Μνήματα και μηνύματα. Μυσταγωγία εν σιωπή, τελούμενη.

[dionysisgr]

"Εδώ τελείωσε η ζωή,
εδώ και η πνοή μου,
εδώ το σώμα θα θαφτή
θα χαίρη και η ψυχή μου.
Ο Άγιος μου κατοικεί,
αυτό είναι τιμή μου.
Πιστεύω Αυτός θα λυπηθή
την άθλια ψυχή μου.
Θα εύχεται στον Λυτρωτή
να χω την Παναγιά μαζί μου."

Μοναχός Παίσιος Αγιορείτης

Με αφορμη αυτην την ευχετικη επιγραφη, και δι'ευχων του οσιου και θεοφορου,
εν ασκησει διαλαμψαντος πατρος π.Παϊσιου, και του Τρισαγιο Θεο δοξασαντος, και αντιδοξαζομενο,
του τοσο αγαπητου και πανσεβαστου ανα το πανελληνιο και οχι μονο,
θα ηθελα να πω καποιες σκεψεις στην αγαπη σας.

Αφορμη λοιπον παιρνω απο την μολις δημοσιευθεισα, αυτη επιγραφη,
στο εκπληκτικο αφιερωμα του αγαπητου αδερφου εν Χριστω, Πανου, του εξ'ευβοιας, ορμωμενου,
και του οποιου, πραγματικα με εχει συγκινησει η πηγαια αγαπη του, και η ευλαβεια του, για τον γεροντα Παϊσιο.

Οταν πρωτοδιαβασα αυτην την επιγραφη, στον βιο του γεροντος, πριν περιπου απο μια δεκαετια,
δεν μπορεσα να συγκρατησω καποια δακρυα, που κυλησαν αυθορμητα, και ενα ευχαριστο σφιξιμο στην ψυχη.

Και πιστευω οτι σε πολλους, γραφοντες, εδω, αλλα και αναγινωσκοντες, συνεβη κατι αντιστοιχο.

Περα απο την συναισθηματικη φορτιση, που προκαλουν αναμφισβητητα τα λογια αυτα,
η οποια ομως δεν αργει, πολυ να περασει, και να καταπεσει στην ληθη των συναισθηματων,
ως εξωτερικων αντιδρασεων της ψυχης, τα οποια πολλες φορες, επιπολαια,
η πανω στην ενταση της στιγμης αναφυονται,
μενουν καποια εσωτερικα και βαθια μυνηματα,
που ξεπηδουν ολοζωντανα απο το μνημα του γεροντος.

Πραγματικα σε κλονιζει συνθεμελα αυτη η επιγραφη.
Διαβρωνει βαθια και ακαριαια ολοκληρο το Ειναι,
οποιου την διαβαζει με αναγνωση και ματιά, "πνευματικη".

Αυτο εχει αμεση σχεση και με το βλεμμα του γεροντος,
σε ολες τις κοντινες, κατα προσωπο φωτογραφιες του.

Ο Γεροντας εχει το βλεμμα, του "ορωντος", του "βλεποντος". Του θεουμενου και του προφητη, των γραφων.

Του κυρηκα της μετανοιας, και της ταπεινωσεως,
γιατι αυτο και μονο αυτο ειναι το νοημα των προφητειων καθε γενεας.

Εχει το προφητικο βλεμμα, την βιωματικη ενατενιση των μελλοντων,
που περνουν μεσα απο την εμπειρικη την ασκητικη την μαρτυρικη υπομονη, και τριβη με τα παροντα.

Περα απο τα ορωμενα, καθορα και ζει τα προσδοκωμενα. Εχει ηδη απορροφηθει απο αυτα ψυχη τε και σωματι.

Αυτο εχει αμεσο οσο και ορατο αντικτυπο τοσο στην επιγεια ζωη του, οσο στην παρακαταθηκη του,
την διαθηκη και την μνημη του. Φαινεται και γινεται αισθητο και μεταδιδομενο, χαριζομενο και κοινωνουμενο.

Καταλαμπεται ο γεροντας, απο το φως του Χριστου, που καταυγαζει και καταλαμπει καθε ικμαδα της ψυχης του,
και ξεπηδα μεσα απο το σπινθηροβολο βλεμμα του, που κοιταζει ευθεως και προς τα ανω. Εις την Ανω Ιερουσαλημ.

Και εκει στο μνημα του, με την φοβερη στην πιστη, και φρικτη μεσα στο ιερο της δεος,
καταληξη: "...Θα εύχεται στον Λυτρωτή, να χω την Παναγιά μαζί μου.",
τελειται πραγματικα μια ιερη μυσταγωγια, μεσα στην σιωπη, ενωπιον οποιου με ευλαβεια προσκυνα και στεκεται.

Το αναστασιμο μυνημα, η ουσια της ορθοδοξου θεολογιας, και εμπειριας, της Εκκλησιας της Αναστασεως,
οπως την αποκαλουν ακομα και οι ετεροδοξοι, διαισθανομενοι ακομα και αυτοι,
τον εντονο ανακαινιστικο και μετακαινιστικο χαρακτηρα της, που αφθαρτιζει την υπαρξη του ανθρωπου,
απο τον παλαιο στον νεο εν Χριστω, στον κατα χαριν αθανατο ανθρωπο,
κατα την αψευδη επαγγελια του Λυτρωτου,
γινεται αμεση και βιουμενη, αλλα ποτε εκλογικευμενη και διανοητικως εκπεφρασμενη εμπειρια.

Διοτι τα αρρητα, οσο και εαν προσπαθει καποιος με την ανθρωπινη κτιστη γλωσσα, και τα νοηματα, δεν γινονται ρητα.

Και παντα κατα συγκαταβαση, και φιλαδελφεια, απο αγαπη και προσφορα προς τον πλησιον, μεταδιδονται, οσο ειναι αυτο εφικτο,
για να τα κοινωνησουν, και να θερμανθει ο ζηλος και αλλων ανθρωπων, να κινηθουν προς αυτα.

Και αυτα τα αρρητα ρηματα, αναφυονται σαφεστατα και μαρτυρουνται απο το δοκιμασμενο ως εν χωνευτηριω,
και κεκαθαρμενο, βλεμμα του Παϊσιου, το οποιο αναφωνει δικαιως και μετα παρρησιας, το Ψαλμικο:
"Διήλθομεν διά πυρός και σιδήρου και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν",
δεν αφηνουν περιθωρια για δευτερες σκεψεις, η, δισταγμους και λογισμους.

Αυτο το μνημα, οπως και καθε μνημα ανθρωπου, που εζησε και πορευθηκε και εκοιμηθη,
με τον Χριστο στα χειλη και την καρδια, αναδιδει μια ευωδια ζωης.

Ενα μυσταγωγικο μυνημα αναστασιμης πορειας, και ελπιδος, που περνα απο γενεα εις γενεα.

Οτι ο Λυτρωτης μας αναμενει, και η Παναγια μας, θα μεσιτευσει να μας δεχτει και να μας συγχωρησει και να μας περιχωρησει,
μεσα στην αιωνια ανεκλαλητη σιωπη, την αρρητη μυσταγωγια, της ανακαινισμενης κτισεως, ορατης και αορατου,
της εν σιωπη τελουμενης και ποτε τελειουμενης.

Ευχου οσιε γεροντα π.Παϊσιε, και αει μεσιτευε, εις Χριστον τον Θεον και Κυριον,
υπερ ημων, των περιλειπομενων, και αμετανοητων..

[Μ.Δ.Κ.]

Όταν διάβασα σχεδόν στις πρώτες εκδόσεις – αν όχι στην πρώτη- τον βίο του γέροντος Παισίου,καθώς και τα λοιπά, για κάποιους λόγους που δεν μπορώ να αναπτύξω,είδα ότι στα χέρια μου κρατούσα πνευματική βόμβα πολλών μεγατόνων, πέρασαν χρόνια,και πραγματικά έτσι έγινε…
Η ίδια συγκίνηση κατέλαβε και εμένα όταν διάβασα το ανωτέρω επιτύμβιο, και όταν επίσης διάβασα το αποχαιρετιστήριο ποίημα προς τη μητέρα του όταν άρχισε τον μοναχικό του βίο.
Αγάπησε την Αγία Τριάδα, την Υπεραγία Θεοτόκο, την Ελλάδα.
Άγιε γέροντα Παίσιε πρέσβευε υπέρ ημών και της Ελλάδος που τόσο αγάπησες.