Διάβασε φίλε Ιωνά προσεχτικά τα μηνύματα που ανταλλάξαμε με τον Κωνσταντινουπολίτη και θα καταλάβεις για ποιό λόγο υπήρξε η διαμάχη.Ionas έγραψε:Μήπως εγώ κατηγόρησα κανέναν, φίλε Yiavi;
Απλά θέλησα να εκφράσω μια άποψη, η οποία νομίζω είναι ορθόδοξη. Εάν δε, δεν διαφωνεί κανείς, τότε προς τι ο καυγάς με τον Κωνσταντινουπολίτη;
Εικόνες του Λουκά: Πραγματικότητες και "Ευσεβεις παραδό
Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές
-
Misha
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3872
- Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
- Επικοινωνία:
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΗΣ «ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΥ»
ΗΧΟΣ Α΄
ΩΣ ΘΕΟΒΡΥΤΟΝ ΚΡΗΝΗΝ ΤΩΝ ΑΥΛΩΝ ΧΑΡΙΤΩΝ ΣΟΥ, ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ ΣΟΥ ΕΙΚΟΝΑ, ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΛΟΥΤΗΣΑΝΤΕΣ, ΕΚ ΤΑΥΤΗΣ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΤΑΣ ΡΟΑΣ, ΑΝΤΛΟΥΜΕΝ ΔΑΨΙΛΩΣ ΩΣ ΕΞ ΕΔΕΜ. ΣΥ ΓΑΡ
ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΣ ΒΟΗΘΟΣ , ΠΕΛΕΙΣ ΤΩΝ ΕΚΒΟΩΝΤΩΝ ΣΟΙ. ΔΟΞΑ ΤΟΙΣ ΣΟΙΣ ΧΑΡΙΣΜΑΣΙΝ ΑΓΝΗ, ΔΟΞΑ ΤΗ ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΣΟΥ, ΔΟΞΑ ΤΗ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΣΟΥ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΩ ΠΡΟΝΟΙΑ ΑΧΡΑΝΤΕ.
ΗΧΟΣ Α΄
ΩΣ ΘΕΟΒΡΥΤΟΝ ΚΡΗΝΗΝ ΤΩΝ ΑΥΛΩΝ ΧΑΡΙΤΩΝ ΣΟΥ, ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ ΣΟΥ ΕΙΚΟΝΑ, ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΛΟΥΤΗΣΑΝΤΕΣ, ΕΚ ΤΑΥΤΗΣ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΤΑΣ ΡΟΑΣ, ΑΝΤΛΟΥΜΕΝ ΔΑΨΙΛΩΣ ΩΣ ΕΞ ΕΔΕΜ. ΣΥ ΓΑΡ
ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΣ ΒΟΗΘΟΣ , ΠΕΛΕΙΣ ΤΩΝ ΕΚΒΟΩΝΤΩΝ ΣΟΙ. ΔΟΞΑ ΤΟΙΣ ΣΟΙΣ ΧΑΡΙΣΜΑΣΙΝ ΑΓΝΗ, ΔΟΞΑ ΤΗ ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΣΟΥ, ΔΟΞΑ ΤΗ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΣΟΥ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΩ ΠΡΟΝΟΙΑ ΑΧΡΑΝΤΕ.
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />
Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού «Εις την Θεοτόκον Μαρίαν»
«Ει γαρ Θεοτόκος η γεννήσασα, πάντως Θεός ο εξ αυτής γεννηθείς, πάντως δε και άνθρωπος …Ει τις ου Θεοτόκον ομολογεί την Αγίαν Παρθένον, χωρίς έστι της Θεότητος …Θεός έστιν αληθής το λατρευόμενον, την δέ μητέρα Θεού τιμώμεν και σέβομεν... Θεού μητέρα την Παρθένον ταύτην γινώσκοντες, ου θεάν ταύτην φημίζομεν, άπαγε· της ελληνικής τερθρείας τα τοιαύτα μυθεύματα· επεί και θάνατον αυτής καταγγέλομεν· αλλά Θεού σαρκωθέντος Θεού μητέρα γινώσκομεν …Έζης γαρ ου σεαυτή· ου γαρ σεαυτής ένεκα γεγέννησαι· έζης Θεώ, δι΄ον εις τον βίον ελήλυθας· όπως τη παγκοσμίω εξυπηρετήσης σωτηρία, όπως η αρχαία βουλή του Θεού, της του Λόγου σαρκώσεως και της ημών θεώσεως, δια σου πληρωθή.
Αρχαίαν και αληθινήν του Θεού Βουλήν της του Λόγου σαρκώσεως και της ημών θεώσεως …Εις τα ανεξιχνίαστα πελάγη της φιλανθρωπίας … προς εαυτήν εκκλησιάσασα τω ενιαίω της γνώμης βουλήματι..το άπλετον και αχανές της αυτού αγαθότητος πέλαγος …Αύτη την άφατον της του Θεού προς ανθρώπους αγάπης εδημοσίευσεν άβυσσον ..Ο Θεός Πατήρ ευδοκήσας τελεσθήναι ο προώρισε προ αιώνων μυστήριον σαρκούται, ων ανάρχως ασώματος, δι΄ ημάς και την ημετέραν σωτηρίαν. Σε προγνούς ο των όλων Θεός αξίαν ηγάπησε, και αγαπήσας προώρισε και επ΄ εσχάτων των χρόνων εις το είναι παρήγαγε, και Θεοτόκον Μητέρα και τιθηνόν του οικείου Υιού και Λόγου ανέδειξε. Όντως εύρες χάριν, η αξία της χάριτος».
«Ει γαρ Θεοτόκος η γεννήσασα, πάντως Θεός ο εξ αυτής γεννηθείς, πάντως δε και άνθρωπος …Ει τις ου Θεοτόκον ομολογεί την Αγίαν Παρθένον, χωρίς έστι της Θεότητος …Θεός έστιν αληθής το λατρευόμενον, την δέ μητέρα Θεού τιμώμεν και σέβομεν... Θεού μητέρα την Παρθένον ταύτην γινώσκοντες, ου θεάν ταύτην φημίζομεν, άπαγε· της ελληνικής τερθρείας τα τοιαύτα μυθεύματα· επεί και θάνατον αυτής καταγγέλομεν· αλλά Θεού σαρκωθέντος Θεού μητέρα γινώσκομεν …Έζης γαρ ου σεαυτή· ου γαρ σεαυτής ένεκα γεγέννησαι· έζης Θεώ, δι΄ον εις τον βίον ελήλυθας· όπως τη παγκοσμίω εξυπηρετήσης σωτηρία, όπως η αρχαία βουλή του Θεού, της του Λόγου σαρκώσεως και της ημών θεώσεως, δια σου πληρωθή.
Αρχαίαν και αληθινήν του Θεού Βουλήν της του Λόγου σαρκώσεως και της ημών θεώσεως …Εις τα ανεξιχνίαστα πελάγη της φιλανθρωπίας … προς εαυτήν εκκλησιάσασα τω ενιαίω της γνώμης βουλήματι..το άπλετον και αχανές της αυτού αγαθότητος πέλαγος …Αύτη την άφατον της του Θεού προς ανθρώπους αγάπης εδημοσίευσεν άβυσσον ..Ο Θεός Πατήρ ευδοκήσας τελεσθήναι ο προώρισε προ αιώνων μυστήριον σαρκούται, ων ανάρχως ασώματος, δι΄ ημάς και την ημετέραν σωτηρίαν. Σε προγνούς ο των όλων Θεός αξίαν ηγάπησε, και αγαπήσας προώρισε και επ΄ εσχάτων των χρόνων εις το είναι παρήγαγε, και Θεοτόκον Μητέρα και τιθηνόν του οικείου Υιού και Λόγου ανέδειξε. Όντως εύρες χάριν, η αξία της χάριτος».
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
-
Misha
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3872
- Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
- Επικοινωνία:
«Χαίροις μετά Θεόν η θεός
Τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα
Αμέσως η δεχομένη των εκ Θεού
δωρεών το πλήρωμα όλον
Και εις άπαντας,
αγγέλους ανθρώπους τε τούτο διαπορθμεύουσα...
