Αντιμετωπίζοντας μια σοβαρή αναπηρία της εποχής μας

[nousgr]

Σήμερα, 3 Δεκεμβρίου είναι η ημέρα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες -ή πιο σωστά- των ανθρώπων με δυνατή θέληση. Τι θα λέγατε ν' αφιερώσουμε μερικά λεπτά της ζωής μας διαβάζοντας ένα σχετικό άρθρο;

----------
Αντιμετωπίζοντας μια σοβαρή αναπηρία της εποχής μας
2003: έτος αφιερωμένο στους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες

Έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια από εκείνη την πρωτοχρονιά του 2000, τότε πού ζήσαμε την τρέλα της αλλαγής... του έτους, της δεκαετίας, του αιώνα και της χιλιετίας! Δισεκατομμύρια δολλάρια τότε ξοδεύτηκαν σε όλες τις οικονομικά εύρωστες χώρες, με τα οποία θα μπορούσαν να σωθούν κάποια από τα εκατομμύρια των παιδιών πού πεθαίνουν κάθε χρόνο από υποσιτισμό καί λοιμώξεις, πού τυφλώνονται από έλλειψη της βιταμίνης Α, πού ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας καί βιώνουν την καθημερινότητα του αναλφαβητισμού, του "εμπορίου» καί της έκπόρνευσής τους σε χώρες κυρίως της Αφρικής, της Ασίας καί της Λατινικής Αμερικής, αλλά ακόμα καί δίπλα μας. Καί βέβαια, θα μπορούσε να δημιουργηθεί ή υποδομή για να ξεφύγουν προοδευτικά αυτές οι χώρες από τα αδιέξοδα τους.

Κάποιο απόγευμα μεταδόθηκε από τηλεοπτικό κανάλι ένα ντοκυμαντέρ πού έδειξε το μέγεθος της ανθρώπινης διαστροφής. Έκτος από τις εικόνες του άθλιου τρόπου διαβίωσης των ανθρώπων του αποκαλούμενου «τρίτου κόσμου» -να ένας όρος πού καταργεί αυτόματα τις μεγαλοστομίες μας για την . ανθρωποκεντρική κουλτούρα μας- είδαμε παιδιά/ζητιάνους με φρικτά παραμορφωμένα κάτω άκρα, εξαιτίας των σατανικής επινοήσεως κακοποιήσεων καί επεμβάσεων στο σκελετό τους τις όποιες υφίστανται όταν άπαγάγονται, προκειμένου ν' αποτελέσουν έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των ζητιάνων. Εικόνες μεσαίωνα.

Καί εμείς;

Ή αδιαφορία εκφράζει χαρακτηριστικά την εποχή μας. Για άλλη μία φορά λυπηθήκαμε, μα πατήσαμε το κουμπί καί πήγαμε για ύπνο: άποκαμωμένοι από το καθημερινό πολύωρο κυνήγι της ευτυχίας μέσα από την επιτυχία. "Ονειρα γλυκά σε πουπουλένια στρώματα. Καί ή συνέχεια;
Την άλλη μέρα καί κάθε μέρα με το πρόσχημα του αγώνα για την κάλυψη των αναγκών μας -αφού τις περισσότερες φορές οί ανάγκες μας είναι πλασματικές- ριχνόμαστε αυτάρεσκα στον ίδιο τρόπο ζωής.

Παρόλο όμως πού ό τρόπος με τον οποίο ζούμε θα μπορούσε να θεωρηθεί για τους ανθρώπους πού έζησαν μόλις μερικές γενιές πριν, παραμυθένιος, ονειρικός, οί περισσότεροι δεν είμαστε ευχαριστημένοι από τη ζωή μας. δεν σταματάμε να επιθυμούμε όλο καί κάτι άλλο. Ό καταναλωτισμός έγινε πλέον ψυχοπαθολογικό φαινόμενο, καθώς μας υποβάλλουν, κυρίως με τη διαφήμιση, «την ανάγκη" της κατανάλωσης. Πολλοί από μας αγοράζουμε, τρώμε ή πίνουμε με στόχο να ξεφύγουμε από συναισθήματα κατωτερότητας, άγχους καί κατάθλιψης.

