Ο Σταυρός άρχιζε να αναβλύζει Μύρο!
Στο χωριό Δαμαβόλο του Μυλοποτάμου, στον ορεινό Ψηλορείτη, μια μικρή κοινωνία με 120 κατοίκους συζητούν όλοι για το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης όταν ο σταυρός με τον Εσταυρωμένο άρχισε να βγάζει ένα περίεργο υγρό… Κολλώδες και μυρωδικό! Σαν να είχε ρίξει κάποιος πολλά κιλά Άγιο Μύρο στην εκκλησία. Ο ιερέας του ναού της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος έζησε συγκλονιστικές στιγμές το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης.
Ο σταυρός με τον Εσταυρωμένο κατά την Ακολουθία της Σταύρωσης άρχισε να αναβλύζει ένα υγρό… Ένα υγρό κολλώδες που ξέβαψε τη μπογιά από το ξύλο! Ο πατήρ Ιωάννης Αντωνακάκης που βίωσε τη στιγμή προσπαθώντας να κρατήσει όρθιο το σταυρό καθώς του γλιστρούσε από το χέρι και αναγκάστηκε να τον περιφέρει με το πλάι για να συγκρατήσει το βάρος του νιώθει ακόμη την ανατριχίλα…
Σκούπισε το σημείο και το χαρτί με το οποίο σκούπισε το ξύλο έβαψε από τη μπογιά και μύρισε Άγιο Μύρο… Το υγρό συνέχιζε να βγαίνει και το ίδιο το ξύλο το απορροφούσε πάλι. Αυτό συνέβη ξανά και ξανά..
Και όχι μόνο στο ίδιο σημείο δηλαδή κάτω από τα πόδια του Εσταυρωμένου αλλά και σε άλλα σημεία… Στο περιθώριο του σταυρού πάνω από το κεφάλι του Χριστού και την επιγραφή «Ιησούς Ναζωραίος…» στην εσωτερική πλάτη του ξύλου μεταξύ του Εσταυρωμένου και του σταυρού αλλά και από την πίσω πλευρά όπως διαπίστωσαν το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής.
Ο ιερέας δύσκολα μπορεί να εξηγήσει τι είχε συμβεί θεωρώντας ότι είναι ένα θεϊκό σημάδι.
Το χέρι του μυρίζει ακόμη Άγιο Μύρο αν και πλύθηκε για να φύγει το χρώμα από τον σταυρό που είχε ξεβάψει από το σταυρό όση ώρα προσπαθούσε να τον συγκρατήσει στην Ακολουθία.
Τα μάτια δακρύζουν και μια ανατριχίλα διαπερνά το σώμα του όταν μιλάει για όλα όσα έζησε και ένιωσε το βράδυ εκείνο της Μεγάλης Πέμπτης. Ο ίδιος μιλώντας στο neakriti.gr λέει ότι πριν την Ακολουθία ο σταυρός ήταν στεγνός και το υγρό σταμάτησε να τρέχει με την ολοκλήρωση του τελετουργικού.
Ό,τι κι αν έχει συμβεί, όποια κι αν είναι η εξήγηση και αν αυτή υπάρχει πέραν της Θείας ένα είναι μόνο σίγουρο: το φετινό Πάσχα στο Δαμαβόλο θα είναι για τους κατοίκους το πιο Άγιο που έχουν ζήσει!
Πρώτη φορά στα 31 χρόνια
Ο πατήρ Ιωάννης Αντωνακάκης διακονεί 32 χρόνια και έχει δει πολλά σημάδια. Όμως σαν αυτό πρώτη φορά στην Ενορία του Δαμαβόλου. Ο συγκεκριμένος ξύλινος σταυρός χρησιμοποιείται επί 31 χρόνια και ποτέ άλλοτε δεν έχει ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Η εκκλησία είναι παλιά και αναστηλώθηκε τη δεκαετία του 1960 όμως ο σταυρός είναι νεότερος.
Οι πιστοί έβλεπαν τη δυσκολία του 52χρονου ιερέα να συγκρατήσει τον σταυρό το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης και είδαν τη σκηνή που σκούπισε τον σταυρό με χαρτί! Δεν κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Όταν η Ακολουθία τελείωσε ο ιερέας εξήγησε τι είχε συμβεί στους πιστούς. Τη σκηνή είδαν περίπου 40-50 κάτοικους που είχαν πάει στην εκκλησία εκείνο το βράδυ. Το νέο μεταδόθηκε αστραπιαία.
Την άλλη μέρα το πρωί, Μεγάλη Παρασκευή, το χωριό και ο ιερέας πήγαν στην εκκλησία για την Αποκαθήλωση. Διαβάστηκαν οι ευχές αλλά δεν έγινε το πρωί η Αποκαθήλωση. Το ξύλο είχε στεγνώσει αλλά φαινόταν ότι έβγαινε κάποιο υγρό και το ξύλο ξανά το απορροφούσε. Ο ιερέας πατήρ Ιωάννης Αντωνακάκης ειδοποίησε τον Μητροπολίτη Ρεθύμνης Πρόδρομο για να δει τον σταυρό.
Ο Μητροπολίτης θα επισκεπτόταν τον ναό μαζί με κάποιον ειδικό από τη Μητρόπολη και η αποκαθήλωση θα γινόταν μετά.
https://www.neakriti.gr/
Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37060
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Γιά νά κερδίσει κανείς τόν Χριστό καί νά κατορθώσει νά περάσει στήν ανάσταση τών νεκρών, πρέπει νά είναι έτοιμος νά περιφρονήσει όλα τά υπόλοιπα.
Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ
Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37060
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Η Σταύρωση (π. Δημητρίου Μπόκου)
“Οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, …ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους…” (Ἰω. 15, 15)
Βάδιζε μοναχικὸς καὶ κουρασμένος στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου ἀνασηκώνοντας τὴν ἄκρη τοῦ ράσου του γιὰ νὰ τὸ προφυλάξει ἀπ’ τὰ λασπόνερα. Τυλιγμένο σὲ πορφυρὸ ὕφασμα ἔσφιγγε μὲ τὸ δεξί του χέρι πάνω στὸ στῆθος τὸ κουτάκι μὲ τὰ Ἅγια, καθὼς ἐπέστρεφε ἀπ’ τὸ σπίτι κάποιου ἀρρώστου. Τὰ πόδια του γίνονταν ὅλο καὶ περισσότερο μολύβι, τὰ μάτια του βάραιναν νυσταγμένα. Μεγάλη Πέμπτη σήμερα κι ἀπ’ τὸ πρωὶ δὲν εἶχε πάρει ἀνάσα ὁ παπα-Χρῆστος.
Εἶχε γυρίσει ἀργὰ τὸ ἀπομεσήμερο, σχεδὸν τρεισήμιση, στὸ σπίτι του. Ἡ πρεσβυτέρα του, βλέποντάς τον ξεθεωμένο, τοῦ σέρβιρε ἀμέσως λίγη σκέτη ντοματόσουπα. Νὰ φάει λίγο, νὰ ἀνασάνει, νά ’ναι στὶς πέντε πάλι στὴν ἐκκλησία. Γιὰ ὅσους, ἔστω καὶ τελευταία στιγμή, ἀναζητοῦν πνευματικό.
Μὲ τὸ ποὺ ἔβαλε τὴ μπουκιὰ στὸ στόμα του, τὸ τηλέφωνο χτύπησε.
– Ἄσε, τὸ παίρνω ἐγώ! εἶπε ἡ πρεσβυτέρα.
Ἦταν ὅ,τι φοβόταν τέτοιες μέρες. Τὸν ζητοῦσαν ἐπειγόντως γιὰ νὰ κοινωνήσει κάποιον ἄρρωστο. Πῆρε τὸ ἀκουστικό. Μιὰ κοφτή, λαχανιασμένη γυναικεία φωνὴ ἀκούστηκε.
– Ὁ πατέρας μου, πάτερ, χειροτέρεψε ξαφνικά…
Μὲ κόπο κρατήθηκε.
– Μὰ προχθὲς κοινωνήσαμε τοὺς ἀρρώστους! Ποῦ ἤσουν, εὐλογημένη;
– Ἔχετε δίκιο, πάτερ, μὲ συγχωρεῖτε. Φαινόταν καλά, μὰ ἀπότομα…
Δὲν εἶχε νόημα νὰ τὸ ψάχνει. Γνώριζε τὴν περίπτωση. Εἶχε ξανακοινωνήσει τὸν γερο-Θόδωρο πρόσφατα. Πῆρε λίγες μπουκιὲς ὄρθιος κι ἔφυγε. Μὲ τὴ συνείδησή του δὲν ἔπαιζε.
Ὅταν ἐπέστρεψε, ἦταν ἤδη ἀργὰ γιὰ ξεκούραση. Κόντευε πέντε. Ἔτσι ἔφυγε κατευθείαν γιὰ τὴν ἐκκλησία ὅπου τὸν περίμεναν ἀρκετοὶ νὰ ἐξομολογηθοῦν. Ἐκεῖ ἕνα νέο τηλέφωνο τὸν ξανάβγαλε ἀπ’ τὸ πρόγραμμά του. Ἀπ’ τὴ Μητρόπολη αὐτὴ τὴ φορά. Ἔπρεπε νὰ πάει ὅσο πιὸ γρήγορα γινόταν ἐκεῖ, γιὰ κάποιες ἔκτακτες, πλὴν ἀναγκαῖες δουλειὲς ποὺ προέκυψαν.
Φανερὰ ἀγχωμένος κοίταξε τοὺς πιστοὺς ποὺ εἶχαν ἀπομείνει. Κράτησε μόνο αὐτοὺς ποὺ εἶχαν ἔρθει γιὰ πρώτη φορά. Ἔδιωξε τοὺς ὑπόλοιπους. Προσπάθησε νὰ τοὺς δεῖ ὅσο πιὸ βιαστικὰ μποροῦσε καὶ ἔτρεξε μὲ τὴν ψυχὴ στὸ στόμα νὰ προλάβει καὶ στὴ Μητρόπολη.
