Το φόρουμ εν Άθω- ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα προσκύνημα ζωής

Μοιραστείτε τις εμπειρίες σας από τις επισκέψεις σας στο Αγιον Όρος.

Συντονιστής: Συντονιστές

nikiforos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2185
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 28, 2005 5:00 am
Τοποθεσία: ΛΑΡΙΣΑ

Re: Το φόρουμ εν Αθω- ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα προσκύνημα ζω

Δημοσίευση από nikiforos »

Για ένα να είμαστε σίγουροι, όλοι όσοι συμμετείχαμε στην Προσκυνηματική Επίσκεψη στο Α.Ο., ότι το επόμενο προσκύνημα, όποτε και αν γίνει... θα είναι καλύτερο από τα προηγούμενα... σε όλα τα επίπεδα και ιδιαίτερα σε Πνευματικό Επίπεδο!!!!!
Για μένα το νέο Προσκύνημα θα ξεκινήσει, πρώτα ο Θεός, την Πέμπτη 9 - 12 Σεπτ 2010, με διανυκτέρευση στην Ουρανούπολη την Τετάρτη 8 Σεπτ.....
Καλό θα ήταν, όποιος το σκέφτεται σοβαρά... την άλλη εβδομάδα 9 Ιουνίου να κάνει κράτηση για Είσοδο στις 9/9, θα χαρώ πολύ να είμαστε συμπροσκυνητές... Παναγιώτη συνέχισε την πραγματικά, ποιητική εξιστόρηση της προσκυνηματικής μας επίσκεψης.
Συλλογάται Καλά!!!, όποιος Συλλογάται Ελεύθερα , Χριστιανικά και Ορθόδοξα......
Άβαταρ μέλους
panagiotisspy
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 7181
Εγγραφή: Πέμ Ιουν 04, 2009 4:57 am
Τοποθεσία: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

Re: Το φόρουμ εν Αθω- ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα προσκύνημα ζω

Δημοσίευση από panagiotisspy »

ΣΥΝΕΧΕΙΑ.....

Δευτέρα 17 Μαΐου

Σκοτάδι πηχτό έξω, η ώρα 5 παρά τέταρτο.....

Και κρύο αρκετό.....

Χαζεύω απ' το μπαλκόνι, η θάλασσα δεν φαίνεται απ' το σημείο που βρίσκομαι..

Αλλά ο αέρας δυστυχώς, επιμένει..

Σκούρα τα πράγματα..

Μαζεύω τα "μπογαλάκια μου", κατεβαίνω στη reception..

Ψυχή δεν υπάρχει, όλοι οι αδελφοί κοιμούνται ακόμα..

Μόνο η ξενοδόχος, ευγενέστατη και εξυπηρετική. Κατάγεται απ' τη Ρουμανία. Η περιοχή Βαλκανοκρατείται καθώς φαίνεται!
Η ξενοδόχος έχει προθυμοποιηθεί να μεταφέρει τους οδηγούς των οχημάτων στο λιμάνι, αφού πρώτα αυτοί μας πάνε όλους εκεί και επιστρέψουν για να παρκάρουν τα αυτοκίνητα σε φυλασσόμενο χώρο.

Η πρόγνωση καιρού στο internet, αναφέρει ανέμους 5 μποφόρ, κατεύθυνσης Δ-ΒΔ. Οι συνθήκες είναι δηλαδή με μιά πρόχειρη εκτίμηση, κατάλληλες, αλλά όμως οριακά κατάλληλες.

Η ώρα πήγε 5.45.. Αυτή είναι η ώρα που έχουμε ορίσει να συναντηθούμε για να αναχωρήσουμε..
Οι περισσότεροι στην ώρα τους..
Ο Αποστόλης και οι συγκάτοικοί του Διονύσης ( ο συνάδελφός του ) και Βασίλης, άφαντοι.. Παίρνω τηλέφωνο..
Ο Αποστόλης, προσποιούμενος τον αγουροξυπνημένο, μου λέει μέσα σε χασμουρητά "εντάξει βρε Παναγιώτη... χρρρρ, χμμμμ, σε 10-15 λεπτά κατεβαίνουμε!). Ακόμα και σε τέτοιες στιγμές, δεν τον εγκαταλείπει η αίσθηση του χιούμορ τον Απόστολο, δεδομένου ότι σε ένα λεπτό τους βλέπω όλους να κατεβαίνουν!

