Όμως το παράδειγμα του Χριστού μας είναι ότι ισχυρότερος είναι εκείνος που επιλέγει το δρόμο της αγάπης και της συγγνώμης, γιατί έχει μαζί του συμπαραστάτη του τον ίδιο τον Κύριο. Η αγάπη νικά τη βία όπως λέει ο Απόστολος Παύλος: "μη νικιέσαι από το κακό, αλλά νίκα το κακό με το αγαθό" (Ρωμαίους 12, 21). Η νίκη του κακού θα ήταν να παρασυρθούμε από τον πειρασμό και ν' απαντήσουμε στη βία με οργή και βία, η νίκη η δική μας είναι να παραμείνουμε πιστοί στο θέλημα του Θεού και ν' απαντήσουμε με αγάπη, που μπορεί να προβληματίσει και να σώσει τον αδελφό μας. Ο Απόστολος Παύλος λέει πιο πάνω: "εάν πεινάει ο εχθρός, δώστου να φάει, αν διψάει, δώστου να πιει, επειδή, αν το κάνεις αυτό, είναι σαν να βάζεις πυρωμένα κάρβουνα πάνω στο κεφάλι του." (Ρωμαίους 12, 20)
Ψυχούλα η απάντηση σ' αυτά, που λες βρίσκεται σ' αυτά που γράφω παραπάνω στο Σπύρο:
filotas έγραψε:Η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι μόνο το ξύλο, αλλά και η ψυχολογική βία. Συνήθως η μια ασκείται από τους άντρες και η άλλη από της γυναίκες, συμβαίνει όμως καμιά φορά και το αντίστροφό. Ψυχολογική βία πολλές φορές ασκείται και από τα παιδιά προς τους γονείς.
Κάθε περίπτωση είναι εξαιρετικά σοβαρή και δύσκολη και δεν υπάρχει γενικός κανόνας. Γι αυτό έχουμε Πνευματικό για ν' αποθέτουμε στο πετραχήλι του τις αμαρτίες μας και τα προβλήματά μας και με τη βοήθειά του να παίρνουμε τις αποφάσεις μας για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Ποιος είπε ότι είναι εύκολο ή απλό; Είναι δύσκολο, επίπονο και οδυνηρό, αλλά σ' αυτή τη ζωή δεν ήρθαμε για να περάσουμε καλά, αλλά γι ν' αγαπήσουμε ακόμη και τους εχθρούς μας (ποιος είπε ότι εχθρούς έχουμε μόνο εκτός οικογένειας), όσο κι αν χρειαστεί να "ματώσουμε" γι αυτό.
....
Καταλαβαίνω την άποψή σου, όμως πρέπει να καταλάβεις κι εσύ ότι για να εμπεδώσεις το Ορθόδοξο πνεύμα πρέπει ν' αποβάλεις τις αρχές του ανθρωπισμού, που διείσδυσαν στο μυαλό μας μέσω του σύγχρονου συστήματος παιδείας, και να τις αντικαταστήσεις με την χριστιανική αγάπη, που είναι πολύ ανώτερη από τον ανθρωπισμό.
Πολλές γυναίκες έχουν αγιάσει επειδή τις κακοποιούσε ο άνδρας τους, όχι επειδή υπέμειναν τη βία τους συζύγου τους από αδυναμία ή δειλία, αλλά επειδή το έκαναν από αγάπη. Είμαι μάλιστα βέβαιος ότι τα παιδιά τους θα θεωρούσαν την μητέρα τους γενναία και άξια σεβασμού και παράδειγμα προς μίμηση κι όχι δειλή κι αναξιοπρεπή.