Θρησκευτική ποίηση

[fotis]

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ

Πᾶμε στούς ἀδελφούς μας «῞Αγιους Πάντες»,
προσκυνητές.
Μέ μέλινες λαμπάδες καί «Λειτουργιές».
Στή συλλογή τό «Τάμα».
Κι εἶναι ἡ ψυχή πού λυώνει
σάν κεράκι, στήν προσευχή !

῞Αγια Εἰκονίσματα !
Κι ἀπ’ τά θηκάρια,
τ’ ἅγια τους λείψανα μυροβολοῦν!
Θεία σταλάζουν Χάρη κι Οὐράνια
στά σωθικά μας, πού τή διψοῦν.

Παιδιά, ἀνοῖξτε τά «Συναξάρια»,
ν’ ἀνοίξει ἡ Πύλη τοῦ Οὐρανοῦ!
Δῶμα Οὐράνιο ἡ ᾿Εκκλησιά μας!
Καί μᾶς μεθάει καρδιά καί νοῦ,
ἡ γλυκοκέλαδη καμπάνα,
ἡ ὑμνωδία τοῦ «ψαλτικοῦ»!...
«῾Ως θαυμαστὸς ὁ Θεὸς
ἐν τοῖς ῾Αγίοις Αὐτοῦ...»!

«Εἰς πάντας τοὺς ῾Αγίους»
προσκυνητή ἄς φέρουμε τό νοῦ.
Μάρτυρες. ῾Ομολογητές, τῆς πίστης
Κήρυκες,
ὅσιοι ᾿Ασκητές...
Γιά τήν ᾿Αγάπη τοῦ Χριστοῦ
«οἱ καλῶς ἀθλήσαντες...»,
μᾶς ὁδηγοῦν.

«Κλητοί» Κυρίου καί «᾿Εκλεκτοί»!
Τῆς γῆς τή σκόνη, δέν τήν ἄφησαν
ν᾿ ἀγγίξει τή λευκή ὀμορφιά τους!
«Εὐωδία Χριστοῦ» καί Φῶς
τό ᾿Αγγελοφτέρουγο τό πέρασμά τους!
Τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ
πολύφωτα ῎Αστρα!
Τῆς Πίστης Κάστρα.
Πρωταθλητές στά «Κολοσσαῖα»!
Καί στῶν Αἱρετικῶν τά βάθρα
«῾Οπλίτες Θεηγόροι»!
Στά ἄθλια μπουντρούμια
τῶν ᾿Αγαρηνῶν
οἱ ᾿Ελεύθεροι!
Στόν ἄθεο ὑλισμό, Πνευματοφόροι!...

῞Αγιοι Πάντες,
᾿Αδελφοί Θριαμβευτές,
μέ τά φωτοστεφάνια!
Δόξα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ
σέ γῆ καί Οὐράνια!...
Στοῦ κόσμου, ὅποιους δρόμους
κι ἄν περάσουμε,
Τά ἴχνη Σας, δεηθεῖτε,
νά μή χάσουμε!...
Α. ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

[fotis]

ΑΙΓΑΙΟΠΕΛΑΓΙΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ

Αὐγούλα ροδογάλαζη
Δεκαπενταυγουστιανή,
στό Αἰγαῖο τά φιλιά σου ρίξε τ’ ἄλικα
νά πάρει ρότα ἡ βάρκα μου
“ἡ Καπετάνισσα”
γύρα στά νησάκια μας...

Αὔριο γιορτάζει ἡ Παναγιά μας.
῾Η Αἰγαιοπελαγίτισσα, Κυρά-Δέσποινα.
Φίλντισι, ἀσήμι καί μάλαμα
κάθε της ξωκκλήσι!
κεράκι καί τάμα! Δέηση καί Θάμα!

Γλάρου φτερό καί φλόκο
πιάσε κουπί-δελφίνι,
παιδί-ναυτόπουλο·
-δική σου περηφάνια τοῦτα τά νερά-
κι ὁλόισια γιά τῆς Χίος
τή «Νέα Παναγιά»!
῎Αναψε τά καντήλια, τά πολυκάντηλα
ν’ ἀστροβολήσουν γύρα, τά ψηφιδωτά,
ἄστρινο στέμμα
στήν ᾿Ακρίτισσά μας τήν Παναγιά!

— «Μάϊνα» τό κουπί...
«Βίρα» τό διάκι
κάθε μας νησί, καί ξωκκλησάκι!
Κάθε ἔρημος κάβος κάθε λιμάνι,
καί καμπαναριό
στή δική της Χάρη!

Μέθυσε ὁ ἀγέρας «Μεγαλυνάρι»!
τό κύμα ἀνασαίνει ροδολιβάνι!
Κι ἡ Παναγιά τῆς Πάρου
ἡ «῾Εκατονταπυλιανή»,
στό ναύτη ἀνάφτει Φάρο
καί τόν καραβοκύρη διπλευλογεῖ.

Βαρκούλα... Καπετάνισσα,
δελφινάκι μου,
γύρνα ρότα στή Λέσβο, ν’ ἀνέβω
ψηλά νά προσκυνήσω
τήν ῾Αγιασσιώτισσα τήν Παναγιά!
Τάμα νά τῆς κάνω καί προσευχή...
Στήν Σμύρνη νά μέ φέρει
καί στό ᾿Αϊβαλί!...

Κύμα τό κύμα πᾶμε
στήν Τροοδίτισσα τῆς Κύπρου
καί τοῦ Κύκκου τήν Παναγιά...
τή γλυκιά καμπάνα νά χτυπήσω
στοῦ Μαχαιρᾶ...

Τηνιακιά Παρθένα, Μεγαλόχαρη,
Αἰγαιοπελαγίτισσα,
Πρώτη μας Κυρά,
βλόγα τή βαρκούλα μου
τήν «Καπετάνισσα»,
τά νερά τοῦ Αἰγαίου μας
καί τά νησιά!...
Βλόγα τά ῾Ελληνόπουλα
θαλασσινά παιδιά...
Α. ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

[fotis]

''Δέησις''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''


Ω, Άχραντη Μητέρα μου,
Παρθένα Παναγιά μου,
Βοήθησε τον κόσμο σου,
Έμπα στα όνειρα μου,

Κάνε Ένδοξη Κυρία μου
Μύρο τα δάκρυα μου,
Του Υιού σου βαλ’ το θέλημα
Βαθιά μες την καρδιά μου.

Μ’ ευλάβεια προσεύχομαι
Να ’σαι πάντα κοντά μου,
Δώσε μου και κατάνυξη
Αιώνια δικιά μου.

Θυμάμαι την παλιά ζωή
Πως ήθελα να φύγω,
Μια αγκαλιά πως γύρευα
Εκεί να καταφύγω,

Κι ενώ μ’ απόγνωση έψαχνα
Για ήσυχο ακρογιάλι,
Με έφερες Μητέρα μου
Στου Υιού σου το λιμάνι,

Κι αμέσως επροσάραξα,
Έδεσα και τους κάβους,
Κατέβασα και τα πανιά,
Εδώ δεν έχει σκλάβους.

Μετά από τόση ταραχή,
Τόση ταλαιπωρία,
Βρήκα ειρήνη και χαρά
Γαληνή κι ηρεμία.

Κλαίω για την αγάπη σου
Αυτήν που δεν αξίζω,
Αυτήν που δίνεις άπλετα
Κι εγώ την χαραμίζω.

Ελέησε με Δέσποινα,
Κάνε με όργανο σου,
Ευλόγησε τον δύστυχο
Να γίνω ιδικός σου.

Στα πόδια σου προσεύχομαι
Με συντριβή μεγάλη,
Η εικόνα σου μυροβολα
Κι έχει θωριά μεγάλη.

Εικόνα ξυλοκέντητη,
Δακρύβρεχτη εικόνα,
Κάτω από το φως του καντηλιού
Μου σιγομουρμουρίζεις,
Και για αγάπη μου μιλάς
Με το δικό μου στόμα.

Την θύμηση μου
Την ξυπνάς,
Με ζέστη με τυλίγεις,
Αλήθεια φέρνεις στην καρδιά,
Το πνεύμα μου ραντίζεις,

Ρίζες αγάπης μου πετάς,
Χρυσόσκονη μου ρίχνεις,
Καρύκευμα μοναδικό
Που φέρνει ευφορία,
Άπειρη η αγάπη σου
Παρθένα μου Κυρία.

[fotis]

ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ

Αὐτό πού νοιώθω πῶς νά Σοῦ τό πῶ,
Πατέρα μου; Δέ βρίσκω τό σκοπό...
Δοξολογία στό θρόνο σου ἄς φθάση,
γιατί τήν ἄνοιξη ἔφερες στήν πλάση.
Χλόη ᾿Αχαϊκοῦ

[fotis]

«᾿Εκδαπανήσασα πάντα»;

῞Ολο τό βιός σου σκόρπισες
γιατρειά στό σῶμα γιά νά βρεῖς.
Μά ἕνα κεφάλαιο πλούτου
φύλαγες ἀδαπάνητο,
«αἱμορροοῦσα γυνή»,
κλῆρο τῆς ἅγιας δωρεᾶς,
κρυμμένο στ᾿ ἀθέατα βάθη
ἀγαθῶν ψυχῶν.

Μέ αὐτή τήν πίστη ἐξαγόρασες
τό ἔλεος καί τή γιατρειά.
Δύναμη θεία,
ρεῦμα ζωῆς σέ πλημμυρίζει.
Τό θεϊκό Του βλέμμα σέ εἶδε
ὥς τά κατάβαθα.

Κι ἔγινε ἡ πίστη σου
κριτήριο μετάταξης·
Δούλη δέν εἶσαι πιά,
μά τοῦ Θεοῦ
-μοναδική τιμή-
μιά θυγατέρα!
.............................

Κυρηναία

——————
* ᾿Εμπνευσμένο ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς 6 Νοεμβρίου.
Λουκ. η´ στ. 43-48

[fotis]

Εγώ;
Ροδίζει ο ήλιος το πρωί και κρύβονται τ' αστέρια•
στον ουρανό λαμποκοπούν κάτασπρα περιστέρια.
Μοσχοβολάει γιασεμί, βασιλικός και δυόσμος
μες τη δροσιά του πρωινού. Όμορφος πού' ναι ο κόσμος!

Στο ποταμάκι το ρηχό δυο πάπιες κολυμπάνε
και πίσω τα παπάκια τους ακολουθούν και πάνε.
Παιδιά τα βλέπουν και γελούν, και παίζουν και πηδάνε•
ψωμί με τα χεράκια τους, τους ρίχνουνε να φάνε.

Μα εγώ το φως του πρωινού ποτέ μου δεν το είδα•
πουλιά δεν είδα να πετούν σαν έσβηναν τ' αστέρια.
Δε μύρισα το γιασεμί, δεν ξέρω τον αέρα,
κι ούτε λουλούδι έκοψαν τα παιδικά μου χέρια.

Ποτέ μες το ρηχό νερό δεν είδα τη μορφή μου,
δε γέλασα, δεν έπαιξα μες τη μικρή ζωή μου.
Κούνια ποτέ δεν έκανα στου δέντρου τη δροσιά,
κρυφτό δεν έπαιξα ποτέ με τ' άλλα τα παιδιά.

Στης μάνας του την αγκαλιά ναζιάρικα γκρινιάζει
ένα μωρό• και με στοργή, εκείνη το θηλάζει.
Τα δάχτυλά του μπλέκουνε στα μαύρα της μαλλιά,
κι ένα τραγούδι τρυφερό αυτή του τραγουδά.

Μα εγώ, ποτέ δε θήλασα σε κάποια αγκαλιά•
ποτέ δε με χαϊδέψανε της μάνας τα μαλλιά•
ποτέ τραγούδι τρυφερό δε χάιδεψε τ' αυτιά μου,
χέρι ποτέ δε μ' άγγιξε ν' ακούσει την καρδιά μου.

Στην αγκαλιά την πατρική δεν έτρεξα ποτέ
τα χέρια του τα δυνατά, ασφάλεια να μου δώσουν•
ούτε κι όταν θελήσανε μια μέρα οι δυνατοί
τη διψασμένη για ζωή, ψυχή μου να σκοτώσουν.

Ποτέ δε με ρωτήσανε αν ήθελα να ζήσω,
αν ήθελα την ομορφιά του κόσμου ν' αντικρίσω!
Ποτέ τους δε θελήσανε ν' ακούσουν τη φωνή μου•
φορτίο ήμουνα γι' αυτούς, και κόψαν τη ζωή μου.

Της μάνας μου το παιδικό τραγούδι, ήταν βρισιά•
τα λόγια της τα τρυφερά, για μένα ήταν στριγκλιά.
Της μάνας μου η παρηγοριά ήταν για μένα τρόμος
και των γονιών μου το άγγιγμα, για την ψυχή μου φόνος.

Αντί για μια θερμή αγκαλιά, χώμα ψυχρό με ζώνει
και το μικρό κορμάκι μου σκοτάδι το στοιχειώνει.
Αντί για γάλα μητρικό, σκουλήκια έχει η κοιλιά μου,
κι αντί σκιρτήματα χαράς, σίγησε η καρδιά μου.

Στην αγκαλιά του Πλάστη μου γέρνω να ξαποστάσω.
Αυτός τραγούδια θα μου πει ώσπου να τα χορτάσω.
Μάνα, πατέρας κι αδελφός, και φίλος και ζωή,
ό,τι θελήσω και ποθώ, είσαι για μένα Εσύ.

Μόνο Εσύ με νοιάστηκες, μόνο Εσύ με ξέρεις,
τη θλίψη μου μοιράζεσαι, στον πόνο μου υποφέρεις.
Το Πνεύμα Του με ακουμπά, κι εγώ παρηγοριέμαι•
στην αγκαλιά του Πλάστη μου γέρνω κι αποκοιμιέμαι.

Ν. Μ.

[ΜΙΧΣ]

''Αγνή Παρθένε''

Ποίημα Αγίου Νεκταρίου

Αγνή Παρθένε Δέσποινα,
άχραντε Θεοτόκε,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Παρθένε μήτηρ άνασσα,
πανέδροσέ τε πόκε.

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Υψηλότερα Ουρανών,
άκτίνων λαμπρότερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαρά παρθενικών χορών,
αγγέλων υπέρτερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Εκλαμπροτέρα Ουρανών,
φωτός καθαρότερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Τών Ουρανίων στρατιών,
πασών άγιωτέρα

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Μαρία άειπάρθενε,
κόσμου παντός κυρία

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Αχραντε Νύμφη Πάναγνε,
Δέσποινα Παναγία,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Μαρία νύμφη άνασσα,
χαράς ημών αιτία,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Κόρη σεμνή βασίλισσα,
Μήτηρ ύπεραγία,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Τιμιωτέρα Χερουβείμ,
ύπερενδοξοτέρα

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Των ασωμάτων Σεραφείμ,
των Θρόνων υπέρτερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε τό άσμα Χερουβείμ,
Χαίρε ύμνος αγγέλων

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε ώδή των Σεραφείμ,
Χαρά των αρχαγγέλων

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε ειρήνη και χαρά,
λιμήν της σωτηρίας

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Παστός τοϋ λόγου ιερά,
άνθος της αφθαρσίας,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε παράδεισε τρυφής,
ζωής τε αιωνίας,

Χαϊρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε τό ξύλον της ζωής,
πηγή αθανασίας,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Σέ ικετεύω Δέσποινα,
Σέ, νϋν, επικαλούμαι,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Σέ δυσωπώ Παντάνασσα,
Σήν χάριν έξαιτοϋμαι,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Κόρη σεμνή και άσπιλε,
Δέσποινα Παναγία,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Θερμώς επικαλούμαι Σε,
Ναέ ηγιασμένε,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Αντιλαβού μου, ρϋσαι με,
από τοϋ πολεμίου,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Και κληρονόμον δειξόν με,
ζωής της αιωνίου,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Υπέροχος ύμνος στην Παναγία μας. Ευχαριστώ που τον συμπεριέλαβες με βοηθά πολύ.

[fotis]

ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ.

Καρφωμένα στο αγριόξυλο του σταυρού,
σχηματίζουν μι αμβλεία γωνία.
Είναι τα ίδια γόνατα που προβάτιζαν,
παίζοντας γύρω από το κόκκινο
φουστάνι της μάνας του,όταν
ήτανε βρέφος δέκα μηνών.

Που αργότεραμέφηβος,τα ακούμπαγε κάτω
στη γη πριονίζοντας το ξύλο ενός κέδρου.
Που λύθηκαν κι έπεσαν,ένας σωρός,
μία νύχτα που η άνοιξη ήταν αβάσταγη
και μύριζε η γης κι ο ουρανός λεμονάνθι
στο Όρος των Ελαίων.

Κι είναι ακόμη τα γόνατα
που κάθιζε,αμίλητος δύο δύο τα παιδιά
κι απλώνοντας δίπλα του,πάνω στην γη,
το απέραντο χέρι του,τα φίλευεν ένα
λουλουδάκι κομμένο
από τον πλούτο του σύμπαντος.

Νικηφόρος Βρεττάκος.

[panagiotisspy]

''Αγνή Παρθένε''

Ποίημα Αγίου Νεκταρίου

Αγνή Παρθένε Δέσποινα,
άχραντε Θεοτόκε,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Παρθένε μήτηρ άνασσα,
πανέδροσέ τε πόκε.

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Υψηλότερα Ουρανών,
άκτίνων λαμπρότερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαρά παρθενικών χορών,
αγγέλων υπέρτερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Εκλαμπροτέρα Ουρανών,
φωτός καθαρότερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Τών Ουρανίων στρατιών,
πασών άγιωτέρα

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Μαρία άειπάρθενε,
κόσμου παντός κυρία

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Αχραντε Νύμφη Πάναγνε,
Δέσποινα Παναγία,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Μαρία νύμφη άνασσα,
χαράς ημών αιτία,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Κόρη σεμνή βασίλισσα,
Μήτηρ ύπεραγία,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Τιμιωτέρα Χερουβείμ,
ύπερενδοξοτέρα

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Των ασωμάτων Σεραφείμ,
των Θρόνων υπέρτερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε τό άσμα Χερουβείμ,
Χαίρε ύμνος αγγέλων

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε ώδή των Σεραφείμ,
Χαρά των αρχαγγέλων

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε ειρήνη και χαρά,
λιμήν της σωτηρίας

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Παστός τοϋ λόγου ιερά,
άνθος της αφθαρσίας,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε παράδεισε τρυφής,
ζωής τε αιωνίας,

Χαϊρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε τό ξύλον της ζωής,
πηγή αθανασίας,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Σέ ικετεύω Δέσποινα,
Σέ, νϋν, επικαλούμαι,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Σέ δυσωπώ Παντάνασσα,
Σήν χάριν έξαιτοϋμαι,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Κόρη σεμνή και άσπιλε,
Δέσποινα Παναγία,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Θερμώς επικαλούμαι Σε,
Ναέ ηγιασμένε,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Αντιλαβού μου, ρϋσαι με,
από τοϋ πολεμίου,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Και κληρονόμον δειξόν με,
ζωής της αιωνίου,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Υπέροχος ύμνος στην Παναγία μας. Ευχαριστώ που τον συμπεριέλαβες με βοηθά πολύ.

Ευχαριστούμε Φώτη..
Ας το ακούσουμε κιόλας, απ' τους Σιμωνοπετρίτες μοναχούς....

[fotis]

''Πάθοι''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''

Αιχμή καρφιού εγλύστραγε
Και έμπαινε στη σάρκα,
Κι αυτό την παραμέριζε
Σαν μες στην λίμνη βάρκα,

Σαν και αυτή που πρόθυμα
Μπαίνουν οι ερωτευμένοι,
Και βόλτες παν’ στον ουρανό
Πιασμένοι χέρι χέρι.

Καρτερικά επόναγες
Περίμενες το τέλος,
Αυτό που θα μας έβγαζε
όλους μας απ’ το έλος,

Εκείνο που μέχρι τον λαιμό
Είχαμε προχωρήσει,
Και μας τραβάει ο πονηρός
Μέχρι να μας βυθίσει.

Έλος εμείς δεν βλέπουμε
Παρά μονάχα λίμνη,
Και μπαίνουμε στα πάθη μας
Καθόμαστε στην πρύμνη,

Και ξανοιγόμαστε βαθιά
Σε απάτητα πελάγη,
Χαιρόμαστε την αλλαγή
Νομίζοντας οι πάγοι,

Δεν είναι κίνδυνος για μας
Παρά μονάχα για άλλους,
Δεν γίνονται αυτά σ’ εμάς
Τους βλέπουμε τους φάρους.

Ναυάγια δεν βλέπουμε
Μέχρι να βυθιστούμε,
Σκυλόψαρα δε νιώθουμε
Μέχρι να φαγωθούμε.

Μιλάμε σαν να βλέπουμε
Τα πάντα μας τριγύρω,
Ενώ ταυτόχρονα σχεδόν
Γυρνάμε γύρω γύρω.

Βαλτώνουμε στα πάθη μας
Ζώντας αρρωστημένα,
Μη ξέροντας την γιατρειά
Δεν πίνουμε απ’ το αίμα,

Αυτό που τρέχει άφθονο
Απ’ την πληγή της σάρκας,
Σαν λόγχισαν οι άνθρωποι
Την μια πλευρά της βάρκας.

Αίμα που έτρεξε γοργά
Στου τόπου το κρανίο,
Και υπερχείλισε του Αδάμ
Τον πτωτικό τον βίο.

Αίμα που ξεκαθάρισε
Την λύτρωση από την πτώση,
Και μοίρασε ταυτόχρονα
Της σωτηρίας γνώση,

Μοιράζοντας μόνο χαρά
Μαζί με σωτηρία,
Δίνοντας αλλεπάλληλα
Ακόμα μια ευκαιρία,

Όταν χαρίζεις έλεος
Και αιώνια βασιλεία,
Κάθε φορά στην εκκλησιά
Μετά την λειτουργία,

Την ώρα των άχραντων
Και Θειων μυστηρίων,
Η μόνη ελπίδα των πιστών
Ζωή των αιωνίων.

...Η πρόκα εβυθίστηκε
Τελείως μες στην σάρκα,
Σαν βακτηρία έπεσε
Σε Βουλιαγμένη βάρκα,

Για να πιαστούν οι ναυαγοί
Έξω να τους τραβήξεις,
Και την ψυχή τους στοργικά
Όλων να την φροντίσεις.