Ξεκινάμε για την προκυμαία.
Κάποιοι έχουν ήδη ξεκινήσει με τα πόδια, παρακινημένοι από το Νικηφόρο και τον φίλο του το Χρήστο.

Φτάνουμε στην Ουρανούπολη σιγά σιγά όλοι μας.

Στην ατμόσφαιρα πλανάται από στόμα σε στόμα, σαν "σούσουρο" στην αρχή, σαν οχλαγωγική ανακοίνωση εν συνεχεία, το ευλογημένο νέο:
Ανοίγει το γραφείο προσκυνητών, για να μοιράσει τα διαμονητήρια!!!!!
Επετράπη ο απόπλους!!!!!

ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ!
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ!

Μα πως??
Αφού φυσάει δυνατά! Σχεδόν όσο και χτες!

Η διαφορά όμως που υπάρχει, είναι ότι δεν έχουμε νοτιά! Αλλά δυτικό - βορειοδυτικό άνεμο! Ο οποίος δεν θα "χτυπά" το καράβι στο "δεξί πλευρό", αλλά στην πρύμνη!

Θα είναι δηλαδή σαν κατά κάποιο τρόπο, να σπρώχνει το πλοίο, στην προς τον Αθω ρότα του!
Ναι, η Παναγιά μας, θα σπρώχνει το πλοίο! Θα κατευθύνει, θα κουμαντάρει, το μικρό και ταπεινό μικρό πλοιάριο που φέρει το Αγιο όνομα της Μητέρας Της, της Αγίας Αννας, για να μας οδηγήσει στο Περιβόλι Της!

Στην ουρά όλοι μας. για τα διαμονητήρια!

Σε λίγα λεπτά, τα κίτρινου χρώματος, επίσημα Αγιορείτικα έγγραφα εισόδου, ανεμίζουν μέσ στ' αγέρι, σφιχτά κρατημένα στις παλάμες όλων των αδελφών! Πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα "χαρτιά" αλήθεια! Ενα μικρό "διαβατήριο" στις προσδοκίες όλων μας!

Νάτο, ΝΑΤΟ, έρχεται το καράβι, νάτο έρχεται απ'την Αμμουλιανή, έρχεται, Δόξα Σοι Κύριε, Σε ευχαριστούμε Δέσποινα Θεοτόκε, Σε ευχαριστούμε!

Νάτο, έρχεται, είναι κοντά, δυσκολεύεται λιγάκι, έχει κύμα, πλησιάζει, έφτασε το "Αγία Αννα", κατεβάζει τον καταπέλτη!
Δόξα Σοι ο Θεός!
Φωνές ακούγονται, "όλοι τα διαμονητήρια και τις ταυτότητες στα χέρια!"

Επιβιβαζόμαστε σιγά σιγά....
Κόσμος πολύς.. Χαμογελαστός.. Χαρούμενος..
Μπαίνουν και πέντ'έξι αυτοκίνητα...
Να και το φορτηγάκι του Ανδρέα..
Και οι 17 φορουμίστες μπήκαμε.. Και όλοι οι άλλοι μπήκαν.. Ολοι.....

Δόξα Σοι!

Φύγαμε!

Πρόσω προς τα νότια! Προς τον Αθω!