Δεν είναι καθόλου σπάνιο να θεωρούμε βάρος αυτό πού έχουμε, το ίδιο ακριβώς πού θεωρούμε απώλεια, όταν το στερούμεθα: οι εργαζόμενοι θεωρούν βάρος την εργασία τους καί οι άνεργοι απώλεια την έλλειψη της. Οι μητέρες δυσανασχετούν για τη φροντίδα των παιδιών τους θεωρώντας τα, όχι σπάνια, αναγκαίο κακό καί όσες δεν απέκτησαν, νιώθουν οδύνη από την έλλειψη τους, χρησιμοποιώντας ακόμα καί πειραματικές επιστημονικές μεθόδους, ιδιαίτερα κουραστικές καί δαπανηρές, φορτισμένες με ηθικό άγχος ή με ενοχικές παλινδρομήσεις, προκειμένου να τα αποκτήσουν.
Ή έλλειψη εσωτερικής πειθαρχίας τραυματίζει τη σωματική καί ψυχική μας υγεία, με αποτέλεσμα οί καταχρήσεις να έχουν αυξήσει τόσο τις οργανικές, όσο καί τις ψυχικές ασθένειες.

Σχεδόν τα πάντα κρίνονται με βάση χρησιμοθηρικά κριτήρια. Ακόμα κι αυτή ή σχέση μας με το Θεό μετατράπηκε σε λειτουργία χρήσεως: προσεύχομαι, για να μου δώσει. Όταν δε χρειάζομαι έντονα κάτι, Τον ξεχνώ.
Ή κατάχρηση της σύγχρονης τεχνολογίας μας δημιουργεί ψευδαισθήσεις καί ιδεοληψίες σε σχέση με τίς ικανότητες μας, επειδή ή δύναμη των μηχανών φαντάζει δική μας. Έτσι, στίς ψευδαισθήσεις της δύναμης χάνουμε τα μονοπάτια εκείνα πού θα μας οδηγήσουν στη δύναμη του πνεύματος, την όποια προνομιακά μπορούμε να κατέχουμε μέσα σε ολόκληρη τη δημιουργία. Κι ενώ οί θρίαμβοι της επιστήμης θεωρήθηκαν ως «ό ερχομός της βασιλείας του ανθρώπου» καί χειροκροτήθηκε από πολλούς «ό θάνατος» της πίστης, ή οποία υποβιβάστηκε σε παράμετρο της λογικής, όσα περισσότερα μυστικά της ύλης μας αποκαλύπτουν οί θετικές επιστήμες, λες καί τόσο περισσότερο χάνουμε τη δυνατότητα ανακάλυψης του πραγματικού νοήματος της ζωής καί της αλήθειας για τον εαυτό μας.

Ή εποχή «της βασιλείας του ανθρώπου» αποδείχθηκε τελικά, ή εποχή της υποδούλωσης του στα ένστικτα καί τα πάθη. Καί το περίεργο είναι πώς μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε το παράδοξο της καθημερινής μας συμπεριφοράς, επειδή συνήθως είμαστε ανίκανοι να δράσουμε με μία αυθεντική καί ειλικρινή κίνηση πού να εκφράζει τον εαυτό μας. Άπλα ερεθιζόμαστε από τους εξωτερικούς παράγοντες κι αντιδρούμε ανάλογα, επηρεαζόμενοι συνήθως από τα πρότυπα πού μας έχουν υποβάλλει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Θα μπορούσε βέβαια ή μάλλον θα λαχταρούσε να πεί κανείς πώς όλα τούτα είναι αστήρικτες, αβάσιμες υπερβολές... Άλλα ή συνεχώς αυξανόμενη εγκληματικότητα καί ή βαρβαρότητα των εγκληματικών μεθόδων, οί συμμορίες ανηλίκων καί γενικότερα ή παιδική εγκληματικότητα, ή βάναυση ψυχική, σωματική καί σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, ή αύξηση των ασθενών με ψυχικά νοσήματα, ή εξάρτηση από ουσίες όλο καί περισσότερων ανθρώπων σε όλο καί μικρότερες ηλικίες, ή ατέλειωτη σειρά διαζυγίων, ή χρεωκοπία του λόγου -γραπτού καί προφορικού- καί ή εξαθλίωση -στην πλειονότητα- των προγραμμάτων των μέσων μαζικής ενημέρωσης μαρτυρούν για τη στυφή πραγματικότητα:

Στή βασιλεία των θετικών επιστημών χάσαμε το μέτρο.
Στήν εποχή του ξέφρενου καταναλωτισμού πεινάμε καί διψάμε για ανθρώπινη επικοινωνία.
Στήν εποχή της τεχνολογίας, ενώ υπάρχει ή δυνατότητα υλοποίησης κάθε δημιουργικής σκέψης, χάσαμε οί περισσότεροι, καί κυρίως οί νέοι, την έμπνευση.
Στόν αιώνα της ψυχανάλυσης χάσαμε τον εαυτό μας.

Καθώς ή σοβαρότητα της κατάστασης γίνεται όλο καί περισσότερο ανησυχητική καί συνειδητοποιείται από όλο καί μεγαλύτερο αριθμό ατόμων, ένα ποικιλόμορφο πλήθος έπιστρατεύεται για να ξορκίσει το κακό: μάγοι, αστρολόγοι, γκουροϋ, αλλά καί επιστήμονες, οικολόγοι καί άνθρωποι καλής θελήσεως. Μάταια όμως... '0 παραλογισμός συνεχίζεται καί οί περισσότεροι θαυμάζουμε μία τερατώδη κοινωνική δομή παρόλο πού περικλείει μέσα της στοιχεία τα όποια την οδηγούν στην αποσύνθεση καί την κατάρρευση.
Καί τα αποτελέσματα λίγο πολύ γνωστά.

Βιώνοντας τη μοναξιά μέσα στην κοσμοπλημμύρα, θρασείς, εκνευρισμένοι, ανυπόμονοι, αύτοθαυμαζόμενοι, έχοντας μόνιμα δίκιο καί γι' αυτό «δικαίωμα» στην άμεση αλλά καί άκοπη πραγματοποίηση κάθε μας επιθυμίας, συχνά χωρίς ηθικούς φραγμούς, πιστεύοντας -όταν λέμε πώς πιστεύουμε- στίς ιδέες πού έχουμε για το Θεό κι όχι στον ίδιο το Θεό, ζούμε υπονομεύοντας τόσο τίς σωματικές, όσο καί τίς ψυχικές μας δυνάμεις.
Φοβόμαστε τον πόνο, τη φτώχεια, το αύριο, την ανεργία, τους πολέμους, τους σεισμούς, τίς πλημμύρες, το γάμο, τίς υποχρεώσεις από τη γέννηση παιδιών, την απειλή του διαζυγίου, τα δυστυχήματα, τη μοναξιά, τη σιωπή, το διπλανό μας, το θάνατο, τη ζωή... Το ϊδιο αμήχανοι μπροστά στην άδολη χαρά, μα καί στο δάκρυ.