Ἀκολούθησε ἡ βραδινὴ πολύωρη ἀκολουθία τῶν Παθῶν μὲ τὰ δώδεκα εὐαγγέλια. Ἔμεινε καὶ λίγο, ὅσο μπόρεσε, μετὰ ποὺ στόλιζαν τὸν Ἐπιτάφιο. Καὶ κάποια στιγμή, περασμένα μεσάνυχτα πιά, σύρθηκε στὸ σπίτι του.
Ἡ γυναίκα του μὲ τὸ μωρό τους στὴν ἀγκαλιὰ τὸν περίμνε. Ὅταν τὸν εἶδε νὰ μπαίνει σηκώθηκε.
– Δόξα σοι, ὁ Θεός, ἐπιτέλους ἦρθες! εἶπε ἀνακουφισμένη. Ἔλα, κάτσε νὰ πάρεις ἀνάσα.
Δὲν εἶχε διάθεση οὔτε νὰ μιλήσει ἀπὸ τὴν κούραση. Τοῦ ἔφτανε μόνο ν’ ἀκούει τὴ φωνή της. Τὰ μεγαλύτερα παιδιὰ εἶχαν κοιμηθεῖ ἀπὸ ὥρα.
– Τὸ μωρὸ ξύπνησε καὶ εἶπα νὰ τὸ θηλάσω καθὼς σὲ περίμενα, εἶπε ἐκείνη. Μοῦ κράταγε κι ἐμένα συντροφιά, ἀλλιῶς θὰ παλάβωνα.
Τοῦ σέρβιρε λίγη ἀπ’ τὴ μεσημεριανὴ νερόσουπα κρατώντας τὸ μωρὸ στὸ ἕνα της χέρι. Τὴν ἔβλεπε νὰ τὸν φροντίζει ἀλαφρωμένη ἀπὸ τὴν ἀγωνία της καὶ τὰ φυλλοκάρδια του ἀνασάλευαν μ’ ἕνα εὐφρόσυνο σκίρτημα.
– Σὲ σταύρωσαν σήμερα! ξανάπε, ἐνῶ τὸ βλέμμα της τὸν ἀγκάλιαζε τρυφερά.
Τὸ μωρὸ ἔκλαψε, καθὼς ἀπὸ ὥρα σταμάτησε τὸν θηλασμό. Τοῦ ξανάβαλε στὸ στόμα του τὴ ρώγα της καὶ κάθισε κοντὰ στὸν ἄντρα της.
– Πῶς τά ’βγαλες πέρα; τὸν ρώτησε μαλακά.
Στὴν ἡσυχία τῆς νύχτας ἀκούγονταν μόνο τὰ χείλη τοῦ μωροῦ ποὺ ρουφοῦσαν ἥσυχα καὶ ἡδονικὰ τὸ στῆθος της. Ἀποκαμωμένος ἔγειρε τὸ κεφάλι του στὸν ὦμο της. Ἔμεινε λίγες στιγμὲς σιωπηλός. Τέλος, μίλησε ἀργὰ καὶ κουρασμένα, ἀλλὰ ἡ φωνή του ἦταν ἤρεμη.
– Ὁ Κύριός μου ἀπόψε εἶναι στὸν σταυρό! Ἐκεῖ πρέπει νά ’μαι κι ἐγώ. Στὴν ἴδια κατάσταση. Σταυρωμένος μὲ τὸν Κύριό μου. Γιατὶ Αὐτὸς εἶπε: «Ὅπου εἰμὶ ἐγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται». Ἡ θυσία συνοδεύει πάντοτε τὸν ἱερέα.
Ἅπλωσε τὸ ἐλεύθερο χέρι της γύρω ἀπ’ τὴ μέση του καὶ τὸν ἀγκάλιασε.
– Δὲν σκέφτηκα ποτέ, συνέχισε ἐκεῖνος, ν’ ἀρνηθῶ τὸ χρέος μου. Θά ’ταν ἀδιανόητο γιὰ μένα κάτι τέτοιο. Ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μου. Σκοπὸς τοῦ ἱερέα εἶναι νὰ σταυρώνεται σὰν τὸν Κύριό του. Καὶ νὰ τὸ κάνει πρόθυμα αὐτό. Ἑκούσια. Καὶ μὲ χαρά. Θά ’θελα νὰ μποροῦσα πάντα νὰ τὸ κάνω ἔτσι. Μὰ εἶμαι πολὺ μακριὰ ἀκόμα ἀπ’ τὸν στόχο. Μὲ κόπο τὸ προσπαθῶ καὶ δύσκολα τὸ κάνω. Ἔχω πολὺ δρόμο μπροστά μου γιὰ νὰ φτάσω ἐκεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ μοῦ χρειάζεται βοήθεια. Κάτι δυνατὸ νὰ μὲ παρακινεῖ, ἀντὶ νὰ μὲ ἀποθαρρύνει.
– Σὰν τί βοήθεια ἐννοεῖς;
– Θά ’θελα νὰ μὲ σπρώχνει μέσα μου ἕνα κίνητρο ποὺ νά ’ναι ἀκαταμάχητο, ὄχι μιὰ ἔξωθεν ἐπιβολή.
– Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει ἕνα τέτοιο κίνητρο;
– Ἀπὸ τὸ νὰ μὲ σκέπτονται καὶ μένα σὰν ἄνθρωπο. Ὄχι μόνο σὰν ἐργαλεῖο. Νὰ βλέπω ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον καθενὸς δὲν εἶναι μόνο νὰ γίνει ἡ δουλειά του. Ἀλλὰ ὑπολογίζει καὶ μένα λίγο. Θὰ πάσχιζα νὰ βρῶ χιλιάδες τρόπους τότε, γιὰ νὰ κάνω καλύτερα τὸ χρέος μου. Θὰ σταυρωνόμουν ἑκούσια, μ’ ὅλη μου τὴν καρδιά, ὅπως ἔβλεπα τὸν πατέρα μου, Θεὸς σχωρέσ’ τον, νὰ τὸ κάνει πάντα.
– Τὸν παπα-Στέφανο;
– Ναί! Κάποιες εἰκόνες ἀπ’ τὸν πατέρα μου εἶναι βαθιὰ χαραγμένες μέσα μου ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια.
– Πές μου γι’ αὐτές.
– Νά, ὅπως κάποια Μεγάλη Πέμπτη, σὰν σήμερα, τριάντα τόσα χρόνια πρίν, ποὺ ἀργὰ τὸ ἀπομεσήμρο οἱ δυό μας γυρίζαμε κατάκοποι στὸ σπίτι. Βάδιζα ἐγὼ μπροστά, δεκάχρονο παιδάκι τότε, κρατώντας ἕναν ξύλινο μικρὸ σταυρό, ἐνῶ οἱ διαβάτες σταματοῦσαν, σταυροκοπιοῦνταν καὶ ὑποκλίνονταν, βλέποντας τὸν ἱερέα νὰ περνάει μὲ τὰ Ἅγια.
Ἐπιστρέφαμε ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς θεια-Κώσταινας, στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς συνοικίας. Χήρα ἀπ’ τὰ νιάτα της, μὰ σεβαστὴ κι ἀγαπητὴ ἡ γερόντισσα, βρισκότανε στὰ τελευταῖα της. Περάσαμε ἀπ’ τὴν ἐκκλησία ν’ ἀφήσουμε τὰ Ἅγια, μὰ ἐκεῖ, στὴν πόρτα της, ἐντελῶς ἀπροσδόκητα, συναπαντηθήκαμε μὲ τὸν ἐπίσκοπο. Ὁ πατέρας μου ξαφνιάστηκε.
– Συμβαίνει τίποτε, Σεβασμιώτατε; Πῶς τέτοια ὥρα ἀπὸ ’δῶ;
Κατάλαβε πὼς κάτι σημαντικὸ θά ’θελε, γιὰ νά ’ρθει αὐτοπροσώπως ὣς ἐκεῖ. Σπάνιζαν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὰ τηλέφωνα.
Ὁ ἐπίσκοπος, βλέποντάς τον κατάκοπο, δίστασε νὰ μιλήσει.
– Ἀκόμα, πάτερ Στέφανε, δὲν πῆγες σπίτι σου; Μὰ πότε θὰ ξεκουραστεῖς, παιδί μου; Εἶναι σχεδὸν ἀπόγευμα.
Ἡ φωνή του, ζεστὴ σὰ χάδι, ἁπάλυνε μονομιᾶς τὴν κουρασμένη καρδιὰ τοῦ πατέρα μου.
– Καὶ βλέπω κιόλας ἀνθρώπους ἀπὸ τώρα νὰ σὲ περιμένουν μέσα. Πῶς θὰ τὰ βγάλεις πέρα, τέτοια βραδιὰ ἀπόψε;
– Ὅμως κάτι σημαντικό σᾶς ἔφερε ἐδῶ, Σεβασμιώτατε!
Καὶ πάλι κόμπιασε ὁ ἐπίσκοπος. Ξανάριξε τὸ βλέμμα του στὸν κουρασμένο ἱερέα καὶ ἕνα κύμα πατρικῆς ἀγάπης τὸν πλημμύρισε.
– Ἀπ’ τὰ χαράματα, παιδί μου, εἶσαι στὸ πόδι. Κι ἔχεις πολλὲς κουραστικὲς ὧρες ἀκόμα μπροστά σου.
– Πέστε μου τί θέλετε, Σεβασμιώτατε, κι ἐγὼ θὰ βρῶ τὸν τρόπο νὰ τὸ κάνω! εἶπε ὁ πατέρας μου, ἐνῶ μιὰ ὁλοπρόθυμη διάθεση φούσκωσε τὴν ψυχή του.
– Ὄχι, παιδί μου, ὄχι! ἐπέμεινε ὁ ἐπίσκοπος. Τὸ μόνο ποὺ θέλω τώρα εἶναι νὰ πᾶς γρήγορα στὸ σπίτι σου. Γιὰ λίγη ξεκούραση, γιατὶ σὲ περιμένει πολλὴ δουλειὰ ἀκόμα.