Καλό προσκύνημα νάχουμε αδέρφια!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24958
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Το φόρουμ εν Αθω- ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα προσκύνημα ζω

Δημοσίευση από aposal »

Δεν θα ξεχάσω το πόσο έλαμψε το πρόσωπο του Φωτάρα μας (kausokalivia) όταν πήρε το διαμονητήριο στο χέρι! Του φυγε τόση ένταση που μόλις βρήκε μπροστά του στον Δημήτρη (dimitrisgr) να κρατά το δικό του, του είπε:
-Χαμογελούν και τα μουστάκια σου Δημήτρη που θα μπούμε μέσα!
Ήταν μια στιγμή που όσοι την παρακολουθήσαμε γελάσαμε με την καρδιά μας! Αυτός είναι ο Φωτάρας!
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Άβαταρ μέλους
panagiotisspy
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 7181
Εγγραφή: Πέμ Ιουν 04, 2009 4:57 am
Τοποθεσία: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

Re: Το φόρουμ εν Αθω- ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα προσκύνημα ζω

Δημοσίευση από panagiotisspy »

aposal έγραψε:Δεν θα ξεχάσω το πόσο έλαμψε το πρόσωπο του Φωτάρα μας (kausokalivia) όταν πήρε το διαμονητήριο στο χέρι! Του φυγε τόση ένταση που μόλις βρήκε μπροστά του στον Δημήτρη (dimitrisgr) να κρατά το δικό του, του είπε:
-Χαμογελούν και τα μουστάκια σου Δημήτρη που θα μπούμε μέσα!
Ήταν μια στιγμή που όσοι την παρακολουθήσαμε γελάσαμε με την καρδιά μας! Αυτός είναι ο Φωτάρας!
Να, αυτό που έγραψε ο Αποστόλης, εγώ δεν τόξερα!
Γι' αυτό, ό,τι θυμάται ο καθένας, όσο μικρό και επουσιώδες και αν είναι, να το αναφέρει αν θέλει, για να διανθίζεται με λεπτομέρειες η περιγραφή της εκδρομής, να την ξαναζούμε όσοι πήγαμε και να την φαντάζονται όσοι δεν ήταν μαζί μας!
Κι' ας ζηλεύουν! :8 ( Χιούμορ κάνω έτσι? :8 :smile: ).

Φεύγω για Πάτρα, θα γυρίσω την Τρίτη.
Καλό ΠΣΚΔ, σε όλες και όλους!
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
Άβαταρ μέλους
kausokalivia
Συστηματικός Αποστολέας
Συστηματικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 205
Εγγραφή: Τρί Αύγ 25, 2009 9:44 am
Τοποθεσία: ΚΥΠΡΟΣ
Επικοινωνία:

Re: Το φόρουμ εν Αθω- ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα προσκύνημα ζω

Δημοσίευση από kausokalivia »

Απόστολε αν θες πες και λίγο την ιστορία για το επαγγελματικό σακίδιο πλάτης που είχες προμηθευτή. :lol: :lol: :8 :8
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24958
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Το φόρουμ εν Αθω- ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα προσκύνημα ζω

Δημοσίευση από aposal »

Η αλήθεια είναι πως η βαλίτσα που είχα φέρει ήταν σαν αυτές που κουβαλάμε στα αεροπορικά ταξίδια, που τις παιρνουμε μαζί μας στο αεροπλάνο. Δεν ήταν ώμου φυσικά, αλλά εντελώς ακατάλληλη για πεζοπορίες. Είχα νοήσει, κακώς, ότι οι αποσκευές μας θα μεταφέρονταν από την μία Ι. Μονή στην άλλη μέσω ενός Nissan Navara 133PS (πετρελαιοκίνητο) και πήγα στην Ουρανούπολη σαν Ευρωπαίος τουρίστας. Εξ ου και η - πειρακτική - ερώτηση του Φώτη:
"Καλά, πού νομίζεις ότι πας με την βαλίτσα αυτή; Στις Βρυξέλλες;"
Εντάξει, σαν άνθρωπος κι εγώ έκανα ένα λάθος!
Μόνο ένα!
Ένα ίσον κανένα!
Θα πάρω συγχωροχάρτι από τον Φώτη!
Και στην επόμενη συνάντηση, πρώτα ο Θεός, θα έχω ένα σακίδιο ώμου σαν το δικό του!
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
vasilisalt
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6173
Εγγραφή: Παρ Ιουν 19, 2009 12:19 pm

Re: Το φόρουμ εν Αθω- ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα προσκύνημα ζω

Δημοσίευση από vasilisalt »

Καλό θα ήταν όποιος θέλει να διανθίζει με μικρές γλυκές λεπτομέρειες του προσκυνήματος.
Εννοείται πως στο τέλος θα κληθεί ο Φώτης με το Χάρη, να μαζέψουν όλο το υλικό
και να το περιγράψουν με ομιλία που θα γραφτεί σε cd και θα μοιραστεί σε όλους.
Εννοείται στα κυπριακά.
Η εκδήλωση παρουσίασης προτείνω να γίνει στο κατάστημα γνωστού επιχειρηματία
της Νεμέας που τελευταία ασχολείται και με την ποίηση...

