Aίτιος των καλών ο Θεός...
Διαβάζω στόν «Ἀόρατον πόλεμον» τοῦ Ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, μιά διδασκαλία, πού πρέπει νά τήν θυμόμαστε συνεχῶς.
Λέγει ὁ λαμπρός αὐτός Ἅγιος:
«Ὅταν ἐπιχειρῆς νά κάνης κάποιο καλόν ἔργον, σκέψου ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἡ πρώτη αἰτία τοῦ ἔργου, πού ἐπιχειρεῖς καί ἐσύ, δέν εἶσαι τίποτε ἄλλο, παρά ἕνα ζωντανόν ὄργανον τοῦ Θεοῦ. Καί ὑψώνοντας τόν λογισμόν σου σ᾽ Ἐκεῖνον, νά πῆς: “Νοιώθω μεγάλη χαρά μέσα μου, Ὕψιστε Θεέ τοῦ παντός, διότι ἐγώ δέν μπορῶ νά κάνω κανένα καλόν χωρίς ἐσένα, ἀλλά ἐσύ εἶσαι ὁ πρῶτος καί ἀρχικός ἐνεργητής κάθε καλοῦ ἔργου».
Ἄς μή νομίζουμε ὅτι τά καλά, πού κάνουμε εἶναι δικό μας ἔργο…
Ποιός ανοίγει τα ουράνια...
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης ἐξηγεῖ στήν «Κλίμακά» του ποιό χέρι μπορεῖ ν᾽ ἀνοίξη στόν καθένα τά οὐράνια, λέγοντας:
«Δέν λέγει ὁ Ψαλμωδός ἐνήστευσα, οὔτε ἀγρύπνησα, οὔτε ἐκοιμήθηκα κατά γῆς, ἀλλά “ἐταπεινώθην καί ἔσωσέ με συντόμως ὁ Κύριος” (Ψαλμ. ΡΙΔ´ 6). Ἡ μέν μετάνοια μᾶς ἀνεγείρει, τό δέ πένθος κρούει τήν πύλη τοῦ οὐρανοῦ, ἡ δέ ὁσία ταπείνωσις τήν ἀνοίγει. Ἐγώ δέ ὁμολογῶ καί προσκυνῶ τήν τριάδα μέσα στήν μονάδα καί τήν μονάδα μέσα στήν τριάδα».
Ἄς κάνουμε κι ἐμεῖς τό ἴδιο καί θά ἀνοίξουν καί γιά μᾶς οἱ οὐρανοί.
Η Μητέρα των αγαθών λέγεται υπομονή...
Μιλώντας γιά τίς θλίψεις ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει μεταξύ ἄλλων:
«Ἔπειτα ἀπαριθμώντας τό πλῆθος τῶν βραβείων τῆς θλίψεως, λέγει ὅτι “αὐτή γεννάει ὑπομονήν” (Ρωμ. Ε´ 3), πού εἶναι ἡ μητέρα τῶν ἀγαθῶν, τό ἀκύμαντο λιμάνι, ἡ γαληνεμένη ζωή, πού εἶναι πιό ἰσχυρή καί ἀπό τόν βράχο καί πιό στέρεη καί ἀπό τό διαμάντι, πιό δυνατή ἀπό κάθε ὅπλον καί πιό ἀσφαλής ἀπό τά τείχη. Καί ὅταν αὐτή ἡ ὑπομονή κατορθωθῆ, κάνει ἄξιους καί γενναίους τούς μαθητές της καί ἀκατάβλητους. Γιατί δέν τούς ἀφήνει νά ταράσσονται ἀπό κανένα θλιβερό γεγονός, ἀπό αὐτά, πού τούς βρίσκουν, οὔτε καταβάλλονται».
Κόσμος και κοσμικοί...
Ἀντιγράφω ἀπό τήν «Β´ Ἑκατοντάδα περί ἀγάπης» τοῦ Ἁγ. Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, τήν ἀκόλουθη διδασκαλία:
«Κόσμον, ἡ Ἁγία Γραφή ὀνομάζει τά ὑλικά πράγματα, καί κοσμικοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἔχουν συγκεντρωμένον τόν νοῦ τους σ᾽ αὐτά, καί πρός τούς ὁποίους ἀπευθύνεται ἡ Ἁγία Γραφή καί τούς λέγει μέ σκοπόν νά τούς ἀπομακρύνη ἀπό αὐτά: “μή ἀγαπᾶτε τόν κόσμον, οὔτε τά πράγματα, πού ὑπάρχουν μέσα στόν κόσμον. Ἡ σαρκική ἐπιθυμία καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ματιῶν καί ἡ ἀλαζονεία γιά τά πράγματα τῆς ζωῆς αὐτῆς, δέν προέρχονται ἀπό τόν Θεόν, ἀλλά ἀπό τόν κόσμον” (Α´ Ἰωάν. Β´ 15-16) καί τά ἑξῆς (δηλ. τήν συνέχεια τῶν λόγων)».
«Ουκέτι Θάνατος, αλλά Ζωή»...
Αὐτό εἶναι τό κύριον μήνυμα τῆς Πίστεώς μας, ὅπως τό διατυπώνει ὁ Μ. Βασίλειος σέ μιά Ὁμιλία του (Εἰς ΜΗ´ Ψαλμόν), λέγοντας:
«Ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος ἀποξένωσε τόν ἑαυτόν του ἀπό τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἔγινε παράλογος, καί, ἀφοῦ ὁ ἐχθρός διάβολος τόν ἅρπαξε ὡς ἀδέσποτο πρόβατον, τόν ἔβαλε στόν Ἅδη καί τόν παρέδωσε στόν θάνατον, γιά νά τόν καταδυναστεύη. Γι᾽ αὐτό καί ἐκεῖνος, πού γλύτωσε ἀπό ἐκεῖ καί ἀπαλλάχτηκε ἀπό τόν πονηρό τσομπάνη (τόν διάβολο), λέει: “ Ὁ Κύριος μέ ποιμαίνει σάν καλός βοσκός καί ποιμένας” (Ψαλμ. ΚΒ´ 1). Δέν ὑπάρχει πλέον γιά μένα θάνατος, ἀλλά ζωή. Δέν ὑπάρχει πτώση, ἀλλά ἀνάσταση. Δέν ὑπάρχει τό ψέμα, ἀλλά ἡ ἀλήθεια».
Καί ὅλα αὐτά ὡς δωρεάν ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1831, 14 Mαΐου 2010
Ορθόδοξη Ζωή (κατά τους Αγίους Πατέρες)
Συντονιστής: Συντονιστές
-
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Re: Ορθόδοξη Ζωή (κατά τους Αγίους Πατέρες)
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
-
efthumhs
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1547
- Εγγραφή: Δευ Δεκ 18, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Στερεά Ελλάδα
Re: Ορθόδοξη Ζωή (κατά τους Αγίους Πατέρες)
Ευχαριστούμε Αγγελική για όλα αυτά τα όμορφα και πρακτικά πραγματα που μας μεταφερεις. 
Το θεμα είναι ποιος τα εφαρμοζει (ή θελει πραγματικα να τα εφαρμοσει στη ζωη του...) 
Το θεμα είναι ποιος τα εφαρμοζει (ή θελει πραγματικα να τα εφαρμοσει στη ζωη του...) -
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Re: Ορθόδοξη Ζωή (κατά τους Αγίους Πατέρες)
Όμοιος με τον Θεόν...
Μπορεῖς νά γίνης ὅμοιος μέ τόν Θεόν, μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, λέγοντας:
«Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας καί θά γίνετε ὅμοιοι μέ τόν Πατέρα σας, πού εἶναι στούς οὐρανούς (Ματθ. Ε´ 44-45). Ἀγάπησε λοιπόν τόν ἐχθρόν σου, γιατί δέν εὐεργετεῖς ἐκεῖνον, ἀλλά τόν ἑαυτόν σου. Μέ ποιόν τρόπον; Ἀγαπώντας τόν ἐχθρόν σου γίνεσαι ἴσος μέ τόν Θεόν».
Με φρόνημα νηπίου...
Αὐτό μᾶς συμβουλεύει ὁ μέγας ἐργάτης τῆς προσευχῆς ὁ Ἅγ. Ἰσαάκ ὁ Σύρος (Λόγος ΙΘ´):
«Ὅταν βρεθῆς μπροστά στόν Θεόν μέ τήν προσευχή, νά γίνης μέ τόν λογισμόν σου σάν τό μυρμήγκι καί σάν τά ἑρπετά τῆς γῆς, ὡσάν τήν βδέλλα καί σάν παιδί, πού ψελλίζει. Καί μή μιλήσης μπροστά του σάν πολυμαθής, ἀλλά μέ νηπιακό φρόνημα προσέγγισε τόν Θεόν καί πήγαινε μπροστά του, γιά νά ἀξιωθῆς τῆς πατρικῆς ἐκείνης προνοίας, πού ἐκδηλώνεται ἀπό τούς πατέρες πρός τά παιδιά τους τά νήπια. Ἔχει λεχθῆ ὅτι “ Ὁ Κύριος φυλάσσει τά νήπια” (Ψαλμ. ΡΙΔ´ 6)».
Όλοι έχουμε το ίδιο χρέος...
Ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει στό τέλος τῆς «Φιλοκαλίας» ὅτι «ὅλοι οἱ Χριστιανοί πρέπει νά προσεύχωνται ἀκατάπαυστα» καί τονίζει:
«Ἄς μή νομίση κανείς, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, πώς μόνον οἱ ἱερωμένοι καί οἱ μοναχοί ἔχουν χρέος νά προσεύχωνται ἀκατάπαυστα καί παντοτινά καί ὄχι οἱ κοσμικοί. Ὄχι, ὄχι. Ὅλοι γενικά οἱ Χριστιανοί ἔχουμε χρέος πάντοτε νά βρισκόμαστε σέ προσευχή».
Ἄς μή ξεχνοῦμε καί τήν γενικήν ἐντολήν τοῦ Εὐαγγελίου «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γάρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς» (Α´ Θεσσ. Ε´ 17-18).
Προσευχή λοιπόν καί πάλι προσευχή.
Θανάσιμη είναι η κατάκρισις...
Ἀντιγράφω ἀπό τήν «Κλίμακα» (Λόγος περί καταλαλιᾶς) τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου γιά τήν θανάσιμη ἁμαρτία τῆς κατακρίσεως τῶν ἄλλων ἀνθρώπων:
«Ὅπως ἡ οἴησις (δηλ. ἡ ἔπαρσις, ἡ ὑπερηφάνεια), καί χωρίς νά ὑπάρχη ἄλλο πάθος, μπορεῖ νά καταστρέψη τόν ἄνθρωπον, ἔτσι καί ἡ κατάκρισις, ἐάν καί μόνη ὑπάρχη μέσα μας, μπορεῖ νά μᾶς καταστρέψη ὁλοσχερῶς, ἀφοῦ ἄλλωστε καί ὁ Φαρισαῖος ἐκεῖνος τῆς παραβολῆς ἐξ αἰτίας αὐτῆς κατεδικάσθη».
Γι᾽ αὐτό ἄς μή λέμε ποτέ κακόν λόγον γιά ἄλλους ἀνθρώπους, ἀλλά ἄς εὐχόμαστε γιά τήν σωτηρία τους.
Το μαρτύριο των θλίψεων...
Ὁ Ἅγ. Μέγας Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος γράφει σέ ἕναν ἀπό τούς «Λόγους» του:
«Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες, ἀφοῦ ὑπέφεραν πολλά βασανιστήρια καί ἔδειξαν καρτερίαν μέχρι θανάτου, ἔγιναν ἄξιοι γιά τά στεφάνια καί τήν δόξαν… Κατά τόν ἴδιον τρόπον καί οἱ ψυχές, πού παραδόθηκαν σέ διάφορες θλίψεις (ἐσωτερικές ἤ ἐξωτερικές), θά ἔχουν στεφάνια τῆς ἀναπαύσεως καί τῆς δόξας, ἐάν κρατήσουν ὡς τό τέλος τήν ὑπομονή τους. Καί τοῦτο, ἐπειδή τό μαρτύριον τῶν θλίψεων, πού ὑπέμειναν οἱ Μάρτυρες ἀπό ἀνθρώπους, αὐτοί, οἱ ὑπομένοντες, τά ὑπομένουν ἀπό τά πονηρά πνεύματα, πού παρεκίνησαν τότε καί τούς βασανισμούς τῶν Μαρτύρων».
Ὑπομονή λοιπόν.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1832, 21 Mαΐου 2010
Μπορεῖς νά γίνης ὅμοιος μέ τόν Θεόν, μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, λέγοντας:
«Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας καί θά γίνετε ὅμοιοι μέ τόν Πατέρα σας, πού εἶναι στούς οὐρανούς (Ματθ. Ε´ 44-45). Ἀγάπησε λοιπόν τόν ἐχθρόν σου, γιατί δέν εὐεργετεῖς ἐκεῖνον, ἀλλά τόν ἑαυτόν σου. Μέ ποιόν τρόπον; Ἀγαπώντας τόν ἐχθρόν σου γίνεσαι ἴσος μέ τόν Θεόν».