Τέλος το σκοπιμότατον
και ύστατον, Πάναγνε, δημιουργίας απάσης
Διʼ ήν ο κόσμος εγένετο
Και Σού τη γεννήσει, η αιώνιος του κτίστου βουλή
πεπλήρωται». αγ.Ανδρέου Κρητης
http://www.vic.com/~tscon/parembasis/2000/00_03_23.htm
Τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα
Αμέσως η δεχομένη των εκ Θεού
δωρεών το πλήρωμα όλον
Και εις άπαντας,
αγγέλους ανθρώπους τε τούτο διαπορθμεύουσα...
Τέλος το σκοπιμότατον
και ύστατον, Πάναγνε, δημιουργίας απάσης
Διʼ ήν ο κόσμος εγένετο
Και Σού τη γεννήσει, η αιώνιος του κτίστου βουλή
πεπλήρωται». αγ.Ανδρέου Κρητης
http://www.vic.com/~tscon/parembasis/2000/00_03_23.htm
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />
Το παραπάνω απόσπασμα το παράθεσα για να τονίσω αυτό που λένε οι Πατέρες ότι Πηγή Αγιασμού και Χάριτος είναι ο Θεός. Εσαρκώθη ο Χριστός δια "γυναικός απειρογάμου" "ίνα ημείς ζωοποιηθώμεν". Το Πνεύμα το Άγιο απονέμει τη Χάρη και τον Αγιασμό. Η Αειπαρθένος Μαρία, η Υπεραγία Θεοτόκος, υποτιμάται πολύ από μερικούς που νομίζουν ότι την τιμούν σα θεά (άπαγε της βλαστημίας). Ο Θεός λοιπόν ευδοκεί για τη δική μας οικοδομή και σωτηρία η Χάρη που έχει δώσει στην Παναγία να θαυματουργεί και μέσω αντκειμένων όπως είναι οι εικόνες , αγία ζώνη, αισθήτα κλπ. ή μέσω των λειψάνων , οστών κλπ, στους Αγίους.
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
-
Misha
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3872
- Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
- Επικοινωνία:
H λατρεία των λειψάνων των αγίων στο Πρώιμο Βυζάντιο
της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη, Φιλολόγου-Ιστορικού, ΜΑ Βυζαντινής Ιστορίας
11/11/2005
Οι Άγιοι ήταν κατά τη διάρκεια της ζωής τους και μετά το θάνατό τους μέλη-κλειδιά όχι μόνο για τη χριστιανική κοινότητα αλλά και για ολόκληρη τη μεσαιωνική βυζαντινή κοινωνία. Ως φίλοι του Θεού ή στρατιώτες του Χριστού οι Άγιοι κατείχαν τεράστια δύναμη. Θεωρητικά όλοι όσοι είχαν μετοικήσει στην αυλή του Θεού ήταν άγιοι, αλλά πρακτικά οι χριστιανικές εκκλησίες παρείχαν σε σχετικά μικρό αριθμό ανθρώπων τον τίτλο του αγίου και το προνόμιο της δημόσιας προσκύνησης.
Η προσκύνηση και η λατρεία των ανθρώπων που θεωρήθηκαν άγιοι βρίσκεται στην καρδιά των τελετουργικών πρακτικών της ύστερης αρχαιότητας και της μεσαιωνικής, χριστιανικής κοινωνίας σε Ανατολή και Δύση. Μέσω της λατρείας των λειψάνων οι ζώντες χριστιανοί μπορούσαν νʼ αναζητήσουν την προστασία και βοήθεια του εξαγνισμένου, εξαγιασμένου νεκρού προσώπου που τώρα βρισκόταν στον παράδεισο. Εκτός απʼ τα λείψανα, η προσκύνηση των εικόνων των Αγίων, υπήρξε εξίσου σημαντική στις βυζαντινές περιοχές.
Οι χριστιανοί δια μέσου των Αγίων γίνονται κατά κανόνα ικανοί να πραγματοποιούν θαύματα με τη θεϊκή επικουρία. Μπορούσαν να θεραπεύσουν την ασθένεια, να αντιμετωπίσουν την πείνα, να σβήσουν καταστροφικές πυρκαγιές, να νικήσουν τους εχθρούς. Οι υπερφυσικές δυνάμεις των Αγίων, πάντα εντυπωσιακές και χρήσιμες, μπορούσαν να απευθύνουν αιτήσεις των θνητών στο Θεό με σκοπό αυτός να ευνοήσει τους προστατευόμενούς τους. Αφού ο χριστιανισμός διακήρυσσε την παγκοσμιότητα της αμαρτίας και τη συνακόλουθη θεϊκή κρίση και τιμωρία της, αν οι άνθρωποι επιθυμούσαν να απαλλαγούν απʼ τις συνέπειες των αμαρτιών τους, έπρεπε νʼ αναζητήσουν τη βοήθεια ενός αγίου. Οι ζωντανοί προσδοκούσαν θαύματα, όταν τα ζητούσαν απʼ τους Αγίους. Η υπερφυσική δύναμη που κατείχαν οι Άγιοι προέκυπτε ως άμεσο αποτέλεσμα του τρόπου ζωής τους ενόσω ζούσαν. Είναι σημαντικό, ωστόσο, να θυμόμαστε ότι αυτή η δύναμη πιστευόταν ότι προέρχεται κατευθείαν απʼ το Θεό και ότι η τιμή που αποδιδόταν στους Αγίους θεωρούνταν ένα μέσο λατρείας του Θεού. Ο Αυγουστίνος της Ιππώνος παρατηρεί σχετικά (d. 430) : «Οι προσφορές μας στα ιερά είναι προσφορές προς το Θεό. Οι μάρτυρες έχουν το δικό τους χώρο τιμής αλλά δεν λατρεύονται σε αντικατάσταση του Χριστού».
Το φύλο και ο μισογυνισμός επηρέασαν και δόμησαν τη θεωρία και την πράξη της προσκύνησης των λειψάνων στη μεσαιωνική χριστιανική κοινωνία με πολλούς τρόπους. Οι γυναίκες πάντοτε αποτελούσαν μειοψηφία ως τιμώμενες και εορταζόμενες αγίες απʼ τις χριστιανικές κοινότητες και ακόμη μικρότερη πλειοψηφία ανάμεσα σʼ εκείνους τους αγίους που τα λείψανά τους προσκυνούνταν ευρέως. Οι ζώσες γυναίκες αποκλείονταν σε μεγάλο βαθμό από εκείνες τις θέσεις της θρησκευτικής και πολιτικής ιεραρχίας που είχε αρμοδιότητα σε ζητήματα λατρείας αγίων. Ακόμη οι γυναίκες κατά καιρούς αποκλείονταν απʼ την πρόσβαση σε λείψανα αγίων. Ταυτόχρονα οι κληρικοί θεωρούσαν τις γυναίκες πιο επιρρεπείς απʼ τους άνδρες σε επικίνδυνες προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, γεγονός που μπορούσε να τις οδηγήσει σε απαγορευμένες ατραπούς ως προς τη χρήση των αγίων λειψάνων. Οι μάρτυρες ήταν εκείνοι που πρωτοαναγνωρίστηκαν ως άγιοι απʼ τις χριστιανικές προσκυνώντας και λατρεύοντας τα λείψανά τους. Η πρωϊμότερη αφήγηση της χριστιανικής αγιογραφίας, το μαρτύριο του αγίου Πολυκάρπου (περίπου 167 μ.Χ.), καταγράφει και τη διατήρηση του σώματος του μάρτυρος ως ιερού κειμηλίου και τον εορτασμό της μέρας του θανάτου του ως θρησκευτικής πανηγύρεως. Έτσι είναι φανερό ότι και η λατρεία των αγίων λειψάνων και η εκκλησιαστική-λειτουργική λατρεία των αγίων, ανάγουν την καταγωγή τους στις πρώιμες χριστιανικές κοινότητες.
