Περί Θείου Έρωτος

[panagiotisspy]

Αυτό είναι το μαρτύριο της ψυχής. Η ισόβιος μνηστεία της.

[panagiotisspy]

Ας μνηστευθούμε όλοι μας λοιπόν τον Νυμφίο της ψυχής μας, Εκείνον. Και ας την καταστήσουμε έτσι μάρτυρά Του και άφθαρτη εις τον αιώνα του αιώνος.

[ψυχουλα]

«Ἤνοιξα ἐγώ τῷ ἀδελφιδῷ μου. Ὁ ἀδελφιδός μου ἀπῆλθε. Ἐζήτησα αὐτόν καί οὐχ εὗρον αὐτόν».

[paulina]

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: "Δει γαρ πάντα διά τον Χριστόν ποιείν, ου διά τον μισθόν".
Θείος έρωτας σημαίνει αυθεντική αγάπη προς τον Κύριό μας και δείγμα αυτής της αγάπης είναι μια ζωή σύμφωνη με το θέλημά Του, τα παραγγέλματά Του. Σημαίνει μια ζωή απόλυτης υποταγής και υπακοής στον Νυμφίο.

Εύχομαι να γίνουμε αιχμάλωτοι της αγάπης Του....

[inaf]

Με τα όσα όμορφα γράφεται δίνεται ώθηση και τροφή για σκέψη και πράξη. Ωστόσο μου θυμίσατε ένα στίχο από την ακολουθία της Θ. Μετάληψης και σας ευχαριστώ
"Εθελξας πόθω με,Χριστέ,και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι"
Να δώσει ο Κύριος να δεχθούμε την καλή αλλοίωση.

[paulina]

- Γέροντα, ο θείος έρως είναι η αγάπη για τον Θεό;

- Ο θείος έρως είναι κάτι ανώτερο από την αγάπη για τον Θεό. Είναι τρέλα. Αγάπη - έρως - τρέλα, όπως φθόνος-μίσος-φόνος. Η ακριβή αγάπη προς τον Θεό, με τις θυσίες της, γλυκοβράζει την καρδιά, και σαν τον ατμό πετιέται ο θείος έρως, ο οποίος δεν μπορεί να συγκρατηθή, και ενώνεται με τον Θεό.

Ο θείος έρως λυγίζει τα σκληρά κόκκαλα και γίνονται τόσο μαλακά, που ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθή όρθιος, πέφτει κάτω! Γίνεται σαν την λαμπάδα που βρίσκεται σε θερμό χώρο και δεν μπορεί να σταθή όρθια. Πότε λυγίζει από εδώ, πότε λυγίζει από εκεί. Την σιάζεις, αλλά πάλι λυγίζει, πάλι πέφτει, γιατί είναι θερμός ο χώρος, πολύ θερμό... Όταν κανείς βρίσκεται σ' αυτήν την κατάσταση και πρέπη να πάη κάπου η να κάνη κάποια δουλειά, δεν μπορεί. Παλεύει, προσπαθεί να βγει από αυτήν την κατάσταση...

- Γέροντα, όταν βρίσκεται κανείς στην κατάσταση του θείου έρωτος, αν πονάη, το αισθάνεται;

- Ο πόνος, αν είναι πολύ δυνατός μετριάζεται και γίνεται υποφερτός. Αν είναι λίγος χάνεται. Βλέπεις όσοι είναι ερωτευμένοι, συνεπαίρνονται τελείως, ούτε ύπνος τους πιάνει. Μου έλεγε ένας μοναχός: "Γέροντα, ο αδελφός μου έχει ερωτευθή μια γύφτισσα, και ούτε να κοιμηθεί μπορεί. Συνέχεια "Παρασκευούλα μου, Παρασκευούλα μου" λέει. Μάγια του έχουν κάνει; δεν ξέρω! Εγώ τόσα χρόνια καλόγερος, δεν αγαπώ την Παναγία ούτε όσο αγαπάει ο αδελφός μου αυτή την γύφτισσα! Καθόλου να μη σκιρτάει η καρδιά μου!".

Δυστυχώς υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι που σκανδαλίζονται με την λέξη "θείος έρως". Δεν έχουν καταλάβει τι θα πη "θείος έρως" και θέλουν να βγάλουν την λέξη αυτή από τη Μηναία και από την Παρακλητική, γιατί λένε ότι σκανδαλίζει. Που φθάσαμε! Αντίθετα, οι κοσμικοί που έχουν ζήσει τον κοσμικό έρωτα, αν τους μιλήσεις για θείο έρωτα, αμέσως λένε : "Κάτι ανώτερο θα είναι αυτό". Πόσα παιδιά που γνώρισαν τον κοσμικό έρωτα τα φέρνω αμέσως σε λογαριασμό, όταν τους μιλώ για τον θείο έρωτα! "Εσείς πέσατε κάτω καμιά φορά από την αγάπη που νοιώσατε; τα ρωτάω, Νιώσατε ποτέ εσείς έτσι που να μην μπορείτε να κουνηθείτε, να μην μπορείτε να κάνετε τίποτε;". Αμέσως καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι κάτι ανώτερο και συνενοούμαστε. "Αν εμείς, λένε, από αυτό το κοσμικό κάτι νιώθουμε, φαντάσου τι θα είναι εκείνο το ουράνιο!".

- Πως μπορείς να παλαβώσης, Γέροντα, από την αγάπη του Θεού;

- Να συναναστρέφεσαι με... παλαβούς, να να σου μεταδώσουν την τρέλα τους την πνευματική! Θα εύχομαι να σε δω... θεότρελλη! Αμήν

Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα από την πνευματική τρέλα, η οποία προέρχεται από τον θείο έρωτα. Φθάνει τότε ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό, τα θεία, τα πνευματικά, τα ουράνια. Ερωτευμένος πια θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά, παλαβά, μέσα στον θείο χώρο της σεμνότητος δοξολογώντας σαν άγγελος μέρα-νύχτα τον Θεό και Πλάστη του.

- Είναι έκστασις αυτό, Γέροντα;

- Ναι, είναι εκτός εαυτού τότε ο άνθρωπος, με την καλή έννοια. Αυτό είναι ....."έκστηθι φρίττων ουρανέ".

Η θεία τρέλα βγάζει τον άνθρωπο έξω από την έλξη της γης, τον ανεβάζει στον θρόνο του Θεού, και νιώθει πια ο άνθρωπος τον εαυτό του σαν το σκυλάκι στα πόδια του αφεντικού του και του γλείφει τα πόδια με χαρά και ευλάβεια.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Ε'

[paulina]

Τι έιναι η προσευχή για τον εραστή του Χριστού

Για να κατανοήσουμε το τι είναι η προσευχή θα πρέπει κατ' αρχάς να ανατρέξουμε στην τελευταία προσευχή του Ιησού Χριστού, που είναι καταγεγραμμένη στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο στο κεφάλαιο 17 στ. 1-26. τι λέγει εκεί ο Χριστός; Ας παρακολουθήσουμε το κείμενο. «…εσήκωσε τα μάτια Του στον Ουρανό και είπε: πατέρα ήλθε η ώρα… εγώ σε εδόξασα πάνω στη γη, το έργο που με έστειλες να κάνω το ετελείωσα…εγώ σε παρακαλώ όχι δια τον κόσμο, αλλά για όλους αυτούς που Εσύ μου έδωσες και οι οποίοι είναι δικό Σου…. Πατέρα Άγιε φύλαξε αυτούς κάτω από το δικό Σου Όνομα για να είναι και αυτοί ένα μαζί με εμένα, όπως κι εγώ είμαι ένα μαζί με Σένα. Όταν ήμουν μαζί τους μέσα στον κόσμο εγώ εφύλαττα αυτούς κάτω από το δικό Σου όνομα. Αυτούς που μου έδωσες τους εφύλαξα και κανένας από αυτούς δεν χάθηκε παρά μόνον ο υιός της απωλείας… δεν σε παρακαλώ μόνον περί αυτών, αλά και για όλους όσους θα πιστέψουν δια του λόγου αυτών σε Εμένα… εγώ θα είμαι μέσα σε αυτούς και Εσύ μέσα σε μένα, ώστε να γίνουν και να τελειοποιηθούν όλοι σε ένα…»

Εδώ βλέπουμε τον Χριστό να συνομιλεί και να συνδιαλέγεται με τον Πατέρα Του. Αυτή είναι η προσευχή, μία συνομιλία με το Θεός μας, μία συνομιλία και ένας διάλογος με τον Χριστό μας. Αυτά που θέλει να πει ο Χριστός, τα λέγει τόσο απλά και όμορφα στον Πατέρα Του, βγαλμένα μέσα από την καρδιά Του, σα να κουβεντιάζει, σα να συνομιλεί. Αυτό είναι η προσευχή. Είναι μία συζήτηση, μία κουβέντα, μία συνομιλία με το Χριστό, με το Θεό μας. Του λέμε αυτά που έχουμε μέσα στην καρδιά μας, Του λέμε αυτό που κάθε στιγμή αισθανόμαστε. Δεν έχετε δει ποτέ, πως δύο ερωτευμένοι συζητούν και συνομιλούν είτε όταν ευρίσκονται μαζί, είτε όταν είναι σε απόσταση και συνομιλούν μέσω τηλεφώνου; Κάθε λίγο και λιγάκι ο ένας συνομιλεί με τον άλλον ή αν είναι σε απόσταση τηλεφωνεί στον άλλον, για να του μεταφέρει τις σκέψεις του, τα νέα του, τη χαρά του, τα προβλήματά του, το άγχος του, τα πάντα Αυτό κάνει και ο Εραστής του Θεού, ο Εραστής του Χριστού, συνομιλεί, κουβεντιάζει, συζητεί συνεχώς μαζί Του, θέλει να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία μαζί Του. Λίγη ώρα αν περάσει και δεν συνομιλήσει, αισθάνεται όπως οι ερωτευμένοι που λίγη ώρα αν δεν συνομιλήσουν, τους φαίνεται ότι έχουν περάσει χρόνια κι αιώνες που ο ένας δε μίλησε στον άλλο. Δι ' αυτό και ο Άγιος Γρηγόριος έλεγε: 'Προτιμώ να συνομιλώ με το Θεό παρά να αναπνέω». Διότι ο Χριστός γι' αυτόν ήταν παραπάνω και από τη ζωή του. Το ακούμε συχνά κι αυτό να το λένε οι ερωτευμένοι: «Προτιμώ να πεθάνω παρά να μη σε βλέπω και να μη σου μιλάω». Αν όμως έτσι αισθάνεται ένας ερωτευμένος άνθρωπος με το γήινο κι ανθρώπινο έρωτά του που φθείρεται και ξεφτίζει σε σύντομο χρονικό διάστημα, σκεφθείτε πως αισθάνεται ο ερωτευμένος άνθρωπος με το Θεό. Που ο έρωτας αυτός δεν σβήνει, αλλά όλο και περισσότερο ανάβει, διότι ο Χριστός είναι η αιώνια ζωή. Το πρόβλημα και το ζήτημα τώρα σε όλους εμάς είναι ένα: γιατί άραγε δεν προσευχόμαστε; Η γιατί δεν αισθανόμαστε την προσευχή; Ή γιατί βαριόμαστε να κάνουμε προσευχή; Αυτό αγαπητοί μου, είναι συνάρτηση του τι είναι για τον καθέναν από μας ο Χριστός μας. Εάν ο Χριστός δεν είναι ο έρωτας της ψυχής μας, είναι πολύ φυσιολογικό τότε να μας συμβαίνουν τα ανωτέρω. Διότι και όταν συνομιλούμε με κάποιο άλλο πρόσωπο με το οποίο δεν πολυγνωριζόμαστε, ή δεν είναι κολλητό μας, ή δεν τρελαινόμαστε τόσο γι' αυτό, η κουβέντα μαζί του, αλλά και κάθε συζήτηση θα είναι κουραστική και θα κοιτάμε πότε θα τελειώσουμε για να φύγουμε απ' αυτό το πρόσωπο και να ευρεθούμε για να συνομιλήσουμε με άλλα πρόσωπα που θέλουμε και τα αγαπάμε. Δεν βλέπετε ότι δύο πρόσωπα ερωτευμένα μιλούν ώρες στο τηλέφωνο κι ενώ οι άλλοι τους φωνάζουν «τελειώνετε:» εκείνοι απαντούν «μα λίγα λεπτά μόλις μιλήσαμε…» Γιατί συμβαίνει αυτό;
Διότι ο χρόνος μας φαίνεται ότι τρέχει πολύ γρήγορα όταν συνομιλούμε με πρόσωπα που αγαπάμε. Άρα, με πρόσωπα που δεν αγαπάμε, που δεν είμαστε κολλητοί, είναι φυσικό να μην καθόμαστε εύκολα να συνομιλήσουμε μαζί τους, αφ' ενός μεν διότι η κουβέντα μαζί τους, έστω και αν είναι υποχρεωτική, ακόμα και ωφέλιμη, μας είναι βαρετή και κουραστική, αφ' ετέρου δε, διότι θα προτιμούσαμε να κουβεντιάζουμε με πρόσωπα τα οποία συμπαθούμε κι αγαπούμε. Όταν λοιπόν ο Χριστός δεν είναι στη ζωή μας το κάτι άλλο, όταν ο Χριστός δεν είναι η πρώτη μας προτεραιότητα, η πρώτη μας αγάπη, ο κολλητός μας, ο φίλος μας, δεν είναι φυσιολογικό να μη θέλουμε να συνομιλούμε μαζί Του; Δεν είναι φυσιολογικό να μην έχουμε τι να κουβεντιάσουμε μαζί Του και γι' αυτό η προσευχή μας να είναι σύντομη και βαρετή; Δεν είναι φυσιολογικό την κουβέντα μας μαζί Του προσευχή- να μην την αισθανόμαστε και να είναι μια απλή τυπική κουβέντα-προσευχή; Η προσευχή λοιπόν είναι μία συζήτηση, συνομιλία και κουβέντα με το Χριστό μας. Όταν ο Χριστός δεν έχει κυριαρχικό λόγο και ρόλο, τότε είναι φυσιολογικό να προτιμούμε να συνομιλούμε ώρες μαζί με τα άλλα πρόσωπα, παρά με το Χριστό μας. Όμως, όσοι στη ζωή τους έθεσαν και έδωσαν τον πρώτο ρόλο στο Πρόσωπο που λέγεται Χριστός, τότε οι συνομιλίες μαζί Του δεν ήταν ποτέ βαρετές και κουραστικές, διότι συνομιλούσαν με τον εκλεκτό της καρδιά τους, τον φίλο τους, τον αδελφό τους, τον πατέρα τους, τον έρωτα της ψυχής τους.

Κάποτε ότι ένας άγιος, Μιλούσε στο Θεό ώρες ατελείωτες και όταν τελείωνε την προσευχή του έβλεπε ότι στα υψωμένα χέρια του τα πουλιά του ουρανού είχαν κτίσει φωλιές κι εκείνος απορημένος έλεγε: « μα πότε πρόλαβαν και έχτισαν αυτές τις φωλιές τα πετεινά του ουρανού στα χέρια μου; Εγώ μόλις τώρα γονάτισα, πως δεν τα αντιλήφθηκα;»
Εδώ θυμίζει το γεγονός αυτό τους ερωτευμένους που συνομιλούν στο τηλέφωνο ώρες ατελείωτες και δεν κατανοούν το χρόνο που συνομίλησαν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και φωτιά αν πάρει το σπίτι τους, θα απορήσουν λέγοντας: « Μα εγώ ένα λεπτό μίλησα στο τηλέφωνο, πως πήρε φωτιά το σπίτι;» ακριβώς τα ίδια λόγια λέγει και ο εραστής του Θεού. «Μα πότε έχτισαν τις φωλιές αυτές τα πετεινά του ουρανού στα χέρια μου;»

Σ' ένα άλλο πνευματικό βιβλίο αναφέρεται ότι σ' ένα μοναστήρι ένας μοναχό έφευγε συχνά και πήγαινε στο δάσος για προσευχή/ ήθελε να συνομιλεί όσο μπορούσε μόνος του με την αγάπη Του που ήταν ο Χριστός. Όπως κάνουν και τα «ζευγαράκια», τα οποία ψάχνουν να βρουν χρόνο να απομονωθούν για να μιλήσουν μόνοι τους. Έτσι και ο μοναχός μια ημέρα, όπως πάντα έφυγε από το μοναστήρι πηγαίνοντας στ δάσος, για να συνομιλήσει μόνος του με την αγάπη του, τον Ιησού Χριστό. Όταν τελείωσε την κουβέντα του με το Χριστό επέστρεψε ξανά στο μοναστήρι του. Βλέπει την πόρτα κλειστή, την κτυπά και του ανοίγει ένας μοναχός τον οποίο δεν τον γνώριζε και του λέγει:
-Εσείς ποιος είστε εδώ;
-Είμαι ο πορτιέρης της Μονής. Εσείς;
-Εγώ είμαι ο π. Ραφαήλ, αδελφός της Μονής.
-Ποιας μονής;
- Αυτής εδώ.
- Εγώ είμαι εδώ 40 χρόνια κι έχω το διακόνημα του πορτιέρη τα τελευταία χρόνια. Μοναχό με το όνομα Ραφαήλ ποτέ δεν είχε η Αδελφότητα μας όλα αυτά τα χρόνια.
-Μα τι είναι αυτά που λέτε! Τι συμβαίνει στο μοναστήρι μου; Πηγαίνετέ με γρήγορα στον άγιο Ηγούμενο. Πηγαίνει ο πορτιέρης μαζί με τον μοναχό στον Ηγούμενο και διαπιστώνει ότι είναι άλλο πρόσωπο ο Ηγούμενος από τον Ηγούμενο εκείνον τον οποίο είχε ο ίδιος Γέροντα.
Ο νέος Ηγούμενος ρωτά τον π. Ραφαήλ να του πει ποιος ήταν ο Ηγούμενος του. Είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι κάτι παράδοξο συμβαίνει.
-Ο Γέρων Αγαθόνικος είναι ο Ηγούμενός μου.
Τότε ο νέος Ηγούμενος δίνει εντολή στον γραμματέα της Μονής να ανατρέξουν στο μοναχολόγιο της Μονής και να βρουν εάν υπήρξε ηγούμενος με το όνομα Αγαθόνικος. Μετά από αρκετή ώρα ο Γραμματέας επιστρέφει και λέγει στον Ηγούμενο:
-Βεβαίως και υπήρξε Ηγούμενος με το όνομα Αγαθόνικος, καθώς και μοναχό με το όνομα Ραφαήλ, όμως έχουν παρέλθει από τότε 500 χρόνια.
Ο νέος Ηγούμενος ζητά το μοναχολόγιο και διαβάζει στον π. Ραφαήλ και τα υπόλοιπα ονόματα των συμμοναστών του. Και ο π. Ραφαήλ αναφωνεί:
-Ναι, αυτοί είναι οι πατέρες της Μονής!
Τότε ο ηγούμενος τον ρωτά που ήταν όλα αυτά τα χρόνια και ο π. Ραφαήλ απαντά:
-Όπως κάθε μέρα, έτσι και σήμερα πήγα να προσευχηθώ στο δάσος και να συνομιλήσω με τον Ιησού μου. Και μόλις τέλειωσα την προσευχή μου επέστρεψα και συνήντησα όλες αυτές τις αλλαγές στο μοναστήρι μου. Εγώ τίποτα άλλο δεν γνωρίζω.
Τότε ο νέος Ηγούμενος κάλεσε όλους τους πατέρες και του είπε το παράδοξο αυτό γεγονός, ότι δηλαδή ο μοναχός Ραφαήλ κατά θαυμαστό τρόπο δεν συνομίλησε μόνον ώρες, ημέρες ή χρόνια μετά του Ιησού αλλά αιώνες και όμως του φάνηκαν λίγες ώρες απουσίας του από την Μονή, αλλά στην πραγματικότητα παρήλθαν πέντε αιώνες.

Αυτό συμβαίνει όταν συνομιλείς με πρόσωπα που λατρεύεις και αγαπάς. Οι αιώνες γίνονται ολίγα λεπτά της ώρας.
Αν αγαπήσουμε και ερωτευθούμε έτσι κι εμείς τον Χριστό μας, τότε να είστε σίγουροι ότι θα συνομιλούμε συνεχώς μαζί Του, χωρίς να κουραζόμαστε, χωρίς να βαριόμαστε, χωρίς να καταλαβαίνουμε τον χρόνο που κύλησε και πέρασε…

Περιοδικό: Ορθόδοξη Μαρτυρία.
Σεπτέμβριος 2006

[Captain Yiannis]

20. Περί έρωτος

Κατά τους Νεοπλατωνικούς δεν έχει ο Θεός έρωτα για τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος για τον Θεό. Αλλά κατ’ αυτούς ο έρωτας είναι μία έλλειψις, διότι ο άνθρωπος, λένε, έχει έρωτα προς κάτι που του λείπει. Και κατά την άποψί τους αυτό συμβαίνει σε όλους τους τομείς, ακόμη και στις σχέσεις του Θεού με τον άνθρωπο. Αυτή η έλλειψις λέγεται έρως στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία. Αυτόν τον έρωτα τον έχει εκείνος ο οποίος δεν είναι τέλειος. Οπότε ο έρως είναι για τον ατελή. Η τελειότης είναι κατ’ αυτούς καταστολή του έρωτος. Έτσι μόνον ο άνθρωπος ως ατελής έχει έρωτα, ενώ ο Θεός ως τέλειος δεν έχει έρωτα. Ο Θεός δεν μπορεί να έχη έρωτα, διότι είναι τέλειος, είναι αυτάρκης και για τον λόγον αυτόν είναι κατ’ αυτούς, το ακίνητον κινούν.
Δήτε όμως τώρα τι ισχύει στην Ορθόδοξο παράδοσι. Εκεί που ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης λέγει ότι ο Θεός είναι και κινούμενον, λέγει και κάτι άλλο. Λέγει επίσης ότι υπάρχουν μερικοί, οι οποίοι συζητούν το θέμα αν ο έρως και η αγάπη είναι το ίδιο πράγμα. Και αυτοί λένε ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα. Άλλο έρως και άλλο αγάπη. Έτσι λένε, ο Θεός έχει αγάπη, αλλά δεν έχει έρωτα για τον άνθρωπο, ενώ ο άνθρωπος έχη έρωτα, πρέπει όμως να έχη μόνο αγάπη. Επικαλούμενος όμως ο άγιος Διονύσιος την δική του εμπειρία της θεώσεως καταλήγει στο ότι ο Θεός, δεν έχει μόνο αγάπη, αλλά και έρωτα για τον άνθρωπο. Λέγει επίσης ότι έρως και αγάπη για τον Θεό είναι το ίδιο πράγμα. Ποιος όμως Πλατωνικός θα μπορούσε να πη ότι ο Θεός έχει έρωτα για τον άνθρωπο; Αυτό αποκλείεται σ’ αυτούς.

Πατερική Θεολογία
Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (†)

Καθηγητού Πανεπιστημίου

Πάντως , μέσα σε αυτό το πολυδιάστατο Νεοπλατωνικό πνεύμα κινήθηκε και ο Ευάγριος ο Ποντικός όσον αφορά την προσευχή , και έτσι τελικά καταδικάστηκε από τους μετέπειτα του,
(-και επειδή κάποιος μπορεί να πεί τα δικά του- τα γραπτά του Ευάγριου βέβαια, συνέχισαν να εκδίδονται και μετά την κοίμησή του, ως γραπτά Αγίου Νείλου και ο νοών νοείτω.)

Και τα λέω αυτά, προκειμένου να συναινέσω στο ότι, δεν θα πρέπει να μας μπερδεύει αυτό το Νεοπλατωνικό πνεύμα , που δυστυχώς μας κυριεύει από καιρού εις καιρόν, και το οποίο τελικά είναι πλάνη, αλλά θα πρέπει να δεχθούμε ότι ο Θεός ενέχει και έρωτα εκτός από αγάπη , γιά τον απλούστατο λόγω ότι ενανθρώπισε.
Εδώ υπάρχει βέβαια μία παγίδα. Είμαστε όμως ασφαλείς αρκεί, να μην μπερδέψουμε τον Θείο και τον Ανθρώπινο έρωτα , τα οποία είναι τελείως διαφορετικά πράγματα.
Εάν κάνουμε το σφάλμα να τα θεωρήσουμε και τα δύο ίδια, ότι δηλαδή ο Θείος και ο Ανθρώπινος έρωτας έχουν τα ίδια στοιχεία , τότε έχουμε υποπέσει στην αίρεση του Νικολαϊτισμού με όλα τα συνεπακόλουθα,…
κατά την ταπεινή μου γνώμη και όχι μόνο.

[paulina]

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, γιατί ως Θεός είναι η ίδια η Αγάπη...
Το απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο όταν θέλησε να γίνει άνθρωπος και να έλθει στη γη για χάρη μας. Δεν ήλθε με ένδοξο τρόπο για να με υποχρεώσει να Τον πιστέψω, αλλά ως ασήμαντος άνθρωπος γεννήθηκε σ' ένα στάβλο κι έζησε φτωχός και ταπεινός στη μικρή πόλη μιας ασήμαντης επαρχίας. Η ανθρώπινη ζωή Του ήταν η απόλυτη έκφραση έμπρακτης αγάπης με αποκορύφωμα την υπέρτατη θυσία που Τον οδήγησε στο θάνατο. Η διδασκαλία Του, που ο ίδιος εφάρμοσε στην πράξη, μολονότι ως άνθρωπος δεν μορφώθηκε και δεν σπούδασε, υπήρξε η υψίστη σοφία που οδήγησε την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό στις ευγενέστερες κατακτήσεις. Το μήνυμα της Ανάστασής Του από τούς νεκρούς, που πληρώθηκε πολύ ακριβά απ’ όσους το πίστεψαν και το διέδωσαν, προσφέρει τη μεγαλύτερη ελπίδα που μπορεί να δεχτεί η ανθρώπινη καρδιά και λύνει κάθε υπαρξιακό πρόβλημα της ζωής.

ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, γιατί η ζωή μου πήρε νόημα απ' αυτή την ελπίδα. Ο Ίδιος δεν μου υπόσχεται απολαύσεις που εξαρτώνται από υλικά αγαθά η κοσμικά προνόμια, αλλά μου παρουσιάζει την επίγεια ζωή γεμάτη ευκαιρίες για την προσέγγιση της αιώνιας πνευματικής απόλαυσης. Είναι η χαρά που εξαρτάται από την είσοδό μου στο χώρο της Αγάπης, που είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής, δηλαδή η ένωσή μου μ' Εκείνον. Έτσι, πράγματα όπως ο πλούτος, η ομορφιά και η δόξα, αλλά και η φτώχεια η η ασχήμια η η ασθένεια που μπορεί να έχω, φαίνονται ασήμαντα και μηδαμινά μπροστά στη χαρά της αγάπης που με κάνει καλύτερο άνθρωπο όσο περισσότερο αγωνίζομαι να ζω το θέλημά Του και τις εντολές Του.

ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, γιατί η ζωντανή παρουσία Του στη ζωή μου, γέμισε την καρδιά μου από τέτοια χαρά, εσωτερική γαλήνη, ειρήνη και ασφάλεια, που κανένα φαινόμενο και καμιά άλλη δύναμη δεν μπορεί να μου προσφέρει. Μέσα σε μια ζωή γεμάτη δοκιμασίες και θλίψεις, στην οποία επέλεξα να ζω χάνοντας τον Παράδεισο που Εκείνος μου είχε εξ αρχής προσφέρει, σε κάθε δυσκολία που περνάω Τον νοιώθω δίπλα μου να με καταλαβαίνει και να με στηρίζει ψυχικά, γιατί ο ίδιος είναι ένας Θεός που πέρασε θλίψη, αγωνία, πόνο και βάσανα για χάρη μου και μάλιστα έφθασε στο θάνατο για μένα. Για κανένα λόγο δεν θα μπορούσα να νοιώθω περισσότερη περηφάνεια και τιμή, παρά για ένα φίλο που με αγαπάει τόσο πολύ.

ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, γιατί μπορώ να Τον εμπιστεύομαι. Το πρόσωπο και τα λόγια Του ποτέ δεν αποδείχθηκαν ψεύτικα η ανεφάρμοστα. Αντίθετα, η διαίσθησή μου δεν αναγνωρίζει τίποτα πιο αληθινό από την πίστη σ' Εκείνον. Η ζωή των αγίων της Εκκλησίας Του και κάθε γνήσιος αγωνιστής της πίστης, είναι η μεγαλύτερη έμπνευση για το νου και την ψυχή μου. Εμπιστεύομαι την κρίση Του για το τι θα μου συμβεί και ξέρω ότι φροντίζει πάντα για το καλό μου. Γνωρίζω πως και στις μεγαλύτερες δυσκολίες που θα επιτρέψει να περνάω, είναι ικανός να με στηρίξει.
Νοιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη απέναντι στο Χριστό, γιατί του οφείλω το ύψιστο αγαθό της ζωής. Με όλη τη δύναμη που μπορεί το μυαλό μου να συλλάβει, Τον θαυμάζω ως Δημιουργό του κόσμου που μας περιβάλλει, αφού όλες οι λειτουργίες της φύσης έχουν σαν αρχή Εκείνον. Αν είμαι ευγνώμων απέναντι στους γονείς μου η σε όποιον φρόντισε από μικρός να έχω στέγη, τροφή και ενδυμασία, άπειρες φορές η καρδιά μου υποκλίνεται μπροστά σ' Εκείνον που μας παρέχει όλες τις προϋποθέσεις της ζωής και της ισορροπίας του κόσμου. Εκείνος κανονίζει τη θέση και την κίνηση της γης, ώστε να μην καίγεται και να μην παγώνει. Εκείνος κινεί την ατέλειωτη αλυσίδα των ζωντανών οργανισμών πάνω της. Εκείνος καθορίζει τούς φυσικούς νόμους που στερεώνουν το διάστημα και όσα γνωστά η άγνωστα υπάρχουν σ' αυτό. Εκείνος ρυθμίζει τη λειτουργία των οργάνων του σώματός μου και δίνει οξυγόνο στην ανάσα μου μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει. Εκείνος, σύμφωνα με το Ευαγγέλιό Του κανονίζει μέχρι και τον αριθμό των τριχών του κεφαλιού μου, κάτι που αγνοεί εντελώς ακόμα και η μάνα που με γέννησε. Με ξέρει καλύτερα από τον πιο κολλητό μου φίλο, με γνωρίζει βαθειά ως τον πάτο της ψυχικής μου αβύσσου. Κι ενώ βλέπει τα άπειρα ελαττώματά μου, που θα έκαναν τον καθένα να με αντιπαθήσει αν τα γνώριζε, με αγαπά όσο το μυαλό μου δεν μπορεί να μετρήσει. Και μόνο γι' αυτό το λόγο θα άξιζε να Του δώσω ό,τι πιο πολύτιμο έχω. Δεν περιμένει να του προσφέρω τίποτα για να με αγαπά και παρόλες τις φορές που Του γυρίζω την πλάτη, ακόμα κι αν Τον πολεμήσω, δεν ελαττώνει την αγάπη Του απέναντί μου, σαν τον ήλιο που δεν κάνει διάκριση στην αποστολή των ακτίνων του.

ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, για το σεβασμό και τη διακριτικότητά Του απέναντί μου. Η σχέση μου μαζί Του είναι σαν τον καθρέφτη, που όσο τον πλησιάζεις έρχεται κοντά στο είδωλό σου και όσο απομακρύνεσαι φεύγει. Είναι πάντα εδώ για μένα, αλλά μου αφήνει την πρωτοβουλία να Τον αναζητήσω η να Τον διώξω. Ως απόλυτη Αγάπη, Εκείνος, αναγνωρίζει την ελευθερία μου να επιλέξω πόσο κοντά Του θέλω να βρίσκομαι. Είναι έτοιμος με ανοιχτή αγκαλιά να δεχτεί την επιστροφή μου, αφού Τον έχω προδώσει, με μια απλή συγνώμη. Τον αγαπώ, γιατί ενώ ασχολείται με δισεκατομμύρια ανθρώπους, ενδιαφέρεται για μένα προσωπικά, δίνοντάς μου αυτοτελή αξία. Αν κάποιο σημαντικό πρόσωπο, ένας πρωθυπουργός, ένας μεγαλοεπιχειρηματίας η ένας διάσημος σταρ δεχόταν να τον συναντήσω έστω και μία φορά, θα το θεωρούσα μεγάλη τιμή και ευκαιρία. Εκείνος είναι ο Θεός του Σύμπαντος κι όμως μου παρέχει το δικαίωμα να Του μιλάω ό,τι ώρα θέλω. Σε όποιο τόπο η κατάσταση κι αν βρεθώ, στο σπίτι η στη δουλειά, στο λεωφορείο η πλένοντας τα πιάτα, θαυμάζοντας ένα ηλιοβασίλεμα για να Του πω ευχαριστώ, η μέσα σ’ ένα μπαρ όπου μπορεί να κινδυνεύω για να Του ζητήσω βοήθεια, καθώς περπατώ στο δρόμο η γονατιστός στο Ναό Του για να Τον δοξάσω.

ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, γιατί είναι ο καλύτερος σύνδεσμος που μπορεί να με δέσει με τούς φίλους μου, ακόμα κι όταν βρίσκονται μακρυά μου, καθώς φαντάζομαι ότι όλοι είμαστε γονατιστοί μπροστά Του, σαν μια οικογένεια λουλουδιών στον απέραντο κήπο Του. Όσο σκέφτομαι Εκείνον, ποτέ δεν φωλιάζει μίσος η κακία στην καρδιά μου για όσους με αδικούν.

ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, γιατί ο κόσμος και η ζωή παίρνουν μια γοητεία αξεπέραστη μέσα από τη γνώση της παρουσίας Του. Το κυνήγι του θελήματός Του είναι το ωραιότερο παιχνίδι που γνώρισα. Όσο κακός παίκτης κι αν είμαι, δεν αρνείται να με βοηθήσει στις προσπάθειές μου. Κάθε κατάκτηση με γεμίζει χαρά και κάθε πτώση μου προσφέρει ταπείνωση και σοφία, όσο πιστεύω και ελπίζω στη δύναμη της Αγάπης Του. Το κίνητρο της αιώνιας χαράς που μόνο Εκείνος μου προσφέρει με πολλαπλή αμοιβή και στο παρόν και πέρα απ' το θάνατο, για καθετί που κάνω για χάρη Του, ολοκληρώνει το νόημα της αποστολής μου σ' αυτή τη ζωή. Κάθε σύγκρισή Του με οποιοδήποτε μέγεθος, απέχει όσο ο Δημιουργός από το δημιούργημα, όσο η Αλήθεια από το ψέμα, όσο η αφθαρσία από το θάνατο.

Αγαπώ το Χριστό, γιατί είναι
η Αγάπη και τίποτα δεν
συγκρίνεται μαζί Του.

περιοδικό: ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ, τεύχος 131
Συγγραφέας : π. Nεκτάριος Μουλατσιώτης

[paulina]

Τι είναι η Εκκλησία-Ναός και ο Εκκλησιασμός για τον εραστή του Χριστού.

Ιερός Ναός- Εκκλησία, για τούς εραστές του Χριστού, είναι το επίγειο σπίτι του Εραστή τους. Είναι μία επίγεια μικρογραφία του ουράνιου παλατιού του Βασιλέως και Εραστή Χριστού. Είναι η Βασιλεία των Ουρανών πάνω στη γη, ο ουράνιος Παράδεισος σε ανθρώπινη έκφραση.
Μέσα στον Παράδεισο-σπίτι του Ιησού, συζούν οι Άγιοι και ο Χριστός, ζουν οι εραστές του Χριστού, συγκατοικούν και συμβασιλεύουν μετά του Νυμφίου τους.

Για τούς εραστές του Χριστού, κέντρο της όλης ζωής τους και της πνοής τους είναι ο Ιησούς. Αυτός είναι το φως των ματιών τους και η αγάπη της καρδιάς τους. Αυτό οι πιστοί το αποτυπώνουν μέσα στο "επίγειο σπίτι" του Ιησού, τοποθετώντας τον πολυέλαιο, σύμβολο του ελέους και της αγάπης, αλλά και της πηγής του φωτός, στο κέντρο του Ιερού Ναού. Ο πολυέλαιος δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο Θεός Χριστός που είναι η πηγή του φωτός, του ελέους και της αγάπης και είναι το κέντρο της ζωής των πιστών.

Στους τοίχους του Ιερού Ναού απεικονίζονται οι εραστές του Θεού, οι άγιοί Του, οι φίλοι και αδελφοί Του. Έτσι συμβολικά και με γήινο τρόπο, προσπαθούν να αποτυπώσουν οι πιστοί, αυτό που στα ουράνια είναι μία πραγματικότητα, η συγκατοίκηση δηλαδή του Εραστή Ιησού, μετά των εραστών Του μέσα στην αιώνια κατοικία Του.

Σ' αυτό το σπίτι, την Βασιλεία των Ουρανών, προσπαθούν να συγκατοικήσουν όλοι όσοι αγαπούν τον Ιησού, και για όλους υπάρχει χώρος. Διότι δεν πρόκειται περί ενός ανθρωπίνου έρωτος, αλλά περί ενός Έρωτα Θεϊκού, πνευματικού και σε εντελώς διαφορετικές διαστάσεις από τον υλικό έρωτα.

Το Ιερό είναι ο θρόνος του Βασιλέως μας και Εραστού Χριστού. Οι τέσσερεις κεντρικοί κίονες, που κρατούν τον τρούλλο του Ναού είναι οι τέσσερεις Ευαγγελιστές, που κρατούν με τα Ευαγγέλιά τους 2000 χρόνια τώρα, την αλήθεια για το Πρόσωπο του Χριστού.

Η Αγία Τράπεζα, συμβολίζει το κοινό Τραπέζι, που συντρώγουμε τον Κοινό Άρτο και πίνουμε από το κοινό Ποτήριο, που ο οικοδεσπότης και Νυμφίος του σπιτιού μας παραθέτει. Αλλά η Αγία Τράπεζα συμβολίζει και το κενό μνήμα, που ετάφη και ανέστη ο Χριστός μας. Είναι δηλαδή ο τάφος του Αγαπημένου μας, που χαρίζει καθημερινά ζωή αιώνια. Αλλά και το κεράκι που λαμβάνουμε σβηστό, καθώς εισερχόμαστε στο Ναό και το ανάβουμε από την κανδήλα, συμβολίζει την ψυχή μας, που ζει στο σκοτάδι και λαμβάνει το αιώνιο φως από τον Χριστό, που είναι το μοναδικό Φως. Το αυτό συμβολίζει και το κερί που κρατούμε σβηστό, το βράδυ της Αναστάσεως και που ο Ιερέας μας ανάβει δίδοντάς μας το φως του Χριστού. Η πράξη και η τελετή αυτή συμβολίζει το σκοτάδι που ζούμε και τον ερχομό μας, στο χώρο του Φωτός.

Ομολογούμε κατ αυτόν τον τρόπο ότι είμαστε νεκροί και ανασταινόμεθα, ήμασταν στο θάνατο και ερχόμαστε στη ζωή. Γι' αυτό και τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος ευχόμαστε ο ένας στον άλλο "Καλή Ανάσταση", "Καλό Πάσχα". Πάσχα σημαίνει πέρασμα εκ του θανάτου εις την ζωή.

Για να φτάσουμε όμως, στον Ιερό Ναό και να εισέλθουμε σε αυτόν, ανεβαίνουμε πρώτα τα σκαλιά που ευρίσκονται έξω από τον Ιερό Ναό.
Έτσι και για να εισέλθουμε στο πραγματικό σπίτι του Ιησού, στην Ουράνιο Βασιλεία Του, θα ανέβουμε την σκάλα των αρετών, όπως αυτή την περιγράφει ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, στο βιβλίο του "Η Κλίμαξ των αρετών". Κάθε σκαλί είναι και μία αρετή.

Όλα λοιπόν τα υπάρχοντα αντικείμενα, καθώς και τα τελούμενα μέσα στο Ναό, έχουν να κάνουν συμβολικά με το πρόσωπο του Εραστή μας Χριστού. Τίποτα μέσα στο Ναό δεν τελείται τυχαία, τίποτα δεν τοποθετείται τυχαία.
Οι εραστές του Χριστού έχουν επιλέξει από τον αρχαίο κόσμο, αλλά και από τον σύγχρονο κόσμο τους, ο,τι καλύτερο μπορούσε να βρει ο άνθρωπος, για να μπορέσει να μεταφέρει, όσο γινόταν, από ανθρώπινης πλευράς, τον ουράνιο Παράδεισο, τη Βασιλεία του Θεού πάνω στη γη, ώστε από τώρα να συγκατοικούν και να συζούν με τον Εραστή τους Χριστό.

Οι ιεροί Ναοί τελικά, πάντα στα ανθρώπινα πλαίσια, είναι μία μορφή της ουράνιας Βασιλείας του Χριστού, πάνω στη γη. Είναι ο τόπος συνάντησης των εραστών του Χριστού μετά του Εραστού τους Ιησού.
Εάν τώρα με ρωτήσετε, κάθε πότε δύο πρόσωπα ερωτευμένα θέλουν να συναντώνται ο ένας στο σπίτι του άλλου, θα σας απαντούσα: καθημερινά. Θέλουν, αν είναι δυνατόν συνεχώς να συναντώνται, να συνομιλούν και να συνευρίσκονται, έως ότου παντρευτούν και συζήσουν πλέον στην ίδια κατοικία.

Αυτό συμβαίνει και με τον Εραστή Ιησού και τούς εραστές Του. Αναζητούν την ώρα και το χρόνο που ο ένας θα επισκεφθεί τον άλλον στο σπίτι του. Ο Ιησούς έρχεται στο σπίτι του εραστή Του, όταν εκείνος Τον καλέσει. Και ο εραστής άνθρωπος, πηγαίνει στο σπίτι- Εκκλησία, του Εραστή του Ιησού, κάθε φορά που Εκείνος τον καλεί. Αυτό είναι ο εκκλησιασμός.
Αν κάποιο πρόσωπο το αγαπάς και το λατρεύεις, θέλεις συνεχώς να συνευρίσκεσαι μαζί του. Πηγαίνεις συχνά στο σπίτι του και έρχεται στο σπίτι σου. Κάθεσαι με τις ώρες μαζί του, μιλάς και συντρώγεις. Του αναλύεις τα προβλήματά σου, του λες τις σκέψεις σου, του ξετυλίγεις την καρδιά σου. Αυτό δεν κάνεις με τούς συνανθρώπους που αγαπάς;

Αν για σένα κάποιος είναι άγνωστος η ξένος, είναι φυσικό επακόλουθο, ότι ουδέποτε θα πας σπίτι του η θα έλθει στο σπίτι σου. Αν είναι απλώς γνωστός, κάπου κάπου, θα ανταλλάσσετε τυπικές επισκέψεις. Αν είναι φίλος η αδελφός, η επαφή και η επικοινωνία θα είναι ακόμη πιο στενή. Αν όμως είναι ο έρωτας της ζωής σου, η αγάπη σου και η λατρεία σου, τότε η επαφή και η επικοινωνία μαζί του θα είναι συνεχής.

Τι είναι λοιπόν φίλε αναγνώστη, για σένα ο Ιησούς; Την απάντηση δώσε την στον εαυτό σου μόνος σου.
Ρώτησε τον εαυτό σου, κάθε πότε ανταλλάσσει ο ένας επισκέψεις στο σπίτι του άλλου, κάθε πότε βλέπεστε και κάθε πότε τα λέτε... Και μόνος σου θα διαπιστώσεις εάν ο Ιησούς είναι ένα πρόσωπο ξένο για σένα, η αν σου είναι απλά γνωστός, φίλος, αδελφός η ο εραστής της ψυχής σου και η μοναδική σου αγάπη.

Εάν σου είναι ξένος, είναι πολύ φυσιολογικό να μην Τον επισκέπτεσαι σπίτι του, δηλαδή να μην εκκλησιάζεσαι καθόλου, να μη συναντιέστε και να μην τα λέτε. Διότι δύο ξένοι είναι σίγουρο και βέβαιο, ότι δεν έχουν τίποτε κοινό να πουν και πολύ περισσότερο να μην αισθάνονται την ανάγκη, αφού δεν γνωρίζονται να θέλουν να συνευρεθούν.

Όλη λοιπόν η σχέση σου μετά της Εκκλησίας-ενορίας σου, κρίνεται από το ποια είναι η σχέση σου και το τι είναι για σένα ο Ιησούς. Δεν αρκεί να λες ότι αγαπάς τον Ιησού, διότι είναι σαν να λες ότι αγαπάς κάποιο πρόσωπο, αλλά δεν έχεις επαφές μαζί του. Η αγάπη προς κάποιο πρόσωπο εκδηλώνεται καθημερινά με τα έργα μας προς αυτό. Το ίδιο ισχύει και για το πρόσωπο του Ιησού. Πίστη και αγάπη χωρίς έργα είναι νεκρή.

Για τούς εραστές του Ιησού, ο Ιερός Ναός και ο εκκλησιασμός δεν είναι κάτι ξένο η ένα καθήκον τυπικό που πρέπει να το εκτελέσουν. Αλλά είναι μία ψυχική ανάγκη, που πηγάζει μέσα από την καρδιά τους την οποία κινεί ο έρωτας της ψυχής τους, για να συνευρεθούν στην κατοικία του Εραστή τους Ιησού. Ο έρωτάς τους είναι εκείνος που κινεί κάθε εκδήλωσή τους. Όλες τους οι ενέργειες και οι πράξεις μαρτυρούν τον έρωτα που βιώνουν.
Ο ερωτευμένος, λένε πολλοί, φαίνεται από μακρυά. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τούς εραστές του Ιησού. Το βλέπεις στα μάτια τους, το διακρίνεις από τα λόγια τους, το αντιλαμβάνεσαι από τα έργα και τις κινήσεις τους.

περιοδικό: ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ, τεύχος 133
Συγγραφέας : π. Nεκτάριος Μουλατσιώτης