Με φρόνημα νηπίου...
Αὐτό μᾶς συμβουλεύει ὁ μέγας ἐργάτης τῆς προσευχῆς ὁ Ἅγ. Ἰσαάκ ὁ Σύρος (Λόγος ΙΘ´):
«Ὅταν βρεθῆς μπροστά στόν Θεόν μέ τήν προσευχή, νά γίνης μέ τόν λογισμόν σου σάν τό μυρμήγκι καί σάν τά ἑρπετά τῆς γῆς, ὡσάν τήν βδέλλα καί σάν παιδί, πού ψελλίζει. Καί μή μιλήσης μπροστά του σάν πολυμαθής, ἀλλά μέ νηπιακό φρόνημα προσέγγισε τόν Θεόν καί πήγαινε μπροστά του, γιά νά ἀξιωθῆς τῆς πατρικῆς ἐκείνης προνοίας, πού ἐκδηλώνεται ἀπό τούς πατέρες πρός τά παιδιά τους τά νήπια. Ἔχει λεχθῆ ὅτι “ Ὁ Κύριος φυλάσσει τά νήπια” (Ψαλμ. ΡΙΔ´ 6)».
Όλοι έχουμε το ίδιο χρέος...
Ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει στό τέλος τῆς «Φιλοκαλίας» ὅτι «ὅλοι οἱ Χριστιανοί πρέπει νά προσεύχωνται ἀκατάπαυστα» καί τονίζει:
«Ἄς μή νομίση κανείς, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, πώς μόνον οἱ ἱερωμένοι καί οἱ μοναχοί ἔχουν χρέος νά προσεύχωνται ἀκατάπαυστα καί παντοτινά καί ὄχι οἱ κοσμικοί. Ὄχι, ὄχι. Ὅλοι γενικά οἱ Χριστιανοί ἔχουμε χρέος πάντοτε νά βρισκόμαστε σέ προσευχή».
Ἄς μή ξεχνοῦμε καί τήν γενικήν ἐντολήν τοῦ Εὐαγγελίου «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γάρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς» (Α´ Θεσσ. Ε´ 17-18).
Προσευχή λοιπόν καί πάλι προσευχή.
Θανάσιμη είναι η κατάκρισις...
Ἀντιγράφω ἀπό τήν «Κλίμακα» (Λόγος περί καταλαλιᾶς) τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου γιά τήν θανάσιμη ἁμαρτία τῆς κατακρίσεως τῶν ἄλλων ἀνθρώπων:
«Ὅπως ἡ οἴησις (δηλ. ἡ ἔπαρσις, ἡ ὑπερηφάνεια), καί χωρίς νά ὑπάρχη ἄλλο πάθος, μπορεῖ νά καταστρέψη τόν ἄνθρωπον, ἔτσι καί ἡ κατάκρισις, ἐάν καί μόνη ὑπάρχη μέσα μας, μπορεῖ νά μᾶς καταστρέψη ὁλοσχερῶς, ἀφοῦ ἄλλωστε καί ὁ Φαρισαῖος ἐκεῖνος τῆς παραβολῆς ἐξ αἰτίας αὐτῆς κατεδικάσθη».
Γι᾽ αὐτό ἄς μή λέμε ποτέ κακόν λόγον γιά ἄλλους ἀνθρώπους, ἀλλά ἄς εὐχόμαστε γιά τήν σωτηρία τους.
Το μαρτύριο των θλίψεων...
Ὁ Ἅγ. Μέγας Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος γράφει σέ ἕναν ἀπό τούς «Λόγους» του:
«Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες, ἀφοῦ ὑπέφεραν πολλά βασανιστήρια καί ἔδειξαν καρτερίαν μέχρι θανάτου, ἔγιναν ἄξιοι γιά τά στεφάνια καί τήν δόξαν… Κατά τόν ἴδιον τρόπον καί οἱ ψυχές, πού παραδόθηκαν σέ διάφορες θλίψεις (ἐσωτερικές ἤ ἐξωτερικές), θά ἔχουν στεφάνια τῆς ἀναπαύσεως καί τῆς δόξας, ἐάν κρατήσουν ὡς τό τέλος τήν ὑπομονή τους. Καί τοῦτο, ἐπειδή τό μαρτύριον τῶν θλίψεων, πού ὑπέμειναν οἱ Μάρτυρες ἀπό ἀνθρώπους, αὐτοί, οἱ ὑπομένοντες, τά ὑπομένουν ἀπό τά πονηρά πνεύματα, πού παρεκίνησαν τότε καί τούς βασανισμούς τῶν Μαρτύρων».
Ὑπομονή λοιπόν.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1832, 21 Mαΐου 2010
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
-
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Re: Ορθόδοξη Ζωή (κατά τους Αγίους Πατέρες)
Επιθυμία και θυμός...
Βασικὴ αἰτία τοῦ θυμοῦ εἶναι ἡ ἐπιθυμία, μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Ἀσκητὴς («Περὶ προσευχῆς»):
«Ἂν ὁπλίζεσαι ἐναντίον τοῦ θυμοῦ, δὲν θὰ ἀνεχθῆς ποτὲ καμμιὰ ἐπιθυμία. Γιατὶ ἡ ἐπιθυμία προσφέρει τὰ ὑλικὰ στὸν θυμὸ καὶ αὐτὸς ταράζει τὸ νοερὸν μάτι τῆς ψυχῆς καὶ διαφθείρει τὴν κατάσταση τῆς προσευχῆς».
Γι᾽ αὐτὸ προσοχὴ στὶς ἐπιθυμίες, ποὺ μᾶς ἐξοργίζουν καὶ μᾶς θυμώνουν.
Ποτέ απελπισία...
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Καρπάθιος γράφει στὰ «Ἑκατὸν παρηγορητικὰ κεφάλαιά» του:
«Ἡ σελήνη, ἡ ὁποία μεγαλώνει καὶ πάλι μικραίνει, εἶναι τύπος τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἄλλοτε πράττει καλὰ καὶ ἄλλοτε ἁμαρτάνει καὶ κατόπιν μὲ τὴν μετάνοια ἐπανέρχεται στὴν ἐνάρετη ζωή. Λοιπὸν δὲν χάθηκε ὁ νοῦς ὅποιου ἁμάρτησε, καθὼς νομίζουν μερικοί, ὅπως τῆς σελήνης τὸ σῶμα δὲν λιγόστεψε, ἀλλὰ μόνον τὸ φῶς της. Ἀποκτᾶ λοιπὸν πάλι ὁ ἄνθρωπος τὴν λαμπρότητά του μὲ τὴν μετάνοια, ὅπως ἡ σελήνη μετὰ τὸ λιγόστεμά της ξαναντύνεται πάλι τὸ φῶς.
Γιατὶ ἡ Ἁγία Γραφὴ λέγει: “Ἐκεῖνος, ποὺ πιστεύει στὸν Χριστὸν καὶ ἂν πεθάνη, θὰ ζήση” ( Ἰωαν. ΙΑ´ 25) καὶ “Θὰ γνωρίση ὅτι ἐγὼ ὁ Κύριος ἐμίλησα” ( Ἰεζ. ΙΖ´ 24)».
Γι᾽ αὐτὸ ποτὲ ἀπελπισία, ὅσον κι ἂν ἁμαρτήσαμε.
Η ταπείνωσις ελιανι παθοκτόνος...
Ἀντιγράφω ἀπὸ τὰ «Ἑκατὸν ψυχωφελῆ κεφάλαια» τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου Ἐδέσσης:
«Στὶς ψυχὲς τῶν ταπεινῶν θὰ ἀναπαυθῆ ὁ Κύριος, ἐνῶ στὴν καρδιὰ τῶν ὑπερηφάνων ἀναπαύονται τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας. Γιατὶ κανένα ἄλλο πρᾶγμα δὲν δυναμώνει τὰ πάθη ἐναντίον μας ὅσον οἱ ὑπερήφανοι λογισμοί. Καὶ κανένα ἄλλο πρᾶγμα δὲν ξερριζώνει τὰ πονηρὰ χόρτα τῆς ψυχῆς, ὅπως ἡ μακαρία ταπείνωσις. Γι᾽ αὐτὸ εὔλογα ἡ ταπείνωσις ὀνομάστηκε παθοκτόνος».
Ἅγιες οἱ ἀρετὲς ὅλες. Ἁγιωτάτη ἡ ταπεινοφροσύνη, ποὺ τὶς περιέχει ὅλες. Ἂς τὴν ἀποκτήσουμε, ὅσον μποροῦμε.
Πρόγευση των μελλόντων αγαθών...
Πολὺ σημαντικὰ καὶ ἀποκαλυπτικὰ εἶναι τὰ ὅσα μᾶς λέγει ὁ Ὅσιος Ἠλίας ὁ Ἔκδικος στὸ ἔργον του «Πρακτικὰ καὶ Θεωρητικὰ κεφάλαια γιὰ τὴν πρόγευση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν»:
«Τὰ ἀγαθὰ τῆς βασιλείας, ποὺ βρίσκεται μέσα μας (Λουκ. ΙΖ´ 21), τὰ ὁποῖα δὲν ἔχει δεῖ μάτι ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τὰ ὡραῖα καὶ δὲν τὰ ἔχει ἀκούσει ἀκοή, ποὺ ἀγαπᾶ τὶς τιμὲς καὶ δὲν τὰ ἔχει διανοηθῆ καρδιά, ποὺ εἶναι ἄδεια ἀπὸ Ἅγιον Πνεῦμα (Α´ Κορ. Β´ 9), εἶναι προκαταβολὲς τῶν ἀγαθῶν, ποὺ μέλλουν νὰ δοθοῦν στοὺς δικαίους ἀπὸ τὸν Θεὸν στὴν μέλλουσα βασιλεία. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν τὰ ἀπολαμβάνει (ἀπὸ τώρα) αὐτά, τὰ ὁποῖα εἶναι καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Γαλ. Ε´ 22–23), δὲν μπορεῖ νὰ ἀπολαύση καὶ ἐκεῖνα τὰ μέλλοντα».
Προσοχὴ λοιπόν.
Φύλαγε την καρδιά σου...
Ὁ Ἅγιος Ἡσαΐας ὁ Ἀναχωρητὴς μᾶς συμβουλεύει μὲ τὸ ἔργον του «Περὶ τηρήσεως τοῦ νοῦ», λέγοντας:
«Σὲ παρακαλῶ, ἐφ᾽ ὅσον βρίσκεσαι στὴν ζωὴν αὐτήν, μὴ ἀφήσης ἐλεύθερη τὴν καρδιά σου. Γιατί, ὅπως ὁ γεωργὸς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σίγουρος γιὰ τοὺς καρπούς του, ἐπειδὴ δὲν γνωρίζει τί μπορεῖ νὰ συμβῆ μέχρις ὅτου τοὺς μαζέψη, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀφήση ἀφύλαχτη τὴν καρδιά του, ὅσον ἀναπνέει. Ὅπως δὲν γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ποιὸ πάθος θὰ τοῦ ἔλθη ὡς τὴν τελευταία του πνοή, ἔτσι δὲν πρέπει νὰ ἀφήση ἐλεύθερη τὴν καρδιά του μέχρι τὴν ὥρα ἐκείνη, ἀλλὰ πρέπει πάντοτε νὰ φωνάζη πρὸς τὸν Θεὸν νὰ τὸν βοηθήση καὶ νὰ τὸν ἐλεήση».
Αὐτὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ κανόνας ζωῆς γιὰ ὅλους μας. Ἀμήν.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1833, 28 Mαΐου 2010
Βασικὴ αἰτία τοῦ θυμοῦ εἶναι ἡ ἐπιθυμία, μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Ἀσκητὴς («Περὶ προσευχῆς»):
«Ἂν ὁπλίζεσαι ἐναντίον τοῦ θυμοῦ, δὲν θὰ ἀνεχθῆς ποτὲ καμμιὰ ἐπιθυμία. Γιατὶ ἡ ἐπιθυμία προσφέρει τὰ ὑλικὰ στὸν θυμὸ καὶ αὐτὸς ταράζει τὸ νοερὸν μάτι τῆς ψυχῆς καὶ διαφθείρει τὴν κατάσταση τῆς προσευχῆς».
Γι᾽ αὐτὸ προσοχὴ στὶς ἐπιθυμίες, ποὺ μᾶς ἐξοργίζουν καὶ μᾶς θυμώνουν.
Ποτέ απελπισία...
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Καρπάθιος γράφει στὰ «Ἑκατὸν παρηγορητικὰ κεφάλαιά» του:
«Ἡ σελήνη, ἡ ὁποία μεγαλώνει καὶ πάλι μικραίνει, εἶναι τύπος τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἄλλοτε πράττει καλὰ καὶ ἄλλοτε ἁμαρτάνει καὶ κατόπιν μὲ τὴν μετάνοια ἐπανέρχεται στὴν ἐνάρετη ζωή. Λοιπὸν δὲν χάθηκε ὁ νοῦς ὅποιου ἁμάρτησε, καθὼς νομίζουν μερικοί, ὅπως τῆς σελήνης τὸ σῶμα δὲν λιγόστεψε, ἀλλὰ μόνον τὸ φῶς της. Ἀποκτᾶ λοιπὸν πάλι ὁ ἄνθρωπος τὴν λαμπρότητά του μὲ τὴν μετάνοια, ὅπως ἡ σελήνη μετὰ τὸ λιγόστεμά της ξαναντύνεται πάλι τὸ φῶς.
Γιατὶ ἡ Ἁγία Γραφὴ λέγει: “Ἐκεῖνος, ποὺ πιστεύει στὸν Χριστὸν καὶ ἂν πεθάνη, θὰ ζήση” ( Ἰωαν. ΙΑ´ 25) καὶ “Θὰ γνωρίση ὅτι ἐγὼ ὁ Κύριος ἐμίλησα” ( Ἰεζ. ΙΖ´ 24)».
Γι᾽ αὐτὸ ποτὲ ἀπελπισία, ὅσον κι ἂν ἁμαρτήσαμε.
Η ταπείνωσις ελιανι παθοκτόνος...
Ἀντιγράφω ἀπὸ τὰ «Ἑκατὸν ψυχωφελῆ κεφάλαια» τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου Ἐδέσσης:
«Στὶς ψυχὲς τῶν ταπεινῶν θὰ ἀναπαυθῆ ὁ Κύριος, ἐνῶ στὴν καρδιὰ τῶν ὑπερηφάνων ἀναπαύονται τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας. Γιατὶ κανένα ἄλλο πρᾶγμα δὲν δυναμώνει τὰ πάθη ἐναντίον μας ὅσον οἱ ὑπερήφανοι λογισμοί. Καὶ κανένα ἄλλο πρᾶγμα δὲν ξερριζώνει τὰ πονηρὰ χόρτα τῆς ψυχῆς, ὅπως ἡ μακαρία ταπείνωσις. Γι᾽ αὐτὸ εὔλογα ἡ ταπείνωσις ὀνομάστηκε παθοκτόνος».
Ἅγιες οἱ ἀρετὲς ὅλες. Ἁγιωτάτη ἡ ταπεινοφροσύνη, ποὺ τὶς περιέχει ὅλες. Ἂς τὴν ἀποκτήσουμε, ὅσον μποροῦμε.
Πρόγευση των μελλόντων αγαθών...
Πολὺ σημαντικὰ καὶ ἀποκαλυπτικὰ εἶναι τὰ ὅσα μᾶς λέγει ὁ Ὅσιος Ἠλίας ὁ Ἔκδικος στὸ ἔργον του «Πρακτικὰ καὶ Θεωρητικὰ κεφάλαια γιὰ τὴν πρόγευση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν»:
«Τὰ ἀγαθὰ τῆς βασιλείας, ποὺ βρίσκεται μέσα μας (Λουκ. ΙΖ´ 21), τὰ ὁποῖα δὲν ἔχει δεῖ μάτι ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τὰ ὡραῖα καὶ δὲν τὰ ἔχει ἀκούσει ἀκοή, ποὺ ἀγαπᾶ τὶς τιμὲς καὶ δὲν τὰ ἔχει διανοηθῆ καρδιά, ποὺ εἶναι ἄδεια ἀπὸ Ἅγιον Πνεῦμα (Α´ Κορ. Β´ 9), εἶναι προκαταβολὲς τῶν ἀγαθῶν, ποὺ μέλλουν νὰ δοθοῦν στοὺς δικαίους ἀπὸ τὸν Θεὸν στὴν μέλλουσα βασιλεία. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν τὰ ἀπολαμβάνει (ἀπὸ τώρα) αὐτά, τὰ ὁποῖα εἶναι καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Γαλ. Ε´ 22–23), δὲν μπορεῖ νὰ ἀπολαύση καὶ ἐκεῖνα τὰ μέλλοντα».
Προσοχὴ λοιπόν.
Φύλαγε την καρδιά σου...
Ὁ Ἅγιος Ἡσαΐας ὁ Ἀναχωρητὴς μᾶς συμβουλεύει μὲ τὸ ἔργον του «Περὶ τηρήσεως τοῦ νοῦ», λέγοντας:
«Σὲ παρακαλῶ, ἐφ᾽ ὅσον βρίσκεσαι στὴν ζωὴν αὐτήν, μὴ ἀφήσης ἐλεύθερη τὴν καρδιά σου. Γιατί, ὅπως ὁ γεωργὸς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σίγουρος γιὰ τοὺς καρπούς του, ἐπειδὴ δὲν γνωρίζει τί μπορεῖ νὰ συμβῆ μέχρις ὅτου τοὺς μαζέψη, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀφήση ἀφύλαχτη τὴν καρδιά του, ὅσον ἀναπνέει. Ὅπως δὲν γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ποιὸ πάθος θὰ τοῦ ἔλθη ὡς τὴν τελευταία του πνοή, ἔτσι δὲν πρέπει νὰ ἀφήση ἐλεύθερη τὴν καρδιά του μέχρι τὴν ὥρα ἐκείνη, ἀλλὰ πρέπει πάντοτε νὰ φωνάζη πρὸς τὸν Θεὸν νὰ τὸν βοηθήση καὶ νὰ τὸν ἐλεήση».
Αὐτὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ κανόνας ζωῆς γιὰ ὅλους μας. Ἀμήν.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1833, 28 Mαΐου 2010
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
-
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Re: Ορθόδοξη Ζωή (κατά τους Αγίους Πατέρες)
Ξεκίνα από την υπομονή...
Στό «Πρῶτον Βιβλίον» του ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός γράφει:
«Ν᾽ ἀρχίζουμε ἀπό τήν ὑπομονή ὅσων μᾶς συμβαίνουν, καί τότε νά προχωροῦμε μέ δύναμη καί στίς ὑπόλοιπες ἀρετές, μέ κάθε προθυμία, ἔχοντας σκοπόν μας νά εὐαρεστήσουμε τόν Θεόν. Ὅλοι χρεωστοῦμε νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ὡς Χριστιανοί, ἐπειδή δέν χρειαζόμαστε σωματικόν κόπον, γιά νά ἀποκτήσουμε τίς ψυχικές ἀρετές, ἀλλά μονάχα προαίρεση καί προθυμία, γιά νά λάβουμε τήν δωρεάν…».
Τι είναι υπερηφάνεια...
Μᾶς τό ἐξηγεῖ μέ συντομία ὁ Μ. Βασίλειος (Λόγος στόν Προφήτη Ἠσαΐα) λέγοντας:
« Ὑπερηφάνεια εἶναι τό νά ἐπιχειρῆς νά φαίνεσαι πάνω ἀπό τούς ἄλλους. Καί αὐτός, πού τό πράττει αὐτό, ἐξουθενώνει τόν πλησίον του, ἀλλά καί τόν ἑαυτόν του ἀπομακρύνει ἀπό τήν σεμνότητα», δηλαδή μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τό φῶς τοῦ Θεοῦ.
Γι᾽ αὐτό χρειαζόμαστε τήν ταπεινοφροσύνη σέ ὅλα. Σέ ἔργα καί λόγια προπαντός στήν καρδιά καί τό μυαλό μας.
Λαϊκοί και τελειότητα...
Καί οἱ λαϊκοί μποροῦν νά φθάσουν στήν τελειότητα τῆς ἁγιότητος, μᾶς βεβαιώνει ὁ μέγας Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (Λόγος στόν Ν´ Ψαλμόν τοῦ Δαβίδ), λέγοντας:
«Εἶναι δυνατόν καί ἐκεῖνος, πού ἔχει γυναίκα καί παιδιά καί πλοῦτον πολύν καί εἶναι ἔνδοξος στά κοσμικά πράγματα, ὄχι μόνον νά κλαίη κάθε ἡμέραν καί νά προσεύχεται καί νά μετανοῆ, ἀλλά ἐάν θέλη μπορεῖ νά φθάση καί στό τέλειον τῆς ἀρετῆς καί νά λάβη Πνεῦμα Ἅγιον καί νά γίνη φίλος τοῦ Θεοῦ καί νά ἀπολαμβάνη τήν θεωρίαν του».
Βλέπετε τί δυνατότητες μᾶς δίνει ὁ Παντοδύναμος Θεός; Τί περιμένουμε λοιπόν καί δέν προσπαθοῦμε ὅσο μποροῦμε;
Το αληθινό θάρρος...
Τό βρίσκουμε στόν φόβο Θεοῦ, μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγ. Συμεών ὁ νέος Θεολόγος στό ἔργον του «Πρακτικά καί Θεολογικά κεφάλαια», λέγοντας:
«Ἐκεῖνος, πού ἔχει ὁδηγόν του τόν φόβον τοῦ Θεοῦ, δέν φοβᾶται, καί ὅταν ἀκόμη ζῆ ἀνάμεσα σέ πονηρούς ἀνθρώπους. Διότι, ὅταν ἔχη μέσα του τόν φόβον τοῦ Θεοῦ, κρατᾶ τό ἀνίκητον ὅπλον τῆς πίστεως, ἕνα ὅπλον μέ τό ὁποῖον μπορεῖ νά ἐπιτύχη τά πάντα, ἀκόμα καί αὐτά, πού φαίνονται δύσκολα καί ἀκατόρθωτα σέ πολλούς. Ὁ ἄνθρωπος, πού φοβᾶται τόν Θεόν, ζῆ μέν ἀνάμεσα σέ κακούς καί πονηρούς ἀνθρώπους, ἀλλά μοιάζει μέ γίγαντα ἀνάμεσα σέ μαϊμοῦδες ἤ μέ λιοντάρι, πού βρυχᾶται ἀνάμεσα σέ σκυλιά ἀδύνατα καί σέ ἀλεποῦδες, γιατί τό θάρρος του τό ἀντλεῖ ἀπό τόν φόβον τοῦ Θεοῦ, πού νοιώθει μέσα του».
Φόβος τοῦ Θεοῦ σημαίνει πρίν ἀπ᾽ ὅλα σεβασμόν ἀπέραντον καί ἀγάπην καί ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι φόβος γιά τίς τιμωρίες τῶν ἁμαρτιῶν μας.
Πως έρχεται η Θεία Χάρις...
Ἀντιγράφω ἀπό τά «Κεφάλαια» τοῦ Ἁγ.Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ:
«Ὅ,τι εἶναι τό σπίτι γιά τόν ἀέρα, ἔτσι εἶναι καί ὁ νοῦς γιά τήν Θεία Χάρη. Ὅσον βγάζεις ὑλικά πράγματα μέσα ἀπό τό σπίτι, τόσον ἔρχεται ὁ ἀέρας μέσα στό σπίτι. Καί ὅσον βάζεις πράγματα μέσα στό σπίτι, τόσον φεύγει ὁ ἀέρας».
Ἀκριβῶς τό ἴδιο γίνεται καί μέ τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσον ἀσχολεῖται μέ τά μάταια καί τά προσωρινά, τόσον ἀπομακρύνεται ἀπό τά αἰώνια καί τά ἀληθινά. Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται μέ ποιά πράγματα θέλουμε νά γεμίσουμε τήν ψυχήν καί τήν ζωήν μας…
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1834, 4 Ιουνίου 2010
Στό «Πρῶτον Βιβλίον» του ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός γράφει:
«Ν᾽ ἀρχίζουμε ἀπό τήν ὑπομονή ὅσων μᾶς συμβαίνουν, καί τότε νά προχωροῦμε μέ δύναμη καί στίς ὑπόλοιπες ἀρετές, μέ κάθε προθυμία, ἔχοντας σκοπόν μας νά εὐαρεστήσουμε τόν Θεόν. Ὅλοι χρεωστοῦμε νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ὡς Χριστιανοί, ἐπειδή δέν χρειαζόμαστε σωματικόν κόπον, γιά νά ἀποκτήσουμε τίς ψυχικές ἀρετές, ἀλλά μονάχα προαίρεση καί προθυμία, γιά νά λάβουμε τήν δωρεάν…».
Τι είναι υπερηφάνεια...
Μᾶς τό ἐξηγεῖ μέ συντομία ὁ Μ. Βασίλειος (Λόγος στόν Προφήτη Ἠσαΐα) λέγοντας:
« Ὑπερηφάνεια εἶναι τό νά ἐπιχειρῆς νά φαίνεσαι πάνω ἀπό τούς ἄλλους. Καί αὐτός, πού τό πράττει αὐτό, ἐξουθενώνει τόν πλησίον του, ἀλλά καί τόν ἑαυτόν του ἀπομακρύνει ἀπό τήν σεμνότητα», δηλαδή μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τό φῶς τοῦ Θεοῦ.