Οι χριστιανοί γιόρταζαν τη μνήμη των μαρτύρων με γιορτές που λάμβαναν χώρα κοντά στους τάφους τους σε υπαίθρια κοιμητήρια. Μικροί ιεροί χώροι ανηγέρθησαν επίσης πάνω από τάφους μαρτύρων όπως για παράδειγμα του Πέτρου στο Βατικανό λόφο της Ρώμης. Όμως μόνο με την έκδοση του διατάγματος των Μεδιολάνων (313) και άλλων επισήμων αναγνωρίσεων του χριστιανισμού η δημόσια λατρεία μαρτύρων και αγίων απέκτησε καθολική αποδοχή και άρχισε νʼ αναπτύσσεται πραγματικά. Μια Σύνοδος Επισκόπων στη Γάγγρα το 340 μ.Χ. έφτασε στο σημείο να εκδώσει διάταγμα αφορισμού για κάθε χριστιανό που τολμούσε νʼ αμφισβητήσει την ιερότητα των λειψάνων. Στη διάρκεια του 4ου αιώνα κτίστηκαν μεγαλοπρεπείς εκκλησίες στα ιερά- μαρτύρια πολλών μαρτύρων. Και εδώ όπως και σʼ άλλες πτυχές της οργάνωσης της χριστιανικής εκκλησίας ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος έχει την πρωτοκαθεδρία κτίζοντας μια επιβλητική εκκλησία πάνω στον τάφο του αποστόλου Πέτρου. Αυτά τα ιερά, συνήθως απομακρυσμένα απʼ τα τείχη των πόλεων αποτέλεσαν ένα στοιχείο-κλειδί στην αστική τοπογραφία της ύστερης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μερικά απʼ αυτά τα πρώιμα μαρτύρια ήταν αφιερωμένα σε γυναίκες όπως το ιερό της Ευλαλίας στη Μερίντα της Ισπανίας, της Κρισπίνας στη Θήβεσσα της Τυνησίας και της Θέκλας στη Σελεύκεια της Μ.Ασίας. Ίσως το πιο σπουδαίο απʼ αυτά να ήταν το ιερό της Αγίας Ευφημίας στη Χαλκηδόνα κοντά στην Κων/πολη, ένα μαζικό συγκρότημα που αποτελούνταν από τρεις χωριστές εκκλησίες. Σύμφωνα με τον Ευάγριο τον Ποντικό (+ 399), μέσω μιας μηχανικής κατασκευής, οι πιστοί της Αγίας Ευφημίας εισήγαγαν σφουγγάρια στον τάφο της τα οποία καλύπτονταν με το θαυματουργό αίμα της απορροφώντας το, γινόμενα μʼ αυτό τον τρόπο τα ίδια ιερά λείψανα τα οποία οι προσκυνητές μπορούσαν να πάρουν μαζί τους φεύγοντας.
Με την επίσημη αποδοχή του χριστιανισμού ασκητές και αργότερα Επίσκοποι, διδάσκαλοι και άλλοι, θεωρήθηκαν άγιοι υπό τον τίτλο του ομολογητού και του ιατρού των ψυχών, εφόσον κήρυτταν και δίδασκαν την ορθή πίστη. Κανείς δεν μπορούσε να γίνει άγιος σε πλήρη απομόνωση απʼ τη χριστιανική κοινότητα: έπρεπε πρώτα να γίνει αποδεκτός ως ενσάρκωση της αγιότητας απʼ την κοινότητα και αργότερα νʼ αναγνωριστεί επίσημα απʼ τις εκκλησιαστικές αρχές.
Όσον αφορά τη γυναικεία αγιότητα στους πρώιμους χριστιανικούς χρόνους, πρέπει να τονιστεί πως έπαιξε μεγάλο ρόλο στην καθιέρωση και στην εδραίωση της λατρείας των αγίων λειψάνων. Οι γυναίκες ως πιστές χριστιανές και ταυτόχρονα ως φορείς της αρχαίας μεσογειακής κοινωνικής παράδοσης αναλάμβαναν σημαντικές υπευθυνότητες κατά την ταφή και την κηδεία του νεκρού. Οι χριστιανές γυναίκες της ρωμαϊκής αριστοκρατίας ενεπλάκησαν απʼ την αρχή στενά στη διαδικασία της εξεύρεσης και της κατασκευής ιερών για τα λείψανα των μαρτύρων. Και ενώ αυτή τους η δραστηριότητα μειωνόταν απʼ τον αυξημένο επισκοπικό έλεγχο στη λατρεία των λειψάνων, οι γυναίκες των αυτοκρατορικών και αργότερα κι άλλων αριστοκρατικών οικογενειών θα συνέχιζαν επί μακρόν να εξασκούν σημαντική επιρροή στη σύσταση και ίδρυση καινούργιων χριστιανικών προσκυνημάτων. Πραγματικά δύο απʼ τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις αγίων λειψάνων στον ύστερο ρωμαϊκό κόσμο αποδίδονται σε γυναίκες, αφού ως τα χρόνια του Αμβροσίου Μεδιολάνων (+397 μ.Χ.), η μητέρα του Κων/νου Αγία Ελένη (+330 μ.Χ.) ανακάλυψε τα απομεινάρια του Τιμίου σταυρού στο Γολγοθά, ενώ η αυτοκράτειρα Πουλχερία επέβλεψε την ανακάλυψη των λειψάνων των Σαράντα Μαρτύρων της Σεβάστειας το 451. Οι γυναίκες επίσης συγκαταλέγονται στους πιο αφοσιωμένους πανηγυριστές των ιερών χριστιανικών γιορτών που συρρέουν μαζικά στα ιερά των αγίων.
Η λατρεία των σημαντικών μαρτύρων και αγίων, είτε πανχριστιανική είτε τοπική, έλαβε με το χρόνο καθορισμένη μορφή περιλαμβάνοντας ανάγνωση αποσπασμάτων από το βίο του μάρτυρα-αγίου και μεγαλοπρεπείς τελετουργίες και πομπές περιφοράς των αγίων λειψάνων τους. Ιδιαίτερα οι μοναστικές κοινότητες είχαν υιοθετήσει μια σειρά εορτών μνημόνευσης των αγίων και προσευχής για τη μεσολάβησή τους στο Θεό. Λειτουργικά ημερολόγια και Μηναία συνδεόμενα με περιφέρειες, μοναστήρια και μοναχικά τάγματα διασώζονται αρκετά σε μεσαιωνικά λειτουργικά χειρόγραφα, ιδιαίτερα σε μαρτυρολόγια και συλλογές αγιογραφικών αναγνωσμάτων.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις θρησκευτικές πρακτικές με τις οποίες συνδέονται τα λείψανα στο μεσαιωνικό χριστιανισμό είναι ζωτικής σημασίας να τις θεωρή
σουμε υπό το πρίσμα μιας εσχατολογικής προοπτικής. Ένας άγιος ήταν πάνω απʼ όλα μια ψυχή που κατοικούσε στον παράδεισο. Την ημέρα της κρίσης κάθε ανθρώπινο σώμα θα επανασυντεθεί στα εξʼ ων συνετέθη, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις της χριστιανικής θεολογίας. Έτσι τα λείψανα των αγίων ήταν μια ζωντανή απόδειξη της αέναης σωματικής τους υπόστασης στον κόσμο του εδώ και στον κόσμο του επέκεινα. Ιδωμένος μέσα σʼ αυτή την προοπτική ένας τάφος αγίου ή μια λειψανοθήκη αποτελούσε έναν ζωντανό διάμεσο-διαμεσολαβητή του ανθρώπου προς το Θεό. Επομένως τα ιερά λείψανα δεν ήταν απλώς σύμβολα των αγίων αλλά η συνεχιζόμενη φυσική τους παρουσία στον κόσμο. Όπως αναφέρει μια επιγραφή του 5ου αιώνα στον τάφο του αγίου Μαρτίνου της Tours (397 μ.Χ.): «Εδώ κείτεται ο ιεράς μνήμης Επίσκοπος Μαρτίνος, του οποίου η ψυχή βρίσκεται στα χέρια του Θεού, αλλά ο οποίος βρίσκεται συνέχεια ανάμεσά μας αποδεικνύοντας με τη δύναμη των θαυμάτων του τη χάρη και την ευλογία του». Και σύμφωνα με τον σύγχρονο μελετητή Peter Brown «τα λείψανα υπήρξαν τα συνδετικά στοιχεία γης και ουρανού».
Ορισμένα λείψανα αγίων τοποθετούνταν σε βωμούς εκκλησιών ως μέρος της διαδικασίας της καθιέρωσής τους ή τοποθετούνταν σε περίτεχνα διακοσμημένες λειψανοθήκες. Αυτές είτε βρισκόντουσαν σε εκκλησίες για δημόσια προσκύνηση, είτε σε ιδιωτικές οικίες πλουσίων ανθρώπων για ιδιωτική λατρεία. Οι κανονικές διατάξεις πάντως επέβαλαν να διατηρούνται τα λείψανα των αγίων και να φυλάσσονται στους βωμούς των εκκλησιών ως συστατικό στοιχείο της θεμελίωσής τους. Τα λείψανα σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των πρώτων χριστιανικών χρόνων, δεν ωφελούσαν τους χριστιανούς μόνο στη διάρκεια της επίγειας ζωής τους, αλλά και κατά το θάνατό τους: οι ταφές κοντά στα ιερά αγίων που φυλάσσονταν λείψανα (ad. Sanctus) εκτιμώνταν και επιδιώκονταν ιδιαίτερα, αφού κατά την ημέρα της κρίσης η υπερφυσική δύναμη του λειψάνου θα μπορούσε να συμπαρασύρει το γειτνιάζοντα νεκρό στην αιώνια δόξα.
Η παλαιότερη καταγραφή συλλογής λειψάνων μαρτύρων εντοπίζεται στο Μαρτύριο του Αγίου Πολυκάρπου (156 μ.Χ.). Πολυάριθμες, παρόμοιες αναφορές επιβιώνουν απʼ την περίοδο των διωγμών, εκ των οποίων περίπου οι μισές προέρχονται από τους βίους γυναικών μαρτύρων. Η δημόσια προσκύνηση των λειψάνων αυξήθηκε σε σημασία και γεωγραφική διασπορά κατά τη διάρκεια του 4ου και ως τις πρώτες δεκαετίες του 5ου αιώνα μ.Χ., ιδιαίτερα υπό την σθεναρή επιρροή και προτροπή του Αμβροσίου Μεδιολάνων(397). Απʼ αυτή, τουλάχιστον, την εποχή η εκκλησιαστική ιεραρχία άρχισε να εξασκεί εξουσία και να καταβάλλει έντονες προσπάθειες στο να ελέγξει την προσκύνηση και λατρεία των λειψάνων απʼ τους λαϊκούς των χριστιανικών κοινοτήτων(ποίμνιο). Απασχολήθηκε και με την αυθεντικότητα των ίδιων των λειψάνων και με την ορθοδοξία των πρακτικών λατρείας και προσκύνησής τους.
της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη, Φιλολόγου-Ιστορικού, ΜΑ Βυζαντινής Ιστορίας
11/11/2005
Οι Άγιοι ήταν κατά τη διάρκεια της ζωής τους και μετά το θάνατό τους μέλη-κλειδιά όχι μόνο για τη χριστιανική κοινότητα αλλά και για ολόκληρη τη μεσαιωνική βυζαντινή κοινωνία. Ως φίλοι του Θεού ή στρατιώτες του Χριστού οι Άγιοι κατείχαν τεράστια δύναμη. Θεωρητικά όλοι όσοι είχαν μετοικήσει στην αυλή του Θεού ήταν άγιοι, αλλά πρακτικά οι χριστιανικές εκκλησίες παρείχαν σε σχετικά μικρό αριθμό ανθρώπων τον τίτλο του αγίου και το προνόμιο της δημόσιας προσκύνησης.
Η προσκύνηση και η λατρεία των ανθρώπων που θεωρήθηκαν άγιοι βρίσκεται στην καρδιά των τελετουργικών πρακτικών της ύστερης αρχαιότητας και της μεσαιωνικής, χριστιανικής κοινωνίας σε Ανατολή και Δύση. Μέσω της λατρείας των λειψάνων οι ζώντες χριστιανοί μπορούσαν νʼ αναζητήσουν την προστασία και βοήθεια του εξαγνισμένου, εξαγιασμένου νεκρού προσώπου που τώρα βρισκόταν στον παράδεισο. Εκτός απʼ τα λείψανα, η προσκύνηση των εικόνων των Αγίων, υπήρξε εξίσου σημαντική στις βυζαντινές περιοχές.
Οι χριστιανοί δια μέσου των Αγίων γίνονται κατά κανόνα ικανοί να πραγματοποιούν θαύματα με τη θεϊκή επικουρία. Μπορούσαν να θεραπεύσουν την ασθένεια, να αντιμετωπίσουν την πείνα, να σβήσουν καταστροφικές πυρκαγιές, να νικήσουν τους εχθρούς. Οι υπερφυσικές δυνάμεις των Αγίων, πάντα εντυπωσιακές και χρήσιμες, μπορούσαν να απευθύνουν αιτήσεις των θνητών στο Θεό με σκοπό αυτός να ευνοήσει τους προστατευόμενούς τους. Αφού ο χριστιανισμός διακήρυσσε την παγκοσμιότητα της αμαρτίας και τη συνακόλουθη θεϊκή κρίση και τιμωρία της, αν οι άνθρωποι επιθυμούσαν να απαλλαγούν απʼ τις συνέπειες των αμαρτιών τους, έπρεπε νʼ αναζητήσουν τη βοήθεια ενός αγίου. Οι ζωντανοί προσδοκούσαν θαύματα, όταν τα ζητούσαν απʼ τους Αγίους. Η υπερφυσική δύναμη που κατείχαν οι Άγιοι προέκυπτε ως άμεσο αποτέλεσμα του τρόπου ζωής τους ενόσω ζούσαν. Είναι σημαντικό, ωστόσο, να θυμόμαστε ότι αυτή η δύναμη πιστευόταν ότι προέρχεται κατευθείαν απʼ το Θεό και ότι η τιμή που αποδιδόταν στους Αγίους θεωρούνταν ένα μέσο λατρείας του Θεού. Ο Αυγουστίνος της Ιππώνος παρατηρεί σχετικά (d. 430) : «Οι προσφορές μας στα ιερά είναι προσφορές προς το Θεό. Οι μάρτυρες έχουν το δικό τους χώρο τιμής αλλά δεν λατρεύονται σε αντικατάσταση του Χριστού».
Το φύλο και ο μισογυνισμός επηρέασαν και δόμησαν τη θεωρία και την πράξη της προσκύνησης των λειψάνων στη μεσαιωνική χριστιανική κοινωνία με πολλούς τρόπους. Οι γυναίκες πάντοτε αποτελούσαν μειοψηφία ως τιμώμενες και εορταζόμενες αγίες απʼ τις χριστιανικές κοινότητες και ακόμη μικρότερη πλειοψηφία ανάμεσα σʼ εκείνους τους αγίους που τα λείψανά τους προσκυνούνταν ευρέως. Οι ζώσες γυναίκες αποκλείονταν σε μεγάλο βαθμό από εκείνες τις θέσεις της θρησκευτικής και πολιτικής ιεραρχίας που είχε αρμοδιότητα σε ζητήματα λατρείας αγίων. Ακόμη οι γυναίκες κατά καιρούς αποκλείονταν απʼ την πρόσβαση σε λείψανα αγίων. Ταυτόχρονα οι κληρικοί θεωρούσαν τις γυναίκες πιο επιρρεπείς απʼ τους άνδρες σε επικίνδυνες προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, γεγονός που μπορούσε να τις οδηγήσει σε απαγορευμένες ατραπούς ως προς τη χρήση των αγίων λειψάνων. Οι μάρτυρες ήταν εκείνοι που πρωτοαναγνωρίστηκαν ως άγιοι απʼ τις χριστιανικές προσκυνώντας και λατρεύοντας τα λείψανά τους. Η πρωϊμότερη αφήγηση της χριστιανικής αγιογραφίας, το μαρτύριο του αγίου Πολυκάρπου (περίπου 167 μ.Χ.), καταγράφει και τη διατήρηση του σώματος του μάρτυρος ως ιερού κειμηλίου και τον εορτασμό της μέρας του θανάτου του ως θρησκευτικής πανηγύρεως. Έτσι είναι φανερό ότι και η λατρεία των αγίων λειψάνων και η εκκλησιαστική-λειτουργική λατρεία των αγίων, ανάγουν την καταγωγή τους στις πρώιμες χριστιανικές κοινότητες.
