Η θεωρία της σχετκότητας στην θρησκεία μας

[filtor]

Μετά από μια τρομερή περίοδο προσφοράς της χάριτος από τον Θεό κατά το ξεκίνημά μου στα πνευματικά ...κλάταρα!
Είμαι για να με κλαίνε οι ρέγγες κι οι μπακαλιάροι μαζί.

Που πάει αυτή η ωραία κατάσταση που αισθανόμου στο πρώτο σκίρτημα;

Τζίφος...

Με το ζόρι κανένα απόδειπνο, η νηστεία όλο αναβάλλεται και από πάθη ...άλλο τίποτα!

Περίγελος του εξαποδώ έγινα!

Κάθομαι και λέω :
ρε φουκαρά όταν είχες τα μαύρα σου μεσάνυχτα μήπως είχες ελαφρυντικά για να σε κρίνει ο Θεός ενώ τώρα που γνωρίζεις ...την πάτησες;

Εσείς τι λέτε;
Είναι η κρίση του Θεού σχετική με την γνώση μας στα πνευματικά ή όχι;

Μήπως όσο εμβαθύνουμε στην θρησκεία μας βάζουμε το "εμπόδιο" ολοένα και πιο ψηλά;

[Christos]

Φίλε filtor,
μήν ανισυχείς, η κατάσταση που περιγράφεις είναι συνηθησμένη τοις νεοφωτίστοις.

Μεταφέρω το ερώτημα σου στην θεματική ενότητα του Ιερέα του Ιστοχώρου μας π. Αντώνιου για να σου απαντήσει ως καθ'ύλην αρμόδιος.

[Nikolaos490]

Αγαπητέ αδελφέ,

διάβασε λίγο για την εμπειρία του Σιλουανού (που έφτασε στο σημείο να απευθύνει στο Θεό την έκφραση "είσαι αδυσώπητος...") όταν πίστευσε ότι τον εγκατέλειψε.
Κουράγιο αδελφέ, σημασία έχει πως έχεις την εμπειρία της παρουσίας Του στη ζωή σου και με την βοήθειά Του θα ξανασηκωθείς. Οι πτώσεις δε, μπορεί να γίνουν ευλογία (άλλωστε τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Κύριος για παιδαγωγία μας), αν γίνουν αφορμή να συνειδητοποιήσουμε ότι μας σώζει το Έλεός Του κι όχι οι δικές μας δυνάμεις -δηλ. γίνουν αφορμή να ταπεινωθούμε-, και αν βοηθήσουν να ριζώσει μέσα μας η νοσταλγία της δικής Του παρουσίας στη ζωή μας κι ότι χωρίς αυτή είναι όλα μάταια και ανούσια.
Ο Κύριος μαζί σου αδελφέ, και η Παναγία μητέρα του να μεσιτεύει για σένα και τους δικούς σου.

[Misha]

Μήπως όσο εμβαθύνουμε στην θρησκεία μας βάζουμε το "εμπόδιο" ολοένα και πιο ψηλά;

Φίλιππε έχοντας φάει σφαλιάρες ουρανοκατέβατες πολλές φορές θα σου πω κάτι από την ελάχιστη πνευματική μου πείρα....

γραφει η Αγ.Γραφή "η γνώσις φυσιει η δε αγάπη οικοδομεί"...

λόγω της υπερπληροφόρησης γνωριζουμε πολλά θεωρητικα επί θεολογικων ζητημάτων και περί της πνευματικής ζωής.

καποια στιγμη συμβαινει να μπερδευουμε την θεωρητικη αυτη γνωση με την αληθινή εμπειρία της πνευματικής ζωής...

αυτό οδηγει σε μια "φυσίωση" δλδ νομίζουμε οτι κανουμε κατι ξεχωριστό από τον πολύ κόσμο και το παιρνουμε λίγο ή περισσοτερο πανω μας...

μόλις (λέμε για χρονο dt) δεχτουμε αυτο τον λογισμό ερχεται καπάκι η πτωση...τραβιεται η Χαρις και μενουμε απο μπαταρία και λάδια ταυτοχρόνως....

οταν "έλθουμε στα συγκαλα μας" ("ελθων εις εαυτόν" λέει στην παραβολή του ασώτου)και ταπεινωθουμε επανερχεται η Χαρις που εκδηλώνεται με κατανυξη,ορεξη για τα πνευματικά,αγάπη για τον Θεό και τον αδελφό μας...

ο π.Ιεροθεος Βλάχος έχει αναπτυξει ωραια αυτο το φαινομενο της "παιδειας του Θεου" στο ομωνυμο βιβλίο του...

ομως σημαντικοτερο από καθε βιβλίο είναι η βοηθεια του εμπειρου και διακριτικου πνευματικου πατερα .....

ψάξε ψάξε μπορεί και να βρεις καποιον...

[pAntonios]

Όταν η καλή μάνα προσπαθεί να μάθει το παιδάκι της να περπατάει, στην αρχή το κρατάει με τα δύο χέρια, μετά με το ένα και τέλος το αφήνει μόνο του για να ανεξαρτητοποιηθεί και να ωριμάσει. Εκείνη όμως δεν παύει αν είναι δίπλα του κάθε στιγμή.

Φυσικά ο Κύριος δεν μας αφήνει να σπάσουμε τα μούτρα μας, απλώς να πεδευτούμε λίγο για να κατακτήσουμε μόνοι μας την αρετή και να προσελκύσουμε περισσότερο τη χάρη του Θεού.
Πάντοτε ο Θεός συνεργάζεται αρμονικά με την ελευθερία μας και δεν παραβιάζει τη θέλησή μας.

Σίγουρα ο πήχυς ολοένα και ανεβαίνει, αν προσέξουμε, αλλά αυτό είναι το ζητούμενο να φτάσουμε στην αγιότητα, διότι και ο Κύριος "άγιος εστί".
Έπειτα μην ξεχνάμε ότι έχουμε τη βοήθεια του φύλακα αγγέλου μας, τις πρεσβείες της Παναγίας και των Αγίων μας αλλά και τις προσευχές όλων όσοι μας αγαπούν.