Καμιά προσευχή κάνετε;

[stratos]

Και αν κανετε ποιες ειναι αυτες;
Διαβαζετε ωρες η ακολουθιες απο το ωρολογιο;
Με κομποσχοινι;
ποιες προσευχες εχουν δυναμη; [σε εσας]

Και το βασικο . . .
Αισθανοσαστε την ωρα της προσευχης την παρουσια του Θεου;
Που οπως λενε και οι Πατερες Προσευχη χωρις την αισθηση της παρουσιας του Θεου και της απαντησης του [θετικη η αρνητικη] δεν ειναι πραγματικη
Αλλωστε θα ειναι τραγικο να προσευχεσαι σε καποιον που δεν αισθανεσαι οτι σε ακουει και δεν παιρνεις ποτέ απαντηση

[Cordelia]

Εγώ πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικότερο το τι αισθάνεσαι κατα την ώρα της προσευχής και πόσο προσηλωμένος είσαι σε αυτή την επικοινωνία με το Θεό παρά το αν διαβάζεις μία "έτοιμη" προσευχή την οποία απλώς εκφωνείς.

Πολύ συχνά όταν προσεύχομαι "με δικά μου λόγια" (!) στον Θεό νιώθω εντονότερα την παρουσία του !

Θέλω κι εγώ πάντως να ακούσω απόψεις πάνω στο θέμα και φυσικά συμβουλές για το πως να μην φεύγει η σκέψη σε ασήμαντα καθημερινά πράγματα.

[stratos]

Πολύ συχνά όταν προσεύχομαι "με δικά μου λόγια" (!) στον Θεό νιώθω εντονότερα την παρουσία του !

Ξερεις ομως τι φοβαμαι;
Φοβαμαι τον συναισθηματισμο που μπορει να τον περναμε σε παρουσια Θεου
Βλεπεις πχ κατι προτεσταντες [πεντηκοστιανοι] να κλαινε και να αισθανονται διαφορα την ωρα της προσευχης...
Και δε μιλαω για γλωσσολαλιες και δαιμονικες επιδρασεις.
Μιλαω για το καθαρα ανθρωπινο συναισθημα που βγαινει παρα πολυ δυνατα καποιες στιγμες . . . . και εμεις μετα νομιζουμε οτι εχουμε Προσευχη
Και δυνατη μαλιστα

[fotios]

Χαίρετε αδερφοί!
Αγαπητέ Στράτο, νομίζω αυτό είναι λεπτό και καθαρά προσωπικό θέμα.
Ομως θα πω την άποψή μου.
Βέβαια ένα είναι σίγουρο ότι η προσευχή είναι το κύριο έργο και καθήκον του Χριστιανού και μητέρα των αρετών. Αλλά οι λεπτομέρειες της προσευχής του καθενός δεν λέγονται δημοσίως, αφού για να προσευχηθούμε σωστά πρέπει να
"εισέλθουμε στο ταμείο μας..." και "εν τω κρυπτώ...".
Ακόμη για εμάς τους αρχάριους, εκτός και αν υπάρχουν και άλλοι εδώ..., είναι πολύ επικίνδυνο να περιμένουμε απάντηση στην προσευχή και πληροφορίες...
Αυτά συνήθως είναι της πλάνης.
Η προσευχή για μένα είναι καρπός της στοιχειώδους πίστεως και αγάπης μου προς το Θεό, και δεν περιμένω τίποτα από το Θεό. Ακόμη πιστεύω πολύ στη δύναμη του κομποσχοινιού για ζώντες, κεκοιμημένους και τους εαυτούς μας. Τέλος οι "Χαιρετισμοί της Θεοτόκου" μεταξύ άλλων είναι ότι καλύτερο για καθημερινή προσευχή κατά τη γνώμη πολλών Γερόντων και Αγίων.
Γεια σας!

[Cordelia]

Foti, εγώ τουλάχιστον δεν περιμένω ακριβώς απάντηση σε κάποιο θέμα, απλά τα αφήνω όλα στην κρίση του Θεού. Οι Χαιρετισμοί σίγουρα είναι εξαιρετικοί, αλλά αν είσαι εκτός γραφείου/σπιτιού κλπ ακόμη και στο δρόμο μπορείς να κάνεις ενός λεπτού προσευχή και σίγουρα βοηθά στο να μην απομακρυνθούμε από αυτή την επικοινωνία με το Θεό.

Strato, έχεις δίκιο. Κι εμένα με έχει προβληματίσει το αν είναι απλά συναισθηματισμός (μακριά από γλωσσολαλιές και άλλα επικίνδυνα).
Πολλές φορές, όμως, όταν δοκιμαζόμαστε από κάποιο πρόβλημα/ανησυχία/πειρασμό δεν είναι κακό να προσευχηθούμε για αυτό το πρόβλημα μιλώντας μέσα από την καρδιά μας (όχι ορθολογιστικά) στο Θεό.
Αλλά σίγουρα και οι προσευχές την εκκλησίας μας έχουν τη δική τους θέση στη ζωή του χριστιανού και αν γίνονται με όλη την προσοχή μας στραμμένη στο Θεό και όχι μηχανικά-επειδή πρέπει- τότε βέβαια θα έχουν αποτέλεσμα, απλά μάλλον θα θέλει υπομονή και προσπάθεια για χρόνια για να διακρίνουμε το αν είναι ο Θεός αυτό που αισθανόμαστε ή απλώς συναίσθημα.

[stratos]

Φυσικα και δεν μιλαω για καποια εξωτερικη απαντηση που πρεπει να παρω στην προσευχη
Αλλα για την εσωτερικη πληροφορηση που πρεπει να εχεις
Αλλιως τι προσευχη ειναι;
πως κοινωνεις με το Θεο τελικα;
Με το νου σου;


Νείλος ο Ασκητής

Κεφάλαια περί Προσευχής
Αν προσεύχεσαι αληθινά, θα βρείς πολλή εσωτερική πληροφόρηση. Και θα έρθουν μαζί σου άγγελοι, όπως και στο Δανιήλ, και θα σε φωτίσουν να κατανοήσεις τους λόγους των γινομένων (Δανιήλ β΄ 19).

Όπως η όραση είναι ανώτερη από όλες τις αισθήσεις, έτσι και η προσευχή είναι η πιο θεϊκή από όλες τις αρετές.

Όταν την ώρα, που στέκεις σε προσευχή, νιώσεις χαρά μεγαλύτερη από κάθε άλλη χαρά, τότε βρήκες αληθινά την προσευχή.

[Cordelia]

Συμφωνώ !
Δεν γίνεται να προσεύχεσαι σαν να μιλάς σε τοίχο. Πρέπει να αισθάνεσαι ότι ο Θεός σε ακούει, ότι είναι εκεί. Αυτό δεν είναι απάντηση. Είναι επικοινωνία με το Θεό με όλη σου την καρδιά/ψυχή/νου.

Και διαβάζοντας το κομμάτι που παραθέτεις από τον Νείλο τον Ασκητή νιώθω καλύτερα γιατί συχνά στην προσευχή νιώθω μεγάλη χαρά-ευφορία, άρα ίσως είμαι σε καλό δρόμο !

[stratos]

Από το βιβλίο « Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης
Περί Θεού : Λόγος Αισθήσεως »

Η προσευχή, λοιπόν, λέμε ότι είναι μία στροφή προς ένα πρόσωπο. Επομένως, για να υπάρχη προσευχή, πρέπει να υπάρχη το πρόσωπο αυτό. Και για να πω ότι προσεύχομαι εγώ, πρέπει να υπάρχη για μένα ενεργός η παρουσία του προσώπου αυτού. Εγώ να μπορώ να οικειοποιούμαι την παρουσία του και την ύπαρξί του. Ο Χριστός, ο ενυπάρχων, ο πανταχού παρών, γίνεται για μένα παρών μέσα εις την ζωή μου, δια της λατρευτικής μου συμμετοχής, δια της συμμετοχής μου μέσα εις την λατρεία και, ιδιαίτατα, δια της συμμετοχής μου εις την θεία κοινωνία.


Τι είναι η προσευχή; Όταν λέμε τώρα τι είναι η προσευχή, δεν θα σας πω κανένα ορισμό της προσευχής. Άμα ανοίξωμε τον άγιον Ιωάννην της Κλίμακος, άμα ανοίξωμε τον Δαμασκηνόν, άμα ανοίξωμε όλους τους αγίους, θα δούμε ότι ο καθένας έχει υπέροχους ορισμούς, οι οποίοι θα μας είναι χρήσιμοι. Αλλά εγώ θα σας πω τώρα τι είναι η προσευχή, όπως
την βιούμε μέσα εις τον αγώνα της ψυχής μας, δηλαδή, όχι αντικειμενικά τι είναι η προσευχή αλλά υποκειμενικά πώς ζούμε εμείς την προσευχή. Ένας που προσεύχεται, πώς νοιώθει και τι νοιώθει ότι είναι η προσευχή.

Κατ ' αρχάς είπαμε ότι η προσευχή είναι μία πορεία προς τον Θεόν. Ο Θεός όμως είναι αόρατος. Ο Θεός είναι εις τους ουρανούς και εγώ είμαι κάτω εις την γη. Ο Θεός είναι το φως και εγώ είμαι σκοτάδι. Ξεύρεις τι φοβερό πράγμα είναι να μπορέση το σκοτάδι να διάλυση το φως; Αν είναι δυνατόν το σκοτάδι να διαλύση το φως, εφ' όσον το φως διαλύει το σκοτάδι. Και όμως, εμείς πάμε κάτι τέτοιο να κάνωμε μέσα στην προσευχή. Το σκοτάδι μας να το διαλύσωμε, οπωσδήποτε δια της εισελεύσεως του Θεού, για να μπούμε μέσα στον χώρο του φωτός και να γίνωμε εμείς οι ίδιοι φωτεινοί. Ξεύρεις τι θα πη η σάρκα να μπη μέσα εις τον χώρο του πνεύματος; Η σαρξ η οποία δεν κληρονομεί ουράνιον βασιλείαν, να μπη μέσα εις τον Θεόν; Ξεύρεις τι θα πη ο αχώρητος παντί Θεός να χωρέση μέσα στην δική μου την ψυχή; Την ψυχή μου που δεν φθάνει ότι είναι μικρά, αλλά είναι και κατακλυσμένη, είναι γεμάτη από τα πάθη της και από τα βουλήματά της και από τις επιθυμίες της;

Όταν, λοιπόν, προσεύχωμαι, αμέσως νοιώθω το ανυπέρβλητο αυτό εμπόδιο, που με χωρίζει από τον Θεόν. Το ότι εγώ είμαι σαρξ, τουτέστιν είμαι σάρκινος άνθρωπος ( με την ευαγγελική έννοια παίρνω την λέξι « σαρξ » και όχι ότι δεν έχομε ψυχή ) , το ότι εγώ είμαι σαρξ και Εκείνος είναι πνεύμα. Με την υπερβατικότητα του Θεού και με την αγιότητα και την φαεινότητα του Θεού, νοιώθω αμέσως την αδυναμία μου. Νοιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα και ότι αρχίζω έναν φοβερό αγώνα, μίαν μάχη που τόσον ωραία η Παλαιά Διαθήκη μας την παρουσιάζει με την μάχη εκείνη, με τον αγώνα, με την πάλη του Ιακώβ, εκεί στην γνωστή κλίμακά του. Θα πρέπη εγώ, ο μικρός άνθρωπος, να εκπορθήσω τους ουρανούς και να πολιορκήσω τον Θεόν και να τον νικήσω τον Θεόν και να τον κάνω υποχείριον της δικής μου επιθυμίας, της δικής μου εφέσεως, την οποίαν κρύβω μέσα στην ψυχή μου.

Επομένως, την προσευχή την βιούμε αρχικώς — όταν αρχίζωμε να προσευχώμεθα — ως μίαν πάλη, ως έναν αγώνα. Αλλά προσέξτε, όχι αγώνα με την έννοια ότι είναι δύσκολο να προσευχηθώ, όχι ότι κάνω αγώνα να μαζέψω τους λογισμούς μου ή να νικήσω τον ύπνο μου ή να νικήσω τον κόπο των γονάτων μου ή που μου έρχεται να ξυστώ και δεν ξεύρω τι να κάνω και κοπιάζω για να μη ξυστώ . Όχι με τον αγώνα του ότι πεινάω και θέλω να πάω να φάω και λέγω.« Όχι, θα συνεχίσω να προσεύχωμαι ». Δεν εννοώ τον αγώνα αυτόν. Αυτό είναι η άσκησις, είναι κάτι το διαφορετικό. άλλο θέμα είναι αυτό. Ομιλώ για τον αγώνα που κάνομε, όχι με τον εαυτό μας -αυτά είναι με τον εαυτό μας-, αλλά τον αγώνα που κάνομε με τον Θεόν. Παλεύω με τον Θεόν. Ξεκάθαρα.

Αρχίζω μίαν μάχη, η οποία θα είναι επώδυνη, η οποία θα είναι ατελεύτητη — διότι δεν ξεύρω αν θα σταματήση στην άλλη ζωή —, μίαν μάχη με τον ίδιο τον Θεόν. Όταν έλεγε « συναγωνίσασθέ μοι εν ταις προσευχαίς » ο Παύλος, κάτι τέτοιο εννοούσε. Ένοιωθε να αγωνίζεται αυτός με τον Θεόν, είτε για τον εαυτό του είτε για τις εκκλησίες, τις οποίες είχε αναλάβει, και έλεγε. « Παλέψτε και σεις με τον Θεόν, με τις προσευχές σας, ούτως ώστε να ενωθούν αυτοί οι αγώνες μας και έτσι, όλοι μαζί, να παλεύωμε μαζί του για να τον νικήσωμε ». Όπως ακριβώς, όταν δεν μπορώ να σε νικήσω, φέρνω και άλλους και τους καλώ εις βοήθειαν, για να μπορέσω να προχωρήσω.

Το πρώτο, λοιπόν, βίωμα το οποίον έχω, είναι η αίσθησις του ανυπερβλήτου εμποδίου, που υπάρχει μπροστά μου, της μικρότητός μου, και επομένως η αίσθησις του υπερβατικού του Θεού και η βίωσις της δραματικής πάλης την οποίαν κάνω με τον Θεόν. Για σκεφθήτε, ένας άνθρωπος, ο οποίος γρονθοκοπάει τον αέρα, αυτός δεν έχει καμίαν αντίστασι και μπορεί πάρα πολύ εύκολα να κατευθύνη τα χέρια του όπου νομίζει. πυκτεύει αυτός εις αέρα. Δεν παθαίνει τίποτα. Δεν νοιώθει να αντιστέκεται κάτι στο χέρι του. Όταν όμως έχης έναν αντίπαλο, αμέσως σφίγγεσαι. Η γροθιά σου αμέσως δυναμώνει. Οι μυς σου, τους βλέπεις και τεντώνονται και αυτοί. Βρίσκεις μίαν αντίδρασι. Καταλαβαίνεις ότι χτυπάς ή ότι χτυπιέσαι. Νοιώθεις αμέσως ότι χτυπάς και ότι χτυπιέσαι. Όταν δεν έχω την αίσθησι του αγώνος αυτού με
τον Θεόν, καταλαβαίνετε ότι ακόμη δεν έχω αρχίσει καν να προσεύχωμαι.

Ας υποθέσωμε όμως ότι αρχίσαμε να προσευχώμεθα και νοιώθω ότι έχω να κάνω αυτήν την φοβεράν πάλην με τον Θεόν, ότι μπήκα πλέον, ότι έχω βάλει τα γάντια στα χέρια μου και αρχίζω να χτυπάω τον Θεόν. Αντιστέκεται Εκείνος, αντιστέκομαι και εγώ και είναι πλέον το θέμα ή θα νικήσω ή θα νικήση. Δεν είναι δυνατόν παρά ή να πέσω κάτω αιμόφυρτος ή να νικήσω Εκείνον και να μου πη « με νίκησες πλέον ». Να μου παραδοθή, όπως έκανε και με όλους τους αγίους, οι οποίοι τον έκαναν ό,τι ήθελαν τον Θεόν.
Εάν θα σταματήσω, θα είμαι ένα συντριμμένον πλέον πλάσμα, θα είμαι ένας, για πάντα, αποτυχημένος άνθρωπος. Δεν μπορώ να πω ότι δουλεύω ή ότι ζω ή ότι προσεύχομαι, εάν δεν θα νικήσω εις αυτήν την πάλη. Πολλώ μάλλον, εάν δεν έχω αρχίσει την πάλη. Ας υποθέσωμε, λοιπόν, ότι έχω όλην την αίσθησι και όλην την βίωσι αυτήν. Μπήκα μέσα εις τον αγώνα. Αρχίζω να παλεύω με τον Θεόν. Παλεύοντας με τον Θεόν, νοιώθω ότι αυτή μου η πάλη δεν γίνεται με τους γρόνθους μου, δεν γίνεται με τα χέρια μου, με τα πόδια μου ή με ο,τιδήποτε άλλο, αλλά γίνεται με τον νου μου. Γίνεται με το πνεύμα μου, όπως λέμε, γίνεται με το νοερόν…

[anny]

Νείλος ο Ασκητής

Κεφάλαια περί Προσευχής
Αν προσεύχεσαι αληθινά, θα βρείς πολλή εσωτερική πληροφόρηση. Και θα έρθουν μαζί σου άγγελοι, όπως και στο Δανιήλ, και θα σε φωτίσουν να κατανοήσεις τους λόγους των γινομένων (Δανιήλ β΄ 19).

Αγαπητέ μου Ηλία, οι ρήσεις των Πατέρων που άφησαν σαν πολύτιμη παρακαταθήκη, είναι το στίγμα του Θεωτικού σημείου επαφής του ανθρώπου με τον Θεό.
Εκείνων όμως των άνθρώπων που είναι απαθείς.Εκείνων των πιστών που κέρδισαν τον αγώνα κατά των παθών τους , με νηστείες, προσευχές και γονυκλισίες μέχρι του σημείου να τρέχουν αίματα τα γόνατά τους.
Εκείνων των εν δυνάμει Αγίων, που ζούν απαξιώνοντας τις κάθε μορφής τρυφηλότητες του σαρκίου τους, και αναζητώντας τον προσωπικό Θεό, τον έλκυσαν και τους έδωσε την Χάρη Του.
Εμείς.....οι κοσμικοί Χριστιανοί, που βιώνουμε μια μορφή Ορθοδοξίας νωχελικής, εκκοσμικευμένης, με αφιέρωση στον Θεό μια ώρα του 24ώρου μας,δεν θα πάρουμε καμμιά εσωτερική πληροφόριση.
Αν θα γίνει αυτό, μάλλον πρόκειται για πληροφόριση του πονηρού, και καλα θα πράξει ο τυχόν "ακούων", να το πεί στον πνευματικό του.
Οι λόγοι των Αγίων Αββάδων και Πατέρων καλέ μου Ηλία,είναι ο οδηγός μας πάντα, για τον τρόπο, που αν εκούσια θέλουμε θα φτάσουμε σ' αυτό το σημείο εσωτερικής απάντησης από τον Θεό.
Ο δρόμος για εμάς όμως είναι μακρύς και επίπονος.
Ας κάνουμε προσευχή λοιπόν με καθαρή και συντετριμμένη καρδιά, και ας αφεθούμε στην μακροθυμία και το έλεός Του.

[stratos]

Εμείς.....οι κοσμικοί Χριστιανοί, που βιώνουμε μια μορφή Ορθοδοξίας νωχελικής, εκκοσμικευμένης, με αφιέρωση στον Θεό μια ώρα του 24ώρου μας,δεν θα πάρουμε καμμιά εσωτερική πληροφόριση.
Α

Μα δεν πρεπει και εμεις να φτασουμε καπου εκει;
Περνανε τα χρονια και βλεπω γεννιουνται και πεθαινουν ατομα μεσα στην εκκλησια χωρις τελικα να γνωρισαν ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ αυτον που λενε οτι πιστευουν