ΥΓ. Αχ βρε Φωτάρα μου με εμάς που έμπλεξες θα τα φας όλα στα εισιτήρια.
Που να το περίμενε ο έρμος ο πατέρας σου. Από αλλού την περίμενε (να στα φάνε)
και από αλλού του ήρθε. Αν δεν καταλαβαίνεις ρώτα το Χάρη
Andreasmas
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 963
Εγγραφή: Σάβ Ιαν 31, 2009 1:23 pm
Τοποθεσία: Κορινθία

Re: Το φόρουμ εν Αθω- ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα προσκύνημα ζω

Δημοσίευση από Andreasmas »

aposal έγραψε:Η αλήθεια είναι πως η βαλίτσα που είχα φέρει ήταν σαν αυτές που κουβαλάμε στα αεροπορικά ταξίδια, που τις παιρνουμε μαζί μας στο αεροπλάνο. Δεν ήταν ώμου φυσικά, αλλά εντελώς ακατάλληλη για πεζοπορίες. Είχα νοήσει, κακώς, ότι οι αποσκευές μας θα μεταφέρονταν από την μία Ι. Μονή στην άλλη μέσω ενός Nissan Navara 133PS (πετρελαιοκίνητο) και πήγα στην Ουρανούπολη σαν Ευρωπαίος τουρίστας. Εξ ου και η - πειρακτική - ερώτηση του Φώτη:
"Καλά, πού νομίζεις ότι πας με την βαλίτσα αυτή; Στις Βρυξέλλες;"
Εντάξει, σαν άνθρωπος κι εγώ έκανα ένα λάθος!
Μόνο ένα!
Ένα ίσον κανένα!
Θα πάρω συγχωροχάρτι από τον Φώτη!
Και στην επόμενη συνάντηση, πρώτα ο Θεός, θα έχω ένα σακίδιο ώμου σαν το δικό του!
:39 :39 :39
:30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30 :30
Λογίζομαι γάρ ότι ουκ άξια τά παθήματα του νυν καιρού πρός τήν μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς
Άβαταρ μέλους
eleimon
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3520
Εγγραφή: Τρί Νοέμ 11, 2008 6:34 am
Τοποθεσία: Ελπίδα-Αθήνα

Re: Το φόρουμ εν Αθω- ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα προσκύνημα ζω

Δημοσίευση από eleimon »

Πανω στο καλυτερο κοψατε τη διηγηση βρε......... :( :( :( :( :( :( :(
«Το θάνατο δεν τον φοβά­μαι, όχι βέβαια ένεκα των έργων μου, αλλά επειδή πιστεύω στο έλεος του Θεού».
Άβαταρ μέλους
panagiotisspy
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 7181
Εγγραφή: Πέμ Ιουν 04, 2009 4:57 am
Τοποθεσία: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

Re: Το φόρουμ εν Αθω- ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα προσκύνημα ζω

Δημοσίευση από panagiotisspy »

ΣΥΝΕΧΕΙΑ.....

Το καράβι ανοίγεται στο πέλαγος και παίρνει κατεύθυνση νοτιοανατολική, πλευρίζοντας την χερσόνησο του Αθωνα.

Αλλά σε μεγάλη απόσταση από την ακτή.

Το “Αγία Αννα” δεν θα προσεγγίσει τις πριν την Δάφνη συνηθισμένες “στάσεις” της διαδρομής, τους αρσανάδες και τα μοναστήρια της βόρειας και δυτικής περιοχής. Θα πάει κατ'ευθείαν Δάφνη, θα αποβιβάσει κάποιους, θα πάρει κάποιους άλλους και θα συνεχίσει ως το τέρμα του “νότου”, ως τα Κατουνάκια.

Η πλευρά του καταστρώματος που βλέπει δυτικά, προς την ανοιχτή θάλασσα, είναι εντελώς έρημη.. Ψυχή δεν υπάρχει...
Ολοι οι προσκυνητές πιάνουν “επίκαιρες” θέσεις, προς την πλευρά που “βλέπει” το Αγιο Ορος.
Το πλοίο θαρρείς πως θα “γείρει” από την αριστερή 'μπάντα”.

Σαν θαύμα μοιάζει αλήθεια, που “γύρισε” ο άνεμος!
Θαύμα είναι!
Και να μην γύριζε, θαύμα θάταν κι' αυτό!
Ολη η ζωή, ένα θαύμα είναι άλλωστε...

Οσο το πλοίο βρίσκεται σε κατεύθυνση πρίμα στον αέρα, δεν “κουνάει” και τόσο. Οταν όμως λοξοδρομεί ελαφρά, με αποτέλεσμα ο από βορειοδυτική κατεύθυνση κυματισμός να το χτυπά “στο πλευρό”, τότε αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σε “καρυδότσουφλο”.
Σίδερα και μέταλλα τρίζουνε φοβερά και η ισορροπία των επιβατών καθίσταται εξαιρετικά ασταθής.
Ολοι μας κρατιόμαστε σφιχτά απ' όπου βρίσκουμε.

Τα λιγοστά καθίσματα της αριστερής περιοχής του καραβιού, ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο..
Κόσμος πολύς “αγκαλιάζει” τα πλαϊνά κιγκλιδώματα της κουπαστής, κοιτάζοντας την μακρινή ακτή του Ορους.

Οι περισσότεροι της φορουμικής παρέας, συνωστιζόμαστε στο μπροστινό σημείο, στην καλύτερη θέση!
Αλλοι καθιστοί κι' άλλοι όρθιοι..
Βλέπω τον Αποστόλη, το Νίκο, το Δημήτρη, το Βασίλη, το Νικηφόρο και το Χρήστο, τον Οδυσσέα και το Γιώργο, τους Διονύσηδες, τον Κώστα, τους Κύπριους.....
Οι υπόλοιποι θα βρίσκονται μέσα φαίνεται, πιό αναπαυτικά και πιό απάνεμα..

Ενα τεράστιο σμήνος γλάρων, ακολουθεί το πλοίο.
Αν μπορούσε κάποιος να δει από μακρυά το “Αγία Αννα”, θάβλεπε ένα μικρό καραβάκι, “στεφανωμένο” από ένα σμάρι πουλιά, σαν μέσα σε ένα γκριζόλευκο “φτερωτό” σύννεφο.

Να άλλο ένα περίεργο θέαμα!
Στο ιστίο του πλοίου, ένα ζευγάρι γλάροι, “κουρνιάζουν” με ενωμένες ουρές και σώματα, αλλά με τα κεφάλια τους σε κατευθύνσεις αντίθετες, ο ένας κοιτάζει ανατολή, ο άλλος δύση!
Ο “δικέφαλος γλάρος”! Κάτι σαν τον δικέφαλο αετό του Βυζαντίου!
Τι περίεργο θέαμα...
Θαύμα κι' αυτό?
Είπαμε, όλα στη ζωή, θαύματα είναι!
Κάποιοι βγάζουν τις απαραίτητες φωτογραφίες..

Ο αγέρας και η αντηλιά, δεν αφήνουν τα μάτια να ορθανοίξουν.
Μαλλιά και ρούχα, ανεμίζουν στο βοριά.
Με λιγάκι “σφιγμένα” χαρακτηριστικά προσώπου και μάτια μισάνοιχτα, ατενίζουμε την Αγιορείτικη χερσόνησο.

Να κι' άλλο θαύμα!
Δελφίνια μας πλησιάζουν!
Ενα χαρμόσυνο “βουητό” χαράς και επιφωνήματα έκπληξης, ειδοποιούν όλο τον κόσμο!
Ακόμα και όσοι δεν είχαν βγει ακόμα στο κατάστρωμα, έρχονται τρέχοντας να απολαύσουν το εκπληκτικό θέαμα!

Τα γλυκύτατα θηλαστικά, που οι “φατσούλες” τους έχουν από τη φύση προικιστεί με ένα σχήμα που προσιδιάζει το ανθρώπινο χαμόγελο, αρχίζουν “παράσταση” μοναδική!
Κολύμπι χαριτωμένο, “πιρουέτες” χορευτικές, “σάλτα” σε ύψος έξω απ' το νερό!
Τι απίστευτο!

Ο Διονύσης δίπλα μου, λέει “Τι πανέμορφα πλάσματα είναι αυτά!”.
Πράγματι!

Πώς να μην έρθει αυθόρμητα το “Δόξα Σοι” στα χείλη?

Ο Δημήτρης απαθανατίζει με τη μηχανή του ένα δελφίνι, το οποίο βρίσκεται ολόκληρο έξω απ' το νερό!

Η καρδιά όλων μας, φτερουγίζει!
Ευλογημένο το Ονομά Του!
Δόξα Σοι ο Θεός!

Δυό-τρεις, άγνωστοι σε μας αδελφοί, σε μιά γωνιά του καραβιού, σιγοψέλνουν το “Την Τιμιωτέραν των Χερουβείμ”.
Είναι όντως αντιπροσωπευτικό της διάθεσης όλων μας να δοξολογήσουμε την Παναγία μας, που ακόμα δεν μπήκαμε στο Περιβόλι Της, αλλά Αυτή μας προσφέρει ήδη απλόχερα όλα τα θαυμαστά, όλα τα ανείπωτα, όλα τα πρωτόγνωρα εκείνα, που τέρπουν τις αισθήσεις μας αλλά και τις ψυχές μας!


Το καράβι, με την συνοδεία γλάρων και δελφινιών, μεταφέρει τα σώματά μας στο Αγιον Ορος. Οι καρδιές μας όμως, είναι ήδη εκεί, ελαφριές σαν τα πούπουλα των πουλιών και γοργοτάξιδες σαν τα ωραία πλάσματα της θάλασσας!


Στο βάθος αχνοφαίνονται τα Αγιορείτικα κτίσματα.
Οι αρσανάδες.....
Να κι'ο αρσανάς της Κωνσταμονίτου, σαν μιά λευκή κουκίδα στο ανάγλυφο της ακτής..
Αχ εκεί στην Κωνσταμονίτου, θα μας περίμενε ο Αγγελος και η παρέα του χθες..
Αλλά το απαγορευτικό βλέπεις.....
Δεν πειράζει, έχει ο Θεός, κάποια φορά στο μέλλον θα συναντηθούμε..

Να και τα μοναστήρια..Δεν καλοφαίνονται ούτε αυτά, είναι μεγάλη η απόσταση...
Διακρίνονται όμως, να σπάνε την μονοτονία του γκριζοπράσινου βραχώδους τοπίου, αυτοί οι αιώνιοι μάρτυρες του μοναχισμού, αυτοί οι χιλιόχρονοι φάροι της Ορθοδοξίας, αυτές οι μνήμες χρόνων παλιών, Βυζαντινών, αλησμόνητων.....


Πλησιάζουμε στη Δάφνη..

Βάζουμε πλώρη για το λιμάνι της, λοξοδρομώντας ελαφρώς προς τα ανατολικά. Το καράβι κουνάει περισσότερο τώρα..
Παίρνω “αγκαλιά” ένα κάθετο σίδερο...

Εδώ θα κατέβουν ο Ανδρέας και ο φίλος του ο Δημήτρης.
Θα πάνε με το αγροτικό αυτοκίνητο, να μοιράσουν τα ταπεινά αλλά καθόλου ευκαταφρόνητα “δωράκια”, που είναι φορτωμένα στην καρότσα.
Αποδέκτες θα είναι, μονές και κελλιά της περιοχής των Καρυών.

Αποχαιρετιόμαστε και δίνουμε ραντεβού για την επόμενη μέρα.

Ολα τα αυτοκίνητα και οι περισσότεροι επιβάτες, κατεβαίνουν στη Δάφνη.
Κάποιοι λίγοι επιβιβάζονται..

Το καράβι ξεκινάει και πάλι..


Μόλις περνάμε τον κάθετο βράχο, που αμέσως μετά του ξεκινάει η Σιμωνοπετρίτικη “επικράτεια”, το πλοίο αρχίζει να “παλατζάρει” τρομερά.

Κάγκελα και σανίδια θορυβούν ιδιαίτερα από το τρίξιμο.
Αν δεν κρατηθείς γερά, δεν υπάρχει περίπτωση να σταθείς όρθιος.
Το “Αγία Αννα”, πάει αριστερά-δεξιά, σε βαθμό που τρομάζει όσους δεν γνωρίζουν από “ναυτοσύνη”.

Τα στομάχια μας αρχίζουν να υποφέρουν.....


Το καράβι, δεν θα προσεγγίσει ούτε τώρα τα παραθαλάσσια μοναστήρια.

Θα περάσει τα λιμάνια των μονών και σκητών, θα φτάσει στο τέρμα, στα Κατουνάκια. Και στην επιστροφή θα πιάσει όλους τους αρσανάδες, γιατί η κατεύθυνση των ανέμων, διευκολύνει περισσότερο αυτού του είδους την πορεία προς τους απόκρημνους μώλους.

Κανονικά το τέρμα της διαδρομής είναι τα Καυσοκαλύβια, αλλά είναι εντελώς αδύνατον να περάσουμε το ακρωτήριο Νυμφαίο για να φτάσουμε εκεί.
Στο βάθος, πίσω από τον τελευταίο κάβο, το πέλαγος αφρίζει.....


Φτάνουμε στα Καρούλια και στα Κατουνάκια..
Να τα ασκηταριά στους βράχους, σαν αετοφωλιές..

Οσες φορές και αν έχει αντικρίσει κάποιος αυτό το θέαμα, κάθε φορά νιώθει δέος στην όψη του..

Ενα συνονθύλευμα υλικών, στο χρώμα της σκουριάς..
Σίδερα, μαδέρια, σκοινιά, παλιόξυλα, λαμαρίνες..
Αυτές είναι οι πρώτες ύλες κατασκευής, των “πρωτόγονων” ερημητηρίων..

Χριστέ μου..

Αυτή η ακραία μορφή μοναχισμού, τρομάζει την ανθρωποπαθή λογική μας...

Πώς ζουν εκεί άραγε?

Μέσα στις σπηλιές και στα ακρογκρέμια?
Μέσα στις μεταλλικές παράγκες, που κρέμονται στα χείλη της αβύσσου?
Μέσα στα ξεχαρβαλωμένα τοιχία των υποτυπωδών “σπιτιών” και στα αρχαία ξύλινα στηλώματα των κελλιών, που από κάτω τους χάσκουν γκρεμοί τρομεροί και λυσσάνε τα κύματα?

Στο έλεος των στοιχείων της φύσης..
Αλλά στην αγκαλιά του Θεού.....


Το πλοίο στρίβει...
Πολύ δύσκολα..
Προσπαθεί να πιάσει, στη μικρή προβλήτα...

Είναι απίστευτο το πόσο θαλασσοδερνόμαστε....
Είναι δυνατόν?
Αμάν Παναγιά μου!
Δεν μπορούμε, θα τουμπάρουμε!

Ρίχνω μια ματιά στα πρόσωπα του πληρώματος..
Μπα, δεν φαίνεται να ανησυχούν.. Δόξα Τω Θεώ...

Οι εκφράσεις των ναυτικών, δείχνουν καθαρά, ότι “τόχουν ξαναδεί το έργο”.

Προσωρινή ανακούφιση..

Πάντως το καράβι, κουνιέται απίστευτα!

Θαρρείς το αριστερό πλευρό του θα ακουμπήσει το νερό..
Μετά το δεξιό...
Ξανά το αριστερό..

Αισθήματα ναυτίας μας πιάνουν..
Ο Βασίλης υποφέρει περισσότερο από όλους μας..

Ο καταπέλτης πέφτει πάνω στο τσιμέντο με θόρυβο και αρχίζει να σέρνεται, “ξύνοντας” το έδαφος...

Φωνές ακούγονται:
“Πόδιαααααααα!”
"Γρήγορααααα!"
“Προσοχήηηηηηηή!!”
"Τα πόδια σαααααας!"

Είναι πράγματι επικίνδυνο, όπως σέρνεται η βαρειά μπουκαπόρτα πάνω στον μπετονένιο μώλο, να “μαγκώσει” κανένα πόδι, από αυτούς που μπαίνουν ή βγαίνουν. Και αν συμβεί αυτό, θα είναι τρομακτικό...

Σε ρυθμούς τροχάδην, μέσα σε δευτερόλεπτα, κατεβαίνουν και ανεβαίνουν οι λιγοστοί προσκυνητές, προσέχοντας τα πόδια τους, σχεδόν “πηδώντας” μέσα ή έξω απ' το πλοίο.


Φύγαμε πάλι.....

Γυρίζουμε, επιστρέφουμε, το “Αγία Αννα” τα κατάφερε..

Δόξα σοι ο Θεός..

Τώρα έχουμε τον άνεμο κόντρα..

Σταγόνες θαλασσόνερο, φτάνουν ψηλά, “πιτσιλάνε” όσους βρίσκονται στα μπροστινά σημεία του καραβιού...


Θεέ μου, ήταν πραγματικά αδύνατον να έρθουμε χθες στο Αγιο Ορος..
Φαντάσου τι θα γινόταν την προηγούμενη μέρα, σε τούτη τη θάλασσα.....


Κάποιοι επιβάτες βρίσκονται σε “κακό χάλι” από τα τρομερά κουνήματα του πλοίου..

Αντε να φτάσουμε επιτέλους στη Διονυσίου..

Να, περνάμε τώρα τη Νέα Σκήτη..

Και την Αγίου Παύλου..

Να η Διονυσίου..

Πλησιάζουμε...

Κατεβαίνουμε στην έξοδο του σκάφους..

Να μετρηθούμε..

Είμαστε 15?

Ναι 15 είμαστε!

Ολο το φόρουμ, παρόν...

Αποβιβαζόμαστε..

Σταυροκοπιόμαστε..

Πατήσαμε επιτέλους Αθωνικό έδαφος...

Δόξα Σοι!

Πάνω απ' τα κεφάλια μας, σε ένα ύψος 70 περίπου μέτρων, ο αυστηρός γκριζόλευκος όγκος της μονής..

Τρομερά επιβλητικό μοναστήρι!

Σαν να αιωρείται φαίνεται..

Μοιάζει σαν να κρέμεται απ' το στερέωμα, με χοντρές κι' αόρατες αλυσίδες.


Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε, την απότομη ανηφοριά, που οδηγεί στην πύλη του..

Η 15μελής ομάδα, απλώνεται μακρόστενα, ένας πίσω απ' τον άλλον.
Και σαν φίδι, αρχίζει να γυροφέρνει το ελικοειδές καλντερίμι, που στριφογυρίζει με μεγάλη κλίση ανεβαίνοντας τον βράχο.....


Μπροστά πηγαίνουν τα νιάτα..
Ο Φώτης κι' ο Χάρης..
Σαν αγριοκάτσικα, ανεβαίνουν ακροπατώντας, σχεδόν τρέχοντας..

Φτάνουμε σιγά σιγά όλοι..

Στο τέλος του μονοπατιού, περνάμε κάτω από δύο χαμηλές καμάρες..

Ακολουθεί ένα μικρό πλάτωμα..

Και αμέσως δεξιά, η βαρειά διπλή πύλη του μοναστηριού...

Στην αριστερή μεριά της εμπασιάς, ένα πανέμορφο ψηφιδωτό..

Διαβαίνουμε το κατώφλι του μοναστηριού.....


Καλό Προσκύνημα νάχουμε!


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ιστορίες - Εμπειρίες από το Αγιον Όρος”