Με την ψευδαίσθηση πώς είμαστε κύριοι της ζωής μας, προσπαθώντας να ξορκίσουμε το θάνατο, σκληρά ανταγωνιστικοί, μονολογώντας στίς συζητήσεις, επιθυμώντας το θρίαμβο για να αποδείξουμε την αξία μας στους άλλους, αλλά κυρίως στον εαυτό μας, αγωνιώντας υστερικά για το μέλλον μόνιμα -απελπιστικά- ένοχοι, υπερήφανοι καί γι' αυτό αξιοδάκρυτα συμπλεγματικοί έχουμε παρασυρθεί σ' ένα αμυντικό αλλά επικίνδυνο αγκάλιασμα του εαυτού μας. Καί παρόλο πού δεν έχουν εκλείψει οί άνθρωποι πού ξεπερνούν τον εαυτό τους καί την εποχή μας καί ζουν με απλότητα μια ζωή όλο νόημα, δηλαδή μια ζωή προσφοράς, ή μανία για την κατάκτηση του υλικού κόσμου καί το ξεπέρασμα των ορίων πού θέτει στην ύπαρξη μας το σώμα μας, έχει οδηγήσει τους περισσότερους από μας στη λήθη του πνευματικού στόχου. Κι όταν κάποια στιγμή ό κουρασμένος νους καί ή καρδιά μας μας θέσουν τα πρώτα υπαρξιακά ερωτήματα, είμ
αστε ανίκανοι ν' αποκρυπτογραφήσουμε το λόγο του εσώτερου εαυτού μας.
Κανείς βέβαια δε μπορεί ν' αρνηθεί ούτε τα οφέλη του πολιτισμού, ούτε τίς ευθύνες μας για τίς συνέπειες της αλόγιστης χρήσης των ανακαλύψεων. Εξαιτίας τους ζούμε την κυριαρχία της ύλης ενάντια στο πνεύμα, του πρόσκαιρου ενάντια στο αιώνιο, των ανακαλύψεων ενάντια στον άνθρωπο-δημιουργό, του ανταγωνισμού ενάντια στην ευγενική άμιλλα, με αποτέλεσμα, όχι μόνο ν' απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τον «άλλο», αλλά να τον νιώθουμε καί ως ανεπιθύμητο εισβολέα. Τί πιο τραγικό;

Ή ποιότητα των διαπροσωπικών μας σχέσεων μαρτυράει την κατάσταση της ύπαρξης μας, ιδιαίτερα μάλιστα την πνευματική της παράμετρο. Το γεγονός πώς ζούμε συνήθως τίς σχέσεις μας στη βάση του δικαιώματος αποτελεί - σ' ένα ασυνείδητο επίπεδο - την κόλαση μας καί δηλώνει την κακή μας προαίρεση. Γιατί, βέβαια, το κακό δεν οφείλεται στην ανθρώπινη φύση μας, αλλά στην προαίρεση μας, την ελεύθερη επιλογή μας. Ή κακή προαίρεση αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνίας μας καί της συμπεριφοράς των περισσοτέρων από εμάς. Πηγή της ό ναρκισσισμός μας.
Ναρκισσισμός είναι ύπαρκτική μέθη, αλλά καί ρήγμα στην εναρμονισμένη σχέση μας με το Θεό. Είναι ή κατάσταση εκείνη κατά την οποία αναγνωρίζουμε ως πραγματικότητα μόνο ό,τι έχει σχέση με τον εαυτό μας. Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς είναι ή δυσκολία μας να επικοινωνούμε, ή μείωση της αυθεντικής επαφής μας με τους άλλους καί ή δημιουργία ελλείμματος στην ύπαρξη μας. Ό ναρκισσισμός, δηλαδή, προκαλεί τη σοβαρότερη αναπηρία.

"Ας μην ξεχνάμε πώς ή λέξη αναπηρία προέρχεται από το ρήμα πηρώ καί σημαίνει την έλλειψη αρτιότητας, τη μερική ή ολική έλλειψη μέλους, οργάνου ή λειτουργίας. Στό υπαρκτικό επίπεδο το «αγκάλιασμα» του εαυτού μας ακυρώνει τη λειτουργία της αγάπης. Έτσι, παρόλο πού είμαστε κοινωνικές υπάρξεις καί θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τόσο τίς βιοτικές, όσο καί τίς πνευματικές μας ανάγκες μέσα από τη σχέση μας με τους άλλους, παρόλο πού είμαστε όλοι μέλη του σώματος του Χριστού, ό ρυθμός με τον οποίο ζούμε καί ό,τι απορρέει από ένα παρόμοιο τρόπο ζωής, δε μας επιτρέπουν να ζήσουμε την ανάγκη καί την υποχρέωση αυτής της σχέσης.
Μα όλα αυτά δεν έχουν σχέση μ' εμάς, θα μπορούσαμε να πούμε, όσοι θεωρούμαστε χριστιανοί. Άλλα μπορεί να είμαστε υπερήφανοι επειδή «γνωρίσαμε» το Χριστό, ενώ κατά βάση οφείλουμε να ταπεινοφρονούμε επειδή Εκείνος θέλησε να μας πάρει κοντά Του. Μπορεί η υπερηφάνεια μας να είναι καλά καμουφλαρισμένη κάτω από το μανδύα μιας ψυχαναγκαστικής τήρησης ηθικών κανόνων καί τυπολατρίας. Ή νηστεία, δηλαδή, ή παρακολούθηση των ακολουθιών κτλ. μπορεί να μην είναι εκδηλώσεις μιας υγιούς θρησκευτικότητας, αλλά στηρίγματα του ναρκισσισμού καί της υπερηφάνειας μας. Κάποτε κάνουμε φλάμπουρο τη θρησκοληψία μας καί ξεκινάμε αγώνες εναντίον της εγωπάθειας των άλλων. "Αλλωστε, για πολλούς από μας τους «χριστιανούς» ό εγωκεντρισμός θεωρείται λέξη πού ανακάλυψαν καί χρησιμοποιούν οι ψυχολόγοι καί οι ψυχίατροι καί πού αφορά αποκλειστικά στους άλλους. Ό ενοχικός ασκητισμός, το άγχος του χριστιανού για τίς αμαρτίες του, για το θάνατο (πού θα πάω;), ακόμα καί για τίς χαρές της ζωής (δεν κάνει να χαίρομαι;) αποδεικνύουν τη θρησκοληψία μας.

Οι ευκαιρίες πού έχουμε να μελετήσουμε πατερικά κείμενα, θρέφουν πολλές φορές ακόμα περισσότερο το ναρκισσισμό μας, όταν δεν είναι για τα δικά μας μέτρα κι όταν ή μελέτη γίνεται χωρίς πνευματική καθοδήγηση. Με την ψευδαίσθηση πώς αντιγράφουμε τη ζωή των αγίων μας, ξεχνάμε την υπομονή, την υπακοή προς το θέλημα του Θεού καί την αγάπη, αυτά πού τους οδήγησαν στην αγιότητα. Ό χριστιανικός φαρισαϊσμός στις μέρες μας καλά κρατεί καί μας διαφεύγει πώς ή πνευματική ζωή είναι αδιάκοπη συλλειτουργία με το "Αγιο Πνεύμα κι αδιάκοπη επιθυμία για συλλειτουργία με το Χριστό, με την αγάπη Του καί την αλήθεια Του προς τον πλησίον.
Κι όμως! Το να ζεις στη σύγχρονη κοινωνία μπορεί να γίνει ευλογία. "Αλλωστε, δεν είναι ή πρώτη φορά πού ή ανθρωπότητα στην Ιστορική της διαδρομή, αντιμετωπίζει ένα ανησυχητικό «σύγχρονο τρόπο ζωής». Κάθε κοινωνία στην όποια βρεθήκαμε να ζούμε, μπορεί να γίνει εποχή ευκαιριών, αν θελήσουμε να μετατρέψουμε τα φαινομενικά αδιέξοδα σε επωφελείς διεξόδους, αν αφήσουμε τίς δυσκολίες να μας αλλάξουν, αν αποφασίσουμε να ζήσουμε τη ζωή μας ολοκληρωτικά.

Εάν πιστεύουμε πώς είμαστε όντα μοναδικά πού πλαστήκαμε για να βαδίσουμε, εάν το θελήσουμε, προς τη θέωση καί επομένως ή ύπαρξη μας στοχεύει στην αιωνιότητα, τότε αναμφίβολα πρέπει να ζήσουμε την αγάπη του Χρίστου, να φονεύσουμε το φαρισαϊσμό μας καί να απαλλαγούμε από το θανάσιμο σφιχταγκάλιασμα του εαυτού μας.
Αγάπη. Ή λέξη κλειδί.

Αυτή πού διαλύει τον εγωισμό καί τη φιλαυτία, ή μόνη πού μπορεί να μετατρέψει τη φιλαυτία σε φιλία προς τον έτερο, να μεταφέρει το κέντρο βάρους από εμάς στον άλλο. Τότε θα ζήσουμε την αναμόρφωση του προσώπου μας καί με την απελευθέρωση των σωματικών καί ψυχικών μας δυνάμεων θ' αντιμετωπίσουμε τίς συνθήκες της ζωής μέσα από ένα νέο πρίσμα συμβάλλοντας καί στην αναμόρφωση της σημερινής πραγματικότητας.

-Μα τί μπορούμε να κάνουμε; διερωτόμαστε πολλές φορές.
Ό Λέβ Ζιλέ διερωτάται καί απαντά στο βιβλίο του «Αγάπη δίχως όρια»:
«...Πώς να ονειρευτώ ν' ανάψω εστίες, εγώ πού δεν έχω στα χέρια μου παρά λίγα χλωρά καί βρεμένα ξύλα καί μερικά κούτσουρα πού σιγοσβήνουν; Εγώ πού αποτυγχάνω να κάνω απλά καί συνηθισμένα πράγματα, πώς θα κάνω τα εξαιρετικά;
-Παιδί μου, αυτό πού ενδιαφέρει δεν είναι το λίγο πού κρατάς στα χέρια σου. Το ζήτημα είναι μ' αυτό το λίγο στα χέρια σου να πλησιάσεις την αληθινή εστία, τη μοναδική εστία πού είναι ή Καρδιά μου. Τότε τα μισοσβησμένα κούτσουρα θα ξαναζωντανέψουν καί τα χλωρά ξύλα σου θα ξεραθούν. Συγκε-ντρώσου στο πιο συνηθισμένο, στο πιο ασήμαντο. Κάνε τα συνηθισμένα πράγματα μ' ένα τρόπο όχι συνηθισμένο, δηλαδή αγαπώντας -αγαπώντας όχι συνηθισμένα. Τότε ή σπίθα θα ξεπεταχτεί. Τότε ή φωτιά θα φουντώσει. Τότε ή φωτιά θα σε αρπάξει. Καί συ θα αρχίσεις να είσαι ένας νέος φορέας Φωτιάς».

Αγάπη σημαίνει καθολική προσωπική επανάσταση.
Ρώτησαν κάποτε τη συγγραφέα Γιολάντα Μουκαγκασάνα, τη γυναίκα πού έζησε τη φρίκη της γενοκτονίας στη Ρουάντα καί είδε να σφάζουν μπροστά στα μάτια της τα τρία παιδιά της, τον άνδρα της, τη μητέρα της καί τον αδελφό της καί έγραψε για όλα αυτά, πώς έχει το κουράγιο να υπηρετεί την ανθρωπότητα καί να είναι ένας τόσο τρυφερός άνθρωπος. Καί έκείνη απάντησε: «Ίσως γιατί ή αγάπη πού έχω μέσα μου είναι τόσο μεγάλη πού κανείς δε μπόρεσε να την εξαφανίσει. Είχα λάβει τόοη αγάπη από τους δικούς μου πού έχω ακόμα πολλά να δώσω»!

Αγαπώ σημαίνει κατανοώ τα συναισθήματα και τις έγνοιες του άλλου, μπορώ να μπω στη θέση του, δέχομαι πώς μπορεί να έχει αντίθετη άποψη από τη δική μου.
Αγαπώντας πραγματικά κάποιον αυτόματα αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό πού μας προσφέρει είναι ό εαυτός του εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Θα ήταν εγωιστικό αλλά καί μάταιο να ζητάμε ό,τι δεν είναι -δηλαδή αυτό πού έχουμε φανταστεί- καί ανόητο ν' αγανακτούμε, όταν ανακαλύπτουμε ότι είναι κάτι άλλο. Μέσα στον εγωισμό καί την αγανάκτηση δεν υπάρχει αγάπη.

Όταν αγαπώ, σέβομαι την ελευθερία του άλλου, ταπεινοφρονώ σε σχέση με τη δική του υπόσταση καί υπομένω τις όποιες αδυναμίες του σαν δικές μου, χωρίς να διστάζω ή να φοβάμαι να εκφράζω αυτό το συναίσθημα της αγάπης, έστω κι αν μπορεί να θεωρείται αυτονόητο.
Αγαπώ καί σέβομαι τον άλλο δε σημαίνει πώς ταυτίζομαι μαζί του.
"Ας κάνουμε, λοιπόν, τα συνηθισμένα πράγματα μ'ένα τρόπο όχι συνηθισμένο, δηλαδή αγαπώντας.

Αγαπώντας, όχι συνηθισμένα, όλους γύρω μας καί βέβαια αυτούς πού χρειάζονται τη βοήθεια μας. Γιατί στις δύσκολες ώρες πού κάποιοι άνθρωποι παλεύουν με τα συναισθήματα τους, το σωματικό καί ψυχικό τους πόνο καί πενθούν τα όνειρα τους, εμείς οι «άλλοι» μπορούμε να προσφέρουμε πολλά.
Αυτή τη χρονική περίοδο ή ανθρώπινη επικοινωνία δεν αποτελεί απλά μεγάλη παρηγοριά, αλλά βοήθεια για να πάει ό άνθρωπος πιο πέρα, ν' ανακαλύψει καί ν' αποδεχθεί τη νέα κατάσταση.

Ιδιαίτερα για τους ανθρώπους με αναπηρία, ό τρόπος επικοινωνίας μας είναι ανάγκη ν' αποτελεί την έμπρακτη αναγνώριση της αξίας τους, αυτή πού συχνά νιώθουν πώς οι άλλοι τους στερούν, την απόδειξη δηλαδή, πώς π
αραμένουν το ίδιο μοναδικά, ξεχωριστά πρόσωπα, όπως όλοι. Γιατί είναι αλήθεια πώς κάποτε ή συμπεριφορά μας μπορεί να δώσει μηνύματα τελείως διαφορετικά από αυτά πού επιθυμούμε, είτε από άγνοια ή αμηχανία, εϊτε επειδή δεν έχουμε πιστέψει βαθιά μέσα μας πώς κάθε άνθρωπος, υγιής ή όχι, είναι μία ανεπανάληπτη ύπαρξη, της οποίας ή αξία δεν εξαρτάται από τη σωματική της ακεραιότητα ή το νοητικό της δυναμικό.
"Ας γίνει, λοιπόν, έμπρακτη απόδειξη της αγάπης καί της φιλίας μας ή άμεση καί πρόθυμη συμπαράσταση μας. "Ας ανακαλύψουμε στη γειτονιά μας καί στους χώρους πού κινούμεθα τους ανθρώπους αυτούς καί ξεπερνώντας την ένοχη αδιαφορία μας, ας μοιραστούμε τη χαρά της κοινής προσφοράς καί επικοινωνίας.

Τώρα πού το Πανευρωπαϊκό Έτος για τους ανθρώπους με αναπηρία δύει, ας συναισθανθούμε τη δική μας ψυχική καί συναισθηματική αναπηρία καί ας κρατήσουμε μόνιμα στην καρδιά μας την άφυπνιστική, διαχρονική κραυγή του παραλύτου του Ευαγγελίου: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω!».

Της ΝΤΕΜΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Φυσιοθεραπεύτριας - Συγγραφέως

Πηγή: Περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία", Δεκέμβριος 2003