'Αγιος Νικόλαος, Αρχιεπίσκοπος Μύρων

Βιογραφία των Αγίων και Γερόντων τις Εκκλησίας μας

Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές

Απάντηση
NIKOSZ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6135
Εγγραφή: Τετ Οκτ 04, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: Αθηνα

'Αγιος Νικόλαος, Αρχιεπίσκοπος Μύρων

Δημοσίευση από NIKOSZ »

Εικόνα

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Η ζωή του


Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στα Πάταρα της Λυκίας, που είναι στη Μ. Ασία, γύρω στα 250 μ.Χ. Ήταν μοναχοπαίδι. Οι γονείς του ήσαν ευσεβείς και καλής οικονομικής καταστάσεως. Ακολούθησε τον σκληρό, αλλά άγιο δρόμο της ασκήσεως, από μικρός.

Σαν έγινε παιδί του Σχολείου, ήταν επιμελής. Έφευγε μακρυά από συζητήσεις απρεπείς. Δεν ήθελε ποτέ του άτακτες παρέες. Προτιμούσε, αντί των παιγνιδιών, τις συναναστροφές των ηλικιωμένων. Κοντά στους μεγάλους και στους γέροντες άκουε συμβουλές και παραδείγματα, πού τον ωφελούσαν ψυχικά. Άκουε για τους εχθρούς, πού απειλούν την ψυχή και το χαρακτήρα του ανθρώπου. Μάθαινε για τις παγίδες, πού στήνει ο σατανάς στη ζωή των εναρέτων κι έβγαζε πολύτιμα συμπεράσματα.

Όταν όμως ήταν αρκετά μικρός, ο ένας μετά τον άλλο πέθαναν οι ευσεβείς γονείς του, αφήνοντάς του αρκετή περιουσία. Μπορούσε τώρα με αυτή να ζήσει και να καλοπεράσει ο Νικόλαος. Μπορούσε να διασκεδάσει και να χαρεί τη ζωή του. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα το δεχόταν ποτέ. Ποτέ δεν έβαζε τον εαυτό του μπροστά. Αυτός σκεπτόταν τους άλλους. Ο νους του έτρεχε στους δυστυχείς, στους ασθενείς, στους φτωχούς, στους αδικημένους και τους πεινασμένους, που ήταν παιδιά του Θεού και αδέλφια δικά του.
Πώλησε, λοιπόν, την περιουσία του και την διέθεσε όλη για τις ανάγκες των φτωχών και αδυνάτων. Έθρεψε, με το αντίτιμο της περιουσίας, ορφανά και χήρες.Έντυσε γυμνούς, δυστυχισμένους. Ανακούφισε απελπισμένους.

Σώζει τρεις αγνές νέες

Στην εποχή του Αγίου Νικολάου, ζούσε στα Πάταρα της Λυκίας, ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, που είχε τρεις ωραίες θυγατέρες. Ήρθε όμως κάποια ημέρα, που έχασε τα πλούτη του. Η φτώχεια του έγινε μεγάλη και ανυπόφορη. Στην απελπισία του σκέφτηκε να κλείσει τις θυγατέρες του σε πορνείο, για να εξοικονομεί χρήματα αρκετά, ώστε να περνούν και πάλι μια ζωή άνετη!

Την ίδια ημέρα όμως, το πληροφορήθηκε κι ο Άγιος Νικόλαος. Έδεσε τότε σ' ένα μαντήλι τρακόσια χρυσά νομίσματα, τρακόσιες σημερινές λίρες, σαν να πούμε, και μόλις νύκτωσε πλησίασε το σπίτι του άλλοτε πλουσίου, κι από ένα ανοιχτό παραθυράκι πέταξε το μαντήλι με τα νομίσματα μέσα στο δωμάτιο.

Το πρωΐ που ξύπνησε ο πτωχεύσας πλούσιος κακόκεφος, βρήκε στη μέση του δωματίου το μαντήλι με τα χρήματα. Γεμάτος τότε χαρά και αγαλλίαση, την ίδια κι όλας ημέρα πάντρεψε την πιο μεγάλη του κόρη με έναν πλούσιο της πόλεως, που την ήθελε. Τους έδωσε για προίκα όλα τα νομίσματα. Ο Θεός, σκέφτηκε, θα βρει τον τρόπο και για την ευτυχία των άλλων κοριτσιών μου...

Ο Άγιος, αφού είδε, ότι τα χρήματά του εκείνα πιάσανε τόπο, όπως ήθελε ο Θεός, και έγινε ο γάμος, μια άλλη νύχτα έβαλε άλλα τρακόσια νομίσματα σ' ένα μαντήλι και τα πέταξε από το ίδιο παραθυράκι μέσα στο σπίτι, χωρίς να τον αντιληφθεί κανένας.

Ο πατέρας με τα χρήματα αυτά πάντρεψε και την δεύτερη θυγατέρα του. Ο Θεός, έλεγε, που τα εξοικονόμησε, για τις δύο μου κόρες, θα φροντίσει και για την τρίτη.

Από την ημέρα όμως εκείνη επρόσεχε πάντοτε τη νύχτα αν ξανάρθει ο άγνωστος ευεργέτης, να τρέξει να τον δει ποιος είναι. Και το κατόρθωσε.
Ο Άγιος βλέποντας, ότι πάντρεψε και την δεύτερη κόρη έβαλε πάλι σ' ένα μαντήλι άλλα τρακόσια χρυσά νομίσματα και πήγε κρυφά και προσεκτικά και τα πέταξε από το ίδιο παραθυράκι.

Ο πατέρας των κοριτσιών είχε όμως τον νου του κι αγρυπνούσε. Μόλις άκουσε τον κτύπο, άνοιξε αμέσως την πόρτα και έτρεξε πίσω από τον Άγιο. Ο Νικόλαος μόλις κατάλαβε, ότι τον αντελήφθησαν άρχισε να τρέχει, θέλοντας να ξεφύγει από τα μάτια του ευεργετουμένου και να μείνει άγνωστος. Εκείνος όμως, που τόσο ευεργετήθηκε από τον άγνωστο σωτήρα του, έτρεξε πιο πολύ και τον έφτασε. Μόλις τον είδε τον γνώρισε. Έπεσε στα πόδια του και τον ευχαρίστησε θερμά.

Την άλλη ημέρα πάντρεψε και την μικρότερή του κόρη. Τρεις γάμοι ευτυχισμένοι πήραν την θέση τους, εκεί που άλλοτε απειλούσε ο ξεπεσμός και η διαφθορά. Και ο ευτυχής πλέον πατέρας των κοριτσιών, πέρασε με ευτυχία τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.
Κι ο Άγιος περνούσε τις ημέρες του με ελεημοσύνες, με προσευχή και νηστεία.

Σταματάει την τρικυμία

Εικόνα

Κάποτε ο Άγιος ανεχώρησε με ένα Αιγυπτιακό καράβι, για τα Ιεροσόλυμα. Μαζί του ήταν και πολλοί Χριστιανοί, που πήγαιναν να προσκυνήσουν τους Αγίους τόπους. Τη νύκτα βλέπει ο Άγιος στον ύπνο του, ότι ο διάβολος έκοβε τα σχοινιά του καταρτιού στο καράβι. Μόλις ξύπνησε το πρωί είπε στους ναύτες:

- Σήμερα θα μας βρει μεγάλη τρικυμία και θα υποφέρουμε πολύ. Προσευχηθείτε στο Θεό και θα μας φυλάξει από τα κύματα.
Σε λίγο φύσηξε ισχυρός άνεμος και έγινε θαλασσοταραχή μεγάλη. Τα χάσανε όλοι και περίμεναν τον θάνατο.

Ο Άγιος προσευχήθηκε τότε θερμά στον Κύριο και ο άνεμος σταμάτησε. Γαλήνεψε η θάλασσα και όσοι ήταν στο πλοίο ανακουφίστηκαν.

Ανασταίνει τον ναύτη

Την ώρα όμως της μεγάλης τρικυμίας κάποιος ναύτης ανέβηκε στο κατάρτι, για να δέσει τα σχοινιά. Κατεβαίνοντας όμως έπεσε στο κατάστρωμα του πλοίου και έμεινε νεκρός. Ο Άγιος Νικόλαος παρακάλεσε τότε τον Θεό να τον αναστήσει. Και ω του θαύματος! Ο πεθαμένος ναύτης αναστήθηκε σαν να ξύπνησε από ελαφρό ύπνο.

Εκλέγεται Αρχιερεύς

Εικόνα

Κοντά στα Πάταρα ήταν μια πόλη, που την έλεγαν Μύρα. Όταν πέθανε ο Αρχιερεύς της πόλεως εκείνης, ζητούσαν να βρουν ένα καλό και άξιο Αρχιερέα. Συνάχθηκαν λοιπόν οι επίσκοποι και κληρικοί της Επαρχίας των Μύρων, για να εκλέξουν Αρχιερέα. Σαν τέτοιο ομόφωνα εξέλεξαν τον Νικόλαο που ήταν ήδη ιερεύς, φημισμένος για την αγιότητα του βίου του.
Ο Άγιος για να φροντίζει την ψυχή του, εκοπίαζε τώρα ως αρχιερεύς πολύ. Πονούσε, αγρυπνούσε, νήστευε, προσευχόταν. Η φιλανθρωπική δράσις του Αγίου μεγάλωσε πολύ όταν έγινε αρχιερεύς. Έκανε ελεημοσύνες και αγαθοεργίες πάντοτε αθόρυβα. Προσπαθούσε να μη τις ξέρουν ούτε οι κοντινότεροί του. Ίδρυσε πτωχοκομείο, ξενώνα, νοσοκομείο και άλλα Ιδρύματα.

Ήταν πράος, ταπεινός και αγαθός, αλλά έδειχνε, όταν έπρεπε, και την επιβαλλόμενη αυστηρότητα. Στους θρασείς και τους αδίκους ήξερε να χρησιμοποιεί σαν ποιμένας, τη ράβδο. Πολλές φορές έλεγχε και φοβέριζε αδίκους πλουσίους, προκειμένου να υπερασπίσει χήρες, ορφανά και αδυνάτους.

Στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο ραπίζει τον Άρειο

Την εποχή εκείνη παρουσιάστηκε στην Αλεξάνδρεια ένας άνθρωπος μορφωμένος, που τον έλεγαν Άρειο. Αυτόν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, ο άγιος Πέτρος ο μάρτυς, τον χειροτόνησε Διάκονο. Εκείνος όμως άρχισε μετά την χειροτονία του να λέγει πράγματα αιρετικά. Έλεγε ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός αληθινός αλλά κτίσμα του Θεού. «Ην καιρός, ότε ουκ ην ο Υιός...».

Όταν το έμαθε ο Αρχιερεύς, τον έδιωξε από διάκονο. Μετά τον θάνατο όμως του Αγίου Πέτρου, ανέλαβε Πατριάρχης, ο Αχιλλάς. Αυτός έφερε τον Άρειο σε θεογνωσία και τον χειροτόνησε Πρωτοπρεσβύτερο Αλεξανδρείας. Και όσο καιρό ζούσε ο Αχιλλάς, ορθοφρονούσε ο ασεβέστατος Άρειος. Μόλις όμως πέθανε ο Αχιλλάς, κι έγινε Πατριάρχης ο Άγιος Αλέξανδρος πάλιν άρχισε να κηρύττει τις αιρετικές του δοξασίες.

Ο Πατριάρχης τότε τον καθήρεσε και τον αναθεμάτισε. Αυτός όμως, εξακολουθούσε να διαδίδει την αίρεσή του. Παρέσυρε μάλιστα με τη μόρφωσή του και την πονηράδα του και μερικούς Αρχιερείς: τον Ευσέβιο Νικομηδείας, τον Παυλίνο Τύρου, τον Ευσέβιο Καισαρείας και πολλούς άλλους κληρικούς.

Η αίρεση πλάτυνε σαν κολλητική αρρώστεια από την Αλεξάνδρεια σ' όλη την Αίγυπτο και την Αφρική, στην Παλαιστίνη, στη Μικρά Ασία, στην Ελλάδα και στην Κωνσταντινούπολη.

Τότε ο Άγιος Κωνσταντίνος για να σταματήσει το σάλο και το κακό, συνεκάλεσε την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια. Εκεί μαζεύτηκαν 318 άγιοι Πατέρες.
Ακούστηκαν ακαταμάχητα επιχειρήματα και φλογεροί λόγοι, που απογύμνωσαν την πλάνη και την αίρεση του Άρειου. Εκείνος όμως δεν παραδεχόταν τίποτε. Αντίθετα προσπαθούσε με τη ρητορική του δεινότητα να μπερδέψει και να αποστομώσει τους Αγίους Πατέρες.
Τότε τον Άγιο Νικόλαο κατέλαβε ιερά αγανάκτησις. Σηκώθηκε από τη θέση του πλησίασε τον Άρειο και από θείο ζήλο πλημμυρισμένος, του έδωσε ένα δυνατό ράπισμα. Αυτό θεωρήθηκε προσβολή προς τον αυτοκράτορα και τους άλλους αρχιερείς γι' αυτό και αφού του αφαίρεσαν το ωμοφόριον, τον έριξαν στη φυλακή. Την νύκτα όμως μέσα στην φυλακή, φάνηκε ο Χριστός και η Θεοτόκος που του πρόσφεραν ένα Ευαγγέλιο και ένα ωμοφόριο.
Την άλλη ημέρα, πήγαν μερικοί και του μετάφεραν φαγητό. Τον βρήκαν όμως λυμένο από τα δεσμά. Φορούσε μάλιστα το ωμοφόριόν του και διάβαζε το Ευαγγέλιον που κρατούσε στα χέρια του.

-Πού τα βρήκες αυτά; Τον ρώτησαν.

Και ο Άγιος τους είπε όλη την αλήθεια. Αυτό το έμαθε ο βασιλεύς και τον έβγαλε από την φυλακή. Του ζήτησε συγχώρεση, καθώς και οι λοιποί Πατέρες. Η φυλάκισή του, ίσως, ήταν η αιτία για την οποία δεν αναφέρεται τ' όνομά του και η υπογραφή του στα Πρακτικά της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Μετά τη Σύνοδο, επέστρεψαν όλοι οι Αρχιερείς στις επαρχίες τους και ο Άγιος Νικόλαος στα Μύρα. Παρ' όλο το βάρος των ετών εξακολουθούσε να εργάζεται εντατικά για την Χριστιανική προκοπή του ποιμνίου του και για τα έργα της φιλανθρωπίας.

Ο άγιος σώζει τρεις στρατηγούς από άδικο θάνατο

Τρεις γενναίοι στρατηγοί, αφοσιωμένοι στον αυτοκράτορα άγιο Κωνσταντίνο, οι Νεποτιανός, Ούρσος και Ερπυλίων, συκοφαντήθηκαν στον αυτοκράτορα και τον επίτροπό του Αβλάβιο ως στασιαστές. Ρίχτηκαν γι' αυτό το λόγο στη φυλακή. Το βράδυ πριν από την ημέρα της εκτέλεσής τους, παρουσιάζεται ο άγιος Νικόλαος στο όνειρο τόσο του αυτοκράτορα όσο και του επιτρόπου του και απειλώντας τους με τιμωρία αν σκότωναν τους αθώους, πέτυχε την απελευθέρωσή τους. Ήταν ακόμα εν ζωή ο άγιος Νικόλαος.

Το περιστατικό αυτό περιγράφεται σε ένα στιχηρό της ακολουθίας του εσπερινού του αγίου:

«Ώφθης Κωνσταντίνω βασιλεί, συν τω Αβλαβίω κατ' όναρ και τούτους φόβω βαλών, ούτως αυτοίς είρηκας. Λύσατε δη εν σπουδή της ειρκτής ους κατέχετε δεσμίους αδίκως, αθώους τυγχάνοντας της παρανόμου σφαγής. Όμως αλλ' εάν παρακούσης, έντευξιν ποιήσομαι άναξ, κατά σου προς Κύριον δεόμενος».

Η κοίμησίς του

Εικόνα

Η εσωτερική αγιότης του Αγίου Νικολάου ξεχυνόταν στη μορφή του. Μπορούσε κανείς να τον αναγνωρίσει, μέσα σε πολλούς ανθρώπους έστω και αν πρώτη φορά τον έβλεπε, από την Αγία του μορφή.
Τόσο δε το πρόσωπό του έλαμπε και ήταν σοβαρό, στοχαστικό, και επιβλητικό, που πολλές φορές μερικοί, που τον συναντούσαν στο δρόμο επέστρεφαν στη θεογνωσία, χωρίς να τους διδάξει. Η παρουσία του τούς έπειθε. Λυπημένοι, που πήγαιναν να πουν το παράπονό τους σ' αυτόν, μόνο που τον έβλεπαν, τους έφευγε η λύπη και τους ερχόταν η χαρά.
Αλλά ήταν κι αυτός άνθρωπος κι έπρεπε να φύγει από τον κόσμο αυτό. Το 330 μ.Χ. αρρώστησε για λίγο και κοιμήθηκε εν ειρήνη. Προτού όμως πεθάνει, την ώρα που προσευχόταν, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και είδε αγγέλους που ήρχοντο να παραλάβουν την αγιασμένη του ψυχή. Τότε είπε τον ψαλμό του Δαβίδ: «Κύριε, επί σοι ήλπισα». Όταν έφθασε στο «εις χείρας Σου, Κύριε, παρατίθημι το πνεύμα μου» έκλεισε τα μάτια του. Ήταν η 6η Δεκεμβρίου του 330 μ.Χ.

Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε βαθύτατη θλίψη. Τα δάκρυα χύθηκαν άφθονα. Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός στα Μύρα, η δε κηδεία του έγινε πάνδημη και μεγαλοπρεπής.

Κάτω στη γη θρηνούσαν γιατί έχασαν τέτοιο ποιμένα και διδάσκαλο. Επάνω στον ουρανό πανηγύριζαν άγγελοι και αρχάγγελοι, όσιοι, μάρτυρες και διδάσκαλοι, γιατί δέχθηκαν τέτοιον Άγιο.

Η Εκκλησία στη Δευτέρα Οικουμενική Σύνοδο κατέταξε τον Άγιο Νικόλαο μεταξύ των μεγαλυτέρων και επισημοτέρων Αγίων, ως ισαπόστολον. Γι' αυτό κάθε Πέμπτη συνεορτάζεται με τους Αποστόλους. Και οι άνθρωποι με τα τροπάρια που έχει η Εκκλησία μας, την ημέρα αυτή του ζητούν τη βοήθεια.

Το Άγιο λείψανό του

Το χαριτόβρυτο σώμα του, εναπετέθη στα Μύρα. Οι χριστιανοί έκτισαν εκεί μεγάλο ναό επ' ονόματι του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού. Από δε το σώμα του ανάβλυζε ιαματικό μύρο. Γι' αυτό τον λένε και Μυροβλήτη.
Το 1118, επί Αλεξίου Κομνηνού, οι Άραβες ερήμωσαν πολλές πόλεις και μαζί μ' αυτές και τα Μύρα. Έμεινε μόνο η Επισκοπή και ο ναός του Αγίου που παρέμειναν ως μοναστήρι μέχρι το 1460.

Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, ένας παπικός ιερέας, από την πόλη Μπάρι της Ιταλίας, μετέφερε το λείψανο του αγίου εκεί. Στο Μπάρι έκτισαν αργότερα και ναό του Αγίου Νικολάου, ο οποίος και σώζεται.
Τα λείψανα του Αγίου τα πούλησε αργότερα ο πάπας στους Ρώσους. Κατόπιν στο Κίεβο, οι Ρώσοι το μοίρασαν σε πολλά τεμάχια. Λείψανα του Αγίου Νικολάου, πήραν και οι Άγγλοι οι οποίοι τον θαύμαζαν για τα θαύματα, που έκανε. Ο πάπας είχε κρατήσει το δεξί του χέρι, αλλά αργότερα, το 1520, το πούλησε και αυτό στον ηγεμόνα της Βλαχίας. Σώζεται στο Βουκουρέστι, μέσα στο ναό του Αγίου Νικολάου.

Η μνήμη του Αγίου Νικολάου τιμάται στις 6 Δεκεμβρίου. Στις 20 Μαΐου γιορτάζεται και η ανακομιδή των λειψάνων του.

Ο Άγιος Νικόλαος ο Στρειδάς

Στο Άγιον Όρος υπάρχει ένα μοναστήρι, που ονομάζεται του Σταυρονικήτα. Ένα μικρό και φτωχό μοναστηράκι τιμημένο στο όνομα του Αγίου Νικολάου. Το μοναστήρι αυτό, στην αρχή κτίστηκε εις μνήμην του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.

Στον καιρό των εικονομάχων όμως, οι μοναχοί έρριξαν πολλές εικόνες στη θάλασσα για να μην τις μολύνουν τα χέρια των εικονομάχων. Μια από τις εικόνες εκείνες, ήταν του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται σήμερα στο μοναστήρι του Σταυρονικήτα και που είναι μια από τις θαυματουργές εικόνες του Αγίου Όρους.

Το μοναστήρι αυτό το έκαψαν κάποτε οι κουρσάροι. Ο Πατριάρχης, ο Ιερεμίας ο Παλαιός, θέλησε να το ξανακτίσει στο όνομα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Κι ενώ οι κτίστες άρχισαν το κτίσιμο, οι μοναχοί έρριψαν τα δίκτυα στη θάλασσα για να πιάσουν ψάρια. Όταν όμως τράβηξαν τα δίκτυα βρήκαν μέσα σ' αυτά το θαυματουργό εικόνισμα του Αγίου Νικολάου.
Στο μέτωπο του ήταν κολλημένο ένα στρείδι. Όταν το τράβηξαν για να το ξεκολλήσουν συνέβη κάτι το συγκλονιστικό. Έτρεξε αίμα από την πληγή που άνοιξε το στρείδι! Απ' αυτό το θαύμα, ονομάσθηκε, Άγιος Νικόλαος Στρειδάς. Και η ονομασία αυτή παραμένει μέχρι σήμερα.

Η εικόνα αυτή είναι πολύ παλαιά. Είναι φτιαγμένη όχι με ζωγραφική, είναι ψηφιδωτή. Τέτοιες εικόνες μωσαϊκές, όπως τις λέμε, έχουν φιλοτεχνηθεί σε τοίχους αρκετών ναών. Τέτοιες υπάρχουν στο Δαφνί, στην Αγία Σοφία, στον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης, στην Αγγελόκτιστη στο Κίτι και αλλού. Φιλοτεχνημένες όμως σε ξύλινα, μικρά εικονίσματα υπάρχουν πολύ λίγες.
Μόλις είδε ο Πατριάρχης το θαύμα αυτό του εικονίσματος, αφιέρωσε το καινούριο μοναστήρι που κτιζόταν, στ' όνομα του Αγίου Νικολάου και όχι του Προδρόμου. Το θαύμα αυτό συνέβη στα 1553.


Απολυτίκιο του Αγίου Νικολάου

Κανόνα Πίστεως καί εικόνα πραότητος, εγκρατείας Διδάσκαλον, ανέδειξέ σε τη ποίμνη σου, η των πραγμάτων αλήθεια, διά τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τά υψηλά, τη πτωχεία τά πλούσια, Πάτερ Ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απολυτίκιο έτερον αγ. Νικολάου.

Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε


Ως κρήνη ακένωτος, των θεϊκών δωρεών, πηγάζεις, Νικόλαε, τη οικουμένη αεί, θαυμάτων τα ρεύματα, παύεις των πολύπλοκων, πειρασμών τάς εφόδους, σώζεις τους εν κινδύνοις, ως θερμός αντιλήπτωρ' διό την προστασίαν σου, πάντες κηρύττομεν.

Κοντάκιο αγ. Νικολάου.

Ήχος γ . Ή Παρθένος σήμερον.


Εν τοις Μύροις, Άγιε, Ιερουργός ανεδείχθης, του Χριστού γαρ Όσιε, το Ευαγγέλιον πληρώσας, έθηκας την ψυχήν σου υπέρ λαού σου, έσωσας τους αθώους εκ του θανάτου, δια τούτο ηγιάσθης, ως μέγας μύστης, θεού της Χάριτος.

Μεγαλυνάριο.

Ορφανών προστάτην σε και χηρών, πεινώ
ντων τροφέα, πενομένων τε πλουτιστήν, αιχμαλώτων ρύστην, πλεόντων τε σωτήρα, κεκτήμεθα παμμάκαρ, σοφέ Νικόλαε.


Σας ευχομαι και παλι ο Αγιος Νικολαος να σας δινει δυναμη
και να σας προστατευει !
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
NIKOSZ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6135
Εγγραφή: Τετ Οκτ 04, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: Αθηνα

Δημοσίευση από NIKOSZ »

Εικόνα

Αγίος Νικολάος και μέρος των λειψάνων του,
στο Μουσείο της Ατταλείας στη Νότια Μικρά Ασία
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
NIKOSZ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6135
Εγγραφή: Τετ Οκτ 04, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: Αθηνα

Δημοσίευση από NIKOSZ »

Μερικες εικονες του Αγιου Νικολαου

http://www.slide.com/r/5-rdiExI4z-bS0AR ... w=original
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
NIKOSZ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6135
Εγγραφή: Τετ Οκτ 04, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: Αθηνα

Δημοσίευση από NIKOSZ »

Εικόνα

Οι αρετές που κοσμούσαν τον Άγιο Νικόλαο

Του Αχ. Πιτσίλκα, διδάκτορα Θεολογίας


Ο Άγιος Νικόλαος είναι ένας από τους πιο αγαπητούς Αγίους για όλους τους χριστιανούς, εξαιτίας των ευαγγελικών αρετών που έβλεπαν οι χριστιανοί να κοσμούν ολόκληρη τη ζωή του. Οι κυριότερες δε από τις αρετές αυτές ήταν οι εξής:

α) Η μελέτη των θείων Γραφών και η φιλανθρωπία

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε κατά το 260 μ.Χ. στα Πάταρα της Λυκίας, από γονείς χριστιανούς. Για τούτο έμαθε από πολύ μικρός να μελετά τα θεόσεπτα λόγια της Αγίας Γραφής και να είναι ταυτόχρονα προσεκτικός στις συναναστροφές του. Εξαιτίας δε των μελετών του αυτών, καταρτιζόταν κατά το βιογράφο του, Συμεών το Μεταφραστή, «προς τε των θείων Γραφών γνώσιν και περί των του Θεού δογμάτων», ενώ ταυτόχρονα «μυρίαις χάρεσιν εκοσμείτο» (Μ. 116, 320 c).

Ύστερα δε από την κοίμηση των γονέων του, ο νεαρός ακόμη Νικόλαος άρχισε να χρησιμοποιεί την περιουσία που κληρονόμησε σε έργα φιλανθρωπίας, προδιαγράφοντας αυτό που θα γινόταν στο μέλλον και κάνοντας έργα όλα εκείνα που μελετούσε στις Άγιες Γραφές.

Στο μυαλό του, άλλωστε, αντηχούσαν ακατάπαυστα όχι μόνο το «ταύτα μελέτα», αλλά και το «εν τούτοις ίσθι» (1 Τιμ. 4, 15) του Απ. Παύλου και προπάντων τα λόγια του ίδιου του Θεανθρώπου, που διαβεβαίωνε κατά τρόπο απόλυτο ότι «ος δʼ αν ποιήση και διδάξη ούτος μέγας κληθήσεται» (Ματθ. 5, 19). Για το λόγο δε αυτό χαρακτηρίσθηκε από τον Μ. Γαλανό ως «η προσωποποίησις της χριστιανικής ευσπλαχνίας και η ενσάρκωσις της ελεημοσύνης και της στοργής προς τους στερουμένους και κινδυνεύοντας» (Βίοι Αγίων ΙΒ, 36).

β) Ο κρυφός τρόπος των ελεημοσυνών του ως ιερέα

Εικόνα

Η φιλανθρωπική δραστηριότητα του Αγίου, όμως, και η ενάρετη ζωή επέσυραν το γενικότερο θαυμασμό των Χριστιανών, που ζήτησαν από τον επίσκοπο του τόπου τους να τον χειροτονήσει ιερέα, όπως και έγινε. Βλέποντας, δηλαδή, και ο επίσκοπος την ψυχή του νέου «αρεταίς κατάκοσμον», χειροτόνησε πράγματι αυτόν ιερέα, για να γίνει στο εξής όχι μονάχα «όλος Θεού» για τα αφορώντα τον εαυτό του, αλλά και «εγκρατείας διδάσκαλος» για τους άλλους. Η κυριότερη, όμως, μέριμνά του ήταν η ανακούφιση των ενδεών, στην οποία επιδιδόταν κατά τρόπο κρυφό, εφαρμόζοντας το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Πασίγνωστο είναι για τούτο το περιστατικό εκείνο, κατά το οποίο έριξε από το παράθυρο στο σπίτι κάποιου φτωχού κρυφά, κατά τη διάρκεια της νύχτας, 300 χρυσά νομίσματα, για να παντρέψει τη μια από τις τρεις θυγατέρες του. Το ίδιο δε έκανε και για δεύτερη και τρίτη φορά, κατά την οποία όμως αναγνωρίσθηκε από το φτωχό που παραμόνευε και αργότερα φανέρωσε το γεγονός. Εξαιτίας δε αυτής της κρυφιότητας των αγαθών έργων του και γενικότερα της ταπείνωσης, ο Άγιος απέκτησε, κατά τον υμνογράφο της Εκκλησίας, «τη ταπεινώσει τα υψηλά» και «τη πτωχεία τα πλούσια» (δηλαδή, τους απόκρυφους θησαυρούς του Αγίου Πνεύματος) και αναδείχθηκε «Κανόνας πίστεως και εικόνα πραότητος».

Πορεύτηκε, δηλαδή, στη ζωή «ομοίως» με τον Καλό Σαμαρείτη της παραβολής και για τούτο ο Κύριος τον ικάνωσε και με τη χάρη της θαυματουργίας, για να στηρίζει με την ανεξάντλητη αγάπη και την αδαπάνητη στοργή του τις καρδιές των πιστών, διασώζοντας ταυτόχρονα «άχραντον την ιεροσύνην» (Μ. 116, 321 Α).

γ) Η δύναμη της προσευχής του κατά το θαλάσσιο ταξίδι προς τους Αγίους Τόπους

Φλεγόμενος από τον πόθο της προσκύνησης των Αγίων Τόπων, ο Άγιος έπλευσε κάποια στιγμή προς τα λιμάνια της Παλαιστίνης. Κατά την πλεύση όμως αυτή έπνευσαν άνεμοι θυελλώδεις, που προκάλεσαν σφοδρότατη θαλασσοταραχή, ώστε το πλοίο τους να κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να καταποντισθεί. Στην περίσταση όμως εκείνη, που όλοι τα έχασαν και άρχισαν να κραυγάζουν από το φόβο τους υστερικά, ο Άγιος επιδόθηκε σε μια ολόθερμη προσευχή, παρακαλώντας τον παντοδύναμο Θεό να καταπαύσει τον κλύδωνα. Και το θαύμα έγινε. Η θάλασσα δηλαδή, κατά το βιογράφο του Συμεών το Μεταφραστή, «ημερούτο (αιφνίδια) και εις γαλήνην ακριβή μετεβάλλετο», ενώ ταυτόχρονα γαλήνευαν μαζί της και οι ταραγμένες καρδιές των επιβατών. «Εντεύθεν, λέγει και πάλι ο Συμεών, Θεώ μεν και τω Αυτώ θεράποντι την χάριν διωμολόγουν» (Μ. 116, 328 Α). Εξαιτίας δε της κατάπαυσης αυτής, ο Άγιος έγινε αργότερα προστάτης όλων των ναυτικών και γενικότερα των ναυτιλλομένων, που στις τρικυμίες επικαλούνται τη βοήθειά του λέγοντας: «Άγιε Νικόλα, βοήθει μοι». Αυτή δε ακριβώς η επίκληση προς τον μέγα αντιλήπτορα «τοις εν γη και θαλάσση» Άγιο έγινε κατά βάση και ο ύμνος του Ναυτικού μας, που μεταξύ άλλων αναφέρει και το

«Άγιε Νικόλαε, βοήθα

στις τρικυμίες της θαλάσσης τα παιδιά,

όταν υψώνεται το κύμα

κι η θάλασσα λυσσομανά.

Για να παλέψουν ανδρειωμένα

και με μια χάρη θεϊκιά,

ώσπου να φτάσουν στο λιμάνι,

να βρουν ανάπαυση γλυκιά».

δ) Η ακούσια χειροτονία του σε επίσκοπο Μύρων και η επίταση της αγάπης του

Εικόνα

Όταν ο επίσκοπος Μύρων εκοιμήθη ειρηνικά, οι αρχιερείς της περιοχής αναζητούσαν τον πιο ικανό για την πλήρωση της θέσης του. Στην περίσταση δε αυτή ένας Άγγελος του Κυρίου εμφανίσθηκε σε όραμα στο γεροντότερο από αυτούς και είπε: «Όστις αν πρώτος τον ναόν εισέλθοι, τούτον είναι τον τω εμώ κινούμενον Πνεύματι» (Μ. 116, 332 C). Αυτός, δηλαδή, που θα εισέλθει το πρωί πρώτος στο ναό, αυτός είναι άνθρωπος πνευματοκίνητος και άξιος για αρχιερέας.

Όταν, όμως, ο Άγιος χειροτονήθηκε «διʼ υπερβάλλουσαν αρετήν» επίσκοπος Μύρων, κάνοντας υπακοή στους αρχιερείς ή ακριβέστερα στο Πνεύμα το Άγιον που τον διάλεξε, επεξέτεινε τις δραστηριότητές του, προσθέτοντας «κόπον εις τον κόπον, ελεημοσύνη στις ελεημοσύνες» και γενικότερα αγαθά έργα σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής. Εκτός από τις αθόρυβες ελεημοσύνες του, δηλαδή, ο Άγιος προχώρησε, ως επίσκοπος, και στη δημιουργία έργων για την ανακούφιση των πασχόντων, ιδρύοντας ένα πτωχοκομείο στην πόλη των Μύρων και στη συνέχεια έναν ξενώνα και ένα νοσοκομείο, ώστε να περιποιείται συστηματικότερα τους πτωχούς και αρρώστους της περιοχής, βοηθούμενος τώρα από τους πλέον ζηλωτές και ευσεβείς χριστιανούς. Κατά τον τρόπο αυτό «διήλθε» και αυτός «ευεργετών και ιώμενος πάντας», ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου και προϊδεάζοντας τη Βασιλειάδα του Μ. Βασιλείου, ενώ δεν έπαψε να διδάσκει «τον λόγον της αληθείας», δηλαδή «τα της ευσεβείας σωτηριώδη δόγματα», «βίω τε και λόγω».

«Πανταχού γαρ καλούμενος, λέγει για τον Άγιο και ο υμνογράφος της Εκκλησίας, οξέως προφθάνεις τοις πόθω προστρέχουσιν υπό την σκέπην σου».

ε) Η ενθάρρυνση των συγκαταδίκων κατά τη φυλάκισή του

Την περίοδο όμως εκείνη που αρχιεράτευε, ξέσπασε το 321 ο διωγμός του Λικινίου, κατά τον οποίο συνέλαβαν τον Άγιο και τον υπέβαλαν σε παντοειδή βασανιστήρια για να αρνηθεί την πίστη του, ενώ τελικά τον έριξαν στις φυλακές. Όλα όμως αυτά, δηλαδή η πείνα, η δίψα, οι δαρμοί και οι άλλοι βασανισμοί που άφησαν τα στίγματά τους στο σώμα του, δεν άγγιξαν την πίστη της καρδιάς του «κατά την προαίρεσιν» μάρτυρα Αγίου. Για το λόγο αυτό εξακολούθησε να διδάσκει και να εγκαρδιώνει τους πιστούς συγκαταδίκους του, ώστε για τίποτε στον κόσμο να μην αρνηθούν την πίστη τους και να καθίστανται ταυτόχρονα αξιόμαχοι μάρτυρες της αλήθειας και ομολογητές της ορθόδοξης πίστης τους, εφόσον ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι «όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. 10, 32). Προικισμένος με υψηλό χριστιανικό φρόνημα, σημειώνει στα πιο πάνω και ένας εκ των νεοτέρων βιογράφων του, ακαταμάχητο θάρρος και ζωτικότητα ενεψύχωνε τους διωκομένους υπό των Ρωμαίων χριστιανούς (Ν. Εγκ. Λεξ. Ηλίου, τ. 14, σ. 447). Αυ
τή δε η εμψύχωση και η παρηγορία είναι το πιο υπέροχο έργο κάθε αληθινού χριστιανού, γιατί αυτό είναι το κατʼ εξοχήν έργο της αγάπης που «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει» (Αʼ Κορ. ιγʼ 7).

«Εν τοις Μύροις Άγιε, ιερουργός ανεδείχθης - λέγει για τούτο και ο υμνογράφος της Εκκλησίας - του Χριστού γαρ όσιε το Ευαγγέλιον πληρώσας, έθηκας την ψυχήν σου υπέρ του λαού σου, έσωσας τους αθώους εκ του θανάτου. Διά τούτο ηγιάσθης ως μέγας μύστης Θεού...».

στ) Η αντιαιρετική δράση του

Μαζί όμως με τους εξωτερικούς εχθρούς ο Άγιος είχε να αντιπαλέψει και με εσωτερικούς, δηλαδή με τις αιρέσεις. Η σπουδαιότερη δε από αυτές την εποχή που ζούσε ο Άγιος ήταν ο Αρειανισμός, για την αντιμετώπιση του οποίου συγκλήθηκε το 325 η Αʼ Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια της Βιθυνίας. Στη Σύνοδο δε αυτή έλαβε μέρος και ο Άγιος Νικόλαος, που με τα επιχειρήματα που πρόβαλε «εφίμωσε» τον αιρεσιάρχη, καταβάλλοντας «το δυσσεβές κράτος» του με τα όπλα της αλήθειας και με την ακτινοβολία ταυτόχρονα της εξαγνισμένης προσωπικότητάς του και με τις ευχές του. Κάποιοι βέβαια από τους συναξαριστές ισχυρίσθηκαν ότι δήθεν ερράπισε τον Άρειο «κατά πρόσωπον», ώστε να κλείσει το στόμα «το λαλούν βλάσφημα» κατά του Κυρίου. Το πιο πάνω όμως δεν ήταν δυνατόν να γίνει, όχι μονάχα εξαιτίας της παρουσίας του αυτοκράτορα (Μ. Κωνσταντίνου) στη Σύνοδο, αλλά προπάντων εξαιτίας της απέραντης ανεξικακίας του Αγίου που παρουσιάζεται και στο απολυτίκιό του ως «κανόνας πίστεως και εικόνα πραότητος». Για τους πιο πάνω λόγους, άλλωστε, αναφέρεται και από το βιογράφο του Συμεών το Μεταφραστή ότι ο Άγιος κατέβαλε «το δυσσεβές κράτος του Αρείου ευχή μόνη και λόγω» (Μ. 116, 356 C). Όπως και αν έχει το πράγμα, πάντως, το βέβαιο είναι ότι ο Άγιος αναδείχθηκε κατά τις εργασίες της Αʼ Οικουμενικής Συνόδου «μέγας της Εκκλησίας πρωτοστάτης, προασπιστής (των δογμάτων) και διδάσκαλος», καταισχύνοντας τους κακοδόξους Αρειονόφρονες με το «πυρίπνουν στόμα αυτού» (Βλ. Μ. 116, 337 Β) και ταυτόχρονα με «το πρεσβυτικόν ήθος», που συντελούσε στο να παρουσιάζεται πάντοτε «αγγελικός την θέαν, αγιασμού και χάριτος αποπνέων» (Μ. 116, 363 Α), δηλαδή, ως «κανών πάσιν ορθοδοξίας».

ζ) Η ακράδαντη πίστη του κατά την ώρα του θανάτου

Μετά το τέλος των εργασιών της Αʼ Οικουμενικής Συνόδου, ο Άγιος ξαναγύρισε στην Επισκοπή του, όπου για πέντε ολόκληρα χρόνια εξακολούθησε να διδάσκει ακούραστα το λόγο του Θεού και ταυτόχρονα να μεριμνά πάντοτε για τα έργα της φιλανθρωπίας. Κατά το 330, όμως, έφθασε και αυτός στο τέλος της επίγειας ζωής του. Πριν από την κοίμησή του, όμως, αναφέρεται από τους βιογράφους του ότι ύψωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό και βλέποντας τους αγίους αγγέλους που έρχονταν να παραλάβουν την ψυχή του, με ακράδαντη πίστη είπε:

«Κύριε, επί Σοι ήλπισα». Λίγες δε στιγμές πριν ξεψυχήσει, τον άκουσαν να ψιθυρίζει: «Εις χείρας Σου, Κύριε, παρατίθημι το πνεύμα μου», ενώ άφησε στη γη τη μνήμη του ανθρώπου της ακράδαντης πίστης και της ανεξάντλητης αγάπης.