Οι χριστιανοί γιόρταζαν τη μνήμη των μαρτύρων με γιορτές που λάμβαναν χώρα κοντά στους τάφους τους σε υπαίθρια κοιμητήρια. Μικροί ιεροί χώροι ανηγέρθησαν επίσης πάνω από τάφους μαρτύρων όπως για παράδειγμα του Πέτρου στο Βατικανό λόφο της Ρώμης. Όμως μόνο με την έκδοση του διατάγματος των Μεδιολάνων (313) και άλλων επισήμων αναγνωρίσεων του χριστιανισμού η δημόσια λατρεία μαρτύρων και αγίων απέκτησε καθολική αποδοχή και άρχισε νʼ αναπτύσσεται πραγματικά. Μια Σύνοδος Επισκόπων στη Γάγγρα το 340 μ.Χ. έφτασε στο σημείο να εκδώσει διάταγμα αφορισμού για κάθε χριστιανό που τολμούσε νʼ αμφισβητήσει την ιερότητα των λειψάνων. Στη διάρκεια του 4ου αιώνα κτίστηκαν μεγαλοπρεπείς εκκλησίες στα ιερά- μαρτύρια πολλών μαρτύρων. Και εδώ όπως και σʼ άλλες πτυχές της οργάνωσης της χριστιανικής εκκλησίας ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος έχει την πρωτοκαθεδρία κτίζοντας μια επιβλητική εκκλησία πάνω στον τάφο του αποστόλου Πέτρου. Αυτά τα ιερά, συνήθως απομακρυσμένα απʼ τα τείχη των πόλεων αποτέλεσαν ένα στοιχείο-κλειδί στην αστική τοπογραφία της ύστερης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μερικά απʼ αυτά τα πρώιμα μαρτύρια ήταν αφιερωμένα σε γυναίκες όπως το ιερό της Ευλαλίας στη Μερίντα της Ισπανίας, της Κρισπίνας στη Θήβεσσα της Τυνησίας και της Θέκλας στη Σελεύκεια της Μ.Ασίας. Ίσως το πιο σπουδαίο απʼ αυτά να ήταν το ιερό της Αγίας Ευφημίας στη Χαλκηδόνα κοντά στην Κων/πολη, ένα μαζικό συγκρότημα που αποτελούνταν από τρεις χωριστές εκκλησίες. Σύμφωνα με τον Ευάγριο τον Ποντικό (+ 399), μέσω μιας μηχανικής κατασκευής, οι πιστοί της Αγίας Ευφημίας εισήγαγαν σφουγγάρια στον τάφο της τα οποία καλύπτονταν με το θαυματουργό αίμα της απορροφώντας το, γινόμενα μʼ αυτό τον τρόπο τα ίδια ιερά λείψανα τα οποία οι προσκυνητές μπορούσαν να πάρουν μαζί τους φεύγοντας.
Με την επίσημη αποδοχή του χριστιανισμού ασκητές και αργότερα Επίσκοποι, διδάσκαλοι και άλλοι, θεωρήθηκαν άγιοι υπό τον τίτλο του ομολογητού και του ιατρού των ψυχών, εφόσον κήρυτταν και δίδασκαν την ορθή πίστη. Κανείς δεν μπορούσε να γίνει άγιος σε πλήρη απομόνωση απʼ τη χριστιανική κοινότητα: έπρεπε πρώτα να γίνει αποδεκτός ως ενσάρκωση της αγιότητας απʼ την κοινότητα και αργότερα νʼ αναγνωριστεί επίσημα απʼ τις εκκλησιαστικές αρχές.
Όσον αφορά τη γυναικεία αγιότητα στους πρώιμους χριστιανικούς χρόνους, πρέπει να τονιστεί πως έπαιξε μεγάλο ρόλο στην καθιέρωση και στην εδραίωση της λατρείας των αγίων λειψάνων. Οι γυναίκες ως πιστές χριστιανές και ταυτόχρονα ως φορείς της αρχαίας μεσογειακής κοινωνικής παράδοσης αναλάμβαναν σημαντικές υπευθυνότητες κατά την ταφή και την κηδεία του νεκρού. Οι χριστιανές γυναίκες της ρωμαϊκής αριστοκρατίας ενεπλάκησαν απʼ την αρχή στενά στη διαδικασία της εξεύρεσης και της κατασκευής ιερών για τα λείψανα των μαρτύρων. Και ενώ αυτή τους η δραστηριότητα μειωνόταν απʼ τον αυξημένο επισκοπικό έλεγχο στη λατρεία των λειψάνων, οι γυναίκες των αυτοκρατορικών και αργότερα κι άλλων αριστοκρατικών οικογενειών θα συνέχιζαν επί μακρόν να εξασκούν σημαντική επιρροή στη σύσταση και ίδρυση καινούργιων χριστιανικών προσκυνημάτων. Πραγματικά δύο απʼ τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις αγίων λειψάνων στον ύστερο ρωμαϊκό κόσμο αποδίδονται σε γυναίκες, αφού ως τα χρόνια του Αμβροσίου Μεδιολάνων (+397 μ.Χ.), η μητέρα του Κων/νου Αγία Ελένη (+330 μ.Χ.) ανακάλυψε τα απομεινάρια του Τιμίου σταυρού στο Γολγοθά, ενώ η αυτοκράτειρα Πουλχερία επέβλεψε την ανακάλυψη των λειψάνων των Σαράντα Μαρτύρων της Σεβάστειας το 451. Οι γυναίκες επίσης συγκαταλέγονται στους πιο αφοσιωμένους πανηγυριστές των ιερών χριστιανικών γιορτών που συρρέουν μαζικά στα ιερά των αγίων.
Η λατρεία των σημαντικών μαρτύρων και αγίων, είτε πανχριστιανική είτε τοπική, έλαβε με το χρόνο καθορισμένη μορφή περιλαμβάνοντας ανάγνωση αποσπασμάτων από το βίο του μάρτυρα-αγίου και μεγαλοπρεπείς τελετουργίες και πομπές περιφοράς των αγίων λειψάνων τους. Ιδιαίτερα οι μοναστικές κοινότητες είχαν υιοθετήσει μια σειρά εορτών μνημόνευσης των αγίων και προσευχής για τη μεσολάβησή τους στο Θεό. Λειτουργικά ημερολόγια και Μηναία συνδεόμενα με περιφέρειες, μοναστήρια και μοναχικά τάγματα διασώζονται αρκετά σε μεσαιωνικά λειτουργικά χειρόγραφα, ιδιαίτερα σε μαρτυρολόγια και συλλογές αγιογραφικών αναγνωσμάτων.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις θρησκευτικές πρακτικές με τις οποίες συνδέονται τα λείψανα στο μεσαιωνικό χριστιανισμό είναι ζωτικής σημασίας να τις θεωρή
σουμε υπό το πρίσμα μιας εσχατολογικής προοπτικής. Ένας άγιος ήταν πάνω απʼ όλα μια ψυχή που κατοικούσε στον παράδεισο. Την ημέρα της κρίσης κάθε ανθρώπινο σώμα θα επανασυντεθεί στα εξʼ ων συνετέθη, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις της χριστιανικής θεολογίας. Έτσι τα λείψανα των αγίων ήταν μια ζωντανή απόδειξη της αέναης σωματικής τους υπόστασης στον κόσμο του εδώ και στον κόσμο του επέκεινα. Ιδωμένος μέσα σʼ αυτή την προοπτική ένας τάφος αγίου ή μια λειψανοθήκη αποτελούσε έναν ζωντανό διάμεσο-διαμεσολαβητή του ανθρώπου προς το Θεό. Επομένως τα ιερά λείψανα δεν ήταν απλώς σύμβολα των αγίων αλλά η συνεχιζόμενη φυσική τους παρουσία στον κόσμο. Όπως αναφέρει μια επιγραφή του 5ου αιώνα στον τάφο του αγίου Μαρτίνου της Tours (397 μ.Χ.): «Εδώ κείτεται ο ιεράς μνήμης Επίσκοπος Μαρτίνος, του οποίου η ψυχή βρίσκεται στα χέρια του Θεού, αλλά ο οποίος βρίσκεται συνέχεια ανάμεσά μας αποδεικνύοντας με τη δύναμη των θαυμάτων του τη χάρη και την ευλογία του». Και σύμφωνα με τον σύγχρονο μελετητή Peter Brown «τα λείψανα υπήρξαν τα συνδετικά στοιχεία γης και ουρανού».
