To φάντασμα της αξόδευτης αγάπης

[vasilisalt]

Το συγκεκριμένο βιβλίο το είχε προτείνει ο π. Ανδρέας Κονάνος.
Τίτλος: ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΞΟΔΕΥΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Συγγραφέας: ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ ΜΑΡΩ

Απλά δεν παίζεται!!!
Βιβλίο που με σημάδεψε.
Όσον αφορά τις αναφορές στην Πίστη μας; Τι να πω!!! Μοναδικές.

Θα προσπαθήσω να αντιγράψω κάποια αποσπάσματα

[vasilisalt]

...Η φιλία όμως είναι η πιο έντιμη εκδοχή της αγάπης. Γι αυτό και είναι τόσο στιλπνή, τόσο ικανοποιητική.
Σαν χιόνι αφράτο, φρέσκο και πεντακάθαρο, προβάλλει αμέσως κάθε σκουπιδάκι που πέφτει πάνω της, κάθε βρόμικο βήμα.
Πηγαίνουμε προς αυτήν από ηθικό ανάστημα και για ηθικό ανάστημα. Απο γενναιόδωρη και θαρραλέα ωριμότητα. Ακόμη
και τα μικρά παιδιά, στις πραγματικές φιλίες τους φέρονται ώριμα, ασκούνται και παιδαγωγούνται απ της φιλίας τις
αξιώσεις.
Πάντα διαβάζω με συγκίνηση το Ευαγγέλιο για τον Ιησού που λέει στους μαθητές Του: <<Εσείς είστε οι φίλοι μου...>>
Αργότερα στο Μυστικό Δείπνο και λίγο πριν ξεκινήσουν για πέραν του χειμάρρου των Κέδρων προς το μαρτύριο των Παθών,
να απευθύνεται στον Πατέρα και να του λέει: <<Αυτούς που μου έδωσες τους φύλαξα, και κανένας απ αυτούς δεν χάθηκε, παρά
μόνο ο άνθρωπος της απώλειας...>> Όχι την ανθρωπότητα όλη, όχι τον κόσμο όλο ως Θεάνθρωπος, αλλά τούτους προσωπικά
τους δώδεκα, τους έντεκα μάλλον, τους φίλους Του. Από το προσωπικό και συγκεκριμένο πηγαίνουμε προς το παγκόσμιο, δεν
υπάρχει άλλη πύλη. Κι αν γεννάμε δικό μας παιδί είναι για να γνωρίσουμε πάνω του, με τον καημό του, τις αγωνίες του, την
αυτοθυσία που μας εμπνέει, τι είναι αγάπη για τον άλλο άνθρωπο. Δίχως τούτη την οδύνη, την προσωπική, τη συγκεκριμένη προς
τούτο το δικό μας παιδί, δεν καταλαβαίνουμε τι εννοεί ο Εσταυρωμένος Χριστός αγάπη.
Μόνο με ψυχικό μεγαλείο αξίζει να ζει κανείς μια ζωή. Αλλιώς το πέρασμά του απ τον κόσμο θα παραπαίει σαν μισοξεφούσκωτο
μπαλόνι ανάμεσα στα σκουπίδια ενός τελειωμένου καρναβαλιού. Θα μοιάζει με τις αξιοθρήνητες αφίσες των υποψηφίων που δεν
εκλέχθηκαν τελικά, ξεθωριασμένες απ τη βροχή, την επόμενη των εκλογών. Στη φιλία τα μέρη είναι ισότιμα, ισότιμα με την
υπερβατική έννοια, όπου ο καθένας αισθάνεται - χωρίς μειονεξία αλλά με εκτίμηση - ανώτερο τον άλλο. Το έχω ξαναπει
πως από όλους τους αμφίβολους ορισμούς της αγάπης - αν υπάρχουν τέτοιοι - έχω ξεχωρίσει έναν, αυτόν που λέει:
Αγαπώ όταν βάζω τις ανάγκες εκεινου που αγαπώ πάνω από τις δικές μου ανάγκες.....

