Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο άγιος Πατήρ ημών Ιωάννης Καλαΐδης - Εγώ ο άσωτος...
Ο άγιος Πατήρ, με τους υπερφυσικούς πνευματικούς του αγώνες, είχε λάβει από τον Θεό, το μεγάλο και σωτήριο χάρισμα της ταπεινοφροσύνης! Ταπείνωνε τον εαυτό του συνεχώς και έτσι έμενε αλώβητος από τις πονηρές δυνάμεις. Μεγάλη ήταν η λύπη του όταν κάποιοι χριστιανοί από υπερβάλλοντα ζήλο και αδιακρισία τον επαινούσαν κατά πρόσωπο! Είπε μάλιστα κάποτε σε έναν από αυτούς, κλαίγοντας: " Εσύ παιδί μου θα με κολάσεις! "
Σε μία επίσκεψή μου στον Παππούλη, συναντηθήκαμε εκεί με τον μακαριστό ιεροψάλτη Γεώργιο Σιώτο, πολύτιμο φίλο και αγαπημένο πνευματικό τέκνο του αγίου Πατρός. Ο π. Ιωάννης ήταν πολύ χαρούμενος και άρχισε να μας ψάλλει το " Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ ημών..." Σε λίγη ώρα χτύπησε η πόρτα και μπήκε μια κυρία με κάποιο φιλικό της πρόσωπο. Πήρε μέρος στην συζήτηση και άρχισε να επαινεί τον Παππούλη. Ο ίδιος είχε το κεφάλι κατεβασμένο και άκουγε λυπημένος. Σε κάποια στιγμή ψιθύρισε:
" Εγώ ο άσωτος..." Επειδή καθόμασταν πολύ κοντά στον άγιο Πατέρα, με τον ιεροψάλτη Γεώργιο, μπορέσαμε να ακούσουμε τι ψιθύρισε. Η γυναίκα αυτή όμως δεν άκουσε και ρώτησε τον π. Ιωάννη τι είπε. Τότε ο μακαριστός Γιώργος τής είπε χαμογελώντας:" Άσ' το καλύτερα ", αποθαρρύνοντάς την να επιμείνει γιατί σίγουρα δεν θα μπορούσε να καταλάβει τον λόγο του αγίου Πατρός!
Και ο λόγος του π. Ιωάννη δεν ήταν ταπεινολογία αλλά μια συνεχής αίσθηση μετανοίας και ταπεινώσεως που τον ακολούθησε ως το τέλος της ζωής του! Άλλωστε όταν του ευχόμασταν " χρόνια πολλά" μάς έλεγε:
" Παιδιά μου να μου εύχεσθε καλή μετάνοια "!
Την αγία ευχή του να έχουμε πάντοτε, Αμήν!
Μιλτιάδης Τσεσμετζής - εκπαιδευτικός

[toula]

Σ' ένα καράβι, μπορεί μερικοί ναύτες να σκοτώνονται και να τρώγονται. Το καράβι όμως πάει το ταξείδι του και φτάνει στον προορισμό του. Έτσι και η Εκκλησία. Γιατί στο τιμόνι είναι ο Χριστός.
Οσία Γαβριηλία Παπαγιάννη
(✞ 28 Μαρτίου 1992)

[toula]

ΚΟΥΡΑΣΤΉΚΑΜΕ...
Κουραστήκαμε από την ακατάσχετη πολυλογία, προχειρολογία και φθηνολογία.. Το κόστος τους είναι βαρύ, αλλοιώνουν την ουσία, τα πρώτα, τα σημαντικά, τα καίρια και Ιερά...
Έχουμε ανάγκη από την ανάπαυση στη χρυσή σιωπή, την πολύτιμη ακοή, τη βιωματικότητα των απαραίτητων λόγων.. Χρειάζεται μια αντίσταση στους πρόχειρους κι εύκολους λόγους...
Αξίζει να καταλαγιάσουμε, να ησυχάσουμε, να ξαποστάσουμε για
ν’ ακούσουμε μέσα στην ησυχία τη χαμηλή φωνή του Θεού, της συνειδήσεως μας, τη διδακτική φωνή του Ιερού παρελθόντος, για να μετανοήσουμε ειλικρινά.Αμην.:⁠-⁠*
{*Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου*}

[toula]

“Είναι αναγκαίο, αδελφοί, ο καθένας σας να έχει πνευματικό πατέρα και να προσέρχεται σ’ αυτόν με πίστη και να ταπεινώνεται ενώπιόν του και να του εκμυστηρεύεται τα πονηρά πάθη της καρδιάς, και δεχόμενοι την πνευματική θεραπεία να ξερριζώνετε από την ψυχή - πριν ριζώσουν βαθειά - τ’ αγκάθια και τα τριβόλια τής αμαρτίας, τα οποία ο καθένας σας έθρεψε μέσα του με την εμπαθή και φιλήδονη ζωή.”
~ Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
(Άπαντα τα έργα, ΕΠΕ, τομ, 11 σελ. 399 Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς» 56η Ομιλία Περί Ιερών Μυστηρίων)

[toula]

ΠΑΜΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ; ..!
Κοντά στην Νερατζιώτισσα, ζούσε ένα ανδρόγυνο.
Ο άνδρας ήταν μέθυσος και ό,τι χρήματα έβγαζε τα σπαταλούσε στο ποτό.
Η γυναίκα του ήταν παράλυτη και κατάκοιτη. Εκτός από το να μιλάει, δεν μπορούσε καμμία άλλη κίνηση να κάνει, οπότε φυσικό ήταν, όχι μόνο να μην μπορεί να κάνει τις εργασίες του σπιτιού, αλλά να μην μπορεί να ανταποκριθή ούτε σε θέματα προσωπικής αυτοεξυπηρετήσεως.
Η γυναίκα αυτή, όμως, είχε βρει το δικό της επίγειο άγγελο!!
Κάποια μέρα, την επισκέφθηκε μιά αδελφική της φίλη και είδε με έκπληξη το σπίτι τακτοποιημένο και μιά στοίβα από ρούχα, πλυμένα και σιδερωμένα.
Αμέσως, ρώτησε με απορία την κατάκοιτη γυναίκα:
-«Ποιός τα τακτοποίησε όλα αυτά τα ρούχα;»
-«Αν σου πω ποιός… Αλλά με επιτίμησε να μην το πω σε κανένα».
Και η φίλη της, γιά να την βγάλει από την δύσκολη θέση της λέει:
-«Δεν χρειάζεται να μου αποκαλύψεις ποιός τακτοποίησε τα ρούχα, διότι κατάλαβα ότι ήταν ο π.Αθανάσιος, έτσι δεν είναι;»
-«Πράγματι, ήλθε τη νύχτα, καθάρισε όλο το σπίτι, έπλυνε τα άπλυτα ρούχα, τα στέγνωσε, τα σιδέρωσε και έφυγε…», απάντησε η γυναίκα με ευγνωμοσύνη στον Άγιο αυτό άνθρωπο!
Ο Σεπτός Γέροντας, ιερομόναχος π.Αθανάσιος Χαμακιώτης (1891–1967), το κόσμημα του Ησυχαστηρίου της Παναγίας της «Νερατζιώτισσας»,Αμαρουσίου Αθήνας.
ΤΗΝ ΕΥΧΉ ΤΟΥ ΝΆ ΈΧΟΥΜΕ
Πάμε προς τα "πίσω";
Εκεί
Στὰ λιγοστά, στὰ φτωχὰ καὶ στὰ δύσκολα.
Ἐκεῖ ποὺ ζούσανε οἱ γιαγιάδες μας καὶ οἱ παπποῦδες μας…
Εκεῖ στὰ ταπεινά,
ἐκεῖ στὰ στερημένα,
ἐκεῖ μὲ τὰ μετρημένα κουκιά,
ἦταν καὶ τὰ πλούσια…
Ἦταν καὶ τὰ τίμια κι ἀνεκτίμητα
καὶ δυσεύρετα πιά:
ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή·
ἡ φιλοξενία ἡ καρδιακή·
οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ ἕνα πρόσωπο,
μὲ τὰ ἴσια λόγια,
μὲ τὴν ἀνοιχτὴ καρδιά.
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!
Ἐπιστρέφουμε στὴ Ζωὴ τὴν αὐθεντική.
Στῶν ἀθάνατων πατεράδων τὴ ζωὴ
καὶ τῶν ἁγίων προπαππούδων μας.
Ἐκεῖ ποὺ ἡ στέρηση, ἡ θυσία, κι ὁ θάνατος
ἦταν ἐπιλογή σου.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἕνα δωμάτιο
καὶ φιλοξενοῦσαν δώδεκα νοματαίους.
Εἶχαν ἕνα ψωμὶ
καὶ τὸ μοιράζονταν μὲ τὰ παιδιὰ τῆς γειτόνισσας.
Εἶχαν ἕνα φορτίο ξύλα
καὶ τὸ μοιράζονταν μὲ τὸν ἐχθρό τους.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἕνα ποτήρι λάδι
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ Πίσω;
καὶ τὸ φυλάγανε γιὰ τὸ καντήλι.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι
ἔχτιζαν πρῶτα τὶς ἐκκλησιὲς
καὶ μετὰ τὰ σπίτια τους.
Ἔστηναν πρῶτα τὰ εἰκονίσματα
καὶ μετὰ τὶς φωτογραφίες τους.
Ἐκεῖ ποὺ ἔβρεχε εὐλογίες.
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!
Ἐκεῖ, στὸ κατώι τοῦ παπποῦ τοῦ Γιώργου
ποὺ τὸ κιούπι τοῦ λαδιοῦ
τὸ ξαναγέμιζαν Ἄγγελοι!
Ἐκεῖ ποὺ οἱ πατεράδες μας
βάζανε στὴν τσέπη μιὰ δραχμὴ
κι ἔβγαζαν δύο!
Γιατὶ δανείζαν στὸν φτωχό,
γιατὶ δανείζαν στὸν Θεὸ
καὶ ὁ Θεὸς τ’ ἀβγάτιζε.
Ἐκεῖ ποὺ ἡ κυρα-Δόμνα δὲ φοβότανε
νὰ τρῶνε ἀπ᾽ τὸ ἴδιο πιάτο τὰ παιδιά της
καὶ τοῦ δρόμου τὰ ὀρφανά,
ποὺ εἶχαν προσβληθεῖ ἀπὸ τύφο.
Πᾶμε μὲ σπουδὴ πρὸς τὰ Πίσω!
Ἐκεῖ ποὺ ἀρρωστήσανε ἀπὸ τύφο
ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς γειτονιᾶς,
ἐκτὸς ἀπ᾽ τὰ παιδιὰ τῆς Δόμνας!
Ἐκεῖ ποὺ ἡ κυρα-Σοφία ἡ μανάβισσα
ἄφησε στὸ σοφρὰ τῆς χήρας κυρα-Ἄννας
τριάντα χρυσὲς λίρες,
γιὰ νὰ τελειώσει τὸ σπίτι ποὺ ἔχτιζε.
Ἐκεῖ ποὺ ἡ χήρα κυρα-Ἄννα
μοιραζόταν τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν της
μὲ τὴν ἐγκαταλειμμένη κυρα-Εὐθαλία
Ἐκεῖ ποὺ κάθε φθινόπωρο
οἱ παπποῦδες μας γέμιζαν τὸ κάρο
μὲ ἀλεύρι καὶ λάδι καὶ σταφίδες καὶ κρασὶ
καὶ τὰ πήγαιναν στὰ Μοναστήρια τῆς περιοχῆς.
Γιατὶ ἤξεραν πώς,
ἂν τὸ Μοναστήρι εἶναι καλά,
θἆναι καλὰ ὅλοι τους.
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!
Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι τιμοῦσαν τὸ στεφάνι τους.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ γυναῖκες ὕφαιναν χρυσὰ παπλώματα
καὶ σκέπαζαν τοὺς ἁμαρτάνοντες.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι
εἶχαν κλειστὰ στόματα
ἕως θανάτου
καὶ γι᾽ αὐτὸ εὐωδιάζαν τὰ ὀστά τους
μετὰ θάνατον!
Ἐκεῖ ποὺ ζῶντες καὶ νεκροὶ εἶχαν στὸν ἥλιο μοίρα.
Εἴχανε πρόσφορο.
Εἶχαν καντήλι.
Εἶχαν σαρανταλείτουργα.
Εἶχαν μερίδα στὴν Προσκομιδή…
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!
Ἤτανε διαπίστωση
κι ἔγινε προτροπή!
Γιατί ἀργοῦμε τόσο;
Τί περιμένουμε;
Πόσους δεκαπεντάχρονους ναρκομανεῖς,
πόσους ἐνήλικες ναυαγισμένους,
πόσους νεκροὺς ἀκόμα νὰ θρηνήσουμε;
Πόσους θανάτους νὰ ὑποστοῦμε;
Ἡ ὄπισθεν,
σωτήριος μονόδρομος πιά!
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ Πίσω;
Πρὶν φᾶμε κι ἄλλα ραδιενεργὰ ἀπόβλητα
τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ μας.
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!
Στὸν ἀέρα τὸν καθαρό,
ποὺ μυρίζει λιβάνι….
Στὰ νερὰ τὰ ἁγιασμένα
ἀπὸ τὰ Θεοφάνια…
Στὶς πόρτες τὶς ἀσφαλισμένες
μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ
ἀπ᾽ τὴ λαμπάδα τῆς Ἀνάστασης.
Στὶς ἀναμμένες σόμπες τῆς Ἐκκλησίας:
στὸν παππα-Νικόλα τὸν Πλανᾶ,
στὸν παππα-Δημήτρη τὸν Γκαγκαστάθη,
στὸν πατέρα Ἀθανάσιο τὸν Χαμακιώτη,
στὸν πατέρα Εὐσέβιο τὸν Ματθόπουλο,
στὸν πατέρα Νικηφόρο τὸν λεπρό,
στὸν πατέρα Σωφρόνιο,
στὸν ἅγιο Ἄνθιμο τῆς Χίου,
στὸν ἅγιο Σάββα τῆς Καλύμνου,
στὸν γερο-Ἐφραίμ,
στὸν γερο-Ἰάκωβο,
στὸν γερο-Παΐσιο,
στὸν γερο-Πορφύριο.
Στῆς Μικρασιάτισσας γιαγιᾶς τὸ εἰκονοστάσι,
στὰ παλιὰ εἰκονίσματα τοῦ Χριστοῦ
καὶ τῆς Θεοτόκου.
Στὴν Ἐκκλησία…
Ἐκεῖ ποὺ οἱ πατεράδες μας,
εἰρηνικοὶ καὶ κοινωνημένοι,
ἀπὸ τὸ πετραχήλι τοῦ παππᾶ
περνοῦσαν στὸν Παράδεισο!
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!
Ἤτανε διαπίστωση
κι ἔγινε εὐχή!
(Απόσπασμα από το βιβλίο “Σε καιρούς χαλεπούς”
της Μ. Μουρζά)

[toula]

Το φάρμακο στην τρέλα των σκέψεων
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
Για μένα η σκέψη, η κάθε σκέψη, είναι το μεγαλύτερο βάσανο που υπάρχει κάτω από τον ουρανό, μέχρι να μεταμορφωθεί σε Θεο-σκέψη, σε Χριστο-σκέψη, δηλαδή μέχρι να λογοποιηθεί, να νοηματοδοτηθεί.
Αλήθεια η σκέψη είναι κόλαση, αν δεν μεταμορφωθεί σε Χριστο-σκέψη.
Χωρίς τον λόγο η ανθρώπινη σκέψη βρίσκεται συνέχεια στην άλογη παραφροσύνη, στο παραλήρημα, στη σατανική ανόητη αυτοβεβαίωση, σε εκείνο το σατανικό: η σκέψη για τη σκέψη, σε αναλογία με το l' art pour l' art.
Η ανθρώπινη σκέψη μωραίνεται με την αμαρτία, όπως και η αίσθηση.
Ο μοναδικός γιατρός και το μοναδικό φάρμακο από αυτή την τρέλα είναι ο Θεάνθρωπος, διότι Αυτός είναι ο Θεός Λόγος που έγινε άνθρωπος.
Σε Αυτόν και με Αυτόν δόθηκε και εξασφαλίστηκε στην ανθρώπινη σκέψη η δυνατότητα της άπειρης θείας τελειοποίησης.
Αυτός έγινε άνθρωπος ακριβώς για να μη καταντήσει τελικά και ανεπανόρθωτα αυτός ο πλανήτης, αν οδηγηθεί από το γυμνό και «καθαρό» ανθρώπινο λόγο, ένα πλήρες τρελοκομείο.
Αρχ. Ιουστίνου Πόποβιτς. Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.
Ε' Εκδ. Αστήρ, Αθήνα. 1987. σελ. 34-35

[toula]

Η τα­ρα­χή και οι λο­γι­σμοί φα­νε­ρώ­νουν, ότι το απαί­σιο θη­ρίο του εγωι­σμού κα­τοι­κεί μέσα μας.
Ανά­λο­γα με το βαθ­μό τα­ρα­χής που νιώ­θει ένας άν­θρω­πος από μια πα­ρα­τή­ρη­ση που του κά­νουν, εί­ναι και το μέ­γε­θος του εγωι­σμού του.
Ο εγωι­σμός εί­ναι ο πνευ­μα­τι­κός καρ­κί­νος. Εί­ναι ο τοί­χος που εμ­πο­δί­ζει την επι­κοι­νω­νία του αν­θρώ­που με τον Θεό. Δεν υπάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρο κακό από τον εγωι­σμό. Αυ­τός γεν­νά όλους τους πει­ρα­σμούς και τα σκάν­δα­λα και αλί­μο­νο σε εκεί­νον που τον τυ­λί­ξει... Θα τον πα­ρα­μορ­φώ­σει!
⳩ Άγιος Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

[toula]

Μᾶς χρειάζεται τό ’21;
[...] Θά προτιμοῦσα, λοιπόν, νά ἀναφερθῶ στό ἐρώτημα πού μοῦ ἔθεσε πρό ἡμερῶν μέ μιά εὐγενική ἐπιστολή ἀναγνώστης τῆς«Ἑστίας»: Μᾶς χρειάζεται τό ’21; Σέ τί μπορεῖ νά ὠφελήσει ἡ µελέτη του;
Θά ἀπαντήσω παραβολικῶς: Δίδασκα πρό πολλῶν ἐτῶν σέ γνωστά Ἐκπαιδευτήρια. Ἕνα πρωί ἀνέλυα σέ µιά τάξη Β΄ Λυκείου τόν πλάγιο λόγο (τ’ ἀγαπημένο µου µάθηµα), ὅταν ἡ εὐγενική γραμματέας μοῦ ἀνακοίνωσε ὅτι πρέπει νά ὁδηγήσω µαθητές καί μαθήτριες στό ἀμφιθέατρο, ὅπου θά τούς μιλοῦσε µιά κυρία, σταλμένη ἀπό τό ὑπουργεῖο, γιά τά ναρκωτικά. Ἀπάντησα κοφτά: «Οἱ μαθητές µου θά μείνουν ἐδῶ. Δέν πᾶνε πουθενά...».
Τά παιδιά, ἄρχισαν µέ τσαχπινιά νά διαμαρτύρονται πώς τούς στεροῦσα τήν ἐνημέρωση καί πώς δέν θά µπορέσουν μελλοντικά νά ἀντιμετωπίσουν τά ναρκωτικά! Εἶχα ἀσχοληθεῖ ἐπί µία δεκαετία µέ τὸ ἐνδεχόμενο εἰσβολῆς τῶν ναρκωτικῶν καί στό χῶρο τῆς ἑλληνικῆς νεολαίας. Κι εἶχα γοάψει εἰδικό δοκίµιο στό πρῶτο διδακτικό µου ἐγχειρίδιο (1969). Γιά πληρέστερη ἐνημέρωση εἶχα μετά τό 1974 µακρά συζήτηση μ’ ἕνα ξένο γνώστη τοῦ θέµατος. Ὅταν τοῦ εἶπα ὅτι στήν Ἑλλάδα θά ἀρχίσουμε µεγάλη διαφωτιστική ἐκστρατεία, μοῦ ἀποκρίθηκε: «Μιλᾶτε, ἠλίθιοι, μιλᾶτε. Διαφήμιση κάνετε»! Ἡ ἐνημέρωση πρέπει νά γίνεται ὄχι μαζικά, διότι τότε κυριαρχεῖ ἀνάμεσα στά παιδιά ὁ ἐξυπνακισμός τοῦ «χαβαλέ».
Ἀλλ’ ἄς ἐπανέλθουμε στήν τάξη. Σταµάτησα νά μιλῶ γιά τόν πλάγιο λόγο καί µέ πλάγιο τρόπο (ἦταν 9/10 Ἀπριλίου) ἄρχισα νά ἐξιστορῶ στά παιδιά τήν Έξοδο τοῦ Μεσολογγίου. Τά παιδιά συγκλονίστηκαν. Κρέµονταν ἀπό τά χείλη µου καί ὅταν κτύπησε τό κουδούνι μοῦ ἔκλεισαν τήν πόρτα καί δέν μέ ἄφηναν νά βγῶ. Μέ ἔπνιξαν στίς ἐρωτήσεις. Τελικά, µέ µιά ἐπιτυχῆ ἔξοδο κατόρθωσα νά βγῶ. Πῆγα ἀμέσως στό γραφεῖο νά δώσω ἐξηγήσεις στόν ὑπέροχο Λυκειάρχη πού λεγόταν Ματιᾶτος. Ἐνθυμοῦμαι ὅτι τοῦ ἐξήγησα τούς λόγους γιά τούς ὁποίους δέν πρέπει νά γίνονται μαζικές ἐνημερώσεις σέ θέµατα ναρκωτικῶν καί τοῦ ἀνέφερα τί ἔπραξα στήν τάξη τήν ὥρα τῆς ἐνημερώσεως. Θυμᾶμαι καλά ὅτι ἔκλεισα τή συζήτηση µέ τή φράση:
- Κύριε Διευθυντά, ἄν φυτέψουµε ἕνα Μεσολόγγι στήν ψυχή τῶν παιδιῶν, δέν ὑπάρχει γι’ αὐτά κίνδυνος ναρκωτικῶν...
Καί ἐμμένω σ᾿ αὐτό. Τό ’21, ἄν τὸ σπουδάσουµε σωστά, δέν προσφέρει γνώσεις παρελθόντος, προσφέρει γνώσεις μέλλοντος. Οἱ ὅροι παρελθόν, παρόν καί μέλλον εἶναι συµβατικοί. Ὁ χρόνος εἶναι ἑνιαῖος. Γι’ αὐτό πάντα στά µαθήµατά µου ἐτόνιζα καί πάντα τονίζω ὅτι αὐτό πού λέγεται μέλλον εἶναι τό παρελθόν πού μπαίνει ἀπό ἄλλη πόρτα. Κανείς δέν ξέρει τί μᾶς ἐπιφυλάσσει τό... παρελθόν!
Χρειάζεται, λοιπόν, ἡ μελέτη τοῦ ’21, ἄν ὄχι γιά νά πράξουµε ἔργα «μεγάλα καί... θωμαστά», ὅπως θά ἔλεγε ὁ Ἡρόδοτος ἀλλά γιά νά µή διαπράξουµε ἔργα ἀξιοθρήνητα, ὅπως οἱ τότε Ἐμφύλιοι καί ἡ σύναψη δανείων ὑπό λεόντειους ὅρους.
Σαραντος Καργάκος Ἕστία, 20/3/2015

[toula]

Δέν ἀνοίξαμε καμμιά κερκόπορτα, ἀλλά τίς πύλες τῆς ψυχῆς καί καρδιᾶς μας, γιά νά μᾶς ἀλλοτριώσει καί νά μᾶς συντρίψει ἡ σημερινή Δύση. Εὐτυχῶς ὃμως ὑπάρχει -εἶναι βέβαιο- καί ἡ «μαγιά» τοῦ Μακρυγιάννη...
Σ’ αὐτήν ἀνήκουν ὃσοι σημερινοί Ἑλληνες μένουμε πιστοί στήν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων μας, καί τόν Σωτήρα μας Κύριον ‘Ιησοῦν Χριστόν. Οἱ ἀληθινοί πατερικοί καί Ὀρθόδοξοι...
Αὐτοί μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μας, θά ἀναστήσουν τό Ἒθνος, σέ κάποιο νέο ’21, ὃταν ὁ Θεός τό ἐπιτρέψει..! ~ άγιος παπά Γιώργης Μεταλληνός

[toula]

Η προσευχή του Στρατηγού Μακρυγιάννη στην Παναγία
********************************************************
«Θεοτόκε, μητέρα του παντός, το καύχημα της παρθενίας, το καύχημα της αρετής και τα πάντα της αγαθότης, προστρέχομεν οι αμαρτωλοί, οι αδύνατοι, εις εσπλαχνίαν της αγαθότης σου, να λυπηθείς τους αθώους εκείνους οπού φέρνουν την αμαρτωλή τους προσευχή ειλικρινώς εις τον παντουργόν και εις την βασιλείαν του, εκείνους οπού ’τρεξαν ξιπόλυτοι και γυμνοί, εκείνους οπού αφήσαν χήρες και αρφανά, εκείνους οπού ’χυσαν το αίμα τους, κατά τον όρκον τους, ν’ αναστηθεί διά της δυνάμεως του Παντοκράτορα η σκλαβωμένη τους πατρίδα και να λαμπρυθεί ο Σταυρός της Ορθοδοξίας…»