Ορισμένα λείψανα αγίων τοποθετούνταν σε βωμούς εκκλησιών ως μέρος της διαδικασίας της καθιέρωσής τους ή τοποθετούνταν σε περίτεχνα διακοσμημένες λειψανοθήκες. Αυτές είτε βρισκόντουσαν σε εκκλησίες για δημόσια προσκύνηση, είτε σε ιδιωτικές οικίες πλουσίων ανθρώπων για ιδιωτική λατρεία. Οι κανονικές διατάξεις πάντως επέβαλαν να διατηρούνται τα λείψανα των αγίων και να φυλάσσονται στους βωμούς των εκκλησιών ως συστατικό στοιχείο της θεμελίωσής τους. Τα λείψανα σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των πρώτων χριστιανικών χρόνων, δεν ωφελούσαν τους χριστιανούς μόνο στη διάρκεια της επίγειας ζωής τους, αλλά και κατά το θάνατό τους: οι ταφές κοντά στα ιερά αγίων που φυλάσσονταν λείψανα (ad. Sanctus) εκτιμώνταν και επιδιώκονταν ιδιαίτερα, αφού κατά την ημέρα της κρίσης η υπερφυσική δύναμη του λειψάνου θα μπορούσε να συμπαρασύρει το γειτνιάζοντα νεκρό στην αιώνια δόξα.
Η παλαιότερη καταγραφή συλλογής λειψάνων μαρτύρων εντοπίζεται στο Μαρτύριο του Αγίου Πολυκάρπου (156 μ.Χ.). Πολυάριθμες, παρόμοιες αναφορές επιβιώνουν απʼ την περίοδο των διωγμών, εκ των οποίων περίπου οι μισές προέρχονται από τους βίους γυναικών μαρτύρων. Η δημόσια προσκύνηση των λειψάνων αυξήθηκε σε σημασία και γεωγραφική διασπορά κατά τη διάρκεια του 4ου και ως τις πρώτες δεκαετίες του 5ου αιώνα μ.Χ., ιδιαίτερα υπό την σθεναρή επιρροή και προτροπή του Αμβροσίου Μεδιολάνων(397). Απʼ αυτή, τουλάχιστον, την εποχή η εκκλησιαστική ιεραρχία άρχισε να εξασκεί εξουσία και να καταβάλλει έντονες προσπάθειες στο να ελέγξει την προσκύνηση και λατρεία των λειψάνων απʼ τους λαϊκούς των χριστιανικών κοινοτήτων(ποίμνιο). Απασχολήθηκε και με την αυθεντικότητα των ίδιων των λειψάνων και με την ορθοδοξία των πρακτικών λατρείας και προσκύνησής τους.
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />
Ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας
Η νίκη της Ορθοδοξίας δεν έγινε οριστική παρά μόνο μετά το θάνατο του Θεόφιλου, όταν η χήρα του Θεοδώρα ανέλαβε την αντιβασιλεία. Υπό τον πατριάρχη Μεθόδιο, έναν από τους ομολογητές της πίστεως, η λατρεία των εικόνων αποκαταστάθηκε οριστικά στη σύνοδο του 842 στην Κωνσταντινούπολη, επιβεβαιώνοντας τις αποφάσεις που τέθηκαν σε ισχύ από τη Σύνοδο της Νίκαιας. Ομοίως, έριξε ανάθεμα ενάντια στους εικονοκλάστες. Την πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής, στις 11 Μαρτίου 843, διακηρύχθηκε στην Αγία Σοφία η αποκατάσταση της λατρείας των εικόνων. Από τότε, κάθε χρόνο την ημέρα αυτή η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του «Θριάμβου της Ορθοδοξίας» επάνω στους εικονοκλάστες και, παράλληλα, στις προγενέστερες αιρέσεις.
Ορίστε, παρμένος από την Ακολουθία της Κυριακής της Ορθοδοξίας, ένας ύμνος που οφείλεται στην πένα του Θεοφάνη του Σημαδεμένου, ομολογητή της πίστεως κατά τη βασιλεία του Λέοντα του 5ου:
«Τηρώντας τους Νόμους της Εκκλησίας που φυλάχτηκαν από τους πατέρες μας, τιμούμε τις εικόνες, τις ευλαβούμαστε με το στόμα μας, με την καρδιά μας, με τη θέλησή μας, αυτές του Χριστού και όλων των αγίων. Η τιμή και η ευλάβεια που απευθύνονται στην εικόνα, διαβαίνουν επί του πρωτοτύπου: είναι το δόγμα των Πατέρων των εμπνευσμένων υπό του Θεού, είναι αυτό που ακολουθούμε...» (ύμνος 6 του όρθρου).
Το κοντάκιο αυτής της Κυριακής, γραμμένο εξ ολοκλήρου από ένα σύγχρονο, είναι ακόμη πιο χαρακτηριστικό και πιο πλούσιο σε δογματική ουσία:
«Ο Απερίγραπτος Λόγος του Πατρός γίνεται περιγραπτός,
«Ενσαρκώμενος δια Σου, ω Μήτερ του Θεού
«Και, έχοντας αποκαταστήσει τη μιασμένη εικόνα στην αρχική της αξία,
«Την ενώνει με τη θεία ομορφιά.
«Και ομολογώντας τη σωτηρία, την εκφράζουμε με πράξη και με λόγια» (24).
Το κοντάκιο αυτό, που απευθύνεται στη Μητέρα του Θεού, είναι πιο επεξηγηματικό από τον παρακάτω συλλογισμό του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου που βασίζει την απεικόνιση του Θεανθρώπου ακριβώς στην απεικονίσιμη ανθρώπινη φύση της Μητέρας Του:
«Επειδή ο Χριστός γεννήθηκε από Πατέρα Απερίγραπτο, δεν μπορεί να έχει μορφή... Όμως, από τη στιγμή που ο Χριστός γεννήθηκε από Μητέρα περιγραπτή, έχει φυσικά μορφή που μοιάζει με αυτή της Μητέρας Του. Και αν δεν ήταν δυνατό να απεικονιστεί μέσω της τέχνης, αυτό θα σήμαινε ότι γεννήθηκε μόνο από τον Πατέρα και ότι δεν ενσαρκώθηκε. Αυτό όμως είναι αντίθετο προς τη θεία οικονομία της σωτηρίας μας» (25).
Απο R.P. Boris Bobrinskoy
Σύντομη Ανασκόπηση της Εικονομαχίας
Μετάφραση από τα Γαλλικά: Δήμητρα Καραμπέρη
Η νίκη της Ορθοδοξίας δεν έγινε οριστική παρά μόνο μετά το θάνατο του Θεόφιλου, όταν η χήρα του Θεοδώρα ανέλαβε την αντιβασιλεία. Υπό τον πατριάρχη Μεθόδιο, έναν από τους ομολογητές της πίστεως, η λατρεία των εικόνων αποκαταστάθηκε οριστικά στη σύνοδο του 842 στην Κωνσταντινούπολη, επιβεβαιώνοντας τις αποφάσεις που τέθηκαν σε ισχύ από τη Σύνοδο της Νίκαιας. Ομοίως, έριξε ανάθεμα ενάντια στους εικονοκλάστες. Την πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής, στις 11 Μαρτίου 843, διακηρύχθηκε στην Αγία Σοφία η αποκατάσταση της λατρείας των εικόνων. Από τότε, κάθε χρόνο την ημέρα αυτή η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του «Θριάμβου της Ορθοδοξίας» επάνω στους εικονοκλάστες και, παράλληλα, στις προγενέστερες αιρέσεις.