Κλείνοντας τα πιο πάνω βιογραφικά στοιχεία, θα έλεγα ότι ο Άγιος Νικόλαος είναι ο κατʼ εξοχήν διδάσκαλος της ταπεινής αγάπης και για το λόγο αυτό σε πολλές χώρες της Δύσης θεωρείται, αντί για τον Μ. Βασίλειο, ο Άγιος που την Πρωτοχρονιά φέρνει τα δώρα στα παιδιά. Και να ευχηθώ, τελικά, σε όλους τους εορτάζοντας (και γενικότερα στους χριστιανούς) το «Να καθίσει ο Άγιος στο τιμόνι της ζωής μας, οδηγώντας τον καθένα στο υπήνεμο λιμάνι της βασιλείας του Χριστού, χωρίς να ξεχνά ποτέ το πιο μεγάλο δίδαγμα της ζωής του Αγίου Νικολάου, ότι δηλαδή, «η αγάπη μένει συχνά ταπεινών συντροφιά» και ότι γεννιέται «εκ της ευχής».
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
petrosathonas
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1460
Εγγραφή: Σάβ Νοέμ 29, 2008 4:55 pm

Ο Άγιος Νικόλαος

Δημοσίευση από petrosathonas »

Ο Άγιος Νικόλαος είναι προστάτης των Ναυτικών, όσων ταξιδεύουν με πλοίο, των χηρών,ορφανών και παρθένων, προστατεύει από βροχή τους οδοιπόρους και διαλύει τους κακούς λογισμούς όσων τον επικαλούνται.

Από τη μονή Καρακάλλου.
Άβαταρ μέλους
Dimitra79
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 536
Εγγραφή: Δευ Νοέμ 10, 2008 8:52 pm

Re: Ο Άγιος Νικόλαος

Δημοσίευση από Dimitra79 »

Απολυτίκιο Αγίου Νικολάου (ήχος δ΄)

"Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος
εγκρατείας διδάσκαλον ανέδειξέ σε
τη ποίμνη σου η των πραγμάτων αλήθεια
δια τούτω εκτείσω τη ταπεινώσει τα υψηλά
τη πτωχεία τα πλούσια.
Πάτερ ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ
σωθήναι τας ψυχάς ημών".

Κοντάκιο Αγίου Νικολάου [/b](ήχος γ΄)

"Εν τοις Μύροις Άγιε, ιερουργός ενεδείχθης,
του Χριστού γαρ όσιε, το ευαγγέλιο πληρώσας,
έθηκας την ψυχήν σου υπέρ λαού σου,
έσωσας τους αθώους εκ του θανάτου,
δια τούτο ηγιάσθεις,
ως μέγας μύστης του Θεού της χάριτος".

Μεγαλυνάριο του Αγίου Νικολάου

"Μύρων ιεράρχης προχειρισθείς
μυριπνόοις έργοις κατεμύρισας
αληθώς Μύρων επαρχίαν,
διό και μύρα βλύζειν,
Νικόλαε τρισμάκαρ,
όντως ηξίωσαι.
Γνωρισόν μοι Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σέ ήρα την ψυχήν μου..
Άβαταρ μέλους
Teri
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2330
Εγγραφή: Δευ Απρ 07, 2008 5:00 am
Τοποθεσία: Αικατερίνα@Θεσσαλονίκη

Re: Ο Άγιος Νικόλαος

Δημοσίευση από Teri »

Ο Άγιος Νικόλαος εκτός από προστάτης των ναυτικών θεωρείται και τιμάται και ως προστάτης Άγιος της Δ.Ε.Η. γιατί το «πρώτο ρεύμα» δόθηκε από τα καράβια!
Το 1950 ιδρύθηκε η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (Δ.Ε.Η.). Λίγο πριν την επίσημη ίδρυση (1949) στην περιοχή Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη, δόθηκε ρεύμα από βυθοκόρο καράβι που για τον ηλεκτροφωτισμό μιας πλατείας και ενός ακτινολογικού εργαστηρίου! Αυτό το περιστατικό συνέβη μετά την καταστροφή των εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος από τον πόλεμο.
Τη δεκαετία του 1980 η Δ.Ε.Η. αποφάσισε να έχει προστάτη Άγιο τον Άγιο Νικόλαο και η μέρα που τιμάται η μνήμη του (6/12) να είναι αργία για τη Δ.Ε.Η.
larys
Τακτικό Μέλος
Τακτικό Μέλος
Δημοσιεύσεις: 50
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 21, 2008 12:44 pm
Τοποθεσία: Σιδηρόκαστρο,τώρα Σουφλί.

Re: Ο Άγιος Νικόλαος

Δημοσίευση από larys »

Μεγάλη η χάρη του.
Αντί αγαθών,ων εποίησας,Χριστέ,τω γένει των Εβραίων,σταυρωθήναί σε κατεδίκασαν,όξος και χολήν σε ποτίσαντες.Αλλά δος αυτοίς,Κύριε,κατά τα έργα αυτών,ότι ου συνήκεν την σην συγκατάβασιν.
NIKOSZ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6135
Εγγραφή: Τετ Οκτ 04, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: Αθηνα

Re: 'Αγιος Νικόλαος, Αρχιεπίσκοπος Μύρων

Δημοσίευση από NIKOSZ »

ΕικόναΕικόναΕικόνα

1.Ο Άγιος Νικόλαος, φορητή εικόνα του 15ου αιώνα, Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών

2.Σύγχρονη εικόνα του Αγίου Νικολάου από μέταλλο, έργο του Βούλγαρου καλλιτέχνη Γκεόργκι "Τσάπα" Τσαπκάνοβ, που εικονίζει τον προστάτη των αλιέων να κρατά ψάρια. Gilbert House, Στάνλεϊ, Νήσοι Φώκλαντ.

3.Η εικόνα του Αγίου Νικολάου του ομώνυμου Ι. Ναού στον Πειραιά
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
NIKOSZ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6135
Εγγραφή: Τετ Οκτ 04, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: Αθηνα

Re: 'Αγιος Νικόλαος, Αρχιεπίσκοπος Μύρων

Δημοσίευση από NIKOSZ »

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Απάντηση

Επιστροφή στο “Βίοι Αγίων και Γερόντων”