Γι᾽ αὐτό χρειαζόμαστε τήν ταπεινοφροσύνη σέ ὅλα. Σέ ἔργα καί λόγια προπαντός στήν καρδιά καί τό μυαλό μας.
Λαϊκοί και τελειότητα...
Καί οἱ λαϊκοί μποροῦν νά φθάσουν στήν τελειότητα τῆς ἁγιότητος, μᾶς βεβαιώνει ὁ μέγας Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (Λόγος στόν Ν´ Ψαλμόν τοῦ Δαβίδ), λέγοντας:
«Εἶναι δυνατόν καί ἐκεῖνος, πού ἔχει γυναίκα καί παιδιά καί πλοῦτον πολύν καί εἶναι ἔνδοξος στά κοσμικά πράγματα, ὄχι μόνον νά κλαίη κάθε ἡμέραν καί νά προσεύχεται καί νά μετανοῆ, ἀλλά ἐάν θέλη μπορεῖ νά φθάση καί στό τέλειον τῆς ἀρετῆς καί νά λάβη Πνεῦμα Ἅγιον καί νά γίνη φίλος τοῦ Θεοῦ καί νά ἀπολαμβάνη τήν θεωρίαν του».
Βλέπετε τί δυνατότητες μᾶς δίνει ὁ Παντοδύναμος Θεός; Τί περιμένουμε λοιπόν καί δέν προσπαθοῦμε ὅσο μποροῦμε;
Το αληθινό θάρρος...
Τό βρίσκουμε στόν φόβο Θεοῦ, μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγ. Συμεών ὁ νέος Θεολόγος στό ἔργον του «Πρακτικά καί Θεολογικά κεφάλαια», λέγοντας:
«Ἐκεῖνος, πού ἔχει ὁδηγόν του τόν φόβον τοῦ Θεοῦ, δέν φοβᾶται, καί ὅταν ἀκόμη ζῆ ἀνάμεσα σέ πονηρούς ἀνθρώπους. Διότι, ὅταν ἔχη μέσα του τόν φόβον τοῦ Θεοῦ, κρατᾶ τό ἀνίκητον ὅπλον τῆς πίστεως, ἕνα ὅπλον μέ τό ὁποῖον μπορεῖ νά ἐπιτύχη τά πάντα, ἀκόμα καί αὐτά, πού φαίνονται δύσκολα καί ἀκατόρθωτα σέ πολλούς. Ὁ ἄνθρωπος, πού φοβᾶται τόν Θεόν, ζῆ μέν ἀνάμεσα σέ κακούς καί πονηρούς ἀνθρώπους, ἀλλά μοιάζει μέ γίγαντα ἀνάμεσα σέ μαϊμοῦδες ἤ μέ λιοντάρι, πού βρυχᾶται ἀνάμεσα σέ σκυλιά ἀδύνατα καί σέ ἀλεποῦδες, γιατί τό θάρρος του τό ἀντλεῖ ἀπό τόν φόβον τοῦ Θεοῦ, πού νοιώθει μέσα του».
Φόβος τοῦ Θεοῦ σημαίνει πρίν ἀπ᾽ ὅλα σεβασμόν ἀπέραντον καί ἀγάπην καί ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι φόβος γιά τίς τιμωρίες τῶν ἁμαρτιῶν μας.
Πως έρχεται η Θεία Χάρις...
Ἀντιγράφω ἀπό τά «Κεφάλαια» τοῦ Ἁγ.Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ:
«Ὅ,τι εἶναι τό σπίτι γιά τόν ἀέρα, ἔτσι εἶναι καί ὁ νοῦς γιά τήν Θεία Χάρη. Ὅσον βγάζεις ὑλικά πράγματα μέσα ἀπό τό σπίτι, τόσον ἔρχεται ὁ ἀέρας μέσα στό σπίτι. Καί ὅσον βάζεις πράγματα μέσα στό σπίτι, τόσον φεύγει ὁ ἀέρας».
Ἀκριβῶς τό ἴδιο γίνεται καί μέ τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσον ἀσχολεῖται μέ τά μάταια καί τά προσωρινά, τόσον ἀπομακρύνεται ἀπό τά αἰώνια καί τά ἀληθινά. Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται μέ ποιά πράγματα θέλουμε νά γεμίσουμε τήν ψυχήν καί τήν ζωήν μας…
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1834, 4 Ιουνίου 2010
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
-
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Re: Ορθόδοξη Ζωή (κατά τους Αγίους Πατέρες)
Όλα είναι προσωρινά...
Ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει στὸ ἔργον του πρὸς τοὺς πιστοὺς νὰ μὴ προσκολλοῦνται στὰ βιοτικὰ μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:
«Ὁ πλοῦτος καὶ ἡ ἐξουσία καὶ ἡ φήμη καὶ ἡ ἀπόλαυση καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ ὀχλαγωγία καὶ ὁ θόρυβος, ποὺ αὐξάνεται κάθε ἡμέρα ἐξ αἰτίας τῆς δικῆς μας μωρίας, οὔτε συμπορεύεται μαζί μας, οὔτε συνόδευσε ποτὲ κανέναν στὴν ἄλλη ζωή, ἀλλὰ μένει σταθερὸς καὶ πάντοτε ἰσχύει γιὰ κάθε ἄνθρωπον ἐκεῖνο, ποὺ εἰπώθηκε παλαιὰ ἀπὸ τὸν δίκαιον Ἰώβ: “Γυμνὸς βγῆκα ἀπὸ τὴν κοιλία τῆς μητέρας μου, καὶ γυμνὸς θὰ φύγω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή”».
Ἂς τὸ θυμόσμαστε αὐτὸ καθημερινῶς ὅλοι μας.
Ένα ωραίο παράδειγμα...
Στὸ «Γεροντικὸν» ἀναφέρεται ὅτι ἔλεγαν γιὰ τὸν Ἅγιο Ἀγάθωνα ὅτι «Πέρασε τρία χρόνια ἔχοντας ἕνα βότσαλο μέσα στὸ στόμα του, ὥσπου κατώρθωσε νὰ σιωπᾶ».
Ἀναρωτιέμαι, πόσοι ἀπὸ μᾶς στὴν σημερινὴ ἐποχή, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουμε τὸ ἴδιο, γιὰ νὰ μάθουμε τὸ ἴδιο μάθημα;
Μην υπερηφανεύεσαι...
Αὐτὴν τὴν συμβουλὴ δίνει στὸν καθένα μας ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, λέγοντας:
«Μὴ ἀνυψώνης τὸν αὐχένα σου, ἐνῶ εἶσαι πλασμένος ἀπὸ χῶμα. Διότι πολλοὶ ρίχτηκαν ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, μολονότι ἦσαν ἅγιοι καὶ ἄϋλοι» (Κλῖμαξ ΚΒ´ 18).
Ἐννοεῖ τὸν Ἑωσφόρο καὶ τοὺς ἀγγέλους του, ποὺ ἐδαιμονίσθηκαν.
Τι είναι η παρούσα ζωή...
Σὲ μιὰ Ὁμιλία του γιὰ τὴν Β´ Πρὸς Τιμόθεον Ἐπιστολὴν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει ὅτι:
«Δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος, ποὺ βαδίζει τὸν δρόμον τῆς ἀρετῆς, νὰ ζῆ χωρὶς λύπη, ὀδύνη καὶ περισπασμούς. Γιατί πῶς θὰ γίνη διαφορετικὰ γιὰ ἐκεῖνον, ποὺ βαδίζει τὴν
στενὴ καὶ γεμάτη θλίψεις ὁδό; Γιὰ ἐκεῖνον, ποὺ ἄκουσε ὅτι «στὸν κόσμον τοῦτον θὰ ἔχετε θλίψη»; (Ἰω. ΙΣΤ´ 33). Δὲν εἶναι δυνατὸν ἐκεῖνος, ποὺ πυγμαχεῖ, νὰ ζῆ τρυφηλὸν βίον, δὲν εἶναι δυνατὸν σ᾽ αὐτόν, ποὺ παλεύει, νὰ γλεντάη… Ἡ παροῦσα ζωὴ εἶναι περίοδος ἀγῶνος, πολέμου, θλίψεως, στενοχωρίας, δοκιμασίας, εἶναι στάδιο τῶν ἀγώνων».
Ἐπίσης σὲ ἄλλη Ὁμιλία του τονίζει:
«Αὐτὸ κυρίως δημιουργεῖ στενοχώρια, ὅταν δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ ὑποφέρη τὶς θλίψεις ἢ τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους».
Τί θὰ ἔλεγε ἆραγε ὁ Ἅγιος ἂν ζοῦσε στὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς ἀνατροπῆς τῶν πάντων;
Προσοχή την ώρα της προσευχής...
Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτον καὶ κύριον γιὰ τὴν ἀληθινὴ προσευχή: ἡ ὁλοκάρδιος προσοχή. Νὰ προσέχουμε μόνον τὸν Θεὸν καὶ τίποτε ἄλλο.
Σχετικῶς μὲ τὸ θέμα αὐτό, ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς γράφει στὸ βιβλίον του «Περὶ ἀγάπης» (Γ´ Ἑκατοντάδα) τὰ ἑξῆς:
«Κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν σκέψη σου καὶ τὰ πιὸ ἁπλὰ νοήματα τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, καὶ τὶς σκέψεις ὅλων τῶν ὄντων, ὥστε νὰ μὴ συμβῆ, σκεπτόμενος τὰ κατώτερα καὶ ἀσήμαντα, νὰ στερηθῆς ἐκεῖνον, ποὺ εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερος ἀπὸ ὅλα τὰ ὄντα».
Καὶ συνεχίζει:
«Ἐὰν ἀγαπήσουμε γνήσια τὸν Θεόν, μὲ τὴν ἴδια αὐτὴ ἀγάπη ἀπομακρύνουμε τὰ πάθη. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸν εἶναι τὸ νὰ προτιμοῦμε ἐκεῖνον καὶ ὄχι τὸν κόσμον, τὴν ψυχὴ καὶ ὄχι τὴν σάρκα, ἐπίσης τὸ νὰ περιφρονοῦμε τὰ κοσμικὰ πράγματα καὶ νὰ ἀσχολούμαστε συνέχεια μὲ τὸν Θεόν, μὲ ἐγκράτεια, ἀγάπη, προσευχὴ καὶ ψαλμωδίες καὶ ὅλα τὰ σχετικά».
Προσοχὴ λοιπόν, κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1835, 11 Ιουνίου 2010
http://www.orthodoxostypos.gr/
Ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει στὸ ἔργον του πρὸς τοὺς πιστοὺς νὰ μὴ προσκολλοῦνται στὰ βιοτικὰ μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:
«Ὁ πλοῦτος καὶ ἡ ἐξουσία καὶ ἡ φήμη καὶ ἡ ἀπόλαυση καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ ὀχλαγωγία καὶ ὁ θόρυβος, ποὺ αὐξάνεται κάθε ἡμέρα ἐξ αἰτίας τῆς δικῆς μας μωρίας, οὔτε συμπορεύεται μαζί μας, οὔτε συνόδευσε ποτὲ κανέναν στὴν ἄλλη ζωή, ἀλλὰ μένει σταθερὸς καὶ πάντοτε ἰσχύει γιὰ κάθε ἄνθρωπον ἐκεῖνο, ποὺ εἰπώθηκε παλαιὰ ἀπὸ τὸν δίκαιον Ἰώβ: “Γυμνὸς βγῆκα ἀπὸ τὴν κοιλία τῆς μητέρας μου, καὶ γυμνὸς θὰ φύγω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή”».
Ἂς τὸ θυμόσμαστε αὐτὸ καθημερινῶς ὅλοι μας.
Ένα ωραίο παράδειγμα...
Στὸ «Γεροντικὸν» ἀναφέρεται ὅτι ἔλεγαν γιὰ τὸν Ἅγιο Ἀγάθωνα ὅτι «Πέρασε τρία χρόνια ἔχοντας ἕνα βότσαλο μέσα στὸ στόμα του, ὥσπου κατώρθωσε νὰ σιωπᾶ».
Ἀναρωτιέμαι, πόσοι ἀπὸ μᾶς στὴν σημερινὴ ἐποχή, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουμε τὸ ἴδιο, γιὰ νὰ μάθουμε τὸ ἴδιο μάθημα;
Μην υπερηφανεύεσαι...
Αὐτὴν τὴν συμβουλὴ δίνει στὸν καθένα μας ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, λέγοντας:
«Μὴ ἀνυψώνης τὸν αὐχένα σου, ἐνῶ εἶσαι πλασμένος ἀπὸ χῶμα. Διότι πολλοὶ ρίχτηκαν ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, μολονότι ἦσαν ἅγιοι καὶ ἄϋλοι» (Κλῖμαξ ΚΒ´ 18).
Ἐννοεῖ τὸν Ἑωσφόρο καὶ τοὺς ἀγγέλους του, ποὺ ἐδαιμονίσθηκαν.
Τι είναι η παρούσα ζωή...
Σὲ μιὰ Ὁμιλία του γιὰ τὴν Β´ Πρὸς Τιμόθεον Ἐπιστολὴν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει ὅτι:
«Δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος, ποὺ βαδίζει τὸν δρόμον τῆς ἀρετῆς, νὰ ζῆ χωρὶς λύπη, ὀδύνη καὶ περισπασμούς. Γιατί πῶς θὰ γίνη διαφορετικὰ γιὰ ἐκεῖνον, ποὺ βαδίζει τὴν
στενὴ καὶ γεμάτη θλίψεις ὁδό; Γιὰ ἐκεῖνον, ποὺ ἄκουσε ὅτι «στὸν κόσμον τοῦτον θὰ ἔχετε θλίψη»; (Ἰω. ΙΣΤ´ 33). Δὲν εἶναι δυνατὸν ἐκεῖνος, ποὺ πυγμαχεῖ, νὰ ζῆ τρυφηλὸν βίον, δὲν εἶναι δυνατὸν σ᾽ αὐτόν, ποὺ παλεύει, νὰ γλεντάη… Ἡ παροῦσα ζωὴ εἶναι περίοδος ἀγῶνος, πολέμου, θλίψεως, στενοχωρίας, δοκιμασίας, εἶναι στάδιο τῶν ἀγώνων».
Ἐπίσης σὲ ἄλλη Ὁμιλία του τονίζει:
«Αὐτὸ κυρίως δημιουργεῖ στενοχώρια, ὅταν δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ ὑποφέρη τὶς θλίψεις ἢ τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους».
Τί θὰ ἔλεγε ἆραγε ὁ Ἅγιος ἂν ζοῦσε στὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς ἀνατροπῆς τῶν πάντων;
Προσοχή την ώρα της προσευχής...
Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτον καὶ κύριον γιὰ τὴν ἀληθινὴ προσευχή: ἡ ὁλοκάρδιος προσοχή. Νὰ προσέχουμε μόνον τὸν Θεὸν καὶ τίποτε ἄλλο.
Σχετικῶς μὲ τὸ θέμα αὐτό, ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς γράφει στὸ βιβλίον του «Περὶ ἀγάπης» (Γ´ Ἑκατοντάδα) τὰ ἑξῆς:
«Κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν σκέψη σου καὶ τὰ πιὸ ἁπλὰ νοήματα τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, καὶ τὶς σκέψεις ὅλων τῶν ὄντων, ὥστε νὰ μὴ συμβῆ, σκεπτόμενος τὰ κατώτερα καὶ ἀσήμαντα, νὰ στερηθῆς ἐκεῖνον, ποὺ εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερος ἀπὸ ὅλα τὰ ὄντα».
Καὶ συνεχίζει:
«Ἐὰν ἀγαπήσουμε γνήσια τὸν Θεόν, μὲ τὴν ἴδια αὐτὴ ἀγάπη ἀπομακρύνουμε τὰ πάθη. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸν εἶναι τὸ νὰ προτιμοῦμε ἐκεῖνον καὶ ὄχι τὸν κόσμον, τὴν ψυχὴ καὶ ὄχι τὴν σάρκα, ἐπίσης τὸ νὰ περιφρονοῦμε τὰ κοσμικὰ πράγματα καὶ νὰ ἀσχολούμαστε συνέχεια μὲ τὸν Θεόν, μὲ ἐγκράτεια, ἀγάπη, προσευχὴ καὶ ψαλμωδίες καὶ ὅλα τὰ σχετικά».
Προσοχὴ λοιπόν, κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1835, 11 Ιουνίου 2010
http://www.orthodoxostypos.gr/
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
-
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Re: Ορθόδοξη Ζωή (κατά τους Αγίους Πατέρες)
Να ζητάς την απάθεια...
Στὴν «Δεύτερη ἑκατοντάδα κεφαλαίων» ὁ Ἅγιος Νικήτας γράφει γιὰ τὴν ἀπάθεια:
«Ἡ μετρημένη νηστεία, ὅταν πάρη ὡς συνοδοιπόρους τὴν ἀγρυπνία μαζὶ μὲ τὴν μελέτη καὶ τὴν προσευχή, κάνει γρήγορα αὐτόν, ποὺ τὴν ἐξασκεῖ, νὰ φτάση στὰ ὅρια τῆς ἀπαθείας, ὅταν καὶ ἡ ψυχή του ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ ταπείνωση ποτίζεται μὲ τὰ δάκρυα καὶ φλέγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἀφοῦ φτάση στὴν ἀπάθεια, τὸν ὁδηγεῖ στὴν εἰρήνη τοῦ πνεύματος, ἡ ὁποία ξεπερνᾶ κάθε νοῦν (Φιλιπ. Δ´ 7), ἐλεύθερον καὶ μέσῳ τῆς ἀγάπης τὸν ἑνώνει μὲ τὸν Θεόν».
Ἀπάθεια λοιπόν, καὶ πάλι ἀπάθεια.
Πως προχωρείς μπροστά...
Ἀντιγράφω ἀπὸ τὴν «Φιλοκαλία» (Δ´ τόμος) τὴν ἀκόλουθη διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου:
«Ὅσοι δὲν ἐπιτυγχάνουν νὰ λάβουν τὴν Θείαν Χάριν τὸ παθαίνουν αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ἀμέλειά τους. Καὶ ὅσοι πάλιν τὴν λάβουν τὸ ἔχουν ἐπιτύχει μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπιμέλειά τους. Γιατὶ μὲ αὐτὲς τὶς δύο, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπιμέλεια, προχωροῦν μπροστά, ἐνῶ μὲ τὶς ἀντίθετές τους, τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ἀμέλεια, στρέφονται πίσω».
Συμπέρασμα φανερό, χρειαζόμαστε τὴν πίστη ὅσον καὶ τὴν ἐπιμέλεια, γιὰ τὴν ἐφαρμογή της στὴν πράξη.
Όχι ειρήνη χωρίς Θεόν...
Ὁ Μέγας Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μᾶς διδάσκει μὲ τὸν «Β´ Λόγον» του ὅτι εἶναι προτιμότερος ὁ πόλεμος ἀπὸ τὴν εἰρήνη χωρὶς Θεόν, λέγοντας:
«Εἶναι καλύτερος καὶ ἐπαινετὸς ὁ πόλεμος ἀπὸ τὴν εἰρήνη, ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεόν. Γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγον τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὁπλίζει τὸν πρᾶον μαχητήν, γιὰ νὰ τὸν κάνη νὰ πολεμᾶ καλῶς».
Μὲ ἄλλα λόγια, ὅσα μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεὸν εἶναι ἐφάμαρτα καὶ ἀξιοπολέμητα καὶ ὁ πιστὸς πρέπει νὰ τὰ ἀποφεύγη καὶ νὰ τὰ ἀντιμάχεται πάντοτε.
Ανυψώνεται και η σάρκα...
Διαβάζω στὸν Λόγον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ «Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων» ὅτι ἡ ἀνύψωσις τῆς ψυχῆς πρὸς τὸν Θεὸν ἀνυψώνει καὶ τὴν σάρκα.
Ἰδοὺ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου:
«Ὅπως τὸ ἐπιθυμητικὸν μέρος τῆς ψυχῆς ἐκείνων, ποὺ εἶναι προσηλωμένοι στὶς αἰσθητὲς καὶ φθαρτὲς ἡδονές, κενώνεται ὁλόκληρον πρὸς τὴν σάρκα καὶ γι᾽ αὐτὸ γίνονται ὁλόκληροι
σάρκες καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ παραμένη σ᾽ αὐτοὺς (βλέπε ΓΕΝΕΣΙΣ ΣΤ´ 3), ἔτσι καὶ τὸ ἐπιθυμητικὸν μέρος τῆς ψυχῆς ἐκείνων, ποὺ ἀνύψωσαν τὸν νοῦν τους στὸν Θεὸν καὶ ἔχουν ἐξαρτήσει τὴν ψυχή τους ἀπὸ τὸν θεῖον πόθον, ἡ σάρκα τους μεταποιεῖται καὶ ἀνυψώνεται μαζὶ μὲ τὴν ψυχὴ καὶ ἀπολαμβάνει μαζί της τὴν θείαν ἕνωσιν καὶ γίνεται κτῆμα καὶ κατοικία τοῦ Θεοῦ, μὴ ἔχοντας πιὰ μέσα της φωλιασμένη τὴν ἔχθρα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, μήτε ἐπιθυμώντας ἀντίθετα μὲ τὸ Πνεῦμα (Γαλ. Ε´ 17)».
Τα απαραίτητα και τα περιττά...
Ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Ἀσκητὴς γράφει στὸν «Ἀσκητικὸν Λόγον» του:
«Τί κερδίζουμε στὴν ζωή μας ἀπὸ τὴν ματαιοπονίαν γιὰ τὰ ὑλικά; Κάθε κόπος τοῦ ἀνθρώπου δὲν πηγαίνει στὸ στόμα του, καθὼς λέγει ὁ Ἐκκλησιαστής (ΣΤ´ 7); Τροφὲς καὶ σκεπάσματα, κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον εἶναι ἀρκετὰ γιὰ τὴν συντήρηση τῆς ταλαίπωρης σάρκας (Α´ Τιμ. ΣΤ´ 8 ). Γιατὶ λοιπὸν κάνουμε ἔργα χωρὶς τέλος… Ἐξ αἰτίας τῆς φροντίδος γιὰ τὰ γήϊνα ἐμποδίζουμε τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀπόλαυση τῶν θείων ἀγαθῶν καὶ περιθάλπουμε καὶ περιποιούμεθα τὴν σάρκα παραπάνω ἀπὸ ὅσον πρέπει».
Προσοχή, ἀδελφοί μου.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1836, 18 Ιουνίου 2010
http://www.orthodoxostypos.gr/
Στὴν «Δεύτερη ἑκατοντάδα κεφαλαίων» ὁ Ἅγιος Νικήτας γράφει γιὰ τὴν ἀπάθεια:
«Ἡ μετρημένη νηστεία, ὅταν πάρη ὡς συνοδοιπόρους τὴν ἀγρυπνία μαζὶ μὲ τὴν μελέτη καὶ τὴν προσευχή, κάνει γρήγορα αὐτόν, ποὺ τὴν ἐξασκεῖ, νὰ φτάση στὰ ὅρια τῆς ἀπαθείας, ὅταν καὶ ἡ ψυχή του ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ ταπείνωση ποτίζεται μὲ τὰ δάκρυα καὶ φλέγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἀφοῦ φτάση στὴν ἀπάθεια, τὸν ὁδηγεῖ στὴν εἰρήνη τοῦ πνεύματος, ἡ ὁποία ξεπερνᾶ κάθε νοῦν (Φιλιπ. Δ´ 7), ἐλεύθερον καὶ μέσῳ τῆς ἀγάπης τὸν ἑνώνει μὲ τὸν Θεόν».
Ἀπάθεια λοιπόν, καὶ πάλι ἀπάθεια.
Πως προχωρείς μπροστά...
Ἀντιγράφω ἀπὸ τὴν «Φιλοκαλία» (Δ´ τόμος) τὴν ἀκόλουθη διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου:
«Ὅσοι δὲν ἐπιτυγχάνουν νὰ λάβουν τὴν Θείαν Χάριν τὸ παθαίνουν αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ἀμέλειά τους. Καὶ ὅσοι πάλιν τὴν λάβουν τὸ ἔχουν ἐπιτύχει μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπιμέλειά τους. Γιατὶ μὲ αὐτὲς τὶς δύο, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπιμέλεια, προχωροῦν μπροστά, ἐνῶ μὲ τὶς ἀντίθετές τους, τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ἀμέλεια, στρέφονται πίσω».
Συμπέρασμα φανερό, χρειαζόμαστε τὴν πίστη ὅσον καὶ τὴν ἐπιμέλεια, γιὰ τὴν ἐφαρμογή της στὴν πράξη.
Όχι ειρήνη χωρίς Θεόν...
Ὁ Μέγας Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μᾶς διδάσκει μὲ τὸν «Β´ Λόγον» του ὅτι εἶναι προτιμότερος ὁ πόλεμος ἀπὸ τὴν εἰρήνη χωρὶς Θεόν, λέγοντας:
«Εἶναι καλύτερος καὶ ἐπαινετὸς ὁ πόλεμος ἀπὸ τὴν εἰρήνη, ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεόν. Γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγον τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὁπλίζει τὸν πρᾶον μαχητήν, γιὰ νὰ τὸν κάνη νὰ πολεμᾶ καλῶς».
Μὲ ἄλλα λόγια, ὅσα μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεὸν εἶναι ἐφάμαρτα καὶ ἀξιοπολέμητα καὶ ὁ πιστὸς πρέπει νὰ τὰ ἀποφεύγη καὶ νὰ τὰ ἀντιμάχεται πάντοτε.
Ανυψώνεται και η σάρκα...
Διαβάζω στὸν Λόγον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ «Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων» ὅτι ἡ ἀνύψωσις τῆς ψυχῆς πρὸς τὸν Θεὸν ἀνυψώνει καὶ τὴν σάρκα.
Ἰδοὺ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου:
«Ὅπως τὸ ἐπιθυμητικὸν μέρος τῆς ψυχῆς ἐκείνων, ποὺ εἶναι προσηλωμένοι στὶς αἰσθητὲς καὶ φθαρτὲς ἡδονές, κενώνεται ὁλόκληρον πρὸς τὴν σάρκα καὶ γι᾽ αὐτὸ γίνονται ὁλόκληροι
σάρκες καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ παραμένη σ᾽ αὐτοὺς (βλέπε ΓΕΝΕΣΙΣ ΣΤ´ 3), ἔτσι καὶ τὸ ἐπιθυμητικὸν μέρος τῆς ψυχῆς ἐκείνων, ποὺ ἀνύψωσαν τὸν νοῦν τους στὸν Θεὸν καὶ ἔχουν ἐξαρτήσει τὴν ψυχή τους ἀπὸ τὸν θεῖον πόθον, ἡ σάρκα τους μεταποιεῖται καὶ ἀνυψώνεται μαζὶ μὲ τὴν ψυχὴ καὶ ἀπολαμβάνει μαζί της τὴν θείαν ἕνωσιν καὶ γίνεται κτῆμα καὶ κατοικία τοῦ Θεοῦ, μὴ ἔχοντας πιὰ μέσα της φωλιασμένη τὴν ἔχθρα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, μήτε ἐπιθυμώντας ἀντίθετα μὲ τὸ Πνεῦμα (Γαλ. Ε´ 17)».
Τα απαραίτητα και τα περιττά...
Ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Ἀσκητὴς γράφει στὸν «Ἀσκητικὸν Λόγον» του:
«Τί κερδίζουμε στὴν ζωή μας ἀπὸ τὴν ματαιοπονίαν γιὰ τὰ ὑλικά; Κάθε κόπος τοῦ ἀνθρώπου δὲν πηγαίνει στὸ στόμα του, καθὼς λέγει ὁ Ἐκκλησιαστής (ΣΤ´ 7); Τροφὲς καὶ σκεπάσματα, κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον εἶναι ἀρκετὰ γιὰ τὴν συντήρηση τῆς ταλαίπωρης σάρκας (Α´ Τιμ. ΣΤ´ 8 ). Γιατὶ λοιπὸν κάνουμε ἔργα χωρὶς τέλος… Ἐξ αἰτίας τῆς φροντίδος γιὰ τὰ γήϊνα ἐμποδίζουμε τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀπόλαυση τῶν θείων ἀγαθῶν καὶ περιθάλπουμε καὶ περιποιούμεθα τὴν σάρκα παραπάνω ἀπὸ ὅσον πρέπει».
Προσοχή, ἀδελφοί μου.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1836, 18 Ιουνίου 2010
http://www.orthodoxostypos.gr/
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
-
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Re: Ορθόδοξη Ζωή (κατά τους Αγίους Πατέρες)
Οι άχρηστες συναναστροφές...
Πολλὲς ἀπὸ τὶς καθημερινὲς συναναστροφὲς τῶν ἀνθρώπων θὰ μποροῦσαν νὰ χαρακτηρισθοῦν ἄχρηστες καὶ περιττὲς καὶ ἐπιβλαβεῖς γιὰ τὸν πιστὸν ἄνθρωπον.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει στὸ βιβλίον του «Ἀόρατος Πόλεμος» γι᾽ αὐτὲς καὶ μᾶς συμβουλεύει νὰ τὶς ἀποφεύγουμε, γιατὶ δὲν μᾶς ὠφελοῦν:
«Σὲ ὠφελεῖ πολὺ καὶ τὸ νὰ στέκεσαι μακρὰν ἀπὸ τὰς συναναστροφὰς τῶν ἀνθρώπων. Διότι ἀντὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, θὰ ἔχεις συντρόφους τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἁγίους καὶ τὸν ἴδιον τὸν Θεόν».
Ἐμεῖς τί προτιμοῦμε;
Τι προξενούν οι πειρασμοί...
Στὴν Β´ Ἑκατοντάδα τοῦ βιβλίου «Περὶ ἀγάπης» ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς γράφει ὅτι οἱ πειρασμοί, ποὺ εἶναι ἀναπόφευκτοι σὲ αὐτὴν τὴν ζωήν, προκαλοῦν στὸν καθένα διαφορετικὰ ἀποτελέσματα:
«Ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς ἄλλοι προξενοῦν στοὺς ἀνθρώπους ἡδονές, ἄλλοι λύπες καὶ ἄλλοι πόνους σωματικούς. Διότι ἀνάλογα μὲ τὰ αἴτια τῶν παθῶν, ποὺ ὑπάρχουν μέσα στὴν ψυχή, χορηγεῖ καὶ τὸ φάρμακον ὁ γιατρὸς τῶν ψυχῶν, σύμφωνα μὲ τὶς δίκαιες ἀποφάσεις του».
Γι᾽ αὐτὸ ἂς ἐξετάζουμε τὰ αἴτια τῶν παθῶν μας.
Αγάπα και μη φοβάσαι...
Στὸ ψυχωφελέστατον «Γεροντικὸν» ἐδιάβασα ἕνα ἀπόφθεγμα τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ποὺ ἔλεγε στὰ πνευματικά του τέκνα:
«Ἐγὼ δὲν φοβᾶμαι τὸν Θεόν, ἀλλὰ τὸν ἀγαπῶ. Γιατί, ὅπως λέγει ἡ Ἁγία Γραφὴ “ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον”.
Καλύτερα λοιπὸν νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεόν, παρὰ νὰ τὸν φοβόμαστε». Ἀρκεῖ βεβαίως ἡ ἀγάπη μας νὰ εἶναι εἰλικρινὴς καὶ ὁλόκαρδη.
Βασιλικόν άλογον η γλώσσα...
Τὴν ὄμορφη αὐτὴ παρομοίωση τῆς ἀνθώπινης γλώσσας μὲ βασιλικὸν ἄλογον, τὴν βρῆκα σὲ μιὰ Ὁμιλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου γιὰ τὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον καὶ τὴν μεταφέρω ἐδῶ μεταφρασμένη:
«“Ἀπὸ τὴν γλῶσσα ἐξαρτᾶται ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος” (Παροιμ. ΙΗ´ 21). Καὶ “ἀπὸ τὰ λόγια σου θὰ δικαιωθῆς καὶ ἀπὸ τὰ λόγια σου θὰ καταδικασθῆς” (Ματθ. ΙΒ´ 21). Περισσότερον λοιπὸν ἀπὸ τὴν κόρην τοῦ ματιοῦ σου φύλαγε τὴν γλῶσσα σου. Ἄλογο βασιλικὸν εἶναι ἡ γλῶσσα. Ἂν λοιπὸν τῆς βάλης χαλινάρι καὶ τὴν διδάξης νὰ βαδίζη μὲ χάρη καὶ ρυθμό, θὰ ἀναπαυθῆ καὶ θὰ καθίση ἐπάνω της ὁ βασιλιάς. Ἂν ὅμως τὴν ἀφήσης χωρὶς χαλινάρι νὰ γυρίζη ἐδῶ καὶ ἐκεῖ καὶ νὰ ἀτακτῆ, τότε γίνεται ὄχημα τοῦ διαβόλου καὶ τῶν δαιμόνων».
Δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε ὅτι τὶς περισσότερες ἁμαρτίες τὶς κάνουμε οἱ πλεῖστοι μὲ τὴν γλῶσσα μας, ὅπως ἔλεγε καὶ κάποιος μεγάλος Ἀσκητής.
Οι τρείς γεννήσεις...
Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸν Λόγον εἰς Βάπτισμα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου:
«Τρεῖς γεννήσεις ἔχω νὰ σᾶς ἀναφέρω: Τὴν σωματικήν, τὴν διὰ τοῦ Βαπτίσματος καὶ τὴν διὰ τῆς Ἀναστάσεως. Ἀπὸ αὐτὲς ἡ μία εἶναι νυκτερινὴ καὶ δουλικὴ καὶ ἐμπαθής, ἡ ἄλλη τῆς ἡμέρας καὶ ἐλεύθερη καὶ διαλύει τὰ πάθη, διότι περιτέμνει ὅλην τὴν καλύπτραν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καὶ μᾶς ἐπαναφέρει στὴν ἀνώτερη ζωή. Ἡ τρίτη πάλι εἶναι πολὺ φοβερὴ καὶ ἀκαριαία, διότι σὲ ριπὴ ὀφθαλμοῦ συγκεντρώνει ὅλα τὰ πλάσματα, γιὰ νὰ τὰ παρουσιάση ἐνώπιον τοῦ Πλάστου, ὥστε νὰ ἀποδοθῆ λογαριασμὸς γιὰ τὴν ἐδῶ ζωὴ καὶ πολιτεία, ἂν ἦταν ὀπαδὸς μόνον τῆς σάρκας ἢ ὑψώθηκε μαζὶ μὲ τὸ πνεῦμα καὶ δέχτηκε μὲ σεβασμὸ τὴν δωρεὰ τῆς ἀναπλάσεως».
Ἂς τὶς σκεφτοῦμε καλὰ καὶ ὅσον μποροῦμε αὐτὲς τὶς τρεῖς γεννήσεις.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1837, 25 Ιουνίου 2010
http://www.orthodoxostypos.gr/
Πολλὲς ἀπὸ τὶς καθημερινὲς συναναστροφὲς τῶν ἀνθρώπων θὰ μποροῦσαν νὰ χαρακτηρισθοῦν ἄχρηστες καὶ περιττὲς καὶ ἐπιβλαβεῖς γιὰ τὸν πιστὸν ἄνθρωπον.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει στὸ βιβλίον του «Ἀόρατος Πόλεμος» γι᾽ αὐτὲς καὶ μᾶς συμβουλεύει νὰ τὶς ἀποφεύγουμε, γιατὶ δὲν μᾶς ὠφελοῦν:
«Σὲ ὠφελεῖ πολὺ καὶ τὸ νὰ στέκεσαι μακρὰν ἀπὸ τὰς συναναστροφὰς τῶν ἀνθρώπων. Διότι ἀντὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, θὰ ἔχεις συντρόφους τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἁγίους καὶ τὸν ἴδιον τὸν Θεόν».
Ἐμεῖς τί προτιμοῦμε;
Τι προξενούν οι πειρασμοί...
Στὴν Β´ Ἑκατοντάδα τοῦ βιβλίου «Περὶ ἀγάπης» ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς γράφει ὅτι οἱ πειρασμοί, ποὺ εἶναι ἀναπόφευκτοι σὲ αὐτὴν τὴν ζωήν, προκαλοῦν στὸν καθένα διαφορετικὰ ἀποτελέσματα:
«Ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς ἄλλοι προξενοῦν στοὺς ἀνθρώπους ἡδονές, ἄλλοι λύπες καὶ ἄλλοι πόνους σωματικούς. Διότι ἀνάλογα μὲ τὰ αἴτια τῶν παθῶν, ποὺ ὑπάρχουν μέσα στὴν ψυχή, χορηγεῖ καὶ τὸ φάρμακον ὁ γιατρὸς τῶν ψυχῶν, σύμφωνα μὲ τὶς δίκαιες ἀποφάσεις του».
Γι᾽ αὐτὸ ἂς ἐξετάζουμε τὰ αἴτια τῶν παθῶν μας.
Αγάπα και μη φοβάσαι...
Στὸ ψυχωφελέστατον «Γεροντικὸν» ἐδιάβασα ἕνα ἀπόφθεγμα τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ποὺ ἔλεγε στὰ πνευματικά του τέκνα:
«Ἐγὼ δὲν φοβᾶμαι τὸν Θεόν, ἀλλὰ τὸν ἀγαπῶ. Γιατί, ὅπως λέγει ἡ Ἁγία Γραφὴ “ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον”.
Καλύτερα λοιπὸν νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεόν, παρὰ νὰ τὸν φοβόμαστε». Ἀρκεῖ βεβαίως ἡ ἀγάπη μας νὰ εἶναι εἰλικρινὴς καὶ ὁλόκαρδη.
Βασιλικόν άλογον η γλώσσα...
Τὴν ὄμορφη αὐτὴ παρομοίωση τῆς ἀνθώπινης γλώσσας μὲ βασιλικὸν ἄλογον, τὴν βρῆκα σὲ μιὰ Ὁμιλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου γιὰ τὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον καὶ τὴν μεταφέρω ἐδῶ μεταφρασμένη:
«“Ἀπὸ τὴν γλῶσσα ἐξαρτᾶται ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος” (Παροιμ. ΙΗ´ 21). Καὶ “ἀπὸ τὰ λόγια σου θὰ δικαιωθῆς καὶ ἀπὸ τὰ λόγια σου θὰ καταδικασθῆς” (Ματθ. ΙΒ´ 21). Περισσότερον λοιπὸν ἀπὸ τὴν κόρην τοῦ ματιοῦ σου φύλαγε τὴν γλῶσσα σου. Ἄλογο βασιλικὸν εἶναι ἡ γλῶσσα. Ἂν λοιπὸν τῆς βάλης χαλινάρι καὶ τὴν διδάξης νὰ βαδίζη μὲ χάρη καὶ ρυθμό, θὰ ἀναπαυθῆ καὶ θὰ καθίση ἐπάνω της ὁ βασιλιάς. Ἂν ὅμως τὴν ἀφήσης χωρὶς χαλινάρι νὰ γυρίζη ἐδῶ καὶ ἐκεῖ καὶ νὰ ἀτακτῆ, τότε γίνεται ὄχημα τοῦ διαβόλου καὶ τῶν δαιμόνων».
Δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε ὅτι τὶς περισσότερες ἁμαρτίες τὶς κάνουμε οἱ πλεῖστοι μὲ τὴν γλῶσσα μας, ὅπως ἔλεγε καὶ κάποιος μεγάλος Ἀσκητής.
Οι τρείς γεννήσεις...
Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸν Λόγον εἰς Βάπτισμα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου:
«Τρεῖς γεννήσεις ἔχω νὰ σᾶς ἀναφέρω: Τὴν σωματικήν, τὴν διὰ τοῦ Βαπτίσματος καὶ τὴν διὰ τῆς Ἀναστάσεως. Ἀπὸ αὐτὲς ἡ μία εἶναι νυκτερινὴ καὶ δουλικὴ καὶ ἐμπαθής, ἡ ἄλλη τῆς ἡμέρας καὶ ἐλεύθερη καὶ διαλύει τὰ πάθη, διότι περιτέμνει ὅλην τὴν καλύπτραν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καὶ μᾶς ἐπαναφέρει στὴν ἀνώτερη ζωή. Ἡ τρίτη πάλι εἶναι πολὺ φοβερὴ καὶ ἀκαριαία, διότι σὲ ριπὴ ὀφθαλμοῦ συγκεντρώνει ὅλα τὰ πλάσματα, γιὰ νὰ τὰ παρουσιάση ἐνώπιον τοῦ Πλάστου, ὥστε νὰ ἀποδοθῆ λογαριασμὸς γιὰ τὴν ἐδῶ ζωὴ καὶ πολιτεία, ἂν ἦταν ὀπαδὸς μόνον τῆς σάρκας ἢ ὑψώθηκε μαζὶ μὲ τὸ πνεῦμα καὶ δέχτηκε μὲ σεβασμὸ τὴν δωρεὰ τῆς ἀναπλάσεως».
Ἂς τὶς σκεφτοῦμε καλὰ καὶ ὅσον μποροῦμε αὐτὲς τὶς τρεῖς γεννήσεις.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1837, 25 Ιουνίου 2010
http://www.orthodoxostypos.gr/
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
-
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Re: Ορθόδοξη Ζωή (κατά τους Αγίους Πατέρες)
Τι μας κάνει λιοντάρια...
Σὲ μία Ὁμιλία του (Εἰς τὸν Ἅγιον Ἰωάννην Εὐαγγελιστὴν) Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει:
«Σὰν λιοντάρια, ποὺ βγάζουν φωτιὰ ἀπὸ τὸ στόμα, ἔτσι φεύγουμε μετὰ τὴν Θεία Κοινωνία ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, ἀφοῦ γινόμαστε φοβεροὶ ἀκόμα καὶ στὸν διάβολον… Αὐτὸ τὸ Αἷμα (τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ), ὅταν χύθηκε ἐξέπλυνε ὅλη τὴν οἰκουμένη… Μὲ αὐτὸ πετυχαίνουμε τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, μὲ αὐτὸ λούζεται καὶ καθαρίζεται ἡ ψυχή μας, μὲ αὐτὸ στολίζεται, μὲ αὐτὸ θερμαίνεται, αὐτὸ κάνει τὸ νοῦ μας καθαρότερον καὶ ἀπὸ τὴν φωτιά, αὐτὸ κάνει λαμπρότερη τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὸ χρυσάφι, αὐτὸ τὸ Αἷμα χύθηκε καὶ ἔκανε τὸν οὐρανὸν βατὸν γιὰ τοὺς ἀνθρώπους».
Στηρίξου στον Θεό...
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης γράφει στὴν «Κλίμακά» του (Λόγος ΙΕ´ 23) ὅτι στὸν ἀγῶνα τῆς σωφροσύνης πρέπει νὰ καταφεύγουμε στὸν Κύριον.
Γράφει ο Ἅγιος:
«Ἀνάθεσε στὸν Κύριον τὴν ἀσθένεια τῆς φύσεώς σου, ἀναγνωρίζοντας πλήρως τὴν δική σου ἀδυναμία, καὶ τότε θὰ λάβης τὸ χάρισμα τῆς σωφροσύνης, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβης».
Ἂς προσέξουν αὐτὴν τὴν συμβουλὴ ὅσοι προσπαθοῦν μόνοι τους νὰ νικήσουν σ᾽ αὐτὸν τὸν ἀγῶνα.
Τι προσφέρει η αγάπη...
Μᾶς τὸ ἀποκαλύπτει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς στὸ βιβλίο του «Περὶ ἀγάπης» (Δ´ Ἑκατοντάδα), λέγοντας:
«Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸν ἐναντιώνεται στὴν ἐπιθυμία, διότι πείθει τὸν νοῦ νὰ ἐγκρατεύεται ἀπὸ τὶς ἡδονές. Ἡ ἀγάπη πάλι πρὸς τὸν πλησίον ἐναντιώνεται στὸν θυμό, διότι κάνει τὸν νοῦ νὰ περιφρονῆ τὴν δόξα καὶ τὰ χρήματα. Καὶ αὐτὰ εἶναι τὰ δύο δηνάρια, ποὺ ἔδωσε ὁ Σωτήρας Χριστὸς στὸν ξενοδόχο, γιὰ νὰ σὲ φροντίση (Λουκ. Ι´ 35). Μὴ φανῆς ὅμως ἀχάριστος, συνεργαζόμενος μὲ τοὺς ληστές, μήπως πληγωθῆς καὶ πάλι καὶ βρεθῆς ὄχι πλέον μισοπεθαμένος, ἀλλὰ νεκρός».
Ληστὲς ὁ Ἅγιος ὀνομάζει τοὺς δαίμονες.
Πως φανερώνεται ο Θεός...
Τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτὸ τὴν βρῆκα στὸ ἄριστον «Γεροντικὸν», στὴν ἀρχή, ὅπου ἀναφέρεται μιὰ διδασκαλία τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου.
Ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀσκητής:
«Ἂν ζητήσουμε νὰ βροῦμε τὸν Θεόν, θὰ μᾶς φανερωθῆ. Καὶ ἂν τὸν κρατήσουμε κοντά μας, θὰ παραμείνη σὲ μᾶς».
Μακάριοι ὅσοι πιστεύουν αὐτὰ τὰ λόγια καὶ πιὸ μακάριοι ὅσοι τὰ κάνουν πράξη.
Πως φθάνουμε στην ταπεινοφροσύνη...
Στὸ ἔργο του «Περὶ ταπεινοφροσύνης» ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἀκόλουθα γιὰ τοὺς τρόπους νὰ φθάσουμε στὴν μέγιστη αὐτὴ ἀρετή:
«Πῶς λοιπὸν νὰ ἀφήσουμε τὸν ὀλέθριον ὄγκον τῆς ὑπερηφανείας, γιὰ νὰ κατεβοῦμε στὴν σωτήριον ταπεινοφροσύνη; Ἐὰν σὲ κάθε πράξη μας ἀσκοῦμε τὴν ταπεινοφροσύνη καὶ δὲν παραμελοῦμε τίποτε μὲ τὴν πρόφαση ὅτι αὐτὸ τάχα δὲν θὰ μᾶς φέρει ὑψηλότερα. Γιατὶ ἡ ψυχὴ ἐξομοιοῦται καὶ μοιάζει μὲ αὐτό, ποὺ σπουδάζει καὶ παίρνει τὸν τύπον ἐκείνων, ποὺ πράττει καὶ συμμορφώνεται μὲ αὐτά. Ἂς εἶναι σὲ σένα ἡ ἐμφάνιση καὶ τὸ ἔνδυμα καὶ τὸ βάδισμα καὶ τὸ κάθισμα καὶ ὁ τρόπος τοῦ φαγητοῦ καὶ ἡ ἑτοιμασία τοῦ κρεββατιοῦ καὶ τὸ σπίτι καὶ τὰ οἰκιακὰ σκεύη ὅλα τακτοποιημένα μὲ ταπείνωση. Ἀκόμα καὶ ὁ λόγος καὶ τὸ τραγούδι καὶ ἡ συναναστροφὴ μὲ τὸν πλησίον καὶ αὐτὰ νὰ ἀποβλέπουν στὴν μετριοφροσύνη περισσότερον παρὰ στὴν ὑπερηφάνεια».
Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖον ἀναφέρει: «Τόσον πολὺ νὰ ἀποφεύγεις τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων, ὅσον ἄλλοι φροντίζουν νὰ δοξάζονται».
Ἐμεῖς, τί κάνουμε;
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1838, 2 Ιουλίου 2010
http://www.orthodoxostypos.gr/
Σὲ μία Ὁμιλία του (Εἰς τὸν Ἅγιον Ἰωάννην Εὐαγγελιστὴν) Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει:
«Σὰν λιοντάρια, ποὺ βγάζουν φωτιὰ ἀπὸ τὸ στόμα, ἔτσι φεύγουμε μετὰ τὴν Θεία Κοινωνία ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, ἀφοῦ γινόμαστε φοβεροὶ ἀκόμα καὶ στὸν διάβολον… Αὐτὸ τὸ Αἷμα (τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ), ὅταν χύθηκε ἐξέπλυνε ὅλη τὴν οἰκουμένη… Μὲ αὐτὸ πετυχαίνουμε τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, μὲ αὐτὸ λούζεται καὶ καθαρίζεται ἡ ψυχή μας, μὲ αὐτὸ στολίζεται, μὲ αὐτὸ θερμαίνεται, αὐτὸ κάνει τὸ νοῦ μας καθαρότερον καὶ ἀπὸ τὴν φωτιά, αὐτὸ κάνει λαμπρότερη τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὸ χρυσάφι, αὐτὸ τὸ Αἷμα χύθηκε καὶ ἔκανε τὸν οὐρανὸν βατὸν γιὰ τοὺς ἀνθρώπους».
Στηρίξου στον Θεό...
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης γράφει στὴν «Κλίμακά» του (Λόγος ΙΕ´ 23) ὅτι στὸν ἀγῶνα τῆς σωφροσύνης πρέπει νὰ καταφεύγουμε στὸν Κύριον.
Γράφει ο Ἅγιος:
«Ἀνάθεσε στὸν Κύριον τὴν ἀσθένεια τῆς φύσεώς σου, ἀναγνωρίζοντας πλήρως τὴν δική σου ἀδυναμία, καὶ τότε θὰ λάβης τὸ χάρισμα τῆς σωφροσύνης, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβης».
Ἂς προσέξουν αὐτὴν τὴν συμβουλὴ ὅσοι προσπαθοῦν μόνοι τους νὰ νικήσουν σ᾽ αὐτὸν τὸν ἀγῶνα.
Τι προσφέρει η αγάπη...
Μᾶς τὸ ἀποκαλύπτει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς στὸ βιβλίο του «Περὶ ἀγάπης» (Δ´ Ἑκατοντάδα), λέγοντας:
«Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸν ἐναντιώνεται στὴν ἐπιθυμία, διότι πείθει τὸν νοῦ νὰ ἐγκρατεύεται ἀπὸ τὶς ἡδονές. Ἡ ἀγάπη πάλι πρὸς τὸν πλησίον ἐναντιώνεται στὸν θυμό, διότι κάνει τὸν νοῦ νὰ περιφρονῆ τὴν δόξα καὶ τὰ χρήματα. Καὶ αὐτὰ εἶναι τὰ δύο δηνάρια, ποὺ ἔδωσε ὁ Σωτήρας Χριστὸς στὸν ξενοδόχο, γιὰ νὰ σὲ φροντίση (Λουκ. Ι´ 35). Μὴ φανῆς ὅμως ἀχάριστος, συνεργαζόμενος μὲ τοὺς ληστές, μήπως πληγωθῆς καὶ πάλι καὶ βρεθῆς ὄχι πλέον μισοπεθαμένος, ἀλλὰ νεκρός».
Ληστὲς ὁ Ἅγιος ὀνομάζει τοὺς δαίμονες.
Πως φανερώνεται ο Θεός...
Τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτὸ τὴν βρῆκα στὸ ἄριστον «Γεροντικὸν», στὴν ἀρχή, ὅπου ἀναφέρεται μιὰ διδασκαλία τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου.
Ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀσκητής:
«Ἂν ζητήσουμε νὰ βροῦμε τὸν Θεόν, θὰ μᾶς φανερωθῆ. Καὶ ἂν τὸν κρατήσουμε κοντά μας, θὰ παραμείνη σὲ μᾶς».
Μακάριοι ὅσοι πιστεύουν αὐτὰ τὰ λόγια καὶ πιὸ μακάριοι ὅσοι τὰ κάνουν πράξη.
Πως φθάνουμε στην ταπεινοφροσύνη...
Στὸ ἔργο του «Περὶ ταπεινοφροσύνης» ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἀκόλουθα γιὰ τοὺς τρόπους νὰ φθάσουμε στὴν μέγιστη αὐτὴ ἀρετή:
«Πῶς λοιπὸν νὰ ἀφήσουμε τὸν ὀλέθριον ὄγκον τῆς ὑπερηφανείας, γιὰ νὰ κατεβοῦμε στὴν σωτήριον ταπεινοφροσύνη; Ἐὰν σὲ κάθε πράξη μας ἀσκοῦμε τὴν ταπεινοφροσύνη καὶ δὲν παραμελοῦμε τίποτε μὲ τὴν πρόφαση ὅτι αὐτὸ τάχα δὲν θὰ μᾶς φέρει ὑψηλότερα. Γιατὶ ἡ ψυχὴ ἐξομοιοῦται καὶ μοιάζει μὲ αὐτό, ποὺ σπουδάζει καὶ παίρνει τὸν τύπον ἐκείνων, ποὺ πράττει καὶ συμμορφώνεται μὲ αὐτά. Ἂς εἶναι σὲ σένα ἡ ἐμφάνιση καὶ τὸ ἔνδυμα καὶ τὸ βάδισμα καὶ τὸ κάθισμα καὶ ὁ τρόπος τοῦ φαγητοῦ καὶ ἡ ἑτοιμασία τοῦ κρεββατιοῦ καὶ τὸ σπίτι καὶ τὰ οἰκιακὰ σκεύη ὅλα τακτοποιημένα μὲ ταπείνωση. Ἀκόμα καὶ ὁ λόγος καὶ τὸ τραγούδι καὶ ἡ συναναστροφὴ μὲ τὸν πλησίον καὶ αὐτὰ νὰ ἀποβλέπουν στὴν μετριοφροσύνη περισσότερον παρὰ στὴν ὑπερηφάνεια».
Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖον ἀναφέρει: «Τόσον πολὺ νὰ ἀποφεύγεις τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων, ὅσον ἄλλοι φροντίζουν νὰ δοξάζονται».
Ἐμεῖς, τί κάνουμε;
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1838, 2 Ιουλίου 2010
http://www.orthodoxostypos.gr/
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
-
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Re: Ορθόδοξη Ζωή (κατά τους Αγίους Πατέρες)
Ποιός είναι αληθινά ελεύθερος...
Σὲ μία Ὁμιλία του γιὰ τὸ Κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων:
«Μὲ ὅσο περισσότερα ἀγαθὰ περιβάλλεσαι, τόσο δουλικότερος γίνεσαι, γιατὶ ὅσον περισσότερες ἀνάγκες δημιουργεῖς, τόσον περισσότερον ἀποδυναμώνεις τὴν ἐλευθερία σου. Ἀληθινὴ ἐλευθερία ἔχει ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἔχει ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε. Ὁ ἑπόμενος βαθμὸς ἐλευθερίας εἶναι νὰ ἔχεις ἀνάγκη ἀπὸ ἐλάχιστα πράγματα. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἐλευθερία τὴν ἔχουν πρὸ παντὸς οἱ ἄγγελοι, καθὼς καὶ ἐκεῖνοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τοὺς μιμοῦνται. Τὸ νὰ τὸ κατορθώση αὐτὸ κάποιος, ποὺ φορεῖ θνητὸ σῶμα, καταλαβαίνεις πόσους μεγάλους ἐπαίνους ἀξίζει».
Ἂς γίνουμε λοιπὸν ἀληθινὰ ἐλεύθεροι.
Το όχημα του διαβόλου...
Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος ἀναφέρει στὸν «ΛΓ´ Λόγον» του ποιὸ εἶναι τὸ ὄχημα τοῦ διαβόλου, λέγοντας:
«Ὄχημα καὶ ἁμάξι τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ σύγχυσις, ἐπάνω στὸ ὁποῖον καθήμενος εἰσέρχεται στὴν ταλαίπωρη ψυχὴ καὶ τὴν καταποντίζει».
Ἐπίσης ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνὸς λέγει:
«Οὔτε μία κακία, δὲν εἶναι τόσον εὔκολος εἰς τὸ ἁμαρτάνειν, ὅσον ἡ σύγχυσις».
Προσοχὴ λοιπόν.
Οι πειρασμοί βοηθούν την σωτηρία μας...
Στὰ σωζόμενα ἀποφθέγματα τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου ἀναφέρεται καὶ τὸ ἑξῆς:
«Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθη στὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, χωρὶς νὰ δοκιμάση πειρασμούς. Βγάλε ἀπὸ τὴν μέση τοὺς πειρασμοὺς καὶ τότε κανεὶς δὲν θὰ ὑπάρχη ὅπου νὰ σώζεται».
Γι᾽ αὐτὸ ἂς μὴ παραπονιόμαστε γιὰ τὰ βάσανα, ποὺ μᾶς βρίσκουν καὶ εἶναι δοκιμασίες γιὰ τὴν πίστη μας.
Πως αποκτάς τέλειαν αγάπη...
Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸν «Α´ ἨθικόνΛόγον» τοῦ Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, ὅπου γράφει πῶς νὰ ἀποκτοῦμε τὴν τελείαν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεόν, ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς σωτηρίας μας. Λέγει λοιπὸν ὁ κορυφαῖος αὐτὸς Ἅγιος ὅτι:
«Εἶναι ἀδύνατον στὸν κάθε ἄνθρωπον νὰ ἀποκτήση τὴν τελείαν ἀγάπη πρὸ τὸν Θεόν, παρὰ μόνον μὲ τὴν ἀκέραιη πίστη καὶ μὲ τὴν βεβαίαν καὶ ἀδίστακτη ἐλπίδα».
Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλεγε: «Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη».
Ἐμπρὸς λοιπόν.
Τι μας οδηγεί στον Θεόν...
Καταφεύγω καὶ πάλι στὸ «Περὶ ἀγάπης» βιβλίον τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὅπου διαβάζω στὴν Δ´ Ἑκατοντάδα κεφαλαίων, τὸν τρόπον τῆς πνευματικῆς ζωῆς τὰ ἀκόλουθα:
«Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐγκράτεια ἐλευθερώνουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὰ πάθη. Ἡ ἀνάγνωση καὶ ἡ θεωρία ἀπαλλάσσουν τὸν νοῦ ἀπὸ τὴν ἄγνοια, ἐνῶ ἡ κατάσταση τῆς προσευχῆς ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπον μπροστὰ στὸν ἴδιον τὸν Θεόν».
Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιον καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς προτρέπουν στὸ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», ὥστε ἡ προσοχὴ καὶ ἡ σκέψη μας νὰ εἶναι διαρκῶς στραμμένη πρὸς τὸν Θεόν. Ἂς τὸ προσπαθοῦμε καθημερινά.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1839, 9 Ιουλίου 2010
http://www.orthodoxostypos.gr/
Σὲ μία Ὁμιλία του γιὰ τὸ Κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων:
«Μὲ ὅσο περισσότερα ἀγαθὰ περιβάλλεσαι, τόσο δουλικότερος γίνεσαι, γιατὶ ὅσον περισσότερες ἀνάγκες δημιουργεῖς, τόσον περισσότερον ἀποδυναμώνεις τὴν ἐλευθερία σου. Ἀληθινὴ ἐλευθερία ἔχει ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἔχει ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε. Ὁ ἑπόμενος βαθμὸς ἐλευθερίας εἶναι νὰ ἔχεις ἀνάγκη ἀπὸ ἐλάχιστα πράγματα. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἐλευθερία τὴν ἔχουν πρὸ παντὸς οἱ ἄγγελοι, καθὼς καὶ ἐκεῖνοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τοὺς μιμοῦνται. Τὸ νὰ τὸ κατορθώση αὐτὸ κάποιος, ποὺ φορεῖ θνητὸ σῶμα, καταλαβαίνεις πόσους μεγάλους ἐπαίνους ἀξίζει».
Ἂς γίνουμε λοιπὸν ἀληθινὰ ἐλεύθεροι.
Το όχημα του διαβόλου...
Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος ἀναφέρει στὸν «ΛΓ´ Λόγον» του ποιὸ εἶναι τὸ ὄχημα τοῦ διαβόλου, λέγοντας:
«Ὄχημα καὶ ἁμάξι τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ σύγχυσις, ἐπάνω στὸ ὁποῖον καθήμενος εἰσέρχεται στὴν ταλαίπωρη ψυχὴ καὶ τὴν καταποντίζει».
Ἐπίσης ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνὸς λέγει:
«Οὔτε μία κακία, δὲν εἶναι τόσον εὔκολος εἰς τὸ ἁμαρτάνειν, ὅσον ἡ σύγχυσις».
Προσοχὴ λοιπόν.
Οι πειρασμοί βοηθούν την σωτηρία μας...
Στὰ σωζόμενα ἀποφθέγματα τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου ἀναφέρεται καὶ τὸ ἑξῆς:
«Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθη στὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, χωρὶς νὰ δοκιμάση πειρασμούς. Βγάλε ἀπὸ τὴν μέση τοὺς πειρασμοὺς καὶ τότε κανεὶς δὲν θὰ ὑπάρχη ὅπου νὰ σώζεται».
Γι᾽ αὐτὸ ἂς μὴ παραπονιόμαστε γιὰ τὰ βάσανα, ποὺ μᾶς βρίσκουν καὶ εἶναι δοκιμασίες γιὰ τὴν πίστη μας.
Πως αποκτάς τέλειαν αγάπη...
Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸν «Α´ ἨθικόνΛόγον» τοῦ Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, ὅπου γράφει πῶς νὰ ἀποκτοῦμε τὴν τελείαν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεόν, ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς σωτηρίας μας. Λέγει λοιπὸν ὁ κορυφαῖος αὐτὸς Ἅγιος ὅτι:
«Εἶναι ἀδύνατον στὸν κάθε ἄνθρωπον νὰ ἀποκτήση τὴν τελείαν ἀγάπη πρὸ τὸν Θεόν, παρὰ μόνον μὲ τὴν ἀκέραιη πίστη καὶ μὲ τὴν βεβαίαν καὶ ἀδίστακτη ἐλπίδα».
Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλεγε: «Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη».
Ἐμπρὸς λοιπόν.
Τι μας οδηγεί στον Θεόν...
Καταφεύγω καὶ πάλι στὸ «Περὶ ἀγάπης» βιβλίον τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὅπου διαβάζω στὴν Δ´ Ἑκατοντάδα κεφαλαίων, τὸν τρόπον τῆς πνευματικῆς ζωῆς τὰ ἀκόλουθα:
«Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐγκράτεια ἐλευθερώνουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὰ πάθη. Ἡ ἀνάγνωση καὶ ἡ θεωρία ἀπαλλάσσουν τὸν νοῦ ἀπὸ τὴν ἄγνοια, ἐνῶ ἡ κατάσταση τῆς προσευχῆς ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπον μπροστὰ στὸν ἴδιον τὸν Θεόν».
Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιον καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς προτρέπουν στὸ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», ὥστε ἡ προσοχὴ καὶ ἡ σκέψη μας νὰ εἶναι διαρκῶς στραμμένη πρὸς τὸν Θεόν. Ἂς τὸ προσπαθοῦμε καθημερινά.
Από την ομότιτλη στήλη του Π. Μ. Σωτήρχου στον Ορθόδοξο Τύπο,
Αριθ. φύλλου 1839, 9 Ιουλίου 2010
http://www.orthodoxostypos.gr/
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...