Ορίστε, παρμένος από την Ακολουθία της Κυριακής της Ορθοδοξίας, ένας ύμνος που οφείλεται στην πένα του Θεοφάνη του Σημαδεμένου, ομολογητή της πίστεως κατά τη βασιλεία του Λέοντα του 5ου:
«Τηρώντας τους Νόμους της Εκκλησίας που φυλάχτηκαν από τους πατέρες μας, τιμούμε τις εικόνες, τις ευλαβούμαστε με το στόμα μας, με την καρδιά μας, με τη θέλησή μας, αυτές του Χριστού και όλων των αγίων. Η τιμή και η ευλάβεια που απευθύνονται στην εικόνα, διαβαίνουν επί του πρωτοτύπου: είναι το δόγμα των Πατέρων των εμπνευσμένων υπό του Θεού, είναι αυτό που ακολουθούμε...» (ύμνος 6 του όρθρου).
Το κοντάκιο αυτής της Κυριακής, γραμμένο εξ ολοκλήρου από ένα σύγχρονο, είναι ακόμη πιο χαρακτηριστικό και πιο πλούσιο σε δογματική ουσία:
«Ο Απερίγραπτος Λόγος του Πατρός γίνεται περιγραπτός,
«Ενσαρκώμενος δια Σου, ω Μήτερ του Θεού
«Και, έχοντας αποκαταστήσει τη μιασμένη εικόνα στην αρχική της αξία,
«Την ενώνει με τη θεία ομορφιά.
«Και ομολογώντας τη σωτηρία, την εκφράζουμε με πράξη και με λόγια» (24).
Το κοντάκιο αυτό, που απευθύνεται στη Μητέρα του Θεού, είναι πιο επεξηγηματικό από τον παρακάτω συλλογισμό του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου που βασίζει την απεικόνιση του Θεανθρώπου ακριβώς στην απεικονίσιμη ανθρώπινη φύση της Μητέρας Του:
«Επειδή ο Χριστός γεννήθηκε από Πατέρα Απερίγραπτο, δεν μπορεί να έχει μορφή... Όμως, από τη στιγμή που ο Χριστός γεννήθηκε από Μητέρα περιγραπτή, έχει φυσικά μορφή που μοιάζει με αυτή της Μητέρας Του. Και αν δεν ήταν δυνατό να απεικονιστεί μέσω της τέχνης, αυτό θα σήμαινε ότι γεννήθηκε μόνο από τον Πατέρα και ότι δεν ενσαρκώθηκε. Αυτό όμως είναι αντίθετο προς τη θεία οικονομία της σωτηρίας μας» (25).
Απο R.P. Boris Bobrinskoy
Σύντομη Ανασκόπηση της Εικονομαχίας
Μετάφραση από τα Γαλλικά: Δήμητρα Καραμπέρη
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
να πω κατι ακομα?να με συγχωρει ο κωνσταντινουπολιτης αν αλλαζω το θεμα...νομιζω ειναι σχετικο(σχετικα 
)
Αναφερθηκε σωστα οτι καποιοι αιρετικοι θεολογοι με οινοπνευμα οπως θα λεγε ο παππουλης και οχι με πνευμα κονταινουν "καποιους" ΑΓιους..Ετσι λεει η αγια βαρβαρα λεει δεν υπηρξε,ουτε ο αγιος γεωργιος...η τελος παντων ειναι μικροι αγιοι
Λεω εγω τωρα με το φτωχο μου το μυαλο....
Υπηρξε η δεν υπηρξε κοσμος και κοσμακης που ειδικα τους πρωτους αιωνες σφαγιαστηκε επειδη πιστευε στον χριστιανισμο?
Σας ακουω να λετε ναι,αυτο το γνωριζουμε...
Γνωριζουμε η δνε γνωριζουμε οτι σε δυσκολες εποχες η ρουφιανια απο συγγενεις και "φιλους"παει συννεφο για ενα..χωραφακι...ενα αξιωματακι.κατι τελοςπαντων
Ναι το γνωριζουμε αυτο απο την εμπειρια μας τοσο το 40,οσο και τελευταια επι χουντας...δεν υπαρχει αμφιβολια, γινεται αυτο...
μαλιστα ευχαριστω
Υπηρχε η δεν υπηρχε απαξιωση τα παλαιοτερα χρονια στην ανθρωπινη ζωη(ιδιως πριν εδραιωθει ο χριστιανισμος)
Πραγματι ειδικα επι ρωμαικης εποχης ηταν καθημερινο φαινομενο οι σφαγμενοι ανθρωποι στις αρενες στα 4 σημεια της ρωμαικης αυτοκρατοριας το ιδιο και τα χειροκροτηματα ενος κοινου σε εκσταση μπροστα στο θεαμα...
Το σωτηριο ετος 2007 κυκλοφορουν η δεν κυκλοφορουν φανατικοι που σερνουν το παιδι τους στον θανατο επειδη αλλαξοπιστησε η ακομα ακομα αν το βιασαν!!(εστω δηλ και αν δεν εφταιγε αυτο απλα για την τιμη)...Πραγματι ειδικα στις μουσουλμανικες χωρες δνε ειναι και λιγα τα περιστατικα που ακουγονται κατα καιρους(Ειδικα στην τουρκια προσφατη εκθεση αναφερει δεκαδες τετοιες περιπτωσεις)..Αρα μπορουμε να πουμε οτι σε δυσκολες εποχες τα παλια αγρια ρωμαικα χρονια ηταν πιθανο για να μην πεσει σε δυσμενεια στα ματια του αυτοκρατορια καποιος να προβει σε αναλογες ενεργειες...
Με βαση τα παραπανω ειναι μια ισχυρη πιθανοτητα,μιλωντας μαλιστα για εκεινη την εποχη...
Και κατι τελευταιο....Ειναι η δεν ειναι πιθανον καποια μαρτυρας απο τους τοσους σφαγιασθεντες επι ποσους αιωνες να την λεγαν βαρβαρα!!!
Χμμμ οσες πιθανοτητες εχει να μην βρουμε κωστα αναμεσα στους νεκρους της γενοκτονιας του 22...η οσες πιθανοττηες εχουμε να μην βρουμε καποιον ελεαζαρ στην γενοκτονια των εβραιων εχουμε και για να μην βρουμε μαρτυρα με το ονομα βαρβαρα...
Εγω δεν ξερω για σας...βγαζω συμπερασμα οτι οχι μονο υπηρξε Αγια βαρβαρα,αλλα με τον χλευασμο που την αντιμετωπιζουν καποιοι αιρετικοι εχει αγγιξει την κορυφη στην αγιοτητα!!
Για τον αγιο γεωργιο θα μπορουσαμε να μιλησουμε αναλογα...Ολη η πολεμικη στηριζεται κυριως στο περιστατικο με τον δρακο!ακουω ηδη καποιες φωνες γεροντων να λενε πως ισως ηταν καποιος δαιμονας!που συχνα πυκνα παιρνουν τετοιες μορφες(ζωων κτλ)...Ομως επειδη απευθυνομαστε στους αιρετικους ας απορριψουμε πραγματι το περιστατικο ως τοπικη μακραιωνη φαντασιωση...
Ειναι αραγε συνετο να απορριψουμε τη υπαρξη ενος ολοκληρου αγιου απορριπτοντας ενα περιστατικο του βιου του που ειναι αναληθες?ειναι πιθανον ο λαος να προσθεσε καποιες τοπικες δοξασιες στον βιο ενος πολυ μεγαλου αγιου,ειναι φρονιμο να απορριψουμε ολην την ιστορια?οτι και αν βρηκαμε?βοηθαει σε κατι?στο να ικανοποιησουμε τον εγωισμο μας προφανως!!!διαφορετικα αυτα που θα θελανε να πουμε οπως σωστα αναφερθηκε θα μπορουσαμε να τα πουμε στα σεμιναρια και στα εδρανα ενος ειδικου στον τομεα μας κοινου!!
