Γιατί ο Χριστός εξήρανε τη συκιά;

[eleimon]

Γιατί εξήρανε ό Χριστός τη συκιά; Ό άνθρωπος μοιάζει με δέντρο, ζωντανό δέντρο. Όπως το δέντρο έχει ρίζες, ρουφάει νερό και φτιάχνει καρπούς, έτσι κι ό άνθρωπος έχει ρίζες - και αλίμονο αν οί ρίζες κοπούν. Οί ρίζες του ανθρώπου δεν είναι στη γη• είναι στον ουρανό, από κει αντλεί χυμούς. Για αυτό ένας νεώτερος φιλόσοφος είπε, ότι ό άνθρωπος είναι κυρίως μεταφυσικό όν. Απόδειξης, ότι και ό πιο υλιστής κάποτε σκέπτεται• —Όταν πεθάνω Τι θα γίνω; πού θα πάω;... Και όπως το δέντρο κάνει καρπούς, έτσι και ό άνθρωπος έχει χρέος να φέρει καρπούς, καρπούς «του Πνεύματος», δηλαδή αρετές. Ποιες αρετές; Ανοίξτε την προς Γαλατάς επιστολή (κεφ. 5, στίχ. 22), να δείτε εκεί εννέα καρπούς• πρώτος ή αγάπη, και ακολουθούν χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστης, πραότης, εγκράτεια. Αυτά καλείται να καλλιεργήσει ό Χριστιανός, έχων ρίζα άθάνατον τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.


Ή συκιά πού εξήρανε ό Χριστός είναι σύμβολο του ανθρώπου πού δεν κάνει καρπούς του Πνεύματος. Κι όπως εκείνη ξεράθηκε, έτσι κι αυτός θα τιμωρηθεί


Άλλα ή συκιά είναι ακόμα σύμβολο και ενός ολοκλήρου λαού, του Ιουδαϊκού λαού. Τι ήτο ό Ιουδαϊκός λαός; Ένα δέντρο, πού ό Θεός το φύτευσε σε μια γη «ρέουσα μέλι και γάλα» (Εξ. 3,8,17 κ.ά.), το πότισε και το λίπανε. Του έστειλε πολλές και μεγάλες ευεργεσίες, μεγάλους άνδρες, και έπρεπε το δέντρο αυτό να παραγάγει γλυκείς καρπούς. Αντί όμως αυτών το Ιουδαϊκό έθνος παρουσίασε αγκάθια και τριβόλια' κι αντί να σκορπάει την αγαθοσύνη, διέπραξε μέσα στα Ιεροσόλυμα το μεγαλύτερο έγκλημα των αιώνων, σταύρωσε το Θεάνθρωπο τη Μεγάλη Παρασκευή. Έκτοτε κάποια κατάρα κυνηγάει τους Ισραηλίτες. Τιμωρεί ό Θεός. Δεν πέρασαν σαράντα χρόνια από τη μέρα πού είπε ό Χριστός την παραβολή της ξηρανθείσης συκής, και τα Ιεροσόλυμα πολιορκήθηκαν στενά από τις ρωμαϊκές λεγεώνες του Τίτου.

Οι Ρωμαίοι μπήκαν στην πόλη, κατέστρεψαν το ναό του Σολομώντος και το πραιτόριο του Πιλάτου, έκαψαν τα ανάκτορα του Άννα και Καϊάφα, έπιασαν πλήθος αιχμαλώτους και τους πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα. «Τριάντα φλωριά πώλησαν οι Εβραίοι τον Χριστόν μας, τριάντα εις το φλωρί πώλησε ό Χριστός μας χίλιες χιλιάδες Εβραίους», λέει ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός (σ. 197). Πουλούσαν γυναίκες και παιδιά στην αγορά αντί ενός δηναρίου, παρακαλώ, μια δραχμή. Οι δε άντρες σταυρώθηκαν. Τόσο πολλοί ήταν οι σταυροί, λέει ή ιστορία, ώστε δεν υπήρχε πλέον ξύλο στο δάσος για να σταυρώσουν άλλους. Έτσι το «Μηκέτι εκ σου καρπός γένοιτο εις τον αιώνα» πραγματοποιήθηκε. Συμβολικός ενήργησε ό Χριστός -αντί να χτυπήσει άνθρωπο, χτύπησε ένα δέντρο άψυχο, για να μας δώσει το δίδαγμα.

Θα ήθελα στα σπίτια σας, μπροστά στην εικόνα του Νυμφίου, να θέσετε ένα ερώτημα στον εαυτό σας• Εγώ, ό καθένας από μας, Τι είμαι; Είμαι δέντρο καρποφόρο; έχω να παρουσιάσω καλά έργα;... Και μπορούμε να παρουσιάσουμε καλά έργα, μάλιστα τις άγιες αυτές ήμερες πού πρέπει να θυμηθούμε φτωχούς και αρρώστους. Εξέτασε Τι είσαι, συκιά με σύκα, ή σαν αυτή πού καταράστηκε ό Χριστός;


Ας εξετάσουμε τον εαυτό μας και ως έθνος. Τι καρπούς έχει ή Ελλάς; Κάποτε είχε εκλεκτούς καρπούς. Τώρα βγάζει αγκάθια και τριβόλια, απίστους και άθεους και βλάσφημους, και υπάρχει φόβος τιμωρίας. Θα πεινάσουμε, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι και το νερό νεράκι. Είμεθα όλοι δέντρα άκαρπα, άντρες, γυναίκες, παιδιά, ιερωμένοι, αρχιερείς, άρχοντες, μικροί και μεγάλοι. Θα εορτάσουμε το Πάσχα στην εκκλησία, άλλ' όταν βγούμε έξω είμεθα ειδωλολάτρες και αντίχριστοι, και θ' ακουστή ή φωνή - τίνος; Όχι του αμαρτωλού επισκόπου Αυγουστίνου, άλλα ή φωνή Ιωάννου του Βαπτιστού, πού λέει• «Ποιήσατε καρπούς άξιους της μετανοίας...

Πάν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Λουκ. 3,8-9) δέντρο πού δεν κάνει καρπό, είναι για τσεκούρι και φωτιά.

ομιλία, η οποία έγινε στον Ιερό Ναό Άγιου Παντελεήμονος