Περί Αιωνιότητος.

[dionysisgr]

Τι ειναι η Αιωνιοτητα; Τι φρονουμε περι αυτης και τι προσδοκουμε απο αυτην;

Oλοι οι πιστοι μιλανε γιαυτην, αλλα οχι μονο αυτοι.
Ακομα και αθεοι, και οι πλεον θεομαχοι, εχουν στο πισω μερος του μυαλου και της ψυχης τους, την εικονα της.

Γιατι ο ανθρωπος κατα τον ενθεο "σχεδιασμο" του, και την ουσια του, που απορρεει απο αυτον,
οχι βεβαια απο τον Θεον, ουσιωδως, αλλα ενεργητικως και δημιουργικως,
ποιηθηκε ωστε να ζει αιωνια, και οχι να επιστρεφει εις το μη Ον.

Οτι ποιει ο Θεος, ως Αιωνιος, ο Ιδιος, ειναι και γινεται και αυτο αιωνιο, και ας φαινεται προσωρινα και φαινομενικα, οτι απογινεται.

Συνεπως, η αιωνιοτητα μας αναμενει. Εμεις;

Μεσα στην καθημερινοτητα μας, συμπνιγομαστε και συμφυρομαστε μετα δικαιων και αδικων,
σε μια αεναη αναζητηση, και εκζητηση, μεσα απο την επιθυμια, το θελημα, την βουληση, η οποια καλειται να το υλοποιησει,
τις ενεργειες, τις αστοχιες τις επιτυχιες και αποτυχιες μας, τις ατοπες, και ανομες, τις καλες και αγαθες.

Τινος; Τι συνιστα αυτην την Αναζητηση; Η κινηση αυτη οριοθετειται νομοτελειακα στην αναζητηση του αιωνιου Θεου.

Το καθετι, εμψυχο και αψυχο οριοθετειται απο την αναγκη, και την χρεια.

Ειτε εχει την γνωση, ειτε δεν εχει την γνωση, περι αυτου,
γνωση η οποια δεν ερχεται αυτοφυως,
αλλα ειναι αποτελεσμα μονο μιας βαθιας αυτογνωσιας του ανθρωπινου οντος, εν Χριστω, εν Θεω.

Οταν απουσιαζει αυτη γνωση, που ειναι καρπος της πιστεως, τοτε,
η επιθυμια, η θεληση, προκαλουν και αποτελουν κινηση, αμεταθετη και κυκλικη,
γυρω απο τον κοσμο, και τα πασης λογης θελγητρα του.

Το μεταπτωτικο διπολο, Ηδονη-Οδυνη, ολοτελα παγιδευτικο, και αναποδραστο,
μας συνεχει και κατεχει, και σε καθε εκφανση της ζωης μας, το βρισκουμε μπροστα μας νομοτελειακα.

Καποιες ομως στιγμες το πραγμα καταλαγιαζει.
Και τοτε μενουμε μονοι με τον εαυτο μας, και το απροσμετρητο βαθος του.

Μας τρομαζει αυτο το βαθος. Δεν θελουμε να το κοιταξουμε καταματα. Ειναι αβυσσος.
Χασκει μαυρο κατενωπιον των ποδων μας,
και ο νους ιλιγγια,
και αδυνατει να το ατενισει εν πληρει επιγνωσει και ευθυνη.

Ετσι καταληγουμε, να γυριζουμε επι τα ιδια, σε εναν φαυλο κυκλο, διασκορπισμου, και σκοτισμου,
ωστε να ξεχασουμε στ'αληθεια,
ποιοι ειμαστε, μα πανω απο ολα, το γιατι, ειμαστε.

Ξανα και ξανα επανερχεται αμειλικτο το ερωτημα, που δεν αφηνει κανεναν,
που να νιωθει ακομα μεσα του, ειλικρινα και τιμια,
εστω και σε μικροτατο υπομοριακο επιπεδο, ελαχιστο των ελαχιστων,
την θεοειδεια, το κατ'Έικοναν αρχετυπο,
το δωρον των δωρουμενων, και χαρισμα των χαρισματων,
που απλοχερα διδεται, αμα την κληση, εν τη υπαρξει, εκ του μη οντος,
στον καθενα απο εμας,
υπο των παναχραντων, ποιητικων χειρων του Πλαστουργου και Κυριου μας.

Ειμαστε καταδικασμενοι στην Αιωνιοτητα. Μετα απο εδω, οσο κρατησει το εδω, ακολουθει αυτη.

Καλουμαστε να ζησουμε που;

Στο ευ αει Ειναι, η, στο φευ αει Ειναι, (μακρια απο ολους αυτο το δευτερο)
ως αμεταθετο και ατελευτητο τροπο υπαρξεως εν αυτη,
συμφωνα με την διδασκαλια του Οσιου Μαξιμου του Ομολογητου,
κορυφαιου ασκητικου-νηπτικου πατρος και θεολογου, του 7ου αιωνος.

Tι ειναι ομως η περιφημη Αιωνιοτητα;

Οριζεται με καποιο πλαισιο, βιωματικο, εμπειρικο, γνωστικο, αισθητικο,
ψυχοσωματικο, ηδη εν εσοπτρω, και εν ανιγματι, ηδη απο αυτην την ζωη;

Εν μερει ναι.

Θα προσπαθησουμε με τις πενιχρες δυναμεις μας, να το αγγιξουμε.

Εμπειρικα, και οχι διανοητικα προσεγγιζεται η Αιωνιοτητα. Καρδιακα.

Σε μια στιγμη προσευχης, πανω σε μια μεγαλη χαρα, η ανειπωτη θλιψη,
σε ενα αδιαπεραστο αδιεξοδο, σε μια εντονη επιτυχια η αποτυχια,
καθε φορα που η υπαρξη φτανει στα ορια της.

Αυτο κατ'αναγκην δεν γινεται μεσω οχλαγωγιας, η γεγονοτων, αλλα μπορει να επιτελειται,
και μεσα σε απολυτη ησυχια, εγκαταλειψη και απορριψη ακομη, απο τον περιγυρο.

Ειναι στιγμες, ακαριαιες, οπου σταματα ο νους, με την πληρη οντολογικη εννοια του,
οχι στενα την διανοητικη, αλλα την εν κοινωνια αισθηση του, την ενδοκοσμικη και συναμα υπερβατικη,
και η νοερη και κατα βαθος αγνωστη και σε εμας τους ιδιους, πολυδυναμη ψυχη μας,
κρεμεται επι της αβυσσου, που αναφεραμε παραπανω και η οποια διανοιγεται απειλητικη αχανης, και αγνωστη.

Ο εαυτος μας, και η υπαρξη μας, γινεται διαφανη, ενωπιον του Θεου, αλλωστε παντα ειναι, τοτε ομως, αυτες τις στιγμες,
ειναι και απο την πλευρα μας, αυτο βιουμενο, και εν αισθησει τελεσιουργουμενο.

Τοτε νιωθεις οτι η αιωνιοτητα, δεν ειναι κατι εξωτερικο, μια ευδαιμονια επιβαλλομενη εξωθεν, ενας τοπος, ενα βραβειο.

Επειδη ο Ιδιος ο Κυριος εδιδαξε, και τονισε, οτι η Βασιλεια των Ουρανων, εντος ημων εστιν, παλι και παλι,
φροντιζει ο Ιδιος να δινει, προγευσεις, και καποιες απειρο-στιγμες, χαραμαδες ενχρονες, ρωγμες στον ενυλο χωροχρονο μας,
μεσα απο τις οποιες, κυλα και ρεει, το υπαρκτικο ενυποστατο φως του αιωνιου γιγνεσθαι.

Ο Ανθρωπος δεν εχει κληθει να Ειναι, απλα. Δεν ειναι μια στατικη υπαρξη, που θα ζησει αυτην την ζωη, την πεπερασμενη,
την οποια παρα πολλοι ηδη δεν ξερουν, γιατι την ζουν, καθως και τι ακριβως πρεπει να κανουν με αυτην, στα χερια τους.

Ο Ανθρωπος, εχει κληθει να ειναι ενας συνεχης δια-λογος, μετα Του Λογου, ενα συνεχες Γιγνεσθαι,
δεν Ειναι, αλλα πρεπει να Γινει.

Πρεπει να γινει Αιωνιος. Και πως γινεται Αιωνιος ο ανθρωπος, αλλιως, παρα μονο, ζωντας απο τωρα την Αιωνιοτητα,
και μαθητευοντας σε αυτην, εκπαιδευεται για μια νεα και τελικη γεννηση, εν πνευματι και αληθεια, εν Χριστω Ιησου,
ωστε να καταστει Ον δια-λογικο, και δια-λεγομενο μετα του Λογου.

Στις στιγμες αυτες, που διαρκουν, ελαχιστα αλλα συναμα και ατελειωτα, παρα το παραδοξο του λογου, η αισθηση μενει βαθια χαραγμενη,
μεσα στην ψυχη, οχι ως συναισθηματικου και φθηνου ρομαντικου τυπου αναμνηση.

Αλλα ως βιωματικη κατασταση και εμπειρια μιας αλλης ταξης, και τροπου υπαρξεως. Μενει ενα μαθημα, μια γνωση, ενα εφοδιο.

Το κρισιμο σημειο και ζητουμενο, ειναι αυτο το μαθημα, το αχρονο, η γευση της αιωνιοτητος, να μην αφεθει στην ληθη,
να μην παραγνωρισθει, η νομισθει και λογισθει αναξιο λογου, μπροστα σε μια επιπολαιη αντιμετωπιση στο συναισθηματικο επιπεδο,
αλλα να σταθει αφορμη, δοξολογιας, περαιτερω εμβαθυνσεως της επιθυμιας για κοινωνια μετα του Αιωνιου,
το οποιο φυσικα και αναντιρρητα δεν ειναι αφηρημενο και ανυποστατο, αλλα ολοτελα υπαρκτο, και ενυποστατο,
και δεν ειναι αλλο, απο Αυτον ο Οποιος παραγει την Αιωνιοτητα, αφου αυτη βρισκεται και βιωνεται και σημαινεται εντος Του,
ως δημιουργια Του, και χωρος υποδοχης των τελειουμενων λογικων πλασματων Του.

Ας αναζητησουμε λοιπον την αιωνιοτητα, τωρα, ακομα και στην χρονικη μεταπτωτικη κατασταση μας, ειναι εφικτη,
καθως η Εκκλησια, και η ζωη μεσα, και γυρω απο αυτην, μας διδει τα εφοδια,
να βλεπουμε εναργως την καθημερινη μας, παλη, μεταξυ επιθυμιας, καθολικοτητος, και εσχατολογικοτητος,
ως προπαιδευση για την αιωνιοτητα, κοντα στον Ζωντα Θεο,
τον εν Τριαδι προσκυνητο και μεγαλυνομενο, νυν και αει και εις τον αιωνα του αιωνος.

[toula]

Εξαιρετικό και αυτό το κείμενό σου Διονύση !

Αυτήν την λέξη "αιωνιότητα" την φοβόμουν πάντα. Και για να μην χρησιμοποιήσω τόσο βαρύγδουπο ρήμα, θα πω ότι στην σκέψη αυτή (της αιωνιότητος), πάντα - από την εφηβεία μου κιόλας που καταλάβαινα και περισσότερα- αισθανόμουν άβολα. Και ομολογώ ότι δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα. Ίσως να εξηγείται στο ότι αυτή η λέξη είναι άπιαστη. Το νόημά της είναι άπιαστο, άγνωστο, χωρίς τέλος !

Όλες οι λέξεις έχουν κάτι να πουν. Είτε πρόκειται για αντικείμενα, για υποκείμενα, για έννοιες κλπ. Ο γάμος είναι κάτι δεδομένο, ο έρωτας, ο θάνατος, τα παιδιά, ο σύντροφος, οι πάσης φύσεως σχέσεις μας, μέχρι και ο Θεός μας είναι χειροπιαστός. Ήρθε στην γη, τον είδαμε, τον γνωρίζουμε. Την αιωνιότητα δεν την γνωρίζουμε και το βασικότερο δεν είναι κάτι χειροπιαστό. Δεν ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε. Είναι άπιαστη έννοια, δεν τελειώνει πουθενά. Συνεχίζεται .......Όσο και να φαίνεται παράξενο, αυτό φοβάμαι. Την αιωνιότητα και ότι αυτή συνεπάγεται.

[stathis73]

Παρα πολυ ωραιο θεμα και ποσο ουσιαστικο ειναι και με τι μεγαλη σημασια.

ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ολοι μας στο βαθος του μυαλου μας την εχουμε στριμωγμενη αλλα θα επρεπε να την εχουμε στην πρωτη γραμμη που μαζι με την μνημη θανατου θα ηταν ενας συνδυασμος και ενα μονοπατι που οδηγει εκ του ασφαλους στον σωστο δρομο της μετανοιας και της εν Χριστω ζωης.

Ολα ειναι θεμα επιλογων και κατα το πως εχει γαλουχηθει ενας ανθρωπος, εαν εχεις μεγαλωσει με τον ΧΡΙΣΤΟ μας και εχει μια μυστηριακη ζωη τοτε σιγουρα αυτη η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ θα ειναι μες το μυαλο του.

Το θεμα ειναι ολοι μα ολοι να καταλαβουμε οτι υπαρχει μετα θανατον ζωη και πρεπει να την κερδισουμε ολοι μας κοντα στον καλο Θεό μας και οχι να επιζητουμε τα επιγεια και προσωρινα αλλα τα ΑΙΩΝΙΑ και παντοτινα.

[ψυχουλα]

Νομίζω ότι για όσους πιστεύουν η μνήμη θανάτου ταυτίζεται με τη μνήμη αιωνιότητας αφού ο θάνατος σηματοδοτεί απλώς το πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση.
Ανάλογα και με την πνευματική μας κατάσταση αυτή η μνήμη μπορεί να μας στενοχωρεί ή να μας χαροποιεί. Όσο πιο όμορφη είναι η πνευματική μας κατάσταση τόσο πιο έντονη πρόγευση έχουμε της αιωνίου ζωής και του Φωτός και άρα η λέξη αιωνιότητα μας έλκει. Όσο πιο πολλές πτώσεις έχουμε και απομακρυνόμαστε στην επίγεια ζωή μας από το Φως τόσο πιο έντονη πρόγευση του αιώνιου θανάτου έχουμε και τότε η λέξη αιωνιότητα μας είναι δυσάρεστη.

στο χέρι μας είναι να δοκιμάζουμε από τα γλυκά σοκολατάκια κι όχι τα bitter....!!!!
αυτό προϋποθέτει να μοιράζουμε πρώτα εμείς τα γλυκά σοκολατάκια στους άλλους κι οχι να κοιτάμε πώς θα καβατζώσουμε εμείς το κουτί!!!! (τι είπα πάλι, να με συμπαθάτε αλλά με τα παραδείγματα σίγουρα δεν τόχω...)

[toula]

Νομίζω ότι για όσους πιστεύουν η μνήμη θανάτου ταυτίζεται με τη μνήμη αιωνιότητας αφού ο θάνατος σηματοδοτεί απλώς το πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση.
Ανάλογα και με την πνευματική μας κατάσταση αυτή η μνήμη μπορεί να μας στενοχωρεί ή να μας χαροποιεί. Όσο πιο όμορφη είναι η πνευματική μας κατάσταση τόσο πιο έντονη πρόγευση έχουμε της αιωνίου ζωής και του Φωτός και άρα η λέξη αιωνιότητα μας έλκει. Όσο πιο πολλές πτώσεις έχουμε και απομακρυνόμαστε στην επίγεια ζωή μας από το Φως τόσο πιο έντονη πρόγευση του αιώνιου θανάτου έχουμε και τότε η λέξη αιωνιότητα μας είναι δυσάρεστη.

στο χέρι μας είναι να δοκιμάζουμε από τα γλυκά σοκολατάκια κι όχι τα bitter....!!!!
αυτό προϋποθέτει να μοιράζουμε πρώτα εμείς τα γλυκά σοκολατάκια στους άλλους κι οχι να κοιτάμε πώς θα καβατζώσουμε εμείς το κουτί!!!! (τι είπα πάλι, να με συμπαθάτε αλλά με τα παραδείγματα σίγουρα δεν τόχω...)

Nομίζω ότι δεν θα μπορούσες να γράψεις καλύτερο παράδειγμα ψυχούλα μου !!!