Συμπερασμα...δεν δινω δεκαρα για οτι λενε οι αιρετικοι...σε καθε περιπτωση ο διαολος εχει πολλα ποδαρια...αμα μπλεξεις με αυτον ξεκινας βγαζοντας μια πετρουλα και καταληγεις χωρις σπιτι(ο π παισιος μιλησε γι αυτο πετυχημενα)
Τις ευσεβεις παραδοσεις αιωνων λοιπον να τις σεβομαστε για να μην γινουμε ασεβεις
υς:και οι αγγελοι αγιογραφουνται με φτερα...αν τους αγιογραφησουμε συμφωνα με την ευαγγελικη διηγηση θα πρεπε να τους κανουμε σαν φιγουρες ασπρου φωτος...μηπως επειδη τους βαλαμε φτερα αυτο σημαινει πως δεν υπαρχουν?παρεπιπτοντως καλο λινκ το παρακατω για τον αγιο γεωργιο
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE% ... E%BF%CF%82
)Αναφερθηκε σωστα οτι καποιοι αιρετικοι θεολογοι με οινοπνευμα οπως θα λεγε ο παππουλης και οχι με πνευμα κονταινουν "καποιους" ΑΓιους..Ετσι λεει η αγια βαρβαρα λεει δεν υπηρξε,ουτε ο αγιος γεωργιος...η τελος παντων ειναι μικροι αγιοι
Λεω εγω τωρα με το φτωχο μου το μυαλο....
Υπηρξε η δεν υπηρξε κοσμος και κοσμακης που ειδικα τους πρωτους αιωνες σφαγιαστηκε επειδη πιστευε στον χριστιανισμο?
Σας ακουω να λετε ναι,αυτο το γνωριζουμε...
Γνωριζουμε η δνε γνωριζουμε οτι σε δυσκολες εποχες η ρουφιανια απο συγγενεις και "φιλους"παει συννεφο για ενα..χωραφακι...ενα αξιωματακι.κατι τελοςπαντων
Ναι το γνωριζουμε αυτο απο την εμπειρια μας τοσο το 40,οσο και τελευταια επι χουντας...δεν υπαρχει αμφιβολια, γινεται αυτο...
μαλιστα ευχαριστω
Υπηρχε η δεν υπηρχε απαξιωση τα παλαιοτερα χρονια στην ανθρωπινη ζωη(ιδιως πριν εδραιωθει ο χριστιανισμος)
Πραγματι ειδικα επι ρωμαικης εποχης ηταν καθημερινο φαινομενο οι σφαγμενοι ανθρωποι στις αρενες στα 4 σημεια της ρωμαικης αυτοκρατοριας το ιδιο και τα χειροκροτηματα ενος κοινου σε εκσταση μπροστα στο θεαμα...
Το σωτηριο ετος 2007 κυκλοφορουν η δεν κυκλοφορουν φανατικοι που σερνουν το παιδι τους στον θανατο επειδη αλλαξοπιστησε η ακομα ακομα αν το βιασαν!!(εστω δηλ και αν δεν εφταιγε αυτο απλα για την τιμη)...Πραγματι ειδικα στις μουσουλμανικες χωρες δνε ειναι και λιγα τα περιστατικα που ακουγονται κατα καιρους(Ειδικα στην τουρκια προσφατη εκθεση αναφερει δεκαδες τετοιες περιπτωσεις)..Αρα μπορουμε να πουμε οτι σε δυσκολες εποχες τα παλια αγρια ρωμαικα χρονια ηταν πιθανο για να μην πεσει σε δυσμενεια στα ματια του αυτοκρατορια καποιος να προβει σε αναλογες ενεργειες...
Με βαση τα παραπανω ειναι μια ισχυρη πιθανοτητα,μιλωντας μαλιστα για εκεινη την εποχη...
Και κατι τελευταιο....Ειναι η δεν ειναι πιθανον καποια μαρτυρας απο τους τοσους σφαγιασθεντες επι ποσους αιωνες να την λεγαν βαρβαρα!!!
Χμμμ οσες πιθανοτητες εχει να μην βρουμε κωστα αναμεσα στους νεκρους της γενοκτονιας του 22...η οσες πιθανοττηες εχουμε να μην βρουμε καποιον ελεαζαρ στην γενοκτονια των εβραιων εχουμε και για να μην βρουμε μαρτυρα με το ονομα βαρβαρα...
Εγω δεν ξερω για σας...βγαζω συμπερασμα οτι οχι μονο υπηρξε Αγια βαρβαρα,αλλα με τον χλευασμο που την αντιμετωπιζουν καποιοι αιρετικοι εχει αγγιξει την κορυφη στην αγιοτητα!!
Για τον αγιο γεωργιο θα μπορουσαμε να μιλησουμε αναλογα...Ολη η πολεμικη στηριζεται κυριως στο περιστατικο με τον δρακο!ακουω ηδη καποιες φωνες γεροντων να λενε πως ισως ηταν καποιος δαιμονας!που συχνα πυκνα παιρνουν τετοιες μορφες(ζωων κτλ)...Ομως επειδη απευθυνομαστε στους αιρετικους ας απορριψουμε πραγματι το περιστατικο ως τοπικη μακραιωνη φαντασιωση...
Ειναι αραγε συνετο να απορριψουμε τη υπαρξη ενος ολοκληρου αγιου απορριπτοντας ενα περιστατικο του βιου του που ειναι αναληθες?ειναι πιθανον ο λαος να προσθεσε καποιες τοπικες δοξασιες στον βιο ενος πολυ μεγαλου αγιου,ειναι φρονιμο να απορριψουμε ολην την ιστορια?οτι και αν βρηκαμε?βοηθαει σε κατι?στο να ικανοποιησουμε τον εγωισμο μας προφανως!!!διαφορετικα αυτα που θα θελανε να πουμε οπως σωστα αναφερθηκε θα μπορουσαμε να τα πουμε στα σεμιναρια και στα εδρανα ενος ειδικου στον τομεα μας κοινου!!
Συμπερασμα...δεν δινω δεκαρα για οτι λενε οι αιρετικοι...σε καθε περιπτωση ο διαολος εχει πολλα ποδαρια...αμα μπλεξεις με αυτον ξεκινας βγαζοντας μια πετρουλα και καταληγεις χωρις σπιτι(ο π παισιος μιλησε γι αυτο πετυχημενα)
Τις ευσεβεις παραδοσεις αιωνων λοιπον να τις σεβομαστε για να μην γινουμε ασεβεις
υς:και οι αγγελοι αγιογραφουνται με φτερα...αν τους αγιογραφησουμε συμφωνα με την ευαγγελικη διηγηση θα πρεπε να τους κανουμε σαν φιγουρες ασπρου φωτος...μηπως επειδη τους βαλαμε φτερα αυτο σημαινει πως δεν υπαρχουν?παρεπιπτοντως καλο λινκ το παρακατω για τον αγιο γεωργιο
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE% ... E%BF%CF%82
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος yparxei την Πέμ Φεβ 08, 2007 2:31 pm, έχει επεξεργασθεί 3 φορές συνολικά.
-
Misha
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3872
- Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
- Επικοινωνία:
φίλε Λάζαρε,αυτον που υποβιβασε το Αη Γιωργη τον καβαλλαρη τον υποδεχθηκαν ως "αγιωτατο επίσκοπο και πάπα Ρωμης" στον Ι.Ναό του Αη Γιωργη στο Φαναρι...yparxei έγραψε:
Συμπερασμα...δεν δινω δεκαρα για οτι λενε οι αιρετικοι...σε καθε περιπτωση ο διαολος εχει πολλα ποδαρια...αμα μπλεξεις με αυτον ξεκινας βγαζοντας μια πετρουλα και καταληγεις χωρις σπιτι(ο π παισιος μιλησε γι αυτο πετυχημενα)
Τις ευσεβεις παραδοσεις αιωνων λοιπον να τις σεβομαστε για να μην γινουμε ασεβεις
αντι να τον πεταξουν με τις κλωτσιες....εγραψα κι αλλη φορα πως καποιοι δικοι μας "πολύ υψηλα ισταμενοι" αμφισβητουν την αγιότητα του αγιου Κοσμα του Αιτωλου...(για ευνοητους λόγους)
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />