλους της ηθικής τάξεως, της γνωσιολογικής, αλλά και της ηθικής και πνευματικής προόδου και αναπτύξεως των παιδιών µας.
Προστατεύσατε και περιφρουρήσατε το μάθημα των Θρησκευτικών και τους θεολόγους Καθηγητάς µας.
Περιφρουρίσατε, ακόμη, την διδακτέαν ύλην των θρησκευτικών μαθημάτων, τα οποία πρέπει να διατηρήσουν τον κατηχητικόν και ομολογιακόν τους χαρακτήρα και όχι να μετατραπούν εις στεγνό θρησκειολογικό - γνωσιολογικό μάθημα, που θα το διδάσκουν και μη θεολόγοι.
Παρεμποδίσατε και ανακόψατε την ορμήν νεωτεριστών θεολόγων, παρεσυρμένων από το πνεύμα του Οικουµενισµού, της παγκοσμιοποιήσεως, της «µεταπατερικής» θεολογίας, καθώς επίσης και της «μετανεωτερικότητας», οι οποίοι είναι θεολογικά και εκκλησιολογικά ανερμάτιστοι και με τα «πιλοτικά τους προγράμματα», που ήδη εφαρμόζονται σε επιλεκτικά σχολεία αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας από την ορθόδοξη πνευματικότητα, καθώς παρεισφρύουν εις το υλικό, που προσφέρουν εις την µαθητιώσαν νεολαίαν, και σοβαρά δογματικά λάθη.
Εις τα εγχειρίδια αυτά διδασκαλίας των θρησκευτικών μαθημάτων να έχη τον πρώτον και κύριον λόγον η αρμοδία Συνοδική Επιτροπή και εν τέλει η Ιερά Συνοδος.
Περαίνων την μακράν ταύτην επιστολήν µου, Υπουργέ μου, σας παρακαλώ εκ βαθέων να εφαρμόζωνται οι σχετικοί Νόμοι και να μη δίδεται η ευκαιρία εις τους καιροσκόπους και αθεόφοβους να παραπλανούν την μαθητιώσα και σπουδάζουσα νεολαία της πατρίδος µας, ούτε να γκρεµίζουν ασυστόλως και αδιαφόρως τις ελληνοχριστιανικές μας παραδόσεις.
Ο κίνδυνος είναι εντός των τειχών.
Με εξαίρετη τιμή και ευχές
Ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείµ
http://www.kivotoshelp.gr/Pages/kosmosN ... RISKEFTIKA
Ο Μητρ. Κυθήρων Σεραφείµ για το μάθημα των Θρησκευτικών
Συντονιστής: Συντονιστές
-
Domna
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 6147
- Εγγραφή: Τετ Μαρ 29, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Γερμανία
- Επικοινωνία:
Ο Μητρ. Κυθήρων Σεραφείµ για το μάθημα των Θρησκευτικών
Ο αληθινός χριστιανός έχει τρία γνωρίσματα:
1. Διαβάζει τον Λόγο του Θεού (Αγία Γραφή).
2. Τον εφαρμόζει στη ζωή του.
3. Φροντίζει να τον διαδίδει για να σώζονται και οι άλλοι και να γίνονται κοινωνοί του θαύματος που έζησε.
1. Διαβάζει τον Λόγο του Θεού (Αγία Γραφή).
2. Τον εφαρμόζει στη ζωή του.
3. Φροντίζει να τον διαδίδει για να σώζονται και οι άλλοι και να γίνονται κοινωνοί του θαύματος που έζησε.
-
filotas
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 4117
- Εγγραφή: Σάβ Αύγ 11, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Νίκος@Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Re: Ο Μητρ. Κυθήρων Σεραφείµ για το μάθημα των Θρησκευτικών
Η αναγκαιότητα του μαθήματος των Θρησκευτικών
Πέμπτη, 26 Σεπτέμβριος 2013 - από pemptousia.gr
Τα τελευταία χρόνια από πολλούς αμφισβητείται η αναγκαιότητα ύπαρξης του μαθήματος των θρησκευτικών στο σύγχρονο σχολείο. Το γεγονός αυτό αλλά και της υποβάθμισης του στην πράξη που επέφεραν οι τελευταίες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις μας κάνει να είμαστε σε εγρήγορση.
Αν πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή θα δούμε πως η Ορθοδοξία με τον Ελληνισμό συμπορεύονται για 2000 χρόνια με άρρηκτο τρόπο. Στο νέο Ελληνικό κράτος, το μάθημα των θρησκευτικών υπήρχε στο ωρολόγια πρόγραμμα της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ και με την ίδρυση ανωτέρων θεολογικών και ανωτάτων σχολών Θεολογίας και στην τριτοβάθμια. Στο παρελθόν οι ώρες διδασκαλίας ήτανε περισσότερες.
Τα τελευταία όμως χρόνια όπως προαναφέρθηκε παρατηρείται η διαρκής συρρίκνωση του. Οι μεν που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο τονίζουν το γεγονός της αναχρονιστικότητας του μαθήματος σε μια μεταμοντέρνα κοινωνία δυτικού τύπου όπως η Ελληνική.
Όμως το εφαλτήριο είναι η υπεράσπιση του κοσμικού χαρακτήρα της παιδείας; Κάτι που θα νοθεύονταν σε επικίνδυνο βαθμό με το μάθημα των θρησκευτικών; Αν αναλογιστούμε ότι η Ελλάδα είναι μια ομοιογενής χώρα κυρίως θρησκευτικά τότε προς τι η πολεμική. Το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία σε ποσοστό 95%[1] έως 98% είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι επίσημα αλλά και οι περισσότεροι αλλοδαποί μετανάστες συνηγορεί στην προηγούμενη διατύπωση της θρησκευτικής πλειοψηφίας. Τα επιχειρήματα των πολέμιων ξεκινούν από θέσεις όπως αυτές του σεβασμού των μειονοτήτων, της ουδετερότητας, του προοδευτισμού του κράτους και να σημειώσουμε και τον διακαή πόθο χωρισμού του τελειωτικώς με την εκκλησία. Στα μάτια αυτών των ανθρώπων το μάθημα αποτελεί απολίθωμα, και προπαγανδιστικό ή κατηχητικό μέσο. Ο σεβασμός των ατομικών και δη θρησκευτικών πεποιθήσεων είναι η σημαία των αντιλήψεων τους.
Παρατηρείται πως ξεκινούν από την καταδίκη της θρησκευτικότητας που προάγει θεωρητικά το μάθημα, ως κάτι το τελείως αναχρονιστικό και συνάμα χαρακτηριστικό των πρωτόγονων ή υποανάπτυκτων κοινωνιών. Όμως αποφεύγουν να επισημάνουν τις πιο άρρωστες πτυχές της θρησκευτικότητας σε χώρες «ανεπτυγμένες» του δυτικού κόσμου, που γι αυτούς εν τέλει αποτελούν πρότυπο. Έτσι δεν κάνουν λόγο ούτε βέβαια και αναρωτιούνται πως εξηγείται ειδικά στις παραπάνω κοινωνίες που τις θεωρούν και πρότυπο θρησκευτικής αποδέσμευσης και ελευθερίας, η ανάπτυξη των ανατολικο-φιλοφικών δοξασιών, ή νεοπαγανιστικών αναβιώσεων ή και ακόμα και εσχατολογικών δοξασιών[2] όπου η ανάληψη στους ουρανούς πραγματοποιείται με διαστημόπλοιο σύμφωνα με διάφορες new age αντιλήψεις.
Σημειώνουν πως το μάθημα αποτελεί εργαλείο καταπίεσης άλλων παιδιών με διαφορετικά θρησκευτικά ιδεώδη. Ωστόσο παρόλη την λογικότητα του εν λόγω επιχειρήματος τα νούμερα μελέτης φαίνεται να αποδεικνύουν το αντίθετο μιας και από τότε που με μια απλή γραπτή δήλωση ο μαθητής μπορεί να απαλλαχτεί δεν παρατηρήθηκε αυξημένος αριθμός μαθητών που απέχουν αλλά αυτό το ποσοστό κυμάνθηκε από 1,5% έως 3% ανάλογα με την περιοχή. Να σημειώσουμε ότι με βάσει στοιχεία του έτους 2008-2009 στο σύνολο των μαθητών οι αλλοδαποί μαθητές ήτανε το 10% (περίπου 130.000), και αυτήν ακριβώς την περίοδο ο μέσος όρος των απαλλαγών κυμάνθηκε στο 1%.[3]. Εδώ θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το μάθημα των θρησκευτικών παρακολουθούμενο σχεδόν τελικά καθολικά, συμβάλλει στην κατανόηση και την προσέγγιση των μαθητών διαφορετικών δογμάτων και μάλλον ενώνει παρά διχάζει, μειώνοντας τις αντιθέσεις και ευνοώντας την αλληλοκατανόηση.
Επίσης σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες πλην τριών της Γαλλίας, της Φύρομ και της Αλβανίας έχουν ο μάθημα στα ωρολόγια προγράμματα τους[4]. Ειδικά στην περίπτωση της Γαλλίας πληθαίνουν οι φωνές όπου ζητούν το μάθημα πίσω. Επιπρόσθετα να τονίσουμε ότι με βάση έρευνες της ΟΥΝΕΣΚΟ η χώρα μας στην έκταση του μαθήματος των θρησκευτικών στο ωρολόγιο πρόγραμμα την προς μελέτη χρονιά (2008-2009), καταλάμβανε την 13 θέση[5]. Άρα η Ελλάδα πολύ απέχει από το να δεχτούμε το επιχείρημα της υπερβολικής χρήσης των θρησκευτικών.
Το τέλος των θρησκευτικών από την εκπαίδευση όμως θα σημάνει την έναρξη πολλών παραγόντων που θα πρέπει να αναλογιστούμε, αλλά και προβλημάτων που θα προκύψουν. Αν αφαιρέσουμε το μάθημα άρα δεν θα κάνουμε τα παιδιά μας επιρρεπή στην «θεολογία» του οποιοδήποτε; Άραγε η διδασκαλία των θρησκευτικών δεν προφυλάσσει τα παιδιά από επικίνδυνες δοξασίες και πεποιθήσεις κάποιων (δεν εξετάζουμε των ποιων και με τι κίνητρα), και μάλιστα στην τρυφερή ηλικία που βρίσκονται όπου και σχηματίζουν ουσιαστικά την πίστη και την άποψη τους για όλα; Σημειώνουμε εδώ και το όφελος της γνωριμίας των παιδιών με πεποιθήσεις άλλων όπως το Ισλάμ λόγου χάρη ή ο Ιουδαϊσμός που αν δεν υπήρχε το μάθημα θα ήτανε άγνωστοι όροι. Μέσα από αυτήν την γνωριμία δεν προάγεται άραγε η αλληλοκατανόηση και ο σεβασμός των ίδιων των ατομικών ελευθεριών φέρνοντας εγγύτερα διαφορετικούς μαθητές και ανθρώπους;
Να προσθέσουμε και το ιστορικό υπόβαθρο του όλου σκεπτικού αφού αν επιχειρηθεί να σβήσει τελείως η θρησκευτικότητα του μαθήματος τότε πως θα εξηγηθούν βασικά επιτεύγματα και ιστορικά γεγονότα και περίοδοι σε μια Ευρώπη βαθύτατα επηρεασμένη από αυτήν την θρησκευτική αντίληψη; Για να γίνω σαφέστερος πως θα ερμηνεύσουμε τον Φάουστ του Βάγκνερ όπου ο ήρωας πουλάει την ψυχή στον Σατανά με αντάλλαγμα την νιότη του αν δεν το δούμε με Χριστιανικό πρίσμα; Τι αξία πχ θα είχε η ζωγραφική του Μιχαήλ Αγγέλου για την τέχνη ή ο Γοτθικός Ρυθμός στην αρχιτεκτονική αν επιχειρούσαμε να απογυμνώσουμε τελείως το θρησκευτικό τους υπόβαθρο. Προφανώς δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε πολλές εκ των παραμέτρων και των σημασιών τους.
Τέλος να σημειώσουμε ότι από κάποιους επιχειρείται και η μετατροπή του μαθήματος σε καθαρά ιστορικό όπου η παράθεση των δογμάτων θα είναι ιστορική, περιγραφική χωρίς πνεύμα κατήχησης ή κάτι άλλο. Οτιδήποτε άλλο θα αποτελεί μια κεκαλυμμένη προσπάθεια κατήχησης και προσηλυτισμού. Αλλά να επισημάνουμε εδώ τον κίνδυνο να μετατραπεί το μάθημα σε κάτι τελείως νεκρό[6]. Στερώντας την βιωματική προσέγγιση και προωθώντας μια ξερή περιγραφή των θρησκειών θα οδηγηθούμε σε ένα τελείως απονευρωμένο μάθημα χωρίς καμιά βιωματική προσέγγιση εκ μέρους του μαθητή. Το γεγονός ότι οι θιασώτες της παραπάνω αντίληψης υποστηρίζουν μια επιστημολογία με τους όρους της έννοιας της ΚΑΙ πάνω στο μάθημα των θρησκευτικών δεν θα οδηγήσει πουθενά γιατί παραγνωρίζεται ο ιδιαίτερος ρόλος του.
Και για να γίνω σαφής είναι ο χαρακτήρας του μαθήματος τέτοιος που δεν επιδέχεται την κλασσική επιστημολογία. Είναι σαν να προσπαθούμε να εξηγήσουμε κάποιον πίνακα του Πάμπλο Πικάσο π.χ. με όρους μαθηματικών. Είναι ανέφικτο. Εν κατακλείδι το μάθημα είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητο σε μια κοινωνία όπου πρέπει να υπάρχει αλληλοκατανόηση ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες ανθρώπων, εθνικοτήτων, πολιτισμού, σε μια κοινωνία με μαθητές που γνωρίζουν την πίστη του διπλανού τους και την σέβονται, και σε μια παιδία που πέρα από την επιστήμη προάγεται και ο ανθρωπισμός. Ειδικά στις μέρες μας, περιόδου, έντονης δοκιμασίας δομών, και του ιδίου του συστήματος που μεγαλώσαμε το μάθημα με τον βιωματικό τρόπο προσέγγισης του αποτελεί φάρο ελπίδας και αυτογνωσίας και μέσω αυτών του συνόλου.
[1] Πηγή: https://www.cia.gov/library/publication ... -factbook/, Προσπελάστηκε, 11-01-2012.
[2] Pascal Boyer, Και ο άνθρωπος έπλασε τους θεούς, Εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη, σελ.52.
[3] Πηγή, http://www.petheol.gr/Seli/Anno/201024.pdf, Προσπελάστηκε, 11-01-2012.
[4] Πηγή, http://www.unric.org/el/, Προσπελάστηκε, 11-01-2012.
[5] Πηγή, Εducation and religion, the paths of tolerance, prospects, quarterly review of comparative, education, vol.XXXIII, no2, p.214, 2003, IBE, UNESCO.
[6] Ρεζίς Ντεμπρέ, Η διδασκαλία της θρησκείας στο ουδετερόθρησκο σχολείο, μετάφρ. Γ. Καράμπελας, εκδ. Εστία, Αθήνα 2004, σσ. 68-132.
Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ
Πέμπτη, 26 Σεπτέμβριος 2013 - από pemptousia.gr
Τα τελευταία χρόνια από πολλούς αμφισβητείται η αναγκαιότητα ύπαρξης του μαθήματος των θρησκευτικών στο σύγχρονο σχολείο. Το γεγονός αυτό αλλά και της υποβάθμισης του στην πράξη που επέφεραν οι τελευταίες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις μας κάνει να είμαστε σε εγρήγορση.
Αν πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή θα δούμε πως η Ορθοδοξία με τον Ελληνισμό συμπορεύονται για 2000 χρόνια με άρρηκτο τρόπο. Στο νέο Ελληνικό κράτος, το μάθημα των θρησκευτικών υπήρχε στο ωρολόγια πρόγραμμα της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ και με την ίδρυση ανωτέρων θεολογικών και ανωτάτων σχολών Θεολογίας και στην τριτοβάθμια. Στο παρελθόν οι ώρες διδασκαλίας ήτανε περισσότερες.
Τα τελευταία όμως χρόνια όπως προαναφέρθηκε παρατηρείται η διαρκής συρρίκνωση του. Οι μεν που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο τονίζουν το γεγονός της αναχρονιστικότητας του μαθήματος σε μια μεταμοντέρνα κοινωνία δυτικού τύπου όπως η Ελληνική.
Όμως το εφαλτήριο είναι η υπεράσπιση του κοσμικού χαρακτήρα της παιδείας; Κάτι που θα νοθεύονταν σε επικίνδυνο βαθμό με το μάθημα των θρησκευτικών; Αν αναλογιστούμε ότι η Ελλάδα είναι μια ομοιογενής χώρα κυρίως θρησκευτικά τότε προς τι η πολεμική. Το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία σε ποσοστό 95%[1] έως 98% είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι επίσημα αλλά και οι περισσότεροι αλλοδαποί μετανάστες συνηγορεί στην προηγούμενη διατύπωση της θρησκευτικής πλειοψηφίας. Τα επιχειρήματα των πολέμιων ξεκινούν από θέσεις όπως αυτές του σεβασμού των μειονοτήτων, της ουδετερότητας, του προοδευτισμού του κράτους και να σημειώσουμε και τον διακαή πόθο χωρισμού του τελειωτικώς με την εκκλησία. Στα μάτια αυτών των ανθρώπων το μάθημα αποτελεί απολίθωμα, και προπαγανδιστικό ή κατηχητικό μέσο. Ο σεβασμός των ατομικών και δη θρησκευτικών πεποιθήσεων είναι η σημαία των αντιλήψεων τους.
Παρατηρείται πως ξεκινούν από την καταδίκη της θρησκευτικότητας που προάγει θεωρητικά το μάθημα, ως κάτι το τελείως αναχρονιστικό και συνάμα χαρακτηριστικό των πρωτόγονων ή υποανάπτυκτων κοινωνιών. Όμως αποφεύγουν να επισημάνουν τις πιο άρρωστες πτυχές της θρησκευτικότητας σε χώρες «ανεπτυγμένες» του δυτικού κόσμου, που γι αυτούς εν τέλει αποτελούν πρότυπο. Έτσι δεν κάνουν λόγο ούτε βέβαια και αναρωτιούνται πως εξηγείται ειδικά στις παραπάνω κοινωνίες που τις θεωρούν και πρότυπο θρησκευτικής αποδέσμευσης και ελευθερίας, η ανάπτυξη των ανατολικο-φιλοφικών δοξασιών, ή νεοπαγανιστικών αναβιώσεων ή και ακόμα και εσχατολογικών δοξασιών[2] όπου η ανάληψη στους ουρανούς πραγματοποιείται με διαστημόπλοιο σύμφωνα με διάφορες new age αντιλήψεις.
Σημειώνουν πως το μάθημα αποτελεί εργαλείο καταπίεσης άλλων παιδιών με διαφορετικά θρησκευτικά ιδεώδη. Ωστόσο παρόλη την λογικότητα του εν λόγω επιχειρήματος τα νούμερα μελέτης φαίνεται να αποδεικνύουν το αντίθετο μιας και από τότε που με μια απλή γραπτή δήλωση ο μαθητής μπορεί να απαλλαχτεί δεν παρατηρήθηκε αυξημένος αριθμός μαθητών που απέχουν αλλά αυτό το ποσοστό κυμάνθηκε από 1,5% έως 3% ανάλογα με την περιοχή. Να σημειώσουμε ότι με βάσει στοιχεία του έτους 2008-2009 στο σύνολο των μαθητών οι αλλοδαποί μαθητές ήτανε το 10% (περίπου 130.000), και αυτήν ακριβώς την περίοδο ο μέσος όρος των απαλλαγών κυμάνθηκε στο 1%.[3]. Εδώ θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το μάθημα των θρησκευτικών παρακολουθούμενο σχεδόν τελικά καθολικά, συμβάλλει στην κατανόηση και την προσέγγιση των μαθητών διαφορετικών δογμάτων και μάλλον ενώνει παρά διχάζει, μειώνοντας τις αντιθέσεις και ευνοώντας την αλληλοκατανόηση.
Επίσης σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες πλην τριών της Γαλλίας, της Φύρομ και της Αλβανίας έχουν ο μάθημα στα ωρολόγια προγράμματα τους[4]. Ειδικά στην περίπτωση της Γαλλίας πληθαίνουν οι φωνές όπου ζητούν το μάθημα πίσω. Επιπρόσθετα να τονίσουμε ότι με βάση έρευνες της ΟΥΝΕΣΚΟ η χώρα μας στην έκταση του μαθήματος των θρησκευτικών στο ωρολόγιο πρόγραμμα την προς μελέτη χρονιά (2008-2009), καταλάμβανε την 13 θέση[5]. Άρα η Ελλάδα πολύ απέχει από το να δεχτούμε το επιχείρημα της υπερβολικής χρήσης των θρησκευτικών.
Το τέλος των θρησκευτικών από την εκπαίδευση όμως θα σημάνει την έναρξη πολλών παραγόντων που θα πρέπει να αναλογιστούμε, αλλά και προβλημάτων που θα προκύψουν. Αν αφαιρέσουμε το μάθημα άρα δεν θα κάνουμε τα παιδιά μας επιρρεπή στην «θεολογία» του οποιοδήποτε; Άραγε η διδασκαλία των θρησκευτικών δεν προφυλάσσει τα παιδιά από επικίνδυνες δοξασίες και πεποιθήσεις κάποιων (δεν εξετάζουμε των ποιων και με τι κίνητρα), και μάλιστα στην τρυφερή ηλικία που βρίσκονται όπου και σχηματίζουν ουσιαστικά την πίστη και την άποψη τους για όλα; Σημειώνουμε εδώ και το όφελος της γνωριμίας των παιδιών με πεποιθήσεις άλλων όπως το Ισλάμ λόγου χάρη ή ο Ιουδαϊσμός που αν δεν υπήρχε το μάθημα θα ήτανε άγνωστοι όροι. Μέσα από αυτήν την γνωριμία δεν προάγεται άραγε η αλληλοκατανόηση και ο σεβασμός των ίδιων των ατομικών ελευθεριών φέρνοντας εγγύτερα διαφορετικούς μαθητές και ανθρώπους;
Να προσθέσουμε και το ιστορικό υπόβαθρο του όλου σκεπτικού αφού αν επιχειρηθεί να σβήσει τελείως η θρησκευτικότητα του μαθήματος τότε πως θα εξηγηθούν βασικά επιτεύγματα και ιστορικά γεγονότα και περίοδοι σε μια Ευρώπη βαθύτατα επηρεασμένη από αυτήν την θρησκευτική αντίληψη; Για να γίνω σαφέστερος πως θα ερμηνεύσουμε τον Φάουστ του Βάγκνερ όπου ο ήρωας πουλάει την ψυχή στον Σατανά με αντάλλαγμα την νιότη του αν δεν το δούμε με Χριστιανικό πρίσμα; Τι αξία πχ θα είχε η ζωγραφική του Μιχαήλ Αγγέλου για την τέχνη ή ο Γοτθικός Ρυθμός στην αρχιτεκτονική αν επιχειρούσαμε να απογυμνώσουμε τελείως το θρησκευτικό τους υπόβαθρο. Προφανώς δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε πολλές εκ των παραμέτρων και των σημασιών τους.
Τέλος να σημειώσουμε ότι από κάποιους επιχειρείται και η μετατροπή του μαθήματος σε καθαρά ιστορικό όπου η παράθεση των δογμάτων θα είναι ιστορική, περιγραφική χωρίς πνεύμα κατήχησης ή κάτι άλλο. Οτιδήποτε άλλο θα αποτελεί μια κεκαλυμμένη προσπάθεια κατήχησης και προσηλυτισμού. Αλλά να επισημάνουμε εδώ τον κίνδυνο να μετατραπεί το μάθημα σε κάτι τελείως νεκρό[6]. Στερώντας την βιωματική προσέγγιση και προωθώντας μια ξερή περιγραφή των θρησκειών θα οδηγηθούμε σε ένα τελείως απονευρωμένο μάθημα χωρίς καμιά βιωματική προσέγγιση εκ μέρους του μαθητή. Το γεγονός ότι οι θιασώτες της παραπάνω αντίληψης υποστηρίζουν μια επιστημολογία με τους όρους της έννοιας της ΚΑΙ πάνω στο μάθημα των θρησκευτικών δεν θα οδηγήσει πουθενά γιατί παραγνωρίζεται ο ιδιαίτερος ρόλος του.
Και για να γίνω σαφής είναι ο χαρακτήρας του μαθήματος τέτοιος που δεν επιδέχεται την κλασσική επιστημολογία. Είναι σαν να προσπαθούμε να εξηγήσουμε κάποιον πίνακα του Πάμπλο Πικάσο π.χ. με όρους μαθηματικών. Είναι ανέφικτο. Εν κατακλείδι το μάθημα είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητο σε μια κοινωνία όπου πρέπει να υπάρχει αλληλοκατανόηση ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες ανθρώπων, εθνικοτήτων, πολιτισμού, σε μια κοινωνία με μαθητές που γνωρίζουν την πίστη του διπλανού τους και την σέβονται, και σε μια παιδία που πέρα από την επιστήμη προάγεται και ο ανθρωπισμός. Ειδικά στις μέρες μας, περιόδου, έντονης δοκιμασίας δομών, και του ιδίου του συστήματος που μεγαλώσαμε το μάθημα με τον βιωματικό τρόπο προσέγγισης του αποτελεί φάρο ελπίδας και αυτογνωσίας και μέσω αυτών του συνόλου.
[1] Πηγή: https://www.cia.gov/library/publication ... -factbook/, Προσπελάστηκε, 11-01-2012.
[2] Pascal Boyer, Και ο άνθρωπος έπλασε τους θεούς, Εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη, σελ.52.
[3] Πηγή, http://www.petheol.gr/Seli/Anno/201024.pdf, Προσπελάστηκε, 11-01-2012.
[4] Πηγή, http://www.unric.org/el/, Προσπελάστηκε, 11-01-2012.
[5] Πηγή, Εducation and religion, the paths of tolerance, prospects, quarterly review of comparative, education, vol.XXXIII, no2, p.214, 2003, IBE, UNESCO.
[6] Ρεζίς Ντεμπρέ, Η διδασκαλία της θρησκείας στο ουδετερόθρησκο σχολείο, μετάφρ. Γ. Καράμπελας, εκδ. Εστία, Αθήνα 2004, σσ. 68-132.
Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