Ὁ πατέρας μου συγκινήθηκε. Ἔσκυψε ν’ ἀσπαστεῖ τὸ χέρι τοῦ ὁλόλευκου ἐπισκόπου, μὰ ὁ ἀγαθὸς γέροντας τὸν τράβηξε κοντά του, τὸν ἔσφιξε σὰν παιδί του στὴν ἀγκαλιὰ καὶ τὸν φίλησε. Ὕστερα ἔφυγε χωρὶς νὰ πεῖ ἄλλη λέξη.
Γυρίσαμε σπίτι. Ὁ πατέρας μου ξάπλωσε λίγο, μὰ δὲν τὸν χώραγε ὁ τόπος.
– Μὰ τί ἄνθρωπος αὐτὸς ὁ δεσπότης μας! Νὰ ’ρθεῖ ὁ ἴδιος καὶ νὰ μὴ μοῦ πεῖ τί ἤθελε! Σίγουρα κάποιο σοβαρὸ λόγο θὰ εἶχε. Δὲν γίνεται! Θὰ κάνω τὰ πάντα γιὰ νὰ τὸν ἐξυπηρετήσω.
Παρὰ τὴν κούρασή του ὕπνος δὲν τὸν κολλοῦσε. Πετάχτηκε πάνω καὶ φώναξε στὴ μάνα μου.
– Ἕναν καφέ, γυναίκα, δυνατὸ καὶ γρήγορα!
Τὸν ἤπιε βιαστικὰ κι ἔτρεξε στὴν ἐκκλησία. Εἶδε ποιοὶ τὸν περίμεναν. Τοὺς γνωστούς τοὺς ἔδιωξε. Σὲ καναδυὸ τοὺς εἶπε νὰ ’ρθοῦν τὴν ἄλλη μέρα. Κράτησε μόνο κάποιον ποὺ δὲν βολευόταν νὰ ξανάρθει ἄλλη φορά, μιλήσανε κάνα δεκάλεπτο καὶ μετὰ γραμμὴ γιὰ τὴ Μητρόπολη.
Ἐπέστρεψε σχεδὸν τρεῖς ὧρες ἀργότερα. Ἴσα-ἴσα γιὰ νὰ ξεκινήσει τὴ βραδινὴ ἀκολουθία. Τί τὸν ἤθελε ὁ ἐπίσκοπος; Δὲ ρωτήσαμε, οὔτε μᾶς εἶπε. Ἡ μάνα μου εἶχε μεγάλη διάκριση. Δὲ σκάλιζε τίποτε.
– Τὸ ξέρω πολὺ καλὰ αὐτό. Ἅγιοι ἄνθρωποι καὶ οἱ δυό τους!
– Ὁ πατέρας μου ὅμως δὲν ἔπαυε ποτὲ νὰ λέει γιὰ τὸν δεσπότη του: «Γιὰ τέτοιον ἄνθρωπο βάζω καὶ τὸν λαιμό μου κάτω νὰ τὸν κόψω». Τέτοιες εἰκόνες ὁλοζώντανες, ποὺ ζοῦνε μέσα μου ἀπὸ τότε, εἶναι καὶ τὸ δικό μου ὄνειρο. Θά ’ταν ὑπέροχο μὲ τέτοιο πνεῦμα ὅλοι νὰ βαδίζαμε. Μὰ ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι πράγμα ποὺ μπορεῖς νὰ τὸ ἀπαιτεῖς ἀπὸ κανέναν. Προσφέρεται ἐλεύθερα καὶ μόνο. Καὶ μέσα σὲ σχέση ἀληθινῆς ἀγάπης θὰ κατορθώνονταν ἀκόμα καὶ τὰ πιὸ ἀπίθανα πράγματα. Γιατί εἶναι τόσο δύσκολο μικροί-μεγάλοι νὰ τὸ καταλάβουν αὐτό;
– Γιατὶ πιστεύουν περισσότερο στὴ δύναμη, στὴν ἐξουσία, στὸ συμφέρον, ὄχι στὴν ἀγάπη, εἶπε ἡ γυναίκα, καὶ τὸν ἔσφιξε μαζὶ μὲ τὸ μωρὸ στὴν ἀγκαλιά της. Ἴσως νομίζουν πὼς θὰ πετύχουν ἔτσι πιὸ πολλά. Δὲ νιώθουν πόσο εἶναι ἀτελέσφορη ἡ τακτική τους. Καὶ πόσο δυνατὸ πράγμα εἶναι ἡ ἀγάπη!
– Ὅμως ἐγὼ τὸ ξέρω, ἀφοῦ τὸ ζῶ κοντά σου κάθε μέρα! εἶπε ἐκεῖνος καὶ ἡ φωνή του ἔσπασε. Αὐτὸ μεταμορφώνει τὸν σταυρό μου σὲ ἀνάσταση. Τὸ τρυφερό σου βλέμμα εἶναι τὸ παράθυρο ἀπ’ ὅπου βλέπω τὸν Θεό.
Τὰ μάτια της βούρκωσαν κι ἔγειρε πάνω στὸ μωρὸ νὰ κρύψει τὴ συγκίνησή της. Μ’ ἀνάλαφρο θόρυβο ἡ φλόγα τοῦ καντηλιοῦ τρεμόπαιξε ἀπέναντί τους, τραβώντας τὴ ματιά τους πρὸς τὰ ’κεῖ. Ἀγκαλιασμένες στὸ γαλήνιο μισοσκόταδο οἱ ψυχές τους ἀφέθηκαν νὰ ψηλαφοῦν τὴν ὑπερκόσμια ἀγάπη ποὺ ξεχυνόταν ἀπὸ τὴν πονεμένη μορφὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου. Τὴν ἀγάπη ποὺ ἔδενε δυνατὰ καὶ τὶς δικές τους ἀδύναμες, χοϊκὲς ὑπάρξεις.
«Κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη»!
Περιοδ. ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ, τ. 4, Ἀπρίλιος 2007, σ. 18-19
“Οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, …ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους…” (Ἰω. 15, 15)
Βάδιζε μοναχικὸς καὶ κουρασμένος στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου ἀνασηκώνοντας τὴν ἄκρη τοῦ ράσου του γιὰ νὰ τὸ προφυλάξει ἀπ’ τὰ λασπόνερα. Τυλιγμένο σὲ πορφυρὸ ὕφασμα ἔσφιγγε μὲ τὸ δεξί του χέρι πάνω στὸ στῆθος τὸ κουτάκι μὲ τὰ Ἅγια, καθὼς ἐπέστρεφε ἀπ’ τὸ σπίτι κάποιου ἀρρώστου. Τὰ πόδια του γίνονταν ὅλο καὶ περισσότερο μολύβι, τὰ μάτια του βάραιναν νυσταγμένα. Μεγάλη Πέμπτη σήμερα κι ἀπ’ τὸ πρωὶ δὲν εἶχε πάρει ἀνάσα ὁ παπα-Χρῆστος.
Εἶχε γυρίσει ἀργὰ τὸ ἀπομεσήμερο, σχεδὸν τρεισήμιση, στὸ σπίτι του. Ἡ πρεσβυτέρα του, βλέποντάς τον ξεθεωμένο, τοῦ σέρβιρε ἀμέσως λίγη σκέτη ντοματόσουπα. Νὰ φάει λίγο, νὰ ἀνασάνει, νά ’ναι στὶς πέντε πάλι στὴν ἐκκλησία. Γιὰ ὅσους, ἔστω καὶ τελευταία στιγμή, ἀναζητοῦν πνευματικό.
Μὲ τὸ ποὺ ἔβαλε τὴ μπουκιὰ στὸ στόμα του, τὸ τηλέφωνο χτύπησε.
– Ἄσε, τὸ παίρνω ἐγώ! εἶπε ἡ πρεσβυτέρα.
Ἦταν ὅ,τι φοβόταν τέτοιες μέρες. Τὸν ζητοῦσαν ἐπειγόντως γιὰ νὰ κοινωνήσει κάποιον ἄρρωστο. Πῆρε τὸ ἀκουστικό. Μιὰ κοφτή, λαχανιασμένη γυναικεία φωνὴ ἀκούστηκε.
– Ὁ πατέρας μου, πάτερ, χειροτέρεψε ξαφνικά…
Μὲ κόπο κρατήθηκε.
– Μὰ προχθὲς κοινωνήσαμε τοὺς ἀρρώστους! Ποῦ ἤσουν, εὐλογημένη;
– Ἔχετε δίκιο, πάτερ, μὲ συγχωρεῖτε. Φαινόταν καλά, μὰ ἀπότομα…
Δὲν εἶχε νόημα νὰ τὸ ψάχνει. Γνώριζε τὴν περίπτωση. Εἶχε ξανακοινωνήσει τὸν γερο-Θόδωρο πρόσφατα. Πῆρε λίγες μπουκιὲς ὄρθιος κι ἔφυγε. Μὲ τὴ συνείδησή του δὲν ἔπαιζε.
Ὅταν ἐπέστρεψε, ἦταν ἤδη ἀργὰ γιὰ ξεκούραση. Κόντευε πέντε. Ἔτσι ἔφυγε κατευθείαν γιὰ τὴν ἐκκλησία ὅπου τὸν περίμεναν ἀρκετοὶ νὰ ἐξομολογηθοῦν. Ἐκεῖ ἕνα νέο τηλέφωνο τὸν ξανάβγαλε ἀπ’ τὸ πρόγραμμά του. Ἀπ’ τὴ Μητρόπολη αὐτὴ τὴ φορά. Ἔπρεπε νὰ πάει ὅσο πιὸ γρήγορα γινόταν ἐκεῖ, γιὰ κάποιες ἔκτακτες, πλὴν ἀναγκαῖες δουλειὲς ποὺ προέκυψαν.
Φανερὰ ἀγχωμένος κοίταξε τοὺς πιστοὺς ποὺ εἶχαν ἀπομείνει. Κράτησε μόνο αὐτοὺς ποὺ εἶχαν ἔρθει γιὰ πρώτη φορά. Ἔδιωξε τοὺς ὑπόλοιπους. Προσπάθησε νὰ τοὺς δεῖ ὅσο πιὸ βιαστικὰ μποροῦσε καὶ ἔτρεξε μὲ τὴν ψυχὴ στὸ στόμα νὰ προλάβει καὶ στὴ Μητρόπολη.
Ἀκολούθησε ἡ βραδινὴ πολύωρη ἀκολουθία τῶν Παθῶν μὲ τὰ δώδεκα εὐαγγέλια. Ἔμεινε καὶ λίγο, ὅσο μπόρεσε, μετὰ ποὺ στόλιζαν τὸν Ἐπιτάφιο. Καὶ κάποια στιγμή, περασμένα μεσάνυχτα πιά, σύρθηκε στὸ σπίτι του.
Ἡ γυναίκα του μὲ τὸ μωρό τους στὴν ἀγκαλιὰ τὸν περίμνε. Ὅταν τὸν εἶδε νὰ μπαίνει σηκώθηκε.
– Δόξα σοι, ὁ Θεός, ἐπιτέλους ἦρθες! εἶπε ἀνακουφισμένη. Ἔλα, κάτσε νὰ πάρεις ἀνάσα.
Δὲν εἶχε διάθεση οὔτε νὰ μιλήσει ἀπὸ τὴν κούραση. Τοῦ ἔφτανε μόνο ν’ ἀκούει τὴ φωνή της. Τὰ μεγαλύτερα παιδιὰ εἶχαν κοιμηθεῖ ἀπὸ ὥρα.
– Τὸ μωρὸ ξύπνησε καὶ εἶπα νὰ τὸ θηλάσω καθὼς σὲ περίμενα, εἶπε ἐκείνη. Μοῦ κράταγε κι ἐμένα συντροφιά, ἀλλιῶς θὰ παλάβωνα.
Τοῦ σέρβιρε λίγη ἀπ’ τὴ μεσημεριανὴ νερόσουπα κρατώντας τὸ μωρὸ στὸ ἕνα της χέρι. Τὴν ἔβλεπε νὰ τὸν φροντίζει ἀλαφρωμένη ἀπὸ τὴν ἀγωνία της καὶ τὰ φυλλοκάρδια του ἀνασάλευαν μ’ ἕνα εὐφρόσυνο σκίρτημα.
– Σὲ σταύρωσαν σήμερα! ξανάπε, ἐνῶ τὸ βλέμμα της τὸν ἀγκάλιαζε τρυφερά.
Τὸ μωρὸ ἔκλαψε, καθὼς ἀπὸ ὥρα σταμάτησε τὸν θηλασμό. Τοῦ ξανάβαλε στὸ στόμα του τὴ ρώγα της καὶ κάθισε κοντὰ στὸν ἄντρα της.
– Πῶς τά ’βγαλες πέρα; τὸν ρώτησε μαλακά.
Στὴν ἡσυχία τῆς νύχτας ἀκούγονταν μόνο τὰ χείλη τοῦ μωροῦ ποὺ ρουφοῦσαν ἥσυχα καὶ ἡδονικὰ τὸ στῆθος της. Ἀποκαμωμένος ἔγειρε τὸ κεφάλι του στὸν ὦμο της. Ἔμεινε λίγες στιγμὲς σιωπηλός. Τέλος, μίλησε ἀργὰ καὶ κουρασμένα, ἀλλὰ ἡ φωνή του ἦταν ἤρεμη.
– Ὁ Κύριός μου ἀπόψε εἶναι στὸν σταυρό! Ἐκεῖ πρέπει νά ’μαι κι ἐγώ. Στὴν ἴδια κατάσταση. Σταυρωμένος μὲ τὸν Κύριό μου. Γιατὶ Αὐτὸς εἶπε: «Ὅπου εἰμὶ ἐγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται». Ἡ θυσία συνοδεύει πάντοτε τὸν ἱερέα.
Ἅπλωσε τὸ ἐλεύθερο χέρι της γύρω ἀπ’ τὴ μέση του καὶ τὸν ἀγκάλιασε.
– Δὲν σκέφτηκα ποτέ, συνέχισε ἐκεῖνος, ν’ ἀρνηθῶ τὸ χρέος μου. Θά ’ταν ἀδιανόητο γιὰ μένα κάτι τέτοιο. Ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μου. Σκοπὸς τοῦ ἱερέα εἶναι νὰ σταυρώνεται σὰν τὸν Κύριό του. Καὶ νὰ τὸ κάνει πρόθυμα αὐτό. Ἑκούσια. Καὶ μὲ χαρά. Θά ’θελα νὰ μποροῦσα πάντα νὰ τὸ κάνω ἔτσι. Μὰ εἶμαι πολὺ μακριὰ ἀκόμα ἀπ’ τὸν στόχο. Μὲ κόπο τὸ προσπαθῶ καὶ δύσκολα τὸ κάνω. Ἔχω πολὺ δρόμο μπροστά μου γιὰ νὰ φτάσω ἐκεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ μοῦ χρειάζεται βοήθεια. Κάτι δυνατὸ νὰ μὲ παρακινεῖ, ἀντὶ νὰ μὲ ἀποθαρρύνει.
– Σὰν τί βοήθεια ἐννοεῖς;
– Θά ’θελα νὰ μὲ σπρώχνει μέσα μου ἕνα κίνητρο ποὺ νά ’ναι ἀκαταμάχητο, ὄχι μιὰ ἔξωθεν ἐπιβολή.
– Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει ἕνα τέτοιο κίνητρο;
– Ἀπὸ τὸ νὰ μὲ σκέπτονται καὶ μένα σὰν ἄνθρωπο. Ὄχι μόνο σὰν ἐργαλεῖο. Νὰ βλέπω ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον καθενὸς δὲν εἶναι μόνο νὰ γίνει ἡ δουλειά του. Ἀλλὰ ὑπολογίζει καὶ μένα λίγο. Θὰ πάσχιζα νὰ βρῶ χιλιάδες τρόπους τότε, γιὰ νὰ κάνω καλύτερα τὸ χρέος μου. Θὰ σταυρωνόμουν ἑκούσια, μ’ ὅλη μου τὴν καρδιά, ὅπως ἔβλεπα τὸν πατέρα μου, Θεὸς σχωρέσ’ τον, νὰ τὸ κάνει πάντα.
– Τὸν παπα-Στέφανο;
– Ναί! Κάποιες εἰκόνες ἀπ’ τὸν πατέρα μου εἶναι βαθιὰ χαραγμένες μέσα μου ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια.
– Πές μου γι’ αὐτές.
– Νά, ὅπως κάποια Μεγάλη Πέμπτη, σὰν σήμερα, τριάντα τόσα χρόνια πρίν, ποὺ ἀργὰ τὸ ἀπομεσήμρο οἱ δυό μας γυρίζαμε κατάκοποι στὸ σπίτι. Βάδιζα ἐγὼ μπροστά, δεκάχρονο παιδάκι τότε, κρατώντας ἕναν ξύλινο μικρὸ σταυρό, ἐνῶ οἱ διαβάτες σταματοῦσαν, σταυροκοπιοῦνταν καὶ ὑποκλίνονταν, βλέποντας τὸν ἱερέα νὰ περνάει μὲ τὰ Ἅγια.
Ἐπιστρέφαμε ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς θεια-Κώσταινας, στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς συνοικίας. Χήρα ἀπ’ τὰ νιάτα της, μὰ σεβαστὴ κι ἀγαπητὴ ἡ γερόντισσα, βρισκότανε στὰ τελευταῖα της. Περάσαμε ἀπ’ τὴν ἐκκλησία ν’ ἀφήσουμε τὰ Ἅγια, μὰ ἐκεῖ, στὴν πόρτα της, ἐντελῶς ἀπροσδόκητα, συναπαντηθήκαμε μὲ τὸν ἐπίσκοπο. Ὁ πατέρας μου ξαφνιάστηκε.
– Συμβαίνει τίποτε, Σεβασμιώτατε; Πῶς τέτοια ὥρα ἀπὸ ’δῶ;
Κατάλαβε πὼς κάτι σημαντικὸ θά ’θελε, γιὰ νά ’ρθει αὐτοπροσώπως ὣς ἐκεῖ. Σπάνιζαν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὰ τηλέφωνα.
Ὁ ἐπίσκοπος, βλέποντάς τον κατάκοπο, δίστασε νὰ μιλήσει.
– Ἀκόμα, πάτερ Στέφανε, δὲν πῆγες σπίτι σου; Μὰ πότε θὰ ξεκουραστεῖς, παιδί μου; Εἶναι σχεδὸν ἀπόγευμα.
Ἡ φωνή του, ζεστὴ σὰ χάδι, ἁπάλυνε μονομιᾶς τὴν κουρασμένη καρδιὰ τοῦ πατέρα μου.
– Καὶ βλέπω κιόλας ἀνθρώπους ἀπὸ τώρα νὰ σὲ περιμένουν μέσα. Πῶς θὰ τὰ βγάλεις πέρα, τέτοια βραδιὰ ἀπόψε;
– Ὅμως κάτι σημαντικό σᾶς ἔφερε ἐδῶ, Σεβασμιώτατε!
Καὶ πάλι κόμπιασε ὁ ἐπίσκοπος. Ξανάριξε τὸ βλέμμα του στὸν κουρασμένο ἱερέα καὶ ἕνα κύμα πατρικῆς ἀγάπης τὸν πλημμύρισε.
– Ἀπ’ τὰ χαράματα, παιδί μου, εἶσαι στὸ πόδι. Κι ἔχεις πολλὲς κουραστικὲς ὧρες ἀκόμα μπροστά σου.
– Πέστε μου τί θέλετε, Σεβασμιώτατε, κι ἐγὼ θὰ βρῶ τὸν τρόπο νὰ τὸ κάνω! εἶπε ὁ πατέρας μου, ἐνῶ μιὰ ὁλοπρόθυμη διάθεση φούσκωσε τὴν ψυχή του.
– Ὄχι, παιδί μου, ὄχι! ἐπέμεινε ὁ ἐπίσκοπος. Τὸ μόνο ποὺ θέλω τώρα εἶναι νὰ πᾶς γρήγορα στὸ σπίτι σου. Γιὰ λίγη ξεκούραση, γιατὶ σὲ περιμένει πολλὴ δουλειὰ ἀκόμα.
Ὁ πατέρας μου συγκινήθηκε. Ἔσκυψε ν’ ἀσπαστεῖ τὸ χέρι τοῦ ὁλόλευκου ἐπισκόπου, μὰ ὁ ἀγαθὸς γέροντας τὸν τράβηξε κοντά του, τὸν ἔσφιξε σὰν παιδί του στὴν ἀγκαλιὰ καὶ τὸν φίλησε. Ὕστερα ἔφυγε χωρὶς νὰ πεῖ ἄλλη λέξη.
Γυρίσαμε σπίτι. Ὁ πατέρας μου ξάπλωσε λίγο, μὰ δὲν τὸν χώραγε ὁ τόπος.
– Μὰ τί ἄνθρωπος αὐτὸς ὁ δεσπότης μας! Νὰ ’ρθεῖ ὁ ἴδιος καὶ νὰ μὴ μοῦ πεῖ τί ἤθελε! Σίγουρα κάποιο σοβαρὸ λόγο θὰ εἶχε. Δὲν γίνεται! Θὰ κάνω τὰ πάντα γιὰ νὰ τὸν ἐξυπηρετήσω.
Παρὰ τὴν κούρασή του ὕπνος δὲν τὸν κολλοῦσε. Πετάχτηκε πάνω καὶ φώναξε στὴ μάνα μου.
– Ἕναν καφέ, γυναίκα, δυνατὸ καὶ γρήγορα!
Τὸν ἤπιε βιαστικὰ κι ἔτρεξε στὴν ἐκκλησία. Εἶδε ποιοὶ τὸν περίμεναν. Τοὺς γνωστούς τοὺς ἔδιωξε. Σὲ καναδυὸ τοὺς εἶπε νὰ ’ρθοῦν τὴν ἄλλη μέρα. Κράτησε μόνο κάποιον ποὺ δὲν βολευόταν νὰ ξανάρθει ἄλλη φορά, μιλήσανε κάνα δεκάλεπτο καὶ μετὰ γραμμὴ γιὰ τὴ Μητρόπολη.
Ἐπέστρεψε σχεδὸν τρεῖς ὧρες ἀργότερα. Ἴσα-ἴσα γιὰ νὰ ξεκινήσει τὴ βραδινὴ ἀκολουθία. Τί τὸν ἤθελε ὁ ἐπίσκοπος; Δὲ ρωτήσαμε, οὔτε μᾶς εἶπε. Ἡ μάνα μου εἶχε μεγάλη διάκριση. Δὲ σκάλιζε τίποτε.
– Τὸ ξέρω πολὺ καλὰ αὐτό. Ἅγιοι ἄνθρωποι καὶ οἱ δυό τους!
– Ὁ πατέρας μου ὅμως δὲν ἔπαυε ποτὲ νὰ λέει γιὰ τὸν δεσπότη του: «Γιὰ τέτοιον ἄνθρωπο βάζω καὶ τὸν λαιμό μου κάτω νὰ τὸν κόψω». Τέτοιες εἰκόνες ὁλοζώντανες, ποὺ ζοῦνε μέσα μου ἀπὸ τότε, εἶναι καὶ τὸ δικό μου ὄνειρο. Θά ’ταν ὑπέροχο μὲ τέτοιο πνεῦμα ὅλοι νὰ βαδίζαμε. Μὰ ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι πράγμα ποὺ μπορεῖς νὰ τὸ ἀπαιτεῖς ἀπὸ κανέναν. Προσφέρεται ἐλεύθερα καὶ μόνο. Καὶ μέσα σὲ σχέση ἀληθινῆς ἀγάπης θὰ κατορθώνονταν ἀκόμα καὶ τὰ πιὸ ἀπίθανα πράγματα. Γιατί εἶναι τόσο δύσκολο μικροί-μεγάλοι νὰ τὸ καταλάβουν αὐτό;
– Γιατὶ πιστεύουν περισσότερο στὴ δύναμη, στὴν ἐξουσία, στὸ συμφέρον, ὄχι στὴν ἀγάπη, εἶπε ἡ γυναίκα, καὶ τὸν ἔσφιξε μαζὶ μὲ τὸ μωρὸ στὴν ἀγκαλιά της. Ἴσως νομίζουν πὼς θὰ πετύχουν ἔτσι πιὸ πολλά. Δὲ νιώθουν πόσο εἶναι ἀτελέσφορη ἡ τακτική τους. Καὶ πόσο δυνατὸ πράγμα εἶναι ἡ ἀγάπη!
– Ὅμως ἐγὼ τὸ ξέρω, ἀφοῦ τὸ ζῶ κοντά σου κάθε μέρα! εἶπε ἐκεῖνος καὶ ἡ φωνή του ἔσπασε. Αὐτὸ μεταμορφώνει τὸν σταυρό μου σὲ ἀνάσταση. Τὸ τρυφερό σου βλέμμα εἶναι τὸ παράθυρο ἀπ’ ὅπου βλέπω τὸν Θεό.
Τὰ μάτια της βούρκωσαν κι ἔγειρε πάνω στὸ μωρὸ νὰ κρύψει τὴ συγκίνησή της. Μ’ ἀνάλαφρο θόρυβο ἡ φλόγα τοῦ καντηλιοῦ τρεμόπαιξε ἀπέναντί τους, τραβώντας τὴ ματιά τους πρὸς τὰ ’κεῖ. Ἀγκαλιασμένες στὸ γαλήνιο μισοσκόταδο οἱ ψυχές τους ἀφέθηκαν νὰ ψηλαφοῦν τὴν ὑπερκόσμια ἀγάπη ποὺ ξεχυνόταν ἀπὸ τὴν πονεμένη μορφὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου. Τὴν ἀγάπη ποὺ ἔδενε δυνατὰ καὶ τὶς δικές τους ἀδύναμες, χοϊκὲς ὑπάρξεις.
«Κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη»!
Περιοδ. ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ, τ. 4, Ἀπρίλιος 2007, σ. 18-19
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37060
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Φώτης Κόντογλου: Η Σταύρωσις
Τη νύχτα που πιάσανε το Χριστό στον κήπο της Γεσθημανή, οι μαθητές του από το φόβο τους σκορπίσανε και τον αφήσανε μονάχον στα χέρια των ανόμων για να βγει αληθινή η προφητεία «Θα χτυπήσουνε τον τσομπάνη και θα σκορπίσουνε τα πρόβατα».
Οι κακούργοι λοιπόν δέσανε το Χριστό και τον πήγανε στον αρχιερέα Καϊάφα κι εκεί συναχθήκανε οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι. Ο Πέτρος ακολουθούσε για να δει το τέλος. Στο μεταξύ οι Φαρισαίοι ζητούσανε να βρούνε ψευδομάρτυρες για να θανατώσουνε το Χριστό. Και βρεθήκανε κάποιοι που είπανε πως τον ακούσανε να λέγει πως εγώ θα καταλύσω το ναό του Σολομώντα και σε τρεις μέρες θα τον χτίσω χωρίς πέτρες. Ο Καϊάφας σηκώθηκε κι είπε στο Χριστό : «Δεν αποκρίνεσαι; Τι μαρτυρούνε τούτοι για σένα;» Κι εκείνος σώπαινε. Του λέγει πάλι ο Αρχιερέας … «Συ είσαι ο Χριστός ο γιός του Θεού»; Κι ο Χριστός του αποκρίθηκε : «Εγώ είμαι και θα δείτε το γιό του ανθρώπου να κάθεται από δεξιά της δυνάμεως και να ’ρχεται απάνω σε νέφελα». Τότε ο Καϊάφας είπε «Τι ανάγκη έχουμε από μάρτυρες; Τον ακούσατε πως βλασφήμησε». Κι οι άλλοι φωνάξανε πως είναι ένοχος και να θανατωθεί. Και πιάσανε και τον φτύνανε και τον χτυπούσανε και του λέγανε … «Προφήτευσέ μας».
Κι αφού τον εμπαίξανε, τον ξεντύσανε την πορφύρα και τον ντύσανε τα δικά του ρούχα. Και τον βγάλανε από το διοικητήριο και τον φορτώσανε τον σταυρό και τον δέρνανε να περπατά. Κι επειδή από την αδυναμία δεν μπορούσε να τον σηκώσει πιάσανε έναν Σίμωνα από την Κυρήνη της Αφρικής που γύριζε από το χωράφι του και τον προστάξανε να φορτωθεί τον σταυρό και να πηγαίνει πίσω από τον Χριστό. Κόσμος πολύς ακολουθούσε, άνδρες και γυναίκες που θρηνούσανε. Κι ο Χριστός γύρισε και τις είπε «Θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, μην κλαίτε για μένα, αλλά κλαίτε για τον εαυτό σας και για τα παιδιά σας γιατί έρχονται μέρες που θα λένε : «Καλότυχες οι στείρες που δε γεννήσανε. Πέσετε βουνά απάνω μας και σκεπάσετέ μας». Οι στρατιώτες σέρνανε μαζί με το Χριστό και δυο κακούργους για να τους θανατώσουνε μαζί του.
Και σαν φτάξανε σ’ ένα ψήλωμα έξω από την πολιτεία που το λέγανε Γολγοθά ή Κρανίου Τόπο, τον σταυρώσανε μαζί με τους δυο ληστάδες, τον έναν από τα δεξιά και τον άλλον απ’ τ΄ αριστερά του. Και πρόσταξε ο Πιλάτος να βάλουνε επάνω στο σταυρό του Χριστού μια πινακίδα που έγραφε «Ιησούς Ναζωραίος ο βασιλεύς των Ιουδαίων» σε τρεις γλώσσες, Εβραϊκά, ελληνικά και Ρωμαϊκά.
Κι οι στρατιώτες πήρανε τα ρούχα του Χριστού και τα μοιραστήκανε ρίχνοντας κλήρο για να αληθέψει η γραφή που λέγει : «Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επι τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον». Κοντά στο σταυρό στεκότανε η μητέρα του η Παναγία κι η θεία του η Μαρία του Κλωπά κι η αδελφή της η Μαρία η Μαγδαληνή κι άλλες άγιες γυναίκες. Κι ένας από τους δυο κακούργους βλαστήμησε το Χριστό και του έλεγε «Αν είσαι ο Χριστός σώσε τον εαυτό σου κι εμάς». Μα ο άλλος τον μάλωνε και του ‘λεγε «Βρε δε φοβάσαι το Θεό, αφού είσαι σαν κι εκείνον κρεμασμένος; Εμείς δίκαια βασανιζόμαστε για όσα κάναμε. Μα αυτός δεν έκανε κανένα κακό». Κι έλεγε στο Χριστό «Θυμήσου με Κύριε σαν θα έλθεις στη βασιλεία σου». Κι ο Χριστός του είπε «Αληθινά σου λέγω σήμερα θα ‘σαι μαζί μου στον Παράδεισο»!
Ας σταθούμε λίγο σ’ αυτό το μέρος κι ας βάλουμε με το νου μας τους τρεις σταυρωμένους, κρεμασμένους ψηλά, απάνω από τον κόσμο που βογκούσε σαν θάλασσα τρικυμισμένη να μιλάνε μεταξύ τους χωρίς να τους ακούγει κανένας από κάτω. Ο τελευταίος άνθρωπος που μίλησε με το Χριστό ήτανε ένας ληστής ένας φονιάς. Κι αυτός μπήκε στον Παράδεισο πριν απ’ όλους τους αγίους. Τι μυστήρια παράδοξα έχει η θρησκεία μας.
Μετά κάμποση ώρα έκραξε ο Ιησούς «Ελωΐ! Ελωΐ! Λαμά σαβαχθανί», που θα πει «Θεέ μου! Θεέ μου! Γιατί με εγκατέλειψες»; Οι Ιουδαίοι δεν καταλαβαίνανε τι λέγει και θαρρούσανε πως φώναξε τον Ηλία. Ύστερα φώναξε «Διψώ»! Ένας στρατιώτης έτρεξε κι έδεσε σ’ ένα καλάμι ένα σφουγγάρι με ξύδι και το ‘βαλε στο στόμα του λέγοντας «Ας δούμε αν θα ‘ρθει ο Ηλίας να τον γλιτώσει»!
Κατά τις εννιά η ώρα ο Χριστός έβγαλε μια δυνατή φωνή κι είπε «Πατέρα στα χέρια στο παραδίνω το πνεύμα μου. Τετέλεσται»! Κι έγειρε την κεφαλή του και ξεψύχησε.
Ο εκατόνταρχος που είχε τη φρουρά οπού φύλαγε τον Χριστό σαν είδε το σεισμό και το σκοτάδι κι άκουσε τη φωνή του Χριστού είπε : «Αληθινά γιός του Θεού ήτανε»!
Αυτός ο Ρωμαίος λεγότανε Λογγίνος και μετά καιρό βαφτίστηκε και μαρτύρησε για την πίστη του Χριστού.
(Από άρθρο του Φώτη Κόντογλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 18/4/1952)
enromiosini.gr/
Τη νύχτα που πιάσανε το Χριστό στον κήπο της Γεσθημανή, οι μαθητές του από το φόβο τους σκορπίσανε και τον αφήσανε μονάχον στα χέρια των ανόμων για να βγει αληθινή η προφητεία «Θα χτυπήσουνε τον τσομπάνη και θα σκορπίσουνε τα πρόβατα».
Οι κακούργοι λοιπόν δέσανε το Χριστό και τον πήγανε στον αρχιερέα Καϊάφα κι εκεί συναχθήκανε οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι. Ο Πέτρος ακολουθούσε για να δει το τέλος. Στο μεταξύ οι Φαρισαίοι ζητούσανε να βρούνε ψευδομάρτυρες για να θανατώσουνε το Χριστό. Και βρεθήκανε κάποιοι που είπανε πως τον ακούσανε να λέγει πως εγώ θα καταλύσω το ναό του Σολομώντα και σε τρεις μέρες θα τον χτίσω χωρίς πέτρες. Ο Καϊάφας σηκώθηκε κι είπε στο Χριστό : «Δεν αποκρίνεσαι; Τι μαρτυρούνε τούτοι για σένα;» Κι εκείνος σώπαινε. Του λέγει πάλι ο Αρχιερέας … «Συ είσαι ο Χριστός ο γιός του Θεού»; Κι ο Χριστός του αποκρίθηκε : «Εγώ είμαι και θα δείτε το γιό του ανθρώπου να κάθεται από δεξιά της δυνάμεως και να ’ρχεται απάνω σε νέφελα». Τότε ο Καϊάφας είπε «Τι ανάγκη έχουμε από μάρτυρες; Τον ακούσατε πως βλασφήμησε». Κι οι άλλοι φωνάξανε πως είναι ένοχος και να θανατωθεί. Και πιάσανε και τον φτύνανε και τον χτυπούσανε και του λέγανε … «Προφήτευσέ μας».
Κι αφού τον εμπαίξανε, τον ξεντύσανε την πορφύρα και τον ντύσανε τα δικά του ρούχα. Και τον βγάλανε από το διοικητήριο και τον φορτώσανε τον σταυρό και τον δέρνανε να περπατά. Κι επειδή από την αδυναμία δεν μπορούσε να τον σηκώσει πιάσανε έναν Σίμωνα από την Κυρήνη της Αφρικής που γύριζε από το χωράφι του και τον προστάξανε να φορτωθεί τον σταυρό και να πηγαίνει πίσω από τον Χριστό. Κόσμος πολύς ακολουθούσε, άνδρες και γυναίκες που θρηνούσανε. Κι ο Χριστός γύρισε και τις είπε «Θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, μην κλαίτε για μένα, αλλά κλαίτε για τον εαυτό σας και για τα παιδιά σας γιατί έρχονται μέρες που θα λένε : «Καλότυχες οι στείρες που δε γεννήσανε. Πέσετε βουνά απάνω μας και σκεπάσετέ μας». Οι στρατιώτες σέρνανε μαζί με το Χριστό και δυο κακούργους για να τους θανατώσουνε μαζί του.
Και σαν φτάξανε σ’ ένα ψήλωμα έξω από την πολιτεία που το λέγανε Γολγοθά ή Κρανίου Τόπο, τον σταυρώσανε μαζί με τους δυο ληστάδες, τον έναν από τα δεξιά και τον άλλον απ’ τ΄ αριστερά του. Και πρόσταξε ο Πιλάτος να βάλουνε επάνω στο σταυρό του Χριστού μια πινακίδα που έγραφε «Ιησούς Ναζωραίος ο βασιλεύς των Ιουδαίων» σε τρεις γλώσσες, Εβραϊκά, ελληνικά και Ρωμαϊκά.
Κι οι στρατιώτες πήρανε τα ρούχα του Χριστού και τα μοιραστήκανε ρίχνοντας κλήρο για να αληθέψει η γραφή που λέγει : «Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επι τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον». Κοντά στο σταυρό στεκότανε η μητέρα του η Παναγία κι η θεία του η Μαρία του Κλωπά κι η αδελφή της η Μαρία η Μαγδαληνή κι άλλες άγιες γυναίκες. Κι ένας από τους δυο κακούργους βλαστήμησε το Χριστό και του έλεγε «Αν είσαι ο Χριστός σώσε τον εαυτό σου κι εμάς». Μα ο άλλος τον μάλωνε και του ‘λεγε «Βρε δε φοβάσαι το Θεό, αφού είσαι σαν κι εκείνον κρεμασμένος; Εμείς δίκαια βασανιζόμαστε για όσα κάναμε. Μα αυτός δεν έκανε κανένα κακό». Κι έλεγε στο Χριστό «Θυμήσου με Κύριε σαν θα έλθεις στη βασιλεία σου». Κι ο Χριστός του είπε «Αληθινά σου λέγω σήμερα θα ‘σαι μαζί μου στον Παράδεισο»!
Ας σταθούμε λίγο σ’ αυτό το μέρος κι ας βάλουμε με το νου μας τους τρεις σταυρωμένους, κρεμασμένους ψηλά, απάνω από τον κόσμο που βογκούσε σαν θάλασσα τρικυμισμένη να μιλάνε μεταξύ τους χωρίς να τους ακούγει κανένας από κάτω. Ο τελευταίος άνθρωπος που μίλησε με το Χριστό ήτανε ένας ληστής ένας φονιάς. Κι αυτός μπήκε στον Παράδεισο πριν απ’ όλους τους αγίους. Τι μυστήρια παράδοξα έχει η θρησκεία μας.
Μετά κάμποση ώρα έκραξε ο Ιησούς «Ελωΐ! Ελωΐ! Λαμά σαβαχθανί», που θα πει «Θεέ μου! Θεέ μου! Γιατί με εγκατέλειψες»; Οι Ιουδαίοι δεν καταλαβαίνανε τι λέγει και θαρρούσανε πως φώναξε τον Ηλία. Ύστερα φώναξε «Διψώ»! Ένας στρατιώτης έτρεξε κι έδεσε σ’ ένα καλάμι ένα σφουγγάρι με ξύδι και το ‘βαλε στο στόμα του λέγοντας «Ας δούμε αν θα ‘ρθει ο Ηλίας να τον γλιτώσει»!
Κατά τις εννιά η ώρα ο Χριστός έβγαλε μια δυνατή φωνή κι είπε «Πατέρα στα χέρια στο παραδίνω το πνεύμα μου. Τετέλεσται»! Κι έγειρε την κεφαλή του και ξεψύχησε.
Ο εκατόνταρχος που είχε τη φρουρά οπού φύλαγε τον Χριστό σαν είδε το σεισμό και το σκοτάδι κι άκουσε τη φωνή του Χριστού είπε : «Αληθινά γιός του Θεού ήτανε»!
Αυτός ο Ρωμαίος λεγότανε Λογγίνος και μετά καιρό βαφτίστηκε και μαρτύρησε για την πίστη του Χριστού.
(Από άρθρο του Φώτη Κόντογλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 18/4/1952)
enromiosini.gr/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37060
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος και το ”Χριστός Ανέστη”
Γράφει ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος: “Όταν ακούσεις ότι ο Χριστός κατέβηκε στον άδη και ελευθέρωσε όλες τις ψυχές που ήταν εκεί, μη νομίζεις ότι αυτό είναι μακριά από όσα γίνονται σήμερα.
Να θεωρείς δηλαδή ότι η καρδιά είναι ο τάφος και εκεί είναι θαμμένοι οι λογισμοί και ο νους, μέσα στο βαθύ σκοτάδι.
Έρχεται λοιπόν ο Κύριος στις ψυχές που Τον επικαλούνται από τον άδη, δηλαδή στο βάθος της καρδιάς, και εκεί διατάζει τον θάνατο: “άφησε, του λέει, ελεύθερες τις φυλακισμένες ψυχές, οι οποίες ζητούν εμένα που μπορώ να τις σώσω”.
Κατόπιν, αφού σηκώσει τη βαριά πέτρα που σκεπάζει την ψυχή, ανοίγει τον τάφο και ανασταίνει τον πράγματι νεκρό και ελευθερώνει τη φυλακισμένη ψυχή από τη σκοτεινή φυλακή”.
Η ανάσταση των σωμάτων θα γίνει στη Δευτέρα έλευση του Χριστού. Συνεπώς όταν μιλάμε για ανάσταση σήμερα, μιλάμε για την ανάσταση της ψυχής από τον πνευματικό θάνατο, στον οποίο βρίσκεται η ψυχή νεκρή λόγω της φυλακής της στα υλικά πράγματα.
Μόνο ο ερχομός του Χριστού μέσα στη καρδιά, όπως λέει ο άγιος Μακάριος, μπορεί να ελευθερώσει την ψυχή από αυτή την αιχμαλωσία και να αναστήσει τον έσω άνθρωπο.
Χριστός Ανέστη, λοιπόν, μπορούν να πουν μόνο αυτοί στους οποίους ο Χριστός έχει έλθει μέσα στη καρδιά τους και επιτελεί την Ανάσταση, ή όσοι τον ποθούν και τον λαχταρούν και τον περιμένουν. Οι υπόλοιποι εμείς, λέμε Χριστός Ανέστη, μόνο με τα χείλη, τυπικά, και έτσι κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, παραμένοντας ωστόσο νεκροί.
Έτσι το ερώτημα παραμένει στον καθένα μας: Χριστός Ανέστη;
https://proskynitis.blogspot.com/
Tags: Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, Χριστός Ανέστη
Γράφει ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος: “Όταν ακούσεις ότι ο Χριστός κατέβηκε στον άδη και ελευθέρωσε όλες τις ψυχές που ήταν εκεί, μη νομίζεις ότι αυτό είναι μακριά από όσα γίνονται σήμερα.
Να θεωρείς δηλαδή ότι η καρδιά είναι ο τάφος και εκεί είναι θαμμένοι οι λογισμοί και ο νους, μέσα στο βαθύ σκοτάδι.
Έρχεται λοιπόν ο Κύριος στις ψυχές που Τον επικαλούνται από τον άδη, δηλαδή στο βάθος της καρδιάς, και εκεί διατάζει τον θάνατο: “άφησε, του λέει, ελεύθερες τις φυλακισμένες ψυχές, οι οποίες ζητούν εμένα που μπορώ να τις σώσω”.
Κατόπιν, αφού σηκώσει τη βαριά πέτρα που σκεπάζει την ψυχή, ανοίγει τον τάφο και ανασταίνει τον πράγματι νεκρό και ελευθερώνει τη φυλακισμένη ψυχή από τη σκοτεινή φυλακή”.
Η ανάσταση των σωμάτων θα γίνει στη Δευτέρα έλευση του Χριστού. Συνεπώς όταν μιλάμε για ανάσταση σήμερα, μιλάμε για την ανάσταση της ψυχής από τον πνευματικό θάνατο, στον οποίο βρίσκεται η ψυχή νεκρή λόγω της φυλακής της στα υλικά πράγματα.
Μόνο ο ερχομός του Χριστού μέσα στη καρδιά, όπως λέει ο άγιος Μακάριος, μπορεί να ελευθερώσει την ψυχή από αυτή την αιχμαλωσία και να αναστήσει τον έσω άνθρωπο.
Χριστός Ανέστη, λοιπόν, μπορούν να πουν μόνο αυτοί στους οποίους ο Χριστός έχει έλθει μέσα στη καρδιά τους και επιτελεί την Ανάσταση, ή όσοι τον ποθούν και τον λαχταρούν και τον περιμένουν. Οι υπόλοιποι εμείς, λέμε Χριστός Ανέστη, μόνο με τα χείλη, τυπικά, και έτσι κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, παραμένοντας ωστόσο νεκροί.
Έτσι το ερώτημα παραμένει στον καθένα μας: Χριστός Ανέστη;
https://proskynitis.blogspot.com/
Tags: Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, Χριστός Ανέστη
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37060
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Το μυστικό για να μας δώσει εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός ότι επιθυμούμε!
Να μην εκβιάζομε με τις προσευχές μας τον Θεό. Να μη ζητάμε απ’ τον Θεό να μας απαλλάξει από κάτι, ασθένεια κ.λπ., ή να μας λύσει τα προβλήματά μας, αλλά να ζητάμε δύναμη και ενίσχυση από Εκείνον, για να τα υπομένομε.
Όπως Εκείνος κρούει με ευγένεια την πόρτα της ψυχής μας, έτσι κι εμείς να ζητάμε ευγενικά αυτό που επιθυμούμε κι αν ο Κύριος δεν απαντάει, να σταματάμε να το ζητάμε.
Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του. Εφόσον πιστεύομε στην αγαθή Του πρόνοια, εφόσον πιστεύομε ότι Εκείνος γνωρίζει τα πάντα απ’ τη ζωή μας κι ότι πάντα θέλει το αγαθόν, γιατί να μη δείχνομε εμπιστοσύνη;
Να προσευχόμαστε απλά και απαλά, χωρίς πάθος και εκβιασμό. Ξέρομε ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον, όλα είναι γνωστά, γυμνά και τετραχηλισμένα ενώπιον του Θεού. Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, «…ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον Αυτού, πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς Αυτού».
Εμείς να μην επιμένομε· η προσπάθεια κάνει κακό αντί για καλό. Μην κυνηγάμε ν’ αποκτήσομε αυτό που θέλομε, αλλά να τ’ αφήνομε στο θέλημα του Θεού. Γιατί, όσο το κυνηγάμε, τόσο αυτό απομακρύνεται.
Άρα, λοιπόν, υπομονή και πίστη και γαλήνη. Κι αν το ξεχάσομε εμείς, ο Κύριος ποτέ δεν ξεχνάει κι αν είναι για το καλό μας, θα μας δώσει αυτό που πρέπει κι όταν πρέπει.
Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας. Δεν είπε ο Κύριος: «Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού… και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»;
Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ᾽ μου τούτο, εκείνο…».
Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού, ελέησόν με». Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του.
Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.
Από το βιβλίο Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «Βίος και λόγοι», έκδοση Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
https://www.pemptousia.gr/
Να μην εκβιάζομε με τις προσευχές μας τον Θεό. Να μη ζητάμε απ’ τον Θεό να μας απαλλάξει από κάτι, ασθένεια κ.λπ., ή να μας λύσει τα προβλήματά μας, αλλά να ζητάμε δύναμη και ενίσχυση από Εκείνον, για να τα υπομένομε.
Όπως Εκείνος κρούει με ευγένεια την πόρτα της ψυχής μας, έτσι κι εμείς να ζητάμε ευγενικά αυτό που επιθυμούμε κι αν ο Κύριος δεν απαντάει, να σταματάμε να το ζητάμε.
Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του. Εφόσον πιστεύομε στην αγαθή Του πρόνοια, εφόσον πιστεύομε ότι Εκείνος γνωρίζει τα πάντα απ’ τη ζωή μας κι ότι πάντα θέλει το αγαθόν, γιατί να μη δείχνομε εμπιστοσύνη;
Να προσευχόμαστε απλά και απαλά, χωρίς πάθος και εκβιασμό. Ξέρομε ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον, όλα είναι γνωστά, γυμνά και τετραχηλισμένα ενώπιον του Θεού. Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, «…ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον Αυτού, πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς Αυτού».
Εμείς να μην επιμένομε· η προσπάθεια κάνει κακό αντί για καλό. Μην κυνηγάμε ν’ αποκτήσομε αυτό που θέλομε, αλλά να τ’ αφήνομε στο θέλημα του Θεού. Γιατί, όσο το κυνηγάμε, τόσο αυτό απομακρύνεται.
Άρα, λοιπόν, υπομονή και πίστη και γαλήνη. Κι αν το ξεχάσομε εμείς, ο Κύριος ποτέ δεν ξεχνάει κι αν είναι για το καλό μας, θα μας δώσει αυτό που πρέπει κι όταν πρέπει.
Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας. Δεν είπε ο Κύριος: «Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού… και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»;
Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ᾽ μου τούτο, εκείνο…».
Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού, ελέησόν με». Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του.
Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.
Από το βιβλίο Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «Βίος και λόγοι», έκδοση Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
https://www.pemptousia.gr/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37060
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Μετανοίας ὁ καιρὸς καὶ δεήσεως ὥρα»…!
Άγρυπνοι, ἂς μελετήσουμε τὰ ἱερὰ κείμενα, ἂς φέρουμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιές μας, ἂς προσέξουμε πολὺ τοὺς λογισμούς μας, τὶς αἰσθήσεις μας, τὶς ἐπιθυμίες μας!
Αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες ἂς καλλιεργήσουμε τὴ σωφροσύνη, τὴν νηστεία καὶ τὴν ἐγκράτεια!
Ἰδιαίτερα ἂς ἀνακρίνουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ προσοχὴ καὶ αὐστηρότητα, μὲ συναίσθησι καὶ συντριβή!
Μὲ μετάνοια τελώνου καὶ ἀσώτου υἱοῦ, ἂς τρέξουμε στὸν πνευματικό μας πατέρα, στὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως!
† Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κυρός Κοσμᾶς
Άγρυπνοι, ἂς μελετήσουμε τὰ ἱερὰ κείμενα, ἂς φέρουμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιές μας, ἂς προσέξουμε πολὺ τοὺς λογισμούς μας, τὶς αἰσθήσεις μας, τὶς ἐπιθυμίες μας!
Αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες ἂς καλλιεργήσουμε τὴ σωφροσύνη, τὴν νηστεία καὶ τὴν ἐγκράτεια!
Ἰδιαίτερα ἂς ἀνακρίνουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ προσοχὴ καὶ αὐστηρότητα, μὲ συναίσθησι καὶ συντριβή!
Μὲ μετάνοια τελώνου καὶ ἀσώτου υἱοῦ, ἂς τρέξουμε στὸν πνευματικό μας πατέρα, στὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως!
† Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κυρός Κοσμᾶς
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37060
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Να προσευχόμαστε στον Κύριο και να ζητούμε το έλεός Του
Ασφαλώς και η δωρεά του Αγίου Πνεύματος από το Θεό Πατέρα στους πιστούς και η επιφοίτησή Του χαρίζεται με τη δύναμη του Ιησού Χριστού και στο άγιο όνομά Του, όπως λέει ο ίδιος ο υπέρθεος και φιλόψυχος Κύριος Ιησούς Χριστός προς τους Αποστόλους:
«Σας συμφέρει να φύγω εγώ. Γιατί αν δε φύγω, δε θα έρθει σε σας ο Παράκλητος. Αν όμως πάω εκεί, θα Τον στείλω σε σας» (Ιω. 16:7), και:
«Όταν έρθει ο Παράκλητος, που θα σας τον στείλω εγώ από τον Πατέρα, το Πνεύμα της αλήθειας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα» (Ιω. 15:26), και πάλι:
«Ο Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα, που θα στείλει στ’ όνομά μου ο Πατέρας μου» (Ιω. 14:26).
Γι’ αυτό λοιπόν και οι ένδοξοι οδηγοί μας και διδάσκαλοι – οι άγιοι Πατέρες – πάρα πολύ σοφά και με το φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος που κατοικούσε μέσα τους, διδάσκουν ότι, πριν από κάθε καλή εργασία και μελέτη, όλοι οι Χριστιανοί, ιδιαίτερα όμως εκείνοι που θέλουν να μπουν στο στάδιο της θεοποιού ησυχίας και να αφιερωθούν στο Θεό και ν’ αποκοπούν από τον κόσμο και να ησυχάζουν ορθά, πρέπει να προσεύχονται στον Κύριο και από Αυτόν να ζητούν επίμονα χωρίς δισταγμό το έλεός Του.
Και να έχουν αδιάκοπη εργασία και μελέτη το πανάγιο και γλυκύτατο όνομά Του, και αυτό να έχουν συνεχώς στην καρδιά, στο νου και στα χείλη. Και μέσα σ’ Αυτόν και μαζί Του ν’ αναπνέουν και να ζουν και να κοιμούνται και να ξυπνούν και να κινούνται και να τρώνε και να πίνουν.
Και με λίγα λόγια, να σπεύδουν να κάνουν όλα κατά τον όμοιο τρόπο.
Όπως δηλαδή όταν Αυτός είναι απών συρρέουν όλα τα κακά ή μάλλον δεν έρχεται κοντά μας κανένα χρήσιμο, έτσι και όταν είναι παρών σε μας, αποδιώχνεται κάθε τι εχθρικό και δε μας λείπει κανένα αγαθό και τίποτε δεν είναι αδύνατο να το κατορθώσουμε, όπως το ορίζει ρητά ο ίδιος ο Κύριος: «Όποιος μένει σε μένα κι εγώ σ’ εκείνον, αυτός δίνει πολύ καρπό, γιατί χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιω. 15:5).
Αυτό λοιπόν το φοβερό και σεβάσμιο σε όλη την κτίση και πράγμα και όνομα, που είναι πάνω από κάθε πράγμα και όνομα (Φιλιπ. 2:9), κι εμείς οι ανάξιοι επικαλεστήκαμε με πίστη και προς αυτό ανοίξαμε διάπλατα τα πανιά του λόγου μας.
Από το βιβλίο: ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ, Τόμος Ε’. Εκδόσεις “Το περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2002. «Μέθοδος και κανόνας ακριβής για όσους διαλέγουν την ησυχαστική και μοναστική ζωή», σελ. 28.
https://www.askitikon.eu/
Ασφαλώς και η δωρεά του Αγίου Πνεύματος από το Θεό Πατέρα στους πιστούς και η επιφοίτησή Του χαρίζεται με τη δύναμη του Ιησού Χριστού και στο άγιο όνομά Του, όπως λέει ο ίδιος ο υπέρθεος και φιλόψυχος Κύριος Ιησούς Χριστός προς τους Αποστόλους:
«Σας συμφέρει να φύγω εγώ. Γιατί αν δε φύγω, δε θα έρθει σε σας ο Παράκλητος. Αν όμως πάω εκεί, θα Τον στείλω σε σας» (Ιω. 16:7), και:
«Όταν έρθει ο Παράκλητος, που θα σας τον στείλω εγώ από τον Πατέρα, το Πνεύμα της αλήθειας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα» (Ιω. 15:26), και πάλι:
«Ο Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα, που θα στείλει στ’ όνομά μου ο Πατέρας μου» (Ιω. 14:26).
Γι’ αυτό λοιπόν και οι ένδοξοι οδηγοί μας και διδάσκαλοι – οι άγιοι Πατέρες – πάρα πολύ σοφά και με το φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος που κατοικούσε μέσα τους, διδάσκουν ότι, πριν από κάθε καλή εργασία και μελέτη, όλοι οι Χριστιανοί, ιδιαίτερα όμως εκείνοι που θέλουν να μπουν στο στάδιο της θεοποιού ησυχίας και να αφιερωθούν στο Θεό και ν’ αποκοπούν από τον κόσμο και να ησυχάζουν ορθά, πρέπει να προσεύχονται στον Κύριο και από Αυτόν να ζητούν επίμονα χωρίς δισταγμό το έλεός Του.
Και να έχουν αδιάκοπη εργασία και μελέτη το πανάγιο και γλυκύτατο όνομά Του, και αυτό να έχουν συνεχώς στην καρδιά, στο νου και στα χείλη. Και μέσα σ’ Αυτόν και μαζί Του ν’ αναπνέουν και να ζουν και να κοιμούνται και να ξυπνούν και να κινούνται και να τρώνε και να πίνουν.
Και με λίγα λόγια, να σπεύδουν να κάνουν όλα κατά τον όμοιο τρόπο.
Όπως δηλαδή όταν Αυτός είναι απών συρρέουν όλα τα κακά ή μάλλον δεν έρχεται κοντά μας κανένα χρήσιμο, έτσι και όταν είναι παρών σε μας, αποδιώχνεται κάθε τι εχθρικό και δε μας λείπει κανένα αγαθό και τίποτε δεν είναι αδύνατο να το κατορθώσουμε, όπως το ορίζει ρητά ο ίδιος ο Κύριος: «Όποιος μένει σε μένα κι εγώ σ’ εκείνον, αυτός δίνει πολύ καρπό, γιατί χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιω. 15:5).
Αυτό λοιπόν το φοβερό και σεβάσμιο σε όλη την κτίση και πράγμα και όνομα, που είναι πάνω από κάθε πράγμα και όνομα (Φιλιπ. 2:9), κι εμείς οι ανάξιοι επικαλεστήκαμε με πίστη και προς αυτό ανοίξαμε διάπλατα τα πανιά του λόγου μας.
Από το βιβλίο: ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ, Τόμος Ε’. Εκδόσεις “Το περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2002. «Μέθοδος και κανόνας ακριβής για όσους διαλέγουν την ησυχαστική και μοναστική ζωή», σελ. 28.
https://www.askitikon.eu/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37060
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ὁ Χριστός πρό πάντων καί ὑπεράνω πάντων…!
Ἐκεῖνος πού ἀκολουθεῖ τόν Θεάνθρωπον δέν δύναται εἰς βάρος τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀληθείας νά κάμνη συμβιβασμούς μέ τόν οὐμανιστικόν ἄνθρωπον, πού ὅλα αὐτά τά δικαιολογεῖ καί ἀνάγει εἰς δόγμα!
Ἐδῶ πάντοτε πρόκειται περί ἀποφασιστικοῦ καί κρισιμωτάτου διλήμματος καί ἐκλογῆς:
Ἤ ὁ Θεάνθρωπος ἢ ὁ ἄνθρωπος!
Ἀδιάκοπον καί αἰώνιον σύνθημα τῶν ἁγίων Θεοφόρων καί Θεοφρόνων πατέρων εἶναι:
Τά πάντα δῶσε διά τόν Χριστόν, τόν Χριστόν μή δῶσης διά τίποτε!
Καί γύρω ἀπό τό ἅγιον σύνθημά των, ἠχεῖ τό ἀσίγητον χαρμόσυνον μήνυμά των:
Ὄχι ἀνθρωπισμός, ἀλλά Θεανθρωπισμός!
Ὄχι ἄνθρωπος, ἀλλά Θεάνθρωπος!
Ὁ Χριστός πρό πάντων καί ὑπεράνω πάντων!
Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς
Ἐκεῖνος πού ἀκολουθεῖ τόν Θεάνθρωπον δέν δύναται εἰς βάρος τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀληθείας νά κάμνη συμβιβασμούς μέ τόν οὐμανιστικόν ἄνθρωπον, πού ὅλα αὐτά τά δικαιολογεῖ καί ἀνάγει εἰς δόγμα!
Ἐδῶ πάντοτε πρόκειται περί ἀποφασιστικοῦ καί κρισιμωτάτου διλήμματος καί ἐκλογῆς:
Ἤ ὁ Θεάνθρωπος ἢ ὁ ἄνθρωπος!
Ἀδιάκοπον καί αἰώνιον σύνθημα τῶν ἁγίων Θεοφόρων καί Θεοφρόνων πατέρων εἶναι:
Τά πάντα δῶσε διά τόν Χριστόν, τόν Χριστόν μή δῶσης διά τίποτε!
Καί γύρω ἀπό τό ἅγιον σύνθημά των, ἠχεῖ τό ἀσίγητον χαρμόσυνον μήνυμά των:
Ὄχι ἀνθρωπισμός, ἀλλά Θεανθρωπισμός!
Ὄχι ἄνθρωπος, ἀλλά Θεάνθρωπος!
Ὁ Χριστός πρό πάντων καί ὑπεράνω πάντων!
Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς