Η προσδοκία των Εθνών. Εν αναμονή του Αρρήτου.

[dionysisgr]

Καθως ξημερωνε στην ερημο της Ιουδαιας, εκεινο το παραδοξο και ανεπαναληπτο πρωϊνο,
το επερχομενο αρχεγονο φως, που θα γεννουσε την ημερα, ηταν ολοτελα αλλιωτικο.

Αυτην την ημερα, την μια και ανεπαναληπτη των ημερων,
την ημερα που εφερνε το μονο καινον υπο τον ηλιον, επι γης,
το νεοφανες και πρωτοφαντο, κατα τον μεγα Αγιο και δογματολογο Ιωαννη τον Δαμασκηνο,
ειχε εναν ακομα σκοπο να επιτελεσει.

Διοτι δεν θα φωτιζε πλεον μονο, τον κοσμο, αυτο το φως,
οπως ειχε ταχθει απαρχης να πραττει και να διακονει,
κατα την θεια επιταγη και βουλη.

Εφερνε ενα μυνημα. Μυνημα πλησμονης, ευφροσυνης, ιασης και λυτρωσης.

Η προαιωνια προσδοκια του γενους των ανθρωπων εφθανε στο πληρωμα της.

Καθως το σκοταδι του κοσμου υποχωρουσε, η ληθη εδινε την θεση της στην μνημη των μελλοντων,
της νεας υιοθεσιας, της παλιγγενεσιας,
και του υπο του Λογου, πλεον κατεργαζομενου, καινου, μετασκευασμενου ανθρωπου.

Ειχε προφητευθει, ειχε φιλοσοφηθει, ειχε διακυρυχθει,
ειχε γινει στοχασμος, αναζητηση, διαλογος,
πανανθρωπινος ενδομυχος ποθος,
αλλα και μυθος και θρυλος στις καρδιες των λαων, οπου γης,
και ειχε γινει μια προσμονη καθολικη,
μια ελπιδα ακαταισχυντη,
που δεν ηταν δυνατον να παραβλεψει ο Δεσποτης των απαντων.

Το ανθρωπινο γενος ανεμενε με φρικτη αγωνια,
και επιθανατιο βλεμμα απογνωσεως, την λυτρωση.

Την λυτρωση, απο τον αεναο νομοτελειακο κυκλο της φθορας
και της δουλειας στον θανατο και τον αδυσωπητο αρχονταρη του,
τον αλαστορα και ανθρωποκτονο εχθρο του γενους των βροτων.

Δεν υπηρξε λαος, που να μην περιμενει την σωτηρια απο τον ουρανο.
Εκ των περατων της γης, απο ανατολας εως δυσμας, και απο βορρα εις νοτον,
ολα τα γενη, και εθνη ανεμεναν την Εξοδο, απο την δουλεια του νοητου Φαραω.

Ομως η πυλη ηταν κλειδωμενη απο εξω και απο μεσα. Χασμα μεγα, φυσεως αλλα και βουλησεως.

Η αληθινη και μονη πραγματικη ελευθερια θα ερχοταν μονον, απο την αλλη ταξη της υπαρξεως αγαπητικα και ελευθερα,
ως ουσιωδης τετοια, και οχι ως ψευτικη και προϊον ανθρωπινης πολυποικιλης πλανης και φιλο-σοφιας,
αλλα θα επρεπε να ειναι μονο προϊουσα και σημαινομενη και τελουμενη απο τον Κτιστη και Δημιουργο του Παντος,
τον Μονον αληθινα ελευθερο απο καθε συνθηκη και ορο.

Απο το Θειον και Προαιωνιον, Παντοκρατορικο και Παντοδυναμο Τρισυποστατον Ον.

Μια οντολογικη απελευθερωση, αληθινη υπαρκτικη ελευθερια,
ενα οριστικο διεξοδο, ζωης αιωνιου, θα εβαζε ενα τελος στο αδιεξοδο του θανατου, του μη οντος.

Και καθως το παν κτιστο λογικο και νοερο ζων, ηταν εγκλωβισμενο αναποδραστα, στην απελπισια και το ερεβος,
μεσα στην πικρα του αδη, που εχασκε κατενωπιον των θνητων, ως επαπειλουμενο, νομοτελειακο και μηδενιστικο πεπρωμενο,
το αρρητο επετελεσθη.

Το ελπιζομενο, ελαβε υποσταση. Οι προφητειες θα λαμβαναν την εκπληρωση τους, στο προσωπο του νεου παιδιου της Βηθλεεμ.

Ο Προαιωνιος Λογος, Ο Υιος του Θεου και Θεος, ο νεος Αδαμ, κλινας τους ουρανους, και συγκαταβας,
υπερ λογον και νουν και αισθησιν, δουλος γενομενος, σαρκα λαβων,
ενοικησε ασπορως εις την παρθενικη μητρα, της ταπεινης Κορης της Ναζαρετ.

Καθολικα, ο παγγενης Αδαμ, αυτος ο μικρος και μεγας κοσμος, που εκτισθη κατα το αρχετυπο και θεανδρικο προτυπο του Χριστου,
θα βρει το πληρωμα της αξιοχρεου παρουσιας του, στο Ειναι, και θα το δικαιωσει, απαξ, αλλα και ενδοξως,
και υπερ πασαν ταξιν αγγελικη, και επουρανια, επιγεια δε και καταχθονια, προς καταισχυνην και συντριβη της τελευταιας,
στο Προσωπο της Παναμωμητου Μητρος και Θεοτοκου, και Αειπαρθενου Μαριας.

Πολυ τολμηρα, αλλα και σαφεστατα θεοκινητα, τον 14ο αιωνα,
πανω δηλαδη στην θεολογικη ακμη του Βυζαντινου πατερικου και ορθοδοξου, ανθρωπολογικου και χριστοκεντρικου λογου,
ο θειος και φωτισμενος εν Πνευματι Αγιω, Αγιος Γρηγοριος ο Παλαμας,
θα πει οτι ο κοσμος ολος, εγινε για την Παρθενο Μαρια.

Αυτην ανεμεναν οι αιωνες. Αυτην προσδοκουσε πασα Κτισις.
Την μεσιτρια, και το μεθοριο μεταξυ κτιστου και ακτιστου, την γεφυρα, μεταγουσα εκ γης προς ουρανον.

Αυτην ειδε και εγνωρισε, προαιωνιως, ο Παντεποπτης Θεος και Κυριος, και επι τη βασει αυτης της ανωτερας και των αγγελων ακομη,
Κορης, και επι τη ελευθερα βουληση της και αγαθη προαιρεση της,
να πει το αποφασιστικοτερο ΝΑΙ, στην ιστορια του ανθρωπινου γενους,
κατεστρωσε και ετελεσε, και ολοκληρωσε, το υπερλογο και υπερφυες σχεδιο της Θειας Οικονομιας Του,
για να σωσει και να αποκαταστησει, και να ανεβασει ακομα παραπανω, Κυριος Οιδε που, σε ποιο υψος,
απο οτι του ηταν πρεπον και εξαρχης προβλεπομενο,
το βαρια τραυματισμενο αλλα και αμαυρωμενο οντολογικα, πλασμα Του,
τον παλαι βασιλια της κτισεως, που ομως ειχε καταπεσει σε αχρειο δουλο της, τον Ανθρωπο.

Και εμεις;

Ανθρωποι και εμεις. Και ο Χριστος σε λιγες ημερες, θα θεαται, εν τω μεσω ημων,
να ερχεται να σκηνωσει και λαβει την φυση μας, ετι και ετι, μεσα στον λειτουργικο κυκλο της Εκκλησιας Του, του σωματος Του,
ωστε να την οδηγησει στην θεωση, και την συμβασιλεια μετα της θεοτητος Του.

Εδω αξιζει και πρεπει, ολοις μας, λιγες ημερες, μολις,
πριν απο την πανευφροσυνη εορτη των Χριστουγεννων, να ενσκυψουμε λιγο.

Να σταθουμε. Να κρατησουμε λιγο την κοσμικη πολυβουη αναπνοη μας.

Να παρουμε μια αποσταση, πνευματικη, νοερη, πρωτιστως, αλλα και τοπικη-σωματικη,
απο την περιρρεουσα ατμοσφαιρα της πλαστικης, υποχρεωτικης, καθηκοντολογικης,
και καταναλωτικης, ενιαυσιας "εορτης", που μας εχουν επιβαλλει δεκαετιες τωρα εσωθεν και εξωθεν.

Να καταπαυσουμε, εν μεσω ιερας ησυχιας, να φιλοσοφησουμε, να στοχαστουμε, να λαβουμε αιτια και αφορμη,
για δοξολογια και προσευχη, προς τον Δεσποτη και Κυριο, τον Θεον, και να κλειστουμε για καποιες στιγμες, η και ωρες ακομη,
οσο μπορει ο καθενας, στο ταμιειον της ψυχης μας, στα αδυτα και εσωτερα δωματια της υπαρξεως μας,
στο αβατον της προσωπικης μας, κοινωνιας, μετα του Θεου, μονοι, μονω τω Θεω, και υπο την αειζωη επιστασια Του,
να αφουγκρασθουμε νοερως, με τον οφθαλμο της ψυχης μας, να διαβουμε τα ουρανια σκηνωματα και προσκυνηματα,
αφου αναχωρησουμε απο τα αισθητα, και τα καθημερινα βιοτικα, και χρειωδη, που μας καταπνιγουν και περισφιγγουν,
να προσπαθησουμε να ανεβουμε εστω ακροθιγως και νοερως, στα μεγαλειωδη, στα υπερλογα που συνεβησαν πριν 21 αιωνες.

Να κατανυχθουμε, αληθως και καρδιακως, αναλογιζομενοι, ενθεως και θεολογικως, τι πραγματικα συνεβη,
ποια ανακρασις, ποια αντιδοσις ιδιωματων, ποια παραδοξη, συλληψη και κυηση, ποια υποστατικη ενωση,
ποιο μεγα θαυμα των θαυματων ετελεσθη, προς εκπληξιν και απορια,
και εκσταση και αυτων ακομα των θεοφορων και δορυφορουμενων ακαταπαυστως των Θεον, ουρανιων και αγγελικων δυναμεων.

Τα μεγαλα και αρρητα, τα καθοριστικα και αιωνια, γεγονοτα, τελουνται εν σιωπη.
Μεσα σε ταπεινο γνοφο, ανεπαισθητου, κρυφιομυστου, και νοερας, λεπτης αισθησεως, και ησυχιας.

Ο Θεος απεργαζεται και εργαζεται μυστικα και ταπεινα, στον κοσμο,
και προσωπικα στον καθε ανθρωπο, την σωτηρια, τον ανακαινισμο,
και την απολυτρωση του, ωστε να τον καταστησει,
και αποκαταστησει ως κοινωνο της Δοξης και της Αγαπης Του, εις τον Αιωνα.

Ας εργασθουμε και εμεις αυτες τις ημερες πνευματικα, εν ησυχια,
και ας εντρυφησουμε στο θειο και ιερο γεγονος της Γεννησεως,
της μεγαλης και αιωνιας προσδοκιας των εθνων, και παντος του γενους των ανθρωπων,
και ας αναμελψωμεν υμνο ευχαριστηριο και δοξολογικο, στον Δεσποτη Χριστο,
ο Οποιος θα γεννηθει, χρονικα, εορταστικα, αλλα και πανω απο ολα, μακαρι και να αναγεννηθει πνευματικα,
και να σαρκωθει ακομα μια φορα και φετος στις καρδιες μας, Αμην!

[stathis73]

Εγω δεν εχω να προσθεσω κατι σε αυτο το ωραιο κειμενο με τα τοσο ομορφα και περιεκτικα μυνηματα......το μονο που θα πω ειναι να μην περιμενουμε τα Χριστουγεννα ως απαρχη μιας πνευματικης ανοιξης, αλλα να ζουμε την καθε μερα οσο πιο Χριστιανικα μπορουμε σαν να ειναι Χριστουγεννα καθε μερα και μην ξεχναμε καθε Κυριακη στην Εκκλησια που πηγαινουμε γινονται ολα και η Γεννηση και η Σταυρωση και η Ανασταση κατα την ωρα της Θειας Λειτουργειας.

[ψυχουλα]

Δεν υπηρξε λαος, που να μην περιμενει την σωτηρια απο τον ουρανο.
Εκ των περατων της γης, απο ανατολας εως δυσμας, και απο βορρα εις νοτον,
ολα τα γενη, και εθνη ανεμεναν την Εξοδο, απο την δουλεια του νοητου Φαραω.

- Αναρωτιεμαι κατα ποσο ισχύει ότι όλοι οι λαοι και όλα τα έθνη ανέμεναν Έξοδο από το νοητό Φαραώ. Ακόμα και ο περιούσιος λαός, ο Ισραήλ, δε περίμενε Σωτήρα ψυχών αλλά εθνοσωτήρα και γι αυτό άλλωστε δε μπόρεσαν ακόμα και οι διαβασμένοι ιερείς του, (στη πλειοψηφία τους), να δεχτούν τον Ιησού ως Μεσσία.
Ακόμη και σήμερα βλέπουμε τέτοια φαινόμενα όπου ο Χριστός κόβεται και ράβεται σύμφωνα με τα κοσμικά όνειρα και τις εγωιστικές επιδιώξεις του καθενός, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, ωσάν ο Λόγος να σαρκώθηκε, σταυρωθηκε και αναστήθηκε για τόσο ευτελείς λόγους.

- Πάντως, πέραν τούτου, πραγματικά με συγκλονίζει η ιδέα ότι τόσα έθνη για τόσους αιώνες προ έλευσης του Κυρίου, ζούσαν και πέθαιναν χωρίς ελπίδα ΖΩΗΣ, με την ιδέα ενός αιώνιου Άδη, ήδη νεκρά στη ψυχή πριν πεθάνουν και τύποις. Μια τέτοια "ζωή", χωρίς τέλος/σκοπό, καταδικασμενη εξαρχής στην ανυπαρξία, υποταγμένη σε μια αναπόφευκτη μοίρα θα ήταν ανυπόφορη και ασήκωτη, σκέτη σκλαβιά. Και τώρα βέβαια πολύς κόσμος λόγω της απιστίας διάγει ένα τέτοιο ασήκωτο βίο αλλά τότε αυτό αφορούσε έθνη ολόκληρα!!!

Ας εργασθουμε και εμεις αυτες τις ημερες πνευματικα, εν ησυχια,
και ας εντρυφησουμε στο θειο και ιερο γεγονος της Γεννησεως,
της μεγαλης και αιωνιας προσδοκιας των εθνων, και παντος του γενους των ανθρωπων,
και ας αναμελψωμεν υμνο ευχαριστηριο και δοξολογικο, στον Δεσποτη Χριστο,
ο Οποιος θα γεννηθει, χρονικα, εορταστικα, αλλα και πανω απο ολα, μακαρι και να αναγεννηθει πνευματικα,
και να σαρκωθει ακομα μια φορα και φετος στις καρδιες μας, Αμην!

Ας αναμέλμψωμεν δοξολογία εν ησυχία πνευματική λοιπόν!Πολύ σωστή η ευχή/προτροπή του Διονύση. Όμορφα θα ήταν αν καταφέρναμε το φορουμ αυτές τις ημέρες να γεμίσει δοξολογία Κυρίου εν αναμονή της γέννησής Του. Να γεμίσουμε θέματα δοξολογικά, χαρμόσυνα, αγαπητικά, φιλαδελφικά, πνευματικά - εστω για όσες μέρες μένουν.