[Dimitris39]

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"






Περίληψη Οπισθόφυλλου - Κρύβει
όλο το νόημα και τον προβληματισμό της εποχής μας;

"Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς,
ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει
τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται
απογοητευτική. O
άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν
στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη
καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά
απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς
χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν
υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους
αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την
αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν
πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα
επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει.
Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε,
από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απώλείας της κερδίζεται.
Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι
ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο
εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ
πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης
προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία
της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται
πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη
αγάπη…"



«Ένα μπλε ποτήρι φαίνεται μπλε όταν το διαπερνάει το φως, που
απορροφάει όλα τα άλλα χρώματα και δεν τ΄αφήνει να περάσουν. Μ’ άλλα λόγια,
ονομάζουμε ένα ποτήρι μπλε ακριβώς επειδή δεν κρατάει τα μπλε κύματα. Το όνομά του δεν το παίρνει από κάτι που
έχει, αλλά από κάτι που δίνει προς τα έξω».



[...]"Αν δώσεις στον άλλον ένα αμπέλι, αμέσως να το ξεχάσεις.
Αν όμως εκείνος σου χαρίσει ένα τσαμπί σταφύλι από το αμπέλι που του χάρισες,
μην το ξεχάσεις ποτέ".

[...]Δεν είναι κακό να ζει κανείς μόνος, αντιθέτως, όποιος ασκηθεί
να αντέχει τη μοναξιά έχει τη δύναμη να αντέχει πάρα πολλά και όχι μόνο να
αντέχει αλλά και να απολαμβάνει πάρα πολλά που αλλιώς δε θα μπορούσε να
διακρίνει. Η μοναξιά είναι το ορυχείο της δύναμης και της αυτογνωσίας. Δεν ζει
καλά κανείς παρά μόνος, έφτασε να λέει ο Διονύσιος Σολωμός. Μια μοναξιά όμως
που δεν αποτελεί καταφύγιο δειλίας. Μόνο τότε. Η επιλεγμένη μοναχικότητα όχι η
εξαναγκαστική".





Το φάντασμα του άλλου

[...]Αυτή η μανία της εποχής μας να εξηγείται και να εξηγεί,
οδηγεί καμιά φορά στη μετατροπή, στην αντικατάσταση του άλλου με ένα φάντασμα φραστικό,
και η απόσταση που δεν μπορεί παρά να νιώθει αυτός ο άλλος ανάμεσα στην
προσωπική του αλήθεια και σ’ αυτό το φάντασμα, γίνεται η αγιάτρευτη μοναξιά
του. – Κλεμάν Ολιβιέ.

Διαφωτιστικό για εκείνο που πολλοί περιγράφουν ως «είναι η
χειρότερη μοναξιά που νιώθεις κοντά σε κάποιον, παρά ολομόναχος».

[...]Πόση απόγνωση όμως βιώνει κανείς, όταν αισθάνεται ότι κάποιος
δικός του, συχνά ο πιο δικός του συγγενικά άνθρωπος, τον θεωρεί κάτι άλλο απ’
αυτό που είναι. Πόσο ενοχλεί και απομονώνει τούτο αίσθημα ακόμη κι αν αυτό που
σε θεωρεί ο άλλος είναι καλύτερο απ’ αυτό που είσαι.

[...]Μας αρρωσταίνει να μη μας επιτρέπουν να είμαστε ο εαυτός μας.
Να περπατάμε στο πάρκο μαζί με το ταίρι μας και να είμαστε τρεις. Εκείνος, το
φάντασμά του, κι εγώ. Πιθανόν και τέσσερις. Εκείνος, το φάντασμά του, το
φάντασμά μου κι εγώ.



[...]Ένα από τα μεγαλύτερα βασανιστήρια που έχει ανακαλύψει ο
άνθρωπος, προκειμένου να δυναστεύσει και να εκμεταλλεύεται το συνάνθρωπό του,
είναι να του εμπνέει ενοχές.

[...]Όταν αισθανόμαστε ενοχές, κατά βάθος θυμώνουμε με αυτόν που
μας τις εμπνέει. Μπορεί να μην βρίσκουμε το σθένος να απομακρυνθούμε, ωστόσο
τους θυμώνουμε διότι μας στερούν ό,τι πολυτιμότερο μας έχει χαριστεί: την
ελευθερία μας. Μας κρατούν αλυσοδεμένους πάνω τους και μας ακινητοποιούν με
απειλές.

[...]Τίποτα μα τίποτα δεν εξοργίζει τον άνθρωπο όσο το να του
στερούν την ελευθερία του, να μην του επιτρέπουν να είναι ο εαυτός του, είτε το
καταλαβαίνει συνειδητά είτε όχι.

[...]Αναζητώντας κάποτε γιατί νιώθω πάντα μου τόσο όμορφα και άνετα
κοντά σε αγαπημένο φίλο, του φώναξα με ενθουσιασμό, όταν επιτέλους το
ανακάλυψα: «Κοντά σου είμαι ο εαυτός μου! Γίνομαι ο εαυτός μου απλά. Δεν μου
συμβαίνει εύκολα αυτά».

Ακούγεται κοινότοπο, αλλά ήταν μια σπουδαία αποκάλυψη. Αποκάλυψη;
Ανακάλυψη; Tι
ευτυχισμένη ειρήνη, λοιπόν, να μας επιτρέπει ο άλλος να είμαστε αυτός που όντως
είμαστε! Αλλιώς κουραζόμαστε, θυμώνουμε. Τίποτα δεν κουβαλάει τόσο άγχος όσο η
προσποίηση, η αγωνία να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.

[...]Όποιον ερωτευθήκαμε, τον ερωτευθήκαμε κατά κάποιον τρόπο
παντοτινά. Γιατί, όπως λέει ο Σεφέρης ο
έρωτας αποσβολώνει το χρόνο. Μπορεί σήμερα να μην τον ανεχόμαστε, να μη
μπορούμε να μας πιάσει το χέρι, να μη θέλουμε ούτε να μας πλησιάσει. Όμως, όπως
και να έχει καταντήσει σήμερα ένας τέως αγαπημένος πάντοτε θα φέρει μέσα του
εκείνον που υπήρξε κάποτε η ζωή μας και ο θάνατός μας, πάντοτε θα φέρει τις
ώρες και το περιβάλλον που μας συντάραξε και που μας μεταμόρφωσε ισόβια.

[...]Όχι, δεν πιστεύω πως όποιος ερωτεύθηκε αληθινά μπορεί κατόπιν
να γίνει ειλικρινά φίλος με όποιον ερωτεύθηκε. Δεν υποφέρεται αυτή η μετάλλαξη.
Είτε δεν ερωτεύθηκε αυτό το πρόσωπο ποτέ ως πρόσωπο, μόνο ένα σενάριο σχέσης,
μια ιδέα απρόσωπη ερωτεύθηκε, είτε πρόκειται για χαρακτήρα-νεροκολοκύθα, δεν
τον συγκλονίζει τίποτα, δεν τον γονατίζει τίποτα, δεν μπορεί να πονά, άρα δεν
μπορεί να αγαπήσει.

[...] «Οι έρωτές μας οι αληθινοί, ακόμη κι αν τελείωσαν, όσο
άγαρμπα κι αν τελείωσαν, είναι ιεροί. Ένα δικό μας κομμάτι, αιώνια παραδομένο
στον πρώην αγαπημένο, πάντα θα τριγυρνά κάποιες νύχτες κοντά του, όπως
τριγυρνούσε έξω απ’ το σπίτι της νύφης με ιδρωμένο άλογο ο Λεονάρντο, ο πρώην
αρραβωνιαστικός, στον Ματωμένο Γάμο του Λόρκα. Ποιητές, εξάλλου είναι μόνο οι
απόλυτοι της ζωής. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά ό,τι είναι ποιητικό μέσα στον
καθένα μας είναι απόλυτο. Όπως και τα όνειρά μας είναι πιο ειλικρινή από εμάς
τους ίδιους. Αλίμονο αν δεν ονειρευόμαστε, ώστε να βρίσκουν, έστω κι έτσι, οι
αλήθειες μας δικαίωση. Θα τρελαινόμασταν αλλιώς. Τα όνειρα λοιπόν, πιο έντιμα
και πιο θαρραλέα από το συνειδητό μας, μπορούν να επαναφέρουν αισθήματα που
θεωρούμε ξεχασμένα, ανύπαρκτα πια. Να τα ξαναβιώνουμε ολοζώντανα, να ξυπνήσουμε
και να παραμείνουμε ολόκληρη τη μέρα επηρεασμένοι, μουδιασμένοι από ξεπερασμένα
αισθήματα…»







Η δύναμη να λες αντίο

[…] Δε μένεις εκεί όπου δε σε θέλουν. Είναι από τα λόγια που
λειτουργούν μέσα μου σαν έξοδος κινδύνου, σαν σημαιάκια περηφάνιας. Η περηφάνια
δεν έχει να κάνει με την ταπείνωση, δεν είναι αντίθετη. Θα έλεγα μάλιστα πως η
ταπείνωση, όπως και η σεμνότητα, είναι πάντοτε αξιοπρεπείς. Ταπείνωση μεταξύ
άλλων σημαίνει πως σέβομαι βαθιά τα αισθήματα του άλλου, και ακόμη πιο πολύ τα
αισθήματα του προς το δικό μου πρόσωπο. Δεν επιτρέπεται να τα αγνοήσω να τα
διαστρέψω. Να τα επιβάλω. Ο εξευτελισμός της επιμονής λοιπόν περισσότερο πιθανό
είναι να κρύβει εγωισμό παρά ταπείνωση, περισσότερο δύναμη, διαστροφική έστω των πραγμάτων
δύναμη, παρά αδυναμία, όπως τείνουν να νομίζουν οι επίμονοι.

Δε μας επιτρέπεται λοιπόν να επιβάλλουμε την παρουσία μας, τη
γνώμη μας, τη βοήθειά μας, τη λατρεία μας, αν ο άλλος δεν το θέλει.



[…] Η σοφία της ζωής απαιτεί κρίση και πνευματική διαύγεια, κι
αυτά τα δύο προϋποθέτουν ταπεινή παρατηρητικότητα, καθαρό μάτι και καθαρή
καρδιά. Δε διδάσκονται δηλαδή σε κανένα πανεπιστήμιο, δυστυχώς. Δεν είναι
δυνατό να γίνουν διδακτέα ύλη. Είναι πάρα πολύ απλά και, γι’ αυτό, εξαιρετικά
δύσκολα.»



[…]Ό,τι αληθινό αξιωθήκαμε να μας ακουμπήσει με τη χάρη του και
γνήσια μας συγκίνησε κάποτε μας συγκινεί για πάντα. Έρωτες αληθινοί, χάρτινοι
ήρωες αληθινοί, μελωδίες και φωνές αληθινές που πέρασαν από το αυτί μας,
φωτογραφίες, εικόνες πραγματικότητας και εικόνες από κινηματογραφικές ταινίες
πιο αληθινές από την πραγματικότητα, στίχοι, φίλοι χαμένοι, αγαπημένοι νεκροί,
όλα θα περνούν από κοντά μας και δε θα περνούν. Θα αποθηκεύονται, ακόμα εν
αγνοία μας, εντός μας, σ’ ένα προσωπικό υπόγειο μυστηρίων και θαυμάτων.

Είναι σοφία να φτιάχνει και να συντηρεί κανείς τέτοια υπόγεια. Αν
και από μόνα τους έχουν τόση δύναμη που, θες δε θες, τα θυμάσαι δεν τα θυμάσαι,
τα συνειδητοποιείς ή όχι, τέτοια υπόγεια συντηρούνται. Γιατί είναι η σκιά μας.
Κι αν λέγεται πως μια μουσική από τις παύσεις και τις σιωπές της ακούγεται,
έτσι και μια ζωγραφιά, η ζωγραφιά του επίγειου ταξιδιού μας, από τις σκιές της
φωτίζεται.







[…] Οι σημερινοί άνθρωποι έχουν για πάθος την προφύλαξή τους. Τη
μακροζωία. Την πρόληψη ασθενειών μέσα από τα πολλά διαγνωστικά κέντρα. Όλοι
τρέχουν να προλάβουν πιθανές ασθένειες. Όσοι γνωστοί μου πέθαναν νωρίς ανήκουν
σ’ αυτή την κατηγορία, της ιατρικής πρόληψης.

Ίσως σ’ αυτή τη φοβική και καλλιεργημένη από παντού ροπή για
προφύλαξη να οφείλεται ο σημερινός μαρασμός των ερώτων. Η δυσπραγία των νέων να
ρισκάρουν σε ένα επικίνδυνο έρωτα. Η δυσκολία τους να δοθούν και να τα παίξουν
όλα για όλα σε μια αγάπη. Κι όπου βγει…

Αυτό το «όπου βγει» το τρέμουν σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι.
Προτιμούν να γνωρίζουν και να ελέγχουν καλά το πού θα βγει. Να ζουν πολλά
χρόνια αντί για πολλές εμπειρίες. Έχουν πιστέψει πως το ένα είναι εχθρός του
άλλου και επέλεξαν. Του Αγίου Βαλεντίνου, και η κόκκινη καρδιά στην πρώτη
σελίδα μεγάλης εφημερίδας αναφέρεται σε… γιαούργι υγείας. Ποιος θα μπορούσε να
το προβλέψει, να το φανταστεί καν στα σοβαρά μια γενιά πριν; Δυο γενιές πριν;
Τότε που ένιωθαν: «Καλύτερα ζωντανός και νεκρός». Ενώ τώρα λένε: «Καλύτερα
νεκροζώντανος παρά νεκρός».



[…]Σήμερα που όλα ωθούν τους νέους να αγαπηθούν ελεύθερα, εκείνοι
λες και αρνούνται. Οι γονείς τούς προτρέπουν να ζευγαρώσουν, τους επιτρέπουν να
ζουν ένα ειδύλλιο ελεύθερα, στα σχολεία γίνεται σεξουαλική ενημέρωση, η
τηλεόραση τους τα φανερώνει από το πρωί μέχρι το βράδυ όλα και τα πιο
σκανδαλιστικά, οι αφίσες στους δρόμους κρέμονται ερεθιστικές κι όμως… Λες και
τούτη η ελευθερία, που φτάνει στην ασυδοσία, να παγώνει τη διάθεση. Λες και η
ελευθερία που βαθιά αναζητούν οι έρωτες να είναι μια άλλου κόσμου κατάσταση της
ύπαρξης που τούτη η γενικευμένη ελευθεριότητα όχι μόνο βοηθάει αλλά υποσκάπτει.
Καμιά σχέση δεν έχουν οι δυο τους. Δε λειτουργούν όπως το λάδι στη φωτιά, αλλά
όπως το νερό στη φωτιά.



[...]Το χάος της εποχής μας είναι –όπως σε κάθε εποχή- αντανάκλαση
του μέσα χάους μας. Ο μανιακός καταναλωτισμός είναι αντανάκλαση του συναισθηματικού
ανικανοποίητου. Η μανιακή διασκέδαση, αντανάκλαση του μέσα φοβικού κενού. Τα
γεμάτα κόσμο, θορυβώδη, ανυπόφορα νυχτερινά μαγαζιά υποβοηθούν στο να κρύβεται πίσω απ’ τους ηλεκτρικούς
ήχους η ανικανότητα για συνομιλία. Ευτυχώς που ανακαλύφθηκαν τα γραπτά μηνύματα
στα κινητά. Έδωσαν μια διέξοδο σ’ αυτή τη δυσχέρεια συνομιλίας, και με πιο
ασφαλή τρόπο οι νέοι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους με την κάποια σιγουριά
που δίνει η απόσταση και ο παρατεταμένος χρόνος που σου χαρίζεται για να δουλέψεις
αυτό που θα εκφράσεις. Άρχισε ξανά να καλλιεργείται ο γραπτός λόγος και η
ορθογραφία. Η προσπάθεια για πυκνότητα και για πρωτοτυπία. Δεν είναι τυχαίο που
αγαπήθηκε τόσο τούτη η νέα μέθοδος ανθρώπινης επαφής. Θα πνιγόμασταν μες στα
ανεκδήλωτά μας αλλιώς.

[vasilisalt]

Καλά βρε πλάκα μου κάνεις;;;;;;;;;;;;
Που τα βρήκες αυτά;;;;
Και εγώ κάθησα τόσες ώρες και αντέγραφα ως άλλη Gkou επί το έργον!!!!!!!!!

[Dimitris39]

κατσε και συνεχεισε το γραψιμο εσυ κανει καλο

[Dimitris39]

Ολο το βιβλιο παρακατω

http://www.scribd.com/doc/25366730/%CE% ... E%97%CE%A3

[Dimitris39]

[angieholi]

Ολο το βιβλιο παρακατω

http://www.scribd.com/doc/25366730/%CE% ... E%97%CE%A3

Όλο το βιβλίο είναι 19 σελίδες;;;;;;;;;;;;;;

[Dimitris39]

Ηλεκτρονικες σελιδες Αγελικη μαλλον

[Dimitris39]

Ηλεκτρονικες σελιδες Αγελικη μαλλον

Έντυπη έκδοση € 15,14
• Ηλεκτρονική έκδοση EPUB€ 12,99
ενα δειγμα ειναι μονο ,αλλα αν καλυτερο απο τα λιγα του Χειρογραφα του Βασιλη